Hypereidou logos epitaphios recens reperta

21쪽

15MIZOIMEN, librarius enim voculam αν cum verbo sinito coniungendam esse ratus veram Scripturam vos I μιν in optativum depravavit. Sexcenti Atticorum loci eadem de causa labem conceperunt, cuius rei insigniora quaedam exempla ad Demosthenem expromam. In hac ipsa Hyperidis oratione duo alia eiusdem erroris exempla sunt. Legitur in Cod. s. 125.

ubi κρἱνομεν verum esse facile intelliges scriba αν - κρίνοιμεν aliud agens coniunxit. Secundum exemplum legitur s. 182. Αρ' οὐκ αν οἰό μενα φοιταν Λεωσθενη δεξιουμενους καὶ θαυμα- ντας κτε ubi Codicis lectionem O ME ΘΛ optime emendavit AB qui οἰομεθα revocavit. Peperit imperfectum, ut vides, vocula αν cum verbo sinito oscitanter coniuncta. Nemo dubilabit quin in recta oratione verum sit: τ α συφιβῆναι νομώ

ζομεν εχ κατα τροπον τουτων γωνισαμενων Sed ex Graecitatis ingenio et more ea forma non mutatur quum eadem verba suspendantur ex praecedd. αξιον τοίνυν συλλογIσασθαι. Foedissima corruptela lectores ludiscatur in iis quae post

pauca leguntur S. 114 ως μητε γυναικων μιητε παρθένων κλῶε παίδων βρεις νεκλείπτους καςοις καθεταναι, absurde enim

plane eontrarium dicitur quam quod ipsa rei natura et 0ratoris consilium postulant. Intercidisse complura suspicor in

hanc sere sententiam: τε μητε γυναικων μητε παρθένων μηδε- sola φεQω ἱγνεσέαι, α . . α καὶ τουτων καὶ παιδωνίβρεις ανεκ- λεIaπους καςοις αδεταναι. Verisimillimum est scribam in describendo unum versiculum omisisse, neque id postea animadvertisse. In initio orationis περ υθενίππου videbis versiculum unum incuria praetermissum deinde in ora libri suppletum, et in omnibus codd. ss frequens hoc est errandi

genus.

In vicinia legitur s. 116. φανερὸν δ' ἐξ γ ναγκα μεθα καὶ νυν χειν. Verbi εχειν vix prima litterula E in cod. superest cum quatuor litterarum lacuna. Quamquam non facile aliud quid expleveris tamen non est satis sententiae accommodatum. Aptius esset φερειν aut simile quid, ex iis quae vel nunc ferre ac pati cogimur.' In his quod primum exemplum punit vitium concepi l. adidit λη. θυο is μεν αν- Diqitia ον Orale

22쪽

θρωποι γ γ νη μέγας φοραν. 0d ΓΕ . . . MENΑΣ. id est γεινομέναe, quamobrem γιγνομένας recepi, id quod res ipsa flagitat et vel ipsum καὶ νυν quod praecedit. Ecquis enim potest ἐφορα τὸ γεγενημένον τε καὶ παρεληλυθός Ridiculum est. Scriba de more dederat ΓΕINOMENAΣ, ut alibi EI-NETAI et sim . Ut omnes Veteres prora producto ει ponit ENTEIMO scribens et ΠΟΛEITΑΣ, PEINONTΕΣ, MEIN, ΚΑΛΛΕΙΩ, ΚΑΛΛΕΙΟΝΩΝ, ΗΔΕΙΟ et sim . sed non constat oino indocilis sibi et ΠΟΛΙ pro πόλει scribit et ΒΡΙΣ pro βρεις et ΟΙΚΙΑ pro ικεία, et contra ΔΥΝΑΜΕΙ pro δυναμιν. Non est igitur ulla dubitatio quin ille EINOMENA scripserit et nobis γιγνομένας sit Scribendum. Vs. 119. καὶ τους τουτων οικέρας Cod. in quo saepe ΤΟΤ pro τους legitur, articulum male omittit, quem de meo ad.

didi. Post pauca κρέγομεν pro κρινοιμεν corrigendum esse supra admonui. Vs. 125. ἡν των ρατευομένων ρετην Inserui των in Cod. perperam missum. Idem requirebat a B. Vs. 127. πλεIους ε μαχας ηγωνlσθαι λα μιας ρατεια ἡ

τους αλλους παντας πληγας λαμβανειν ν τω παρεληλυθότι χρ -

νω Arena sine calce. xime πληγας λαμβανειν et Sana erunt omnia. Dicam unde ista nata esse suspicer nempe ex dit.

lographia et scioli interpolatione. Nihil ferme disserunt in ii. bris vetustis IIANT A et ΠΛΗΓΑΣ. In uripidis Ione s. 1580. 'Οπλητες 'Αργαδῆ. abierunt in παντες αργολῆι τε, et passim N et I periniscentur. Itaque postquam sic πληγας irrepsit, supervenit nescio quis qui sulcrum λαμβα-

νειν de suo supposuit. I nunc et venerare vetustos libros ante XV saecula scriptos. In eodem mox scriptum esse videbis IAPENAPΛΗΛΥΘΟTI pro παρεληλυθοτι , et ΤΠEP-ΜEMNI KENAI pro πομεμενηκέναι, et alia plurima eiusdein- modi. Vs. 148. λα τοι τουτους πατερε ενδοξοι Cod pro τοι X-hibet ΟΥ, quod resecuit Ast. Ego ne oratio esset συνδετος quod non fert loci natura lenissime in τοι resin xi. Vs. 151. παῖδες ψοδιον εἰς την πρὸς το δημιον ευνοιαν

23쪽

ευμενειαν eorum esse erga h0mines. Vera scriptura ευνοιαν erat ante pedeS.

Vs. 454 αλλα των 'ν γνου μειν- ταξιν μετηλλαχοτωνὶ Cod. ΣAIs . . saNTAEIN, ut videtur sed seri potest ut IΣAME . . scriptum fuerit. BAB. O vo δαιμόνων ταξιν μετηλλαχμων. Videor mihi reperisse ipsam oratoris manum suαμ ε Iνω ταἴιν, quod et optime Graecum est et rei egregie convenit, et cum verbis τὸ ν μετηλλαχοτων rectissime coniungitur Perinde bene dicitur vi μεδεω ταῖν et ευ ρεί -

τω ταῖν : eodem sensu dicitur εἰς μείνω μοῖραν μεταλλαττειν et λαγχανειν μοIρας μεIνονος In codicera pro vi esse scriptum nemo mirabitur dedimus paulo ante huius erroris exempla. Ne μεlνων τα ιν quidem mirabitur quisquam in libro tot mendis obsito. In eadem pagina occurrit OBION pro τον βίον et MENΠΟΛΛΩNXPON II pro με ἐν πολλωχρον et AP o pro καιρος. Plane idem mendum in cod. manifestum tenetur s. 204. υκ ἐλαττω γαρ ἐκε&ων εργα διεπρα- ξαντο ἄλλ', εἰ δεον εἰπειν, καὶ μεlζω, ubi diserte scriptum est ΜΕΙΖΩN. Si quis ipsum codicem iterum excutiet suspicor ΙΣΑME . . 1 esse proditurum itaque εἰς μείνω ταξιν

recepi. Vs. 155. εἰ γαρ ὀ τοῖς αλλοις ν αλγεινότατος θανατος τουτοις αρχηγὸς μεγαλων γαθων γέγονε, πως τουτους ουκευτυχεις κρίνειν δίκαιον κτέ. Etiam hoc loco mihi contigit esse tam felici, ut ipsam ratoris manum in lucem vitamque

quales multae ex locis lacunosis extundi solent ex quibus nemo umquam quidquam sani eliciat. Haec igitur sunt quae ab initio dicebat aculo lectori nil nisi fastidium et nauseam parere. Μ male lectum est pro Λ et AN pro ΑΛΓ, caelera sana sunt, et sponte hinc emicat vera script dra quam revocavimus. Non potest igitur Editori sat magna haberi gratia quod ipsum codicem fidelibus oculis philologorum subieceri l. Caeterum quod refert Editor supra ΠΩΣ duas litterulas ΓΛ ut videtur, eripias esse, unde γαρ inseruit sallitur. Neque eni in

24쪽

l8 quidquam est supra seriptum, et illi omnino desideratur reperta semel vera seriptura eorum, quae praecedunt. Inchoatur enim apodosis sic: πως τουτου ου ευτυχει κρινειν δίκαιον

Non sero post pauca s. 160. καὶ τοτ ικὲ ἐν πολλω χρόνφκαι ι πολλων κινδυνων την αρετην πέδειξα , nam quid quaeS , St αποδείκνυμι την αρετην ' mendandum arbitror την αρετην πεδειξαντο, et est in Cod duabus litterulis locus vacuus. Sitatius esse scio τὴν ρετὴν ἐπδεεIκνυσθαι, sed habet lamen ποδὸἱκνυμαι in tali re satis certam idem, sed αποδεIκνυμι pariter et ratio et usus respuunt. Sum composili αποδεIκνυμαι τὴν ρετην rmissime stabiliunt verba Hyperidis s. 155 'Αρ' ου δια την τῆ αρετη απόδειξιν ευτυχεῖς μαλλον ἡ λα την του ζῆν πολε ιψ ιν τυχεῖς νομιτέον κτε. in quibus arte quaesita inest paronomasia. Quod continuo sequuntur s. si νυν ν πο ταυτη ' '

omisi vocabulum unum , quod neque legere potui neque emendare neque explere. An sibi visus est videre AEAΘH deinde correctum in ΑΕΛΘΑΙ , et substituit αρξασθαι sine ullo sensu, ut vides. In nolui subiecta αξιωθῆναι hariolatur. Diu et multum frustra quaesivi. Λαβέ ω δε καὶ αλλοe. Praeterea 313. ita syllabas divisit ut scriberet: γέγονε να ' Ie καιροe κτέ Cod vitiose exhibet ΙΣΚΑPΟΣ, in quo latet id quod reposuimus,le γα καιρόe. In latibus γα omitti non potest. Accedo ad locum prope conclamatum et depositum s. 72sqq. in quo tamen exigua quaedam spes salutis superest. Apponum verborum lacinias in Lodice superstites cum lacunarum

supplementis: MIAMNKN λογοι, καὶ ι

25쪽

In his nonnulla, uti vides cx ipsa sententiae compositione satis certa sunt, veluti ει φάε γαρ ονῆς νεκεν, et quod ei respondet εἰ δε φελεἱας νεκεν Satis etiam certum est γε- νοι αὐτοῖς Ελλησιν διον, de more scriptum ειον Alia poterunt etiam melius constitui ab aliis, qui im me ad verum reperiendum viam aperuisse iuvabit. Quod autem unus versi. culus est caeteris brevior περὶ Λεωσθενους, sciendum est saepe

in codice versus tantu in dimidiatos perscribi, neque quidquam

excogitari potest quod inter Λεωσθενους et καὶ των τελευτησαν- των ἐν πολάμω at commode aedium interponatur Ba-bingtoni supplementa cominem orare non attinet praeterquani απὸ των Μακεδονων, quod ab illo repertum verissimum esse arbitror et adscivi. In sqq. s. 177. I αν λογος φελμειεν μαλλον τα τωνακουοντων ψυχάς, codex ΑΚΟΥΣΟNT 1 exhibet, quod non tantum barbarum est, sed etiam plane absurdum. Nulla misquam sui orati neque erit, quae prodesse possit animis eorum qui eam sint audituri id est quae prosit etiam priusquam audita sit. Sunt homines et suerunt aut adulatores aut stulti qui etiam prius quam audiverint quidquam admirantur et plaudunt sed ea oratio eorum animis nihil profuit. Vide quo delabantur ii qui codicum scripturas omnes insano studio tueantur ac defendant. Habington, qui κουσοντων damnare non audet, eadem pagina veritatis viribus coactus est ΛΟΓΟΙΣ mutare in orerem, ENEPON in φανερον. ΩΟMΕΘΛ in αἰ μεθα, ΤPAΣANTA in ρατευσαντας , ΟΙΚΙΑ in ικεία, X-

ΠΡΟΣΕΙΛΟNT in προεἱλοντο. Itaque nemo reformidet s. 178.

suadente Sententia pro του τὸν ρετην ἐγκωμιασοντος reponere praesens ἐγκωμια ντος.

26쪽

20mum, deinde ab dilore mulcatum Hyperides dicendi aestu

incensus παρακεκινδυνευμ ένον argumentum arripit s. 179. apud nos, inquit, et reliquos omnes homines illorum laus et gloria vigebit.' ἐν δου λογίσασθαι ξιον Iνες οἱ τὸ ηγεμόνα δεξιωσομενοι τον τουτων. Deinde haec est codicis apud ha scri

in Benilei et Porsoni patria Levile doctum hominem ex Bur- noxii disciplina prosectum alia lusisse putes. Dicam primum quid in codice scriptum esse videatur pro ΤΩΝΔΕ ΗΓΟPMENΩ ΚΑΙ .ΟΥΜΕΝΟΥΣ : nempe TΩΝΔΕΗΓΟΤMENΩNΚΑΛOTMENΟΥΣ. Ε ΚΑΛΟΤΜΕΝΟΥΣ quidem disertissime scriptum est: ΗΓΟΥΜΕΝsa pro ΓΟPMΕΝΩ proditurum esse suspicor, Si quis eum locum oculis exercitatis et eruditis aliquando iterum exploraverit. Haec quoque sunt vitiosa et corrupta sed ad verum indagandum et deprehendendum recta ducunt. Quemadmodum enim ΟΥΣΕΠΙΣΤPΑΤΕΙΑΝ-

ΣΤΡΑΣΛNTA a dormitante scriba exaratum est pro τους ω ροIαν ρατευσαντας, ut res ipsa clamat, sic ΤΩΝΔΕΗ-ro1MENΩNΚΑΛΟΥΜΕΝΟΥΣ, oscitanter scriptum est pro των 1μιθέων καλου μέν ων του ἐπὶ ροἱαν ρατευσαντας. Hyperides enim ex omni heroum numero eos tantum commemorat, qui bello Troiano interfuerunt et quum posset dicere: Tων ηρωων του ἐπὶ ροειν ρατευσαντας, ornatius dicere maluit των 1μιθέων καλουμένων του ἐπὶ Τροὐν ρατευσαντας. quam recte hoc lacerit si quis sorte dubilaret, ipsis verbis Socratis in Platonis Cralylo p. 598. . ex eo quaererem: υκ ισθα τι sol θεοι οἱ ρωε : Et Graeci quidem omnes hoc probe sciebant, ut qui ineunte aetate memoriter edidicerant estodi Εργα καὶ Ημέρας, in quibus legitur

27쪽

21 Inane eodem modo loquitur Socrates apud Platonem in polog. p. 28. e. των ημι οὐν σοι ἐν ροει τετελευτηκασιν.

Itaque verbum non amplius addo. In iis, quae praecedunt, s. 182. quod BAB. dedit 'r' ουκ αν οἰόμεθα γλαν Λεωσθένη δεξιουμένους καὶ θαυμαζοντας κτὲ optime οἰὸμεθα pro ὀμεθα correctum esse videri supra diximus. Sed non placet TAN in ραν relictum, namque ea est sententiae Arma et ompositio, ut appareat aliquid dici oportere de iis, qui Leosthenem in orco salutarent colerentque Nainque ut recte dicitur in tali re uidere mihi uideor, et Graece ραν μοι Dκω vid Benti ad orat Carm. II. i. s. 21), sic plane absonum est Nonne me visurum arbitror.' Itaque in φοιταν incidi, ut dixerit rator: Nonne frequentes adfore putamus t Post pauca IHNΕΓΚΕΩΣT in Codice est pro ηνεγκεν ςε. Nempe in libris vetustissimis et τὸ προσγεγραμμένον et lil-ter scribarum arbitratu temere passim aut abundat aut omissa est. Praesertimi solent importunum addere in vocabulorum exitu, cuiusmodi est s. 142. ουν ἐπὶ τοῖς κολα

poetarum locis haec omnia sedulo corriguntur, ubi metro o. cent in ratoribus caelerisque corrigenda sunt, ubi ostendunt aurem Libris tantumdem, credo, tribuendum est et in his et in illis. Vs. 192. λέγω δὴ τους περὶ Μιλτιαδην καὶ Θεμιςοκλέα Cod.

Em ΔΙ amissa una littera. An ἐγω δη, sine Sensu. Perspicuum est λέγω δη scribi oportere, et verba quae praecedunt των μετ' ἐκεIνους λεν γεγενημένων , αξια δε τῆς ἐκείνων ρετῆς διαπεπραγιλενων non ad heroes ex bello Troiano, sed ad Miltiadem et hemistoclem esse reserenda. Quod quia sat commode servata vulgata scriptura seri non potest, subit animum suspicio pauca quaedam in praecedentibus scribarum negligentia interiisse. Repetitum in vicinia Qρων suspicor peperisse lacunam, librarii oculis a priore ad posterius delabentibus. Si hariolari licet, huiusmodi quid Hyperides dixisse potuit: μετατων συνθαπτομένων νυν αυτο ανδρων, μιτινες τας ρετας γλω- σαν των παλαι ἐνθαδ, κειριένων ανδρων των μετ' κείνους κεν γεγενημένων αξια ε τῆς κεινων ρετῆς λαπεπραγμένων λέγω Mη τους περὶ Mιλτιαλ καὶ Ῥεμιτοκλέα καὶ τους - ου κτε.

28쪽

Sic certe nania commode intelliguntur et optimc procedunt: contra e vulgata scriptura numquam te expedies. Vs. 199. οἶμαι δε καὶ - δερμολον καὶ Αριςογείρονα οὐδένας ουτως αυτοῖς οἰκειοτέρους ἡ μῖν εἶναι νομίζειν salebrosus hic locus est, cuius et scriptura incerta est et sententia impedita. In codice est APIΣTΟΓΕITONAΟΥΘΕΝΟΥΣ ΤTΩΣ ΑΥ-TOIΣΟΙΚΕΙΟΤΕΡΟΥΣΤMEINEINAIΝΟMIZEIN BAB. 'Αριςογεἱ- τονα ουν κεIνους υτως αυτοῖς ικεIους ἡ μῖν Lαι νομlζειν, quae quid sibi velint non assequor. In ΟΥΘΕΝΟΥΣ suspicor ουδένας latere. Vetus scribarum error est οὐθείς et υθέ pro ουδε- et υδεν ex usu loquendi sequiorum substituere, et pluiralis ουδενες etiam alio huius orationis loco indoctum scribam

in errorem impulit s. 105 ουδένες γαρ πωποτε των γεγο- νοτων ουτ περὶ καλλιόνων - ηγωνίσαντο, ubi pro ουδένες librarius turpi errore ΟΥΔΕΝΟΣ scripsit. Sed nondum sic locus perpurgatus est, quem aliorum acumini commendo Vicina

etiam molestias. Qui sint ἐκεῖνοι non apparet. Sed mullum abest ut illa lectio certa sit. Perspicue cernuntur ΟΥΔ . . . . NOIΣANΜΛΛΛΟN, tres litterulae post ΟΥΔ aciem meam

fugiunt. Intelligerem ουδε τέροις αν μαλλον ἡ τουτοις πλησιασειαν. plativus πλησιασειαν mirifice admodum insertur, sed non est veri dissimile mutata una litterula infinitivum restitui oportere cum voculara de more repetita: λ ιασαι αν.

Caeterum, ut dicam aperte quod sentiam, Hyperides in hac parte orationis in argutias quasdam irretivit sese, quae mihi quidem vehementer rigent. Dedit coronae aliquid, quod sa-cile erimus, sed non ut in iis intentissima cura perscrutandis lubenter multum operae ei studii ponamus. pilogus contra apud Stobaeum servatus et verbis et sententiis splendet et omni labe vacuus est. Post eum locum nihil aliud orator addidit praeter pauca verba solemnia in hanc sententiam νυν δε

χ η παντες κοιν κατα τον νομον του τετελευτηκοτα απολοφυ-

ραμενοι πιτε.

Operae pretium nunc mihi facturus videor si vetustissimi libri scripturas manifesto vitiosas omnes sub unum conSpectum ponam , iisque spicilegium quoddam interponam animadversionum ἐκ των δευτέρων φροντιδων mihi subnatarum. Digitia i G.

29쪽

25 In rationis prooemio nais paucas quasdam verborui laci. nias, unde nihil extundi posse videbatur. Unum tamen est quod inde cum aliqua veri Specie elicias. Superest: ΟΝΠΩΚΛ .... l . . . . ΟΓΑΚEN, litterae o dimidia pars tantum exstat, tu quod sequitur male Seriptum pro P suspicor unde emergit: ουδεν ἔργον πω κα ειον καλλιον εορακεν nempe πας χρονος aut χρονος ὁ συμπαις. qu0rum verborum manifesta vestigia exstant paulo ante . . . . PONOC . . .

Quis nescit nobilissimum Simonidis epigramma apud Diodorum Sie. XI. 62 et alibi servatum in Cimonis duplicem victoriam ad Mycalen:

His igitur adiutus aliquis plura exsculpat. s. s. pro nαττω cod.