Anecdota Graeca Theodosii canones. Editoris annotatio critica. Indices

301쪽

ὁρθῆ. ουτω καὶ ἡ κλητική.

σαῖτα ιγομεν εἰπεῖν περὶ των ἐν τεις πτωσεω πόνων.

XoIPODO OT 'A , . ... 'μειδη ἔν συντόμω παραδ σι ' ἡμῶν ὁ θεοδόσιος τους προ-i κειμένους κανόνας, φημὶ την των ρομάχων διδασκαλίαν, μάθωμεν καὶ ἡμεῖς ἐν συντόμω τ- προλεγόμενα του παρὀντος συγγράμματος . σκοπόου ἔχει ὁ τεχνικός περὶ κλίσεως ρημάτων διωχtβεῖν, τὸ Maὶδεναι την κλίοιν των ρημάτων χρησιμον εἰς τὸ μήτε βαρβαρο μήτε σολοικίζειν, οἷον Dα μὴ Mντὶ τοῖ εἰπεῖν τετυφ&ς εἴπωμεν τέτυφες καὶ αντι του εἰπεῖν ἐτύφωμεν A' φατε εἴπωμεν iri φοuεν ἐτύφετε, καὶ Δα μὴ αντὶ του εἰπεῖν ρλθομεν ἐλθετε καὶ tu βορρο

λάβετε καὶ ἐφάγομεν ἐφάγετε καὶ ἐδράμομεν ἐδράμετε εἴπωμεν διοτου 27. ως τινες λεγουσιν ἐν τα συνηθείρ, Οιον ἐφάγαμεν ἐφάγω καὶ ηλθωμεν ῆλθατε καὶ ἐδράμαμεν ἐδράματε καὶ ἐλάβομεν nin

βατε. ἰστέον M o ra ἄλλο βαρβαρισμὸς καὶ αλλο σολοικισμός. βυροβαρισμὸς μεν ἐστι τὸ ἁμαρτώνειν περὶ μων λέξιν εἴτε περὶ τόνον, ως ἐαν τις ἀντὶ του εἰπεῖν ἄνθρωπος προπαροξυτονως Elast vi θρωπός ὀξυτόνως, εἴτε περὶ κλισιν, ως ἐάν τις ἄντὶ του εἰ Q ημοσθένης ἀσημοσθένεος Λημοσθένους εἶπ' Aημοσθένης Θυο σθενον, εἴτε Περὶ γραφήν, ως ἐάν τις τo γρώφω ἡ λέγω κῶ ν ὀμοια γράφη ει ι τον ῆ, εἴτε περὶ πνεῖμα, ώς ἐάν τις τὴν υπό πρὸ θεοιν φιλωσst ὀφείλουσαν δασυνθηναι, ata περὶ χρόνον, ώς iάν ςημ ωας τὸ ας simτεcta. σολοικισμὸς δέ ἐστε τό -αρτάνειν πρei

302쪽

ηασ Ιαυτὴν κειμένη καλως ust, δὲ τy ου ηψε καὶ τ' φρώσεια τακτως καὶ ἀνακολοίθως πυραλυμβάνηται, οῖον ἐγὼ περιπαπων .s τοιχός, ἔπεσεν αντὶ του εἰπεiν ἐμοὐ περιπατοὐντος ὁ τοιχις. ἔπε-o ' ἐδοὐ γὰρ ἐνταυθα ἐκάστη λέ*ις κασ ιαυτὴν κειμένη καλῶς ἔχει, ἀλλ' ἐν ἐν συντα ει καὶ τν φράσει μάκτως και ἀνακολοί- θως παραλαμβάνονται. ὁ θεν καὶ σολοικιομος λέγεται Οεονεὶ σώου λόγου υἰκιομός, τουτ ἔστιν υδρες του ὁλοκληρου λόγου.) Euὸ κατ ἄλλο δὲ χρησιμδν τι εἰδένuι την κλίσιν των ρομμων, ἐπειδὴ οὐδέποτε τέλειος λόγος γίνeται χωρὶς ἐνὸς τῶν τριων. ρημάτων τούτων, TOει ἔστιν οριστικοῖ, προ ακτικοῖ, ευκτικοῖ, η λεγομέ- νον η νοουμένου, λεγομένου μὲν ὁριοτικοῖ ως ἐπὶ τοῖτον ἀπαμειβόμενος προς*η πόδας ίκὼς Ἀχιλλε 'υε. r.eum προς-η Οριστικόπι προσακτικου δὲώς ειὸ του ἄνδρα μοι ἔννεπε, Μοῖσα, πολοτροπον υε. γεηρ - ἔννεπε προςτακτικόν, καὶ πάλιν , ' μηνιν Γειδε, θεά, Πηληῖάδεω Ἀχιλῆος 'θεο δὲ τὼ ωειδε προπαδεικον ' ευκιικοῖ δὲ Aς Hὶ του .. τίσειαν Θαναοὶ θω δάκρυα σῶοι βέλεσσο θει γὰρ τὸ τίσειGν εὐκτικόU νοουμένου δὲ ώς Φπὶ τουν εἰς οἰωνος ἄριστος ἄμύνασθαι περὶ πειρη ' a νοεῖται γὰρ τὸ ἔστιν, και ῶς ὐπὸ τοῖ - . οὐκ ἀγαθόν πολυκοιρανίη νοεῖται γὰρ τὁ ἔστιν, αντὶ τοῖ οὐκ ἀγαθόν ἐστι πoat κοιρανίη Tούτων ovτως υόντων ἐμὰθ με ἐν τοῖς προλαβοῖσιν ἔτι orio μέρη τοῖ λόγου εἰσίν, όνομα, ρημα, μετοχη, ἄρθρον, ἀντω νομία, - πρόγεσις, ἐπέδημα, σύνδεσμος, και ἔτι προτέτακτα. τὸ ἡνομα vos ρήματος, καθὸ τὸ μὲν ἄνομα Ουοίας σημαντικόν, Toδε jημα συμβεβηκότος ' καὶ γὰρ ὁ Σωκράτης προτερεύει τοὐ γράφειν οὐτὰν καὶ τύπτειν. εικότως osν τὸ δνομα ώς σημαντικὸν ἔνουσίας προτερεύει που ρήματος σημαντικοῖ ὁντος τῶν συμβεβηκότων. κατὰ δεύτερον δὲ λόγον προτερεύει τὸ ὀνομα τοὐ ρήματος, ὁτι τὸ μὰν ἄνομα συναναιρεῖ, το δγ ρῆμα συναναιρεῖται ' καὶ γὰρ ἀναιρουμένου Σωκράτους συναναιρήιται καὶ τι γράφειν GDrὸν καὶ

- τὸ τύπτειν. τὰ συναναιρουντα προτερευουσι των συναναιρου

μένων, οἰον τὸ καθόλου φυτὸν προet ερεύει της ἐλαίας, ἐπειδὴ ἄναιρουμένου τοῖ φυτοῖ συναναιρεῖται καὶ ἡ ἐλαία μὴ ὀντοe γὰρ κα-

303쪽

θόλου φυτοῖ οὐδὲ ἡ ἐλαία ἔσει , της δὲ ἐλαίας υναιρουμένης ovgαναιρεῖται το καθόλου φυτὀ ου γὰρ μόνον η ἐλαια φυτόν, iatu

καὶ η αμπελος κῶ η συκῆ και τα λοιπά. Dυτως οὐν και τῆς Ου- σίας υναιρουμενης συναναιρεῖσαν καο πω ουμβεβηκότα ' και γὰρ ω ναιρουμένου Σωκρίτους συναναιρεῖται και vo τὐπτειν αυτὸν κnιto γράφειν. των δὲ συμβεβηκότων υναιρουμενων ου συναναιρε,

ται η οὐσία ' δυνατμι γὰρ Σωκράτης ηρεμεῖν και μήτε τύπτε μήτε γράφειν. κατὰ τρίτον δὲ λόγον προτερευει το ἄνομα etοῆρ μαetος οτι τὸ μὲν ὀνομα συνειςφέρεται, το ρῆμα συνειςφέρει, και γὰρ iάν τις ειπ' τυπιε .ἡ γράφει, πάντως si1νειοφέρει κώλ

- ' διαφόρους χρεμυς δηλοῖσιν ἰλr ἐν ἄλλο et ρίαις φωναῖς, ονη i ἐδίοις μοταπηματισμοῖς' οὐδὸν γὰρ μετέχει κατὰ φωνὴν τὸ χθὰ ' κοῖ σήμερον και τού αυριον, αλλὰ τελεω μεταλλαγὴ τῆς φανδ

304쪽

ἐγένετο. τὰ μέντοι ρηματα ἐν ἰδίαις φωναlς διυφορους χρόνους ' δηλοῖσι. καὶ γὰρ τύπτω ὁ ἐνεστώς, ὁ παρατατικὸς προπτον, τι- πυφα O παρακείμενος, ἐτετύφειν ο ὐπερσυντέλικος, ἴτυψα o ἀόρι οπος, ο μέλλων τύψω ' καὶ ἰδου διοφόροους χρόνους δηλοῖσιν, Ουκἄλλοτρίαις δὲ φωναῖς αλχ' ἐν ἰδίαις μεταλλαγῶς των λέξεαν' μετέχει γὰρ ἐκάοτη λέξις τούτων τῆς ἄλλης λέηεως καὶ οὐ τελείως προρετθMπησαν. ,, μετ ἐνεργείας η πάθους ' πρόςκειται, ἐπειδὴ πως iρημῶτων - μὸν ἐνέργειαν τὰ δὲ πάθος δηλοῖσι καὶ παρι-

διὰ την ἁκρίβειαν, ἐπειδὴ εἰσί τινα ρήματα δ οὐτε ἐνέργειαν οἴτε πάθος δηλουσιν, ως ἐπὶ et οὐ ζω, πλουτω, υπίσω ' ταυτα γῖρ οἴτε νέργειαν οἴτε πάθος δηλοῖσι. Aαι ἄξιόν ἐστι ζητῆσαι, ει ἄρα

κακία ορου τὸ ἐλλείπειν και πλεονάζειν, τί δήποτε τριων διαθμοεων ουσων, ἐνεργείας φημὶ καὶ πάθους και μεσότητος, ἐν του ὀρω τῆς ἐνεργείας μόνης ἐμνημόνευσε καὶ του πάθους, ὁ τον ορονὁeιούμενος, και Ουχὶ και τῆς μεσότηπιος. και λεγομεν ὁτι μνημονεύσας τῆς ἐνεργείας και τοὐ πειθους καὶ την μεσότητα ονε

περιέλαβε ' και γὰρ και ἡ μεσ4της ἡ ἐνέργειαν σημαίνει ἡ πάθος,

επερον δὲ Ουδὲν σημαίνει, ἐνέργειαν μὰν ουν οῖον τέτυπα καὶ ἐγραψάμην αντὶ τοὐ τέτυφα και ἔγραψα, πάθος δὲ oῖον τέτηκα καὶ ἐλουσάμην αντὶ τοὐ ἐτάκην και ἐλουσθην. ,, προςωπων δὲ,, σημαντικόν ' πρόςκειται, ἐπειδὴ τα ρήματα πρό πα σημαίνουσι. πρόςκειται δὲ ,, ἴτε και τὰς τῆς φυχης διαθέσεις δηλοῖ, ' ἐπειδὴ πων ρημάτων τὰ μεν ἔχουσι πρόςωmα ῶς τὰ οριστικά, προ ακτικά, ευκτικά, υποτακτικά, ατινα καὶ διάθεσιν ψυχης ἔχουσι, τοὐπτου προαίρεσιν, τα ουχί, ωςπερ τὰ απαρωφαχα, ἐπειδὴ ουκυουσι διάθεσιν ψυχῆς , τουτ Dτιν προει ρεσιν, οὐτε πρόςωπ υουσιν. κάλλιον δε πρόςκειχαι τω προ πων σημαντικὰ τὰ 4ήματα τὸ διε καὶ Uvχης προαίρεσιν ἔχουσιν ' ὀτε γὰρ μὴ Φχουσιο λημα φυχῆς, οὐ τε πρός ωπα ἔχουσι. - Toσαῖτα περὶ του δρου του ρήματος ἐν συντομω Iχομεν εἰπειν. Icρέπεται δὲ τω ὁήματι o κτω, ἐγκλίσεις, διαθέσεις, εIδη, πήματα, αριθμοί, πρόςωπα, χρόνοι κ ὶ συζυγίαι. ' κλίσεις μὲν ουν εἰσὶ πέντε, οριστική, ἀπαρέμφατος, ευκχικὴ, προςτακτικὴ, sπο- τακτική ' ουτω γὰρ δοκίῖ εω 'Ano:λωνίω περὶ της τάξεως αυτων διαλαβεῖν. ἐγκλίσεις δι πόντε no κυρως ἄλλα καταχρηστικως' ως γὰρ ἡ εὐθεῖα οὐ κυρίως κρλεῖται πτωσις αλλὰ καχωρηστικως.

305쪽

χρονους ἀλλα παντGς διακεχωρισμένους, των ἄλλων ἐγκλίσεων, uουσων διακεχωρισμένους πάντας τους χρόνους. χομεν ὁ i τοὶς ὁριστικοῖς ἐνεστωτα ἰδίως ο ν τύπτω, και παραταπικον idit'

ιον ἔτυπτον, καὶ τους λοιποῖς Oμοίως ' αι δὲ ἄλλαι ia κλίσεις οι'

306쪽

των ἄλλων ἐγκλίσεων.3ευτεραοῦ δὲ η ἄπαρέμφατος, καὶ τοῖτο εὐλόγως, εr νε, ως ε ρηται, ἄφειλε καὶ πρώτη εἶναι, .ἀλλ ἐπειδή, ῶς εἴπομεν, ἄμφιβίλλεται εἴτε ρημά ἐστιν η os, οὐ δεῆ δὲ τὰς ἄρχὰς ἐκ τῶν αμφιβαλλομενων ποιεioθαι, διὰ τοὐτo ου προτέτακται. Eλθωμεν καὶ ἀπωμεν πῶς αμφιβάλλεται η ἄπυρωφατος εἰ θημά ἐστιν η 'πι- καὶ δεῖ γινωσκειν ὁτι παν ρημα θέλει ἔχειν πρόςωπα, θέλει θειν Φαημα vi χης, θέλει ζχειν ἀριθμούς. τὰ δὲ απαρωφατα οὐδὲν ἐκ τούτων Iχουσιν ' οὐτε γὰρ πρόςωπα υουσιν ο υτε θέλημα φυ- χης οὐ τε ἀριθμους. ἐντεῖθεν Ουκ ἄρα ρήματά εἰσιν. ἄλλως ουε δὲ Ουδέποχε δυο ρηματα virευ συνδέσμου Raρωλνμβανόμενα τέλειονλπον ει- λοῖσιν ' οὐδεὶς γὰρ λέγει τίπτω ἀνάγνωθι ἡ τύπτω

307쪽

ἀναγινωσκω, ἀλλα μετὰ συνδέσμου, οῖον τ-tω καὶ δνάγνωθι, κοὐ τύπτω καὶ ἀναγινώσκω. τα μέντοε απαρωφατα παραλαμβάνοντο ἄνευ συνδέσμου μετα ρήματος κta αποτελουσι τέλειον λόγον, άοῦ ἐπι του μέλλω γράφειν, ἐπιθυμῶ φιλοσοφῶν, προθυμουμαι πη 'πατόῖν. οὐκ ἄρα ουν ρηματα τci απαρωφατα. και γὰρ τω ei ματα Iχουσιν νέρτειαν, πάθος, μεσότητα, ο ν τύπτω τυπτομοι

τέτυπα, yχουσι διαφορους Xρονους iν ἰδίοις μετασχηματισμο ς ηἐν ἰδίαις ἐναλλαγαῖς των λ εων, οῖον τύπτω ἔτυπτον τέτυφα τέτυπα ἐτετυφειν ἐτετυπειν in πα ι τυπον τ ω τυπῶ. ομοίως M' καὶ τα απαρωφατα ἔχουσι διαφόρους χρόνους ἐν ἰδίοις μα-Π' ' ματισμῶς, οῖον τύπτειν τετυφέναι τετυπέναι πλiαι τυπεῖν τύ Πν

αντὶ τοῖ εἰπεῖν ἡ φιλοσοφία λέγω τὀ φιλοσοφεῖν. το δὲ προηβαυτο κα, ἐαυτὸ νοουμενον Ου θεωρεῖται ἔν τινι,:ῶςπερ ἡ πω η λευκοτης ἔν τινι θεωρεῖται δὲ μὴ iis τινι θεωρεῖται χρωμs Mν ό η ου συμβεβηκὸς θεωρηθήοεια, ἀλλ αυθυπόστατον' uv lxὰρ αυτὴ κας ἐαυτὴν ουσα οὐ θεωρεῖπαι εν τινι. τὰν αντόν Οον τρόπον και τὰ απαρωφατα ως ονόματα όντα των , πραν η ' αὐτὰ ωαθ' ἔαυτὰ ἄντα οὐκ ἐγένοντο ἔν τινι, μὴ γενόμενα M se τινι εικότως ουδε πρόςωπα υουσι. τοίτου Σίριν Οὐκ ἔχονοι igσπαρωφατα πρόςωπα. μὴ ἔντων δὲ προ πων εικότως οοδοέληρα φυχῆς δύναται εἶναι ' πως γὰρ δίναται εἰναι δέ ' ψυχῆς ἄνευ προςωπων; τὸ γὰρ μὴ ἄν πως ἔχει θελῆσαι; εἰησης ουν οὐτε θέλημα φυχῆς Iχουσι etia μαρωφατα. ἄλλ' οντι ὸλυριθμὸς δύναται εἶναι προςωπων μὴ Γντων' ἐκ γὰρ των διαφρ ρων προςωπων τί τεται , και ὁ διάφορος αριθμός, οῖον ἐκ τρῆ' ενὸς προώπου γίνεται ὁ ἔνικός αριθμός καὶ ἐκ των δύο frax o δυῖκὸς και ἐκ των πλειόνων γίνεται ὁ πληθυντικός. του 'ν ' χάριν οὐτε αριθμους ζχουσι τὰ μαρωφατα. εικότως ουν orix'. πρόςωπα Ουτε αριθμους ουτε θέλημα ψυχῆς. Περὶ της πάρεως, ὁτι ἄνευ συνδέσμου παραλαμβανόμενα τὰ ἄπυρέμφφ μετὰ ρημάτων αποτελοῖσι τέλειον λόγον, οἰον θέλω resi βούλομαε ἀναγινώσκειν, ἔστιν εἰπεῖν ὁτι οὐ μετὰ πάντων - ρημώνων συνταττόμενα τέλειον, λόγον ἀποτελοιοιν ob γὰρ λη '

308쪽

τύπτω' 1ναγινώσκειν η περεπατῶ διαλέγεσθαι γ ἄλλα μετὰ

μονων των προαιρετικῶν, φημὶ δὲ το θέλω και βουλομαι καὶ προαιρουμαι, και των ἐφεπικῶν ἐφετικὰ δὲ λέγονται τα ἐπιθυμίας δηλωτικά ' ἔφεσις γὰρ τό ἐπιθυsin oῖον θέλω γραφειν, ἐπιθυμῶ φιλοσοφεῖν, προθυμουμαι περιπατῶν, ευχομαι bγιαίνειν, θέχω ν γινώσκειν, βουλομαι φιλοσοφεῖν, προαιρουμαι ἐξηγῶσθαι, καὶ 'Mπλῶς εἰπεῖν μετα των σημαινοντων ἐλλειψιν πράγματος, ῶς ἐπὶ που δεώ γραφειν, χρη διαλέγεσθαι, i χρεωστω παιδεύειν, οφείλω ευεργετεῖν. δευτερον δὲ δια τουτο μετα τουτων τὰ α παρέμφαπω. συνταττόμενα τέλειον λόγον ἀποτελοῖσιν, ἐπειδη ταῖτα, λέγω. δη - θέλω και βουλομαι και προαιρουμαι και τὰ ὁμοια, . t ουσε ελημα ψυχης, i κουσι προςωπα, /χουσιν αριθμούς, πράγματι δὲ μονφ ἐλλείπουσιν o γαρ βουλομενοq η θέλων τι ποιησαι, ῶς λεῖ- , μον το πρακμα, Θελει ποιησαι αυτο , τα δὲ απαρωφατα ἐκ του ἐναπιιου' πρωγματος γαρ μονου δηλωτικά εἰσι, μη ἔχοντ* μητε προςωπα μητε ἀριθμους μητε θελημα φυχης. εἴ τι ουν λείπει τοῖς απαρεμφάτοις, αναπληροῖται διὰ τούτων, και εἶ τι λελει

τουτοις, αναπληροῖται διὰ των απαρεμφατων, καὶ ώς ἔστιν εἰπεῖν, ἔκατερον δι εκατέρου μναπληροῖται. τούτου ουν τὰ απαρωφαπω - , χῆριν μετὰ τούτων συνταττόαενα αποτελοῖσι τέλειον λόγον. χχ

μεν τὰ περὶ της απαρεμφάτου. Tρίτη ει η ευκτικη κατὰ Ἀπολλωνιον, ἐπειδη τελείας Ima, φωνὰς ος προς την προοτακτικη ἔχει γὰρ καὶ πρῶτον και δεύτερον καὶ τρίτον πρόςωπον, της προςτακτικης δεύτερον και τρίτον πρόςωπον μόνον ἐχουσης. τὼ γὰρ προ ακτικὰ πρωτα πρός- . ωπα Ουκ 1χουσιν, ἐπειδη ουδεις ἐαυτω προ - ων ἐμίν ' οὐ γὰρ λέγομεν ἐγω τύπτε. πρόςκειται ,, κατὰ Ἀπολλώνιον, '= ἐπεὶ δ ονυσιος καὶ ὁ θεοδόσιος την προσακτικην προτάσσουσο της. ευπτικης, ωg εἰ θεω φίλον ἐκεῖσε γινόμενοι μαθησόμεθα. Η δὲ προστακτικη προτέτακται της υποτακτικης, ἐπενδη η προπακτικη -οτελει τέλειον λόγον, η δὲ υποτακτικη Ουκ ἀποτε- , λεῖ τέλειον λόγον Iχομεν γαρ ἐν τοῖς προλαβοῖσιν ἔτι ουδέ που τέλειος λόγος lγίνεται χωρὶς ἐνὸς των τριων ρημάτων τούτων, τουτέοιν οριστικά προ ακτικοὐ ευκτικοῖ, η λεγομένου η νοουμένον,,τοσαῖτα περὶ τῶν δεγκλίσεων Iχομεν εἰπεῖν.

Θιαθέσεις δέ εἰσι τρεις, ἐνέργεια, πάθος, μεσότης, ἐνέργειομν -ν οῖον τύπτω, πάθος dὲ οῖον τυπτομαι, μεσότης δὲ η ποτὲ

309쪽

1270

μὲν ἐνέργειαν δηλοῖ σα; ποτὲ δὲ πάθος παριστῶσα, det ἐπὶ τοῖτέτηκα καὶ τετυπα ' τo μὸν γὰρ τέτυπα ἐνέρχειαν δηλοῖ dieti volyτυφα, τό δὲ τέτηκα πάθος ' αντὶ γὰρ .τοῖ ἐτάκην. καὶ παλιν θραφάμην ἐλουσάμη τὸ μὲν γὰρ θραφίμην ἐνέργειαν δηλοῖ 'υντι γὰρ του θραφα ' τὸ δὲ ἐλουσάμην πάθος παρίστησιν αντὶ γὰρ τού ἐλουοθην. καὶ ἄποροοῦσί τινες λέγοντες δια ποίαν αιτίαν fφημι δηJ τα λεγόμενα μεσα μη ἐκ του σημαινομένου Di

- θησαν, ἔνα οταν μὲν σημαίνωσιν ἐνέργειαν λθωνται εν metιxu,ώς ἐπὶ του τέτυπα καὶ θραψώμην' ὁταν δὲ σημαίνωσι πάθος, i γωνται παθητικά, ὼς ἐπὶ τοῖ τέτηκα καὶ ἐλουσάμην. Iστιν su εἰπεῖν ὁτι ὁ χαρακχηρ ηγουν ὁ τύπος της φωης ἐπεκράτηοεν ἐπὶ τούτων. ώςπερ γαρ ἔν τ .ῖς ὀνόμασι πολλαχις τοῖ σημαινον νοvἐπικρατέῖ o χαρακπηρ, ἰδού γαρ τὸ παιδίον εἰ καὶ ἄδρεν καὶ θηὶν δηλοῖ, ομως Οἴτε ἀρσενικὸν οὐτε θηλυκον καλεῖται, αλλ ουδετερον προς πον χαρακτηρα της φωνης, ἐπειδη οἴτε αρσε3 ικον Iu- ρακνηθα ἔχει ούτε θηλυκόν , τον αυτον Ουν τρόπον καὶ ἐπὶ της μέσης διαθέσεως o χαρακτrρ της φωνης ἐπεκράτησε τοὐ σημαι'. νομένου. Aὶα τί δὲ καλειται διάθεσις, προῖόντες, εἰ θεου φίλον, μαθησόμεθα. Tαυτα μεν ἐν Τουιοις. Erδη δέ εἰσι δύο, πρωτότυπον καὶ παραγωγον, καὶ πρωτότν πον μὲν οἰον ἄρδω, πi ρμγωνον δὲ ο ῖον αρδεὐω. τινὲς δὲ ἐμησον

λέγειν μη υειν τα ρηματα εἴδη, λεγό3πες ἔτι Ουκ ιχουσιν ἐναλλαγην et οὐ σημαινομένου ' τὸ αὐτὸ γαρ σημαίνει καὶ τn ἱστωτὀ τημι, ομοίως καὶ το τιθῶ κ&ὶ τίθημι καὶ τὸ διδω καὶ δώδωμι ' ἐν δὲ τοῖς εἴδεσι των ἀνομώτων ἐναλλαγη γίνεται οἶ

μαινομένου, οῖον πατρωνυμικοῖς, κτητικοῖς, σt γκριτικοῖς, ὐπερθε τικοῖς , υποκοριστικοῖς, προρωνύμοις ρ ρηματικοῖς. xστι δὲ εἰπερ

ἔτι, εἰ καὶ μη γίνεται ἐναλλαγησυ αιτο μενων, αλr Οἰν ἐναλλαπφωνης γίνεται, ῶς ἐν τω αρχω αρχείω, αρδω αρδείω, τιθω τώθημι, ιστω zστημι. αλλως τε πολλάκις καὶ ἐναλλυγη σηuαι νομένων γένεται. καὶ απὸ oνομάτων γίνονται παράγωγα ρημα και ἐi αλλάσσουσι τὸ σημαινόμενον, οῖον πόλεμος πολεμίζω, 'A τίγονος αντιγονίζω, Φίλιππος φιλιππίζω, Μηδος μηδίζω. ιδοῖ παῖτα 'ώπὸ oνομάτων παραχθέντα ἐναλλαγην ἐποιησαντο τοῖ ση μαινομένου ' το μὲν γὰρ πολεμος πημαίνει τον πόλεμον, τὸ οπολεμίζω τὰ toῖ πολέμου qρονῶ, καὶ πάλιν τό μὲν Ῥιπίγονος τον Αντίγονον σημαίνει, τὸ δὲ αντιγονίζω τὰ τοῖ υντιγόνου φρονῶ,

310쪽

καὶ πάλιν σὴ μὲν Φίλιππος τον Φίλιππον σημαίνει, το δὲ φιλιππίζω τα του Φιλειπου φρονῶ. καὶ απὸ ρημάτων δὲ γίνονταμ- ως παράγωγα ρηΠατα καὶ ἐναλλάσσουσι τὸ σημαινόμενον, οῖον βρωσω βρω σείω το μὲν γαρ βρωσω το μέλλω φαγεῖν σημαίνει, το δὲ βρωσείω τὸ ἐπιθρομίαν ἔχω της βρώσεως. καὶ πάλιν ποχε - μησω πολεμησείω ' τι μὲν γὰρ πολεμησω τὸ μέλλω πολεμησοι δηλοι, - M. πολεμησείω aeo ἐπιθυμίαν ἔχω του πολέμου. καὶ πή

λιν ἄψω οφείω ' τὸ μὲν γὰρ ὁ φω τό μέλ1ω θεωρησαι δηλοῖ ἰ τὸ

ωμείω το ἐπιθυμίαν ἐχω του θεωρησαι. καὶ ταυτα μὲν απὸ μελλοντων παραγομενα ἐνεστω roς χρόνου γίνοντΠι.2χηματα δέ. εἰσι τρία, απλουν, σύνθετον, παρασυνθετον,

Αριγοι δέ εὶσι τρεις, ἐνικος, δυῖκός, πληθυντικός, γνικὸς μὲν οιον τυπτω, δviam δὲ Oιον etυπτετον, πλη9υντικὸς δὲ οὰν τυπτομεν. I, οςωπα δέ εἰσι τρία, πρῶτον , δεὐeερον, τρίcoν. καὶ λέγει οAιονυς ιος οτι πρωτον μέν ἐστιν ἀφ ου ὁ λόγος, Οἰον τύπτω, δεύτερον δὲ προς ἄν ὁ λόγος, οῖον τύπτεις, τρίτον δὲ περὶ Οὐ ὁ λόγος, Οἰον τυπτει. λαμβάνεται, δὲ ὁ 'Ἀπολλω'ιος του πρnκειμένου λογον, λέγων οτι δεον ἐστὶ καὶ πυος9εῖναί τινα καὶ εἰπόῖν ουτως, Orι πρωτον μεν ἐστι προςωπον αν ου ὁ λόγος καὶ περὶ iρου του προςφωνοῖντος, δεύτερον δὲ πρόςωπον προς ἔν ὁ λόγος καὶ περὶ αυτου του προςφωνουμενου, τρίιον δέ έστι πρόςωπον περὶ Ου ὁ λόγος μητε προςφωνοῖντος μήτε προςφωνουμένου. δύναται δὲ κατὰ την υκρίβειαν τὸ μὲν πρῶτον καὶ δεύτερον πρόσωπον καλῶς Iaεινῶς καὶ ὁ Λεονύσιος εἶπεν Oτι πρωτον μέν ἐστιν πρόςωπον ἀφ ουο λόγος ' αεὶ γὰρ απο πρώτου coetἰν ὁ λόγος καὶ Ουδεπώποτε ἀποδευτέρου ουτε ἀπό τρίτου, δευτερον δὲ προς oν ὁ λόγος ' ἀεὶ γὰρ προς δώτερον πρόςωπον ἐστιν ὁ λόγος, καὶ ουδέποτε oύτε προς πρωτον οὐτε προς τρίτον ' τὸ δὲ τρίιον πρόςωπον οικ υερ κα-

λως, λέγω δὲ τὸ περὶ οὐ o λόγος, ώζ ὁ Λιονύσιος ἐδόξασε. δύνα ται δὲ καὶ περὶ πρωτου εἶναι ὁ λόγος καὶ περὶ δευτέρου ' ἐὰν γὰρ

εειω τυπτω , περί τινος ἐστιν ὁ λόγος, τους ἔστι περὶ γου, καὶ παλιν ἐὰν εMω τυπτεις, περί τινος ἐστιν ὁ λόγος, τοὐτ ἔστι περὶ Osin τούτου οὐν χάριν ὁδεν ἐστὶ προςθεῖναι ἐν πω τρίrω προς