Hypereidou logos epitaphios recens reperta

31쪽

ΟΓΑPANΔPo pro ου γαρ ανδρος Percommode Babington attulit o tubae Floril. xxiv. 35. Υπερείδου Φολτέον ου αν- δρὸς πει νυλλα νομου φωνήν. Globaeus Hyperidis orationem ipsam non legit, sed locum ab alio excerptum alicubi reperit,

et sic potuit ea verba ad γαμικα παραγγέλματα referre. Pulavit, credo, ανδρὸς πειλην esse mariti minas. s. 145. ΟΥ- ΠΟΛΕΙΤΑ pro τους πολειας vs. 146. ΟΤΕΙΣΤΟNAIIAN-ΤΑXPΟΝΟΝΦΟΒΟΥΣ pro του ει τὸν παντα χρόνον φ βους.vs. 148. ΔΙΑΤΟΥΤΟΥΤΟΥΣ pro δια τοι τουτους. s. 149. ΠΕ

32쪽

Vides quantum dei habendum sit libro vetustissimo sede- ciui abhinc saeculis exarato, et quam sapiant illi qui antiquarum membranarum singulos apices venerabundi exosculentur. Nullum est socordiae et incuriae genus, cuius non sint in tali Lodie insignia exempla. Verba sunt omnibus modis corrupta , alia negligenter omissa sunt, alia stulte addita. Itaque subinde sensu vacua sententia est aut hiulca aut absurda. Solebant olim plerique libri mendis cooperti circumferri. Notae sunt Veiorum de ea re querelae. Addam iis Longini locum

eximium ex pistola ad Porphyrium, quae legitur in Longini

Editione eishiana p. 186. κέκτημαι μεν σα δοκεῖν παντα τα Πλωτίνου . inquit, κέκτημαι ἡμιτελως ο γαρ μετρὶς ἡ διημαρτημένα. ΚαBοι τὸν ταῖρον Αμέλιον μην ναληψεσθαι τατω γραφέων πταίσματα τι δ' ἔν αρα adde αλδ. προυργιαμ τερα της τοιαυτης προσεδρεἱας. Noli putare illa levia seripturae vitia fuisse sic enim pergit: υκουν χω τίνα χρὴ τροπον υ

τοῖς ὁμιλησαι, καιπερ περεπιθυμων τα τε περὶ νυχῆς καὶ ταπερ του οντος ἐπισκεψασθαι ταυτα γαρ υν καὶ μαλAς διημ αρτηται. Nulla erat emendundi spes nisi ex integrioribus libris:

καὶ πανυ βουλοιμην αν, inquit, ἐλθεῖν μοι παρα σου τα μετακριβείας γεγραμμένα του παραναγνωνα μόνον ιτα ποπέμψαι

παλιν. Negligebant hoc sacere Sosiae et Romae et Alexandriae, unde factum est ut libri mendos admodum aenirent. Diserium est Strabonis testimonium , quod ad Hyperidis orationem περ υξενίππου apposuimus lib. XIII p. 609. Casau b.

νων βιβλIων καὶ ε νθαδε καὶ ε 'Αλεξανδρε Iα quam depravata fuerint olim scripta Veterum optime ex Criticorum sit Grammaticorum libris cognosci potest. In Dinarcii exemplo, quo arpocration usus est . 'Λπροτων legebatur: ἐριπεπέδηκοτων των μητόρων σπερ απρο των εἰς το ἐφι-οριον. Απρό- των nihili vocabulum est dormitantis librarii errore natum pro παρνοπων, quod locustarum genus est salis notum. Malesana

33쪽

comitiiniscuntur suisse, alii κριδων, alii μελισσων. arpocration infelix coniector: μηποτε γραφικὸν μαρτημα, inquit, καὶ δεῖ γραφειν σπερ λης ων. Hoc ero est emendaret ius. demmodi exemplum est in v. κλιμαγ, ubi Harpocration in suo Dinarchi exemplo legit: ταν ουν πολογουμ ενος κλιμα

καὶ παραγη τους νόμους, ubi quum βλιμαζ corrigeret nihil aliud ostendit nisi se quid esset βλιμα ιν plane nescire. Vera lectio est κλιμακM. Itaque libri veteres aut inemendali circumferebantur, aut quod etiam eius est ab imperilis eor- rectoribus interpolabantur. In Codice rederi co- Augustano ad sinem libri Esdrae subscriptio haec legitur pag. 15 'Αντε-

γεν, τοιαυτη τις εν πλατει λόχειρος ποσημεIωσις του αυτου μαρτυρος πέκειτο ἔχουσα ουτως 'Mετελφαγη και διορθωθη πρὸς τα 'Eξαπλα Ωριγένους υπ αυτου διορθωμενα. 'Λντωνῖνος ὁμολογητης αντέβαλεν Παμφιλος ὀρθω- σα τὸ τευχος ἐν τῆ ψυλακη δια τὴν του θεου πολλὴν καὶ χαριν καὶ πλατυσμόν ' καὶ ε γε μιη βαρυ ειπεῖν τουτω τῆ αντιγραφω παραπλησιον ευρεῖν αντίγραφον ου fi Ωιον. Scripta haec sunt in Codice litteris quadratis METEΛΗΜ pΘΙ ΚΑΙΔΙΟPΘΩΘΗ cet. . sed descripsi ad nostram consuetudinem. Viden cuiusmodi hi sint correctores. In ipso corrigendi verbo semper peccant, Moθωσα scribentes pro διωρθωσα et λορθωθη pro χωρθωθη in perseclo alter λορθωμενα dedit, alteranis ausiain ambo vitiose pro ιωρθωμένα Librum vetustissimum appellant παλαιωτατονλIαν βιβλlον vitiose pro παλαιότατον, et is pro παν male ponitur. Saepissime demonstravi in libris istiusmodi antiquam dicendi consuetudinem ut veleres verbortui formas omnibus modis obscurari et obliterari solere, scribis et sciolis prisca et obsoleta omnia ad suae elatis morem revocantibus. Harpo Diqitia i Corale

34쪽

cratio v. ποκυδε. Dinarcho attulit: ποκυδεῖς γαρ Βινοι τοποι i. e. διυγροι Sed iam tum ἐν ἐγιοις των αντιγρα*ων vetus et proba lectio in ποκοιλοι erat depravata Quam saepe Harpocration antiquas scripturas Demosthenis et aliorum servavit solus, quae ex libris nostris sinu vestigio interierunt.

Iuvat huiusmodi erroris duo exempla quia ad inodum lepidas mit, apponere ex Aeliani pistolis Rusticis sumta, quas in nuperrima ei cheri ditione his diebus relegi. In pist. I.

legitur: ἐγ δ παλαιον τι Ἀπιτ ε θωμη μέν ως αυτης διενο- ουν τι δρασα θερμον. Nemini licet ridere alidis χαίρομαι qui putet ἐπιθυμγυμα τινος pro ἐπιθυμω Graecum esse. Aelianus, alter Lexiphanes, solet περαττικα quaedam per inepte Aristophaui sublegere. Scripserat ἐπιτεθυμμένος αυτῆς et sibi tu irifice videbatur esse loculus 'Eπιτυφεσθαι τινος, ardere aliquum, legerat in Isistrata s. 221.

et ἐπιτεθυμμένος pro ἐκκεκαυμένος Veteres dixerunt vid. e-Sych. V. 'Επιτεθυμμ,ένων Calainitosum in libris verbum est τυφω, θυφω, ἔθυψα, τεθυμμαι eum colu poSitis ποτεθυμμαι, ἐξετυφην, πεκτυφω. Ubicumque occurrit aliqua ni labella concipere solet: - τέθυμμα depravatur in τέθυμαι et τέ- θρυμμαι et τεθυμημαι. Vid. Item Sterhiasium ad Hesych. v. 'Αποτεθυμένοι αποτεθυμμένοι . Apud Hesychium vitiose 'Eκτεθυμένα scribitur c 'Eκτεθυμεθα et Τεθυμένον. Vitiose 'Eκςύ- φης ἐκκαυσm . pro ἐκθυφη, vitiose 'E θυψεν ἐξεκαυσεν pro ἐξεθυψεν vitiose 'Τπε ξέναυτο υπεκέκαυτο pro πεξετέ- θυπτο , nam noli viro suiuino credere πεξέθυπτο aut υπέκαυτο non esse barbara . Apud Demosthen. p. 77, 5. α τυφη τις

in optimo Cod. S. depravatum est in *ῆ , in aliis in φα . Non dubitabimus igitur Aeliano reddere suum ἐπιτεθυμμ,ένος αυτM. et accedo ad Secundum exemplum eiusdemmodi fraudis.l si pistola VII. rusticus scribit ad scortum urbanum, cui nonae 'Οπωρα τῆς 'οπωρας ουν κατακελα ας ἱ-λκω ἐπεὶ τα τε αλλα καὶ ἐφολκὸν la ρωτα το νομα καὶ ταυτα ανδρὶ ἐν)γεωργI ζωντι. Nihil ininus cupiebat amator rusticus quam τῆς 'οπωρας κατ αγχλαο αι uuid igitur Ipse colliges ex Aristophanis versiculo, qui nostro Lexiphani obversabatur,1 ac. S. Il0: Diqitia ον Orale

35쪽

α αν βλαβῆναι λα χρονου τι σοι κω, ω isos Ερμῆ, τῆς 'οπωρας κατελασας In pistolae initio bis scribe λεγε diceris pro λεγεις in his verbis: υχ τι καλη λέγει Iνα ουδ οτι πολλους ἐραςα λέγει ἔχειν δια τουτο ἐπαιγω M. Si Aelianus Graecus, non Praenestinus suisset, more Graecorum dixisset: τι σε καλὴν εἶναι λογος καὶ πολλους ἐρατας εχειν, nunc quae Latine cogitata sunt verbis Graecis vestivit. Forma λεγε pro λέγη non facile elabitur. Nullum credo exstare Codicem s. in quo ubiaque servata sit forma, qua Veteres semper et ubique usos esse nunc quidem satis constat. Quid igitur aciemus ' Retinebimusne sormam sequiorem ubi libri non addicunt Perinde stultum id est atque illi homini sine teste credere quem saepissime vanum et mendacem esse deprehenderis. Quanto sapientius est ex certa Graecitatis cognitione librarii alias res agentis errores corrigere quam quae satis explorata compertaque sint propter istorum Punicam dem labefactare et convellere.

'Ακου habere ακουσομιαι constat inter omnes, ut γελω γελασο-

μιαι. Non minus haec certa sunt quam δομαι et πἱομαι et λήψομαι et Sim sola in usu esse. Sequioribus placuit κουσω dicere et γελασω sae Graecitatis etiam λω φω non fastidivit. Et isti quidem ruantur quod ament: at si qualido ex eorum perversa συνηθεία quidquam horum in elerum scripta irrepserit manifestam fraudem sedulo castigabimus. In his omnibus accuratissime scire oportet quid usus dicendi serat, quid

non erat. Γελασομαι et κουσομαι sola in Su sunt, ut βοη- σορια et 3σομιαι et βαλουμαι et γνωσομαι, δοξομιαι φευξομαι, πλευσομιαι, τρωξομαι, σκωψομαι, ο*Dομαι, aliaque complura. Alia autem sunt, quorum ulraque forma usu trita est, veluti ἐπαινέ, et ἐπαινεσομαι, ἐγκωμιασω et ἐγκωμιιασομαι, απολαυσω

et ae πολαυσομιαι, λωξω et λωξομαι. Itaque in Hyperide s. 168. ἐν τῆ τουτων ρετῆ βεβαἱως αυτων πο λαυ ομε ν, forma su-luri nihil reprehensionis habet, neque s. 188 reposui praesens in verbii: τις αν λογος ψελησειεν μαλλον τα των κρυον των ψυχας του την αρετην , πιαμ να ζων πο ς καὶ τους γαθους

ανδρας quoniam mihi forma ἐγκωμιασων non satis proba videretur, sed quia ipsa sententia clamat praesentis temporis participium requiri. ΑΚΟΥΣΟNTsa autem apud Hyperidem qui Diqitia ον Orale

36쪽

deni monstrum et portentum verbi est, quod diu post Alexandriae natum est et cum aliis permultis eiusdein sarinae in sequiorum linguam se insinuavit. Sunt etiam in dialecto Atliea paucissima quaedam verba, quorum utraque forma activa et media eodem sensu perinde usitata sunt, cuius rei unum exemplum asseram ad emendandum eximium locum Platonis in libro de Republ. I. p. 556 B. συςρυας εαυτον σπερ θηρIον ῆκεν ἐφ' υχας ς διαρπασόμ ενος Non satis commode verbo diripiendi utitur de bellua irruente requiro verbum dilaeerandi, dilaniandi, discerpendi, et repono ασπασόμενος Perinde enim λαο παν et διασπασθαι in usu est. Sed haec obiter. Quod autem in eodem loco Hyperidis retinui φελήσειεν se αλλο nunc lactum nollem et ωφελμει μαλλον verum esse intelligo. Scribarum arbitratu haec omnia constituta sunt, qui saepe 4ecessarium ante vocalem omittunt, Saepi perperam inserunt, veluti f. 1. πραῖεν Λεωσθένης et 75. τεθεῖσιν νεμελlοις et 142. κολακευουσιν του et λαβαλλουσι τους et 174. μνωουσιντας. et alibi. Recte legitur s. 56. οἰκουσι γένος et 60. νικησε μαχόμιενος et 155. γέγονε πως et 160. γεγονασι καI. In omnibus libris cuiuslibet aetatis haec Iuctuant imprimis operae pretium est haec animadvertere in mendis inveteratis, quae antiquissimae scripturae manifesta servant indicia ut in Simonidis epigrammate apud Diod. Sie. XI. 62. ubi libri exhi

μέγα δ' ς ε νεν Ἀσὶς et αυτων πλημεῖον αμψοτέραις κρατε πολέμου.

Qui viderit in vetustissimo Codice papyraceo πρὸ et προς lamoscitanter confundi ut scriptum sit ΠΡΟΔΟΚΩΜΕΝΑ pro προσδοκωμεν et contra προαιρέσεως η ΙΠΡΟΣΕΙΛΟNT pro προεμλοντο qui viderit που et πέρ tam negligenter inter se permutari ut legatur ptiis ἐγκρατως IIEPΜΕΜΝΗΚENAI pro υπομεμενηκέναι, poteritne is inducere in animum inultum c-

ferre utrum in codicibus longe longeque sequioribus προ an προς, πέρ an που sit scriptum ' quod apud Demosthenem

legitur intrat. 27. 25. ρανους τε λέλοια πολλους καὶ πέρχρεως γέγονε, quamquam πέρχρεως a Veleribus Grammaticis esychio, Polluce, Pholio illic lectum est, tamen non Diqitia ον Orale

37쪽

nendum id quod et alibi saepe occurrit et apud Aristophanem in Nub. 242:

ποθεν δ' υποχρεως σαυτὸν Dαθες γενόμενος;

Si huius confusionis memores suissent Lysiae ditores in

orat. XIX. . non servassent eclionem absurdam πολλοὶ πολλα καὶ δεινα κατηγορησαντες παραχρῆμ- ελλέγχθης φευ-δδμενοι υτ φανερως ωσθ' υπερ παντων των πεπραγμένων μισηθέντες πελθεῖν. Vera lectio St: υπὸ παντων ων παραγενομενων μισηθέντες πελθεῖν, cuius undamentum est Do-brae correctio: φ απαντων ων παραγεγενημένων, quae ententiam Lysiae, non ipsa verba restituit. Mullo etiam frequentius πρ et πρ . ubique temere permiscentur, et mireris quo pacto tralaticium istud vilium Critie rum aciem tam saepe potuerit effugere. Apponam tria exempla ex Aeschine. In Ctesiphontea S 186. non dixerat: πριν έλθετε λ τῆ λανοἱ καὶ εἰ τὴν Οαν την ποικlλην, sed

προέλθετε. Ibid. S 55. παλαια καὶ Ιαν προωμολογημένα aliquanto melius προσωμιολογημένα scribetur. In oratione de F. L. S 7 κατ ανδρM πολ ο ουχ αυτου αλλ' υμετέρου. τουτ γαρ προσδιορθουριαι, et soli rhetores, qui de Figuris

scriptitarunt ubi docent quae sit Prodiorthosis, satis demonstrant προδιορθουμαι probum ac genuinum esse. Qui Codicum auctoritati nimium tribuunt imprimis in eismosthenis celeberrimo codice Parisinora extollendo modum excedunt. Sunt adeo qui additamentis prorsus liberum V asse- Verent esse, quorum errorem paucis redarguere quid velat

Nun sunt haec ab Hyperide aliena et res est gravissimi momenti. Percurram primam lynthiacam. In ipso limine ossen. do. Scriba ut Phidippides in Nubibus s. 1402. ουν αν ρ' ειπεῖν ρωαr Uς- ῆ πρ, ξαμαρτεῖν.

Incipit sic 'Aντὶ πολλων ανδρες ἀθηναῖοι χρηματων μας ἱλέσθαι νομIζω. Male omisit αν et sententiam loci corrupit. Verum est αντὶ πολλων ν ανδρες. Sed leve hoc esse dices et pervulgatum vitium. Non est hercle leve vilium in vicinia commissum, namque nemo adhuc locum aut intelligere potuit aut emendare. Legitur pag. , 6. ἡ ἔρι χαλις τουτο δέος μὴ πανουργος ων καὶ δεινὸ ανθρωπος πραγμασι χρησθαι - τρέ- Diqitia i Corale

38쪽

ψηται καὶ παρασπασηται τι των λων πραγματων Verissime

Dindorsius: τρυηται vel quod nunc eae Wolfi onieetura legitur τρέφη τε ab nemine ita e licitum est ut et sensentiae et usui loquendi satisfieret.' Itaque vehementer metuendum estne hoc numquam fiat. Locus alit vitium. Doctorum hominum suspiciones non sunt huiusmodi ut reperiae veritatis vi antinum seriant. Wolfi pu τε nihil est, neque eiskii δρέ ται, neque obrae ανατρέφη τε. Non melius haec resulare potero quam proserenda vera lectione Circumspiciendum est verbum

quod cum πανουργος καὶ ivὸ πραγμbασι χροῦσθαι et cum παρασπασθα τι των λων πραγματων piissime componi possit.

Hoc tu optime ipse elicies ex nobili Demosthenis loco in rat.

περὶ του εφανου S. 256. τοδεμ ομν ἐν π πρεσβεία πρωτον κλέμμα μεν Φιλι που. δωροδοκημα- των όMικων τουτων αν- θρωπων καὶ θεοῖ ἐχθρων τοιουτον γένετο. Nempe legendum est:

μιχ πανουργο ων καὶ δεινο ανθρωπος πραγμασι χρπσθαι κλέψητε καὶ παραο - 1τα τι των λων πραγματων Alexandri erat

dicere: ου κλέπτω τὴν ν&ην, Philippo contra nihil erat iucundius. Sed de addita mentis me dicturui esse dixeram. Duo igitur insignita in prima lynthiaca indicabo. Alterum pag. 15,

sed reclamantes mihi multos audire videor: Quid tune haec expungenda censes Ego vero firmiter retinenda esse contendo. mnes passim ita loqui solent. Quae malum, haec est expungendi et delendi temeritast V quibus respondeo τι αν εἴποι et αν τις εἴποι non esse Graeca, nisi apud sequiores et semibarbaros Graeculos Graecos in tali re εἴποι τι αν dicere, et neque τι neque αν in nunciationis initio poni ullo modo Posse non magis quum γαρ, ουν, τον, ἡ μέν, δέ et Sim. Sciolus igitur tamquam sorex suo se indicio prodidit Demosthenes concitate dixerat: τί ουν ταυτα λέγει ημῖν νυ . et τιουν συ γραφει ταυτ εἶναι-ρατιωτικα quemadmodum pag. 16, 25. ταν, ουχι βουλε εται, et passim alibi, quae omnia ex interpellantis alicuius persona dici vocis sono melius ab Oratore signiscatur quam interiecto φαίη τι αν εἴποι τι αν, εἴ τι εροιτο με, ct similibus, quae certe Graeca sunt, sed τιραν εἴποι et αν τι εἶποι ne uti quidem Graeca. Inspiciat nunc Diqitia ον Orale

39쪽

mihi aliquis locum Denaosthenis pag. 1097, 9 λα- ποτε

τυρlα 'Οτι νὴ Δί' αὐειποι τουτον ει αποίηκα υιὸν τῆ 'Αρχιδεν Reddendum est αν εἴποι ludimagistro, qui de suo inseruit. Mire Code S νῶι καν Θοι. Quartum exemplum eiusdem interpolationis est in Prooemiis pag. 445, 14 TI ουν αν τις εἴποι συ παραινεις, ἐπει ἡ ταυτ ἐπιτιμιδε ἐγω νη Moω. Si haec quoque spuria esse perspicis considera locum hunc pag. 52, 28 ου ἐμβησομεθα - ου ἐπὶ την ἐκείνου πλευσομεθα πονουν προσορικιουμεθα; ετ τιςJ quum has verborum saces civibus admoveret Demosthenes non potuit languidum illud et iners ηρετο τις apponere. Compone cum his locum pag. 371, 2 τ ουν , ανθρωπε, λεγεις; εἴ τις ἔροιτό μεJκαὶ πόθεν αρχει κατηγορειν 'Οθεν ανδρες τέ senties non tantum insulsissime interponi ει τις ἔροιτό με, Sed ipsam sententiae compositionem istud additamentum respuere. Praeterea repone νθρωπε. Pervelim nunc mihi dari hominem δυσπειθῆ τινα et Codicum auctoritatis strenuum ac pertinacem defensorem, sed eundem emunctae naris et in Graecis legendis diu et multum versatum. Inspiciat is mihi locum pag. 169, :τ ουν φαίη τις αν ταυτα νυν λέγω In Codice S. legitur: lουν ταυτα νυν φαλ τις αν λέγω. Hoc certe a mala manu

interpolatum esse fateberis, nisi serreus plane es, vel plumbeus potius Cur, inquis quia Sic λέγεις, non λέγω, dictum opor-luit. Res est perspicua. mblema manifestum incerta sede volitat, quia ex ora libri receptum est ab alio in alium locum, quod saepe in emblematis eri notum est. Quid autem miremur in Lodice saeculi X nonnulla esse interpolata, ubi in Hyperidis pervetustum librum s. 129. πληγα λαμβανειν, quod plane absurdum est, irrepere potuit Aliud emblema latet in lynthiaca I. p. 12, 10 αν με γαρ ι αν τις λαλ

λαθη συναναλωσε καὶ το μεμνῆσθαι τὴν χαρινJ. Num tu, qui haec legis, tam inconcinne ea formasses et κακοφωνον istud et prorsus inutile τὴν χαριν sic ilerasses Nemo qui aurem habet numerosae Atticorum orationi assuetam την χαριν retinebit. In libris est etiam multo deterior scriptura haec: συναναλωσε καὶ το κερινῆσθαι τη τυχη την χαριν , quae verba scriba aliud

40쪽

agens ex praecedenti versu iteravit, ut saepissime isti solent, nonnumquam animadverso errore inducentes id quod praepostere scriptum est ut apud Hyperidem s. 100 Θεωροὶ γενήσονται AITHΣTΟΤΤΩ εργων expunctis deinde ΚΛΙTΗΣTOT , nonnunquam etiam verba perverse repetita in textu relinquentes. Μέμ 1μαι την χαριν certe dici potuit, quamquam μέμνημαι ευπαθων si latum est, sed μέμνημαι θ τυχη την χαριν prorsus est iiiiiiii. In eadem oratione p. 16, 11. insiticia est vocula οὐ et delenda in verbis: F υκ αἰσχύνεσθε ει et ηδ α παθοιτα ει δυναιτ κεῖνος, ταυτα ποιμαι καιρὸν χοντες Γου τολμημσετε: in dorsius: Oralio ita est onformata quasi non adessen ι verba τ υκ χειμn ει ι δέ. Talia comminisci coguntur homines docti, apud quos certum constitulumque est vulgatam lectionem quocumque pacto explicari oportere. Scribae ου et μηsubinde aut inserunt perperam aut omittunt In re nota salis habeo pauca quaedam exempla adscribere. Apud Lyeurgum in Leocrate S 65. legitur εἰ ν λως πιψεν τουτων πεποίηκεν Ιου μανει που τουτο λέγειν ως ουδεν α γένηται παρατουτον Sublato triplici mendo legendum εἰ δ' ολως μ ὲν του-

των πεποίηκε, μανta που τὸ λέγειν ως ουδεν αν ἐμένετο παρα τουτον. Ibid. g 1 που δε καὶ του λόγου τιμωρίαν ξἡίου λαμβανειν, ν που ον εργω παραδοντα τὴν πολιν υποχεἱ- ριον τοῖς πολεμίοις ου μεγαλαις αν μίαις κολασαν; A pungenda iterum est negandi particula. In latibus που et 1που, quae plenam acerbitalis asseverationem conlinent, non admittunt negationem. In Isaeo XI. 40. subridebis, credo, ad hanc

lectionem Στρατοκλεῖ γαρ καμοὶ τα λεν παρξαντα πατρωα τοσαυτα ην ως εἶναι μεν ουχ ικανα, λειτουργεῖν ε μ αξια,

in quam digitum intendisse satis est Finem faciam in restituendo Demosthenis loco, quem negandi vocula oscitanter omissa prorsus pessum dedit. Gegitur pag. 115, 15 Φίλιππος)

δονIα. Intelligisne emendandum esse γαυτὸν μη εν Μακεtivis Ecquem in lali re librorum auctoritas mendis scatentium et saepe in hoc ipso errore deprehensorum permovebit, ut rationi suae iudicioque vim inserat Insunt in Hyperidis papyraeeo Codice velerrimo etiam alia Diqitia ον Orale