장음표시 사용
41쪽
valet, quod aλλὰ καί eum tamen ad sermonis suturitatem
requiratur expressio καὶ particulae, non solum in consequentia sermonis, ut in proximo diei exemplo, sed etiam in principio omprehensionis clausulae, ut apud Xenophontem III. ἀπομν se. . . S.I, ubi, posteaquam Merales Antisthenis cuiusdam laudes quasdam exposuit, subiungit: ἀλλὰ καὶ φιλονεικος Ἀντισγένης ἐστίν. In consequentia p. vero orationis utitur,q, αλλὰ pro αλλὰ καὶ etiam Aristot. in III. Politic. Tom. V. p. 80 d. Venet. I 552. πολίτου ρετην λεκτέον οὐ παντὴς vae ἐλευθερον ιονον, ἀλr σοι των ε ργων εισὶν ἀφειμένοι. Quorum Verborum nensus est non ad omnem civem pertinebit virtus situ, de qua dictum est, neque ad Itinn, vi solum liber sis, nisi astatus quoque ab omni opere ait. Et erit series verborum talis: οὐδε ιιονον ελευθέρου, ἀλλὰ καὶ ἀφει ιένου του εργων τῶν ἀναγκαίων. Si apud Plutarcniun, υπλουσιοι μονον εἰναι ἀξιουσιν, ἀλx εἰ th Iouo et reliqua non solum se disi iis dignos arbiIrantur, sed etiam em ibi exicograptius totam vocem ἀλο εἰ ιη,
nisi signifieare docet, suppriinens αλλὰ particulae sigui11-eationem, em tamen in eiusmodi particularum oppositiono ipsum ἀλλὰ suam nativam significationem retineat, nec a sibi appositis particulis naturam suam immutari aut suppriani patiatur, quemadmodum putat exicographus, qui immutara. quidem ἀλλα significationem putat in ἀλλ' etαν, et quia husdam aliis, in quibus tamen vis ἀλλὰ particulae nequa-
qnam i mutatur. Ivpprimi autem eiusdem particulae vim
arbitratur in λ εγωγε, quod equidem interpretatur, et iuxnullis aliis aggregatis ἀλλὰ partisulae, adiunctarum significationem tribuit quippe qui ex parti uiae alicuius subsecimtione putat, ἀλλὰ coniunctionis significationem immutari, ut,
eum αλλὰ pro atqui, reipi asserit, si post ἀλλὰ, ιαλλον δε subsequatur, ut apud Demosthenem Ἀλλὰ πολλο .. s. μαλλον ὁ του παντω δεL suae Lexi graphiis atqui
Iove secus ae res habet, et mmo nihil horum reperietur,
Ialino reddidit. ibi tamen ἀλλὰ non tam pro atqui, ἐναντιωματικως, quam pro sed διαφορικως, eeipitur, quippa In ad praecedentem negationem reseratur. Est enim ini ger ensus: υκ εστι τουτο, ἀλλὰ πολλο δει μαλλον tam παντος, id est, res non ita se habet, ae mutium abest, immo vero tot caelo distat. multa praeterea huic partieulae inepto tribuit Lexieographus ex aliarum particu aismin adiunctione, quas operae pretium est, hoc loco rece Berct, ne tironea decipiantur. A primum quidem, quod ait,
ἀλλὰ per se, pro ταν accipi, adiecta se partieula, se ipso
42쪽
refellit, ii in dicit, αλλύ re pro at certe, atqui ei verumtamen accipi. Deinde, quod Pro num et an ut ποτερον et ore, accipiatur, et pro rationali a multisque aliis, nulla
auctoritate confiimat. Sciendum autem, non ex omnis articulae aditinctione αλλα coniunctionis vim et significatiotiem immulari, sed ex paucarum ad inoduin, qualis est , disiun
Non solum autem alternis obsectionibus, sed etiam nliernis Oppositionibus, deservi apud ristophanem in lutosv II 52-59. d. Diud. J
43쪽
quam alibi adversalivam vini prae se seri opponii anti .aliquid, ex quo insertur reniolio prae dentis Propositionis Xenoph. II. απηινν7st. c. s. q. 34. ἐαν δέ σου προσκατηγορησω ἐφνὶ, τι, δια τ αγασθαι αὐτου καὶ
ε Ola, προς ους αν πολυι ευνοικιυς εχειν προς DLInterrogattis enim, nunquid existimaturus esset in se e me conferri respondet, immo ego cum aliquem mihi concilitiae vias, eam ne rationem, qua me ausPicaris aegre murum. Ex quo inseri, non eo animo se ore, larbitretur in a crimen conferri, at eo modo concilietur. p. r. Si apud Aristophanem in luto v. IOTI sq. d. ivd.J
id est, immo vero plus quam redi possit amo. Superaddit enim aliquid negando ea, quae praecesserunt ut sit aenitantum abest, tit Oderim, ut etiam aura modum amem. pr xc Adversativam quoque naturam saPit, eum ιειωτικως accipitur. Ponitur enim o ibiaci, quemadmodum O γέ Pro saltem, ut apud Latinos certe et a certe Aristoph. in
caria habendus est, certe virtus, quam tirimus, non omnis civis eriti In M. etiam Politie. αλλα, pro attamen, et a perte, usiis est καὶ ε ιιὸ se σι δονατὸν orλλα κατα φυλάς. Ubi si nomen Ovνατὸν repetatur αλλα τ φνλοις ννατὸν apparebit in cuλα vis adversativa. WV xt Porro ιριωτικcis acceptumis et οἶν particillis Opu-
44쪽
ptum, ut putrimum, invenitur apud auctores, et idem, quod διιως, vel ἀλr μως significat, id est, tamen, stamen, υeruntamen Isocri in Panegyr sq. ITI. d. eLk. p.
Isocrates ad Demonicum . 39. d. Bekk.4. 10. extr. d. H. Steph. ἀλr υν ἐλπίσι γε σπουδαίαις περεχουσιν. Ἀλλὰ etiam sola exceptive accipitur, ut ἀλλ h. Xenoph. αλλα exco-υποιινmι. . c. 3. . ., Hoετο αυτον, εἰ καὶ mo τέον Pityum εφερε μα ι υκ γω , εφο, λλα το φιατιον. Ubi vel μον, vox supplenda est, vel ipsum ἀλλα pro αλλοι μονον accipienduin Nam et ipsum /ιάτιον inter φορτία ducenduin M. Dicitur enim Ἀλλὰ interdum ἐλλειπτικως, arare Ili-ec aliquid praesupponit, quod revitatis gratia omittatur. Psin αει- Quae causa est, cur ἀλλα, cui aliquid deest ad orationis Persectionem, ipsum abundare videatur, ut apud Aristoph. in p. 13. Nebulis sv. 1395 sq.J
Qua locutio plena esset hoc modo et δέοst των νεοαι- τεοων λαμοιμεν ν, ιλὶ τι ςιας τινος ιεγακζς, αλλοιδ' ἐρεβένθου non modo non magno aliquo metis, sed ne ciceris quidem, id est, ne eicere quidem uno. Quibus verbia vilitatem pellis seniorum ostendit, quos excoria umeri asserit, si iuvenis ille , qui loquens illic inducitur, persuadere possis, ab ipsis filiis parentes esse verberandos Aeeipitur etiam λλειπτικως, licet non abundaro videatur ut, cum in eadem sabula inducitur Pater, metuens
obiurgare illam illis verbis v. 378 sq.J
Ubi deest ad sonsus absolutionem, λ ἐαν ἀπω, αυθις αλ πτήσομαι. Sunt fortasso et alii modi, quibus linivs
Particulae usu continetur, vos diligens observator poterit ex auctorum lectione sibi colligero. 'estat, ut animadvertatur, particulam hanc multis aliis praeponi, ex quibus nihil p. 4. Prorsus significationi eius aecedit, neqne demitur, quidquid opinetur Lexicographus, qui ἀλr er ore, duos vores, unica Diyitia i Corale
45쪽
voce equHem interpretatur. Inter particulas anpositas diuti nimictivilli est etiam τοι, ut apud Galenum . ix 4 ino Iethodi αλλά τοι καν κριτ ριον γε τι τυλ ολπων ἐχρM. σε παρασχέσθαι quas Oees pro argui et citis ura Dei certe necipi docet udaeus. Et lotinussus alias huius modi Upbsili es seu adiunctiones Hia particulae citiu aliis, non ut voces, in quibus ὁ ἀλλα praecedit in ordiu
is constructionis, sed ut formales quasdani notas describit, et significationei cuique inline convenientem tribuit, ut, iun
set, si tempus του φαγειν ἀνίους, indieare certum auctor vellet, et non potius is φαγεῖν εὐνίους, omnino excludere. Id enim speciat, qui omittur, ut neget, se malas in svnquom comessurum, sed tunc demum se comesturum. quando producentem regionem acquisivisset. Et sic repe- , tendae eriint voces εφη φαγειν, ut sit integra Iocutio: υκ
χωραν, τοτε φαγεσyret. Fallitur autem Lexicographiis ex eo, quod putat, ἀλλὰ particulae, et υταν adverbii alibsequentis, propriam utriusque significationem supprimi, et te illim quoddam ex ipsis resiesiare. Si ἀλr τι καὶ verum etiam, et multo magis, docet significare nudaeus mioquel CommeM. Ling. r. p. 73. ex ἀλλα conivuelione, quibusdam aliis particulis apposita, formale notas consiliuit:
lative tunc accipitii pro καὶ ut ipsemet nudaeus Il. I.Iinis rutatur, et n. potius. Item pro no etiam accipi
docet in illo Gregorii, ἀλx in Ἀακαριος ἐκεῖνος, non Dem sic fecit beatus isse vir. In ii exemplo διαφορι- κῖν est o ἀλλύ.
terrogative etiam accipi docet in illo Demosili sorat.
46쪽
oυ - τουτο ευθέ 0ς' ειποιεν, quod ἰmmo vero nonne alarim dicerent Ialino reddidit. Et aiae οὐχὶ pro eodemaeeipi in illo Demosthenis αλ 'πὶ συ τοιουτος, quod, annon tu talis latine reddidit. Ibi λλα non inferrogativa magis, quam adversatis es et tametsi noniiunquam interrogative proferatur, ut apud Aristophanem tu Pluto tu. 9 2.1
At mi aliud est interrogative proferri, aliud inter νο ιλ-nis signum esse. Nam verborum secunda Dersonae, tametsi interrogative tune Proserri possunt, ein tamen inter signa in rerogationis ipsas commemorat. Apud Isocr. tium προς ικοκλ. invenitur, αλλα o negationi praepositum, ιιῶλλον comparativo respondens αλλα ituλλον a noυνται συνεινα τοi συνεξαυαρτcίνουσιν, ita οὐ τοις ποτρεπουσD. Ubi videtur χλZ o loco iis liculae selectivae aeripi, cum tamen ιλ pro καὶ os positu ui sit. Nam si passim sensiim verborum sequam ui et quae quadrare Pos οὐ prosent vocabula, idem signiscare dicanius, utque ea, quae re RV eepta sunt, Iena erunt omnia, uallages. Nou igitur, quia
in hoc Ioco Isocrati γλ selectivitiis quadrat, ideo titiae υPro xj sesectivo accipi dicendum, nee idem in illo uigili-seare. Nec nego sub atio particula Inuus modi voces deseribendas esse sed non tu eo e et ιλα particulae et d- iunctaraim vis et ad diversu vivaque relatio supprimenda. Locutiones etiam essent cxplicandae supplendo, quod ad orationis absolutionem deest, viguel observandum, in quibus-nnin Ἀλλα vim nativam retineat suam, et ubi amittat vel alterei quod mox agendum fit
'in αρα vox ex αλλο et αρα onstans, exceptivam ἀλλ' vim habet, et pro εἰ th, id est, nisi accipitur. Aristot exespii- III. Ethie. Tom. V. p. 244. τ ο εκουσιον υ πῶν προ- ιρετον, αλ αρα γε το προβεβουλε Di ένον. Ubi ιλλGP γε, pro U. ιιονον, accipi videtur in sensi exceptis et imitativo, propter γε, limitativam Portieulain. Dicit enim, non omne spontaneum eligibile esse, sed iurantum, cuius consuliatio antecessit. suavilo autem ρα Aterrogativo iungitur, λλα particula suam retinet signis eationem. ga cto enim sed nunquid signifieat, et est rear ore, principium quaestionis seu dubitatioitis. suo ossicivi per imτοgR- se etiam praesia Ἀλλο particula, ut supra dictuin si ' '
47쪽
τελειν η μαλλον κα ἀναλογιον. Galen. Lib. III. dodisserent pulsuum, et πο ουν ἐστιν ο βουλεται δηλουν
πληγῆς cuius interrogationis responsionem subivngit: ἀλλουτω πάλιν δ/ια δυοιν σται τι τορισ3ιὸν ' πε
αλλα γὰρ. 'Aλλα γαρ obiectionibus convenit, ut atqui apud L linos, ex eoque at enim, et sed enim ductum esse videtur. ν. s. Ἀλλα γαρ φήσει τις, at enim dicet aliquis. Dicitur etiam Mari sto in hoc sensu eum Θως, adverbio Isocrat in Paneg. f. I 5. ἔσως. ed. eLk. D. T. d. H. Steph. ἀλλὰ ci ἴσως δια τας συνθρκας ἄξιον ἐπισχειν. Aeripitur etiam adversativetiaλο γαρ pro αλ 31ιως, sine biectione. Isocrat ad Nicocl. 6. I. pro ἀπ ed. Be . p. 23. d. II. Steph. ἀλλα γαρ υκ ἐν τοις λογοις χρη τοι πεδε τευ ἐπιτηδευ/ιάτων ἐπιζ/ντεῖν τας
καινοτζτας verumtamen is sermonibus, qui ad mores et visam instituendam pertinent, novitatem spectare non oportet. Invenitur etiat interruptiun aliarum oculi interpositione in sensu adversativo, apud Aristopli in Nebulis
sq. confirmare quidam eontendit νὶ πενίαν, quae in ea fabula iudiicitur, φινον esse, in illis verbis: rσως Ἐρινυς ἔσειν ἐκ τραγμίας. βλέπει γέ τοι μανικόν τε καὶ ραγιοδικίν. quibus alter opponitisti οὐκ ἔχει γα δαδας.
at faces non habet, quas Ἐρινυες habere solens. In quo sensu ὁ γαρ Otiosum esse notavit Interpres Schol ad eum locum: ὁ ὁ γρο αργὸν εἴς ποτασσομενον ψιαλλά.J, quod tamen minime otiosum est. Reddit enim cauissam, quare non Ἐρινυς arbitranda sit, quae negatio ita ἀλλα adversaliva, implicite continetur, ut sit integra Iocutior αλ ου εστιν Ἐρινυς, υ γαρ εχε δῆιδας. Atque ita ubiquo in aliis exemplis servari potest vis causativa parii- eulae ore supplendo aliquid extrinsecus, tametsi non adeo tibique commode ut in illo Aristophanis Ioe in Nebulis iv. 79 sq.J
48쪽
ex repetitione supra dictorum quod quamvis sit mihi filiis bonae indolis et ingenii, tamen minime discere vult. Si
quis autem causalivam vim του ad servare Velit, non repetenduin, sed nupplenduin erit extrinsecus: λr Ddἐνοφελος του καλὰν καγαζ ὁ αυτὸν εἶναι. ου γαρ ἐθέλει ιιανθίνειν. Sic in supra dicto Isocratis ad Nicoclem Ioco, dupliciter interpretari ossumus voces αλλὰ γαρ altero quidem modo, suppriinendo vim causalivam urticula γαρ pro ιλλι διιως, repetendo Praecedentia ce . . κ&ίπερ TOυ-τco ουτως ἐχόνI 0ν, s co eic et sic ὁ λλὰ ad superiora refertur, γὰo autet pro si si acceptum, ad subsequentia. Hoc itaque modo ὁ ο ρ αντι του l co deserviet. Altero autem modo, si causalivain eius vim scrvare olemus, non repetenda erunt, quae supra dicta sunt, sed
δίκctιον σκοπεῖν et ν βασιλέcu dui cis ιν etc. In quibus negat, probari posse, Persarum regis polentici inex- p mibilem esse, ex eo, quod inter duo inter sese pugnis ses, utri ille accesserit, iciorem reddat. Nam de aliis etiam dici potest, iivι in Chiis, quos tamen non
49쪽
superioribus, et negat, quod positiun est. Cuius adversationis causa redditii per a particulam, supplendo verba uitaedam, ut sit integra Iocutio, o re δίκαιον ἐκ τουτ ον σκοπεTν ζ βασιλέως vi' ιιν Patet ita, αλλα γαρ,
non esse sormalem notam, sed ex duarum particularum appositione constare quarum αλλα superiora tollit, Propter vim adversalivam γαρ autem, vel Pro Ostco necipitur, respondens adversationi, vel, si causative accipiatur, destructionis causam reddit. Si lim autem adversationis est sit sequens negativa, quae semper repetenda est in redditionis P. 22. causae, ut in supra dietis exemplis videro ieet, αλλ Οἶδἐν
stilia sto Interdum ιλλα ce simpliciter pro αλ of ως, adver- pro uix sativo, siue reddition causae accipitur, ut apii Herodotumri νς en i,rima scap. 47.J, qui de Onicae natioris quibus m
κα συν ιφοτερους αλλα γαρ περιέπονται του ονορια- τος si ιλλο τι co αλλων Λυγων. i. e. tametsi reges sibi alienigenas constitvretat, tamen unum nomen pis quam Hii sibi indieant. Ubi nullo modo ausativa vis Particula γαρ servari potest, neque enim quidquam aliunde supplere possumus. Aristoph. 'Aχαρνευσιν I 3 sq.It
In cuiusmodi locutionibus αλ ει τερ, nisi exceptivae a liculae, et sorinalis notae sensum prae so fert. Quod si ad Plenam loquendi formam reducatur, non amplius Ormalis p. 23. Oia Videbitiir; sed ιλλα quidem suam propriam si ita tionem retinebit. Verbi gratia, si in supra dici Aristotelis Iocutione repetantur praecedentia, et integra locutio hoc
bellum est utilis. Ex ii Ioentionis explanatione, et ιονον exclusivae particulae suppletione, exceptionis vis apparet in Diyitia i Corale
50쪽
ntionis Vel exclusionis notam esse, nec simpliciter tormale'' ' ς' quoddam, sed , . . nil praecedentem Pgntionem TelCrri: -- ειπε P, Suppletione alicuius vocis subolidiendae Vel repeii nis. tione cuiuspiam ex superioribus, conditionalem vim obii
Iaere, ut in particula περ, plenius declarabitur. Apud Aristoph. in Nebulis v. 226 sq. αλ ειπερ interruptum
Ubi necessario requiritur repetitio verbi κατανοονειν. Est enim integra Iocutior dia D an et 1 ς νς ει περ κατα- φρονειν βουλε ι. In superiori autem illo Aristoteli exemplo suspicari posset aliquis, λ ν περ per i scribendum esse. De qua Particula infra dicetur in hoc sensu.