Hypereidou logos epitaphios recens reperta

41쪽

complura, quae et aliis scriptoribus antiquis et Demost lieni sollerter adhibita ad inveterata quaedam menda deprehendendac eluenda prodesse possint. De ea copia nactus aliquid olii delibare nonnulla est animus. Vidimus s. 7. in Lodice legi

sine sensu: ΛΕΩΣΘENHMENEIIAINEIN pro Λεωσθένη μονον ἐπαινεῖν Saepenumero μέν et μονον animadverti inter se permutari, ut apud Dionem Chrysostomum 0rat. 64. p. 686. mper. ω παῖ Μνυαρχῖ , ποιητης μόνον υθα, σοφὸς δε υδα- μως, ubi recte Valchenaei ius ποιητὴ μεν ἡ θα epoui iussit. Ibid. 0rat. 52 pag. 420 ουν υσθε κοιμωμένων μονον ἐπιμελεῖσθαι τὸν θεον - ἐγρηγορότων δὲ ἀμελεῖν, imo vero κοιμω - μενων κεν Sed mitio sequiores apud Aeschinem in Timarchea S 64 dubitabisne admonitus rescribere: καλοὶ μεν, κυ- ριο ν ουκμι, pro καλοὶ μονον aut apud Demosthenem pag. 755 5 αλλα ἡ Δει ταυτα μόνον τοιουτοι γεγόνασιν ἐν οἷς

πεπρώτευνται, αλλα δ' - α καλως διωκηκασιν, nonne ταυταμέν sentis requiri ' Sic pag. 174, 16 αλλα ἡ Δια ταυταμο νον τοτ' εἶχε βελτιον ν νυν, τα δ' αλλα χεῖρον, verius est ταυτα μέν, et pag. 125 16 ου τοίνυν παρα τουτοις μυόνοις το ἔθος τουτω παντα κακα ειργασατο , ἰλλοθι 2 ου μου, ubi partem veri cod. S servavit: παρα τουτοις ριόνον, sed reponenda est illa dicendi forma qua tanto per Attici ratores

delectantur: ου τοίνυν παρα τουτοις μιέν - λλοθι δ' οὐ δαμου,

ut apud Demosthenein pag. 18, 2 καὶ ου γραψε si εν ταυ- τα, τοῖς δ εργοις ου ποιεῖ, aut apud Hyperidem περ υξε

εγραψα δέ, ουν γραψα μὲν ου ἐπρωβευσα δέ, ουν ἐπρέσβευσαμ ου επεισα δὲ Θηβαιους, de Corona pag. 288, T. et pag. 192 9 καὶ ου εγω λεν ειπον ταυθ' υπιν ν υκ δοκουν ὀρθως

λέγειν, αλ λ, καὶ πιν ρεσε ταυτα , et aliis multis locis.

Scrupulum omnem eximet tibi locus Demosthenis integer servatus pag. 614, 27 αλλα ἡ ΔΗ ταυτα μεν τοιουτος ιν ἐν οἷς πεπολίτευται, αλλα δ' ἔσι α καλως φκηκεν. x his omnibus luculenter apparet quam recte Lysiae locum in rat. III. T. emendaverit eiskius sic: ου τοίναν ταυτα μὲν εἰ κοτα. αλ ως ἰν περὶ αυτων 4rωρακται , Ἀλλα Ἀτε. Sed tuitio Diqitia ον Orale

42쪽

56Εditorum recipienduin esse μέν intellexit. Eadem medicina laetenda est Andocidi in rat. II S 49 καὶ μὴ βουλεσθε

Θετταλους καὶ Ανδρίους πολlτας ποιεῖσθαι, τους δὲ οντας πολlτας ὁμολογουμένως - τουτους δε απολλυτε. Habebit oratio colorem

Atticum sic ordinata et composita: ἡ βουλισθε Θετταλούς με καὶ Ανδρίους πολBας ποιεῖσθαι, τους δ οντας πολίτας απολλυναι Apud Aeschinem locus est in Ctesiphontea S 78. ubi μόνον vitiose abundans sententiae vim minuit in verbis: ου γαρ τὸν τροπον, αλλα τον ὀπον μόνον μετὐλαῖεν Paronomasia respuit μονον et tantum verbum verbo opponit: υτὸν τροπον, αλλα το ανθρωπον ἐπα. Non honori, sed oneri esse existimavit. Non medicus, Sed mendicus, et sim. Locus est apud Aeschinem unius vocabuli insertione corruptus, quem loci Hyperide eomparatio sanare poterit. ditur in Ctesiphontea S 182 δωρεας δὲ τινας λαμβανον οῦ ναξιδ μι μνησθῆναι. quemadmodum Hyperides dixit s. 181: λογίσασθαι ξιον Βε οι το ηγεμόνα γαιωσομενοι τον τουτων, sic Aeschines dixerat δωρεας δὲ τίνας λαμβανον αειον μι

μνησθῆναι.

Duo sunt apud Hyperidem loci, unde emendatio peti possit inveterato mendo in Isocratis Philippo S 6ν τίς α προσεδό

ληνῖων πολεω Verbum τιμουν non est huius loci, quod apud ratores semper usurpatur de iis, qui noluntur infamia. Ε Ηyperide s 5 ὁρων το Ελλαδα πασαν τεταπεινωμένην, et S. 185 πασαν την της υρωπης καὶ τῆς 'Ασἱας δυναμιν ετ απε Iνωσεν, emenda τας με ταπεινωθησεσθαι, quod facile in TEIΜΩΘΙ ΙΣΕΣΘΑΙ abire potuit. CL Isocrat. 0rat. XVI. 57: ταπεινοτερον διατεθέν τε ἡ νυν ἡμεῖς τυγχα-

νομεν εχοντες.

Error in Hyperidis codice commissus proderit ad alium Isocratis locum restituendum, qui legitur in orat de Paceri 9:ημεῖς γαρ οἰομεθα μεν, ἡ την θαλατταν πλέωμεν πολλαῖς τριηρεσι - , διαπραξασθα τι των δεόντων πλεχον δὲ διεψευσμ εθα

τῆς ληθεἱας Legendum esse διαπραξεσθαι in tali loco homines docti nondum omnes intelligunt, sed praeterea οἰομεθα vilium concepit. lim ita erant opinati Athenienses, sed vehc- menter eos, ut scribit Is0crales, ea opinio sesellerat. Requi- Diqitia i Corale

43쪽

ritur igitur imperfectum ut in iis quae continuo sequuntur: ων μὲ γαρ ἡ λπIζοικεν ουδεν αποβεβηκεν. Itaque ut apud Hyperidem s. 182. vidimus OMEΘΛ et ιόμεθα confundi, sic Isocrati ἀν--θα pro ιόμεθα est restituendum. Quod in vetustissimo libro semel et iterum animadvertimus

scribam vocabulorum terminationes contra auctoris mentem verbis proximis accommodare, veluti s 60 Μακεδονας καὶ

πω ἐς ναγκης χρη θαι pro τῆ τουτου τρόπω idem genus erroris frequens est in libris sequioribus. Intelligisne quaesit in ii λοιπη φιλία apud Demosthenem in Midiana pag. 555:I: Mτpl γαρ ικη παρα των φίλων ἐςὶν, αν τι δοκωσι πεποιηκέναι δεινὸν, μηκέρι τῆς λοιπῆς φιλιας κοινωνεῖν l ptime habebunt omnia ubi reposueris: κμι του λοιπου φιλεις κοινωνεῖν. Similiter in Isocratis orat. πρὸς Καλλιμαχον 48 φης μD Dαι δημοτικὸς, τοσουτω ε μαλλον των αλλων ἐπεθυ- με μετασχεῖν ἐκεινης της πολιτείας, α ουν εἰ κακως παθόνω Ιωσε απελθεῖν, duo menda insunt pro ει enim ἐπε reponendum est, ουν ἐπεὶ κακως παθεν, et ἐκείνοις pro ἐκεIνης in verbis ἐπεθυμε μετασχεῖν ἐκεἱνοις τῆς πολιτείας. Paullo ante enim dixerat ἐπείδ δε οἱ τριακοντα κατ σαν, quo ἐκείνοις reserendum esse sequentia monstrabunt. Ex eodem sonte manavit error quo factum est ut Dinarchi locus in rat. II. 18. intelligi non possit Editur: των νυλλων ΑθηναIων εἰσφερόντων ἐκ των πιων, ουτος ουν ἐκ των δημοσIων καὶ ων φλετο αργυριον απαν ἐκτέρικεν, edendum est: ουτος ουδε τω δημοσI ο φλε αργυριον απαν ἐκτμικεν Librarius exaequavit ἐκ των ἰδίων et ἐκ των δημοσIων, deinde interpolata sunt reliqua. Ibid. S 15 quum esset recte scriptum: καὶ ἐξελεγχθεὶς ὀφείλων ν μοσίω λεγων ου ἐξὸν αυτῆ , substituit im- rite λέγειν, quod nunc libros editos obsidet. Ubi semel sic mendum in uno vocabulo natum est gliscit labes et minimi

pretii correctores omnia praeter vocabulum corruptum corrigentes augent malum. Insigne est huius rei exemplum in Aristophanis Pluto s. 489 ubi in libris est Ravennale et c.

44쪽

καιτοι τουτου τοῖς ανθρωποι τις αν ἐίευροι ποτ αμεινον B. ουδεὰ ἐγω σοι τουτου μαρτυς.

Quia obtili metrum iugulat, repositum est υτις , quasi sic quisquam in Attica loqui potuisset. Vitii sedes est in I αν ἐξευροι. Vetus et proba scriptura est IANEEEΤPO τ αν ἐξευροι sed indocte nescio quis propter hiatum I αν ίευροι substituit. Tadem de causa vitiarunt s. 150:

nam verum esse acile apparet: λα τί ευς. Ilaque quum et I αν ἐξευροι irrepsisset interpolata Sunt reliqua, quae reperto semel vitio nullo negotio restituentur. Nempe sic est emendandum καΘοι τουτου τοῖς ἀνθρωποις, αν ἐξευροι τις αμεινον nectissime nunc et salvo metro respondetur: Ουδέν. ἐγω σοι τουτου μαρτυς. In eadem sabula s. 46. novum est erroris, quem redarguimus, exemplum in verbis:

ειτ ου ξυνιεῖς τὴν ἐπινοιαν του θεουφραζουα αλ ω σκαιοτατε , σοι σαφέρατα ἀσκεῖν τον ιὸν τον ἐπιχωριον τρόπον;

nam quicumque haec verba diligenter perpenderit non φράγυ- σαν sed φρα ντος intelliget requiri. In quiti. s. 758. a.dem incuria errorem genuit in verbis: ποικlλος γαρ ινὴρ κἀκ των ἀμηχανων πόρους ευμ χανους πρIζων, ubi reperit verum Brunckius ευμήχανος πορIζειν. Sed nemo optime monenti obtemperat. Felicissima est Hirschigii coniectura, qua eadem labe assectum locum sanavit in quiti. Vs 805:ει γέ ποτ ευ ἀγρὸν ουτος απελθων εἰρηναῖοι διατρ η, καὶ,πρα φαγωγ αναθαρρψη καὶ ςεριφυλ φ λόγον ἔλθη

γνωσεται ιων ἀγαθων αυτον τη μισθοφορα παρεκόπτου.

Certum est enim requiri ει - διατρIψει καὶ - ἀναθαρ- ρησει - γνωσεται. Sed res haeret in nis. Jerspexit Hir- schigius Dis librario deberi poetam is dedisse et coniunxisse ιδρα φαγων καὶ εριφυλλευ λογον ἐλθών. iptime, et mirabuntur aliquando posteri eximias emendationes tamdiu ab Editoribus temere sperni potuisSe. Est apud Dinarchum locus in orat. κατα Φιλοκλέους S 15. Diqitia i Corale

45쪽

59 quem ex Hyperide facile quivis corrigat. Editur: καὶ ουκαυτόπται με των υπὸ τουτου γεγενημιόνων δικηματων, sine

sensu. Pro κα suspicor I tantum in veteri libro comparuisse, cui scriba de suo litterulam addiderit. Consus sunt et , ut saepe alibi, et Sic est Scribendum: Α οὐκ αυτο-

quod apud Hyperidem notavimus ΠPΩTON perperam pro

πρωτου exaratum esse, eiusdem erroris manifestum exemplum est apud Dinarchum ibi g 14. ἐορακότες τον δῆριον παντα κατηγορον τουτου γεγενημένον καὶ προκεχειρικουτα πρωτον των αλλων τὶ - τὸν τιμωρίαν ἐν μῖν δουναι, ubi akius προκεχειροτονηκοτα reposuit , ego προκατακεχειροτονηκοτα πρωτο των αλλων reStituerem, quemadmodum II. 20 τουτου προκαταχειροτονησας libri scripti et editi καταχειροτονησας ὁ δῆμος παρέδωκεν μῶν τιριωρήσασθαι. Quod in Dinarchi loco III l praecedit: αισχρὸν γαρ - πολείπεσθαί τινας των Πι- κων καὶ πονηρων γυωπων, τε οι δεοὶ φανερους υμιῖν ποιησαντες παρεδοσαν τιμωρησασθαι, pervulgato errore T scriptum est pro Τ et emendandum: ους οἱ θεοὶ υμῖν παρέδοσαν.

Turpe et ridiculum emblema apud Dinarchum et similia duo alia apud Demosthenem Hyperidis locus omni labe vacuus optime poterit redarguere. Editur apud Dinarchum . 4:οτ' 'δωροδόκει μιεν λαμβανων χρήματα παρα Φιλἱππου ιμόλαος ὁ τουτου φIλος, adscriptum est insulsum additamentum quo tempore δωροδεκεῖν dici coeptum est pro δωρα δίδόναι δεκα. ιν διαφθεοειν. Eodem tempore irrepsit utile interpretamenium in Demosthenis orat de . . Sol: οι δωροδόκουντες

καὶ χρημι ατα λαμβανοντες παρα Φιλίππου , et in orat de Corona S 45 των με ἐν τον πολιτευεσθαι καὶ πραττειν δωροδεκουντων καὶ διαφθειρομιένων ἐπὶ χρημασινJ. mendat Hyperides s. 52 υπὸ των δωροδοκουντων παρα Φιλιππου καὶ Ἀλεῖαν- δρου κατα των πατριδων των αυτων Pro δωροδοκεῖν saepe audies Dratores dicentes χρηματα λαμβανειν, δωρ λαμβανειν δωρα δέχεσθαι κατα τῆς πατρίδος, κατα τῆς πολεως, et sim In legibus Atticis solum χρήματα λαμιβανειν credo usitatum fuisse. veluti εν εἰσαγγελτικῆ νόμω apud Hyperidem περ υξενιπ-

46쪽

40 duo dicit Hyperides s. 116 φανερὸν δ' - ων ἀναγκαζόμεθα καὶ νυν χειν, monStrare poterit veram lectionem in loco Demosthenis κατ' 'AνδροτIωνος pag. 595 25 αξιον ι θεωρησαι τὴν αγαῖειαν του τροπου δι ων ἐγχειρεῖ λθειν, imo vero ἐξ v. Notum est quam proclivi errore M et . inter se permisceantur. Ex eadem oratione pag. 606, 4. etiam aliud mendum eximam, cui simile in codice papyraceo nolavimus. Nempe pro καν με ἐναντIα λέγειν φῆ εὐεγα δ αυτ πείθεσθαι, requiro καν με ἀντιλέγειν ψη. Male repetitum N peperit vitium. In tali re αντιλέγειν poni solei, non ἐναντια λέγειν, ut apud Lysiam XII. 25 ποτερον συνηγορευε ναντέλεγες αντελεγον. et S 26. αντιλέγειν pist τοῖς βουλομένοις Μώα ἀπολέσαι, et passim alibi. Eadem consusio apparet in Codd. Aeschinis de F. L. S 44 θεασασθαι ἐκ των μολογουμένων καὶ τα ἀντιλεγομενα. In aliis libri est ταυτὶ λεγομεν et ταναντι λεγο- μιενα Vera lectio Si καὶ ταντι λεγώμενα , et facile intelligimus quomodo TANTIAE TOMENA poluerit in ταυτὶ λεγόμενα et ταναντι λεγόμενα abire.

Quod apud lyperidem emendate legitur s. 125 τα προσδοκωμεν α γενωθαι manu ducit ad emendandum locum Demosthenis pag. 55, 21 ο μαλλον ἐλπὶς ἡ μὴ δυνηθεντα ποιῆσαι, imo vero δυνηθεντ α ποιμαι, quo mendo nihil frequentius esse saepe alibi ostendimus. Est in eadem oratione locus, qui ipsi Demostheni vehementer placuisse videtur, namque non semel eo usus est. Quoties autem idem locus recurrit deformatur vitiosa lectione, qui eius splendorem obscurat et orationem subineptam reddit. ccurrit primum in lynthiaca III. p. 55, 20 την 'Αριςειδου καὶ την

Reeurrit deinde in oratione spuria περὶ συνταξεως pag. 174, 28 με ἡ Θεμιςοκλέους καὶ την Κοκωνος καὶ την 'Αριςείδου

ουσαν, ubi supplendum est καὶ τὴν Μιλτιαδου ne Aristides ei Miltiades in unis aedibus abi lasso dicantur. Demosthenes ipse iterum his usus est in Aristocrate p. 689, 1l την Θεμι- Diqitia ον Orale

47쪽

τοκλεους μὲν οικία καὶ τὸν Μιλτιαδου καὶ των τοτε λαμπρων, ει τις αρα φμων οιδεν ποIL ποτ' λὶν. ὁρῆν των ,ολλων ου σεμνοτέραν ουσαν. In his igitur omnibus vilium idem alitur,

quod sic optime deprehendes cur quaeso, addidit: εἴ τις αρα μων οἶδεν etrata ποτ' Dis Potestne absurdior eonditio fingi quam haec est Quid erat opus hoc scire, si quis oculis suis ipsas aedes spectare posset Scin quid Orator dixerit

Nempe ει τις αρα μων οἶδεν που ποτ' isis. Poteratne melius quam sic deelarare illas aedes nulla re conspicuas aut vicinis insigniores esse Simul intelligimus cur tam dubitanter dixerit: εἴ τις αρα οἶδεν. Non credebat id plerosque depopulo scire aut curare. Populus et olim et nunc talium rerum incuriosus solet esse. Si hoc mihi dederis vide quam nihil odicibus credi possit sin autem vulgata lectio ferri posse' tibi videbitur, non equidem invideo, miror magis. Vidimus in Hyperide subinde syllabas aut vocabulum incuria repetitum. Eiusdem rei observatio salutaris erit loco Demosthenis pag. 850, 27 καὶ ταυτ ε ελον ουχὶ μαρτυρωναπορων, οἱ παρῆσαν, ἡσαν γαρ. Resecto male repetito ἴσαν emerget vera lectio ουχὶ μαρτυρων πορων, παρῆσαν γαρ.

Quod Hyperidi reddidimus s. 154 των το ζῆν is μείνω ταξιν μετηλλαχοτων prodesse poterit Demostheni, qui scripsisse creditur pag. 1059, 24 αναγκαῖον λιν εις τὸν ἐμην ταξιν

πειρασθαι καχ ις αναι τὸν υ μόνον μου νυν οντα πλουσιωτερον,

M. λα καὶ προτερον. Recte cogitanti et in Graecis legendis diu versato καθιςανα displicebit et με&ςανα corrigendum esse apparebit. Reprehendimus in Hyperide s. 17. Vitiosum supplementum θυσis it ανθρωποι γεγενη μεν α ἐφορα pro γιγνομιε- νας , namque neminem posse ἐφορα id quod peractum sit sed id quod agatur. Eiusdemmodi error haesit in Lysiae rat. XIII. 67. in verbis: ἐκειδεν δε παιδωκην ςῆς ἐξαγαγων αλμσκεται, namque res ipsa clamat ἐξαγωγ rescribi portere. Sexcenties scribae αγειν et αγαγεῖν inter se miscent. Non miramur, nam apud Hyperidem pro καταλαβων dederunt KA- ΤΑΛΑΛΑΒΩ et passim syllabam aut male repetunt aut repetendam male omittunt. Itaque sitne αγων an γαγων Scribendum, γειν an αγαγεῖν, ex libri sciri non potest, ex cu. Diqitia ον Orale

48쪽

iusque loci sententia potest. Apud Demosthenem pag. 215, 17. noli dubitare quin scribi debeat: χ και καταγαγεῖν τὸν Αλέεανδρον αυτους , ubi libri omnes in καταγειν conSpirant. In Aristoplianis luto s. 406. pro εἰσαγαγεῖν legerim:

ουκουν ἰατρὸν εἰσαγειν χρπν τινα ἔcons. s. 624. In Avibus s. 1077. pro λ εται ταλαντο ῆν δε ζωντα γ' γαγεν, τετταρα. emendandum esse si δὲ ζων τ αγη τις τέ ταρα iam alibi monuimus. In Pace s. 459 ubi in libris est contra metrum se ΔΙ . - εν ειρην διαγειν τὸ βίον. olim male correxerunt λάξειν nunc vera lectio λαγαγεῖν et reperia est et recepta. Vidimus apud Hyperidem s. 116. ΩN inepte pro ν scriptum esse. Idem error penitus amixit locum Lysiae VI. 58:ουδεν προσηκει se Αν κδε των συνλκων, ουτ μα Δία των πρὸς ΛακεδαιμονIους, ας υμεῖς συνεθεσθε ουτ ων πρὸς τους ναςε οι κ Πειραιως Ipsa compositio loci scripturae vitium arguit: των male irrepsit pro M. quo recepto correctori emblema, sponte excidit. Itaque legendum: υτ μα Ια ων πρὸς ΛακεδαιμονIους ας υμεις συνέθεσθε υτε ν κτε. Insertus praepostere articulus in Lysiae rat. X. 29 essicit ut homo acutissimus ineptire videatur: σω μεIζους εισίν, inquit. καὶ νεανίαι τας ψεις, τοσουτ μαλλον ὀργπς αξιοἱ Βι' δῆλον γαρ τι τοῖς με σωμασι δυνανται, τας δε ρυκεχουσιν Ultima verba risum movent Articulus in lali re pronominis possessivi vicem obtinet itaque υκ ἔχω articulum excludi l. Nemo potest simul habere et non habere. menda:

Animadvertimus duobus locis apud Hyperidem voculam γαρ contra sententiam omissam esse, vs. 55 τὸν μεν γαρ αλλους τινας εγκωμια ντα et s. 165: Iς γαρ καιρὸς εν δετε. Eadem vocula simili modo saepe apud alios intercidit. Apud Demosthenem in Midiana XXI. 55. male editur: G1μεῖον δε εθεσθε ἱερὸν νόμον αυτον λθε περὶ ἱερομηγla , nam constans Graecorum usus postulat: ἔθεσθε γαρ ἱερὸν νομον In Isocratis Nicocle S 26. nunc ex Urbinale scribitur: τημεῖον τι

παντες την μοναρχειν προτιμωμεν ου γ' αν ποτ' αυτ χρησθαι

49쪽

ου γαν ποτ αυτῆι. Sana ratio omnibus libris potior reposcit: ου γαρ αν ποτε Duplex mendum inquinat verba Thucydidis III. 95 α ιον ε ἡ οἴ τε Θεσσαλοὶ - φθειρον καὶ α παντοe

επολέμουν ανθρωποι νεοκατατατοιc. Contra usum loquendi Iuabundat et τε positum est sine sensu, ubi γα exspectes. Itaque corrigemus: α ιον δέ ' ο γαρ Θεσσαλοὶ κτε. Eodem mendo liberandus est Isaeus I. 40 τεκνόριον δέ ' εἴκοσι μνα εκα τῖρος μων λαβεν imo vero εἴκοσι γαρ μνας Male indorsus in Demosthenis Aristocrate pag. 689, 11 edidit τεκ ριον δέ ' το Θεριι τοκλεους μὲν οἰκlαν. In libris deterioribus est proba lecti φάε γαρ ικIαν.

Finem faciam in restituendis locis complusculis ex Tliucydide, in quibus sunt eadem scripturae vilia et idem corruptelae genus quod in Hyperidis pervetusto libro coarguimus. Quemadmodum apud Hyperidem vitiose scriptum est s. 115:ΤBPIΣυνεκλεIamrους pro βρεις sic apud Thucydidem erratum

estes. 73. in verbis: τα μεν πανυ παλαια τί δεῖ λέγειν νακοαὶ μαλλον λογων μαρτυρες η ψις των κουσομένων qui ταωτα appellat κοας, idem τους ὀφθαλμους non οφιν sed εις γpellare debet. Hesychius Οψεις - ὀφθαλμοὶ, et sic solent qui exquisitius loquuntur. Quod Hyperidi reddidi s 59: ακίδονας καὶ υβοας proscriptura Codicis ΕΥΒΟΕΑΣ, videbo an Babinglon probare possim, quod non erit facile negotium quantum ex eius I raelatione colligo. Athenienses nomina in ευς, - αιευς ,

ιευς, - ευς et ευς exeuntia in casibus obliquis semper et ubique contrahebant. Itaque Πειραιως et Πειραια dicebant, non Πειραιεως neque Πειραιέα , et Sic Δωριας , 'Εςιαιας, Πλαταιας Ευβοας et similia omnia, et in singulari Στειρια, Μηλιῶ , Κ δαθηναια, coit. Usu invaluit ut αλιευς et Αλιευς ita distinguerentur ut appellarent τους 'Aλιας eos qui την Ἀλιαδα incolebant, sed pisealores τους αλιέαe, et τον αλιέα. Has autem

formas Atticas scribae olim ad suam loquendi consuetudinem refingebant, ut in multis aliis eos pertinaciter fecisse et nunc inter multos constat, et aliquando inter omnes constabit. Sicubi, ut hoc utar, HIΣAN, IAPHIΣAN, ΛΠΗΙΣΑΝ esset

Scriptum , isti de Suo ηεσαν, παρηεσαν, πηεσαν, aut παρῆσαν

et απυαν substituebant. Ubicumque apud Thucydidem lege,

50쪽

44batur antiqua et iii ob forma NΟΚΩXH et ΔΙΟΚΩXH et

ΠΑΡΟΚΩXH, quae sola Graeca est, ut κατοκωχη et συνοκωχη et μετοκωχή, isti maleseduli formani vitiosam ανακωχη supponunt, et διακωχ et sequiorem παροχη. adem Socordia dare solent Πλαταιέα, Θε πιέας , 'Eρετριέας , Μηλιέας et quibus aulem argumentis vincemus has esse formas vitiosas illas genuinas ' Primum ex Atlicae dialecti natura et ingenio et analogia certissima, deinde e positarum locis, ubi mel ruin scribas aut retinet aut arguit Praeterea ex Grammaticorum les, limoniis, qui in suis libris Brinas probas et genuinas solas legerant. Denique ex antiquissimis libroruna mendis, quae auli quae lectionis manifesta vestigia servare solent. Disertum est testimonium Harpocrationis v. 'Αγυιας - ιν υν τὸ λδ-

κληρον γυιέας, καὶ κατα την 'Aττικων διαλεκτον γυιας καθα και τὰ ι λιας καὶ ηδ ια καὶ τ α πανα πληχ ι

λέγουσιν ἐν συναλοιφη. Utilior etiam nobis testis est Apollonius περὶ Αντωνυμι. p. 126. ρkk ἡμέας καὶ 'Αττικως ἡ μας, ως υβοέας Συβοας, et p0s pauca: ουτε 'Aττικοὶ το ε καὶ τω α συναιρουσιν τε καθαρευοι ε, - ἐπὶ του ασινιασιν, ου γαρ ἔτι ἐπὶ του τιθέασι, καὶ Συβοας φασ)ν αλλ' ρυκέρι ταχῶς. Iam vero neque ego unaquam, neque i qui haec legis, vidimus ullum locum ubi Στειριας legatur aut Μηλιας aut υβοας. Ubiculiaque hae larinae occurrunt, occurrunt autem saepissime, videbis in libris scriptis et editis circumferri του Εὐβοέα Thucyd. IV. 2. aut Μηλιέας Thu-eyd. IV. 6. V. i. aut Στειριέα Xenoph. Heli. IV. 8. 25.)aut Πλαταιέας Thucyd. II. s. et passim aut similes. In poetis salva res est, ui in Sophocl. Philoct. 4:

ei in Aristoph. Lysistr. 1168:

παραδεθ' -ῖν τουτουὶ

πρωτις τον 'Εχινουντα καὶ τον Μηλια κολπον τον μισθὸν.

ad Sophoclem anno lavit magister: Αττικον δε- Μηλια non

Deile evasisset illa forma in Thucydide aut Xenophonte aut

Demosthene. Servant deliter antiquam formani pervetusta tu edam scribarum vitia a quibus sequiore otiane abStinuere Diqitia ον Orale