장음표시 사용
11쪽
num libris novem maxima ex parte derivare cogitaverit, eam adhibuit industriam, ne maiorem dicam, quam in subripiendis Auli locis constanter servarit cumque sibi proposuerit plerasque et graviores quaestiones non sine quadam cauisone sibi tamquam suas indicare, singula problemata quorum solutionem egregius Chaeronensis tam diligenter temptavit prope, sitas est dicere, depopulatus est, varios locos hic inde captans quibus adsuitur unumquodque ex capitibus eius libri septimi. Notatum volo tamen quod neque hic sellium suum praetermisit omnino, ut a praepositis aequationibus evidenter innuitur. Nam, ut sileam de eis quae in Platonem et pro Platone in decimo quint capite disseruntur o Gellii libro XVII cap. II ad litteram exscripta atquo ab hoc e Symposiacon VI quaest. 1.
aperte ac dato nomine derivata, pluries utique consuetam rapinam in parva tamen quantitate aggressus est uti perspicitur in cap. 2. 24, ubi disputatur et cur aqua quae obsitarat bis nivium perducitur ad nivalem rigorem minus in potu noxia est, quam ex ipsa niVe aqua resoluta , et intra ad n 28, ubi quaestio agitatur 4 cur vina aut numquam aut rarenter comgelascant ceteris ex magna parte humoribus nimietate frigoris cogi solitis , quas omnia in Aulo inveniuntur l. XIX. 5, ubi quaeritur et quod nixis aqua potui pessima sit , et t. XVII. 8, in quo disceptatur e cur oleum saepe et facile, Vina rarius congelascant, acetum haud sere unquam, et quod aquae Oviorum sontiumque durentur, mare gelu non duretur . Ita in cap. 13. 7, in quo investigatur 4 cur sibi communis adsensus anulum in digito qui minimo vicinus est, quem etiam medicinalem Vocant et manu praecipue sinistra gestandum essese suasit, ea retractantur quae Gellius refert in I. X. 10 hac inscriptione 4 cur Graeci et Romani annulum in eo digito gestaverunt, qui est in manu sinistra minimo proximus . Denique comparare non dubitem quae leguntur in cap. II, ubi quaeritur α cur ii quos pudeat aut qui gaudent rubescant, et metuentes pallor invadit, cum iis quae insunt in Gallii lib. XV cap. 6 sub hoc titulo Q quod pudor sanguinem ab sextra dissu dit, timor vero contrahitis necnon et quae palant in cap. I his
Verbis proposita ccur in aqua simulacra maiora eris Videntur γ cum iis quas partim habet sellius in I. V. 16 sic notata de vi oculorum Rus videndi rationibus , e lutarcho tamen hausta in IV do placitis Philosophorum cap. 13, ubi agitur
12쪽
His igitur Oollianis locis exceptis, reliquum omne quod in libro septimo conti tur e Plutarchi libris quos memoravim xisse certum est In quo agendo acrobius duplicem modum Videtur servasse aut enim singularem et binas quaestio si eodem capite sustus atque argumento post breve initium satis nunciato sumpsit pertractandas, aut multorum problematum diversas solutiones in unum caput redigens per omnes Chaeronensis copias ita maluit exspatiari, ut Vel tenue Vestigium transitus sui linqueret, oblatamque disputationem potius tangeret quam enuclearet. De priore agendi ratione, ne utriusque scriptoris communes paginas iuxta describam, sed ut idoneis exemplis rem conssciam, bonum specimen puto daturus nonnulla acrobianorum locorum argumenta contra tuta chearum quaestionum titulos unde ea capta sunt perspicuerat tuens, ut infra ostenditur. Saturn VII cap. 1 α Quando et de quibus rebus philosopham dum in convivio γ cap. 2 De quibus libendi quisque interm-getur, cap. 3 Q De Vario scommatum genere et quam caute his utendum inter comiVM . Συρι r. I πρόβλ. α' si δεῖ φιλο -
θαι φησὶ καὶ σκωπτεσθαι b. i. Cap. 4 et Cibum simplicem praeserendum esse multiplici, ut qui sit digestu facilior , cap. 5 Contra, cibum multiplicem aptiorem ess quam Sit Simple P. Cap. 6. sinum natura rigidum potius videri quam calidum. Et cur raro meminae, Se- nos cito inebrientur .
Cap. 7. Q Faeminis frigidiurno sit natura quam viris. Et cur Inutium non inebrietis.
13쪽
Cap. 16. Ovumne prius suerit Συμ . II. πρόβλ. f. πότερον an gallina. Et cur noxam quam λορνις πετερον aris isὀ ἐγύνετο. pocudibus occisis Solis radii non ΙΙΙ. πριβλ. ι δια τέ- κοέα ἡ dederunt, lunare lumen esse j τοι μαλλον πο την σελἡνην eoru . l l τον 1λιον. De altero modo usurpationis, ut cetera praetergrediar, duo capita ei asseram in testimonium Caput enim duodecimum plures habet quaestiunculas, omnes vel fere omnes e Pluta cheis derivatas potiores autem hae sunt Q qua ratione carnem ad diuturnitatem usus admixtio salis servet, quod omne sumptum est e Symposiacono quaest. 10. Q τινες οἱ περὶ ἀλα καὶ
faecatum vinum validius sit viribus sed instrmius ad permanendum , quod profecto decerptum est e lib. VII quaest. T. 4 ε δί το οἰνον ενδο, Hos item a cur oleum quod in Summo eSt, Vinum .quod in medio, mel quod in lando optima esse credantur , quod aeque reperitur in lib. VI quaest. 3. - δι τι
κατωτατον πετω βέλτιον γ item 4 cur qui esuriens biberit aliquantulum famem sublevat, qui Vere sitiens cibum sumpserit non solum non domat sitim, sed magis magisque cupidinem potus accenditis, quod sane manat e lib. VI quaest. 3. - διά τι πεινῶντες μὲν ἁ πέωσι παυονται δειψῶντες δ εα φάγωσιν ἐπιτεένον- τω . Caput decimum tertium tres movet quaestiones. Quaeritur primum et cur ieiuni magis sitiant quam esuriunt , et hoc etiam profluit e lib. VI quaest. 1. - Η γ αιτία δἰ η οἱ νηοπεύοντες δειψῶσι μαλλον al πεινῶσιν , et inde et cur sibi communis assensus anulum in digito qui minimo vicinus est, quem etiam medicinalem vocant, et manu sinistra gestandum Sse persuasit , in quo praeter id quod, ut supra monui, ex eadem Gellii quaestione desumptum est, alia quaedam leguntur quae multo probabilius inerant in lib. V ad quaestionem .' quam nunc desideramus Q διὰ τι των δ τυλων χλι α τω παραμ εσιρ σφαγίδας φορουο ν , tertio demum et cur magis dulcis quam Salsa aqua idonea sit sordibus abluendis , quod exscriptum est e lib. I
Ceterum quo uno obtri melius deprehendatur Plutarchearum copiarum Summa, quas Macrobius geminatis surtis in septi-
14쪽
mum librum suum transferre non dubitavit, easdem aequationes, quas ante de Gellianis locis seci, si hic interiacmbi αΡlutarchi communes quaestiones adiciam.
15쪽
De Varronianis locis dicturo ad Antiquitatum libros spectantibus, ut in Saturnaliorum commentariis inVeniuntur, paucae mihi videntur praenotanda. Quamquam nihil obstitit quominus Macrobius Varronianum illud opus videre ac legere potuisset, attentis tamen animadversionibus quas praeposuimus de tralatici scribondi geners quod constanter persecutus est, deque scriptorum indole quos imitabatur utpote consilio suo multimodae lectionis ostentandae magis accommodatos, nequit pro certo amrpari eum vidisso atque reapse legisse Veri simillimum enim credendum est Varronianos locos ab eo relatos, illos praesertim in quibus non modo auctoris nomen, sed etiam et liber indicatur e quo datus locus erutus est, in aliquo scriptore grammatico Vel historico eodem modo citatos exstitisse quo et Macrobius citat: quippo notum est hunc res conlectas et comportatas magis quam exquirendas et componendas adamasse, uti e Gellianae eruditionis usu quem secit abunde liquet. Hoc autem analogiae argumentum ni validius, si ceteros auctores consideremus Varroni j rumque consociatos, qui de iisdem rebus loquentes inducuntur Improbus enim labor cunctos vel plerosque Scriptore consulendi, qui circa idem argumentum disceptaverant, si in una et altera
Ex Varronianis locis a Macrobio nominatim allatis, si demas unum ad libros do L. L. st quatuor ad lib. R. R. pertinentes, ceteri quidem in tres partes dividi possunt; quarum alteram mollio, alteram Vero e Servio, o tertiam procul dubio ex aliis grammaticis transcripsit, quorum opera inisse eiderunt.
16쪽
quaestione perferri poterat, in tot ero rebus, quot apud Macrobium declarandae proponuntur, valde iniquus procul dubio fuisset huiusque naturae parum aptus. Quaedam igitur ab uno, quaedam vero ab alio ex appositis scriptoribus, ut materia
postulabat, mutuatus more Solito, non pauca etiam Varronianaeongessisse inventus est ceterorum Sententiis plus minusve admixta. Praeterea eos Scriptores Seu Graecos seu Romanos, qui ante
Varronem aut eadem aetate vixerunt qua ipse deque iisdem rebus tractavere, si in ac bianis pagellis coniunctim et quadam serie cornimus dispositos, extremum locum Varrone occupante, a Veritate quidem Saepius a magna quandoquidem proebabilitate abludere non dicendi erimus, cum et illos ab ipsomet Reatin in opere suo fuisse opportune citatos Sseramus. Nam et ei mos erat, cum aliquam disputationem Susciperet, diversas diversorum scriptorum Seu Veterum Seu aequalium Opiniones oggerere antequam Suam proferret, uti est animadvertere in
libris eius qui supersunt necnon in deperditorum fragmentis. Novimus autem ex alia parte, ut supra dixi cum de Gellianis locis tetigiis acrobi usurpatis, hunc solitum suisse non modo alienas opes inVadere, Verum etiam sententias quae in ipso loco sibi vindicato aliis auctoribus nominatim adscribuntur nunc tacitum nunc nomina proserentem, at Semper tamquam inventionem Suam, non sine quadam ambitione ita cumulare, ut qui primus eas investigaVerit et in proprium librum redegerit non semper dignosci possit. Nec quoties Varroniana doctrina utitur, toties auctoris in me patefacit. Si enim diligente animo Saturnaliorum libros perpendimus, multa quidem nobis occurrent, quae probe ut Varroniana deprehenduntur. Ad hoc autem dispiciendum aliquas cautiones portet adhibere ante omnia exploranda est accurato rerum disputatarum natura, si sorte ex eis sint in quarum
Huius ingenii natura ex aliquibus sontantiis in prassatione ad Eustachium filium expressis, ut ego arbitror, dignosci potest. Ait enim. Nos quoquo quicquid diversa lectione quaesivimus committemus stilo, ut in ordinem eodem. lli rente coalescat . Et inis . Ex omnibus colligamus undo unum fiat ex omnibus, sicut unus numerus fit o singulis is Quae verba mihi videntur ris tostari aliquem ordinom non ab auctoria industria et consilio Oxγω laudum sas, sed ab ipsa rorum confusarum indigesta congeris stilus, id ostoliarratio et multitudo rerum, arietatis unitatem, quam ille nullo modo nisua est comparare, in legentium animo per seipsum nanciscetur. At hoc profecto satis ignaviae ostendit.
17쪽
tractationem Reatinus scriptor certo incubuit, ac si modus ipse disputandi ad eum peculiariter emat legendi quoque sunt libri eius qui exstant librorumque reliquiae, ut ex cognitis adsulgeat lux cognoscendis, atque eos auctores partim discamus, quorum opinionibus ac sententiis ille rem suam augebat. Nam Varroniani libri, de lingua latina γ multa quidem bent e libris . Antiquitatum rerum humanarum et divinarum p manantia et summatim repetita, ut ipse Varro non semel testatur, V. de L. L. VI. 13 et 18 ed. ueller, ac de scriptoribus quorum sapientia laui auctor maluit bonamidem laciunt. Denique conserendi sunt cum Macrobio ceteri scriptores, quum profani tum ecclesiastici, qui Varronianis thesauris libros suos magni duxerunt exornare, ut ubi eiusdem doctrinae praebeatur similitudo, ibi eiusdem auctoris nomen laudetur. Quod si quis me interroget qua de causa Macrobius Varronis nomen aliquando reticeat, quamquam eius documenta exponit, non Suae tantum vanitatis recordabor, sed et binam hypothesin in m dium proseram vel ipse nesciebat ea Varroniana esse, propterea quod in eis scriptoribus e quorum paginis haec hauriebat nomen Reatini fortasse deerat, Vel cum de rebus ageretur quaΘolim a Varrone traditae et dein a multis imitatoribus iam exscriptae demum lapsu temporis veluti communes et pervulgatae putabantur, obtinuerat quidem consuetudo Vetustioris magistri qui prior talia docuerat nomen omittendi. Nullus autem scriptor, Homero ac Vergilio demptis, tam las-quenter a Macrobio in Saturnaliorum libris memoratur quam Varro. Et merito. Duo namque in hisce libris potissimum elucent alterum quidem peculiaris natura ac dennitae, aliorum Ver generalis et diversae utrumque tamen inconcinne digestum atque inepte commixtum. ars illa Vergiliani poematis curat illustrationem, haec autem nonnullas de humanis et divinis rebus agit quaestiones illa Venustatem a veritatem po
ticam inquirit, haec historicam et philosophicam veritatem: prior grammaticum rhetorem et criticum redolet, posterior latius antiquitatis studiosum. Quod attinet ad Vergiliani poematis commentarium, Varronis auctoritas obliquo tantum ac fortuito interpellatur, id est cum aliquid sit explicandum a poeta enumciatum, quod profanam vel sacram antiquitatem attingat historico sensu acceptam. Quoad reliquum Vero, si paucissima exci-
Ootis ot tricies Varro in is nominatur.
18쪽
pias ad Augusti et successorum aetatem pertinentia, nihil invenies quod in Varronianis operibus prius non exstiterit, maximo in Antiquitatum libris, ut inserius patebit Quicumque igitur monunt scriptores e quibus Macrobius hausit, Varroni nam doctrinam hausit per eorum libros transductam et pedissuentem non semper iisdem Verbis expressam, quibus auctoream communicaVerat, nam notum est antiquorum sontentias a serioribus grammaticis nimis negligenter et liberrime suismeditas), sed modo genuinam et late patentem, modo compit tam et contractam, prout imitatoris arbitrium Vel necessitas larebat. Nil mirum itaque si saepius Reatini scriptoris testimonio quae sumit exscribenda invenit conssmata, cum ea quae nullius auctoritate videntur sulciri prudente vel ignaro acrobio, ab eadem fonte careant. Saturnaliorum libri qui magis Varroniana sapiunt sunt quidem primus ac tertius in his enim plurima traduntur, quae iam morant a Viro doctissim in Antiquitatibus explanata. Nam primus ea complectitur, quae pertinent ad institutionem ac divisionem diei civilis, ad Saturnaliorum solemnia, ad Saturni Ianique aras templa et festum, ad mensium prius ara mulo dei a Numa partitionem actam nomen ac nominis originem, ad variam in Variis temporibus anni ordinationem, ad Kalendarum Nonarum atque Iduum signisscationem ac pr prietates, ad dies sestos prosestos fastos etc., ad aliquorum do rum physicam interpretationem atque inter sese comparationem, aliaque nonnulla id genus quae omnia neminem latet fuisse a Varrone ex professo disceptata. ertius autem, capta occasione aliquarum Vergilii dictionum explicandarum, de rebus sacris prosanis sanctis et religiosis disserit, de dis et deorum suppliciis Romanorum propriis, de dis externarum gentium atque sacrificiis, do festis dedicationibus ac ritubus, de cenis triumphis tricliniis saltationibus et omni genere luxuriae, do piscibus gulae suavioribus ac de nonnullis cibis exquisitissimis, deque aliis istiusmodi quae pariter idem Varro, ut omnes norunt, diligentissime pertractavit. In ceteris libris, ut nunc his mus, non videtur Macrobius Varronianis divitiis nisi rarissimo honestatus, Vergilianos interpretes et grammaticos satur expirulasse. Inter capita ero quibus coalescit liber primus, quoad Varronis locorum copiam in eis exstantium, haec ratio intem dit in capitibus XII et XVI maior numerus continetur, proximum iis accedit caput XV sequuntur capita IX et X pe-
19쪽
15 nultimam sedem tenent capita III, VIII XI, XIII, XVIII, XX,
XXI, extremus denique locus assignari debet capitibus IV V, VI, VII et XXIII. Eadem seris decrescente servata in libro tortio, caput IV reliquis praemittendum est, modium occupant capita II VI et XII, seriem vero implet caput XVI. Liber sextus unicam tantum habet in capit IV Varronis mentionem. Hoc
autem non eo consilio me Statuisse Velim putes, perinde ac si autumarem Varronianos locos in Saturnaliorum libris insertos eos tantum esse, quoad copiam et ordinem, quos ego trado, et non alios neque aliter disponendos quum contra certum sit in multis capitibus primi libri, etiam in eis e quibus vo parum sum notandum, alia plura inesse Varroniana, sed ita perfusa et pene contrita, ut opus ore satis arduum et sortasse insintum ea in unum colligere. Si ergo id seci, non ob aliam causam laci, nisi ut de ordine quem curabo in exserendis fragmentis
His itaque praepositis, Varronianos locos, quique certo sunt, quique tales post diuturnas animadversiones mihi videntur, heio
persequar, et ad extremum locum coniecturas aliquas, utut sunt, omittam.