장음표시 사용
12쪽
tuo tempore Papa Nicolaus, hujus nominis quintus, omnes, quae
quidem tunc in italia innotuerant, Graecorum litteras in sermonem latinum per doctissimos illius temporis viros converti voluit, ut hoc scilicet modo seientia et cognitio Graecarum litterarum, quod studium non ita inulto ante inceperat in Italia florere, magis mugisque augeretur, eo tempore Laurentius ille Vallensis Herodoti Historias latinis verbis reddidit. Neque tamen, quantumvis magna bene eleganterque dicendi copia valuerit ille lectores allicere ac retinere, totum opus eadem diligentiae et animi attentionis constantia persecutus est '); sed, quamquam satis certis argumentis illum si non ipsum eo dicem S vel V, tamen unum his simillimum ante oculos habuisse concludi potest, eam tamen ipsam versionein plurimis in Ioeis loco graeei libri nobis habendam esse, Planum est; ad quam, quum de rebus ad dialectum pertinentibus quaestio instituitur, raro tantum atque caute spici posse, nemo non videt; saepissime vero et sere semper quum de rebus historicis quaeritur, vel geographicis, mythologicis similibusque, ad quas ipsas sucilius atque commodius cognoscendas saeta sit illa versio. Necdum enim admodum ad grammaticam graecam perdiscendam, nedum ad dialectos penitus cognoscendas, adjecerat animum illa aetas, quippe quae ni bit jam amplius esse gloriaretur cur Graecorum litteris invideretur, ex quo omnia paene eorum scripta in latinum versa legerentur' ' . Erant quidem illo tempore apud italos nonnulla grammatica scripta, ut libri Const. Lascaris, Gazae, Chrysolorae, aliorum, non tamen ad ipsam grammaticam graecam perdiscendam lacta, sed quibus ad legendas intelligendasque eas res, quae graecis litteris continentur, via patefieret.
Quantum tamen absit, ut meritas laudes, quibus tune illi viri eorumque grammatici libri extollebantur, quibus in componendis multa
CL Gruneri Comment. de Herodoto ab Interpreti. non satis caute tractato p. I sq. et quem laudavit Hyetium, do claris Interpreti. p. 218,
atque praeterea Praef. Wesset. ad Herod.
13쪽
I e dialecto Herodotea lib. l.
ex vetustioribus graecis grnini inlics hausta in usum suum converterant, deminui velim, vel id documonto esse potest . quod eorum nonnullos, imprimis Luscuris et Gagae, ud histori eum graecae grammaticae cognitionem maxime necessarios, dignos esse cenSe , quorum etiam nostro tempore novae parentur editiones. Nam etiam nostra
aetate, quamquam in ipsa grammati ea pervestiganda eximii viri multam jum posuerunt operam, magnus hujus rei judex, GL Hermannus, maximo in errore contendit eos versari, qui vol sun dumenta esse jacta graecae grammaticae credant cs. Dissert. de ellip. et pleon'sm. in graec. ling. Opusciat. l. p. 244. . Aldus vero Manutius et ii, ex quibus Academia eius constabat ' , multis exempluribus castigatas ut ipse Aldus ait in praelatione ad Calpurnium 3 Herodoti Musus anno Ibae in lucem emiserunt; qui viri doctissimi et strenuissimi vel sic uti bis satisfecisse censendi sunt, si editionem suam a ta in foedis et innumeris vitiis, quae incredibilis inscitia et inertia librariorum seculo XII l. potissimum et Xl V. est Heer. l. l. l. p. 303 sq. commiserunt, ut liberam redderent,
studuerunt. Artem enim eriticam neque historicam neque grammaticam tunc docti viri inultum aut feliciter exercuerunt; neque Vulebant quidem eam trucilire ' ). Sed quum illi Aldinae editionis, plerumque cum Codd. Pariss. consentientis, editores vidissent, Herodotum sermone usum esse donico, eujus dialocti praeter ipsas Herodoti historias et qui sub Herodoti nomine sertur librum de vita Homeri, Homerica carmina potissimum in Italia tune innotuerant,
non satis accurate distinxerunt inter Ionismos Herodoteos et Homericos, quin immo aliquoties et liun contra Mss. auctoritatem novas Ionicas sormas nostro scriptori obiriasisse videntur ''' . Sie eandem sere varietalem expresserunt, quam in libris uss. obtinere notum est.
Quae res quum quadam ex parte prima in editione, primo in periculo faciendo, scriptorem cujusvis generis viiiis corrupiissimum emendatiorem reddendi, excusari possit, idem tamen vitium omnibus usque ad hunc diem editionibus plus minus adhaerere cuivis Becuratius eas inspicienti sacile putebit. Et profecto, si nunc Thucydides ille adolescens ex nostris exemplaribus cujusdam Herodotei operis partis recitationem undiret, si revera tunc audivit cs. Heyse, de Herod. Vita et itinerib. p. 23 sqq. , non gaudio, credo, nec lue titia, sed dolore ei lacrimae mandrent. Nolo repetere quae jam diu alii de singulis editionibus recie ut puto, judicarunt cs. I raesuti. Uesseling. et Schweigh. , de Singulis virtutibus Stephanicarum editionum; de meritis, stupida Medicet libri veneratione et iniquis vituperationibus Grono vii de anxie- φὶ Cs Hoeren libr. I. II. p. 96, 294 sq.
CL Neoren libr. I. II. p. 307, 295. ) Cf. Sch eighaevseri Νot. ad I. 26 Do simili quadam licentia suam Aldus in vulgaribus formis in Theoeriteu in textum inducendis sibi indulsit, eonfer Muehimanni loges dialecti, uua Graecor. poetae bucolici
14쪽
tate Nesselinii in restituendis Herodoto rectis seripturis, de nimia Ionismorum eupiditate Borheckii, de diligentia, critica virtute, singulari in formis quibusdam emendandis intelligentia Schaeseri, de
inconstantia, viliosa doctrina Schweighaeliseri, de aliis aliorum odi torum virtutibus ac vitiis, sed unum tantum, quod omnibus editionibus commune mihi esse videtur, aperiam. omnes enim Plus mimis eos fines utriusque Jonisuit, Atticismi, Doris ini servare neSciisse censeo, intra quos attentissime ebs, qui novae recensionis curum in se suscipiunt, sese tenere necessarium est, sed similem inconstantiae et varietatis im ginem expressisse, ac nostris in uss. expressam deprehendimus. Manu enim scripti libri omnes modo in Homericas sormas nimis inclinant, modo in Ionicas, modo in Doricas, modo in Atticas, et ita quidem, ni plerumque unum ideinque vocabulum, vel totum quorumdum vocabulorum genus omnibus hisce in formis scriptum exhibeant. Saopissime quidem ab aliis posterioribus scriptoribus totae sententiae ex Herodoti libris ea orntione expressae leguntur, qua ineonstantia illius scripturae confirmari posse videatur. Sed illi excitati vel exseripti loti tum demum valent ad formam quandam Herodote3m confirmandam, qu in ipsius sormae causa excitantur, neque, id quod saepius est sactum, rerum, quae illis verbis eontinentur; qua in re semper sere in suum dicendi usum posteriores converterunt orationem Herodoteam pus, etiamsi ipsis Herodoti verbis . loqui voluissent, partim vitiosis jam tunc exemplaribus usi sunt, ainrtim etiam eorum scriptis id accidisse statuondum est, quod et Herodoti, ut et in illis libris Herodote. e formae oblitterarentur. Quaro interdum ne ei quidem loco. ubi forma quaedam ut Herodoteuexpresse ussertur, si eam certis Argum ratis vitiosam esse demonstrari potest, fides est habenda. C ijusmodi loci quum alii afferri possunt, tum is, qui est 3pud Gregor. Cor. d. diui. Jon. g. VII.: τοῖς υποτ πικοις Gρθέδοις, τοις απο φωνήεντος αρχομένοις προστιθέασι τὰ
qni vulgo et recte quidem praebent: δή μου γὰρ τουτου ἡν, ex tis Codd. S. V., qui δῆμου τ' αυτου ἡν habent. Si vero nihilominus apud posteriores Herodoteae formae servatae sunt, huic rei multum esse tribuendum, in aperto est. Verum Hermogenes ille, magnns judex, ipse dicit, διαλέκτω ποικίλη usum ) Cujus rei perutilis legitur eomparatio apud Mailinirium de dia Ir. ed. Sturet P. 178 sqq. , ubi oratio a Xerxe apud Persas habita Vi I .
cum eadem a Dionysio Halic. II. p. 189 in Atticismum conversa composita est. - Et iam etheopompum Cnium, qui Herodoti historias in duorum librorum epitomen contraxit, fortasse a nonnullis illam postea saepiusquam ipsi Herodoti libri in usum adhibitam, suum dicendi genus hae in
re usurpasse, satis superque verbR quaedam testantur a veteribus quibus
dam grammaticis hac ex epito me servata; vide Fronimel. de Theop. Chio in Creua. Meleti. III. p. 137 sqq.
15쪽
De dialecto Herodotea lib. I. esse Herodotum; ejusque judicio aliquis facile ita abutatur, ut eonintendat, Hermogenem eo malae condicioni nostrorum Hss., nostrarumqtie editionum patrocinari; quare haud abs re esse putavi, totum huc Hermogenis locum transscripsisse περὶ ἰδεων II. c. I 3, p. 513ed. Casp. Laurent. , p. 399 ed. Wala.): Tκαταιος δὲ ὁ Μιλήσιος, παρ' οὐ δὴ μάλιστα ἁφεληται ὁ προδοτος, καθαρου μέν ἐστι καὶ σαφης, ἐν δέ τισι καὶ ήδυς ου μετρίως' τῆ διαλέκτφ δὲ ἀκράτι'
ἐαδι καὶ ου μερογμένy Iρησάμενος, ουδὲ κατα τον προδοτου ποι- κέλη, ηττον ἐστιν ενεκα γε τῆς λέξεως ποιητικος. και Mi ἐπιμέλεια δὲ αυτῶ ου τοιαυτη, ουδὲ o μοιος ὁ κόσμιος ὁ περὶ αυτ ν. διο καὶ ταῖς mido ναις ἐλαττουται πολλῶ του προδοτου, αλλα πάνυ πολλω. Hermogenes quum igitur tantum absit, ut vituperet illam Herodoti
ποικιλίαν, ut multo praestare eam merae Jadi Hecataei contendat, minime nostram nostrorum Mis. scripturam atque varietatem ista sententia confirmasse censendus est, sed aliam intellexisse varietatem,
quam ipse alio loco II. e. 4, p. 405 sq. indicavit. Ibi enim quum de dulci dicendi genere disputasset, et imprimis Herodoti dulcedinem laudibus extulisset, ita pergit: ἐκειθεν δὲ ιιιι λιστα διαρκῆ εσχε
πρόδοτος τὴν γλυκυτητα, οτι καὶ αυτην ευθυς την διαλεκτον ποιητικως προείλετο εἰπειν. mi γαρ γὼς ουσα ποιητικὴ φυσει ἐστὶν
ἡδεῖα. εἰ δὲ και αλλων διαλέκτων ἐχρήσατο Ηρόδοτος τισι λεξε-
dotus igitur non omnibus in vocabulis nova Ionica dialecto est usus, sed nonnullis in vocibus Homericam, omninoque poetic3m, in nonnullis Atti eam admisit, sed non ita admisit, ut unum idemque vocabulum modo secundum Ionicam, modo Homericam, modo Atticam dialectum formaret; quam sermonis sormam grammatici graeci communem potius nominassent dialectum cs. GL Herm. diss. de dial. Pindari, opusc. I. P. 2 6 sq. et Praes. Greg. Cor. d. dial. graecis , sed ita, ut unumquodque vocabulum constanter, nisi certae ipsius linguae leges contradicerent, unam tantum eamque proprie Herodo-team praeberet speciem. Quare mihi non omni ex parte comparatio illa ab Hermogene instituta apta esse videtur; Homerus enim et Hesiodus, epici poetae, non constanter hac vel illa verborum forma usi sunt, sed metri Iegibus multa cum licentia obsecuti multam sommarum in uno eodemque Verbo Verborumque genere varietatem sine ullo inconstantiae crimine admiserunt. Neque tamen idem Herodoto, Prosa oratione uso, licuit. Verum, si Hermogenes illos artificiosa orationis forma insignes auctores in una comparatione conjungit, id, credo, sic accipiendum est, ut Herodotus, quamvis multa verba non Pro
16쪽
artificiose, id est constanter, ad leges recentis Iados sibi sormasse putandus sit, quomodo poetae illi artificiose, id est sui metri neeessitati convenienter, verba sua variia in formis adhibuerint. Fundamentum igitur Herodoteue orationis est recens Jas, quae quum multa cum Homerieo sermone, multa eum vetere Attica dialecto haberet communia, eo sucilius etiam alia quaedam ex hac amnitate recipere et ad suas leges formare potuit ') Qua in convenientia atque eoncinnitate maxime cernitur Herodotei operis artificium; loquitur enim Herodotus in componendis rerum monumentis Ionico ore, neque hoc vocabula modo huc modo illa sorina profert, sed servat etiam in peregrinis pronuntiandis verbis constantiam quandam, ab ipsa natura prosectam. Unde et varietas sormarum dijudicanda est; et praeterea in Herodoteo opere considerando id tenendum mihi esse videtur, artificiose illum suam sibi elegisse orationem. Ut vero multa verba verborumque conformationes poetis tuntnm coneessas evitavit, ita et omnia eum ex interiore tantum Atticorum aliusque stirpis usu repetenda repudiasse, per se puto Patebit. Neque igitur mirum, si saepius Verba sormaeque quaedam a veteribus grammaticis Partim poetis partim ullis tributa, etiam apud nostrum inveniuntnr; neque mirum, si saepius quue illi nomine κοινως vel Ἐλληνικως appellare soliti sunt, ea ipsa in nostri oratione cernuntur; quo et Pertinet procul dubio Suidae glossa 'usti, Tiaηνιστ . Hujus autem str-tificii aliud etiam in graecis litteris exemplum invenimus, Luciani illud
scriptum de dea Syria, modum tantum excedens, ceteroquin manifesto Herodoteam urtem aemulans. Herodotus entin ut historias ipsas a se narratas artificiose composuit cs. Dionys. Hal. ep. ad Pomp.
III, 1 I. Longin . de sublimit. XlII, 7 affabrisque Homerico modo
narrationum nexibus totum opus colligavit, ita dictionem quoque suam sibi propriam, ut modo monuimus, concinnavit. Neque enim ars esset, si omne sero vocabulum modo hac modo illa forma usurpasset, Sed negligentia, ineonstantia, qualis est librariorum. Ipse autem sua natura utque indole partiin ad epicam artem, Purtim, quod ipsum opus suum satis superque ostendit, ad historiam componendam inclinabui, partim ad id litterarum sastigium, in quod illo tempore Athenis imprimis tragoedia evecta erat. Neque dis tracta his rebus natura ejus aut discors lacta; sed summa ei inerat concordia atque constantia, miraque quasi concinnitas ut omnium cogitationum et sensuum, si e etiam orationis. Panyasi, vate Halicarnasseo eodemque nobili illo poeta epico, qui carminibus suis Heraclea et Ionicis exstinctam jam epicam Poesin resuscitasse dieitur
et in quo eandem disponendi rationem laudarunt veteres critiei es. Quintil. X, I, 54 , qua Herodotum excellere nune ipsi videmus, illo
Panyasi usum esse Herodotum Patruele, notum est es. Suid. s. v.
17쪽
De dialeeto Herodotea lib. I. Praeterea Choerilus Samius auditor Herodoti et delietae fuisse dicitur, ab eodemque ad bellum Persicum epico carmine canendum excitatus esse perhibetur Naech. Choeril. p. 19 sqq. 24. 28. . Deinde
etiam cum Sophocle nostrum summam contraxisse familiaritatem non
solum epigramma quoddam apud Plutarchum obvium vide Plut., an seni gerer d. resp. c. 3. myse l. I. p. 66 sqq. C. Fr. Hermanni epistolam ad Baehriuin in Baehrii edit. Herod. Vol. II. Excurs. V l.
elare docet. sed etiam ex communibus utrique nonnullis sententiis
recte similis quaedam ingenii condicio concludi posse mihi videtur. Nam quod hinc Clemens Alexandrinus Strom. V l. p. 625 Sytb.
surii Herodotum arguit, non multum hule exprobrationi tribuendum esse, neminem fugit, quum illum notum sit semper fere ulterum eorum scriptorum, inter quos aliquid commune intercesserit, plagiarii ignominia notasse, eaque ex causa jam dudum fidem apud doctos viros decoxisse cs. et Pilugk. de Theopompo Chio p. 36.3. Sed non Sophoclis solum in notitiam et familiaritatem Herodotum illo
tempore, quo Athenis suit, venisse verisimile est, verum etiam aliorum tunc clarissimorum virorum, imprimis tragoedorum. Quorum ex samiliaritate et commercio haud alienum esse videtur statuere istus crebro apud Herodotum obvias dictiones nuxisse, quae Propius ad dramaticum tragicorum dicendi genus accedant, quas docte collegit
Stadet mannus disserit. de Herodoto ejusque dialecto, I 830 et 18323.
Eodemque modo omuia, quae cum Homero Herodotus communia
habet, colligi illustrarique possunt vide Boetii gem de Herod. Historia ad epici carminis indolem propius accedente, Vimariae 1792, P. 3. Wytteub. Praef. ad Selecta princip. Graeciae histor. . Sic restant, quae Proprie ud novam Ionicam dialectum pertinent. Magna vero hic est lis orta inter doctos viros, qualis sit illa nova donica dialectus Herodotea, utrum illa logographorum dialectus atque ea, qua Iones Cariam colentes usi sint, an Samia quaedum. Et Gie-sius quidem, vir doctissimus, contra Thierschii grammat. gr. p. 9sq. aliorumque sententiam, Herodotum logographorum dialecto usum esse dicentium, contendit '), Samia dialecto eum usum esse, primum, quia Hermogenes t. l. Herodoti dictionem ab Hecataei diversam suisse diceret, tum, quia Hippocratem, qui et ipse ἀκρατω γαδι usus esse diceretur, et cujus dialectum notum esset non levibus in rebus ab Herodoteo usu recedere, atque Democritum Ionismum logographorum adhibuisse Pro certo esset. Sed Giesius Lydi eo Ionisino praetulit Samium ideo, quod diversitas Herodotei Ionismi et Homerici non ea esset, quae ex longo temporum intervallo, aut ex diis rentia prosae et poeticae dictionis explicari posset; tum, quod etiam Suidas narraret: ἐν τῆ aotu tu και την γαδα ἡσκῆ Hi διάλεκτον, atque Dionysius Hulte. laudaret Herodotum τῆς γάδος οριστον κα- νονα, - quibus verbis Dionysium si guificare voluisse Samium Ionismum, ) In libro quodam ceterum bonae frugis pleno, qui inscribitur: Ueber
18쪽
quem Glesius demonstrare suscepit omnium minime fuisse mixtam. Quibus in sententiis a Giesio propositis multa mihi parum circumspecte Parumque accurate disputata inesse videntur. Primum enim non intellexisse ille mihi videtur, Hermogenem l . l. disserentium istam inter Hecataeum et Herodotum intercedentem minime lic diversitate quadam novae Ionicae dialecti posuisse, disjunctis locis ortu, sed inornato et poetico artificioseque composito dicendi genere; qua in re ea, quae proprie uis novum Ionicum diu lectum pertinent, haud opus esse dissimilia Hecataei ceterorumque logographorum Stat cre sponte patet. Sed plerumque nescimus suam ipsorum logo R-Ρborum orationem, quum antiquis jam temporibus id iis accidisse
constet cs. Dionys. Hal. de Thucyd. iud. 23, 2.), quod Omnibus
Ionicis ae nescio an omnibus alio serm ne quam Attico aut communi usis scriptoribus accidisse videtur, ut u posterioribus in tritiorem cuique dicendi usum verterentur aut omnium maxillae a librariis de-Pravarentur. Singula vero donica verba singulaeque dictiones ab aliis ex logographorum scriptis ullata, et testimonia grammaticorum,
ut Apollonii de Pronom. p. 118 B de Pherecrde; de Pherecydis, Hecataei et Herodoti dictione Eustathii '), quamvis minime ab Herodoteo usu prorsus alienum dicendi genus probantia, non tamen ita sunt eomparata, ut certam quandum imaginem totius rationis Jonismi Iogographorum animo concipiamus atque informe inus. Ad locum autem Suidae s. v. Προδοτος, cs et Heyse l. l. p. 9) quod ultinet, Herodotum Sami, quam in insulam propter Lygduinin, Halicarnassi tyrannum, sugisset, se exercuisse Ionica in dialecto, et ibidem historias suas composuisse, hic locus vel ob id, quod continuo additum est, Herodotum ibidem statim histo Has suas composuisse, cuivis suspectus esse debet. Negari quidem non potest, Samum adiisse Herodotum, ut ceteras insutus oramque maritimam Asiue minoris, ibique dialectum Samiorum, ut ceterorum Ionum, uecuratius cognovisse, quippe qui tam dilige uter et curiose quattuor illas Ioni eae dialecti locales disserentius earumque fines memoriae trudi derit es. I, 142 , sed ideo non continuo est statuendum, Samia eum vel Lydia vel quavis alia dialocto usum esse in componendis rerum
monumentis, quia in eorum terra parumper sit versutus et incolarum linguam cognoverit. Neque etiam consentaneum esse vid
tur, dialectum Samiorum, qui soli ab aliis Ionibus sejuncti suum linguae proprietatem haberent ' ), Herodotum adhibuisse in opere suo haud solis Samiis destinato; neque ullam aliam locali diversitate
'ὶ Eu tat h. ad Hom. Il I. p. 9 7. cf. et Pherecγd. Fragm. ed. SturΣ. p. 7 , et Hellanici, p. 25, l 3. De λέξει εἰρομένη sive- Do- motrius de Elocvt. S. I l. et 12 istorum veterum seriptorum cs. Aristot. Rhetu III. 9 initio, Denteir. l. l. Ceterum vide CreuE. Dagnient. hi tor. P.
19쪽
ortum disserentiam, quales sunt illae ab eo ipso memoratae dialecti donicue Varietates, sed potius communem quandam priorum scriptis jam consorinatum litterariam quasi dialeetum Ionicam, quae pro indole et natura et jusvis scriptoris, pro argumento, quod sibi quisque tractandum sumpsit, aliam induebat metem. Quare haud ita inter se repugnant testimonia, Hippocratem et Democritum, di κρατω γαδε usos, saepe diversos suisse ab Herodoti consuetudine, quam Dionysius Isai. Ep. Iad Pomp. III, 16) optimam Ionicae dialecti normam
esse scripsit. Quamquam hanc laudem ad eam qnaestionem, quam nos instituimus, non prorsus necessario spectare cuivis illum Dionysii locum accuratius inspicienti facile patebit, quum ibi ille in universum de sinceritate verborum et puritate orationis egerit, eaque de causa Herodotum cum Thucydide comparaverit; quo etiam Philemonis grammatici verba supud Ρorphyr. Quaest. Ηοm. c. 8) reserenda esse videntur: Neodoro ν ακοι βῆ τε οντα περὶ τα ονο ματρο, καὶ πάνυ ἐπιεικῶς φροντιστικον. Sed conseras Gregor. Cor. P.
ubi ἰωνικὶῆς διαλέκτου κανων appellatur Herodotus. Hippoerates enim medicus aeque ue logographi sine ea arte et artificio, sine poetico colore, qualem apud Herodotum deprehendi mus, Ionica dialecto usi sunt parti in simplici partim sermarum quarumdam degenerum exuberante, quamquam Hippocratem Attica quaedam nil miscuisse notum est cs Gies. l. l. p. 152 sqq. . Herodotus vero artificiose, ut jum supra monui, suam sibi Propriam dictionem composuit; sed tamen ea ex causa pro norma habetur Ionicae dialecti, quia simplicissime ea, quae natum huic dialecto sunt insita, explicuit, et in summa simplicitate nitet cultissima oratione et ubertate, atque medium quiddam tenuit inter nsperiam quandam tenuitatem nuditatemque, et nimium artificii studium et quasi luxuriam aliorum in adhibenda Ionica lingva; quum enim Ionisinum, pialis est aliorum et in Hippocratis scriptis, quae quidem multis in partibus recentiores produnt auctores et adhuc exspectant suum erutieum, contemplamur, saepe videmus luxnriam quandam atque deuexionem a nativis simplicissimisque sormis ad alias, ubi vocales quasdam illegitimas juxta aliam voculem vel diphthongum ideo per-Ρeram inseruerunt, quod eorum aures hac in dialecto adhibenda semel assuefactae erant ad sonum dissolutarum diphthongorum du-Plicumque voentium, quarum prima quum vulgo e rei natura littera ε esset, ea etiam ante alias vocales et diphthongos non dissolvendas sine causa est intrusa. Quo autem tempore haec dialeeti Ionicae vitia grassari inceperint, et quam late quoque tempore pateant, quamquam difficile esse videtur accurate definire, tamen ut Herodotum ab iis abstinuisse contendo, sic quadam ex parte vere iis jam insecta esse Hippocratis scripta, quippe quae ακρατον γαύα expresserint, haud nego. Et ut omnino Ionica dialectus in veterem et novam distribui solet, sic et haec recens in species quasdam, Procedente temPore natas, dividenda esse mihi videtur. Sed medium Diuiti od by GOrale
20쪽
illud ab antiquis eritieis omni in genere praedicabatur optimum; quare ex tribus illis, qui principes habentur, tragicis neque Aeschylo neque Euripidi sed Sophocli palma est delata. Atqui cum rebus illis Herodoteo Ionismo propriis mollities quaedam, Ionicae genti Asiam minorem, imprimis Lydiam incolentinativa et maxima paullo ante Persica bella, conjuncta est, quamquam saepe haec Ionica dialectus consentit cum quibusdam novae Doricae dialecti, qualem apud Theocritum invenimus, verborum consormationibus; unde facile conjici possit, hanc communem quam si pra litterariam diximus dialeetum propius Caricae accessisse quam Samiae; quo aeeedit etiam assinitas quaedam Herodotine et Hippocrateae dialecti cum vetere Atticismo. Si Herodotus igitur prae ceteris pro norma recentis Ionicae dialecti est habendus, in nostris autem Mss. vix vestigium ullum hujus normae est relictum, ne in iis quidem, qui exareti sunt ante seculum XIlI., quo praecipue negligentiam, inscitiam atque inertiam librariorum late vagari incepisse seimus cs. Heeren l. l. I. P. 303 sqq. , ut Codd. M. F. P. a. es. Praess. Wess. et Sch eigh. et Vess. Diss. Herodot. , consentaneum est, illas Codd. Herodoteorum depravationes usque ab antiquissimis temporibus repetendas esse. Neque vero desunt nobis hujus rei certissima veterum scriptorum testimonia atque indicia. Atque jam Aristoteles suo in exemplari initium Herodotei operis aliter ac nos legisse videtur, quum id in Rhett. III. 9 init. sie exhibeat: προδοτου Θουριου ῆδε ἐστὶν αποδειξις, - cujus appellationis Θουριου nostris in Mss. ne vestigium quidem nune invenias. Sed etiam Plut. de Exilio c. I 3 eandem seripturae varietatem commemoravit; το δε , , modo του Ati καρνασσέως αποδειξις ηδε nouoὶ μεταγρασουσι ,, Ηροδοτου Θουρέου. Ρraeterea Ρhilemon grammaticus, qui reserente Porphyrio Qnaest.
Hom. c. VIII. p. 18 sqq. Argentoruti anno I 539J ' , Herodi team
orationem recensuit, multis suo jam tempore '' Codd. Herodoteos vitiis laedatos esse affirmat, ipsique negligentiam librariorum in sta-hilienda quadam scriptura fraudi fuisse, infra p. 65 sq. videbimus. Et quantum ex eorruptis et mutilatis grammatici cujusdam verbis in Hortis Adonidis videri licet, Herodianus grammatieus pro vulgatis γουν την γναχου I. I. scriptum legisse videtur τήν γναχουν. Etiam apud Stephanum ByEantium nomina quaedam Propria, ut Herod tea, inveniri, quae non nisi depravatae allevius verbi scripturae et mutato accentui originem deberent, jam docti interpretes ad I. Ira monuerunt; cui loco addas et conseras alium etiam quendAm I. I 76 Aldinae editionis et quae ex ea auctoritate Pendent, . editionum Ba-
Hoc caput, de eondicione ae depravatione illis jam tam poribus haud
rara Mss. librorum, Imprimis rerum scriptorum et poetarum, memorabiles continens res, totum huc transscripsissem, nisi veritus essem plures ne implerem paginas relius sortasse omnibus jam satis notis.' in Do hujus Philemonis grammatici aetate aliorumque ejusdem nominis vide Osann. Prolegom. ad Philem. gr. Frag. P. VI. sqq.