De abundanti dicendi genere Lucretiano [microform]

51쪽

liquit, 448 puri ecretique aetheris ignis, 1023 e bona magnaque par δervabat foedera caδte Occurrunt aperta pleonasmi Xempla. Phrasis postremo loco allata, quae prosam elocutionem sapit, invenitur etiam in Terenti unucho I. 2, 3 quem Naheseidus nominat una eum Valerio Maximo ΙΙ. 9 7). - Denique e libro VI haec habeo quae asseram adiectiva Doeu pertu8u8que in V. 20, de corpore quasi de vase dicta, de qua translatione cf. Terenti versum in Eunucho plenu rimarum tim, huc atque illuc perfluo, I 2, 2b quamquam utroque loco diversum est translationis consilium deinde hic commemoranda sunt verba versuum 133 34 ramoε - Nubila, modis multi atque vera; nam ne aspera quidem nubila alia sunt quam quae ramoga significantur. - Omnium horum exemplorum totiusque huius capitis finem faciat versus 444 libri II ita ut in editionibus circumfertur nullius abundantiae sibi conscius sed, ut opinor, a viris doctis nondum apte conformatus Versum enim a codicibus sic traditum: Corpore qui no8tro raru magis incohibeδcit, quod nihil est, Lachmannus sic mutaverat: Corpore qui no8tro raru magia i cohibe/δit' quod quamquam a Munrone probatur, tamen mihi rei non plane videtur convenire. Nam praeterquam quod obiectum in v. 444 aegro desideratur, etiam duplex illa quam Lachmannus invexit interrogatio molesta mihi videtur neque apte sententiae ponderi serviens. Rectius is mihi videtur agere qui versum 444 ut enuntiatum relativum causam verborum praecedentium afferre existimat, tantum quod Bernaysio vix assentietur, Viro ceteris rebus doctissimo atque ingenioso, qui tamen haec coniciens Corpore qui no8tro raru magis 8que lique/cit num aptam sententiam finxerit ego me dubitare confiteor. Ceterum

quid verum sit diiudicare diffigile erit, eum probabile sit versum ita

depravatum esse, ut scribae oculi ad verbum cohiberier praecedentis versus aberrarent; si autem propterea concedetur nisi acri medicina versum sanari non posse, haud coniecturam proponere audeam: Corpore qui no8tro raru magia ac tenuis itynon certam in re tam incerta sed qua sententia qualis esse debeat significetur.

52쪽

Hoc capite perfecto alterum primo abundantiae genus adiungo priori illi simit neque alia re, si ipsa verborum compositio, non rei vis ac natura spectatur, ab eo diversum, nisi quod verba non particula copulantur sed ea omissa aut coniunguntur aut uno pluribusve verbis interpositis separantur. Hic usus qualis sit cognoscitur versu 395 libri III, ubi poeta dicit multa semina in nostro corpore cienda esse, priusquam animae primordia res sentiant et in his intervallis possint concur8are coire et di88ultare eicia/im. Apparet hoc loco Verba concur8are et coire sere idem valere, et quod poeta aegduo coniuncta uni infinitivo dissultare opposuit, condursandi verbum per se ad sententiam exprimendam prorsus satis fuisset. Sed quamquam asyndeto illo nihil gravitatis additur sententiae, quae tali pondere omnino non egeat, tamen intellegitur duplici verbo non solum faciem rei luculentius depingi et illustrari sed etiam maiorem quam in verbis coniunctis inesse in asyndeto orationis alacritatem atque leporem, qui alliteratione insuper augetur. Atque multum esse hune asyndet usum in primis apud priscae latinitatis poetas artis rhetoricae studiosos aptis exemplis Lachmannus docuit in commentarii pag. 80 et alia ex pedestris sermonis scriptoribus contulerunt Vah lenus vir clarissimus in indice lectionum a. 1878 p. 6 et Munro adv. Ι 118, quibus locis satis demonstratur, quam iniuste illi agant etiam praeclari iudicii viri, qui talia manifesti studii exempla coniecturis infestent et qui apud Lucretium quoque in v. Ι 80 nil

ferret enim quaedam decedere abire asyndeton temptarunt decedere ab igne aut decedere adire alia similia prorsus utili ratione conicientes. Integerrimus enim est locus et illi compar quem primo loco attuli. cf. etiam s. II 2 73 quae decedunt corpora cuique, Unde abeunt, minuunt ubi verba illa synonyma denuo reperiunturi Praeter hos duos locos verborum συνμως iunctorum certa exempla, quantum scio, apud Lucretium non inveniuntur, eiusdem autem rationis

sine dubio est quod poeta diei in s. ΙΙ 118l19 et IV 1002 proelis

pugna Edere et par nominum exemplum extat in v I 282 materies cogitur interdum flecti per membra per artu8, quod asyndeton bimembre repetitur etiam V 945 ore/oit barba pilique per omnia membra per artu/. Artubus proprie significantur membrorum commissurae,

es Doederieinium in . l. ol. IV p. 150 qui apte affert Cic. de nat. deor. II 60, 15 digitorum enim contractio facili faciliaque porrectio propter molle commi88- et artu h. e. artuum commi88ur )

53쪽

nullo in motu laborat et eandem sententiam reperies apud ipsum Lucretium in v. IV 117. Sed satis notum est, artus per synecdocheu etiam ipsa membra diei atque ita quidem ut artubus extremae o poris partes denotari soleant. Illud autem discrimen quamvis verum sit, tamen a poetis minus accurate observatur et qui Lucretium inspiciet videbit nomina illa ab eo prorsus inter se mutari. Nihil

aliud igitur poeta, ubi ea coniunxit Ι 885 et Ι 1035 t ibi ubi

maiore Vi rhetorica συνδετως in fine versus posuit, significavit nisi omnes corporis partes universas itemque interpretabimur quod in v. 964 libri II simili ratione dicit materiai Corpora, per visceravis per artus id est tribus verbis per totum eoπυε εollicitata trepidant. Ceterum vostem membrum, ut hoc in transcursu tangam, de corpore ad alias quoque res translatam invenimus velut Ciesro dicit in libro de natura deor I cap. 4 9 omne - - philosophiae parte atque omnia membra no8cuntur, quae nomina

etiam Lucretius abunde copulavit in s. V 240, 244, VI 1116. Innumero asyndeti exemplorum apte asserentur deinde verba versuum 1077l78 marinia luctibu inuatio, pro quibus si poeta simplicius in alao Motibus maria dixisset, Wakefieldus deductus non esset, ut

loeum si falso anterpretaretur: δδifragae mergique quae uni rinia fluetibuε, id eo ave marinae adeoque ictitante aquis marinis, quamquam ille eos recte reiecit qui coniecturis locum temptarunt. Maius autem quam his locis in asyndeto sententiae pondus agnosces in s. I 41 multa modis multis naria ratione moveri cimimu et ΙΙ 708 eminibu certi certa genetrie ereata, in quorum altero magna varietas eorum quae in mundo fieri videmus acriter illustratur in altero quicque e semine certo creari variis Verbis graviter monetur. Ne sine gravitate haec a poeta posita sunt Iove In magnis

interfalli in s. II 106l cf. V. 578l7 nam pris omnia, quae

longe emota tuemur Aera per multum, perie con δα videntur quam

minui lum, nisi hi cum Bochem uellero comma post verbum tuemur ponas, deleas post adiectivum multum, ubi conferre poteris s. IV

per e, Semotum ab rerum motu), ΙΙΙ 14 idque ibi perue olum επὰ cf. V. 682 ed velut in cane per e ibi iserevolam, IV 161 62pio ab rebus item imili ratione nece88e8 Tempori in puncto rerumpimulacra ferantur, V 78li ne forte haec inter caelum terramque reamur Libera ponte u h. e. uo arbitrio cur8u -δtrare perennis VP319l20 ne temere nec facile omnino plane vi frigida venti ε poteat, quae adverbia particula coniunxit Cicero in Bruto, eap. 59,

54쪽

215 ne vero Sulpicio neque Cottae dicere poδδumu - rem ullam ei alia quinque partibu plane atque omnino defui88e, et conferre utile erit erenti delph. V. 9, 33 Qui non λεω iniuδω pr δυδOmnia omnino ob/equor. Quin etiam tria adverbia Lucretius composuit in v. V 1000 his temere in cap/um fruδtra mare aepe coortum Saevibat quae iterum inveniuntur in v. Η 1060 multimodi temere in ca88um fru8traque coaeta cf. etiam V 1428 hominum genus in ca88um fru8traque laborad. Mira verborum cumulatio occurrit etiam in v. V 836 interutra/que sic recte scribit Munro, quem videas ad V. I 518 ne virum trimque remotum, atque in s. V 2 - 94

Principio maria ac terra caelumque tuere; Quorum naturam triplicem, tria corpora, Memmi,

Tria perie tam dis/imile/, tria talis teitaria die dabit aestio quater eandem fere rem verbis variavit poeta summa illorum mundi membrorum dissimilitudine cum vi etiam atque etiam enuntiata cf. Munronis notam). Apparet tamen hoc postremo loco quattuor illas enuntiati partes non eandem omnes habere vim sed duo esse nominum paria ita comparata, ut oratione a priore ad alterum progrediente pondus quoque sententiae augeatur et crescat. Atque eandem ponderis sententiae accessionem etiam in singulis verbis συνδέτως positis nonnumquam fieri videmus, ubi tamen non omne interpretes omnibus locis mihi poetae consilium plane videntur perspexisse. In

v. 726 Lucretius de Sicilia insula haec praedicat:

Quae cum magna modi multi miranda videtur,

quae verba poeta alliteratione aperta posuit. Sed ordo eorum et coniungendi ratio inter viros doctos nequaquam constat. akesieldus enim Verba magna miranda interpretatur quasi magnum miranda et confert Vergili illud ratio fremen similiaque passim observanda, cum Munro verba sic componat quae magna thia reat country)videtur multi modi miranda, alii denique illa magna modi multis pronomini relativo quasi apposita putent. Sed restat quartus et nescio an melior verborum ordo ab hominibus doctis neglectus, quo p0eta adiectiva magna, miranda quae abunde copulavit in v. Ι 1028 nil adeo magnum neque tam mirabile quicquam hic συνδέτως et apta rationis gradatione videtur composuisse. Certe hoc et alia ut parvula, pumilio I 1154 non sunt veri pleonasmi exempla, Sed quamquam sententia verborum similis est, tamen cum debiliorem vocem sortior sequatur, vis eximia orationis efficitur, quam

petivit poeta neque fortiores illo verbin splo aeque inendi poterat

55쪽

assequi. Neque ego illa ut abundantiae testimonia assero si ut quae sit varia asyndet ratio plenius perspiciatur et ut haec ali aliis adiectivorum exemplis distinguantur velut a s. II 542 unicare quaedam nativo corpore ola cf. Cic. r. Sest 62, 13 unuεeεt olua inventu8 Verr. II, I, 5, 13 unam olam estote 8ae in talem Mamertinam 75, 185 furta praetoria, eae uno oppido oloeaeportata uni et Graecorum ερ ριονος), V 89l90 ne loca deareta ab divi quoque forte putentur Sola tenere VI 310 frigida cum venti pepulit via δεδα in igni, 322 at tepefacta tamen veniat commista

rebu miserandum magnopere num Aerumnabile erat, in quibus non

sine sententiae vi atque pondere sed sine orationis gradatione eadem res duobus deinceps adiectivis synonymis bis effertur Restant duo loci, alter in s. 620-22 libri IV

Hoc tibi lenia tint manantia corpora iaci, Suaviter attingunt et uaviter omnia tractant

Umida linguai circum udantia templa: in qu0rum versuum ultimo eum templa linguae umida dicantur, eadem Lachmanno nimis moleste in uno orationis membro etiam audantia appellari videbantur, quamobrem verba versus aptius ad suci corpuscula referri ratus vir doctissimus coniecit umida linguai circum Adentia templa. Defensor autem traditae lectionis extitit Munro, qui umida, tidantia templa Lucretio digna esse recte iudieans illud exemplis probavit non omnibus omni ex parte aptis. escio enim an haec ita intellegi possint, ut non sint umida, udantia templa Sed umida udantia eadem ubertate quasi dixerit poeta omne circum linguae parte quae umidae udant, eademque sententia quae verbis: templa linguae udantia umore suci scilicet, nam quis cum Wake-fieldo de saliva cogitabit, quam gustui iucunda ac sapida moveant ξ)apte et simpliciter enuntiabitur. - Alter locus extat in v. 523 librici Omne quod δt, patium vacuum conδtaret inane incerta ratione interpungendi. akefieldus enim cum aliis comma ponit post patium, Lachmannus, Bernaysius, Munro versum sic interpungunt ut eum modo attuli. Hanc si sequimur rationem, vacuum et inane adiectiva ea quam exposui ratione συνδετιος collocata sunt. Verum hoc est, inane, id est spatium vacuum infinitum aut spatium quoddam vacuum nitum

es Ι 86l87 inter duo oorpora quod sat possidat inane, I 223intu penetret per inania dis/oluatque plerumque substantivi locum apud Lucretium obtinere, sed adiectivum a poeta non prorsus reiectum esse, aperte probatur versu VI 832 prope uti locu hie linquatur

56쪽

inanis ubi item inane recte dici poterat, et patium inane e coniectura Marulli verisimili invenitur etiam in v. 527 quem Ρossius eum delendum censeret inihil vol. 25 p. 270 sententiam apertam nimis acriter persemitatus est et conexum coniectura corrupit non correxit. Quid enim, quaeso, nunc quidem hae verba sibi volunt unt ergo corpora certa, quae inania relinquuntur nullo pronomine relativo sequente 3 raeterea interpunctionem Lachmanni etiam sententia ipsa posci Susemihlius ostendit neque ollius habebat, cur pleonasmo non evitato sic versum verteret: das Allisurde inhalilos inane ais inleerer Raum astehen. Sed haec omnia quae attuli adiectivorum exempla a prioribus ita differre videmus, ut in priore parte synonyma coniuncta sint, hic uno vel pluribus verbis interiectis separentur. Inter has duas rationes, quamquam loquendi genere cohaerent, hoc tamen interesse videtur, quod verba eum coniunguntur, in unum quasi coalescunt, et propterea poeta in v. II 395 duos infinitivos onourεare coire uni dissultandi voci apte poterat opponere et simili causa in v. Ι 80 duobus Verbis decedere abire usus est, cum in sequenti versu simplieiter dicat atque alia adtribui, mutarique ordine quaedam. Contra eum synonyma post intervallum seiuncta audiuntur vel leguntur, necessariost, ut utriusque eorum significatio emineat, neque verba in unum quasi confusa sed utrumque cum propria vi positum videtur. Haec est ratio, qua et de adiectivorum locis illis et de his nominum exemplis quae huc spectant iudicandum erit: ΙΙΙ 185 ante oculo quorum in promptu natura videtur, VI 21 ille Νilus eae ae/tifera partirenit amni ab au/tro, II 68 6 iam magis erempti oculi debere videtur Cernere re animus ublati poδtibua ψεδε antea enim oculos cum foribus comparaverat), denique hic affero versum VI 1094 α cum caδu unt forte coorta; nam αδ aut forte solum suffecisset. De his ablativis copiosius egit Doederieinius in . . ol. V p. 294 seqq. Exponit ille casui et forti opposita esse rationem et con/ilium et affert Liv. libr. Ι cap. 31, 7 tranjugae quidam par forte, paraeonθilio oblati, Ciceron in divinatione in Caecit. 15 50 non on/ulto 8ed αδ in eorum mentionem inoidi et ubi coniuncta illa inveniuntur: Plin. Paneg. 1 ε adhu dubium fuis/et, forte a8uque rectore terris an aliquo numine darentur, Cic. Divin libr. ΙΙ cap. 7, 18 Quid est tandem, quod caδυ fieri aut forte fortuna putemuδ' eodemque iure Lucretius quoque hic ea, νειτως potest composuisse. Videtur tamen forte, ut gravitate plerumque caret ita hoc quoque loco ablativo ca/usat deviter appositum id significare quod nos nostra lingua sic pos-

57쪽

sumus reddere: en dies dure Zusal etwa enlatande sind. His substantivorum locis alii adiungendi sunt, qui, quamquam non de duobus nominibus agitur, tamen eius quam exposui rationis certa sunt exempla I 447l48 in quo iam genere in primis adamantina δαae Prima acie con8tant, quocum conferre licet V 59l60 quo genere in primi animi natura reperta δ Nativo primum potia8imum con-δistere orpore creta et ubi temporis est definitio V 336 primus eum primi ipse repertus deinde 74 et graviter magni magno cecidere ibi αδυ, I 1006l7 δque adeo pa/εim patet ingen copia rebu Finibuδωempti in cuncta undique partis, III 8 funditu humanam qui Mitam turbat ab imo Funditu quod ni fallor, novies decies apud Lucretium egurrit maxime ita ut cum adiectivo omnia coniunctum vim eius augeat, hoc loco suam propriam habet vim atque significationem ut in s. V 497 mundi limus atib/edit funditus h. e. in imo)υ Dei V 1433 magno commovit funditu quasi ex imo mari)aeatua, Ι 884 de terraque nece88eδ funditu ipsa ea mi partibuε terrae Ignis corpora per totum con8urgere fontem. Huic exemplo simile est illud in v. IV 266 duritiem penitu δari eniimu in alto, ubi vere Munro haec adnotat eaetremum, ummum, penitu8, in alto, the ame his in disserent ord to increaδ the fore of the contra/t a very avourite arti e of his Coniunxit poeta illa penitus et in alto particula que in s. III 80 IV 71, 197l98. Huc sine dubio pertinet etiam . ΙΙ 1034 eae improviso visu ubiecta repente, quamquam ceteris rebus lectio huius versus valde incerta est, item nonnulli alii loci v I 711 magno opere a vero longe derra8δ videntur,

eum in s. 637, Ι 176, ΙΙ 105 magnopere solum in simili sententia

Lucretius posuerit; deinde in v. II 108 et retro sit titi eontra Ae8aepe viciaδim cum gravi ubertate orationis dictum, atque in v. Ι 8468upra quo dirimu ante, quod nullo pondere positum etiam in s.cl.

oεtendimu ante invenitur. Illius autem quam in s. IV 26 et V 934Lachmannus in Lucretium intulit orationis abundantiae perpetuo quoniam gentimu et omnia emper poeta potius absolvendus videtur versu sequenti, quem Lachmannus deleverat, eum Munrone restituto. Notabilis asyndet illius species extat ibi ubi eadem sententia altero membro neganti altero affirmanti exprimitur et apparet, cum poeta dicit ponte v facere id sine vi ubeunte putandumδι, in v. II 193 sententiam non sine magna vi magis definiri et expressius enuntiari idemque fit in s. III 3l 14 quod i nulla forent, no8stro 3ine quaeque labore Sponte ua multo feri melior videre quocum uti-

58쪽

liter consores Vergili versus in altero Georgic libro Olli namque aliae arbores nulli hominum eventibu Φθae Sponte ua veniunt et fortius etiam in s. 500l dicit quo rami fruetu8, quo ip8a Olentia rura ponte tulere ua, carphit, ubi ceterum, quod hic memorare liceat, voluntatis significatio et pronomine ψε et ablativo illo ponte ua eadem vi bis effertur, qua id apud Lucretium fieri videmus etiam in s. III 039 ponte ua leto caput obnis optulit Φεe V 11 44 4 ,εum Sponte δυα cecidit u lege artaque iura et similis est res ibi ubi in hac verborum compositione minus voluntatis quam proprii cuiusdam consilii et facultatis vis eminet ut in s. 868Ν at quia nil horum tribuit natura nec ψε Sponte uapoδδent ut vivere nec item Ι 1092, VI 0 18 19, cf. etiam IV

129 30 unt etiam quae ponte v gignuntur et ip8 Con8tituuntur in hoo aelo et II 562 tit nequit tillam Dimieere ψε ocula rem 8eorgum corpore toto neque ideo, cur cum Bri egero lectionem codi- eum in s. II 1058m et ψε Sponte tia tqs relinquamus. Iam ad inchoatum exemplorum ordinem redeo, in quo allatis haec aec dunt III 333M neo ibi quaeque in alteris vi po8δ videtur Corpori atque animi eor8um entire poteδωρ, II 552lb34io animus per e non quit in corpore et ipδο δε homine et sex versibus post nec in corpore enim vitalia edere motu Sola pote/t animi per 8 natura, quocum conferas in s. 786l87 verba io animi natura

nequit in corpore oriri Sola V 132l33 et si aliis quoque locis

affirmantis membri locus adiectivis obtinetur: V 838 muta in ore etiam, in voltu caeca reperta, V l424 risu enim nudo aine pelliabu Morticiabat. Similia inveniuntur etiam apud alios poetas Latinos.

Idem Vergilius, ex quo duo iam exempla attuli, dicit in en libro

IV v. 588 acuo aengit in remige portu8, in Georg. libro IV v. 548 et saepius haud mor continuo matris praecepta faceεεit quae verba nulla interpunctione separanda sunt, Ovidius in Met XΙΙΙ, s. 690l91 in frondibus arbor Nuda riget et plura exempla e poetis et scriptoribus et Latinis et Graecis dat ahlenus vir clarissimus in praelatione ad Senecae Dialogos in editione Ochiana p. IX sqq. Latet in hae asyndet ratione contrarii cuiusdam vis atque consilium et exprimitur, ut exemplis hoc doceam, ea quae in verbis versus U193 inest sententia, si hoc modo expletur non putandum egi, ignes id non vi e re88os edisua ponte facere, aut in s. III 86l87, si

ita mutatur animi natura non coniuncta cum corpore edisola oriri

nequit, et in v. V 1424 tali pacto composita frigu terrigena ea- eructabat, cum ne pellibu quidem industi e nudi εεent, similisque

59쪽

est res ceteris locis. Cuius contrarii significatio cum in his exemplis quasi supprimatur et intellegatur, aliis locis posita et perspicua est. Vel ut Homerus inciliados libros, v. 759 dicit: μαψ ἀταρ ου κατα κοσμον,

quod efficacius asyndeto efferretur: μαφ ου κατα κόσμον, efficacius certe quam ita ut membra particula copulativa coniungantur; nam sic quoque ea quae affirmando et quae negando eandem sententiam

exprimant volgo consociantur. Apud ipsum Lucretium invenimus: quae videt aeque Nec minti atque oculi IV 753), tint igitur oli ae in inani corpora prima I 540, 538 ε bello animo/t et non odio/α Ι 1182, conferas etiam exempla pag. 20 allata), quibus addas quae huius usus exempla contulerunt a filenus ad Aristotelis de arte poetica librum p. 85' et obeckius ad Alaeis versum 289.

Iam quod in horum quos modo attuli locorum numero nonnulli erant, ubi nominis natura et adiectivo affirmanti et substantivi ablativo neganti significatur velut illud Vergilianum vacuo - in remige portu aut Ovidianum in frondibu arbor nuda riget, extat apud Lucretium aliud idque satis crebro usurpatum asyndet genus cum illis locis quodammodo comparandum, ubi adiectivum et ablativus qualitatis, utrumque affirmans, συνδέτως composita eandem nominis vim bis exprimunt. Sed quid sentiam melius exempla aperient velut illa funido quae orpore liquid comtant 1 452, corporibu liquiadis uni omnia pura relicta V 499, flexi mucronibus uno II 427, hebeti mucrone retusum V 1272, tenuem con8tare minuti CorporibuεIII 425 cf. Ι 384l85 dioere enim popsi caeleεtem fulmini ignem Subtilem magis e parvis con8tare muria, ventu gubtili corpore tenvia

IV 898 cf. VI 225l26 ubtilem, ignem - minuti mobilibu8que Corporibua cui ento ubtili corpore tenvi in V. 899 respondet magnam, no molimine navis, in Schis vo geWalligem au cf. tabularis molimine naato apud Ovidium in Metam libro XV v. 809 sequuntur V 73 plarida cum pace quieto8 V 722, 1107 nigra virum percocto εaecla colore, Wi072 quti florenti aetate iuvencu/, denique II 421 foeda pecie diri turpeδque videntur e verisimili Lachmanni coniectura. Quorum exemplorum agmin tam luculenter qualis huius generis ratio sit ostenditur, ut plura de hac re exponere supersedeam Pauca ea quae restant his statim adicio, ubi simul alliterationis species nobis occurrit; sunt praeter illam magnam magno molimine navem v Π 767 mare ηertitur in cano candenti, more fluctu cf. Ι 803 claro rubra pyropo, V. IV 830 perverδα praepo8tera unt ranione, v. V 447

et Orgum more uti e et umore pateret, quo postremo loco adve

bium pro adiectivo habemus et respondent in versu sequenti verba

60쪽

8eor8u item puri ecretique aetheria igne item non sine orationis ubertate posita.

In fine huius partis de duabus rebus mihi disserendum est, quas

nullo meliore loco tractare possum, quamquam ad hanc quam modo exposui asyndet bimembris rationem non pertinent. Primum hic dico aliquot particularum compositionem eis locis ubi alteram earum poni ad sententiam satis erat. Huius rei exemplum praebet coniunctionum etiam quoque Vel quoque etiam copulatio, quas Lucretius septies nisi fallor composuit II 208 haec quoque re etiam naturam

lum sed alii quoque scriptores etiam prosae orationis es ahefiel- dum ad . III 293 Munronem ad . II 208, Reifigium in seholis ab Ηaasio editis j 4583. Certe in his non mera inest autologia sed

coniunctione etiam fortiore res cum ceteris aequari, particula quoque

ceteris simpliciter adnumerari videtur, ut similiter hoc fit in adve biis praetere quoque Ι 889 VI 25 et item quoque vel quoque item V 245 749, VI 214 756, sed concedendum erit in oratione concisa utraque particula opus non fuisse his addi potest illud et quoque apud Vergilium in Aen. libro Ι, . 5 multa quoque et bello αδευε aliosque scriptores, quod Munro etiam in Lucretium intulit, eum in v. II 412 et orbe scripsit pro genetivo eorum sed nulla, ut videtur, veritatis specie. - Ρarticulam illam quoque abunde poeta posuit etiam ibi ubi sententias vocibus eum, tum coniunxit III 374l76, similiter atque Cicero in orat pro Ligario 4, 10 Caesar in belli Gallidi

libro II, cap. 4 Cornel. epos in Eumene , 2 inveterat cum gloriatum etiam licentia, qua coniungendi nuntiata ratione cum alteri membro maius pondus tribuatur, in v I 130 verba cum primi adverbio tum apponi ad sententiam necesse non erat, quamquam nemo hic poetae consilium sententiae vim gravissimis verbis augendi non intelleget. Post illa etiam quoque, praeterea quoque, item quoque com memoro tamen interea V 83 et V 59 i tamen interea mirantur; nam interea est nihilominu f. nostrum indessen et eum adverbio tamen consociatum etiam apud Catullum invenitur in carmine 101, Versu T nunc tamen interea, apud Vergilium in Eclog 1 v. 57 nec

tamen interea.

Similem sermonis vulgarem quandam ubertatem etiam in adve

biis quae tempus et locum indicant invenimus. ius rei ab indicibus Verborum exempla multa praebentur cf. etiam Reifigium in l. l. L458 et eiusdem rationis sunt quae Lucretius coniunxit poε inde