Godofredi Hermanni opuscula

21쪽

otirco καλει. Idem e 'Πδωνα ἱμαπια. θρ&κικά. 'LV - νὰ, 'ν νίδος, χωρα obrua λεγεται. -ὶ 'vitiivoco; ova Im/ους. Αἰσχυλος. ὁ δ' ci ος ἐν mmi uti καὶ τὰς νεβρίδας Ουrως καλεῖ. καὶ επειν ἐν τω an γιζειν. Favorinus: αἰγί t, διασπα, καταιγίζει. ἐκ μεταφορας, προς ο καὶ το αἰκίζεσ9at, Gaὐ τῶν καrαι- .. 7Hων. ἐει ὁ αυτος ποιητης ἐν 'Hδωνοῖς ci ad ειν τας νευριδας λεγει, αντὶ του διασπῶν καὶ καταιγρο ιν. Haec si recte interpretor, Edoni deripuisse Bacchi comitibus pelles hinnuleorum ac dilacerasse dicebantur, et quidem quas illi Thracum hinnuleis detractas humeris es cumiecissent: ut verba poetae haec fuisse videantur:

pellesque hianti eorum EdonMescarpi revellunt. . Memorabo hic, quae potuerunt in proelii descriptione, potuerunt etiam alio loco esse. Hesychius et Favorinus: ἄσσιστα, ἐγγιστα. Αἰουλος H νῶς. Codex Hesy- , Hiii xii Vc . Idem Hesychius v. diui id ροιιope δ λοι δε καὶ ἐξ ἐκατέρου ειδε ους θεώμενον ῆ Προχηγρουμενον ii ορειανδυνωιενον, ως Αἰσχυλος ἐν 'Πδων. D. Eadem, sed omisso auctoris et susulae nomine, habet Favorinus. Captus est in proeliu Bacchus, adductusque ad LP curaum. Eam in rem memorabilis est oratio, qua Mnesilochus apud Aristophanem in Thesmophori usis v. I 34. seqq./Agathonem poetam perstringiti s ua oratione quoniam mirum in modum abusus est Welcherus in Appendice p. I 06. ut quam plurima inde verba Aeschylo 34ndicaret, sic versus illos scriptos dabo, quemadmodum ille quae AeschIli esse putat spatio inter Iitteras maiore distinxit. καὶ I', υν νεανίσχ, δ ις εἶ και Αἰσχυλον

22쪽

ἀὶr ως γυνq δνι ς Hrα που τα τιτθ ίας In his veri,in valde torsit Welchorum speculi.et gladii mentio, quae instrumenta non habebat quibus testimoniis, quae idonea essent, ad Bacchi ornatuiti referret. Nimi rem ipse finxit Aeschyli verba esse, quae sunt Aristophanis, qu0niam κροκωτον videbat Baccho convenire ' At quiris, qui incorrupto iudicio fruatur, videat oportet, illa, τίς ri τύραξις του βίου, quaeque reliqua addui tur, nihil ad Bacchum, sed ad solum Agailionein spectare, quem irridendi caussa sic exornatum produxit Aristophanes. Scholiastam si audimus, nihil nisi ποδαπος ὁ γυν- νις Aeschyli esse certo sciri latebimur. Sic enim se ibi iruria δἰ ἐν τοις 'Hδωνοις προς των συλλζ I9έVrαI3Λιυνυσον, ποδαπὴς ὁ γυννις. Non refragabor tatnen, potius veri simile duco, quum scholiastae saepe modo initia versuum ponant, totum hunc versum Aeschyli esse et ποδαπυς ὁ γυννις; τίς πάιρας et ἱς η Groi t ;tinde ista mulier P putria quae P quae haec Testis est 2Atque hoc suaserat Blittigerus in Musei Attici vol. I. s c. H. p. 358.

'ὶ Pro certo hoe arripuit C. O. Mulieres in Notitiis liti. Gotting. a. 1832. in. Febr. n. 19. P. 18 . Λοινα γαρ τα των gia λων, quodque unus excogitavit, credunt sodales. ita novae anti- qnitates procuduntur. Quin istius Aeschylei ut volunt Lycurgi etiam assinitatem quamdam cum Demo, qnem diversissimos mores

23쪽

I6 DE AESCHYLI

Corruplissimum exstat fragmentum apud scitoliasium Aristophanis ad liunc versum, qui est in Axibus 277. τίς ποι ς τήν ὁ μουσό&ανrtς si Πος ορνις δι ι

ει νει non probabat, in commenti erit. ad Oed. Col. I 050. p. 328. legendum censebat, τίς nox ἐ σθ' ὁ uoυε si ura Vrις, Ei αλος, δι ροπος, ἐν3Gτε ίει; Vuae a Pe gero ad Hesychium v. se 'res κνα, et a Wolckero in Ap-r pendice p. 113. qui de Sileno sermonem esse sibi in animum induxit, prolata sunt, sciens praetereo. Latissimus hic coniecturis eampus patet: sed apertum est nillil ager' si quis satis ducit verba ponere, quae et Graeca sint et metro conveniant, nisi uiserat, quod propter argumentum sabulae utiquam probabilitatis speciem ostendat. μου - ιαντιν quum Scholi tes τὴν κη nu ini significare dicat, quod hoc vatum sit et poetarum vitium, nemini non sta- ' ti in in mentem veniet, quem eo nomine designaverit Ae-μοhIlus, Orpheum esse. Hunc enim, ut videtur, in proxima,sabula a Bassaridibus diseerptum fecit. Neque vero negligendum puto, quod et scholiastes et Suidas τις noethstaι habent: quam scripturam etsi salsam esse vel imitatio Aristophanis monstrat, tamen ex ea coniici p0test,

scituli iam ἐσθ' ὁ pro ἐσται o dictum credidisse. Ex

24쪽

I. YCURGIA II quo veri similo est in altera versus parte verbum aliquod futuri temporis lateret idque bene eum iis quae de argu-I mento sabularum cognita habemus congruit. Nain si in Bassaridibus interitus descriptus est Orphei, credibile est

mentionem eius lactain esse in Edonis, quo praepararentur ea, quae Sequutura essent, animique spectatorum ad ea quae deinceps visuri essent adverterentur. Aptissimo vero sive Lycurgus, sive aliquis alius, sive etiam ipso Orpheus monere Bacchum poterat, quid periculi isti advenarum gregi a vate immineret, qui si arte materna nti vellet, vel saxa Haemi et silvas in aciem educeret. Id si dictum putabimus, saltem non inepte, opinor, Conliciemus sic scriptum fuisse versum illum, quo ad ista ipse fortasse Bacchus respondebat:

quis At est praest sator, muta qui Ggen-Sata aget y Superest ut de singulis verbis dicam. Et αλεια quidem, praesertim quum αλαλοι καὶ κωλοι coniungi soleant, recte dici patet. Nam qui ipsi sari nequeunt, eos cantu non moveri per se consentaneum est. υβροτα autem sensu carentia significare Suidam docet, apud quem legimus: αβροτον, at inoi , ακα 51 ToV. Postremo ευ-9υνειν de agendo grege dixit Xenophon Cyrop. I. I, 2. πορευοιοαί τε γαρ αἰ.αγελαι ἶ αν αὐrας ευθιν-γιν οἱ νηιεις. Ad idein colloquium pertinere potuit, quod Photius et Hesr chius adnotarunt. Hic: αδασ1ιος, Ουδένα δασι toν

Debebam id αλαχ' υς ωροτα τ εἰ νεῖ scribere. Coniecturis late eampus patet. Potuit de ipso Baccho dici: τίς nos DF ὁ μουσομαντις ἀμιλος ωβροβίτης σθένει; F. V. Fritetschius: τί ποθ' o μουσομαντις αλαλος αβροβάτης τόσον σθένεις uou

bene tamen collocato sectu seu T G

25쪽

DE AEACHYLINM P. Codex ηδονην. Minabatur, nisi salior, Bac- eho vel Lycurgus, vel quisquis cum eo colloquebatur,

στεγην αδασμον, non οὶκιαν, qua voce non usi sunt

tragici, carcerem dicens domum gratia am. Nisi illa Bacchi verba suerunt, in specu inclusum iri Lycurgum praedicentis. Alius verbi momoriam servavit Erotianus p. I92. ἴκταρ, ἐπυς, Παρα τοῖς 'Aττικοῖς, ῶς Αἰσχυλος ἐν Ευuε νισι φησιν, laetaρ ψεενοι Λιός. muri αι ὁ αυ- τος τῆς λεςεως καὶ ἐν 'Hδωνοῖς. οἱ δε περὶ 'D μαχον καὶ Κυδίαν τον Μυλασεα εγραφαν Iκμαρ. αἴ

Haec quidem sunt, quas diserte ex Edonis ineruntur. Sed latent fortasse alia in iis fragmentis, quae ad quas fabulas pertineant non est traditum. In his num I 5rem illud, quod a Suida indicatum, μαξ Λ λυκως' ου- τωρ Αἰσχυλος, orio Thebanus in Elymologico p. 26, 4. servavit: τα δε εἰς ξ stii οντα ἐθνικὰ ὁμοίως λεγεται καὶ επὶ in λυκων. Αἰσχυλος δεσποινα νυφνη δυαβιων δρων μαξ; r*ίna nympha gelMum custos monitam. Quadrant haec certo in Cotis illam ab Edonis enitam. Certior etiam suspicio est de illo, quod asseri sch liastes Apollonii Rhodii Ι. 473. ubi qumn editum esset Αἰσχυλος δε καὶ τας Βακχας χαλι ειας φησὶ λεγε actαι, codex Parisiensis autem praeberet καὶ Αἰσχυλος τὰς Πάκχας χαλιδας εφη, hoc verum esse contendit Bar erus ad Elyni. M. p. II 28. auctore Hesychio, apud quem est: χαλίς, O ἁκραχος oIVος. καὶ ὁ μιευηνως καὶ κεχαλαο1ιενος τας φρενας; Nae ius autem in Cho ritu p. 217. scribendum censuit, Αἰσχυλος δε καὶ τας Πακχας χαλιJ αδας φησὶ γενεσθαι. Cui de postremis non assentior, sed corrigi malo: -πυλος δἰ καὶ τας. Βάκχας χρολι ιαδας, φασί, λέγει. Elymul. M. p. 805,I0. καὶ τὰς Πύκχας χαυμάδας ελερον, τας γλωμε- νος Προς συνουσίαν ' καὶ χαλιι α ιν τω περὶ τας συνουσίας πείθεσ9αι. Suidas: χαλ- α, εὶ πορνη, απὸ

26쪽

διυγρo V. Irriguam vitem si Aeschylus lascisam dixit, debuit id ex vorbis qnae adiecerat cogn0Sei.

Si in Monis eaptus est Baechns eum comitibus mis, ordo rerum postulabat, ut in Bassaridibns, qui m do victi et in vincvia coniecti erant, divina ope liberati Hadem acceptam ulciscerentur. At solutas inopinato esse Bacchas, Lycurgum autem, insania correptum, post- qnam et filium Dryantem interemerat et sibi pedem pra ciderat, resipuisse, Apollodorus tradidit. Horum etsi verisimi Io est aliquid tractatum ab Aesehylo in Bassaridibus esse, tamen, quum bis tantum, quod sciamus, diserta, eaque admodum brevis huius sabulae mentio apud veteres Issscriptores inveniatur, plane nihil haberemus, quod de in- . ventione argumenti coniiceremus, nisi tertia quaedam in moria satis certo ad hanc pertinere tragoediam videretur. Nam in Catasterismis Eratostheni tribuiss cap. 24. quem locum attigerunt Veschenarius ad fragmenta Callimachi p. I 86. et Gaissordius ad Hephaesti p. II. haec nam rantur de Orpheo: ος τον μἐν Λιονυσον ουκ ἐτίμα,

27쪽

20 DE AESCHYLI

Astron. II. 7. li. 438. seq. sed, ut Erutosthenes ais,M Pangaeo sedens, quum cuntia delectaretur, diaestur L er ei obiecisse Bacchas, quae corpus eius discerperent Oterfecti: - Musas autem collectantemfra sepulturae mandasse. Hoc Catusterismorum testimonium qu luit Solum sit, Px quo aliquid de argumento Bassaridum cognoscamus, non liquet, utrum tuta tragoedia ad Orphei interitum spectaverit, an utiqna eius pars in Lycurgi quoque relius sit versata. Orpheus terte amplissimam praebebat tragoediae scribendae materiam: quumque niaxima suerit Aeschyli in inveniendis argumentis simplicitas, milii quidem veri .similius videtur, in solo Orphei casu hanc tragoediam constitisse. Et commendatur haec suspicio mentione Orphei in Edonis, si /ιου-s μανυς ille Orpheus est. Chorus fabulae dubitari potest fueritne, ut nomen suadet, Bassaridum, an, quod ex Catasterismis colligere quis possit, Musarum. Ad argumenti rationem acrommodatior est concitatus ille et pene furibundus Bassaridum, quam, quas graves et mi demutas esse decebat, Musarum chorus, praesertim si, ut alio loco conieci, secundarum in trito is sabularum virtus praecipue in clinticis conspiciebatur. Sed, si Bassarides ch rum agebant, tamen quae in Catasterismis de Musis scripta sunt, suadent ut putemus has in s ne subulae, similiter ut illi in Eumenidibus προομΠοι, in orchestram esse ingressas, ut et lugerent Orpheum et ossa eius ad sepulturam in Libethris efferrent. Non pertinent huc illae, quas Musas esse in antiquo monumento, quo res Licurgi continentur, Zoega existimabat, cuius monumenti

irimago et dissertationibus eius adiecta est, et in picturis Creugori Syinbolicae additis tab. VI. inspici potest. Nam illas Parcas esse, Melckem assentior ad Zoegae dissertationes p. 359. seq. Signi licatur ea pictura quomodo in furorem actus sit Lycurgus, quod ei satale fuisse.

Non patet, qua de re scriptum suerit, quod scholiastes Nicandri ad Ther. 288. assert: σζιιαίνει ει η

28쪽

arae fariam et retere paleae fomiss. - ,πει recte edd. Codex σκάρψει. Meminit huius loci Ruhnkenius ad Longin. c. 3. init. Hesr chius et Favorinus: εἰλλόHενον, εἰργο/ιενον. Αἰσχυλος Βασσαρισι. Codex Hesychii Βάσσαρες.

Si de Bassaridum armmento recte iudicavimus, consequitur, quae Apollodorus narrat, ex aliis auctoribus, non ex Aesch lo esse sumpta. Eo magis dubitandum est, an etiam interituin L)curgi Aeschγlus alium secerit, quam quem dixit Apollodor . Sed tamen ut poenam, quum luerit L)curgus, tertia trili, ae sullula expositam credamus, res ipsa videtur admonere. Traduntur autem de exitu Lycurgi diversissima. Λuctoribus a Salvagnio ad Ovidii Ibin v. 347. et a Munkery ad Hygini sab. 242. memoratis addendus Nonnus Dionys. XXI. v. I 64. sqq. qui IIumero duce ab Iove eum caecum redditum esse scripsit. Λb eipiis distractum Wekkerus in Tridu-gia p. 325. devoratum Zoega in dissertatione, quam de eo scripsit, p. I 6. tinxit. Aliquanto humanior, quein illi auctorem habuere, Apollodorus, διαψίλαθεὶς dicere satis duxit. Ipse se interemisse dictus est Il)gino sab. 242. Saxeo carcere inclusum esse scripsit Sophocles in Antigona, ubi ad v. 955. Τriclinius quum alia, tuin hoc notavit: εtεροι δέ νασιν ως λαβόνrες αειὸν οἱ πυ-1έμιοι si iuroδισ9 via καὶ εἰς ανερον ἐμβαλοντες καὶτ ὶν ειςo V κλεισαντες D. ιuar Vγησαν. Hi hostes si, ut Uelckero visum, Bacchi exercitus fuerunt, illud tamen vereor ut multi persuaderi sibi patiantur, quos νεα-

29쪽

22 DE AESCHYLI8νίσκους Introduxerit Aeschylus, chorum suisse Sahrorum,

seria quidem agentium, quales scilicet monumentum Lysicratis in Sinisti Antiquitatibus Athenarum vol. 1. pict. 4. Ostendat. Pugnantes Sat)ros habet illud monumentum rei pugna certe res seria est. Sed longius progreditur Wele rus. Vinctum esse ab his Sat3ris coniicit Lγ-curgum in Appendice p. II 8. seqq. utque adeo non nimis argutari putat, qui suspicetur, quos Apollodorus equos appellet, iis eum Satiros designasse, quod illi in monumentis et picturis antiquis saepe caudas equinas habeant. Video miraturi R esse nonnullos ehorum in tragoedia iuvenum cum caudis equinis, dubitaturosque surtasse etiam de eo, an nomen fabulae μανίσκοι non sit a choro ductum. Sed habuerit subula cliorum iuvenum: num hos' Satyros esse oportebat Z Illud quidem ructe dicit Welexerus, si illi pastores fuissent armenta in Pangaeo pascentes, v xitae genere potius quam ab aetate inditam fuisse appellationem. Λt quidni fuerint tu enes Edoni, recepto novi dei cultu sacra Bacchica celebrantes p Id mihi quidem haud paullo credibilius videtur, quam iuvenum appellationem praetextam esse parum tragicis caudis equinis. Habeo vero uliud quoque, quod ita est cum hac coniectura coniunctum, ut simul aliquid de argumento subulae aperiro videatur. In dissertatione illa, quam de compositione tetralogiarum scripsi, dubitare me sum professus, an, quae tribus tragoediis addebatur sabula satyrica, non debuerit cum illis tragoediis argumenti perpetuatione copulari. Absonum enim et tum mihi videbatur et videtur etiamnuin, virum insignem, cuius adversi casus modo miseratione atque horrore animos spectatorum implessent,

inter Satyrorum ioculares lusus petulantemque lasciviam in scena conspici. Τametsi enim recreandis atque exhilarandis post seria et tristia animis inservire concedimus sabulam sat)ricam, tamen id non sic erat efficiendum, ut recordatio illorum, quae paullo ante admirati essent Spe- .ctatores, humili ista levitate Satyrorum tamquam Iabo adspersa contuminaretur ac penitus corrumperetur. . Quid

igitur dicemus, quod L curgia Aeschisi apertissimo et

30쪽

LYCURGl Araluculentissimo exemplo refutare hanc opinionem videtur PI lekerus, qui in Τrilogia pag. 505. Se l. In eum consentiebat, in Appendicu p. I 2I. satis bubuit, memoratu dignum dicere, quod LScurgia exemplum praebeat subulae sat ricae, in qua et persona eadem quae in uilogia, et, quantum coniici possit, etiam argumentum idem aut valde simile illi, quod tragoediae habuerint, cum Satirorum Iu- ludibriis in scenaui fuerit producta. Vuod quoniam ita esse putabat, propterea. ut opinor, iam non, ut in priore libro, ab equis distractum esse Lycurgum in tunia tragoedia, sed modo vinculis constrictum ab illis quos sinxit Vipposuim3 vel Ilipposilenis ait, quo scilicet superstes in sabula at) rica partes suas agere posset. Mus- gravium ad Eurip. Rites. 975. qui audiret, fortasse inritam revocatum esse Aesculapii ope Lycurgum putaret. Sed susus est Mi gravius. Nuin qui huc tradidit, Stesichorus, non illum regem Edonorum, silium Dryantis, sed alium Lycurgum dicebat, Pronactis lilium. Id non latuit Heynium ad Λpollodorum. Vido Metuit fragmenta Stesichori p. 74. seq. Λt ulla ratio est, quae Ostendat quomodo sine offensione spectatorum redire inter Satiros Lycurgus in scenam potuerit. Est enim LScurgius, postquam vita excessit, dei loco habitus cultusque a Thr cibus. Strabo lib. X. p. 47 I. ubi illa quae supra posuimus uitulit, sic pergit: ταυrα γὰρ ἐδεικε τοις σ/ρυγιοις καὶ Ουκ ἀπεικος γε, ἄ-ρ αυτοὶ οἱ I νυγες

videtur Musgravius, quae de Rheso loquens in cognomine sabula obscurius prodit Musa his verbis v. 970. sic eo-dicum auctoritate scribendis: κρυπτος δ' ἐν ἁνrροις et i ς υπαργυρου χ9ονὸς ἀν90-od cratici ν κείσεται βλεπιυν φάος, Βακχου Προφ λὶrης ωστε LLαγγαίου Πειρανωκησε σε ινὸς Toῖσιν ridoσιν θεος. Aperitus autem, quem ipsum quoque memoravit Musgra-- Diuitiam by Cooste