장음표시 사용
51쪽
Quorum versuum sententiam non assequor. Legea augebuntur aut ubi peecata hominum uela suerint, aut ubi civilis prudentia progressus secerit neutrum indieatur verbis εκ των δικαι , quae non video quid hoc loe significent. Aliorum on
Orionis Flor. 8, 2 p. 52, 27 et Stob. Flor. 105, 31:
tores τας τυχας - των βροτων scribunt cum Stobae eodie B libro interpolaio, cuius auctoritas nulla est Fortasse praeserendum τας τυχας ἐν βροτων. In coniecturis enim aestimandis par est probabilitatem spectari, non Vetustatem. ΒΕΛΛΕPΟΦΟΝΤΗΣ. Stob. FIor. 100, 3 προς την νόσον τοι καντον ἰατρον χρεων More κεπΘαι, laeti ἐπιτακτα φάρμααθιeore, ἐα μη ταυτα τη νη πρέπη. omnia hic plana sunt praeter ἐπιτακται νήρμακα Consideres sententiam: medicus morbum 'Ectato, ne dato ἐπιτακτα remedia, quia morbo non conveniant; et facile intelleses, non posse επιτακτα a poeta criptum esse. Corrigeridum est μὴ σπὰξ τα-μακα διδοντα mo adverbium a tragicis poetis usurpatum esse testatur Elym M. p. 365 29 ἐπιτα - εις δὲ ρητορικον λεξικον ευρον την λέξιν ' ιαινειν το -τόμως, Ἀωρο- κως' eos τῆς δου 'γησεται σοι mi επιταὶ cus o τρα αρι, μακρῶς Tragieos hoc adverbio usos esse non credibile videbatur Μeinehi Com. p. 623, ae lateor me quoque olim dubitasse: nunc omnem dubitationem remotam spero. Sed μ ρως interpretalio non suffieites ἐπιτά est idem sere quod ἐφεξῆς, continua seris, Mntem emander, aneinander, es Arat. 380 ἐπιτα αλλω παρακει 1ενος αλλος. ΔΑΝΑΗ Stob. Flor. 75, 4 γυναι, φιλον μὲν φέγγος ηλιο τοδε, καλον δὲ ποντα χεῖμ' ἰθεn wηνε acu,
Quam eoniecturam haud scio an liceat confirmare Hesyehi quodam loco πλουσιωΘαλασσιοειδές. οἱ δὲ τ υδωρ. Vbi scribendum suspicor: πλοώιον Θάλος - οἱ δὲ Fω- . Interpretationem grammatici continent litterae ΣΙ ΙΔΕΣ fortasse αειθες , de qua alii videanLΕΥΡΥΣΘΕΥΣ. Stob. Flor. 92 7 m νήν τις οικων πλασίαν φατνην ἔχη,
τα ' ερ ἐλάσσω χρη- ων νομιζομεν.
52쪽
m verbi των ωαόν--μέτει Neque interpretationes neque eoniecturae adhue prolatae sufficiunt vide an poeta scripserit, πρωτος γέγραπτα των τε μάνων κρα- . In Euripidis Oedipode editur bue is , γαρ ἀνδρος κοὐ ν λοχος,
Vbiis rus, quod Clemens Alex. Strom. IV p. 592 et Si calor. 73, 28 praebent, in
XII p. 546 B. ΜΕΛΕΑΓΡΟΣ Stob. Ior. 119, 9:
Sic libri, nisi quod vs 1 τερπνον habent, quod vitium eorrexit Grotius. Improbandum vero quod vulgo scribunt, τεμπον o νως μω ο θ' υπο γῆν Ἀιθου σκοτος. Nam σκοτος nomen tragicis sero ubique masculinum est: qui repugnare huic usui videantur perpauci sunt loci nec satis certi. Euripides in Peleo Stob. Flor. 90, 7 : κ εστιν ΔΘρωστρατι τοιο o σκου Iuni sest Iegendum τοι το σκοτος, nam τα το et τοσουτ formae a tragies alienae sunt mere. F. 563: in is σκολυς ιώας ἀμοως ibid. 1159: Ἀνέρ' κρατι - βάλω σκοτα morum versuum alter inaneus est et habemus unum Hereulis eodiem eumque pessimum. In Meleagro Euripides dixisse traditur Elym M. p. 803, 45 Noo luis γὰρ is δὲ κατα -οτος κακον. Incerta videtur Valehenarii coniectura κατωὐ sortasse τὶ δὲ κατασκοτον - legendum est. Versus spurii Hec. 83les ἐκ του σκολυς ubi tamen alii Nor x et Iph. T. 1025 πως θη σκοτα λαβ me, non obsto quominus a tragicorum usu abhorrere iudieentor Sed in illis τερπνον ὐφως μοι τον uam γῆν rhythmus displicet, nec dubito quin deleto μοι seribendum sit: 'εμπω τοι φῶς τον ὁ δ' υπο γην' Αιδου Moros. Osannus πο γῆς maluit, sortasse recte. De altero Versia nolo criticoriam coniecturas
53쪽
assere plurimas illas quidem, sed parum probabiles Ceria, ut mihi videtur, emeni
Sehol. Pind. Nem. 10, 2: Tydeus Ἀμπευσατο - Μελανιππε in κρεῶν, δευς κω Ευριπιθης ἐν τῆ Μελεαγρ si νησιν αις ἀνδροβρῶτας ηδονὰς ἀφιξεται καρηνα Τυδευς si κτι Μελανιππου σπάσας. Priore versu ἀνδροβωτους, ut videtur, libri ἀνδροβρωτοmi Grotius, ἀνυ ωτος Valeum narius. ανδροβρωτας Musgravius. Τυδευς vs. Primus, quantuin scimus, caliger aeripsit; libri enim περσευς Inde πυρσοῖς seribendum conieci Oll Eur Phoen. 32, ubi ipsum πυρσαις γέ σis hahes. Postea vidi occupatam esse hanc emendationem a Salmasio et ealhio Hoe igitur debebat ab editoribus reeipi Tydeus intellegendus est, ut nominetur in his quae asseruntur verbis minime opus ΟΙΔΙΠΟΥΣ. Stob. Flor. 66, mi ειάσασθαι, συδέν τι της ευμορ νιας ο νελος, σαν τις ut τα -- καλ- ra . . , Vterque versus laborat atque s. 2 patet aut τὰ eum delerioribus libris dolendum esse aut τις cum Piersono nec difficilis erit optio. Supra εδε Θαι eodex B, quae coniectura videtur, sed vera. ΑΙ a tragicis non eliditur id quod ostendit qui ontrarium demonstrare conabatur Lobeckius in Soph. Ai. 191 p. 151 sq. hine eertum est δέ vitiosum esse. Scribendum suspicor, νῶν χρη ΘεασΘαι που τι τῆ mpio νως ο νελος, ταν utar ας φρένας καλα εχη; Ilo που librarii per συθέν interpretati videntur Similiter που θεινόν; pro is δεινόν in Εur Cycl 19 restituendum conieci, et ante me idem coniecitiobraeus. Cl. Por- sonus in Euri r 792. ΠΑΛΑΜΗΔΗΣ Strab. X p. 470 την κοινωνιαν τοῦ πιρι τα Δω- ν ἀποδειχΘέντων
Dicturi de hoc loco repetendum putamus illud quod supra p. 2 annotavimus, indecimo Strabonis libro codicibus CDhi sere solis lendum esse. Hinc apparet vulgari scripturae, Διονυσαν κωμιων, nullam esse auctoritatem omnesque quae hoc sundamento nitantur coniecturas reiciendas esse. Libri enim ad συ σὰν Διονυσο κο-
la his Θυσαν i. q. Βάκχην, cuius sormae unum adhuc noramus auctorem Lycophronem 106 sed is sine dubio veteris poetae vestigia legit. Neglectum ab diloribus huius sabulae fragmentum petendum est ex Ar Rau. 1446, qui Euripidem haec dicentem iacit: t
54쪽
Μox enim s. 145 exclainat Dionysus re , g Παλάμιηδες, ω σο νυπατη νυτις. inciam veteres interpretes coniecerunt praegressa ex Euripidis Palamede esse derivata: verba autem sunt non Palamedis, sed Vlixis. Qitae in Aristophanis exemplaribus interponuntur, ει νυν γε δυστυχcυμεν εν τρου in πως ταναντία πράξαντες υ σωζοιμεΘ αν; spuria esse dudum alii intellexerunt i
ΠΕΛΙΑΔΕΣ Stob. Ecl. 2, 7, 2 p. 336 et Orionis Flor. p. 55, 29:
Τα των Θεων ε τοῖς ἀνυωποι νοσεῖ dici non poterit nisi de marcescente vel neglecto deorum cultu, sicut Eur Tro. 27 ἐρημία γαρ πολιν ταν λάβη κακοὶ, νοσεῖ - των Θεων δὲ τιμώΘαι Θέλει. At συκχυσιν πο λην εχειν cullus deorum vix potest diei, et aliud quid hoc loco agi ostendunt priora verba συ εστ τα Θεων δμα. Patet deos ab iniustitiae erimine defendit non dii iniuste agunt, sed nos iniusti sumus nostraque iniustitia efficimus hanc omnium rerum perturbationem. Itaque requirimus: O- ἔστι τα Θεων δμα, τα βροτοπι δὲ
Argumentum dramatis tradere videtur Hyginus sab. 86 Thy estes Pelopis et Hippo- miae filius quod eum Aeropa rei uxore concubuit, a fratre Atreo de regno est eiectus at is Atrei silium Plistiaenem, quem pro suo educaMerat, ad Atreum interficiendum misit quem Atreus credens iratris filium esse, imprudens silium suum occidit. Hinc suspicio mihi orta est, pro ου ον ον κταν πατέρα legendum esse τον ον κατέκταν παΘα, quae verba sine poetae et sabulae nomine extant in Ε m. . p. 495 sq. et tym Gud. p. 305, 28. Incertissimam esse hanc coniecturam ipse intellego. --ΕΣΙΛΑΟΣ Clemens Alex. Strom. VI p. 751 Πλα aevo τε ν πολιτει ει, το κοινὰς ναι τας υν- ας, πιπιθης ἐν Πρωτεσιλαω γράφει
Musgravius voluit i ἀρκs ρον. λ. quam elisionem barbaram iure dixit atthiae: nam in infinitivis quorum terminationes sunt ΛΑΙ, ΜΑΙ. NAI, PAI, ne comici quidem poetae diphthongum ausi sunt elidere blburgius ἄρα delevit: quod et audax
Neinekius Com. 4 p.ra50 ut doceret in La ultimam elidi attulit Ar Ran. 692. Nub. 1457. Av. 1340. Phryn Com. 2 p. 600 certe hune locum voluit . At pro μηδες ἔν ιν τῖ πολε Ran 692 nil obstat quominus
55쪽
est et sententiae incommodum; nam e quo referri possit non assequor. erameliam linc puto quod olim Proposui, κανον γαρ α χρῆν γυναμεῖὸν λέχος.
Versura mire dicitur pater divitiarum, ubi expectes mssessorem; hoe autem laesii mutatione efficietur, si πατὴρ eum Dindorso mularis in re τωρ. Photius Lex. p. 402, 4:πατορες κτήτορες Huic coniecturae lavet Sehol Eur. r. il 90, quem Ioeum editores neglexerunt: πεπασΘαι - Θεν κώ υ πο παμονος ' ἐτυμολογειται ὀ παννι παρὰ το να--σΘαι καὶ Ἀλλαχου 'πολλων in ερ Θαι μυλο aαι πατὴρ χομων ἀντὶ Ἀον θεαοτη Librarii ne hic quidem genuinum πατιορ iiii emplatum transmiserunt. In Eurip. Phaethonte se. 775, 43 Wagn. nunc editur e codice Clarom r
Sed δέσποτα manu secunda scriptum est supra lineam, prima manus πατερ habet, quod emendandum erat, non temere reiciendum. Non dubito quin poeta scripserit πατορ, στρε φ εκ olutis ταχυν πόδα
Servus κτη a domini est, hinc πατορα et habet dominum et dicit ΣΘΕΝΕΒΟΙΑ. De argumento huius dramatis habemus Scholion Greg. Cor. eodie Medice partim a WalZio in Rheli. G voL p. 432l, integrum a WeIeherode tragoed. r. p. 777 editum. Locum margine codicis laeso mutilum variis modis viri docti supplere conati sunt equidem melcher et Meivehi coniecturis adiutus
se ibamus μηδεν εἶναι ' τ πολti, quod dudiim suasit Porsonus. Eandem medelam alii loci requirunt, ut Nub. 357 o δ' εὐέ ως ἄρχαῖον εἶν ηασκε sarrita Φασκε - κιειρίζειν. q. 7Si χρη παρεῖν' ἐς l. παρεῖναι 'ς mi minua. v. 976 καὶ σπλαγχνα διδον ἔνεστι i. διδο α νερον . Eupolia Com. 2 p. 566: in τους πιριπόλους απιέν εἰς l. σπιέναι' τα =ρουρια. r. ub. 42 ii τις με γῆu ἐπῆρε i. γῆμαι 'πῆρε τὴν σὴν μητέρα. Aliter laborat Av. 13ὶ0 ἔοικεν ου νευδαγγελης L αγγελος. Nam ψευδαγγελης inaudita est forma et abno mis Graece .aυδάγγελος dicitur. Itaque ante aliquot anno dixi scribendum esse nulla littera mutata ἔοικενου νευδαγγελησειν απελος. andem emendationem a Bentiet sactam esse mihi indieat Poehelius Primista-viensis Schneide inus ii temeritatem mihi obtei Philol. 74 137, de luti infin videat Eur. r. 768 .. ταχας, εοικε καὶ σὲ τἀμα λυ σειν κακα, ubi paulo ante dierum, τροφιος η σι ν α Οικων. In Phrynichiloco quem Priscianu, servavit, ut In rem critituram ista ἔχει πονηρος ειναι την τεχν ν tuentur libri optimi: id nisi docuit me vir gregius Martinus HertEius. Ei,hippus Com. 3 p. 337 ου Μενεκρατη μὲν ἔφασαι ab 'o Bad Bade Sic seribendum ense et Bothius et einevius Libri εἶναι in. e. ProhAbilina igitur eorrexeris.ἔναι Θεοῦ Θεὶ Gentinum vitium nuper Philol. vol. 9 p. 37l sustini o Tatiani προς Ελληνας c. 3: Empedocles 1aη Θεος ον τουF περ ἔλεγεν εἶναι κατεψ ευδετο, ubi τοῖῖν in του ao mutavi. - Percensui impugnandae a me elisionis quotquot allata vidissem exeinlita errn s me salebor, sicubi demonςtratum fuerit, versuti qualis hic est qui sertur in Greg. ΝaE. Ol. 2 p. 198B το 4I ἔκαστον τοῖον ἡ τοῖον, Φυσις, ab vetera poeta scriptum esse.
56쪽
IPin. Neglexerunt editores glossam Hesychii ἀμαρτητημ' o H προηκοντα δόρατα. Ἀραιθης γαιρων Lemma ἱμαρτη serihelidum videtur, certe Homericam esse glossam evincit apposita interpretatio. Respieitur Π Ε, 656 κα των μὲν ἀμαρτῆ θ ρατα μακρὰ εὐχειρῶν ηιξαν, ubi Herodianus P. 233 LehrS. τ ά - η δασέως πιραμεθε και Ἀσκαλιυνίrης και οἱ πλειους, ξυνει δὲ ὁ Ἀρισταρχος βουλομενος αυτ του φιαρτηθηνειοκεκόη,Θαι. lio spectat Euripidis mentis. Sequuntur enim in Hesychio haec: άμαρτε ιν ακολ Θειὼ Σοφοκλος δὲ ἐν Φιλοκτήτη επι του ἀποπαειν. Legendum suspicor:
άμαρτεῖ ἀκολουΘεῖν. πιπιθης Σκειρωνι Σοφοκλῆς δὲ ἐν Φιλοκτήτη επι cm ἀποτυχεῖν. Sophoelis respicitur hil. 23l ου γὰρ εἰκος - ἐμὲ W- άμαρτεῖν -- Θ ύμας μου. Euripides nescimus utrum ἀμαρτεῖν an μαρτεῖν dixerit utrumque eadem vi usurpari tradit Eustathius Il. p. 592, 21. ΤΕΝΝΗΣ. Dramatis huius, quod spurium veteres grammatici iudicarunt, unum perhibetur fragmentum a Stobae Flor. 2, 17 servatum. Ex eodem Flor. 3l, alterum potest repeti, πιθοῖς γαρ οργης πλεῖ ν ωφελεῖ βροτους. Cui versui υριπίδου vulgo praefigitur, Euripidis in Timaeo habet Gesnerus, mi codex Vindobonensis, quod Τερον legendum suspicor. TΗΛΕΦΟΣ. De Platonis Gorg. p. 52li ει σοι Mino γε ηθιον καλειν, ω Σωκρατες, olympiodorus in Archi fur Philol. v. aedag. vol. 14 p. 527 haec apponit:
ζσα Fortasse haec fuerunt poetae verba, ab Vlixe dicta: αδ ανδραJ Μυσον Τήλεφον ....
b του προσωπου Τήλεφος γνωρίζεται Versum 2 et 3 si quis melius restituerit, Iubenter accipiam, nec tamen improbabile
duco quod ΠΩΣOTIO in ΠΡΟΣΩΠΟΥ mutavi. Certum vero arbitror quod s. 1
57쪽
supplevi, D' ἄνδρα Repelitum est o supplementum ex Ar Ach. 430, qui ipsa illa'. ιδ ανδρα Μυσον Τηλεφον Euripidem dicentem saeit Trasim parodia vel o direndi
Sextus Empir. p. 557, 22 coli. Stob. Flor. 93, 19 et 97, 11
Primum versum unus servaVit Sextus, ibi μελεῖ om eodex C. νοσῶντά γε editur, νόσον quantum scimus ibri, quod rion ausim deserere scribendum igitur erit:
Vs 2 et 3 genuinam apposui Scripturam, quam ut editores non agnoscerent esserit mira sane lectionis discrepantia oria illa e levissimo scribendi vitio. Nimirum σμίκρ' αν cum in σμικρὰν vel μερῶν abiisset, librarii pro suo acumine partim αν interserunt, partim substantivum ei ieris seminini addendum putarunt. Itaque s. 2 -οιμ αν Stob. tit. 93, s. Πρήνην ἐνοικειν ut αλλον η NOh. l. l. αλας ἐκειν βιοτ Sextus. Hine saeile videris longe ab vero aberrasse qui αλυπον οἰκεῖν βίοτον ab Euripide seriptum putarent. Simul vero docet hic locus quales emendatores illi luerint, quibus nihil
Euripidi abiudieat hunc versum einexius in Men. p. 344, qui scribendum proponit:
Ae νέμωσι vulgo scribit tir contra νέμωσιν codex Vindobonensis Fortasse pari eum probabilitate trimetrum licet restituere: 'i i. il , 'li' bis lat. τόλμα ου καν τι τραχυ νειμωσιν Θεοί . . si 'l L; -- ibi il
DAΕΘΩN. Pretiosissi in duo huius dramatis fragmenta codici dehemus rescripto olim Claromontano, nunc Parisino. Descripserunt Euripideos versus Immanuel Behherus et C. B. Hase, correctos edidit G. Hermannus puse vol. 3 p. 7-21. Hasii apographum a Matthiae repetitum lilissimul est aliquot locis, quo doceamur quid a priore manu, quid ab allera in eodice seriplui sit. Multa enim intillo codice Vitiose scripta sunt, quoru in vitiorum nonnulla manus recentior eorrexit vel temptavit corrigere. pli in vero de his fragmentis meritus est Behherus, qui pari Mesomam atque ingenii acie instructus mira felicitate evanescentes litterarum ductus eruit et haud paucos versus ab interitu unus servavit Schedas suas vir illustrissimus mecum Iubens eo in municavit quain liberali lalein grata impinoria prosequor. HalisIavientis editor Euripideoruin fraginenloruin de eodie et Behkero et Hemanno tam mirabilia tradit p. 383-388 et p. 392-399 , ut fides ei nusquam haberi debeat. In priore fragm. s. t Hermannus scripsit
58쪽
Pro τω auΘέρα legendum ἀν' α ρα Paulo post habemus 2
σφαγὰς οἰκτρά τ ἀρκέσα σας δειρ .Hermannus γο- παις σφαγάς correxit malim γονυπετὴς σωγάς. In Praegressis πατρος
ιλ in προτιΘ mutarim, nee προσπεσε sanum Pulo.
ΦΙΛΟΚΤΗΤΗΣ. Orionis Flor. p. 47, 10 et p. 55,17:
Extrem horum versuum lari sine dissensu unus Diodorus Sici 12, 1 praebet; eontra ἐστιν καστος Aeschinis codices plerique, nonnulli Demosthenis F. Leg. g. 245 et Hermogenis Rheli. Ol. 1 p. 25 libri, Plinius pist. 4, 27, 6 Aphthon Rheti vol. 1
Punetia insta lineam positis dubia litteras indieam
59쪽
p. 67. Doxopater Rhett. Ol. 2 p. 288. anonymi Rhel vol. 1 p. 130 e vol. p. 736.
Immo ον φυλάξομ- φόρον, veram dabo ne id mihi obiciagur quod Mereis so
Priore versu qui ἀνέρος scripserunt, neque usum huius forma observarunt nec mensuram nimirum ἀνέρος dactylus est, neque usurpatur haec sorma in senariis aut trochaicis aut anapaesticis versibus. Quod Ddnt2erus suasit Philo voLa p. 190, ανηρ δ' oi εῖναι φής, --ξων HS εν - improbandum est tum propter audaciam tum propter spondeum quarto loco illatum. Miror neminem adhuc vidisse quod videre quivis poterat, legendum esse
Versus 1 7 habet Sextus Empiri p. 751, vs 1 Diog. L. 7 60 tum s. 8 14 Philo voL 2 p. 498et 612, vs. 8-l Heraclides Alles Hom. 22, vs. 9-1 Marcus Anion. 7, 50, vs. 12 14 Philo ter, Clemens L Strom. VI p. 750. Plut Mor. p. 908 D. Galenus r. φιλο r. ιστ. c. 15vo 19 p. 334. Euripidis Chrysippum unus memorat Clemens, poetae nomen habent Heraci Plut Gal , ceteri testes tam poetae quam sabulae nomen omittunt. Septem priores versus cum iis qui sequuntur coniungendos esse docet Vitruvius XIII praes. I. 1, quem Iocum editores neglexerunt Euripides, aera et terram eamque ex coelestium imbrium Onemtionibus inseminatam fetus gentium et Omnium animalium
60쪽
in mumdo Procreavisse, et quia ex eo essent ρrognata eum dissolMerentur te orum necessitate coacta, in eandem redire, quaeque do aene nascerentur item in coeli regiones ne in neque interitiones recistere, sed dissolutione mutata leg. mutua in eandem redire in qua fuerant myrietatem. Cc Lucretius 2 99 -- 005, qui Euripidea verba Presse equitur Fortasse etiam Pacuvius in Chryse p. 72ed. Ribbeck.
Hoe Ioe ἔχειν Α et Vind. εχοι alia praebent; unde facile emergit genuinum χοιν. Noe iam dubitari potest quomodo initium Ioel emendemus Scribendum
VHAenario qui Di in Di mutandum duxit, refragatur etiam Men. mon. 117 δυσμιορφος smi μιαλλον ἡ κακηλογος. De optativis in I terminatis disputavi olim Aristoph. BD. P. V sq. postea passim in Schneidewini Philologo. Veteres grammatici duo tantum tradiderunt exemplar Euripidis Versum, η ρων αν ει ν, εἰ τρώνουν τα των ηα- Choerob. in Theod. p. 773, 19 et Cratini, ποδαπας υμας u αι φάσκων, ω λειρακες, - αν άμαρταν Suid. v. ψώρτα0. Nimis usitata sui larina quam quae annotatu digna esset, teste Suida καὶ λως συνηθες αυτοῖς i. e. Atticis το τοι m. librariis hanc terminationem
plerumque oblittera lana esse nemo mirabitur quid quod ne nunc quidem desunt qui has formas aversentur tanquam plebeias aut inauditas. Sed tu si ον ὲ -σαν παντος '' ἀπο θέοιν in Eusebio Siobaei Ior 1, 8 p. 52 servavit eodex Λ. Inter ζωοι et ζώοι fluctuant libri in Ezechielis tragici versura ed. Dubner Ariphronis paean Berghi Lyr. p. 984 in titulo C. Lall, II vol. 14. 477 sic scribitur
hoc est, Ῥγεια βροτοωι πρεσβum μαλάρων, μετὰ ram insoJιν vel Potius ναιριν το λειπο- ριενον fiori . Vitiose scriptus est hic titulus, sed ναιοι soriasse verum Coniecturis vel ertis vel probabilibus haec debentur optativorum in I exempla. IL. 463:
Flor. 64, 3 το γὰρ νοσημα τα ἐφηραρον κακόνεχοι δ' ἄν auro ara κακοῖς άπιικάσαι. Requiritur παντωρ, quod restituendum esse dixi Philo via. 44 549. Iragie versum in his verbis latere suspicatur M. Schmidtius Philol. voL9 p. 445. 7.