Godofredi Hermanni opuscula

31쪽

24 DE AESCHYLIvius, ΝΟ ns Dionys. XXI. I 55. seqq. nisi quod res illas in Arabia colloearit. Apud eum sic est do Iunone: ἐυσαμενη Αυκοοργον, υπως ἐναρίθwος εἴη ἀθανατοις. 'Ἀραβες δε πολυκνίσων ἐπὶ βωμων

libello seripsi, ut accedat Lycurgia quoque iis exemplis, Esequibus comprobatur illa sententia. Min. qui in i bula

satirica vel conspiciebatur vel audiebatur mycurgus, m latus in deum, non erat idem, quem in tragoedus vid rat theatrum. Revertor nunc ad Maniscos. Si recte coniecimus, qui in sat alea fabula introductus est Lycurgus, iam non hominem, sed deum fuisse e consent neum est, illam humanae naturae cum divina commutationem in extremis factam esse Maniscis, postquam impietatem in Bacchum satis luisset. Atque etsi quas poenas apud Aeschγlum sustinuerit nescimus, tamen, quoniam et Sophocles enm πετρώδει κατάφρακτον ἐν δεσμοι dicens et Rhesi scriptor Pangaei rapem habitare scribens notam omnitas famam sequi videntur, eaque percommoda transformationis ratio est.. si in specu inclusus, remotoque saxi obiectu non invenius pro deo est habiatus: tali sero modo rem illam ab Aeseriis expositam esse crediderim. Q 1 de universa talogia sic sentior in Edonis, serociter grassante Lycurgo, Bacelium, clade accepta, cum suis esse captum; in Bassaridibus solui ex vinculis Bacchas superiores evasisse, insensumque Ba cho discerpsisse Orpheum; in Maniseis iuvenes Edonos, agnita dei potentia, saera eius amplexos, quum etiam Lycurgus impietatem luisset suam, deorum eum numero additum coniunctis eum Baccho sacris coluisse. Nam et

Strabo Bacchum et Lycurgum εὶρ ἔ, συνῆφθαι tradit, et Nonnus ei pro Baccho sacra sacri esse scribit, et Rhesi scriptor eum Βακχου προφῆτνην appellat. His

32쪽

adducor, ut fragmentum, qaod non nominata sabula Plutaretius servavit in libm de M Delphico p. 389. A. B. in sine Neaniscoruin scriptum fuisse putem, defendendam quo ab eo emendationem esse censeam, quam secit Por- sonus. Sio autern Plutaretius: μιιζοβοαμ γαρ, Αἰσχυλος Πρεπιι διθυραμβον ὁμαρτεῖν συγκοινον Λιονυσον. Eleganter quidem Porsonus in adnotationibus ad Τonpii emendationes Suidae p. 490. G κωMoy seribendum coniecit: sed, si haec ad Neaniscos pertinent, illi quos dixi auctores verissime scriptum esse συγκοι - νον ostendunt. Versus Porsonus recte distinxit: ειξοβοαν πρεπειδιλ ρααβον ομαρτειν

misti sontim decet dithyrambum aditare communem D nyso. Quae diserto ex Neaniscis allata sunt fragmenta, dea Iargumento subulae nihil produnt. Habemus autem haec . quattuor.

Hesychius: ἀιγείφατον λῆμα, ἰσχυρον, ἀντὶ του Αρει ἐοικως. Αἰσχυλος νεανίσκοις. Sic etiam Favorinus, apud quem εοικος legitur. LIcurgusne sit, an alius, an omnino quicumque sortis est, quem Mavortiam cor appellavit poeta, quis sciat pIdem Hesychius: ἀφοίβαντον, ακάθαρτον. Αἰσχυλος μανίσκοις. Ita correxerant viri docti, quod et apud HesIclidain et apud Favorinum, qui auctoris et sabulae nomen omisit, mendose scriptum legebatur, ἀψοί-i Toν, ἀνακάθορτον. Dubitari potest an error sit in sabulae nomine, quum ἀφοίβαντον χερα in Eumenidi-lms v. 237. inveniatur, quod schesiastes ipso ilIo δκά-

θαι τον est interpretatus.

Athenaeus XL p. 503. C. Λίκανδρος ο Θυα-

33쪽

26 DE AESCHYLlσαυρας -οσκίοισιν ἐν νυκτηρίοις:getaris lacertos nemorum G umbrosis locis. Posui librorum 'scripturam, nisi quod olim in edd. Ieg batur υπιγκοοισιν. Valckenarius ad Hippol. I99. p. I 84. b. ualdo pretabis coniectura a in σαυρας e praegressi, vocabula adllaesisse putans, αυρας scribi iussit, cui fidenter obsequendum censuit, quamviis et codd. et Epitomesαυρας teneant, SchWeighaeuserus, quia non umbrosis, sed apricis locis laceriae gaudeant. Verum hoc quidem, sed prava ratiocinatio est, qua versum Aeschyli eo gendum iudieat. 9uid reprehenderet enim, si dixisset Aeschylus, ου ευροι τις αν σαυρας -οσκίοισιν ἐν - κτηρίοις P aut si scripsisset, ευςτε κα Did υπεκφυγεῖν Gaυ- ρας υΠοοκίοισιν ἐν φυκτηρίοις, ni Virgilius Ecl. II. s. nunc Hrides eream Occultant Ῥίneta lacertos. Certe quis ausit contendere, non in comparatione aliqua mentionem fieri lacertarum potuisse P Quare ego quidem Veschenarii coniecturam, etsi valde placet, non continuo

verum esso dixerim.

Nimis mirum est, quod apud Hesychium legitur,

δ--ας, ποταuος, nullo auctore nominato. Nam neque

fluvium aliquem Oct alii quisquam novit, nec, si illud adiectivum est, quid significet ea vox aut quomodo emendanda sit, ut fluvio conveniat, apparet. Omisit istam glossam Favorinus: habet autem I hotius in loco aperto 22turbato, in quo hae quattuor continuae glossae sunt scri

πας et ητοι ὁ σκορπίος. 'Oκτώπους et η ὁ μακρος δκτῶ ποδων. In his illud mihi facile concedetur, discerpta

esse, quae cohaerere debebant, idque etiam ordine verborum confusor sed quo pacto emendanda sint, vereor ut

ad liquidum perduci possit nisi reperto alius scriptoris

testimonio. Tria tamen in his glossis non dubia esse puto: primo aut haec verba, Αἰσχυλος νεανίσκοις, aut illa, noτα αδν διαπεπλευκεν, vel ex margine, vel quod

supra vereum adscripta erant, lacis non suis esse inserta;

34쪽

ab eo coni memorati est, explicari; postremo Oκrus etαν et

ὀκτώ πας indocto librario deberi, qui quum in codice quem ante oculos habebat scriptum videret δ- ουν et Oriwaους, utrique autem Voci supra lippictum esse re, lioc α non, uti debebat, mediae, sed ultimae syllabae eo rectionem esse crediderit. His positis emendatio quidem inveniri probabilis potest, sed incertum relinquitur, verba illa, ποταμὸν διαnεaλευκεν δαrάπους sintne Aeschyli nomini an Philemonis adiicienda. uoniam magis comoediae quam tragoediae eonvenire videntur, hunc sere in

ῆτοι ὁ σκορπίος ο ὀκτώπους, ἐφ ὁ ιιακρὸς Oκτω πο-δων. Caeterum qui hoc dixit, fursum tranatae Oct*e3, scorpiumne an cancrumi in mente habuerit, dubitare poterit, qui meminerit horum Nicandri verborum in Ther. 605. συν δε καὶ ὁκταπόδην ποταμου ἀποσυληψενω

De Lycurgo satis disputatum est supra in Neankeis. Argumentum sabulae quale fuerit, ex fragmentis, qaae perpauca sunt, erui non potest. De iis haeo diacenda habeo. Athenaeus, ubi de vino hordeaceo disserit, Iib. X. p. 447. B. sic scribit: τον δε κριο νον OIνον και βρυ- Toν τινες καλουσιν, ως Σοφοκλῆς εν Τριπτολεμρ' βρυτον δε τον χερσαιον ου δυεῖν' και ' Xaοχος'

Αἰσχυλος ἐν Λυκουργω ' κακ τῶν δ' ἔπινες βρυτον

35쪽

DE AESCHYLIισχναίνων χαλονω καὶ σηινοκόπτει τουε' ἐν ανδρεία στεγη. Sophoclis versus, quem audaci hariolatione emendavit Casaubonus, ab libris auxilium exspectat. In Archia loelii fragmento, quod quintum apud Liebeliuin est, in sexto et vicesimo autem apud Blomsieldium legitur, Tonpias θι xili; restituit, G. Dindotans probabiliter coniecit παρε λ*: πονε Dirarii frustra tentatur, quod est obsceno significatu dictum. Neque enim dubium videtur, perstringi his Mobesen. In Aeschyli versibus verbum asi

de non adnotatum Πεμνοκομπεῖν reponendum esse intellexit Lobeckius ad Phryn. p. 4I6. Eamdem viam, sed laesis legibus grammaticis, adiecta horrida versione Germanica, ingressus est L H. Vossius in censura Cren- geri Symbolices in Diari lanens. 182I. m. Maio, v. 86. p. 202. Dindotaus, quod in codice B. επιινε scriptum videret, utrumque verbum ad eamdem personam reseri ratus, επινε edidit. Νon videntur, qui hoc fragmentum attigerunt, quaesivisse, quomodo βρ oν dici potuerit ἰσχναίνεσ9αι χαδόμω, praeserum quum ἰσχναίνειν, in quo arefaciendi significatio inest, minime aptum rei vocabulum site ανδρεία antem ax ri tam singulari modo dicta est, ut ipsa quoque suspecta esse debuerit.

Haec omnia removebimus certa emendatione r

κἀκ τωνδ' επινες βρυτον ἰσχναίνων χρόνω, κἀσεμνοκόμιπει Tosnx ἐν ἀνδρειε στεγη ex his hibebas rythum tempore raridis, atque in e tuto Actitabat hoc domus. Colloquitur nescio quis cum Lycurgor qui quum ἐκ των - δε dicit, vel ealvas intelligit vel utres ex coriis saetos hospitum, quos occidisset Lycurgus: quorum illo dissecta membra postibus domus suae affigere consueverat. Id copiose deseripsit Nonnus XX. v. 149-I81. Hinc quod isse sic de more capita et pelles arefaceret, tempore praesente dictum lσχναίνων; Mod autem in fronte domus arescerent, tecta hanc crudelitatem in virtutis loco tum iactatione testari dicuntnr. Ipse eam seritatem iactat LIcurgus apud Nonnum XX. 3II.

36쪽

et pluribus in illa oratione. Aliud fragmentum habet scholiastes Aristophanis ad Eqnites x. II47. qui varios signiscatus quibus κημ ὀς2

dicatur enumerans, hoc inserit: Αἰσχυλος ἐκ -κουργωαλληγορικῶς τους δεσμους κύμους ειρηκε δια τού

καὶ τουςδε κνὶμους στόμα ς' et Orta haec capistra.

Bottigerus, qui Marsyam in Lucumo introductum pnt bat, in Museo Attico vol. I. p. 358. negabat haec ve ha alio quam ad cpoρφιαν Marsyae posse referri. At neque omnino de Marsyae partibus in hac fabula quidquam fidem iacit, nec, si φορβειὰν significari voluisset Aeschylus, id schoItastam δεσιιοῖς dixisse credam. Α hibuisset enim ipsum illud nomen φορμά, ut alius ibidem scholiastes, qui scribit καὶ αἱ αυλητικαὶ φορβειαί

καὶ κρικου τι γενος et quorum posterius illud esse vid tur, quod alter δεσιιους appellat. Itaque sic potius si tuendum arbitror, sermonem esse de quopiam, cui, seri se quod loqueretur petulantius, os capistro vel colligandum esset, vel esset iam eolligatum.

Schesiastes Sophoclis ad Oed. COI. 674. ἀνεχουσα

assentior G. Dindorso, aut ακουε δἰ in fine trimetri positum, aut cum Bullero ακου αν' Ους ἔχων seribendum menti. Locutione illa usus est etiam Theognis v. 883.3ιηδἐ λίην κ)ηρυκος αν Ους ἔχε μακρὰ βοῶντος. Hesychius: ἀνουτατος, ἄτρωτος εκ χειρος. Αἰσχυλος Λυκουργm. Non esset, opinor, sic interpres

37쪽

M DE AESCHYLI LYCURGI A. ins grammaticus, nisi adiectum fuisset aliquid, unde a pareret proprie accipiendum esse vocabulum, ut apud II morum Iliad. XI. 659. XVI. 25. UDῖται ριεν ὁ Τυδειδης κρατερος Λioμήδης 'ολασται M 'Oδυσευς δουρικλυτὸς 'Aγαμε

Itaque Dum idem Hesychius alibi posuerit: αβλκτος, ατρωτος ἐκ βελους et hoc quoque ex illo Aeschyli versu sumptum videtur, in quo scriptum suisse putor

38쪽

EPISTOLA I 3I

Quum me nuper viseres, Spitanere, vir erarissime, quaerebas quid sentirem de dissertatione illa, qua de duabus Graecae linguae praepositionibus ανα et κατα explica ses. Non habebam tum, quod responderem, nisi illud universe, valde eam mihi placuisse. Sed promisi, ubi denuo legissem, accuratius meam sententiam ad te perscribere. Ιd, otium nactus, eadem qua tu lingua usus es, et publice laciendum duxi. Nam quum in sine di sertationis illius spem quidem seceris magni operis praepositionesque omnes complectentis, quod profecto nemo non cupiat a te persci, eam spem autem rursus pene ita ademeris, ut illud negotium aliis videaris relinquerer 'sic existimavi, si quid a me afferretur, quod aliquam esset utilitatem habiturum, id ad eum pertinere, quicumque illius materiae tractationem susciperet.

39쪽

32 EPISTOLA

Atque priusquam ad rem ipsam veniam, qnoniam.tu quaedam praelatus es, ego quoque milii ab liis ordiendum puto. Dissentis enim a me de tmesi quam vocant, negasque disiunctam a verbo praepositionem anastrophen accentus admittere. Et mihi quidem ad praepositionem sicu verbo, ut volunt, avulsam nomen supplendum esse videbatur, videturque etiamnum. Nam quod obiicis, saepe ne inveniri quidem posse nomen, quod quis apte Suppleat, ut in illo,oν δ' αρα Mζριόνης πελεκεας δεκα Παντας ἄειρεν, eo nihil moveor, quia aliarum quoque inultarum ellipsium liaeo est origo,.quod, si quid obscurius cogitatur, id omitti solet, quia quid sit dici non potest. Similis ratio est, qua in nominibus adiectivis saepe neutrum genus. usurpatur, ut aliquid, quidquid velis, possis intelligere. Sed praepositio, sive illa pro adverbio, ut tibi videtur,

est, quum est a verbo separata, sive, ut ego existimo, non additum est nomen, necessario sibi poscit anastrophen. Nain accentum propterea in nitima habent praepositiones bis3llabae, quia in pronuntiando ad nomen proripitur vox, coniungendam esse praepositionem cum nomine indicans. Quod si postponitur nomini praepositio, non potest non redire qui ei proprius ost necentus, qui est in prima syllaba. Idem autem sat necesse est, si Plane ubest nomen. Illud vero nullo paeto possum concedere, quod p. 5. dicis, in ανὰ δῖ στήτα 'χ δυσσευς

non tantum ponderis et gravitatis inesse adverbio, quantum inseratur inverso ordine verborum, arvτω δ' 'Oδυσ- 32 7ευς' ανα: quae tibi Germanioe sic sonare videntur riar frete Odysseus, et Odysseus irete e Ir. Haec ego confido ullos iuxta ac me ipsum omnes negaturos esse, neque illud ror non utroque in positu verborum τόν pronunciaturos. Quin te quoque ipsum mihi assensurum Spero, si ex iis, quae eadem pagina et sequente attulisti, ea consideraveris, in quibus praepositioni carentinomine suo aliud nomen quicum ea construi possit sui tectuIn est, ut ανα rc ίχας ελκrio χερσίν, ανὰ δ' ἱσria

40쪽

AD FRANC. SPITENERUM , υκὰ πετασσαν, ακουε ἀν' ους θων. Ea evidentissime non possunt sine anastrophe pronnnciari. Nanisi aceentum habebunt praepositiones istae in ulvina, nemo quisquam sensum illorum verborum intelliget, sed diei putabit per erines adduxit mansiugς per rela eae- ponderunt; otiri in aure habens.

Vide vero, ne opinio illa, qua praepositio per tine-

sin seiuncta a verbo suo adverbium potius esse, quam carere nomine quod intelligendum sit putatur, orta sit levius considerata Germanicorum adverbiorum ratione. Nos

enim inter praepositionem et illud quod merum et puruin adverbiam est, tres alias habemus formas, quarum una propior adverbio est, duae reliquae magis ad praepositiones inclinant. Adverbia sunt oben, Nutens praepositiones uber, ranter. Adverbiis illis proxima sunt adverbia haec demonstrativa, Oben, druuten, in quibus .aecedit designatio rei alicuius, ad quam reserantur notiones superi et inseri. Sequuntur, quae praepositionis te minationem habent adverbia, daruber, duruntem quae Sunt ex praepositione et rei ad quam reseratur praepositio noctatione composita; item tertium genus, in quo pro rei illins notatione spatii aliquo pertinentis significatio est adiuncta, herous, herunter ς hiasus, hinunter. Sunt illa prosecto, si usuin spectas, omnia non dubio adve hia; sin compositionem, illud genus, quod medium posui, ruber, runter, quid tundem aliud esse dicamus, quam praepositiones coniunctas cum pronomine, quod pro re ipsa, quae ex reliqua oratione cognoscatur, sit positum p Id manifestissime apparet eo, quod etiam cum ipsis nominibus fit talis coniunctio, ut besan, be*-ter; giroman, Stromuntor. Νunc Graeci, quorum v. lingua non patitur praepositionem cum nominibus aut pronominibus in unum confundi, omittunt nomen, soIa

praepositione utentes. Sic quod Homerus dicit, ἔπι δἐ .

quid id est aliud quam ἐπὶ τουτοις ν d illud si ἐπὶ

pronunciaretur, hiaret oratio, exspectareturque nomen aut

Pronomen. Quo omisso gravius pronunciata praepositis ΗΕRΜ. DP. V. C