Godofredi Hermanni opuscula

51쪽

rvrmens. Non posse alium huius loci sensum esse, res ipsa atque omnis ratio illius caminis ostendit. Venio nunc ad κατα. Εam praepositionem proprie deorsum significare ita est a te demonstratum, ut non sit quisquain refragaturus. Sed vereor ne ab us sis eo

signifieatu, quum inde illud Homeri Odyss. X, II 3.

explicandum putasti, quod est perhorruerunt, aliaque permulta, in quibus comburendi, confringendi, obtinendi, comprehendendi, perficiendi notiones insunt. Nam etsi illud concedendum est, quaecuinque sint praepositionis

I 40alicuius significationes, eas cohaerere cum ea quae prima est, ex eaque eme derivatas: tamen ea ratio varia est

et multiplex, nec talis, ut in derivatis non possit ac saepe debeat longe aliud quid cogitari, quam in sonte de illa sunt derivata. Quod nisi in animum induxis-Ses comparari per omnia posse ἀνὰ et κα1ώ, ipsi tibi,

opinor, coactae et tortae visae essent illae explieationes. Si verum est, quod supra dicebam, quum ἀμα Suraum, κατὰ deorsum significent, aliter tamen illud sursum, aliter hoc deorsum animo informari: videndum est, quo illa modo inter se disserant. Et ἀνὰ quidem casu aliquo adiuncto ad contactum referri Supra est obseriatum, qui distincte in Germanica praepositione expresSus, etiam Graecorum in usu cernitur. Νon est id in καra, quae dativum ab se segregat, cum genitivo autem coniuncta aut de al0υο aut rergus asiquid, et cum accusativo

per aliquid et in GVquid ferri significat. Illud per

quoniam proprie est ab summo ad imum, propterea inultis in verbis compositis κατὰ signifieat penitus, ut

net etiam illud, κατα δ'' ἰνία τεῖνεν ὀπίσσω, et pleraque, quas tu, Spitinere, pi I 8. I9. 20. aliter

censebas explicanda esse. Porro quod ab summo ad imum in aliqua re cernitur, id per eam rem ubique dis- Diuitired by GDo le

52쪽

persum videtur: eoque factam est ut κατα tum M -

sativo, si de motu diceretur, linc illuc aliqnid moveri significaret; sin de quieto statu, Iocum incertum ac runt bilem cogitari iuberet: ut quum quis κατ οἶκον esse discitur. Hinc illa multa apud epicos, quum quis seriri χατα GTῆθος, κατα μιτ ον, met ἀσπιδα dicitur, i. e. in parte aliqua pectoris, senioris, scuti. Id vero quum sit idem ac si dicas qua parte pectus est, apparet qui laetum sit, ut κατα eum accusativo etiam e regisne significaret. Id quo minus dubium videatur, memineris, quaeso, Livium id sine praepositione regione dicere, quod plane cum κατα convenit. Denique quoniam κατα per est, si id cui addita est praepositio ipsum movetur, ut κατα ἐυον, eommunis is motus est etiam ei rei, quas per illud versatur. Sic nata est illa signiscatio, quae est Secundum, quae translata ad ea, quae asqnam similitudinem haberent, ut καr αἶσαν, καΤα χρέος, καταο rhσιν, patuit latissime, praesertim quum consociata esse videarer cum illo quem modo dicebam significata, regione: in quo quoniam eollocatio talis, qualis pro situ alius rei esse debeat, ideoque quasi proportio quaedam

aliaque innumerabilia. Haec omnia quum tu sui unatim, sed alio modo explicabas, attulisti p. I9. Moschi verba IV, 48. ου γάρ σφε δόειον κατα τάῖχος ἐεργει. Ea vero torrupta esse ego arbitror, tum quod nihil magis absurdum dicere illo loco poeta potuit, tum quod, si ita I 4 Iscripsisset, usus Graecorum non καὶ λιην γε, sed cita αλιχὶν γε insem postulasset. Non dubitandum puto, quin scripserit:

τοιγα9 σφε Muoν καrα τοῖχος ἐεργει. Progredior ad genitivum, de cuius constructione cnm κατα docte atque aecurate exposuisti: sed pauca tamen sunt, de quibus mihi alia stat sententia. Quod p. 23. scripsiasti, nemiuem te dissensurum eredere, si contendas Miner ameaesi Patroeli totum corpus inde a naribns ambrosia et

nectare perfudisse diei his versibus Iliad. XIX, 38.

53쪽

μαξε κατα φνων, ωα οἱ χρως ἔμπεδος ειη, vereor ne te se irata sit spes tua, etiam si illud fortasse

defensum ire velis his Quinti Calabri HI, 533.

σταζε δ' αuβροσίην κατα κραατος, ψῆν ἄρα φασὶν δηρὸν ἐρυκακέειν νεαρον χροα κηρὶ δαuεσων. Mihi quidem certe, nee dubito quin etiam aliis, prorsus incredibile ridetur, si illud dicere voluisset Homerus, nares eum, non caput nominasse. Praeterea quomodo de toto corpore, nisi id diserto dicatis, cogitari potest in iacente mortuo, cuius si naribus assandetur ambrasia, ut quo per genas et mentum illa, non ad pedes defluet Z Tala quid non commisisset poeta accuratissimus. Immo certissimum est, inladisse Minervam naribus illa condimenta. Neque enim latebat Homero, opinor, per nares et extractum esse ab Aegyptiis cerebrum et ῆnctillata, medicamina, quibus corpus adversus putredinem firmaretur. Quin etiam si ignotum id ei fuisset, illud non ignorabat, olfactu rei acriter olensis refici vires et

redde animam exanimatis.

Eadem pagina et sequento tractasti illa Apollonii IV, I 45. 1

Nam et κατοι ματος υπνος recte est eaque ipsa potestate dictus, qua tu κατ οσσων scribendum censes, neque praeterea quidquam in verbis aut perversi aut obscuri invenitur. Hoc dicite risum est Medeae, Avise se

P. 25. in nnmero versus Theognides I 279. erratum esse oportet. Ibidem quod eximis Quintum, quasi is novum in duxerit usum, κατα cum genitivo ad quiescen-

54쪽

AD FRANC. SPIT ZNERVM. Mila reserens, id ego non concedam. Nam κῶσθαι κατὰ .

χθονος, et quidquid huiusmodi afferri potest,

Graecis ratione sic dicitur, ni sit sacere deiectum λterram. Quid enim Z num εἰς OIκον εIναι quum dicitur, aut quum nos os dos mus svn, id molas signia scatione carere censebimus P De Homeri quidem versu 142

Odrss. IX, 330. poterat non nihil dubitari raei ἐα κατὰ σπείους κέχ ro μεγαλ' ἐλιθα πολλη.

Neque enim deterius esset κατα σπεῖος , si de fimo per omne solum aequaliter sparso esset cogitandum: at non hoo, sed aggestam ad parietes sis copiam into fundum esse eo monemur, quod sustem sil fimo occestare via

bat Vlixes, mi consilio ille locus solus erat aptus. Quintiantem illud V, I 00. de Oceano, quod asserat

ουνε δ - εκτοσθε καet αντυγος, sic accipiendum arbitror, ut inclinari in convexo scuto Oceanus in oram dicatur. Nam εκτοσθει non ad καταντυγος spectas, sed reserendum est ad παντα, quod praecessit in his: .

παντα δ' δν ἐστεφάναντο βαθυς ἐόος 'Πκεανοῖο.Non erat autem omnino commemorandam illud in eodem Quinti libro versu I23. νυν μεν δη κατ αγωνος αεyλια παντα τελεσθη, quod est αγωνος δεθλια κατετελεσθη. Illud vero, κα- τα ροστρος εχειν, sic dictum puto, ut susceptum καταγαστρος latum cogitari oporteat. Et convenit, quod do apibus ex Nicandro iners. Sed duos Quinti locos' quos p. 26. comalaemoras, in altero κατὰ per tmesin a βαίνων dissepium putans, esterius dictionem condonandam censens illi poetae, eos Ioeos ego eorruptos ad plane monstruosos esse existimo. In priore enim, V 8343., Anyd do aquila Promethei dicitur, κώπα νηδυος ἐνδοθι βαίνων, aeque foedum atque ineptum est. quam im- . inani enim magnitudine, praesertim quum aquilam quoque magnam v et poeta, Prometheum fingere debebimus.

55쪽

χειρεν αεςομενον κατα νηδυυς, ἐγγυθι βαινων. Magis etiam depravatus est alter Iocus, ΠΙ, 536. ubiqnuin Miseriam dixisset mortui Achillis caput, ne corpus putresceret, ambrosia perfudisse, addidissetque, Θνωκε δ' kμ εγήεντα καὶ εἴκελον αειπνείοντι,

sic per tro1 ερα λεον δ' αρα τευςεν ἐπισκυκιον περὶ νεκρεῖ, οἷον re iamp ἐrαροιο δαῖκταιιένου Πατροκλοιο χα ouενου ἐΠεκειμο καΤα βλοσυροῖο προς-Oυ. Quae hare, obsecro, oratio est y quae autem sententia Minersam terribilo supercilium circa mortuum fecisse PTurpiter haec corrupta esse quum per so pateat, tum fons ostendit, ex quo sua hausit Quintus. Nam in carmine, quod inter theocritea est XXIV de Antulγω pn-giIe v. 116. scriptum est: τοιον ἐπισκυνιον βλοσυρω επικειτο προς- m. Iam tu, Spitanere, qui omnium optime scis, quam lace- 43rum et male habitum ad nos ' pervenerit Quinti poema,saeile, spero, milii assentiere, si et ultimum illorum rem suum ab imperito eorrectore male expletum, et in primo νεκρον ex interpretatione superscripta, pulsa alia voce, vel mutilo versu invento, receptum statuam. Aut scripsit Quintus aut scribero debuit: si ερδαλευν δ' αρ ἄτυςεν ἐπισκυνιον περι πάντας, Oioν υι' αWρ έταροιο δαῖκταυενου Πατροκλοιο δεινὸν χωομενου βλοσυρέμ ἐnεκειτο Προςώπιο. De accusativi cum κατα constructione quoniam supra quid inihi videretur exposui, non opus est ut pera quar quae in ea de re disputasti. Ipse enim intelliges,' me quidem iudice et deorsum illud, quod in multis invenire tibi visus es, argutius quaesitum eme, et ανα ne que per omnia cum κατα comparari posse, neque, quod

56쪽

AD FRANC. SPIT ZΝΕRVM. 4stibi placet, saepe idem cum κατὰ signiscare, et deniquo, quod ex his omnibus sequitur, ordinem significationum me probare alium. Quocirca pauca tantum attingam. P. 27.

terpretaris ad terram eum a I ens. Id vereor ut recte dixeris. Deseribens ille Iuctam Aiacis et Diomedis sic Ioquitur: τον x χας καθ υπιμειν Drεσσυαε νον ποτὶ γαιαν ἐξ ωι ων εrινασσε, κατὰ χθονος Ουδας ἐρείδων.At non prostravit Aiax Diomedem, ut ex iis patet, quae sequuntur. Quod si sic scripsit Quintus, κατὰ non est cum Ου ὁ ας construendum, sed dixit οἶδας ἐρείδων, premens Solum, idque κατα 'χμ ονος, contra terram nisus. Vide vero an scripserit, καrα Nλογος ουδας ἐρειδειν, quo ille humi deiectus solum pumeret. Nam sic quoque κατὰ Nλονος iungenda puto. Deindef. I 5., ubi ἀνὰ et κατὰ eodem significatu esse censes, quod p. 29. ais, ubi κατὰ et ἀνὰ duplicentur, orationi vel copiam vel perspicuitatem asserri, de copia concedo: concedam etiam de perspicuitate, si mecum disserro potestates harum praepositionum statueris. Mers haec: τίς δ' Ουroς κατὰ νῆας ἀνὰ στρατον ερχεαι οDς; ρνε, καίν' Ἐλ αδα γῆν Irρωφωειενος ηδ' ἀνὰ νήσους. Quae si sic dicta .sant, ni ἀνὰ recta pergentem denotet, τὰ autem id non adsignificet, tum distincto illi loqui videbuntur. Neque vero ἀνὰ θ Duὸν et κατὰ Θυειον eadem sunt. Nam ἀνὰ θυιιὸν do studio dici videtur, quod quasi surgat in animo; κατὰ Θυιιὸν autem cum iis sere verbis coniungi videmus, quae rogitationem, deliberationem, curam, sollicitudinem signiscant, ideoque huc illuc versari aliquid animo ostendunti Vuamquam cavendum in hoc genere ab nimis exili subtilitate. Nam ut non ubique, ubi κατὰ recte usurpatur, etiam ἀνὰ aptum Sit, ut saepe ubi κατα dicitur, patet etiam ἀνὰ serri posse, dummodo suum utrique praepositioni ius sal

vum Inaneat.

57쪽

ME PIATO LASed ut supra ἀνα negavi repud signiscaro, ita nego etiain, quod tibi p. 30. placet, eo sensu dictum esse Odyss. XI, 5TI. 44 ῆιιεκοι serαότες τε και' ευρουλες ' πιδος δῶ, iii od est in domo Orci. Non debebat Ius adiangi

ἱμcii ενοι πειρωντο βίλὶ ἡ Φαντες ἐρελθεῖν' in quibus κατα potius est e regisne, contro, ut quod illa pagina ima commemorasti κατ οσσε lδων. Theocriti quod aikrs ex Ι, 30. pertineatne huc an aliter sit intelligenduin, in ambiguo relinquain. Certo autem dive sum est quod prompsisti ex eiusdem II, 166.

ασria ες ευκήλοιο και' ἄντυγα νυκτος Oπαδοί, quod est per Orbem noctis dispersae stellae. Potuerat vero commemorari δεξιυρὴν κατα χHρα, cuius men

tionem alio loco, la. 32. secisti. Denique quod tetigisti p. 34. ex Biad. XIV, I 80.

χρυσείρς δ' ἐνετwι καrα ωῆ ς πιθονα TO, eo indicatur in pectore, i. e. in liliqua parte pectoris peplum sibulis esse ronstrictum. Sed satis. Iides quae milii dissertationem tuam legenti subnatae sint dubitationes. tu quibus si quid veri inesse tibi videbitur, non poenitebit me haec scripsi e. . Non mirum est autem, alios in hoc genere aliam iam inire. Nam vix quidquam tam lubricum. st in s)ntaxi . linguarum, quam hi loci, qui sunt de praepositionibus et de coniunctionibus. De quibus disputari recte non potest, nisi et ingenti copia exemplorum congesta et subtili instituta pervestigatione similitudinum ac diversitatum. Et huius quidem pervostigationis tum labor, tum difficultas eo solent magis crescere, quo maior illa exemplorum est Distro by Corale

58쪽

multitudo ac varietas. Quare vehementer Iaudo, quod et upparatum instruxisti amplissimum, et in eo ordinando eximiam adhibuisti diligentiam atque sollertiam. Quod si, ni mihi visus es, paulio plus tribuisti quam fortasse debebas illi duarum praepositionum comparationi, intelligosuisse quae te maximopere ad eam rationem invitarent, quae, etiamsi minus late, ut ego existimo, patet, tamen est verissima. Adducimur autem facillime, si quid saepe

et multis in rebus verum esse videmus, ut et udhaere mus tenacius, nec mittere, etiam ubi mittendum sit, vo- simus. 9uapropter ego et ipse optimum sartu atque utilissimum deprehendi, et commendare soleo aliis, ut quis linguarum rationem usu multaque lectione, sicuti vernaculam linguam discimus, cognoscere Studeat, postquam uu-tem eo pervenerit, ut obscuro quodam, Sed satis certo sensu vera a salsis distinguere sciat, tum demum in sontem et caussas eius sensus inquirat. Sic et citius et certius, quam desciente vel non exculto illo sensu, pervenitur quo volumus, viaque et planiore et amoeniore. Vale. D. Lips.

59쪽

3DE INTERPOLATIONIBUS HOΜERI

arrogor. Guil. Νilas litus, vir ingenio doctrinaque excellentissimus, qui novo liost Fr. A. Wossum studio omnem operam ad explicandam Homeri poematum rationem eo tulit, in Meletematis de historia Homeri p. II 2. suam de illis eaminibus sententiam his xerbis est professus. Ero, tit Meam quod mihi nunc max me probata Homeriam cute retor eum, qui ex rarari antiquis-rum carminibus, quae de rebus Trosanis herίnt

minora, multum profeceris, et qui Iliadem, quae antea de sola raris βουλὴ fuisset, conformareruta hanc quam lex tis de Oa Achillis, prίmum

monaeque sortia conscianisam focatur. In hoc carmine plurima ex ant0usoribus retenta suspίcor:

Odysseam rero ab eodem fortasse poeta sίmiliquidem ant0uiorum visu, sed tamen ita composiatram, Ni non solum hanc operia descr*sionem prLmus Grenerit, sed et am singulo ψse exornoreris pleraque omnis. Hanc ille sententiam, quam patet multis esse nec levibus dubitationibus obnoxiam, doeto atque acute defendit in praelatione secundi adnotationum

60쪽

DE INTERPOLATIONIBUS HOMERI 53 ait Odysseam voluminis: quique de inventione Odysseae similiter iudicaverat, Aristoteles, eius verba enucleatissime tractavit in dissertatione, quam seripsit de Aristotele contra Wollianos. Fuerunt enim qui ex illo Aristotelis lueo, qui est in cap. 8. de arie poetica, demonstrare conarentur, inveniri hodie quaedam in Odissea, quae non legisset Aristoteles. Et hi quidem, nisi fullor, faciliore opera etiam emeaeius potuerant resutari. Nam quum ita scriptum legatur:

Odoaσειαν σι εστ σεν et non interpretando, ut ego qui dem existimo, curandum erat ut apta prodiret sententia, sed emendando removeri debebat vitium, cui ne illae quidem copiae medelam habent, quibus edendis nuper Academia Regia Borussica eximie de summo scriptore est merita. Praxam enim orationem esse arguunt μῖν et δε particulae pro una καὶ dictae, quibus sic demum recte usus esset scriptor, Si paries quae inter se opponuntura liquid commune haborent, ut d συνε 'ri 1 ἐν αυτ se ἐντευ Παρνασο st, συνεβο δε ἐν et o drεριι o. Nunc quum ita non scripserit, ipsae quibus usus est particulae

αυτ se συνε sq, οἷον ni Murri ναι siῖν ἐν πιυ Παρνασσψ, μανῆναι δε Πνοςποιήσασθαι ἐν τε ' αγερ ut ου. Verum etsi hac emendatione planissime confirmatur Nitκsellii de Aristotelis mente sententia, eripiturque iis quos reprehendit hoc quod se invenisse putabant interpolationis exemplum: non tamen idcirco statilia sic ei assentiar, ut non etiam Wolsanos quoque habere quo se defendant existimem Verissime profecto Aristoteles et nnum esse debere sacrum, in cuius explicatione carmen epicum verearetur,

et quale factum esset quod unum diri posset ostendit. Ad id illustrandum exemplo usus est aptissimo, quia apertissimum est, Od3ssea: obiter tetigit Iliadem, satis