장음표시 사용
181쪽
πciράγονται καὶ προςλρομβάνουσι φων. τινα ἐν παραγωγu, ἐμὴ ψὴς' οὐδεμία δὲ παeαγωγη ἰγκλίνεται. λοιπὸν περὶ πρωet orbπων ό λο- ος. αἱ πρωzότυποι δὲ ἰγκλίνονται Ουτως. οὐδεμία ευμεῖα ἄντων μίας ἐγκλίνεται ' τὰ γὰρ ρηματα ἀναπληρουσι την χρείαν Gυτο ' ως δείκνυάαι ἐν του περὶ μντωνυμίας. αντωνυμία ἐν ἰση ἐγκλινε ται οἰδεμία. βαρύτονος φύσει Ουκ ἐγκλίνεται. εἴπομεν δὲ φωρο ι βαρὐτονος, ῶς ὁτι εἰσί τινες κατὰ πάθος βαρυνόμεναι καὶ ἐγκυ νόμεναι, ως τὸ Ῥεων κατὰ διαίρεσιν ' καὶ γὰρ ιβαρύνθη ου φυο
182쪽
οπερισπώμενος μέν, νον δὲ την τελευταίαν θέσει μακράν, λ. ἐχει το φοινιξ κη2υξ, η σπονδεῖος ομοίως παροξύτονος, ῶςπερ τὸ ηρως, ειλως, η ἴαμβος παλιν παροάυτονος, ως, τὸ teως , γέλως, αἰπυρριχιος, καθαπερ TO λογος, πονος. τηνιμαῖτα Toν τόνον ἐπὶ του
ε δέχεται, οἰον μίν τις ἐστί, φοῖνιξ ἐωτι, ηρως ἐστί, γέλως ἐστί, λόγος ἐστί.
μηδεν ἄλλο δηλουν. ὁμως δὲ κοιτῶς πάντα ἐγκλιτικὰ καλεῖται. φει δὲ τμ τοιαυτα ὀξόῖαν η περισπωμένην ' βαρύτονος γὰρ λέξις Ουη δγκλίνεται, εἰ μη κατὰ πάθος εχ η βαρεια, ώς τι σφας καί 'τινα υλλα, περὶ ών διαληφόμεθα. Προηγεῖται δὲ τουτων των ἐγκλε- νομένων, ὀχε ἐγκλίνονται, η προπαροξυτονος λέξις, ώς ἄνθρωπός μου, ἄν9ρωπός τις, η οξύτονος, ῶς μαθηλης μου, σοφός τιῶ, η τροχαλκη ἄπο τόνου, ώς δοῖλός μου, αλλος μοι, ἔνθα μοι. ἄλλων δε
προηγουμένων ουκ ἐγκλίνονται, o ν ἄνθρωπου τινός, ἄλλου τι το ς, ἄλλW τινί. καὶ δει εἰπόῖν την αἰτίαν. ἐν μισ λέξει κατωουνέχειαν δύο oξεως οι παλαιοὶ Ουκ ἐτίθουν ' κακοφωνίαν γὰρ
ποιουσι. TO Oυν ανθρωπος τις Ουκ ἔστι κατα συνέχειαν, αλλα με-- πολαβεῖ βαρεῖα η ἐν το θρω συλλαβρ. σοφός τις ' μία ἐστιν οξεῖα η εἰς τὸ ος. ὁθεν μέμφονται οἱ ακρσεῖς τον θέσει τρυαῖκὸν χοντα δυο οξείας ἐφεξης, ἄλλος τις ' καὶ εὐλόγως εις την απηντης οδυσσείας ο Ἀρίσταρχος οὐκ ἐβουληθη. δουναι εἰς τὸ ἄνδρα μοι δύο οξείας, αλλὰ μων ε0 τὸ ων, φάσκων is ἐν ἀρχα ποε - ,
183쪽
χαῖκοὐ προηγουμένου αι θ λίσεις γωονται. . Καὶ προς σαφηνειαν δὲ δεῖ εἰπεῖν οτι τα ἐγκλινόμενα η μον eo νοῖσιν, οῖο ν υβρισέ με, η διχοονοῖσιν, ξκουσά τινος, ἡ τριχρονου--' σιν, ηκουσά ἐιyῶθ' καὶ τότε τν πρωτn λέξει αναβιβάζουM τον το- τον, ως ἐλαφρὰ οντα. οτἐ δε τετραχρονοῖσι, τη πρώτη συλλορο υτῶν, ημῶν ημων, ημῖν ημιν, ημας ημας. ἰστέον δὲ ως ταῶτα τα τετμχρονα, καὶ εἰ συσι λουσι το τέλος καὶ γίνονται τρυρονα, Ουκ ἄναβιβώζου τν πρωτη λέξει, αλλα φυλαττουσι et ον αυτο ' τονον, ὼς ησαν οῦπ αρχης ἐγκλινόμενα. οῖον δέδωκεν Μιν ' συθ στεῖλαν ia r παρὰ τσις Ἱωσιν οντως ἔμεινεν ἐγκλινόμόνον. υβρι Πεν ημοῦς ' ου συστόῖλαν τὸ Ξ κατὰ διαλεκεον ἐφυλαξεν ἐν Goli' τη συλλαβs τον αυτιν τόνον. ' Λεῖ νοησαι οτι αἱ δισυλλαβοι ἄναμφιβόλως καὶ ἄναβιβάζουσιν ἐγκλινόμεναι καὶ φυλάμπουσιν Ορθοτο,ούμεναι, οῖον ἡκουσά τινος, ἄφ Ου τινος. αἱ δε μονοσυπλαβοι ἀναβιβάζουσι μὲν ἐγκλινόμεναι των προειρημέν- λέξεων - προηγουμένων ἄλλων δὲ λέξεων προηγουμένων των μη δεχομενων - την υκλισιν ' την ἐπιφερὁμένην ἄφατον σίγχυσιν ἐποίησαν. , οιον ἄνθρώπου μου δει εἶναι ἄνθρώπου ἐμοῖ. μέλει μοι ' ἔδει ορθο τονεῖσθαι, ιιέλει ἐμοί. ὁμως μονοσυλλαβουντα Ουτε ἶνεβίβαομν
, προηγουμ/ναις, εἰ μη εχ προπαροξύτονος η οξύτονος η τροχαλ η Ἱστέον δὲ ἔτι διαφέρει ἐγκλιτικὸν ἐγκλινομένου, Ουχ ὼς λέγει ὁ Φ- λοπονος ἐν τβ αντωνυμία, δν ἐλοχομεν ἐκιμ αλλα τω καθολου ησεο μερικω. πυν μὲν γὰρ ι ἐγκλιτιγὸν καὶ ἐγκλινόμενόν ἐστιν, ου πμν δὲ ἐγκλινόμενον καὶ ἔγκλιτικόν ἐστιν. αἱ μὲν γὰρ λεξεις αἱ οξντρ φθε ἐν τa συνεχείs κοιμίζουσαι τούς τονους ἐγκλινόμεναι καλοῖν
184쪽
Oa σύ, οὐ νθ μοι ' ὁ θην, καί o ην' o κέν, η κεν ἐλεγχιστος. ὁ ουν μετὰ μόνης της Ου παραπληρωματικός - ιγκλίνεται, οὐ- κουν, συλλογιστικὸς δὲ ῶν ὁρθοτονεῖται, οὐκοὐν αἰσχρὸν τόδε. καὶ
πο νυν ἐπηρημα ον περισπαπαι, σύνδεσμος δὲ ων καὶ συστέλλε- . ται καὶ ἐγκλίνεται, t' ' , πρωτα νυν Ῥρτηος μνησο μεθα. ' καὶ ουτοι μεν, oτε uoi in τὰς προειρημένας λέξεις τὰς δεχομένας . τοὐς τόνους των ἐγκλινομένων, ἄναπέμπουσι τούς τόνους, τοντο re, μηρόν τε, ανδρά τε. εἰ δὲ μη, ῶς εἴπομεν περὶ μονοσυλλάβων. οὐ ἀνειβιβίζουσιν Οἴτε φυλάττουσιν, οῖον τούτου γε ' o Tε εἰς τοπον η οξεῖα, ουτε εἰς τὸ γέ, ἄλλ' εἰς την πρωτην συλλαβην, τολτου γε. ου γ Πρ πειστέον etοῖς χθουοιν ἔτι εκαστa λέξει αναπέμπουσι τον τόνον. υλλὰ ταλα μεν περὶ τουτων.
λόγου μερων πέντε, ὀνομα, ρημα, αντωνυμία, ἐπωρπα ημὶ σύνδεσμος. 'Dνομα μὲν ως τὸ τίς καὶ αἱ τούτου πτωσεις ημὶ οι αριθμοί, καὶ Ουδετερον τί, οἰον οἶκός τις, ἔμαθόν τινος,
185쪽
ηλθόν τινες, ηκουσά πινων, μαθόν τι ' καὶ τὰ .lσοδυναμουντατnυιοις, To του καὶ To Tῶ, ηκουσα του, δεδωκά τω κεὰ τὰ τοιαυeα. - , ωὐτα το εἰμί φημί, ιιμωρτωλός εἰμι, θω φημι. το δεύτερονφyς ἀνεγκλιτον. το τρίτον φησίν ἐγκλίνεται, αυτός φησι, κει παπληθροντικά, αυτοι φαμεν, τί φατε, τί φαοιν. καὶ Tu πλη πιικὰ ' που εἰμι ἄνθρωποι ἐσμεν, ἄνθρωποί ἐστε, ἄν9ρωποί εἰσιν. καὶ των αντωνυμιῶν ἐκεῖναι, ἔδωκάς μ οι, ἴτυφάς με, ηκουσά σου, πG- ρεῖχον σοι, καί οἱ ἐπευχόμενοι, καί μιν φωνησας. μετα δὲ Toυ ενεκατον οἰκεῖον φυλάττουσι τόνον ταυτα, λεκα σου, ενεκα ἐμοῖ. καὶ μεTα προθέσεως, περὶ σου, δια σε κcia τὰ τοιαυτα. Ἀπίθρημα οῖον ποποτε, ου ποτε, θω ποτε, καὶ τὸ πο9έν, οἰον ηλθέ πο=εν, καὶ το
ου δε, αυτός τε, ἄλλοί γαρ κώ τὰ τοιαυτα. Ἐκεῖνο δὲ παρωpυλακτεον, ἔτι ἐὰν σπονδειακη πρόκειται λέξις ηγουν δισύλλαβος, πον ωιον φυλάττει τόνον, οἰον ηδη φαμέν, οὐτως ἐσιω, ουτω ποτέ χαι τα ομοια. καὶ ἰαμβικη, αλων εἰμί.
κ αὶ ἄλλως περὶ ἐγ κλιν o μέν ω ν. - αντωνυμίαι του πρωτου προςωπου ἐγκλίνονται καὶ το κατ ἀρ- χην ε ἀποβάλλουσιν, ηκουσάς μου, Mωκάς μοι, υβρισάς με. αι δὲ τοι δευτέρου καὶ τρίτου προςωπον Ουδεμίαν στοιχείου ποιουνται - ποβολην, ηκουσα σου, Iδωκα σοι, ἐδίδαξά σε, υβρισά σε, καί oz
Ne χομενοι, θωρηζαί fi κελευε, καί μιν φωνησας. αἱ δυῖκαὶ του πρωτου καὶ Mimέρου προςωπου o υκ ἐγκλίνονται διὰ et ν βαρεῖαν τά- οιν, νωῖ νωῶν, σφωῖ σφωῖν' προπερισπωνται γάρ. αι δὲ του τρίτουο υνομεναι ἐγκλίνονται, τίς ταρ σφωε θεων, καί σφων δὸς ἄγειν. και τὰ πληθυντικα ἐπεὶ ἐγκλίνονται, την πρω ν συλλαβην ὀξύνουσιν, ηκουσας ημων λαλούντων, ἔδωκας ημιν. καὶ αἱ του τρίτον πληθυντικαι οξυνονται, σφων σφῶν οφας, καί σφων, καί σφας, καιοφιν. κH ευλογον οἶμαι λεγειν oει μετὰ την ἔγκλισιν τὸ πάθος ἐπηκολούθησεν. δὲ τοις ἐπιωημμιν ἐγκλίνεται τὰ υποκείμενα, πως ποτέ πο-
186쪽
καὶ ἐν τοῖς πληθυντμοῖς του τρίτου προς-ου σφίσι σφέας ἀν-
βιβύζεται ὁ τὀνος τα πρώτη λεξει,
iπεὶ ου σφισι, καί σφεας φωνησας, '
187쪽
κλίθη. - λοιπαί, ωςπερ προ εἴπομεν , προς διάφορον σημαινόμενον πο μεν ἰγκλίνονται, πῆ δοθοτονουνται. θκλινόμεναι οἶναπόλυτον σημασίαν σημαίνουσιν, αντδιαστολην δὲ . Oρθοτονούμεναι, ἐάν, ως περ προείπομεν, προηγωνται αἱ παραφυλακαί. ὀλίγαι
και πάλιν ἐνταυθα, λα μη νομισθῆ το οἱ ἄρθρον, ἔπερ ἔκαιρος ως εἰρισμεν γάρ, o τόνος διεστειλε. καὶ πάλιν1 rνά σφισιν ἀγορή τε θέμις TE. . καὶ πάλιν .
188쪽
plum apposui. 'Mνων α. Παν ὁ νομα μονοσυλλαβον οἴδετερον μακροκατάληκτον περισπωται, εἴτε απαθὲς εἴη εἴτε πεπονθος. πρωτον μὲν ὁλα τα μονοσυλλαβα oνόματα των στοιχείων, οῖον μῆ ξυ ai ἡ ω ταυ υ φῶ Ii q/ῖ ω, ἔπειτα κηρ φηρ σης ςαῖς οἶς φως Πυρ ο- ρ Παν κρῖ.ν. τα εἰς ας κυρια ἰσοσυλλαβως κλινομενα κcia ἐπὶ τελους ἔχοντα 'τον τόνον περισπαναι, ὁ Γρας του Γρα, ὁ Λας του Aα, καὶ ὀτε - τον ποταμὸν δηλαῖ καὶ ἴτε την πόλιν. καὶ τὸ ἐπὶ του λίθου δέ καὶ αυτὸ γὰρ ἰσοσυλλαβως κλίνεται, εἰ καὶ μη εστι κύριον ' δισυλ- λάβως δε λεγεται ὁ λίας. Μηνας μνα, Ζηνας χηνα, Κερκιδας Κερκιδα. γ', τα εἰς Ους ονόματα απλα περισπαται, βοῖς τους χρους χοῖς πλους φλοις θρους ρους χαλκοῖς αργυροῖς Σιμοῖς, σεσημειωμενου τοὐποίς καὶ odoύς. απλα δὲ δια To εὐνους ευπλους.
Mἰδώς ησαν αἱ εὐθεῖαι. εἰ δε τις λεγοι πῶς ουν et ὀ Θημοσθενεές
189쪽
μοσθένειe συναιρεθὲν ὀυ περισπαται, ερουμεν ἔτι υκ ην η συναίρεσις ἐξ οξείας και βαρείας, αλλ ἐκ δυο βαρειων παλιν βαθυνε ' τας τα γὰρ συνηρημένα ἐκ δυο βαρειων πάντα βαρύνονται, οῖον Πάνθοος Πάνθους, ευγηραος ευγηρέης . ει δέ τις λέγοι πως Ουν τό χάλκεος συναιρουν τὰς δυο βαρείας περιεσπάοθη ἐν τω χαλκους καὶ χρύσεος χρυσους, ἐρουμεν ὁτι ταυτα ου Τω λόγω της συναιρέσεως περιεσπάσθη αλλὰ τω λόγον των εἰς ους ἄπλων, ως προείπομεν. . πῶσα γενικη καὶ δοτικη μακροκατάληκτος .ἐπὶ του τέλους ἔχουσα. πον τόνον περισπαται ομοίως ἐπι ενικων καὶ δυῖκων καὶ πληθυντικων, του καλου τῶν καλοῖν των καλων, της καλης ταῖν καλαῖντων καλων. αἱ μέντοι γενικαὶ τωνυττικων ονομάτων, του νεώ καὶ
του λεώ καὶ των ὁμοίων, ωξύνθησαν ἔτέρω λόγω ' το γὰρ πτωτικὼν ω ἄπέςραπται την περισπωμένην. πτυπικὸν de λέγομεν τὸ ἐν τοRπτωτικοῖς ἐπι τέλους ευρισκόμενον ἄνευ πάθους, οἰον πάντα τα εἰς ω λέγοντα δυῖκά, ποῦσαι αἱ εις ω ληγουσαι αἰτιατικαι ἔνικαί τ ὁ γὰρ Ποσειδω κυκεω και ἱδρω ου τελικὴν εἶχον τὁ - ωλλἐξ αποκοπης του Ποσειδωνα και κυκεωνα και ταωνα καὶ ἱδρωπα. τὸ ηω και αἰδω Ουκ ἄπαθὲς εἶχον τὸ ω, αλr ἐκ κράσεως. τὸ ρω καὶ ω ονόματα των ςοιχείων ob πιωτικὸν εἶχον τὸ ω ἰλλ' ίκλιτον. ἔθεν κάὶ τὰς εἰς ω δοτικὰς λέγομεν εἰς P καταληροιν, ἐπεὶ εἰ εἶχον τελικὸν τὸ ω οὐκ ἄν περιεσπάσθησαν, φημι δη πω καλω τω σοφφ. τὰ γουν εις ους ἐν πάσαις ταῖς πτώσεσι περισπωμενα ἐν τ' εὐθεω των δυῖκων ὀξύνεται, διπλους διπλου διπλω διπλουν, διπλὼ δὲ στρατηγω ὀξυτόνως. εἰ δέ τις λέγοι πως
O. nαν ἐπίήρημα μονοσύλλαβον υον δίχρονον ἐκτεταμένον περε οπῆται , d δειλω τί σφωῖ, νυν γρυ μῖ' το γὰρ ρά ἔκ του Pg-δίως ἐστί, διό και ὀξύνεται.
καλων καλως, φίλων φίλως. τὸ δὲ ως ὀξυνεται, ἐπειδη απὸ του ὀς γέγονεν, ως καὶ το Οἴτως απὸ του Οὐτος. t'. πασα λέξις εἰς Ουν ληγουσα η βαρύνεται η περισπαται, ουδ
190쪽
πο . ταλα πυσματικὰ δντα βαρύνεται, μόριοτα δὲ Dξύνονται, καὶ ἐν τy συντάξει ὁποτασσόμενα ἐγ λίνονται. ει δε συνδέσμοις ἐγκλινόμενοί εἰσιν οῖδε, τέ πέρ τοί θὴν rc καίπερ, καί τοι, παί γε, τολο γε ἡμῖν, ου omiν, αἱ κε, Σκῶλόν τε.
διὸ σημειούνται το ἔνθ' ἴσαν οἱ πεπλοι παμποίκιλοι ' παρειλόγως γαρ ἐνεκλίθη η οἶ αντωνυμία, πυeριχίου προκειμένου. σημειοὐπιαι καὶ τὰς δια του σφ αντωνυμίας. καὶ αὐται πνύριχίου ἔντος ἐγκλίνονται, rνά σφ ἶγορὴ τε θέμις τε, ὀτί σφεας εἰςαφίκητε. εἰ μέντοι προπαροξύνοιτο ἡ προκε)μενη λέξις των ἐγκλιτικῶν μορίην, ἐγείρει την ἐν τῶ τέλει αυτης βαρεῖαν, ανθρωπός τις. κυν παροξύνοιτο τροχα η ουσα, αλλος τις, ἔστί τις, ἴνθά ποτε. ἔτι ὀξυνόμεναι λέξεις, . . βαρt νύμεναι δὲ δια etην συνέπειαν, εἴ κλιτικοῖ ἐπιφερομένου την βαρεῖαν ἐγείρουσιν, αυτὸς αυτός μοι. εἰ δὲ περισπαται η λέξις, φύ- λάττεται πάλιν η περισπωμένη, πως - ποτε, πη με φέρεις, καλως με βεβίακεν. σπαν Ουν πλείονα συμβu ἐφεξῆς ἐγκλιτικὰ εἶναι. πολλαὶ ἔσονται καὶ αἱ ὁ&ῖαι, η νύ σέ που δέος ἴσχει τρῶς εἰσὶν ἐφεξῆς αι ὀξόῖαι. δυνατὀν δὲ και πλείονας ἐπινοησαι,
a πέρ τίς cέ μοί φηοί ποτε ' τὸ μὲν γὰρ εἰ ὀξύνεται διὰ την ἐπιφορὰν τοῖ ἐγκλιτικοῖ πέρ, τὸ δὲ πέρ διὰ τό τίς, τὸ δὲ εχ διὰ τὸ σέ, τὸ δὲ σε διὰ τὸ μοί, τὸ δὲ μοί διὰ τὸ φηοί, το δὲ φησί
διὰ τό ποτέ, ῶ ε ἐφεξης οξεῖ&ι ε , εἰ καὶ σπάνιον διὰ την τοῖπνεύματος συνέχειαν. κακεῖνο δὲ παραφυλακτέον, ἔτι των ἐγκλινομένων η σπονδειακη προηγεῖται λέξις η πνύριχιακή, εἰ μὲν μημονοούλλαβον . - τὸ ἐπιφερόμενον μόριον, τότε τον Dδιον δέχεται πόνον, Οὐτε δυνήμει οὐτε ἐνεργεω ἐγκλινόμενον, ηδη φαμέν ' οξύ- νεν γὰρ τὸ φαμέν. φίλοι εἰσίν ' ομοίως δὲ και τὸ εἰσίν ὁξὐ-
περὶ ἔγκλινομένων λέξεων. Παν ἐγκλινόμενον υποτάσσεται πίνetως ἐκείνω, ω καὶ τον ναυτοῖ τό νον ἐγκλίνει, ηλθέ τις. ἔδωκάς μοι, ήκουσά σου. - 0κτω δε ὁντων των τοὐ λόγου μερων τά, ἐν οἶς ἐστὶν ἐγκλινόμανα, εἰοὶ πέντε, ο νόματα, ρήματα, ἄντωνυμίαι, ἐπι ρήματα, σύνδεσμοι. τῶν δε λοιπῶν τριῶν ουδὲν ἐγκλίνεται, ουτε μετοχὴ οἴτε ἄρθραουτε προθέσεις. Πάλιν των ἐγκλινομέ ων τὰ μὲν κόσμου γ νεκεν γηλίνονται μόνον, ὼς τὰ ρήματα καὶ οἱ σύνδεσμοι, τὰ δὲ σημα- lψως, ως τὰ λοιπά.