Philemonis grammatici Quae supersunt vulgatis et emendatiora et auctiora edidit Fridericus Osann ... Accedunt anecdota nonnulla Graeca

61쪽

του ἰαυτων' καὶ ἀλλήλους Τρισταλεμος καὶ Σαρπηδων στρωσαν Πολυνείκης καὶ Ἐτεοκλλ άλληλους ἐφόνευσαν. καὶ επὶ Θηλνυκων λεγομεν, ἀλλη- λων, ἀλλήλαις, άλληλας' καὶ ἐπὶ ουδετέρων αμοίως, αλλήλων, ἀλλήλοις, αλληλα. ἀται δε αἱ τρεπς πλαγίαι συκ εχσυσιν ευλῖαν, Φύτε δυλῆν, ουτε πληΘυντικὰν, ουτε ἐνική Ουτε κλητι κἀς εχουσιν. st 5. ΑΛΛΟ μετὰ του ἡ συνδέσμου συντάσσεται, Δον ἄλλο τουτο η σκεῖνα καὶ αλλα ἐπὶ φυσεως λέγετα, oliν αλλο ανΘρωπος, καὶ ἀλλομπος. st6. ἈΛΛΟΣ λέγεται ἐπι πολλων' ετερος ἐπὶ δυοῖν. το ἀλλος κλητικὸν συκ εχει' η γὰρ φυσις τῆς κλησεως μάχεται τη σημαινομένω του ονομωτος. η γαρ κλητικὴ ως προς παρόν ἐστι πρό - πον καὶ γνωριζόμενον το δἰ ἄλλος ἀγνοούμενόν ἐστι καὶ ἀπόν. ρμοιως ναὶ αἱ κλητικαὶ των πυσμα- των, ητοι τῶ ποῖος, τίς, πόσος, ἐκλελοίπασιν' επειδὴ τα πυσματα περὶ απόντων καὶ αγνοουμενων γίνονται προςώπων' αἰ δε κλητικαὶ παρόντων εἰσι καὶ εγνωσμένων. ἄλλος προςώπου σχμαντικον ἐστι,

Xenoph. Ephra. p. 164. eum Loeellae notar Eiiripidis Ioeus mihi nondum innotuit. as Phav. h. V. P. 3M,55. . Phav. li. v. p. Ia 43. Similia Eιγ m. M. P. 66,54.

62쪽

λουν υποστάσεως, ρῖον ἀλλος Ἀντιφανης, καὶ αλλος Ξενοφάνης. σημαίνει δε τὰ αλλα τη ν κατὰ φυ- σιν διαφορὰν, οἰον αλλο ἄνθρωπος, και αλλο σπ-πος' τὸ δ' ἀλλοῖον επὶ των ωατἀ φυσιν διαφορῶν τίειται. ζητητεον δε ἡ ονομά εστι τὰ αλλος, η

αντωνυμία. εισί τινες λόγοι οἱ ἔλκοντες αυτὰ εἶναι αντωνυμίαν, καὶ μη ἄνομα' επει ρν τρόπον τὸ ἐκεῖ

λη του σ ποιεῖ τὰ ρυδέτερον σεσημείωται δἰ τὸ αλλο, καὶ τουτο, καὶ τα -οια. ε τερος δε λόγος του μη)εἶναι αντωνυμίαν, αλλ' ἄνομα. ἡ γαρ αν- τωνυμια αντὶ ρνόματος λαμβανεται, τὸ δἰ ἄλλος αωστον' και διότι το ρύτος, καὶ σκε7νος, καὶ τἀλοιπὰ, η δεῖξιν σημαίνει, η αναφορήν. τὸ δἰ αλλος

64쪽

τὀ ῖ ἔχει εν τῆ παραληγούση. τὰ γὰρ ἀπδ περισπωμενου ρήματος γινόμενοι, ἡ διἀ του ὀ μικρου γίνονται, οἷον μισω, μισογυνης' φιλω φιλοερς' η διά του Ξ, οῖον ἀμαρτω, ἀμαρτίνους' οἶδω, Οἰδίπους. 31. ἈMSO TEPOI πληΘυντικως λέγεται, οῖον ἀμφότεροι γραφουσιν, ου γράφετον. το δε ἀμφω κω δυλως, ως τη σημασία, οἴτω καὶ τη φωνη ' δυiκοῖς τε και πληθυντικοῖς συντάσσεται ρη- μασι ' τὰ μεν, διὰ την φυσικην σημασίαν - το δε, διά το εμπεριεχεμαι τω ἀρι ω πληΘυντικω τὰ εν κατἀ δυο. ἄμφω ουν δυνάμεΘα λεγειν τρεχετο καὶ ἄμφω τρεχουσιν.

τὰ γἀρ σημανόμενον κωλυει. διαφερει δε τὸ ἀμφωτου δυο ' οτι τὰ δυο γράφεται, καὶ διὰ του . μικρου, και διὰ του ω μεγάλου Ἀττικως, τὰ δε εα- φω ἀει διὰ του ῶ μεγάλου ' καὶ οτι τὸ μὲν δυσμετὰ α Θρου συντάσσεται, οIον οἱ δυο, τὸ δἰ ἄμ

φω ἄνευ του ἀρΘρου, καὶ σημαιει τὰ ἀμφοτέρους,

65쪽

άμφω ὁμως Θυμω φιλεουσά τε κηδομενη τε. φαίνεται δἰ σολοικοφανες τὸ παρ υμήρου, ἄμφω δ' εἰομενω γεραρωτερος ῆεν Uδυσσεύς.

ωφειλεν εὐσυντάκτως εJred, αμφοῖν δ' εἰαμενοιν. δ δε καινότερον εφρασεν, δια τὸ άρξασΘαι, ως εν σχεδιασμω, ἀπὸ εὐΘείας δυiκῆς' εἶτα δια τὰ μηεχειν ἔν κοινὸν ρημα περὶ Mενελάου και 'οδυσσεως ειπεῖν' ου γαρ ησαν Ῥοίως ἀμφω γεραροί. τοιοῖ- τόν τι καὶ τὰ, συν τε δυ ερχομένω ' καὶ ἀλλα πολλά. 33. 'ANA ΠΛΕΩΣ' Ο πεπληρωμενος, απὸ

του πλεως, μετα του στε τικου ἀ, απλεως, ο εν-δεης' και μετἀ προβήκης.ετέρας στερήσεως, καὶ πλεονασμα του ν, ἀνάπλεως ' ητις, εν τοῖς τοιαύ- τοις προςτιθεμενη και ἀναδιπλουμένη, κατάφασιν,

66쪽

φορὰν σημαίνοντα τινος. λεγονται δa ως τὰ πευστικὰ καὶ ἀόριστα επί τε πόσου καὶ ποιου λεγονται. τοῖς δε κυρίοις καὶ προς ορικοῖς, ε ομοιογνως καὶ ὁμοιοπτώτως συντάσσονται, ὁμοιώσεως η δείξεως ενεκα. ἔ- δ' στε Θαυμαστικως. ἀναφέρει δε την διάνοιαν των προεγνωσμενων. συμβαίνει γάρ τὸ τοι- οῖτον σταν τις λέγη, τοιούτος ην Ἀχιλλεω οῖος Αἴας. σξεστι δε ταυτα καὶ ἀνταποδοτικα καὶ δεικτικἀ ὀνομάζειν' στι πολλάκις χρωμενοι τοῖς τοιοῖτοις δεικνύομεν, ὀροντές τι σμιον και οτι πρὸς ἄλληλα ανταποδίδοται ηγούμενα καὶ επόμενα. κυρίως δε ἀνταποδοτικα τὰ εχοντα τὸ τ ἀρκτικὸν, οῖον τοιοῖτος, τηλικούτος, τόσος' ἁ δη καὶ τω δε επι- τείνετα , άῖον τοι -δε' καὶ ἄρΘροις συντάσσεται. τάγε μεν απὸ φωνηεντος ἀρχόμενα οὐ συντάσσο

ται ἀρθροις ' οὐ γάρ ο οῖος λεγομεν, οὐδε ὀ ἴσος.

67쪽

ται τἀ απονίαν εχοντα, απερ μετἀ ὐποτακτικού

68쪽

λεγονται, οΠν ω Ζευ, τι χρήσωμαι ' τις γένωμαι ποῖ τράπωμαι.s . 'ΑΡΓΥΡΙ ΔΙΟΝ' υποκοριστικως, λα τούῖ γράφεται. ει ι γὰρ παραγωγαὶ του και ἰδῖος. καὶ ει μεν ἡ τελευταὶ συλλαβὴ τῆς γενικῆς του ἶλ ον γIνεται ἡ παραγωγὴ, και φυλάττονται αἰ τρεῖς συλλαβαὶ αἰ τελευταῖαι συνεσταλμεναι, οῖον γνωμη, γνωμης, γνωμίδιον ' φυχῆ,

φυχῆς, ψυχὶ ' ξίφος, ξίφους, ξιφιλον. εἰ

ἀπο φωνήεντος ἀρχεται, λα του δῶς γινεται ἡ παραγωγὴ, και ἐκτείνεται ἡ τρίτη απα τέλους

37. Pli V. h. V. P. 27O,1. Ttyn . Μ. P. 147, 5.λἀ τῆ διενJ Cod. ιιον, myrn. P. C; eodem Vitio Cod. Eliam In Ox ειεν, quo loco Etymologi scriba non Peccavit. αι τetis a Mat 3ἀιJ Cod., Edit. et Phav. τιμα ιr tamen τetu ex Elym. suscepimus. In codice enim Numeriam aus Pi OT IN I e goIito littera V exprestum fuisse, tinde librarius Teiται cit. Quae contusio innumeris laxe veteriam scriptis adspersit maculas, et tiaraim partem eluit Ba itis Cosarnsntae. Palaeogr. p. 852. Itaque in Tlieodosii fragmento Behheriis ad Apollon. de suntax. P. 352. Pro τριτοs legendum e 1.τvis Tecte vidit. ἀπε τελευσJ Unde editum ae a τελευτης provenerat, Non Mequor, quum praesertim Codex ἀπετέλουs manifesto teTat, unde neri O non inm a Tiλους restituet, ut etiam in E m. et Pha . legitur; simili modo διατιλους una voee i. Μ S. scribi, annotavit Bastius Coniment. Palaeogr. p. 795. Neque me. mini απε τελιντῆς Grammatica signifieatione me unquam legisse.

69쪽

επιτατικον ἐστιν. οἴτω πολλαχοῖ

70쪽

εοῦ δίφθογγον, οῖον ἀφροδίσιος. ἀφροδισία, ἀφροδί

σιον. σεσημείωται τρ Ἀρκείσιος. καὶ Σιμοείσιος, διότι ἀνεφάνη το ε εν - 'AOωσιος, καὶ Σιμόεντος. καὶ ἀπερείσιος καὶ ἀπειρεσιος. ἀλείσιον. γαμα πεδιάδος.

νυμικὰν ἀπο του Ἀτρεύς. τὰ ἀπο των εις ν,

γράφεται ' Mέμνων, Μεμνονίδης Φοῖνιξ, Φοινικίδης Πέλοι, Πελοπίδης' Nεστωρ, Νεστορίδης καὶ τἀ α- - εῶ ῆς καὶ ῶς, οῖον Βηλος, Βηλίδης' ἔρως, ω1δης, καὶ συναρεσει, υρωδης. ετι τὰ μητρωνυμικἀ πάντα, οῖον Λητω, Λητοι δης' Δανάη, Δαuαιδης. τα δε ωιλομηλείδης, κυριον ον, διὰ διφθόγγου γράφεται. - δε ἀπο των εις ελ καὶ λ Ἀττι-