장음표시 사용
471쪽
Ἀβροκόμην ἀνωδύρετο. 'O δε Ἱππόθοος ακουσας ἡτι
τε Ἀνθια ειη, καὶ ἔτι γυνη του πάντων αὐτω Gι τάτου, αππάζεταί τε αὐτην, καὶ εὐθυμεῖν παρεκλ
λει, και την αὐτῶ προς Ἀβροκόμην οιλίαν διηγεῖ-
γων ἐπιμελειαν, Aβροκόμην αἰδουμενος. Αυτὸς μπαντα ἀνηρευνα, ἐύ που τον Ἀβροκόμην ἀνευροι.
quaenam esset percontatus est; verum ex quotidianactim Anthia consuetudine, eius amore flagrare coepit. Glinque multis eam promissis sollicitaret, abnuere illa primum, se non dignatii herili lecto dicens; tandem instanti Hippothoo, cum nil aliud suppeteret, satius-oue esse ducens, omnia Vel arcana prodere, quana datam Abrocomae fidem solvere, de Abrocorna narrat Oinnia, & Ephesum, & amorem, & iusiurandum. &iz.sortiinia, sul inde gemens Abrocomae desiderio. Hi Pothous, ut audivit Anthiam illam esse, amici suis una mi uxorem, amplexatur, ac bono esse animo iubet, suam cuin Ahrocoma amicitiam narrans. Illam domi habuit, omnique cura prosecutus est Abroco- Iriae grratia, Minniaque investi Muit, sicubi Abroconiam inveniret.
472쪽
'Aβμκ- ης τα μεν πρῶτα επιπόνως εν τω Νουκερίω εἰργάζετο τελευταῖον δε, οὐκέτι φέρων τους πόνους, διεγνω νὰς ἐπιμας εἰς Εφεσον ανάγεσθ'αι.
Σικελίαν πάλιν, ὼς εκεῖθεν ἐπι Κρητην τε, καὶ Κυπρον, και Ρόδον αῖ ξόμενος, κακίῖθεν εις ' Εῖεσον γενησόμενος. Ἐλπιζε δε ει τω μακρω πλω και πι- ρι Ἐνθίας τι πυθέσθαι. Και ό μεν ολίγα εχων ταεπιτηδεια ἀναγόμενος, και διανυσας τον πλοῖν, ταμεν πρωτα εσι της Σικελίας ερχεται, και εὐρίσκειτον πρότερον ξενον τον Αἰγιαλεα τεθνηκότα. Ἐπενεγκας δε αὐτω χοας, και πολλα καταγακρύσας, αν -
Θ εἰς πάλιν, και Κρητην παρελθων, is Κύπρω γενόμενος, ἡμέρας ατρίψας ολίγας, καὶ εὐξάμένος τη πα-τρίω Κυπρίων Θεω, ανηγετο, και κεν εἰς Ροδν. 'E
Abrocomas primum Nuceriae aegre victilin in opere faciundo exercebat; tandem labores non amplius ferre valens, conscensa navi statuit Ephesum proficisci. Νο-ctu mare accedens, navim nactuS, quae educebatur, in
Siciliam uerum navi Muit, ut inde Cieran , Cyprum,& Rhodum, tandemque Ephesum perveniret. Sperrabat& in longa navim ione se aliquid de Anthia audituriam. Cum parvo ij ur commeatu prospera navigatione in Siciliani vectus, veteri hospiti Aegialeo, quem mortitum invenit, iusta fecit, & flevit; tum iterum solvit, & Cretam praeteriens Cyprum venit, ibique at quot dies commoratus, precatusque patriam Cyprio-riini Deam, in Rhodum proficiscitur, & il sic prope
I T πιτυγχανειὶ Ita corr. Hern- riam, quam a recta striacturae te steri . vulg. ἐστι θάυι, quod, ipso abhorret. non minus ab usu vel
473쪽
ταῶθα πλησίον του λιμένος ' ει σωκίσατο. Και τε
τα τὴν Ἀνθίαν, αξτορία δε των επιτηδεύων.
O δε Λεύκων ἐν τουτω και ἡ Ρόδη διατρίβοντες
εν ' Ρόδω ἀναθημα ἀνατεθείκεισαν ἐν τω του Ἐλίου ἱμporium divertit. Cum iam non longe Epheso abesset, natorii in omnium cogitatio sul iit, patriae, paremuim, Antiliae, sodalium; & ingemiscens, o infortuniat inquit, Ephesum solus redeam, & paremes me videant absque Anthia, & inutilem navigationem perficiam,& res narrena sorsan minime credibiles, conscium e rum, quae passus fueriin, non habens. At dura, At,r coma, atque, cum Ephesi fueris, tamdiu vive, donec Antiatae tumulum excites, & lacrinias illi, ac iusta persolvas, tum temet ipsi adiungas. His distis, urbem anxius pererrabat, inops consilii, quo Anthiam, quo uberitin quaereret. Interea Leucon & Rhoda, dum Rhodi moritntiar, donum in Solis teniplo posuerant, prope aurea urna a
474쪽
ρω παρα την χρυσην πανοπλίαν, ην Ἀνθία και Ἀβρο- κόμης ἀνατεθεικεσαν. Ἐνεθεσαν στηλην, γράμμα
χρυσοῖς γεγραμμένην ὐπερ Ἀβροκόμου καὶ Ἀνθίας.
Ἐνεγεγραπτο δε και των αναθέντων τα ρνόματα, ο
μης επιτυγχάνει ' εληλυθει δε προσεύξασθαι - Θεω. Ἐναγνους ουν, καὶ γνωρίσας τους αναθέντας, καὶ την οἰκετων ευνοιαν, πλησίον καὶ την πανοπλίαν ιδων, μίγα ανωδυρετο παρακαθεσθεις στη . Ω. παν- τα,' ελεγεν, ἐγω δυστυχης' επι το τέρμα η- του
βίου, κα εἰς ανάμνη ν των ἐμαυτου συμφορων. Ἱδου ταύτην μεν την πανοπλίαν ἐγω μετ Ἀνθίας αν όηκα, και μετ ἐκείνης αποπλεύσας Ῥόδου, ηκω νυν ἐκεάην ο- αγων. Εἰ δε αυτη ἡ στηλη των συντρόφωντων ἡμετερων ὐπερ αμῖο τερων το ανάθημα, τὰ οὐν γένωμαι μόνος ue που δε τους φιλτάτους ἀνευρω; Tα
olim fixa ab Abroconia & Anthia, & titillum addideriint aureis lueris inscriptum de Abrocoma & Anthia; neque ipsorii in deerant nomina, qui statuerant, Leucon& Rhoda. Cum in hunc titillum incivisset Abroconias, venerat enim ad supplicandum Deo, ac legens perspiceret benevolentiam iam ulorum, qui posueriint, ac pr pe arma videret. assidens titillo ingemuit. Heu me omni- no, inquit, infelicenti ad extremum vitae perveni, atque in recordationem calamitatum mearum. Hanc ecce arma turam ego simul cum Anthia dedicavi, & inim ea Rh do profectus, nunc redeo illam non adducens. Quia ahuem hic titulus a sodalibus nostris de iuroque nostrsini est positus, quisl fiam solust ubi assequar nidu
475쪽
και εἰς την πανοπλίαν ἁποβλεποντα, - γνωρίζουσιμεν ουχι Θαυμάζουθι δε, οσπις ἰὼν αλλοτρίοις ανα-
θημασι παραμένοι. Καὶ ο Λευκων εzη, 's1 μειράκιον, τί βουλόμενος αναθημα ν ουδεν σοι προση-- κρειτι παρακαθεζόμενος και θ ρνεῖς; τί δε σοι τουτων μέλει; τί 1ε των ἐν ταῶθα ἀναγεγραμμένων κοινωνεῖ σοι; Ἀποκρίνεται προς αὐτον 'Aβροκόμης 'Eμα, Cησιν, ἐμα τα αναθηματα Λεύκωνος καὶ 'Ρο - δης, ους ἰδεῖν ευχομαι μετα Ἀνθίαν Ἀβροκόμης ὁ δυστυχης. Ἀκούσαντες οἱ περι τον Λευκωνα εὐθυς μεν ανεῖς εγίνοντο ' ανενεγκόντες δε κατα μικρον ἐγνω- ριον ἐκ του σχήματος, ἐκ της φωνης, ἐξ ὼν ἔλεγεν,εε ὼν Ανθίας ἐμέμνητο. Και πίπτουσι προ των πωδων αὐτου, και τα καθ' αὐτο διηγουνται, την οδεντ ν εις Συρίαν απο Tύρου, την Μαντους οργην, την
egregie carost Haec cum lacrimis dicenti Leucon &Rhoda adsunt, pro more Deo supplicaturi. Abroconiam titulo assulentem & intuemem arma vident, nec noscentes nitrantur, quis ita alienis donariis immoretur. Et Leuco mi idem, Quid tibi vis, inquit, adoles pens, doni nihil te attinentibus assidens. lacrinians & ingemiscensi Quid haec tibi curae sunt ρ quid tibi cum sis.
quonini nomina inscripta videst Abrocon as, Mea, respondit, mea munera sum Leuconis & Rhodae, quos cum Anthia videre miser ego Abrocomas exopto. Obstupuere ii, cum haec audissent; tum ex habitu, e voce, ex his, quae vixerat, & quod Anthiam memoraverat, agnoscentes, ad pedes illius procidunt, mi aeque illis evenerant, narrant, a Tyro in Syriam iter, Ma
476쪽
' ἔκδοσυν, την πράσιν, την Λυκίαν, την των δεσποτων τελευτην, την περιουσίαν, την εις 'Ρόδον ατιεν. Κὰδη παραλαβόντες αγου ν εἰς την οἰκίαν , ενθα ο ὐτοὶ
κατηγοντο, καὶ τα κτηματα αυτων παραδιδόασι, κοεπεμελουντο, και εθεραπευοντο, και ει λεῖν παρεκάλουν. Tω δε ἡν ουδεν Ἀνθίας τιμιώτερον, ἀλλ' εκείνην
Και ὀ μεν ἐν Τόδω διηγεν μετα των συντρόφων,ο τι πρά ει βουλιυόμενος. V δε Ἱππόθοος λίγνωτην Ἀνθίαν ἀγαγεῖν απο Ιταλίας εἰς 'φεσον, ὼς
αποδωσων τε τοῖς γονεῖσι, και περι Ἀβροκόμου ἐκ si τι πευσόμενος. Και - ἐμβαλών πάντα τα αὐτου εἰς ναυν μεγάλην Στεσίαν, μετα της Ἀνθίας ανηγετο, και διανύσας μάλα - μενως τον πλῶν οὐ πολλαῖς ημέραις εk Ρόδον καταίρει νυκτὸς ετι, καπαυθα παράγεται παρά τινι προσβυτιδι, Ἀλθαία το ονομα, πλησίον δε της λωιάσσης, και την τε Ἀνθίαν παρ
tus iram, locatos se & venditos, in Lyciam devectos, dominor in obitum, divitias, & reditum Rhodum. Inde domum, ubi liabitabant, ducunt, eique rem, quan ta illis erat, tradunt, multaque cura famulantur, ut bono sit animo hortatues. Illi nil erat Anthia carius.
Dum is Rhodi cum sodalibus, quid faciendum sit, deliberat, Hippothous statuit Anthiam ab Italia Ephesum ducere, ut eam parentibus reddat; ita que aliquid de Abroconia se aiuliturum sperans, re omni navi cuidam magnae Ephesiae imposita, cum Anthia solvit, &admodum secunda navigatione usus, non multos post dies Rhodum noctu appulit, & ibi apud anum Alisthaeam nomine in litore divertit, & Anthiam ad ii
477쪽
εν ἀναμνησε των προτερων γενομενη, 'L. τα πάντων,
εzησεν, ανθρωπων ἐοορων, Ἐλιε, μόνην Ῥε την δυστυχη παρελθων , πρότερον μεν ἐν Τόδω γενομένη εὐτυ-χως τε σε προσεκυνουν, καὶ Θυσίας ἴθυον μετα Ἀβρωκόμου, και ευδαίμων τότε ε νομιζόμην' νυι ι δε δούλη μεναντ ελευθερας, αἰχμάλ τος δε ἡ δυστυπης αντι της μακαρίας, και εἰς Ε εσον ερχομαι μόνη, και σανου- μαι τοῖς Oiκείοις 'Aβροκομην οὐκ εχουσα. Tαυτα ελεγε, και πολλα ἐπεδακρυε. Κα δηται του Ἱπποθόου
spitem adducit. Ea nocte quievit. Insequenti die de navigatione cogitarunt; sed festus is dies Soli publica mi liorum magnificentia agctatur. Pompa. & sacrificium, & civium celebratas. Aderant Leuco & Ri octa non tam publicae laetitiae participes, quam conquisituri, si quid de Anthia altilirent, cum Hippothoiis lemplum intrat ducens Arithlam. Ita dona respiciens, & pra
teritorii in recordata, o Sol, ait, qui hinnana omnia intueris, unam me miserit in praeteriens, qtiae, cum antehac Rhomi essem, te feliciter adorans. sacra tibi citin Ahroconia feci, &tunc beata quidem existimabar, nunc semva pro libera, & captiva in selix pro felici Ephesum
sola redeo, domesticis me absque Abrocorna ostensiarii. Haec lacrimans loquitur, obsecratque Hippocliouin, ut Diuibroci by Coral
478쪽
τὸ πληθος των Ῥοδίων ἐγνωριζον τα ονόματα εκ της προτερας επι- ας. Κακείνην μεν την Ῥεραν οὐδενcomae sibi partem abscindere liceat. ac Soli donum p nere, & pro Abrocoma precari. Cum permisisset Hippothous, illa abscindens quod comae poterat, occasionem nacta, citin nemo adesset, positit & inscripsit: PRO. VIRO. ABROCOMA. ANTHIA. CΟΜΑΜ. HANC. DONUM. DEO. DEDIT. His peractis cum supplicasset, una cum Hippotiioo abit. Leuco & Rhoda, qui interim pompam prosecuri sue rant, templum accedunt, & munera intuentes herilia noscunt, ac primum cupide comam deosculantur, plorantque non secus, ac si Amlaiam videant, ac rarulem, sicubi eam invenire possint, conquiriant, cum & Rh dii omnes nossent nomina adolescentum, ex quo primum ibi peregre venerant. Nihil illo ille invenientes abiere, et 'Sπιώκμων Bene ira vulvium ἰπού-ιας eorr. Abresch.
479쪽
νεν. Ἐν τούτω δε ἐπεισίαιαν ἡ Λευκων καὶ ἡ 'Ροδη, τον A κόμην καταλιπόντες ειδον M.Mὼς ἐπι τοῖς αὐτοῖς διακείμενον' ελθῶπις δε όρωσι την Ἀνθίαν, καὶφ μεν ετι αγνωστος αὐτοῖς μβάλλουσι δε πάντα ,ερωτα, δάκρυα, τα ἀναθηματα, - ονόματα, το εἴ-
μάκει, τίνες τε ησαν, καὶ τί βουλοιν ' ου γαρ αν ποτε Λευκωνα καὶ Τόδην ηλπισεν. οι δε εν εαυτοῖς γενόμενοι, 'sὶ δέσποινα, εφασαν, 'Aνθία, ἡμῶς οἰκεται& Ahiroconiam de his, quae in tempe erant, certiorem faciliari. Ei fere animuni inducemi, ut de re inopinata quidquam credat, spes ostensa est Anthiae recuperiindae. Insequetui die, cum minime esset mare tempest, vum ad navigandum, Antilia iterum cum Hippothoo ad templum venit, & donariis assidens lacrimas & gemitus fundebat, cum Leuco & Rhoda ingrediuntiir, Abrocon a domi relicto, qui ob haec eadem anxio &aegro animo erat. Ut Anthiam vident, quam nomium agnoverant, ex omnibus simul coniecturam capientes, amore, Iactantis, donis, nominibus, specieque, brevi eam esse deprehemiunt, genibusque allapsi stupentes obmutuere. Illa, quinam essent, quidque vellem, mirari; nunquam enim Leuconem & Rliodam eos esse
sperasset. Qui ubi ad se rediere, o herii, inquiunt,
480쪽
σασα προβάλλει τε αὐτους, καὶ αππαζεται, καισαῖεστατα τα κατα Ἀβροκόμην μανθάνει. Συνερ ρει δε απων το πληθος των Τολων, πυνθαν μενον της Ἐνθίας ευρεσιν' και Ἀβροκόμου. Παρην δὲ εν τουτω καὶ ὀ Iet ἀθοος, εγνωρίσθη τε τοῖς προ τον Λεύκωνα, και αυδες ἐξέμαθεν οἴ τινές εum' και η' ταμεν αλλα ἐν αὐτοῖς inriτηδείως' το ἴτι μηδεπω 'Aβροκόμης ταυτα ἐπίσταται' ετρεχον 1ε, ως εἰχον, επι την οἰκίαν. 'O R, ὼς ηκουσεν ὐπό τινος των Το-
είων την της Ἀνθίας εἴρηαν, δα μίσης της πόλεως,
Anthia, nos famuli tui, Leucon & Rhoda, tecum peregrinari, atque una a latronibus capti. Sed quae te huc duxis fortuna λ Bono sis animo, hera , sospes Αbrocomas hic loci est te assidue deflens. Anthiam percussit il-yico is sermo, vixque se ipsam colligens, eos agnoscens salutat & amplexatur. & de Abroconia liqvulo intelliigit. Confluxit omnis Rhodiorii in multitudo, ut audivere inveritos Anthiam & Abroconiani. Tum vero accessit etiam Hippothous, innotuitque Leuconi & Rhodae, simul &ipse, quinam essent, certior factus. Ac de reli-
quo quidem inter eos commode se res habebat; hoc tamen minus, quod necdum ista sciret Abrocomas: itaque confesti in domum accucurreriint. Ille interim, postiquam ex aliquo Rhodioriim acceperiit, inventam esse Arithiam, per inediam urbem velut amens currebat,
x Καὶ Ἀβροκίμου - ει ρισιν Iam Henistertiusius quaedam hic Lacunam e Codice morenia deesse suspicatus fiserat. tino primum Locella supplevit.