Hypereidou logos epitaphios recens reperta

61쪽

lando orianibus modis obscurata. Complura liuius fraudis exempla ex uno nemosthene expromam. Edebatur pag. 50. 24:

προαπολωλεν ἐφ' α ἄν ἐκπλεωμεν, Servavit manum Demosthenis

solus S., unde prodiit προαπόλωλε τὸ ἐφ' Dαν ἐκπλεωμεν. Sine mendo elapsum est pag. 779, 5 ἡ τοῖς ἐκ του σμωτηριου ἡ

τοῖς ν πεκτεινεν ὁ δῆμος τους πατερας, sed vide quid scribae commiserint pag. 525, 6 ει μὴ πιτευε τις αυτον δειξειν ἐν μιν τα 'γχνη μέν α περὶ ν ποιειται τὴν φασιν, ubi in aliis est ταυτα γεγενηριεν e manifesta correctione Dindorsus auctore obrae τά expunxit. Nollem factum, nam transponi tantum oportuit δεIἴειν ἐν μῖν γεγε 1μενα τα περὶ

ων ποιεῖται την φασιν Saepius vidi τα et τους sic posita asciolis male in ταυτα et τουτους depravari, veluti apud Demosthenem pag. 1125, 2 αφρρησαι δε την σαυτου πενθερα ταυτααφ' ων γ, sentisne τα φ ων ra verum esse In eadem oratione pag. 1l27, 2: ταν γαρ υ δουλ συνλκη τὸν δελφὸν

θαυμαζεσθαι προσηκε requiritur τους φ ων eos a quibus ipsum observari et coli portebat V non hos Praelere obiter corrige ποπεπτωκως θαυμα pro παραπεπτωκως, cons pag. 1120, 22: α βαίνων ἐβαλον ποπε οπτακως ἐκείνω, et Saepe alibi ποπIπτειν τιν eo sensu recurrit. Videbis iterum ταυτα pro τα vitiose scriptum pag. 498, 9 παντα μν ευλαβεῖσθαι δεῖ ποιεῖν τα δοκουντα καὶ ρν αἰσχρα, μαλις δὲ ταυτ ἐφ' οIς τοῖς αλλοις χαλεπως τις ἔχων ὁραται, nam vera scriptura est μαλιςα ε τα ἐφ' Ι κτε. Faciliore etiam medicina idem mendum sanari potest in vicinis pag. 498, 2 l: εἴ τινα τωνευρημ ένων ἡ δωρεα αναξιον εἴνα φασιν , μὰ πεποιηκότα ἐφ' οἷς ευρετο εχειν τε repetita una Syllaba emenda πεποιηκοτα τα ἐφ' οἷς ευρετο. adem opera unum loculi Isocratis corrige in uagora S 6 ουτω γαρ τινες δυσκολως πεφυκασιν σθ'

ίπιον αν ευλογουμένων κουοιεν ους ου Βασι ει γεγόνασιν τουτους *' ων ε πεπονθότες αυτοὶ τυγχανουσιν slatim vides ἡ τους φ ων reponendum esse, quemadmodum apud Thucydidem ταυτας τε γαρ ἔτρεψαν καὶ τα υς ων τὸ πρω

τον ἐνικωντο.

62쪽

ἐςρωμένη των αφανων ο α μιν ευρεθωσιν ἐς ναθεσιν. Sub- inepte enim των φανων explicatur, quasi vero quisquam nescire posset qui φανεις in tali re et essent et dicerentur. Articulus vitiose abundat apud Thucyd. VIII. 92 πληγεὶς ἐν τν αγορας πληθουση, et VIII. 45 δαπανωντες ἐς τοιαυτααφ' ων ἡ ασθένεια ε υμβαίνει, et aliis quibusdam locis. Con. tra revocandus est articulus I. 56 τρI μεν-τα λογο αξια τοῖς Ελλησι ναυτικα τὸ παρ sua καὶ τὸ ἡμετερον καὶ των ΚορινθIων, imo vero καὶ τὸ των ΚορινθIων, quod quam sit necessarium Demosthenis locus ostendere poterit pag. 207, 9:

τα φης σμιατα τα τε τῆς βουλῆς καὶ του μου, ubi rectissime Cod. S. servavit καὶ τα του μου. misso articulo τα νη-φIσματα Senatui et populo communia suisse dicuntur ut i ἐμὴ καὶ σν φιλta, ἡ ὁσία καὶ δικαI ψῆφος, et sim. Itaque

τὸ ναυτικὸν τὸ ημέτερον καὶ των Κορινθίων significat unam clas. seni Corcyraeis et Corinthiis communem, contra auctoris se n.

lentiam. Nusquam facilius potest articulus necessarius e fuga retrahi quam apud Aristophanem in Nubibus s. 65

ἡ μὲν γαρ Amπον προσετίθει πρὸς του νομα, Ξανθιππον ἡ αἱριππον ἡ Καλλιπιτίδην ἐγω Σὲ του παππου 'τιθέμην Φεβωνίδην.an non sentis τὸ του παππου esse necessarium ' Conlia male

recepit articulum ex uno S. D in dorsius in Demost h. pag. 20, 19 παθοιμι μένταν τα δεινότατα Graeci dicebant δεινα et δεινότατα πασχω. Similis error irrepserat in Isocratis Areopag.

βουλευομένας, sed Urbinas optime τα omittit. Revocandus est articulus apud Demosth de Corona pag. 269, 19 ει γαρ Αἰακὸς 'Pαδαμανθυς ἡ Μίνως ἡ κατηγορων, imo vero γ ν ὁ κατηγορων non enim dici orator si Aeaeus accusaret, sed si aecusator esse Aeacus, αλλα μιχ τερμολογος , περίτριμμα γορας,

et quae sequuntur. Unum locum adiiciam ex oratione eadem pag. 229, 2 προσῆγον ἐκείνους προτέρους λα τὸ τὸν των συμ- μιαχων ταξιν ἐκείνους ἔχειν ubi facile apparet των esse delendum Macedones enim priores producebantur, τι συμμαχοιησαν, et Omnino ταῖς μοῖρα et sim in tali re genitivum sine alticulo postulant, οικέτου ταῖν ἔχων, εν ἐχθρου ταξει, ἐν πολεμIου μοίρα, et t. Diqitia ον Orale

63쪽

57 Quod omnibus Codicibus vetustioribus commune est, et in Hyperidis veterrimo libro saepissime factum esse vidimus, ut E scribatur pro ι producto , idem in Thucydide nonnumquam Editoribus fraudi fuit. Scribae in ea quoque re parum sibi constant qui passim ΚΑΛΛEION. ΗΔEION, BEATEIONseribunt iidem ΚΑΛΛΙΩ et sim subinde dederunt. Solent

ΚΡEIN dare et TEIMH et ENTEIMΟΣ. et ΕΙΚΗ et NEI-ΚAN. sed iidem, ut vidimus, NIKH scribunt et NIKH-ΣEN, et similia. Genus hoc scribendi quamquam a sequioribus non est retentum, tamen passim incuria servarunt velu tam scripturam, praesertim in locis corruptis. Quis nescit palmariam Valchenaerii emendationem, qui e seriptura: t. δ'ευμλωσιν Ιαν εἰ καὶ σοφὸς μέν κτὲ elicuit: ΥΓΛΩΣΣIANEIΚΑΙ , id est ευγλωσσta νικδ in Diatribe p. 260 sq. Pl rima sic felicissime emendavit eringa in bservati crit. pag. 275 sqq. In ermesianactis carinine apud Athen. XIII. p. 99. A. codex Marcianus exhibet: Iωδεχ ιημενον εοχον ἐχρην πολλων ν ανθρωπων εἶναι σωκρατη ἐν σο*vi. Reperta est

vera scriptura haec:

Priorem partem emendavit Heringa l. l. pag. 181 reliqua Porsonus in Misceli Crit pag. i. Quia muαίνω primam producit propterea olim EXMII NE scribebatur. Plurima degenere hoc Criticorum principes repererunt cuiusmodi est πῖθι θαρρων pro πεχει et:

λαγων ταραξας πῖθι τον θαλασσιον,

ubi item εχ. est in libris vide Porsoni Advers. pag. 115. Non debebant igitur Thucydidis Editores servare lectiones huiusmodi, qualis est II. 76 ἐνεωοντες, et III. 24 υπονειψομένη et ΙV. 105: πένεισεν. lim NEDMa scribebatur, ut ΜΕΜΕΙΚΤΑΙ et ΑΜΕΙΚTΟΣ et sed quia nemo hodie sic scribit, sed μέμικται et ἄμικτος, propterea Ap quoque et Iλλω, ἐναλω et scribendum. Vidimus autem apud Hyperidem quoque emere I ei E confundi, quamobrem in consti. tuenda scriptura in talibus quidem nullam omnino codicum etiam vetustissimorum rationem habendam esse satis constat. Itaque eonfidenter ex Thucydide λειποςρατιον et λειποψυχειν

64쪽

quidquid est liuiusmodi expellemus, quoniam et ex analogia certa et ex oularum locis compertum est haec omnia primam Syllabam correptam habuisse, ut in Callimachi senario apud Scholiast Aristopli. v. 875:

τῆ καὶ λιπουρα καὶ μονωτα θυεται. nam Sic legendum, non μονωπα. Unum tantum mendum degenere hoc, quia lepidus est scribarum error, redarguam. In Aeginetico, qui Isocratis nomine circumfertur legitur S 5s:

τετρωμένον αυτὸν καὶ βαM ιν ου δυναμενον αλλ' λιγοψυχουν- τα πεκόμισα ἐπὶ τὸ πλοῖον φέρων ἐπὶ των μων haec est milicis Urbinatis scriptura αλλ' ὀλιγοψυχου τα, in reliquis est αλλα λειποψυυχουντα. In utraque lectione aliquid veri inest, nam genuinum est: αλλα λιποψυχο υντα, ut apud Thucydidem IV. 12 τραυματισθεὶ πολλα λιποψυχησε, non quod editur ἐλειποψυχψε. Sequiorum verbum est ὀλιγο-

φυχεῖν, quod non significat animi deliquium pali, sed pusilli

animi esse et metu pereulsum. In Codd. λίγος, λοιπος et ὀλl-γος excenties inter se permulantur. In ipso Hyperidis cod. Vs. 17s scriptum est ΠAPHMEIN KAITΟΙΣΛΟΓΟΙΣ pro παρημειν καὶ τοῖς λοιποῖς. odem modo erratur in compositis. In Graecitatis agam et alia plura ιδεδηλα καὶ παρακεκομιμ,ένα recepta sunt et Λιποδεδε in verbis μέτριος καὶ λιστο δεης ἀγηρ. at tu emenda καὶ λιμο δε ηις ανιξρ. iuSdem monetae est verbum Λιποδρανεῖν vitio natum pro λιγοδρανεῖν Est etiam adiectivum Drοδρανδε, quod ibidem circumfertur του πονηρου κομματος et describentium errore natum ex notissimo λιγο

Thucydidis oratio, qualis in codicibus, qui supersunt, cireumfertur passim sciolorum emblematis et additamentis obsita et inquinala est. Quamquam plerique libri IIss. in fronte

gerunt nolissimum epigramma, cuius initium est: ω φίλος , ει σοφὸς εἶ λαβέ s. εις χερας ' ει δὲ πέφυκας

iamen docti indoctique passim Thucydidem legebant et inierpretabantur, plerique tam pueriliter ut malles bonam pariem Scholiorum numquam esse in lucem dilam. Et leve malum esset et aequissimo animo serendum, si istae sutiles et insulsae interpretationes et annotatiunculae in libri ora adscriptae suis- Diqitia i Corale

65쪽

5ssent. Nunc passim insinuarunt sese in ipsam Thucydidis orationein, et interpretamenta quae in margine libri apposita contemneres nunc tibi pro ipsis verbis Thucydideis obtruduntur. Quibus constitutum est quoquo modo quod in libris est tuori

et excusare , longa die veluti occallescere ad haec innia amsolent et stomacho an duro Sunt ut vel saxa concoquant. Quibuscum equidem numquam contendam, nisi sic ut identi- dein locos ea labe assectos indicare et redarguere pergam. Itaque nunc quoque proferam interpolationes quasdam, in quibus fraus manifesta erit omnibus, qui diu et multum Graecorum Veterum consuetudine et familiaritale usi sunt, et non serviliter Codicum ss auctoritatem sequuntur ac venerantur. Videan concoquere possis VII. 45 οπλα μεντοι is πλείω ν κατατους νεκρούς φθη. οι γαρ κατα των κρημνων βιασθέντες αλλεσθαι διλοι ανε των σπnων ο μεν πωλλυντο , οι δ' ἐσωλ- σαν. quasi vero Graeco lectori φιλο istiusmodi interpretamento indigeret. Praeterea πλοντο reponendum est. Non

minus perspicuum emblema est . 16 in verbis: ως αὐτοῖς τα λαβατηρια ιερα ἐν τοῖς ρίοις ου ἐγ νετο νεχωρυαν. Mirum, quum tam saepe legatur αλαβατηρια ἐγένετο, et ipsum nomen διαβατήρια non nisi de inibus transeundis diei possit, nunc semel legentes admoneri λαβατήρια esse ερα is τοῖς d/ἱοις. Alibi ea verba in Scholio leguntur, quo nemo eorum,

qui Thucydidem et Xenophontem diligenter lectitare solent, ullo

modo indigebat. Locus est in libro . cap. 55 τα λαβατηριααυτοῖς ἐγέ-το, ubi magister annotavit, καλα λονμι, et alius: τα διαβατηρια τα ιερεῖα corrige ρα εἰς διαβασιν. Salin manifestum emblema est II. 5 D δε ΠελοποννησIων ξυλλιγομένων τε και ἐν LM Dτων πρὶν ἐσβαλεῖν ἐς την 'Aττικην , Περικλο - ω ἔγνω την βολην ἐσομένην κτε. Scilicet

utile est lectorem admoneri eum qui in linere sit nondum illuc quo tendat pervenisse quam turpiter interpolatus est locus IV. 150. ubi quum Thucydides scripsisset: ο δὲ Αει-

ναῖοι ἐσπεσοντες ἐς την πόλιν - διηρπασαν, adscripsit utilis

magister ad πολιν notiae urbis Μέ 1ν, unde laetum os ut hodie legatur πισόν τε δε την MDδν πολιν, qua scriptura quid potest esse putidius Compone mihi cum his scholia ad

66쪽

quod vel solum rem conficiat IV iis ἐς τὴν λιν τὴν MένMy. equid vidisti quod magis esset sutile et puerile quam ista sunt in his ipsis quoque impingunt, ut ad IV. 120:Φασι δε οἱ Σκιωναῖοι Πελληνῆς μεν εἶναι ἐκ Πεμποννήσου, πλD-

τας δε απὸ pota σφων του πρωτου κατενεχθῆναι ti τὸ χωρIον τουτο. Magister annotavit de quibus σφων dieeretur, quod lana utile quam necessarium est, ut vides. Quid igitur dedit Nempe σφων θουν των Πελληνων. Stipes των Σκιωναίων cedii debuerat dicere deinde genitivum Πελληνων imperile sin-xit, nescius Πελληνευς, Πελλην ie, Πελληνέων Graeca esse. Quam doeli sint isti interpretes ex his quoque aestima. An-

λακοπῆe. Scriptura digna interpretatio et haec vitiosa est et illa. IV. 1l8. ἐξευρήσομεν ἡ ἐξ περισσή IV. 20 λ περ I, inquit, αντὶ τῆ κατά. IV. 125 ἰδεῖν si ei credimus, in Attica significat αλεχθῆναι. IV. 127 απολ-δμενοι απο- κοψοντεe. IV. 129 ἐθορυβήθη ἐδειλίασεν. IV. 150. ad περιοργης ἐκδει deceptus vitiosa lectione annotat περὶ ὀργῆς:αντὶ του υπὸ ὀργῆς et mox φοβηθέντων αντὶ του φοβηθέντε e. Ne eum rerum quam Verborum putes suisse peritiorem, expende haec ad IV. 118 Ἀκαμαντὶ ἐπρυτανευε τῆς πρυτανεια ἔρχε Πρυτανεlara μέρα καθ' ἡ ἔχει τις ἐξουσIαν. Atque istae quisquiliae Thucydidem interpretatur apponuntur Apponuntur autem y imo vero cum ipsa Thueydidis oratione coniunguntur et coalescunt. Sicubi αυτων aut σφων aut οἱ ia aut similia leguntur, isti nomen proprium adscribunt. Hinc actum est ut legatur hodieque IV.

67쪽

loco. Sunt tamen qui haec omnia pertinaciter tueantur et satius non tangere' clainent. Legitur . 85 υπηρχε δέ τι αυτοῖς καὶ ἐκ του Ἀργους αυτόθεν πρασσόμενον Magister annotat: αὐτόθεν ἐκ του Αργους. Manifestam fraudem teneri pules. Nihil eos ea res movet epeaeegesin esse interpretantur. Equidem iis hoc tantum responderim: σοὶ μεν ταυτα δοκουντ' Dω, ἐμοὶ δὲ τι δε .et transeo ad alia eiusdemmodi interpolationis exempla Thucydides scripserat VI. 94 καταλαμβανουσι του ιππέας ἔκοντας

Putasne tu ambigi posse utrum illi equos secum adduxerint nec ne Tamen sciolus ante μετα σκευῆ. inseruit ἄνευ τωνιππων quod si hucydides ipse addere voluisset omisisset certe articulum. Quam rigide in VII. 56 τοῖς δὲ ΑειναIοις

αυτοὶ γαρ κατα τὸ δυνατον τὸ μὲ ου δωσειν Mεκπλεῖν , τὸ δὲ τρο τενοχωρίαν κωλυσειν ως μη περιπλεῖνJ, quam rigide, inquam, ista quae a caeteris seclusimus sunt interposita. Pueris ista fortasse aliquem usum habent, sed non sunt illa pueris

scripta. Multiplex interpolatio deturpat libri II caput r

δὲ ΝικIας - πεμπε καὶ αυτὸς τας Αωνας αγγελλων πολλακι με καὶ ἄλλοτε - μαλις δὲ καὶ τότε νομέων ἐν δεινοῖς τε Βαι καὶ - ουδεῖ is εἶναι σωτηρIαν, Nicias haec

non apud animum suum cogitabat, sed diserte ad cives suos perscripsit, ut manifestum est. Exime igitur insiticium νομίζων. Eiusdemmodi fulcra scioli et alibi orationi ruenti, ut ipsis quidem videbatur, supponebant, veluti VIII. 2 καὶ μα ἡγουμενοι βραχυν σεσθαι τὸν λοιπὸν πὸλιμον, et IV. 108:

τὰτε δὲ ραδια δη ἐνομοτο γεγενῆσθαι, ubi in aliis ἐνδιαι νaut ἐνου scriptum est, sed dudum viris doctis allacia suboluit. Deinde postquam dixerat Niciam litteras dedisse ad

populum sic pergit καὶ ο μεν χοντο plροντες, ους πkειλε,Jτα γραμματα καὶ σα ἔδει αυτους ειπεῖν , ὁ δὲ κτἐ Sciolo debentur verba ους πέςειλε, quae et stulte abundant et alienissimo loco inserta sunt. Non multo saniora sunt vicina: καὶ σα ἔδει αυτους εἰπεῖν, quae suspensa sunt nec habent quo reserantur, ne dieam Niciam diligenter perscripsisse omnia, caVen οπως - ἡ υτου γνωμη ἐν τῶ αγγελ αφανισθῆ. In Diqitia i Corale

68쪽

62 praecedenti capite VII. . nescio quis importunum participium

συλλεξων de suo addidit his verbis: ὁ Γυλισπος ἐς τὸν αλλην ΣικελIαν ἐπὶ ρατιαν χετο καὶ ναυτικο καὶ πεζὸν συλλεξωνJ, namque ἰέναι ἐπ τι et μι τινα apud veteres non fert ista addi- lamenta, quae equiores requirebant, quum ἰέναι , τι et ἐπ τινα ναι olim in desuetudinem abiissent. Nonnumquatuvidi λ οριενο a sciolis in tali re additum aut Aτων aut aliud quid huiusmodi Atheniensibus solemne erat dicere, ut Aristophanes loquitur apn Photium v. μα:ἐπεὶ ν γενόμην ἴπερ ἐπὶ ξυλα. et sic apud Thucydidem emendate legitur IV. 15 ἐπὶ ξυλα

ἐς μηχανα παρεπεμφαν των νεων τινας ἐς Ασἱνην. in non dissicile est emblema deprehendere in libro VI. 55 καὶ καταλαμβανουσι την Σαλαρωνίαν ναυν ἐκ των Αθηνων 1κουσαν ἐπl τε Αλκιβιαδην ως κελευσοντας αποπλεῖν καὶ π αλλους τινας. Qui perinepte addidit ως κελευσοντας αποπλεῖν neque intellexit quid esset ἡκουσαν ἐπ' 'Αλκιβιαδην, et quum locum interpretari vellet verbis usus est parum ad rem accommodatis. Quod praeterea ναυν seclusimus, quis non meminit Attice die ἡ Σαλαμινla, et ἡ Παραλος Si quid addere voluissent τριήρης non ναυς, addidissent. Remove idem vitium II 6l πέμπουσιν ουτ την Σαλαρωνειν ναυνJ, et VIII. 74 την δε Παραλον ναυν αποπεμπουσιν Σαριιοι. Quatuor verba sciolus nescio quis interpolavit I. 50 πολλων γαρ νεων ουσων αμφοτερων καὶ πὶ πολυ ς θαλασο ς ἐπεχου- σων, ἐπειδη συνέμειξα αλλήλοις γραδMως την λαγνωσιν ἐποιουντο οποῖοι ἐκρατουν ἡ κρατουντοJ. Quae seclusimus et vilios abundant neque Thucydideae dictionis reserunt colorem. Praeterea οποῖοι positum pro ποτεροι vel σινε a Velerum usu prorsus abhorret. Denique ea verba sententiae repugnant et a naturae veritate discedunt. Non erat enim dissicile dignoscere qui uinceren aut vincerentur, sed ut utar verbis του δειλου apud

Τheophrastum Charact. XXV. ἔργον ει λαγνωναι πότεροι

Multum exercuit multos etiam Veterum locus Thucydidis I.

10: καBοι Πελοποννησο των πεντε τας δυο μοίρας νεμονται οι

69쪽

χων Spartani, ut opin0r, ἡγουντο των ό υμμιαχων παντων καὶ των ἐντος Πελοποννησο καὶ των ξω. Sed non hoc diciti liucydides, sed τι των τε Πελοποννησίων παντων την ἡγεμο-

νἱαν εἶχον καὶ πολλῶν των ε . Res ipsa loquitii suisse illoson ne ξυμμαχους των Λακεδαιμονίων, sed verba Thucydidis non serunt hoc additamentum, quod in oram libri est ablegandum. In verbis Πελοποννήσου των πέντε τας δυο μοlρας νέμονται miro errore lapsus est ausanias, qui deinde alios in eiusdem erroris societatem pertraxit Pausanias enim salis indocte ea verba sic accepit quasi revera lota Peloponnesus esset in quinque partes divisa, et commenta quaedam laboriose excogitavit ut istiusmodi divisionem reapse olim obtinuisse demonstraret Pausaniae haec verba sunt in libro V. I. 1:

Οσοι Eλλ ων Πελοποννησο πέντε εἶναι μοIρας καὶ ου πλείονας φασιν , αναγκη σφας μολογεῖν ς ἐν τι 'Αρκαδων οἰκουσιν 'IIMῖοι καὶ Αρκαδες, δευτέρα δε Αχαιων τρεις δὲ επὶ ταυταις ι Δωριέων. Quod addidit καὶ ου πλεIονας ut vides,

ipse de suo sinxit, et non cogitavit quam parum ple Thucydides eo sensu των πέντε τας δυο μουας dixisset, ne dicam absurdum esse leos Arcadiae altribuere Thucydides de hisne cogitavit quidem, sed hoc dixit: si Peloponnesus in quinque partes aequales divideretur, earum duas partes esse Spartanorum. Nos mullo commodius idem et dicimus et notamus p. Omnem dubitationem tibi eximet locus Aristotelis plane gemellus in Politicis l. VI la δὲ καὶ των γυναικων σχεδὸον τῆς

πασης χωρας των πέντε με ρων τα δυο, nam istic quidem

nulla est dubitatio quin illae dicantur agri totius duas quintas partes possidere. Subridicule legitur L 96 καὶ ΕλληνοταμIαι με πρωτον 'ΑμναIοις κατέ- αρχή οι ἐδέχοντο τον δρον Huius loci vi.

tium optime deprehendes ex alterius loci comparatione, qui plane eadem labe inquinatus est in libro IV. 55 Κυειροδίκης αρχν ἐκ τῆς Σπαρτης λέβαινεν αυτίσχ κατ ος. Nempe is ipse, qui insulae praeerat praefectum ad iura reddenda Romani dixerint appellatur κυειροδίκης eadem forma, qua I 'EλλανοδM-και sunt appellati. Apparet igitur ἀρχη ab aliquo lectore in

margine annotatum scitanter in Thucydidis orationem esse receptum Vetus is est Interpretum error, ut apparet ex Diqitia ον Orale

70쪽

64 Hesychio Κυθηροδικης αρχη τις τα ξενικα λοικουσα, sic enim rectissime glossam eorrupiam Κυειροδμ αρχή τις κτε. restituit indorsius ad Steph. Thesaurum, sed festinans ab urbe Cretica nomen repellit. Vides quam graviter impegeritis, qui hucydidis locum olim sic est interpretatus, quum debuisset dicere Κυθη ροδIκης αρχων τις τα ι, ΚυMροις οικων. Intelligis igitur ad Κυθηροδίκης adscripsisse nescio quem αρχή, quod satis diu doctos homines ludificatum esse videtur. Eodem modo interpolatus est alter locus, ubi ad 'Eλληνοταμla adscriptum αρχη et in verba scriptoris invectum essecit ut κατkψαν αρχου ab aliquo sciolo in κατέ- ἀρχη refingeretur. Itaque

genuinum est: καὶ Ελληνοταμει τότε πρωτον Αθηναίοις κατέ ςησαν, οι ἐδέχοντο τὸν φόρον.

Ludim agister interpolavit Regis epistolam I. 129. sed lanto opere eius obscura diligentia ab Asiatica ratione tumidiore diserepat ut non dissicile sit fraudem deprehendere. Xerxes enim sic scripserat: Ωδε λέγει βασιλευς ἐρεις Παυσανέα καὶ

adscripsit ἐκ Βυζαντίου itaque hodie ex Persarum scripsisse creditur: ους μοι πέραν θαλα et 1 lεκ ΒυζαντIου Dωσας, ad quae dissicile est non subridere. Xerxes ipse Byzantium, ut probabile est, ne nomine quidem noverat. In verbis Themistoclis ad regem Admetum I. 156. duplex emblema et sententiam impedit et Graece loquentium usui repugnat Admelum rogat Themistocles ne se exulem et rerum omnium inopem ulciscatur, si quid ei antea Athenis fuerit

adversatus γενναῖον ε Dαι τους μοIους απὸ του ου τιμωρεῖσθαι, ubi τους ὁμοίους ex interpolatione natum esse suspicor neque enim eo sensu τους ὁμοlους Veteres dixisse arbitror, et omnia sunt ἐν τι απὸ του σου τιμωρεῖσθαι. Post pauca addit: κεῖνον αν, εἰ ἐκδε αυτὸν σωτηρIας αν τῆς ψυχῆ. αποςερῆσαι Tanium non idem est σωτηρἱας πο-ς ερεῖν et ποτερεῖν της ψυχους, utrumque enim significat απολ-

λυναι, nisi quod illud est alicui perniciem per alios Ferre, et M ψυχης ποςερεῖν is dicitur qui ipse alicui uitam eripit. Ut vero utrumque coniungeretur id nullo prorsus pacto eri