Fabulae Aesopicae collectae ex recognitione Caroli Halmii

11쪽

αλπίστως nas laverit. Vide tamen ne auctor ακηδέστως scripserit; Vereor enim ne αδικάστως plane barbarum suae fortasse ne Graecum Pudem Vocabulum. - In sata. 224 perverso adhuc legebatur: Γραυς δὲ εἶπεν αυτῶ ' ,,κυων, τί φαντάζης κτλ. Restitui sententiam ex Balario 104, verborum. tistinctione sic emendata: γραυς δὲ εἶπεν αυτω κυ- ,,τι φαντάζηκτλ. In sab. 234 scripsi ἐπινίκιον ασας απεπτατο pro L α. ἔπτατο. Nee sanum videtur quod paulo ante legitur ηγανάκτησεν, quem locum Car. Ern. Christ. Se ei derus ex usu posterioris graeeitalis p. 61 sie interpretatur: leo Suis unDidiu se discerpsu. nec 'ssus et aegrotims promJuv. Talis utique esse debet sententia sed num Vecto αγανακτεῖν, pro quo απαυδαν vel simile ali suo 1 exspecies, exprimi potuerit, admodum dubium est. - Fabula 240', quae ex codice Florentino primum edita est, sic incipit in

codico: Φάσις ηλθε πασι τοῖς τετραπόδοις, καύχημα κατέχουσα εἰς παίδων κληθη. Scripsi στάσις pro φάσις, ite lue suspiciosum habeo κοπέχουσα, pro quo malim καταχέουσα, i. e. di undens. - In sata. 252 Versus quartus sie Vulgάbatur: πῶς νυν μα-

νεις ου μεστὰ δακρύων δράσεις; Metrum ianibicum flagitabat ut δράσεις δακρύων corrigeretur. - In sati. 255 scripsi: καί τίς σε, ἔφη, τῶν συνελθόντων τοσούτου ἁφέλησεν; ubi a vulgatis σε

abest. - In exuenia sabula interpunxi: εἶπεν ουτως' - χρη, ubi in Vulg. -τως cum ρου χρη invita sententia coniunctum est. - Insab. 257 corruptam lectionem cod. Horentini περιειλίττετο eod. Augusteus habet περιειλεῖτο) inlaetam reliqui, quamquam emendatio περιηλυτεύετο haud improbabilis videbatur. Asserimi autem lexicographi exemplum Verbi περιηλυτευεσθαι ex Versione Septuag. V. Ιereni. 49, 3. Simili ratione in aliquot codicibus Plutarchi V. Cat. c. 13 περιηλυσιν in περιείλησιν transiit. - De Verbis dubiis 257h αλλὰ τη κ κακην ὁδὸν ... ἀνατρέπω v. Io. Golti. Selineiderum p. 190. - In sab. 258 initio necessario θῆρας ἐθηρευον pro θηρας ἐθηρευον scribendum eral; v. quod sequitur: εὶ δὲ ζῶά τινα ἐθήρευσαν. - Ιnilio fala. 264 scribit fort. rectius

Lachmannus καταλιπων αυτον ἔφευγε. 0uod autem in extrema

sabula legitur τουτον εἰς ἐμὲ ἐξαιμάτωσας, pro quo habet cod.

Flor. εἰς ἐμε τοὐτον αφαιματωσι, notavi obelo, cum quod in mentem venit ἐξεμάστευσας non sufficere videretur. Requiritur aulem verbuni quod significat trans'rre Vel derimare. - In sab. sequenti ex Babr. num. 30 codex Athous habet in v. 7 sqq.:

12쪽

ὁ δὲ λιθουργὸς εἶδεν υπνώσας

αυτον τον Ἐχμην ἐν πυλαις ονειρείαις εἶδε λέγοντα ταμα νυν ταλαντεέη 'quos ex sententia Meineckii Lachmannus ita constituit:

o δὲ λιθουπὸς εἶδεν υπνώσας αυτον τὸν Ερμην ἐν πύλαις ονειρείαις, ,,ῶ δη λέγοντα ,,ταμα νυν ταλαντευη 'Ego faciliorem adhibens medelam εἶτεν - εἶτα) scripsi pro εἶδεν, et detriine in v. 9. εἶδεν λέγοντα. - In sab. 266 nolui ἐαν πείσησθε multare in ἐαν πεισθητε , Veritus ne Scriptorem ipsum corrigerem. - In epirnythio sabulae 269 scripsi δι ορκων πεισθέντα, ubi perperam habent editiones δι ὁρκον π. In sab. ipsa Verius videtur συνετίθεντο quam quod nunc legitur συνέθεντο, cs. Babr. 93, 6. - In sab. 271 emendavi κακῶς ἀπόλοιντο pro κ. απολούνται, sed intacta reliqui Verba antecedentia παραπλησιως ημαρτηκέναι τυφλω, quae Io. G. Schneidero p. 193 haud immerito subobscura videbantur. Si sana est lectio, in hanc, nisi fallor, sententiam aecipienda est: utinam lupus iampuam caemu aberranet, i. e. me non apprehendisset. - In sab. 274 ' quod cod. Aug. habet ἐαν συ απολογιῶν ευπορῖς, ἐγώ σε ου κατέδομαι, poterat utrumque ferri; hed propter lectiones, quibus idem responsum in aliis codd. traditum est, Schneiderum seculus lectionem emendandam existimavi, sed ita ut pressius, quam ille secerat, codicis vestigia sequerer; scripsi enim: καv συ απολογιῶν ευπο-

ρῖς, ἐγώ σε χ ἐπτον κατέδομαι. - Ιn sab. 27bh est quod de veritate lectionis απειλουμένης pro απειλουσης) dubites. - Ιnsequenti sab. 275' correxi πιστεύσας γυναικὶ, ubi adhuc legebatur πιστευσει γ. es. Babr. 18, 10. - In sab. 276 scripsi ἐξητει pro ἐζητει; V. Babr. 94, 5. - In sab. 278 scripsi: δησας τίς σ 4LO'ρεψε τουτον; ubi in vulg. δ deest. Verba sequentia ἀλλα τοstoetc. lupus dicere videtur, quare ἔφη addidi. In epi mythio subobscuro vereor ut Corais hae emendatione sententiam asse-

exitus sit: 'O λόγος δηλοῖ το ἐν ταῶς συμφοραῖς μη δειν γαστρι-

ζεσθαι. - In sab. 279 vulgatam ἀφεῖλε το πρόβατον resillulo ἀφείλετο eorrexi, id quod cum sermonis usus flagitavit, tiun quod sequitur: ἀδίκως αφείλου - ἐμόν. - In sab. 279' pro αρας αρνὸν corrigendum fuisse αρας αρνίον, quae se luuntur docent -- Fabulam reo auctore Lachinanno v. supra pag. VI in versus iambicos digessi, sed ita ut primum versum, quem

13쪽

PRAEFATI 0.

ille sic ordinaverat αποις ἐρημοις ἐμπλανωμενος λυκος, eX.

mea emendatione et faciliore et comptiore ita scriberem: Aυκος πλανωμενός ποτ ἐν ἐρημοις τόποις. - In sab. 281 cod. Flor. , ilem ed. Nevelet. habet: ἴνα τις αυτῶν τιποτουν κυνηγησας εἰς

μεσον αγάγη. Non sufficit quod proposuit Corais p. 154: ῖν ὁ τις

αυτῶν τιποτοῶν κυνηγηση, εἰς μ. α. Ego certa et Iemlatione mihi videor seripsisse: ῖν ὁτι τις αa τῶν δηποτοὐν κυνηγηστὶ κτλ. , qua saeta et sententia et metrum nam exiit integer Versus choliambiacus, cuius metri alia quoque vestigia in sabula supersunt) restituta sunt. - In sab. 28, ineptuna συῆῆευσάσης ex Babr. 114, 4 in συρισάσης emendavi. - In sab. 291 sententia ipsa requirebat, ut pro παραλόγως scriberetur ου παραλόγως; cs. Babr. 31, 3. Sub fineui autem sabulae scripsi οἱ μὲν Ουν αο-πχοι pro eo quod cod. Flor. habet Οἱ μεν γαρ αοπλοι. - Ιn sab. 292 nolui θνησκουσης - μέλει μοι propagare, sed Scripsi θνησκουση. De Voc. aulem, quod legitur in epimFlhio παρακολουθῶσι, v. Car. Ern. Chr. Schneid. in nol. crv. p. 15. Corais tam onp. 384 emendandum esse proposuit παρακολουθηση scit. ὁ θάνατος, quod sere paenitet non recepisse. - In sab. 294 Laeli-Πiannum seculus ἐποφθαλμιῶν pro ἐποφθαλμίζων scripsi; es.sab. 168 ed. I. G. Selineideri. - In verbis sab. 301 υφελόμενος το κρέος, pro quibus eod. Flor. habet αφελόμενος μέρος τι τοὐκρέατος , Vereor ut reclum sit το κρέας, quod quanaquana ita ferri possit, ut earo quam adolescentuli empturi erant intelligatur, tamen suspicor scribendum esse: υφελόμενος τρs κρέως. In eadem sabula et item in sequenti vitiosum λησεσθε in λησετε emendavi, ut etiam Lachmannus in exemplo ed. Selineiderianae correxit. In epi mythio denique scripsi η αυτη pro αυτη, qui in Verbis Obscuris hanc sententiana inesse existimean: Eadem est periuria im- pietas, elimo St psis eam sibi commodam reddit. i. o. ita inapi elatem eoninaiilii, ut nullam eon unisisse videatur. - In fab. 306'

edd. vulgalae habent: ἡ μεν αἴθυια τοῖς αἰγιαλοῖς αεὶ παρεδρευει, μη που τον χαλκὸν εκβάλλη η θάλαττα. Corrigendunt

esse mihi Videbatur: μη που ... εκβάλλει, i. e. -rc u litoridiuadsidet, si forte mare aes erracset. - In sab. 316 scripsi κάτω του

φρέατος pro κάτωθεν τ. φ.; in sati. auteni 318 συνέβη δ ουν pro συνέβη γοῶν. In epimythio eiusdem αυθωρον πτῶμα γίνονται

vilio sunt videtur et fort. scribendum: αυθωρον πτῶμα πεσωνται, si quid in lali scriptore, qualis Syntipas est, divinare licet.

14쪽

In sab. 320 malui verba καὶ oς Ουδεν ἐποίει ut spuria uncinis circumcludere quam deleto ουν cum Corai scribere: Καὶ Aς ουδεν ἐποίει, δησας κτλ. Cum enim dominus dicat, sibi probatione

asini ne opus quideria esse, qui iam ex consortio eius mores cog- noverit, alienurn videtur illud quoque narrari, asinum nihil laborasse et propterea pristino domino redditum esse. - Ιn sab. 322 , quae sermone plane barbaro ex Babrii sab. n. 111 translata est, cod. Hor. mendose habet κυλισθέντων των σπόγγων. Emendavit Corais ad sententiam recte: ἐμπλησθεντων των σπ.; ego Vestigia eo dicis pressius sequens: κλυσθεντων των σπόγγων. In Verbis autenm superioribus scripsi cum Car. Ern. Chr. Schneidero υπογγιον i. e. Sisiugem pro υποζυγίω, quamquam Verum eum a=Secutuin esse praestare nolim. - In fab. 330 perverse legebatur καν αὐτω μόνον ὀφθῶμεν a quo tandem δ), quod vitium

emendatione αυτο μόνον correxi. - Non minus cerium videtur

quod in sab. 332 seripsi, ἔνθεν κα φησε τω ἔνω, ubi cod.

Hor. ἔνθεν τι habet. - In sati. 335 cod. Flor. pro eo, quod est in eo l. Aug. αφεις την λείαν δια κρημνῶν ἐφέρετο, habet: αφεὶς την λείαν ἀταρ δ. κ. quod ita mutabat C. Fr. Hermannus, ut scriberet την λεωφόρον; rectius, opinor, Corais, si quae ratio est habenda vocabuli corrupti αταρ, correxit την λείαν αταρπον sive ατραπόν. - In sab. 342 scripsi Lachnianno auctore ἐξεκλλαπτε pro ἐξεκόλαψε. In sati. 343' relului scripturam codicis

Aug. : συνεβη δ' αυτὸν μη μόνον ὁ προσεδόκησε σφαληναι, quana-

quain bona Graecitas flagitabat ut oυ προσεδόκησε seriberetur. In sati. 351 lectionem codicis Aug. στερονοπονουμένης mulavi in στερνοκοπουμένης; inserius autein ex eod. Flor. ἁτίου pro ωτὸς recepi, quod fur non aurein, sed auriculam matris apprehendisse putandus est. Sub finem denique, ubi eod. habet πρῶτον μεν δέλτον, emendavi: πρῶτον την δελτον. - In sati. 349 ' scripsi απεμορφωθη pro ανεμορφώθη, ut αποτυποῶν, αποζωγραφεῖν, ἀποπλάττειν et similia dicuntur. - In sati. 353V debebam sortasse ἐπιβοώμενος ... ἐπὶ βοηθεία pro ἐπὶ βοήθειαν corrigere,

cum infra auctor fabulae lieni scripserit ἐπιβοῶντος ἐπὶ βοηθεία. Sed non serenduin videbatur κατὰ τὸ ηθος, cuius loco quoὸ sententia requirebat κατὰ τὸ ἔθος restitui. - Ιn extrema sab. 352SQrJSi μεμψαι pro μεμφη, propterea quod cuni in repelitionibus eiusdem sabulae μέμφου legitur, tum imperativus futuro aptius Videbatur. Epimythium autem, quod in cod. Aug. et Flor. plane

15쪽

absurdum est, ex Hudsoniana transferendum putavi, quamlum ne hoc quidem placet, cum sabula potius πρὸς τους παρα καιέγνν θαμντας scripta sit. - Ad verba fabulae 367 -καὶ στέως oκυβερνσθης υπάρχων adnotaVii Corais: υποπτος η γραφη. Si illud inulandum est, non dubito quin Verum sit: καὶ αυστηρος ὁ κυβ. κτλ. - In sab. 403 displicet quod legitur oπου γὰρ τοι-ειτον πικρον ἄγγελον ἔχει, nolui tamen ουτω πικρον ex Babrio

corrigere. Itemiue incertus haereo, uirum in Vectis quae sequuntur ουκ δν υποίσω, quod facile in συκ αυτον υποίσω corrigas, soloecismus librariis an ei qui sabulam ex Babrio concinnavit impulandus sit. - In sata. 405 lectio Vulgata πότερον .... χρη- σομαι necessario coniunctivo χρησωμαι restitulo corrigenda erat.

In sequenti autem sabula scripsi διελέχθη pro διετέθη auctore C. Fr. Hermanno v. Mus. Rhen. Ritschelli et Nelckeri V, p. 620 , qui de huius vecti solemni in rebus Venereis usu doctam Pier- soni ad Moeridem p. 131 adnotalionem conferri iubet. In eiu dem fabulae opiniythio invita Minerva consecto sententia flagitabat, ut αυτους ωπ ἐκείνων pro Vulg. τούτους υ. ἐκείνων Scriberem. luod autem Verbum λογοθετεῖν attinet, idem quod vulgare νουθετεῖν significare existimo. - In sati. 414 quod antea vulgabatur διαβαίνων πελαγος ἐν τυχη, si sententiam Spectes, Grais sic recte emendavit: διαβαίνων πέλαγος, εἰ τύχοι, sed et facilius et verius erat ην τυχη scribere. - Ιn sab. 418 ViX Sanum est ξένη, qua tuam bis in labella legitur, Videturque viroque loco ξουθη ex Babrio restituendum esse. - In sab. denique 425 intactum reliqui καταναλίσκων, eum tria eXempla, NeVeletianum ei Florentinum et Augusteum, genus masculinum habeant. Ac videtur serri posse, si cogites homini interroganti τίς εI; ut naturam, ita sexum bestiolae ignotum fuisse. - Intelligo equident etiam nunc haud pauca vitia in his sabulis inesse, sed spero fore ut iudices aequi, a Oscant me haud inutilena operam post Coraim in iis emendandis collocasse. Scribebam Monachii mense Iulio a. 1852.

16쪽

1. 'Aγαθα καὶ Κακά. J. 347. c. 402. 'Aγαθὰ παντα υπο τῶν κακῶν ἐδιώχθη, ώς ἀσθενηοντα ' εἰς οὐρανον-ἀνηλθον. καὶ τἀγαθὰ ηρώτησαντον Αία, πῶς εἶναι δεῖ μετὰ ἀνθρώπων. D δὲ εἶπε, μημετ' ἀλληλων πάντα, Di καθ' Τν τοῖς ἀνθρώποις ἐπερχεσθαι. Aιὰ τοsτο τὰ μὲν κακὰ συνεχη τοῖς ἀνθρώποις, ώς πλησίον οντα, ἐπέρχεται, τὰ δὲ ἀγαθὰ βράδιον ἐξ ουρανου κάτεισι. Ο λόγος δηλοῖ, ἔτι ἀγαθω μὲν ουδεὶς ταχεως ἐπιτυγχάνει, υπὸ δὲ των κακῶν εκαστος καθ' εκάστην

πληττεται.

2. 'μαλματοπώλης. F. 128. C. 148 et p. 345. S. 99. Σωλινόν τις Ἐρμην κατασκευάσας, προσενεγκὼν ἐπώλει. Μηδενος-ώνητου προσιόντος, ἐκκαλέσασθαί τινας βουλόμενος ἐβόα, ώς ἀγαθοποιον δαίμονα καὶ κέρδους τηρητικον πιπράσκει. Tῶν παρατυχόντων τινος εἰπόντος πρὸς αυτόν' ,,g Ουτος, καὶ τί τοὐτονἔντα τοιοίτον πωλεῖς, δέον τῶν παρ αυτοs ωφελειῶν

ἀπολαύειν ἀπεκρίνατο ' si ὁτι ἐγὼ μὲν ταχείας ἀφελείας τινος ἐπιδέομαι, αυτὸς δὲ βραδέως εἰωθε τὰ κέρδη περιποιεῖν.

Προς ἄνδρα αἰσχροκερδη καὶ το θεῖον περιφρ

3. ' ροῖκος καὶ 'ονάρια. F. 413. C. 346.)Γεωργός τις ἐπ αγροὐ γεγηραχῶς, ἐπεὶ μηδέποτε εἰσῆλθεν εἰς ἄστυ, παρεκάλει τοὐς οἰκείους τοsτο θεά-οασθαι. Οἱ-ζεύξαντες ἀνάρια καὶ ἐπὶ τῆς ἀπήνης αυτὸν ἀναβιβασάμενοι, μόνον ἐκέλευσαν ἐλαύνειν. υδεύ- ωτι χειμῶνος καὶ θυέλλης τὸν αέρα καταλαβόντων

17쪽

καὶ ζόφου γενομένου, τὰ ονάρια της οδου πλανηθενταεἴς τινα κρηβνὸν ἐξετόπισαν τον πρεσβυτην. 'Ο δὲ μέλ- λων ηδη κατακρημνίζεσθαι - ω Ζευ εἶπε - τί ποτέ σε ηδίκησα, ὁτι Ουτω παρὰ λόγον ἀπόλλυμαι, καὶ ταυταουθ' υφ ῖππων γενναίων οὐδ' ημιόνων ἀγαθῶν, ἀλίδναρίων εὐτελεστάτων; μ4. lare . C. IM.) Τπεράνωθεν πετρας αετὸς ἐκαθέζετο, λαγωὸν θη- ρεsσαι ζητῶν. sτον δε τις εβαλε τοξευσας ' και τὸ μὲν βέλος ἐντὸς αυτοs εἰσηλθεν, η δὲ γλυφὶς συν τοῖς πτεροῖς πρὸ των ὀφθαλμῶν εἱστηκει. V δὲ ἰδὼν ἔφη -καὶ τοsτο μοι ετέρα λυπη, τὸ τοῖς ἰδίοις πτεροῖς ἐνα

ποθνησκειν.-

Ο μsθος δηλοῖ, ὁτι δεινόν ἐστιν, ὀταν τις ἐκ των

ἰδίων κινδυνευρο. l

4h. υλλως. Ἀξότης καὶ υετός. C. 133. F. 218. lGξότης αετοs κατεστοχάζετο, καὶ βέλος ἀφεὶς φεIλε τὸν αετόν. Ἐπιστραφεὶς δὲ ὁ ἀετὸς, καὶ τὸ βέλος lἰδων ἐπτερωμένον τοῖς οἰκείοις πτεροῖς, ἔφη ' ,,τὰ παραυτῶν τοῖς πολλοῖς πραγμάτων οἰκείων ἐπιβουλη. 5. 'Aετὸς καὶ Ἀλώπηξ. S. 1. C. 1 et p. 279 sq. F. I.

'Aετὸς και ἀλώπηξ φιλεῖν ἀλληλους συνθέμενοι, πλησίον εαυτῶν οἰκεῖν διέγνωσαν, βεβαίωσιν φιλίας την συνηθειαν ποιουμενοι. Καὶ δη ὁ μεν ἀναβὰς ἐπί τι περίμηκες δένδρον ἐνεοττοποιησατο ' η δὲ εἰσελθossa εἰς τόν υποκείμενον θάμνον ἔτεκεν. Ἐξελθουσης δέ ποτε αυτης ἐπὶ νομην, ὁ αετὸς ἀπορῶν τροφῆς, καταπτὰς εἰς τὸν θάμνον καὶ τὰ γεννήματα ἀναρπάσας, μετὰ τῶν αυτ νεοττῶν κατε ινήσατο. υ δ' ἀλώπηξ ἐπανελθosσα ως ἔγνω τό πραχθὲν, ου μαλλον ἐπὶ τῶ τῶν

νεοττῶν θανάτ' ἐλυπήθη, ὁσον ἐπὶ τῶ τῆς ἀμυνης ἀπό-l

18쪽

ρω ' χερσαία γὰρ ουσα πτηνον διώκειν ηδυνάτει. Aιὀπωήωθεν στεια, ο μόνον τοῖς ασθενέσι καὶ ἀδυνάτοις υπολείπεται, τῶ ἐχθρω κατηρῆτο. Συνέβη δ' αυτω της εἰς την φιλίαν ἀσεβείας ουκ εἰς μακραν δίκην υπελθεῖν' Myύντων γάρ τινων αἶγα ἐπ αγροs, καταπτὰς απὸ τοὐβωμοs σπλάγχνον ἔμπυρον ἀνηνεγκεν ' ου κομισθεντος

εἰς την καλιὰν, σφοδρὸς ἐμπεσὼν ἄνεμος ἐκ λεπτοs καὶ παλαιοs κάρφους λαμπρὰν φλόγα ἀνῆψε ' καὶ διὰ τοsτο καταφλεχθέντες οἱ νεοττώὶ καὶ γὰρ ησαν ἔτι ἀπτηνες οἱ ἀετιδεῖο ἐπὶ την γην κατέπεσον. Καὶ η ἀλώπηξ

φαγεν.

o λόγος δηλοῖ, ὁτι οἱ φιλίαν παρασπονδοsντες, καν την των ηδικημενων ἐκφυγωσι κόλασιν δἰ ἀσθμνειαν, ἀλί ουν γε την ἐκ θεos τιμωρίαν διακρουονται Ουδ' ὀλως. 6. 'Aετὸς καὶ ' Ἀνθρωπος. F. 23. O. 147 el p. 345. 'Aετός ποτε ἐάλω υα ἀνθρώπου, ἔστις τὰ πτερὰ αυτοs εὐθέως τίλας, εἴασεν αυτὸν ἐν οἴκω συν ἔρνισιν'

ὁ-κατηφης ἐκ τῆς λυπης υπῆρχεν. μερος δέ τις τοs- τον ἐξαγοράσας, ἀνεπτέρωσε τὸν αετὸν αὐτίκα. υ δεπετασθεὶς καὶ λαγωὸν ἀρπάσας, ξνεγκεν ευθὼς δῶρον τῶ ευεργέτη. Tosτο ἀλώπηξ κατιδοsσα ἐβόα ' ,,μὴ τοὐ- τον συ ξένιζε, αλλὰ τὸν πρῶτον, μήπῶς ὁ αυτός σε πάλιν κυνηγή , καὶ αυδες τὰ πτερὰ τὰ σὰ κατερημώση. - Ο μsθος δηλοῖ, ὁτι δεῖ χρηστὰς ἀμοιβὰς τοῖς ευεργέταις παρέχειν, τους δε κακους ἐκκλίνειν. 7. νετὸς και Κάνθαρος. S. 3. C. 2. F. 223.

Ῥετὸς λαγωὸν ἐδίωκεν ' ὁ δὲ ἐν ἐρημία των βοηθησόντων υπάρχων, δν μόνον ο καιρὸς παρέσχε κάνθαρονηῶν, τοsτον ἱκέτευεν. ΟΜ παραθαήῆύνας αυτὸν,

19쪽

ώς ἐγγυς ἐλθόντα τον αετον ἐθεάσατο, παρεκάλει μὴ

απάγειν αυτου τον ἱκέτην ' κακεῖνος υπεριδὼν την σμικρότητα , ἐν ὀψει κανθάρου τον λαγωὸν κατεθοινησατο U-ἀπ ἐκείνου μνησικακῶν διετέλει, παρατηρουμενος του αετου τας καλιας, καὶ εἴ ποτε ἐκεῖνος ἔτικτε, μετάρσιος διαιρόμενος ἐκυλιε τα ἀα καὶ κατέασσέ, μέχρις ου πανταχόθεν ἐλαυνόμενος ὁ αετὸς ἐπὶ τον Αία κατέμ

φυγεν ἐστὶ δὲ του Aιὸς ἱερὸς ὁ ὁρνιο, καὶ αυτοὐ

ἐδεηθη , τόπον αυτφ προς νεοττοποιίαν ἀσφαλη παρασχεῖν. υ-Aιὸς ἐν τοις κόλποις αυτοs τίκτειν ἐπιτρέψαντος αυτφ, ὁ κάνθαρος τοsτο εωρακὼς, κόπρου σφαραν ποιησας ἀνέπτη, καὶ γενόμενος κατα τους του Aιὸς κόλπους, ἐνταυθα καθηκεν. Ο δὲ Ζευς ἀποδυμ σασθαι την κόπρον βουλόμενος, ῶς διανέστη, ἔλαθεν ἀκοήήωας τα ἁά' απ' ἐκείνου τε φασὶ, περὶ ον καιρὸν οἱ γράνθαροι γίνονται, τους αετοὐς μη νεοττευειν. λόγος δηλοῖ, μηδενὸς καταφρονεῖν, λογιζομένους, οτι ουδεὶς ουτω ἐστὶν αδύνατος, ῶς προπηλακισθεὶς μηδυνασθαι ἐαυτὸν ἐκδικησαι. 8. 'Aoός και Κολοιὸς και Ποιμήν. S. 2. c. 203 et p. 370. F. 3.

'Aετὸς καταπτὰς από τινος υψηλῆς πέτρας ἄρνα ηρπασε ' κολοιὸς δε τοsτο θεασάμενος διὰ ζηλον τοὐτου μιμησασθαι ηθελε. καὶ δη καθεὶς εαυτὸν μετὰ πολλουτ0s ἐοίζου ἐπὶ κριὸν ηνέχθη ' ἐμπαρέντων δ' αυτοs τωυονύχων τοῖς μαλλοῖς, ἐξαρθηναι μη δυνάμενος ἐπτερυ σετο, εως ὁ ποιμην, τὸ γεγονὸς αἰσθόμενος, προσδραμὼν συνέλαγεν αυτόν. καὶ περικόψας αυτοs τὰ ὀξύπτερα, ώς ἐσπέρα κατέλαβε, τοῖς αυτοs παισὶν ἐκόμισε. ν δὲ πυνθανομένων, τί αν εἴη τὸ ἔρνεον, ἔφη

μὲν ἐγὼ σαφῶς οἶδα, κολοιός, ώς δὲ αυτὸς βούλεται,

20쪽

ουτως η προς τους υπερεχοντας αμιλλα προς τs μηδὲν ἀνυειν καὶ ἐπὶ συμφοραις προσκταται γέλωτα.9. 'Aηδων και Ἐραξ. S. 4. c. 3 et p. 281. F. 2.

'Aηδὼν ἐπί τινος υψηλης δρυος καθημένη κατα τοσυνηθες ἐδεν' ἱεραξ δε αυτην θεασάμενος, ῶς ηπόρει τροφης, ἐπιπτας συνέλαβεν' η δὲ μέλλουσα ἀναιρεῖσθαι ἐδέετο μεθεῖναι αυτην, λέγουσα, οὐχ ικανη ἐστιν ἱέρακος γαστέρα αυτη πληρῶσαι ' δεῖν δε αυτὸν, εἰ τρο- φης ἀπορεῖ, ἐπὶ τὰ μείζονα των ορνέων τρέπεσθαι. Kαὶος υποτυχὼν εἶπεν ' se ἀλλ' ἔγωγε ἀπόπληκτος αν εἴην,

εἰ την ἐν χερσὶν ετοίμην βορὰν ἀφεὶς τὰ μηδέπω φαινόμενα διωκοιμι.

λόγος δηλοῖ, ώς ουτω καὶ των ἀνθρώπων αλόγιστοί εἰσιν οῖ δἰ ἐλπίδα μειζόνων πραγμάτωνJ τὰ ἐν

χερσὶν ἄντα προῖενται. 10. 'Aηδὼν καὶ πιλHA. C. 149. F. 260. B. 12.)υηδόνι συνεβουλευε χελιδὼν τοῖς ἀνθρώποις ειναι ὁμόροφον καὶ συνοικον, ώς αυτη. N δὲ εἶπεν ' ,,ου θέλω την λυπην τῶν παλαιῶν μου συμφορῶν μεμνῆσθαι, καὶ διὰ τουτο τὰς ἐρημους οἰκῶ. Tον λυπηθέντα ἔκ τινος τύχης καὶ τον τόπον φευ- γειν θέλειν, ἔνθα η λυπη συνέβη.11. υ ναῖος χρεωφειλέτης. S. 5. C. 289. F. 328. 'Aθηνησιν ἀνηρ χρεωφειλέτης ἀπαιτούμενος υπὸ του δανειστου το χρέος, τὸ μεν πρῶτον παρεκάλει ανα- βολην αυτω παρασχέσθαι, ἀπορεῖν φάσκων ' ώς δ' ουκἔπειθε, προσαγαγὼν υν, ην μόνην εἶχε, παρόντος αυ- του ἐπώλει. 3δνητου δὲ προσελθ όντος καὶ διερωτῶντος, εἰ τοκὰς η ὁς εχ t, ἐκεῖνος ἔφη, μη μόνον απιτην λίκτειν, αλλὰ καὶ παραδόξως ' τοῖς μὲν γὰρ μυστηρίοις