[Epikleseis theon], sive, De deorum cognominibus per grammaticorum Graecorum scripta dispersis [microform] : dissertatio inauguralis philologica quam ...

141쪽

Inaeum statun adnediar, Clametu autem a Diogeniano tractatum esse testatur Hesychius: Mριον' -πελόφυτον ' και ἐπίθετο Ἀποῖ νος. Quoniam igitur certum est 1τικλῆσεω syllogei in scholia lementis fluxisse per Diogenianum eiusdem1ue Diogeniani frustula in Elymologicomam superesse, etiam duo Clementia scholia, quae sunt de Apolline Didymaeo ad fontem revocari possunt. Scholiasta enim ad Clementia Vocem AH-ω protro 11 praeter vecta supra allata cum haec adnotaverit p. 418, 1 D ma. φ πόλει της Καρίας ιδυμεως

εκεῖ, apparet utro lue scholion esse coniungendum. Ita duas ἐπωφσεω Apollinis nanciscimur formas, cultus locum Miletum os schol.

quoque duae επικλήσεως sorinae exstant eaedem, idem nominatur locus, explicationum altera est exscripta, testimonio ornata Callimachi, cuius Versu

idem ἐπικλησεωςverilovitum significatur, quod ultimis invectis scholiastae inest. scholiis autem Callimacheis haec Etymolooci glossa non provenit, quia Callimachi versus neutram ἐπίκλησιν complectitur, ne lue ideo affertur ut ipse, sed ut illae illustrentur praeterea scholia Callimachi, si quae

sunt in exicis maximeque in tymologicis, solent ad Hecalen aut Aetia aut hymnos, pertinere, a quibus Versiculus ille secludendus est propter metrum. Quod si est et scholia Clementia et glossan Elymologici necessario ad Diogenianum reVocamus, qui hane quoque notitiam debet syllogae επικλήσεων. Propterea autem haec Diogeniani glossa est memorabilis, quia docet me non finxisse, amas επικλήσεων somnas suisse apud eundem sylloges auctorem illa enim in glossa duae πο- κλησmisomnae iuxta se in leonate positae sunt, ιδυμαῖος et AHvμευς. )Multo maioris momenti sunt scholia Theocritea. athmannus enim p. 124s. recte intellexit ausaniae doctam et exquisitam de

Apolline Carneo disputationem ΙΙ 13 4 ff. redire in scholiis ind

in Non ad taικλη κ pertinet Zagreus, de quo ea, quae sunt in Et Mo p. 406 46 e Diogeniano fluxerunt; cuius glossam paene integram servavit Eturnium, priorem particulaui e Diogeniano decurtato suo descripserunt Hes. Phot. S. V. ατρεύς, posteriorem atque eam quidem tomo paullo pleniorematum Ginium p. 227, 38. Novit certe integram Diogeniani glossam scholiasta Clementis p. 420 1 et 420, 3 Dind. omam iuinque scriptorum B. I tor ommuni praeter Homericum, Iexica rhetorica, Scripturam Sacram, quibus in hae re nullus locus est cogitari non potest nisi unus Diogenianus.

142쪽

Theocr. V 83, atque ita quidem, ut neuter altero usus esse possit, sed a L Ommunem auctorem uterque reseret debeat. Itaque scholiasta Theocriti επικλησεω syllogen adhibuit, id quod eam quoque ob rem statuendum est quia explicanda sunt illo Theocriti loco Carnea, dies sestus Spartanorum, non Apollini επίκλησις, cuius apud Theocritum nulla mentio. Eadem de causa adducor, ut statuam Hesyelisi glossam S. V. Καρνεῖος ἐπίθετον Απόλλωνος ἴσως ἀπο Κάρνου του ὰ ς καὶ Ευρώπης non e scholiis Theocriti fluxisse, sed ex ἐπικλῆσεω corpore; nam si Theocritea esset, lemma debebat esse Κάρνεα, ο Κάρνεως. Sed est memorabilis scripturae arietas in scholiis, quorum Ode omnium praestantissimus Ambrosianus 222 recte exaravit verba Praxillae

amasium Kάρνειo nominent. Verum in Ambrosiano esse et ratio docet et Hesychius testatur. Eo magis videmur nobis offendere in Pausaniae Vectis, quia eandem corruptelam exhibent ac Theocriti codices deteriores:

Sed id tenendum est talem corruptelam facillime apud uisumque potuisse nasci in disputatione, sitia nulla alia res agitabatur nisi Apollo Carneus, neque ausanias e scholiis pendet, Maia paullulum in areando differt in scholiis enim dicitur Carnu ερωμενος του Ἀπόλλωνος, ausanias eum ab Apolline et Latona nutritum esse tradit Fortasse igitur eadem scripturae diversitas in syllog επικλησεω erat, unde altera lectio ad austiniana, utraque in archetypum Odicum Theocriteorum deVenit Scholia autem Theocriti nomina auctorem asseram praeter Prartillam a Pausania aliena haec Theopompum, Alemanem, Demeuium,

quem Scepsium fuisse vidit Gaedius lani. 2, p. 18).Jam Vero, ut accuratius definiamus, quo tempore sylloge Omposita sit, ad scholi Lycophronia redeundum St.

His ea, quae de deorram epithetis proserunt, si ex uno έπικλήσεων

corpore fluxerunt, ab uno eodemiue homine illata esse necesse est Itaque Verani est, quod supra aliis rebus commotus contendi, maximam eamque Optimam scholiorum partem ex unius grammatici ossicina prodiisse, quaeque sit hoc recedere Videntur, ea posthac nescio qua ratione ag egata esse; nam exposui, quotiens Ly Ophronis Verborum tota explicatio ex interpretamentis επικλήσεων penderet et quam arte hae doctrina cum ceteris scholiis cohaereret. Quod si probari potest, ultro ad Theonem grammaticum relegamur, qui unus commentator Lycophronis nominatim adfertur cuiusque reliquias in scholiis inesse satis

143쪽

scholiorum Theocriteorum locis conspicua est: quid litur verisimilius vel potius verius quam ab hoc homine illa ex ἐπικλησεω eodem corpore excerpta scholiis et heocriti et Lycophronis inserta esse 2 Ad scholi Ibycophronis et Theocriti accedunt scholia indari. In quibus quae ad ἐπικλήσεις pertinent, ea non omnia eodem ex fonte manaverunt. Nam id quod in quovis auctore poterat fieri, hic quoque

factum est, ut saepius ἐπικλήσεις obiter commemorarentur, non un

56, Minerva Ἱππία schol. yth. IV 1. Ne ea quidem scholia, quibus επικλήσεις explicentur, sed ita ut rationes non adhibeantat nisi tritissimae aut ex doctrina geographica a PIOVis auctore geogyapho petendae, apta sunt, quae in itisputando pro fundamentis habeantur; ut quivis scholiasta Vel paraphrasta eruditione mammatica mediocriter imbutus

potuit scribere, quae de Iove Genethlio ad Ol. VIII 19, de Mercurio Enagonio ad i. VI 13 et rata. II 13 de Iunone Telea ad Nem XI adscripta sunt, et quiVis scriptor geographus suppe sitare potuit, quae de Jove Aetnaeo in schol. l. V 158, Nem. 4, 7 et de Iove leo

in schol. Istiun II 36 dicuntur. Quae omnia cum ad probandum idonea non sunt, vin speciem paraphrasticam prae se ferrent aut saltem a scholiis paraphrasticis nequeunt disiungi. Ad alios autem certos auctores possunt revocari Iuppiter Nλεῖος, qui in schol. l. XI Madtinstitur in ea lite, quae erat inter Aristodemum et Didymum descriptura tradita librorum, Diana 'Dτρία, Maae ipsa quoque in quaestione eritio commemoratur in schol. I. III 46, uno Aua, cuius aliis emenaeclunio Sicyonio petitum in schol. Nem. α 30 non propter επίκλησιν affertur, sed propter Adrasti fugam; quicumque enim illud scholion confecit, is Varias fabulas, quas repperiebat de Adrasti fuga, sive ipse congessit siVe congestas ex compendi mytho- maphi alicuius si psit atque in hoc fabularim Adrasti catalogo

Menaechmii locus aptissime colliOeatur, ne lue causa est, Cur secernatur. Hae Omnia, quae utique mittenda sunt, si dempserimus, tamen alii suo scholia restant, quae deorum ἐπικλήσεις ipsam1m causa explicant. Quae scholia quamquam non multa sunt hac enim in re interpretes a Pindaro pendent , tamen satis luculenter docent, eandem ἐπικλήσεων sylloge esse adhibitam atque a solioliastis Lycopes onis et Theoriti. Ac primum quidem sylloge ali tuam subesse, non uniun auctorem continuum, inde colli mus, i suod, etiamsi unus adest scholiasta, tamen saepius complures explicationes adscribuntur, siluae prosectae esse non

144쪽

possunt nisi a pluribus hominibus; quomam testimonia a scholiastis

ipsis esse collecta, ut per se Verisimile non est, ita credi non posse demonstrabo postea aliorum testium locis collatis. Nominibus autem in afferendis scholia parca sunt, quippe quae nunc exstant misere decurtata ac foede mancata itaque nemo affertur nisi Apollodorus de

Diana Orthosia, schol. l. III M), haestus Laco de Iove Ammone schol. yin IV 28. VII 89), Calliam huc de Neptuno etraeo, schol. rasti. IV 246 . Et ea, quae de deoriam epithetis in scholiis exponuntur,

neque ad reliqua Seholia pertinere neque Omnino primitus ad Pindarum explicandum conscripta, sed e peculiari quodam auctore petita esse hic quoque sis locis comprobatur, quibus ἐπικλήσεις explicantur a Pindaro non commemoratae, ut idem doctrinae coacervandae studium pernoscamus, quod in scholiis Ibycophronis et heocriti observavimus. Sed iam eo properandum est, ut conseramus singulos scholiorum Pindaricorum locos cum reliquis testibus, quorum in consensu tota

probatio erit posita. E quibus Hesychio, quippe in quo glossae indaricae insint, utendum non est, nisi omnis dubitatio sublata est, i suinquae praebet e scholiis indaricis hausta non sint. Ac indarus, cum Nem carmen primum ita exordiatur:

Aμπνευμα σεμνὰν Ἀλφεο κλειναν Συρακοσσὰν θάλος Ἀτυγία, δέμνιον 'Αρτωιδος, Λάλου κασιγνWa, scholia ad V. 3 primum Aristarchisententiam apponunt, quae arte Verbis poetae lusiungitur nec ultra

Pindamini egreditur. Sequitur autem alter interpres, qui quam suam Dianae 'Aλφειώa Ρindarus mentionem nullam fecit, non modo ad hanc ἐπίκλησιν provocat, sed etiam fuse disserit, a de causa Diana illud cognomen aeceperit: quod cum et duplicem in modum illustret et apud leo in usu esse bis affirmet, cognoscimus quam inepte sens luidam a scholiis et indaro per se alienus adhibeatur is enim non de lide loquitur, sed de Syracusis Quae autem alter ille interpres de Diana Alphaeea profert, ea cum Pausaniae liacis quam maxime

onsentiunt:

145쪽

θεῖν ἐπὶ ἀπράκτε τε ἐγχειρηματι. -τριναῖοι μεν δ' Ἀλφειαίαν ἐκάλουνιν Θεὸν ἐπι του 'Aψειον τε ε αυτρο ερωTι. Utervae ab eodem Alphei erga Dianam amore επίκλησιν repetit, uterque Olympiae Dianam et Alpheum eadem in ara Oli refert, uterque narrat Alpheum Dianam non modo amavisse, sed amatam persecutum esse quam fabulam scholiasta ad finem persequitur, cum usque ad Syracusas et Arethusam eam extendat; quae cum nulla ratione ad

Dianam pertineant ausanias omittit. Quodsi ausanias dic1t: o Maιτιον οὐτον παρεδηλωσε μέν που καὶ Πίνδαρος ἐν Ψδη, nihil respici voluit nisi Nem. I 3. y Itaque ausanias aut indari exemplari usus est scholiis adornato, id quod propter varietatem quae est in formis ἐπικλησεω non ita simile ridetur Veri, aut scholiasta et Pausanias eundem exscripserrant librum, in quo Nem. Ira adferebatur Hanc Sententiam Veram esse censeo quae si probatur, cur in somnis cognominis differant, facile explicat Confer, quae supra de Diana Con

dyleatides p. 5), de Baccho Syceate p. 9), de Apolline Didymaeo p. 27 disputavi.

Jovem Eia in AeginetarumῬindariis Nem V 17 commemorat, eundem Aeginetarum cultum Pausanias habet II 29 7:

h Ergo hic Pausaniae locum e fragmentorum Pindaricorium numero tollendus est.

146쪽

ενιοι δὴ κατακλυσμον, συνελθόντας ἐρησομένους τ αιτι- τι εἴη κατους Ελληνας καθικετευσαι τον ατη ντας αμα λύσιν τον κακον.TOλοις

Αι - - ντα παῖδα Λιος η Πυθέα ειπε ἱλάσκεσθαι, χρ πιυς, ἐξαιτήσασθαι των τότε συστάντων εἴπερ πακούσι σφίσιν, Αἰακὸν τον κακῶν τη ἴασιν τουτονδῖευξάμενον ἱκετευσοντα ινα ουτως ωκον ἀποθεραπευσαι τα δεινὰ και Ουτ δεη μενους ἀποστέλλουσιν ἀφ' δια ν της Ἀλλάδος σωτηρίαν κάστης πόλεως καὶ ὁ με τω Παν- Ἀλλήνων παρὰ τοῖς ιγινῆται λληνίφ ιὶ Θυσα και ευξάμενος την τετιμησθαι τιμησαι cod.; m. Ελλάδα νην ἐποίησεν εσθαι. Ηeyne Ais. Ac Pausaniae locus, qui sitiam sam ab illo ad statuas Graecorrem ad Aeacum missorram adnectitur, tamen exit in Iovis cultum con situm, omni ab parte cum scholiasta conspirat, sissem cognominis lamna, quippe quae apud ausaniam Πανελλήνιo avitiat, apud scholiastam Ἐλλήνιος. Quae discrepantia quoinodo exorta sit, ita potest illustram, ut eundem auctorem utrique subesse facile cognoscamus. Syllogae enim auctor primarius excerptus est in scholiis Aristophanis, quae ipsa sylloge usa non sunt. Confer schol Ar. q. 1253 Ἐλλάνιος πιυς απ τον εν Αἰγίνη νχμου ποτε γενομένου, τε ιακὸς συναγαγὼν τους Παυgλληνας ξιλεώσατο τον σω. τουτο δὴ λέγει ὁ ἀλλαντοπώλης ειληφὼς τον στέφανον. Ἐλλάνιος δὴ πιυς τιματα ετ ιγωll. In his ea, quae uncia inclusi, interpretis ipsius sunt, reliqua autem, quamvis sint decurtata, et agnoscunt comominis sorinam, quam habet indari scholiasta, et illa ausaniae propria non modo Pa ratione Potuerit de eodem cultu usurpari vectis συναγαγὼν του Πανέλληνας explicant, sed etiam uuamque potuisse coniungi ac fuisse olim coniunctam apud unum auctorem docent. Ergo hic quoque eundem sontem adhibuemant et scholia indari et ausanias. Idem cadit in Iovem Ammonem. indamas enim cum hunclath. IV 28 diserte commemoret et Libyam lach. VII 89 Iovis hortum appellet, ad ut mimque locum eadem in scholiis adnotantur:

147쪽

τηφόρε κάχλυθι μάντι. praecedunt commenta alterius graemmatici, quae ultra Pindari verba non spectant). Pausanias autem et Ammonem Libycum commemorat eiusque aliis in medii tabulis bellomun Messeniacomunita interponit IV 23, 1), ut ex aliolante provenerit ac proxima necesse sit, et praeter Libyci Ammonem norit Ammonem bacedaemoniorurn, cuius mentio est in I aconicis III 18 3:

Inarium adliibuit. Sed mera in coniectura collocata est Immem iam sententia, qui et ausaniam et lutarchum Theopompo sua debere Voluit. Nam etsi ausanias et lutarchus eandem rem eundem in modum narrant, tamen eo inter se dissemant, quod consilia inter se diversa sequuntur: lutarcinis enim nihil agit, nisi ut res a Lysandro gestas depingat Pausaniae cultus auιον summa rei est A nunc tandem intellegimus, quomodo potuerit fieri, ut in scholiis Iovis Ammonis Libyci testimonium haesti, qui carmen de rebus Lacedaemonias conscripsit, afferretur. Quae res per se explicabitur, ubi primum cognitum erit, apud auctorem scholiastae primitus eadem exstitisse, quae Pausanias exhibet Iovis Ἀμμωνος Ubyes mentio et αἴτιον, ΙoVis Aμμωνος Laconici aιτιον maesto sumptum aut certe Phaesti Versibus illustratum nam haesti versum optime potuisse locum obtinere in ea sabula, quam Pausanias areat, satis erat Vecto monuisse. Itaque Phaesti memoria etiam apud ausaniam servata est. Qui haestus quis fuerit nescio: lutarchi autem consensus, nisi e haesto ipse evlicatur, quominus ita expediatur, ut eundem historicum, quem ille e cripsit, sive Theopompus fuit, sive alius quas, haesto, poetae Ortasse sequioris aetatis, carminis materiam suppeditaVisse statuamus,

equidem nihil video quod impediat. Transeo ad Neptunum Πετραῖον. Quo de tomomine quae leguntur in schol Pyth. IV 246, ea idem scholion bis repetunt duplici

148쪽

recensione: Παῖ Ποσειδωνος Πετραίου Πετραῖος τιμειαι Ποσειδῶν παρὰ Θεττὐοῖς, τι διαπεμων τα - τα ἔμπη πεποίηκε δι' α-- ἐπιτρέχειντον ποταμον Π εὰν πρότερον δια μέσης πόλεως ρωντα και πολλα των χωρίων διαφθείροντα. καὶ Καλλίμαχος εὐγε δὴ καὶ Πνειος ἔλισσόμενος δια εμπε- οι δἐ οτι πί τινος πειρας κοιμηθεὶς ἀπεσπερμὰτισε κω τονθορὸν δεξαμετ η νη ἀνέδωκεν Ἀπον πρῶτον ον ἐπωνόμασε κυφων. 'ALλως ἐπίθει- Ποσειδῶνος ὁ Πετραῖος φησὶ δὴ καὶ ανῶν διατιθεσθαι τε Πετραί Ποσειδῶνι, που πὰ της πέτρας ἐξεπήδησεν ὁ πρῶτος λαος διὰ και Ἱππιος ὁ Ποσειδῶν. Eodem ex scholio fluxit glossa Etymologici Magni, s. v. Ἱππιος p. 73, 42 Ἱππιος ὁ Ποσειδῶν, τι δοκεῖ πρῶτω Ἀπον γενεννηκμαι, Σίσυφον leg ινφιον ε Θεσσαλίς, τῖτριαίνὶ τέτρακπαίσας. Θεν ιερὸν Ποσειδῶνος Πετραίω καθίδρυται θω - σαλη. Ac videmus Neptuni Πετραίου duas proponi explicationes, quarum ut neutra erat plane necessaria ad Pindarum explicandum, tamen utraque, luatenus ad Neptunum Πετραῖον refertur a indaro nominatum, non prorsus inepte in scholia recepta est. At altera harum sabularum non modo in Neptunum Πετραῖo desinit, sed etiam in Neptunum Ἱππιαν, quem indamis ne Verbo quidem tetigit. Inde comoacimus eum, Imprimus haec congessit, non Pindarum interpretatum esse, sed in deorum epithetis studium collocasse. Ac memorabile est eandem de Neptuno

Equestri fabulam redire in glossa Hesychii s. v. Ἱππlήιος, quae nullo pacto e scholiis Pindari fluit: 'ώπ Hιος Ποσειδῶν φυσικῶς φασι διατ λθειν τον ποιητρο δ 70R' ἔθ' ἁλος ἱπποι ἀνδράσι γίνονται. κατὰ

τον μυθον, τι Ἀπους γέννησε Ποσειδῶν Ἀρίονα, κνφιον, Πήγασοω.Εlucet igitur verum esse quod supra dixi hae glossa Varias eiusdem επικλήσεως interpretationes contineri, unam philosophorum, tres sabulares: nam id quoque nunc comprobatum est, ultimi Hesychii vectis non dici Neptunum Ἱππι- Vocatum esse, quod tres equos genuisset, sed tria Ain eiusdem comominis significari nam e tribus fabulis duas separatim non modo exstitisse, sed etiam ad interpretandam ἐπίκλησιν adhibitas esse nunc invenimus, alteram apud ausaniam

VI 25, Τ), alteram in Pindari scholiis, 1ae ab επικλήσεων sylloge pendere Hesychii consensus docet. Sequitur Diana Oρθωσία, de qua scholion longum exstat ad Ol. II 54. Ac primum quidem diremptae in libris et a Boechisio in duo scholia, sed ad unum scholion coniungendae quattuor cognominis explicationes sunt hae Dρθωσία ἡ Ἀρτεμις παρὰ το Θάσιον περεστιν ορος Ἀρκαδίας. εστι δἐ και ρος Ἀρκαδως 'ορθιον, αφ' ου και η θεὸς υρθία-a Dρθωσία καλεῖται. τοι τῆ ρθουσῖ τὰς γυναῖκας και εις

149쪽

Κεραμεικε. Haec e scripta esse ex auctore ali suo, illi non indarem interpretatus est, sed de deorum epithetis Varias sententia congemit, cum per se patet, tum inde efficitur, quod et Athenae commemorantur

et Diana Oρθω explicatur a indaro aliena. Ex eodem scholio sumptae sunt glossaerat in s. v. υρθωσία 631, 2 et Hesychii s. v.' Ma et De ina Sequitur, ut saepius in indam scholiis, additamentum Didymi κα-- Ηλείοις ορ σως ωρτέμιδος ἱερόν, ως νησι

Λίμμος. Didyta Dagmentum non ultra ultima schol Vecta a me scripta, PONIitur. Is autem qui collegit explicationes Dianae

discedit Arcadum nempe Diana Oρθια 1 tractatur, non potest aἴτιον Laconicae areari. Ceteroquin autem scholiasta indari cum uno e sylloge testibus consentit, cum scholiasta Lycophronis; qui tuam suam ad V. 1331 adnotat: υρθωσίαι φωρτεμις, in solo nomine fides est quam maxima illo enim Lycophronis loco Dianae nullus usus est et ipse scholiasta coactus hanc interpretationem reicere pergit: νυν-

ιννυμαζόνα λέγει ν Ἱππολύτη . De Semela indarus Ol. Π 45 haec: ζώει μει ετ υλυμπίοις, ἀπο τοῖσα βρεμ κεραννον τανυέθειρα Σεμέλα, φιλεῖ δέ νιν Παλλας αἰει καὶ ους πατορ μάλα, φιλεῖ δὴ παῖς ὁ κισσοφόρος. Verborum auδ νιν Παλλας ἀεί duplex exstat in scholiis commentarius, fluorrem alter 1ta interpretatur: τοῖτο οι ἐνίπλως δῶ τν εν θεοῖς διατριβρο λθουσιm, alter haec scripsit o M τι ς ἐπιχωρία Θεός. ἄγαλμα ναρ αντης ὁ Κάδμος ἱδρώσατο ἐν Ἀκαις κώμη της Βοιωτίας. ναία ου η Α ἀτιμὰται. Atque ille si uidem nihil ad rem, hic autem Hirsus ad ἐπίκλησιν provocat a indaro quam alienissimam doctrinamque ex alio auctoreaepromptam ostentat. Qui cum videatur paullulum a Pausania recedere, tamen e eodem fonte, quo ille usus est, sua petiit. ausanias

enim haec: IX 12, 3 Thebis eυτανθα ἔστι μει ἔν παίθρ βωμὸς καὶ Θαλμὶ θνας ἀναθεῖναι δὴ αὐτὸ Κάδμον λθουσι τοῖς ουν νομίζουσιν ἐς νην ἀφικέσθαι Κάδμον την Θηβαῖδα γιροπτι- κῶ ν Φοίνικα ἔνταἔστιν ναντίον ur της Θηνας ταύτης το νομα, τι 'οπα κατὰ γλῶσσαν ν Φοινίκων -λεῖται και ν ά leg. αἰτις κατὰ την Αἰγυπτίων φων . Thebanorum Drya scholiastam quoque novisse elucet ex illius verbis o δ οτι ς ἐπιχωρία εἷς, quibus Thebae respiciuntur. Sed est aliquando auctor unus, qui et uuamque επικλήσεως somnam et utra lue explicationem coniunctam exhibebat. Cuius auctoris ceteroquin ignoti ramentum servaVit seliol. Aesch.

150쪽

τοῖς Φοίνιξι. Uncis inclusi, quae scholiastae propria sunt. Scholia Aeschylea nec a indaricis pendent nec a Pausania; ne ἐπικλήσεων Maidem sylloges vestios certa cernuntur, quia is locus, quem supra de Baccho Choeropsala excerpsimus, non satis ad comprobandum idoneus est. Censeo potius syllogae auctorem primarium subesse intemum

scholio Aeschyli, decurtatum et ausaniae et scholio indari. 3Sequitur Apollo Καρνεῖος, 1em schol lain. V 10 ita interpretatur: Καρνεῖος πόλλων πό τινος Κάρνου μάντεως, ου φονευθειτος ναο Ἀλπου τοι πρακλείδου ὀργισθεὶς ὁ πόλλων λοιμὸν γοαλεν ἐν τῖ χωρ αυτῶν θέλοντες νῶν leg. - εξιλεώσασθαι τον Θεον ἐποίησανα- ἔορον καλέσαντες -την - τον Κάρνον Καρνεί- leg Καρο εχ ,ἐξ η και τον Απόλλωνα κάλεσαν Καρνεῖον. Eadem scholiasta Theocriti V 83 narrat, quem ἐπικλήσεων sylloge usum esse ausania collato III 13, 4-5 supra docui: η μὰλλον ουτος ὁ Κάρνος μάντις - ελετο τοῖς ρακλείδαις ἄσημα τούτοις μαντευόμενος ' οντινα κτραπεὶς ατων ρακλειδῶν, Ἱππότης νομα, λόγχη βαλὼν ἀπέκτεινε δι - λοιμος επεκράτησε τρο Πελοπόννησον απελΘ τε δ ελαβον χρησμον Ἀπόλλωνος τιμῆσαι Καρτεῖ- πόλλωνα και τοὐτο ποιήσαντες ἐπαύσαντο τῶ

λοιμου Theopompi hanc historiam esse scholiasta Theocriti antea pro- sessus erat. Consensus autem uisiusque scholii manifestus esset, nisi eum, qui Carnum interfecit, scholiasta imiam Aletam, scholiasta Theocriti Hippotam nominavisset. Atque Hippotes quidem pater Aletae erat. Sed quoniam praeter επικλήσεων syllogen, cuius reliquias scholion Theocriti 1. l. et ausanias . . AerVamant, huius sabulae testes , quos inter se

ulla ratione cohaerere credi non potest, Conon 26), Apollodorus bibl. II 8 3, 2), Oenomaus Cynicus apud Eusebium, praep. EV V 20 ), ad

unum omnes in nomine Hippotae consentiunt, efficitur Aletae mentionem excerpendi ITOm Vel neglegentiae sive scholiastae ipsius sive librariorum, non scholiastae auctori deberi. Hunc Norem I sustulimus, hi quoque loci inter se concinunt. δ)Accedunt ex scholiis Pindaricis loci duo, qui cum alias omnino non redeant, confere nequeunt, sed speciem eandem quam ceteri prae

tate evincitur.

라틴어 텍스트