Quaestionum criticarum de dialecto Herodotea libri quattour scripsit Ferd. Iul. Caes. Bredovius

21쪽

De dialecto Herodiaten lib. I. mleensium, in quibus Pro nominibus appellativis Amέων et ἴστ est, nunc recte vulgatis, Ἱστιαίων et Diim legitur. Et grammatici quidem veteres uliquoties formas quasdam usserunt ut Herodotens ), quae ex nostris quidem exemplaribus prorsus evanuerunt, aut sortasse nunquRm in iis conspectae sunt, quum fieri potuerit, ut grammaticus quidum ex analogia tantum quoddam vocabulum Ionice fictum, ut illud βαθρακος, nostro quodam modo obtruderet, ut in filio grammatico libro id proponeret, non ipso in textu Herodoteo. Etia in Eustathitis sive antiquior quidam, cujus ille secutus est auctoritntem, observavit, Herodoti libros nonnullis in exemplaribias mimis accurate esse deseriptos, ad Iliam. Od. P. I 4 I, 10 89, 40: αμοενπέστατος Pratii παρ' Ηροδο ω ἐν ἀκst βεσres Οις αντιγραν te. - es et nil JI. P. 4II 3l I. Nec tamen ipsum ubique meliora exemplaria elegisse aut adhibuisse, satis doconi complures loci, ubi depravatiorem Codd. scripturam adhibuit, veluti ad Hom. I l. p. 70, 20 δηλλετο ex Η rod. V. M pro aliorum Codd. scriptura ἐδηλέονfo et alibi. Etiain ex memoriae lapsu sive aliorum similium nominum confusione quidam salso tribuerunt nostro quaedam, quae nil alios Pertinent scriptores; qua de re vide Uesset. Dissert. Herod. ii l. p. 20 sq. lv. 48 sq. 27 sqq. Osanu. Philem. Reliqq. p. 360. Schweigh. lex. Herodot. s. v. αναστομουν et InterpPr. ad Greg. Cor. d. dial. Jon. 16. Interpreti. Hesychii s. v. πισσοκωνίας; - Neque Bbsonum

esse videtur statuere, illos invidiosos homines, qui laudibus veritatique Ηρrodoti obtrectare studuerunt, sinum ii ipsi eorumque sectatores negligentius scripta ejus tractarpiat, multa iis inflixisse vulnera. Neque vero nostro solum negligentia librariorum veterum nocuit, Aed multis aliis etiam scriptoribus, quum partim scripturae varietates ex iis ab ipsis antiquis auctoribus memoriae trauitae sint

Quint. IX. Φ, 7 de prava emendutione hexametri exordii T. Livii; vide et Foesium Oec. Hipp. s. v. οργάσασθαι, et God. Herm. de praeceptis quibusd. Atticistar. Opuse. l. p. 268 et 282), partim

curae a quibusdam emendandis scriptoribus impensae memorentur unde necessario concluditur, eos jam untiquo tompore nonnullis quidem in exemplaribus depravatos lectos suisse ''). Quum enim primis post Christ. nat. Seculis, ut postea Petrarcae temporibus cs. Heeren l. l. I. p. rel), quam maximam librorum multitudinem non in studium sed in spectaculum et ostentationis causa congerendi ac coacervandi mos evaluisset, isque desidiosissimum quemque invasisset cs Senecam de tranq. c. 9 et Lipsium l. l.), tum neque quam De βάθρακος vide Anecd. Bekk. I. p. 86, 18 Interon. ad Herod.

IV. 13l, quo in loco et Herodotea exemplaria et Athen. VIII. p. 33 Αβατραχον exhibent. Praeterea grammaticorum locos a Maiit. p. 125 sq. sed . Sturg) laudatos.

Cf. Suet. Dom. e. 20. Iust. Lipsit de Bibliothecis syntagma c. 7 et 8 in Iu,t. Lips. Opp. Omnia T. I u. p. Itb2 sqq. . Et de incendiis

inter causas depravationis et interitus veterum librorum referendis vide

22쪽

De dialeeto Herodotea lib. I.

emendatissimos scriptorum libros possidere, neque quam Peritissimos librarios in familia hubere curae hominibus suisbe, sacile, credo, cuique patebit. Librarii enim inultum erant exercendi, Comparandique ii, qui emendate recteque legerent scriberentque; quod quidem sa ope

neglectum esse, multae veterum auctorum querelae demonstrant. Sic

jam Strabo Xll I. p. 609 C. Casa ub.) quum de multitudine mendorum in Aristotelis scriptis obviorum exposuisset, haec subjunxit: καὶ βιβλιοπωλαί τινες γραφε υσι φαυλοις ioco ιιενοι καὶ Ουκ αντιβάλλοντες, οπερ καὶ ἐπι τῶν αλλων συυι αλει τῶν εἰς πρασιν γρα-

Quibus cum verbis et eon seras Galeni locum de dignosc. et eur. An. morb. c. 9 et Heeren l. l.

Quare haud mirum esse videtur, si antiquis jum temporibus Herodoti nostri exemplaria vitiis foedata suisse truduntur, haud mirum , si nostri manuscripti errorum mendarumque cujusvis generis Pleui conspiciuntur, praesertim quum verum sit illud 'Bustii cominerit. Palueogr. P. 815 post Greg. Cor. ed. Schaes. dictum, textus scriptorum veterum hoc vitiosiores saetos esse, quo saepius librarii eos transscriberent, donec vestigia genninae scripturae vel levissima tollerentur. Et quam sappe et certati in et antiquis et recentioribus temporibus nostrum propter gra itutem rerum utque varietatem, ob singularem dicendi artem tractarint ni que descripserint, nemini, credo, dubium esse potest; quum praeterea satis sit notum, quanti ubAlexandrinis criticis Herodotus aestimatus sit, et quantopere delectus ille Drincipum in quoque genere scriptorum ab iis institutus omnium secutorum studia et librariorum manus direxerit 'λ. in disponendis autem et recensendis Singulis Μss. vitiis, qua eo diligentius nunc considerabo, quo magis accurata intelligentia set cognitione errorum firmius viam muneri ad eos emendandos corrigendosque mihi persu usum habeo, ducem sequar luculentam illum distributionem a GL Hermanno in praes. ad Trinummi Plautinno oditionem p. IV. propositam, ubi hic vir summus quattuor omninci osse ait corruptionis in antiquis scriptoribus genera, lucunas, interpolationes, depravationem scripturae, ordinis denique verborum et

versuum turbationem.

Et lacunae quidem in Herodoteis IIss. partim ita sunt comparatae, ut aliis integrioribus lihris ea expleri possint, quae in ullis anni omissa' ), partim ita, ut, orationis nexu interrupto, maneat adline textus luceratus ac mutilatus, neque facile, nisi novi inventi' Vide Rulinli. Histori erit. orati. Grapc. p. 9 . Quintillanum X. I, 5 et b9 collat. Fe. A. Wols. Prolegomenis p. 190. Aliter judicavit Berii liuidy, vir clarissimus, in Synt. Graec. p. 31 Not. 55. et Hist. Graec. ait. I. p. I 36.

Ceterum vide Uessol. Praef., et Scit eigh. et Gai. s. ad quemque loeum.

23쪽

De dialeelo Herodotea lit,. l. Mss. novam attulerint medelam, resarcir possint; quamquam euique his in damnis sarciendis ingenium exercere licebit. Est autem talis laeuna I. I 67: των δὲ διαφθαρεισέων νεῶν τους ανδρας or τε Κορχηδόνιοι Τυρσηνοι ἔλα

Verbum finitum, quod dicitur, ad Καρχηδονιοι et Τυρσηνοι Pertinens, ἐζωγρησαν vel simile quid excidisse patet; sed praeterea etiam subjectum verbi ἔλαχον, οι jὲ Mrυλλα ι; qui Agyllaei sorte accepisse longe plurimos captivos hostes dicuntur. Quare quum nondum qui fuerint illi Ag1llaei certiores nos facti simus, Herodotus emore suo de his quaedam narrasse, et dixisse, Tyrrhenos de eaptivis sortitos esse, simulque addidisse, quomodo Carchedonii captivos

suos tractavissent, necessario putandus est.

Et simili modo textus est interruptus V. 52: ἐκ δὲ ταυτης τῆς 'Αρμενίης ἐς βάλλοντι ἐς τήν Μαυσηννην γῆν σταθμοί εἰσι τέσσερες ἐκ δὲ ταυτης ἐς τὴν Κισσιην χωρην μεταβαίνοντιενδεκα σταθμοί. In eandem hanc laeunam explendi rationem incideram, quam jam de la Burre, apud Gallos doctum virum, sibi ineundam esse duxisse nune vidi cs. Acad. des Inseripi. T. VII l. p. 3 3 et Baehrii Not. ad nostrum locum). Is enim post vocem τέσσερες supplevit καὶ τριηκοντα, mrooeg yyαι δὲ ἔπτα και τριήκοντα καὶ ἔκατον. Qua quidem ratione Matienorum sines multo longiusquam ii vulgo ereduntur promoveantur, neque tBmen ultra modum, ut Larcherus reprehendit. Quum enim ex descriptione Herodoti

Halyos nuvii aceolae fuerint Matieni I. 723, ex eorumque finibus Gyndes et Araxes flumina profluant I. 189, 202 et continuo a

Cissiis cirea Susa urbem habitantibus excipiantur V. 49 et Dionys. Perleg. vs. 100 sqq.); neque ad ullus populi fines quam Matienorum verba illa statim post lacunam posita ἐκ δὲ ταυτης referri possunt, nec numeri isti pro tanto terrarum tractu nimis magni mihi esse videntur, quum similis itineris longitudo per Cappadociam porrigentis duodetriginta mansiones et centum quattuor parasangas implevisse tradatur.

Tertius locus est VII. 76: Θρηλων δὲ τῶν ἐν τῆ Ἀσίηηρχε Βασσάκης ὁ 'Αρταβάνου - ἀσπίδας δὲ cosioβota

νας εἶχον σπικρας. Quaeritur hic, cujus gentis ab Herodoto haud obscure denotatae nomen exciderit; neque valde repugno, Fiqui Chalybum gentem hoc loco intelligendam esse statuant, quum et ordo, quo Herod. l. 28 populos a Croeso subactos enumeravit,

et quae a Bittero in Geogr. II. p. 793 et a Bernhardyo ad Dionys. Perim. p. 736 Sqq., viris summis, disputata sunt, hanc sententiam mihi confirmare videantur. De his Chalylibus vide praeterea Xenoph. Anab. IV. 7, 15, V. 5, 17 cum Interppr., Bloin siet d. ad Aeschyl. Prometh. vs. 725, 73 740, ad Sept. cu. Theb. vs. 725., Apollon. Rhod. Argon. II. vs. I 001 sqq. Schol. et Interi pr. ad Ηοm. Jl. II. 856. V. 39. Praeterea et ejus nomen, qui his Chalybibus imperabat, aliquis merito desideraveriti Sed et alii veteres grammatici et Eustathius

ad Dionys. Per. vs. 793. Ηροδοτος δὲ λεγει, Θρακας διαβάντας

24쪽

De dici lecto Herodo ea lib. I.

εἰς Ἀσίαν κληθῆναι Βιθυνους, καὶ εἶναι παρ αυτοῖς χρηστηριονυρεορὶ hune Herodoteum locum laudantes nullam observarunt hie

lacunam.

Alia etiam in eodem libro septimo e. I 54 exstat lacuna: ἔχοι - τος δὲ Ἱπποκράτεος τ)ὶν τυραννιδα, ὁ Γουλων ἐων Τηλινεω τουίροτάντεω ἄπονονος, πολλων μετ' αλλων καὶ Αἰνησιδήμου τoi LMτota , o ς ῆν δορυφορος Ἀποκράτεος - μετα δε ου πολλον χρονον δι' ἀρετὴν οπεδεχθη πάσrὶς τῆς ιππου εἶναι Lu παροχος. Exciderunt verba, causam rationemque, quae Gelonem inter et Hippocratem atque alios intercesserant, indicantia, quomodo Geloni,ine ceteris virtute excelluisset, quos honores prius esset adeptus, quam ei imperii summa totius equitatus deserretur. Non quidem ignoro, fuisse doctos homines, qui, pronomine relativo ος deleto, nullum hiaverbum excidisse contenderunt ces. Baebrii Nota ad h. l. T. Ill. p. 674), sed quid, quaeso, habent isti, quo verba illa μετα δε ου πολ- λον χρονον reserant Νeque etiam mihi persuadeli potest, Herodotum paene pueriliter sic dixisse: ἔχοι τος di γαποκρατεος τήν τυραν- νέδα o Πλων ην δορυφορος Ἱαποκράτεος' μετα δὲ Ου πολλον κ.

r. a. Quae quum ita sint, necessario sententiae illae modo Propositae inter ,πυκράτεος et μετα ου πολλον excidisse putandae fiunt. Sed alium etiam eodem in libro septimo inesse lacunam, Omnes adhue, qui Herodoteis libris vel edendis vel interpretandis op metim dederunt. fugit. Uno enim tenore VII. 236 vulgo sie eduntur haec verba: εἰ δ' ἐπὶ τῆσι παρεουσνὶ σι τυχyσι, τῶν νεες νεναυηγηκασι τετρακοροσιαι, ἄλλας ἐκ του στρατοπεδου τριηκοσίας αποπέμψεις περιπλώειν IΠελοποννησον, αξιόμαχοι τοι γίνονται οἱ αντέπαλοι. Sed lueeclarius mihi esse videtur, τύχησι inter et των quaedam excidisse, ad

illud των reserenda; neque valchenarii sententiae adstipulor, qui quum illud των ex male repetita vocis subsequentis νέες) littera , Ortum putaret, τιο eui reponendum esse censuit. Sed praeterquam quod illud τω, si recipiendum esset, plane alieno loco positum esset, Herodotus enim ipse, opinor, tum sic potius dixisset: εἰ δὲ συ, τωνεες κ. M 1., etiam totus sententiarum nexus nos vetat ipsis vocabulis pronomina Personalia exprimere. Quae quum ita sint, equidem xων vel genitivum possessivum vel genitivum partitivum esse duco eius summae vel ejus rei hominumque, quorum in lacuna illa mentio erat injecta. Medium autem locum inter lacunas et interpolationum genera oecupent ii loci, in nonnullis Uss. Obvii, ubi narrationes quaedam, ab Herodoto ipso eopiosius expositae, quam brevissime gummatim seribendo indieatae sunt; ita, ut in universum rerum magis quam peculiaris nostri scriptoris orationis ejusque conformationis ratio sit habita; quod vitium non magis est veterum seriptorum Herodotea in usum suum eonvertentium vel illustrantium cs Eustath. ad D.

P. va. 652 ibique Bernh., Suid. s. v. ἀλογέα, et alios alibi) quam

25쪽

I e diu leelo Herodisi ea lib. l.

Plerorumque recentiorum editorum, quum praeter Blios etiamnune Gais sorditis in praes ad Herod. p. 37) quaestiones quasdam grammaticus, ut de scripturae diversitate μοίρ=ὶν et μοίραν, τουτων et τουτέω/, de V finali ante vocalem inceptivam, et aliis haud negligendis rebus, ut minutias contemtim praetermiserit. Quum vero illae in pauca collatae narrationes ab aliis libris integerrimae qualesque ab ipsa Herodoti manu scriptae sunt censendae, exhibeantur. haud magnam hoc in genere nos fecisse jacturam per se patet.

Tales loci sunt quorum ad quemque videas Schweigh. et Gais s. I. 46). 53. 94. 96 sqq. 9 I. I 2 l. I3l. 135. 138 sqq. I l. 40.

Transeo nunc ad interpolationes se et primum quidem ad eas, quibus totae sententiae nostro scriptori male sunt Obtrusae. Et Vl.

98 quidem verba illa δυνατm δε κατὰ Ἐλλαδα γλωσσαν usque ad verba Ἐλληνες καλέοιεν vel ideo, puto, suspicionem, pro insiticiis

ea habenda esse, movere debent, quod alieno prorsus loco sunt posita. Quis enim post commemoratum illud oraeulum in fine capitis exspectavit explicationem eorum nominum, quorum mentio per hoc caput est iacta' Neque, eredo, explicatio ipsa de vi ac potestate horum nominum, ut omittam eorum seripturam, huic loco accommodata est, quum nullam in prioribus verbis inesse videam rationem, qua Herodotus, ut hic talem explicationem adderet, commotus sit; denique quis, quaeso, Sibi persuaserit, ab Herodoto, Graeco homine, non ita multo post Persica bella forente, haec verba prosecta esse: ωδεαν υρθῶς κυπια γλ ωGσαν την σφετερην Ἀλληνες καλεοιεν, quae magis glossatorem sequioris aetatis redolent es. Etymol. Mag. Ρ.376, b I. s. v. Tuξιας. Interppr. ad Steph. Byz. s. v. 'Αρταῖα et nil Η esych. s. v. 'Αρταῖοι , quam Herodoti nativam simplicitatem declarant. Quare. ista aut plane ex Herodotea oratione ejicienda esse censeo, aut saltem, id quod jam secerunt nonnulli editores, uncinis ab reliqua oratione segreganda. Caveas autem ne alias huic similes dictiones ipso ab Herodoto saepius usurpatas eum illis verbis confundus. Ne cui sorte scrupulum injiciat ea res, quod Herodoteam consuetudinem ejusque Ionismos, ut oυνοιχα, αρήιος, κα λεοιεν, tam accurate aemulatus sit interpolator; quod ei necessario faciendum erat, sive ingenii exercendi causa, sive, si lectoribus fraudi esse voluit, ut fraudem quam occultissimam redderet. Quae ratio et de altero male inculcato loco VI. l 22 a verbis Καλλιεω δε του του usque ad verba ἔδωκε τουτω τω ανδρι valet. Nam initium statim hujus capitis Καλλίεω δε τούroυ αξιον πολλαχου ἐστὶ παντα τινὰ ipso orationis colore arguit, quam cupide arripuerit interpolator Oeensionem de Callia ea exponendi, qnae jamdudum in animo habebat expromere. Praeterea, ut omittam, quae jam alios bis in verbis offenderunt, nimis pressa est tota ejus oratio, tamque perfunctorie rem agit, ut Herodoteae assabilitati et exponendi copiae prorsus contrarius sit. Neque vero etiam omnibus in libris NM. hic locus, orationis nexui minime accommodatus, invenitur ; abest enim a Medieeo, Florentino et tribus aliis Codd. Diuilired by Corale

26쪽

De dialeeto Herodotea lib. I.

Transgredior jam ad alium lociam, qui est II. II 6. Quod ea- Pitulum aeque ac sequens tot tantisque dissicultatibus premi, Struvius dixit Spec. I. p. 43 coli. p. 34 , et manum interpolatricem

non uno in loco expertum esse, ut alii tempori hanc disquisitionem sibi reservandam esse censeret. Sed morte prius est abreptus, quam Propositum peregit. Ut vero ille verba ἐς o hoc ex eapite recte ejecerat ad orationis tenorem restituendum, sic alia etiam verba ut aliena eliminanda esse censeo. Herodoto enim etiam Homerus famam illam accepisse visus est, Alexandrum cum rapta Helena non continuo, ut Cypriorum carminum auctor caneret cs. Eust. Jl. 503 6 33, Trojam venisse, sed adversis ventis a cursu depulsum, ad Proteum Aegypti regem delatum esse; sed neglexisse eam ideo, quia non perinde ad earminis sormam decora suisset atque ista, qua revera esset usus. Haud tamen nescium ejus fuisse Homerum, postquam tribus, ut nunc nostris quidem in exemplaribus legitur, ex Homeri carminibus citatis locis demonstravit, suo more Pergit: ἐν του

τοι γι τοισι ἔπεσι δηλοι, οτι ἐπέστατο την ἐς Αἴγυπτον 'Aλεξανδρου πλανην. Quae quidem verba ad primum tantum Homeri Il. VI. 289 locum pertinent, minime etiam ad duos posteriores ex Odyssea IV. 227 et 35 I) sumtos, in quibus non Alexandri errorum cum Helena mentio injiciatur, sed Menelai et Helenae. Etiam pro-Time sequentia verba ομουρδει γὰρ κ. τ. 1. ad Iliadis tantum locum recte referri possunt, quum in eo tantum de Sidoniis sit sermo. Praeterea illi ex Odyssea male inserti loci plane repugnant his ipsius Herodoti verbis eodem capite positis καὶ Ουδαμ=j a iis ἀνεπόδισε 'γ εωυτον, et illis in capite proxime sequente obviis καὶ τοδε

τα Κυπρια ἔπεά ἐστι κ. τ. 1. et ἐν δε γλιαδι λεγει ως επλαζετο αγων αυτήν. Quae omnia verba elare demonstrant, de uno tantum eoque Iliadis loco cogitari posse, quia Cypria carmina res ante Achillis iram gestas continent. Neque vero me praeteriit, hoc totum cu-' Ut enim Herod. V. 92, 6 dixit αναποδίζων τον κήρυκα, Idemtidem

eadem interrogans scf. Intempr. Suid. a. v. αναποδίγιν, Pollux. II, 196. Anecd. Behk. I. 83, 2 ἀναποδίζων, αντὶ του τα προτερα ἐρωτων. Ρhavor. p. ire sed. Dind.J ἀναποδιέειν το ἐξετάζειν καὶ ώςανεὶ συγκρουειν. φωοιανος ἀνερετων τε καὶ ἀναποδιζων τον κήρυκα, ubi vide ne pro 'Hρωδιανος sollemni ex eonfusione reponendum sit 'Moδοτος, quamquam apud nostrum I. I. ἐπειρωτων τε καὶ ἀναποδίζων τον κήρυκα legitur , sic nostro loco ουδαμῆ αλλy ανεπυδι σε ἐωυτον significant, non iterum seipsum interrogavit, id est non iterum ad memoriam suam revocavit, quod ipse bene cognovit, neque simile quiddam eo spectans adhibuit, i. e. παρεποίησε quo de verbo conferro a uvabit Iacobs vermischio Schristen T. V. p. 582 . Sed notio, quam Pape lex. gr. s. v. nuperrim erbo ἀναποδίζειν, tamquam ex Herodoteo loco II. II 6 derivandam fiupposuit, gententiam mutandi, irritam reddendi, ineptissima mihi esse videtur, ac plane pugnat et cum vero ipsius. loci sensu, et eum testimoniis istis veterum gram

maticorum.

De hoc vocis χωρίον significatu jam antiquiore tempore obvio vide

27쪽

De dialecto Herodotem lib. I. put 117 a quibusdam doetis viris spurium esse habitum; quae quidem suspicio, jam ab aliis remota vide interppr. ad. h. loc., - et de discrepantia argumenti Cypriorum earminum ititer Herodotum et

Proclum cs Henrichsen, de carminibus Cypriis p. 7, 27 et imprimis p. 50 sqq. Reyne ad Jl. VI. 290 p. 254 sq. T. V. , non m joris est momenti, quam Valekenarii opinio, verba illa γ. II 6 ἐν χιομηδεος αριστείη delenda esse; quae Fr. A. Wolfius Protegg. p. 108 egregie pluribus exemplis allatis confirmavit. Si igitur istos

Posteriores duos locos ad interpolatorem quendam retuleris auctorem, eaque de causa ex Herodoteo contextu eieceris, uiat saltem, quod hae serus jam fecit, uncis incluseris, perpetuum aptissimumque Ora

tionis nexum nostro restitues.

NitEschius vero ad Odyss. T. I, p. 255 NOL , qui quidem hos ex

Odyssea petitos locos apud nostrum retinuit, Herodotum statuit immemorem Homericae narrationis Od. III. 288 sqq. opinatum esse sponte et consulto Menelaum navigasse in Aegyptum. Neque tamen quidquam hoc ad nostram sevientiam redarguendam facit; nam etiamsi illud tibi concedam, immemorem illius loci suisse Herodotum; nonne tamen ipse in sequentibus hoc respexisset, vel, ut alia jam supra exposita taceam, in prioribus indicasset Scholiastes quidem in hypothesi ad Euripidis Helenam dixit, Herodotum, etiam Homerum navigationem Helenae in Aegyptum cognovisse, probaturum, eo usum esse documento, quod Homerus in Odyssea Helenam fecisset Telemacho Praebentem medicamentum, aegritudinis oblivionem asserens, quod

ei Polydamna Thonis uxor dedisset. Sed si revera hie scholiastes ipse Herodotum inspexit, negligenter hoc fecit, quum praeterquam quod non addidit, quocum et qua navigatione Helena in Aegyptum venisset, ipso primario loco al. VI. 289 omisso et illo ex Od. IV. 35l, alterum tantum ex Od. Iv. 227 attulerit; atque hoe nihil aliud declarat, quam, id quod non jam mireris, illo jam tempore male insertos fuisse locos istos ex Odyssea petitos. Sed ipsius Herodoti atque omnino illius temporis opinioni, etiam in Euripidis sabula, quae Helena inscribitur, obviae repugnant illi ex Odyssea sumtiloci, quos nul Io modo asserri Posse patet, si Helena creditur nunquam venisse ad Trojanos, sed ειδωλον Graecos decepisse; vide

Plati Phaedr. 243 Α. eum Interppr. de Republ. IX. 586 C. Aristiades orati II. p. 359 Jebb. Eustath. ad Ηοm. Jl. γ' P. MI 397 et alibi. De Perversa opinione, ex qua libellus iste, βιος Ῥμηρου inscriptus, etiam ab antiquioribus grammaticis es. Suid. s. v. χμη

adscriptus sit, haud opus esse videtur hoc loco exponere, quum nunc quidem in eodem errore credam versari facile neminem.

Sunt quidem alii etiam ab aliis doctis viris addubitati loci, de quibus jam interpretes suis in locis exposuerunt, qualis est locussIV. 32. F. A. Wolfio Frolegg. p. 157 suspectus; sed omnes illos

tine idoneis causis credo in suspicionem adductos esse, quum sa e Diuitiam by Corale

28쪽

De dialecto Herodotea lib. I.

oratio et adnotationes ipsius Herodoti sacile interpolationis suspicionem praebere potuerint. Quo et pertinet id, quod Ptolemaeus Heph. lil. p. 31 Gle quodam ex scriptore retulit, exordium libri

primi non ipso ab Herodoto prosectum esse, sed a Plesirrhoo Ἀρο- salo, Hymnorum scriptore, ab Herodoto adamato bonorumque haerede instituto: την γὰρ κατα φυσιν εἶν ι των προδοτου ἱστοριῶν ἄρχήν ' mρσέων οἷ λογιοι σΦοίνικας αἰτίους γενέσθαι φασι τῆς διαφορῆς. Quod quam temere maleque sit disputatum satis superque docuit Dahi mannus Herod. p. 231. Etiam satis Veteres auctores hoe Herodotei operis initium sine ullo suspicionis indieio commemoraverunt, veluti Aristot. Bhett. Ioco jam supra' p. II laudato, Uut. de Exilio c. I3. Lucian. , quomodo hist. conscrib. e. 54 g.

90 ed. Fr. A. Vols) Aristides orat. II. p. 38 . ed. Iebb. Aliud jam interpolationis genus sunt scholia et glossemata, quae

eo frequentius in textum nostri seriptoris pro genuinis verbis irrepsisse exspectanda sunt, quo magis eum proprie glossematico dicendi genere usum esse constat ' , et quo crebrius texieographi veteres dictiones earumque explicationes ex Herodoteorum Hss. marginthus vel ex commentariis in suos libros transscripsisse deprehenduntur.

Atque Apollonium grammaticum peculiarem librum inscriptum ἐξηγήσεις γλωσσων Προδοτου composuisse, haud temere credimus Elymologo, qui eum indieat et exscribit sub voci. κωφὰς et σοφιστιες es. praeterea Praef. Wesse itigii . Neque nunc quidem deest talis

glossarum Herodotearum collectio ex oris codicum excerptarum, quarum numerus multis aliis praecipue e cod. Ρ. repetendis necdum in

eam relatis augeri potest. Neque minoris esse pretii has glossas quam quae apud Suidam aliosque veteres texieographos leguntur, vel ex eo patet, quod, ut modo dixi, isti hoc ex sente saepius hauserunt, ideoque saepius eaedem glossae et hic et illic iisdem verbis

scriptae cernuntur.

περινῆσαι, gloss. in P. σωρευσαι. 108 τισάμενος, gloss. in P. τιμωρησαμενος. III, 2 Ουκ a ναναι, gloss. in P. ἐνδιδουναι. 121, 4 α παμμένους, gloss. in P. κρεμαμένους. Ira συγκυβευειν, schol.

29쪽

De dialeeto Herodotea lib. I.

τος καθαρτικου. - ἐπιλεγομενος, gloss. in P. ἀναγινωσκόμενος.

stath. et Suid. s. v. - 23 τους ανωτάτω. ἀνωτάτους b. inter lineas. IX. D αλυκταων. αλυκτάγιν, δυσφορειν, ἀγανακτειν P. margo. Quae schο- Ita et glossemata ut loco suo non sunt mota, ita pleraque alia librariorum incuria atque inscitia ex superscriptis vel adscriptis et marginibus statim in textum recepta sunt; quibus in locis quum librarius alter altero magis a voluntaria mutatione sibi temperarit, I l rumque multae sunt lectionum varietates, ut facile ipsa quidem in te Polatio agnosci possit, neque tamen semper primo obtutu, quid g nuinum, quid glossema vel scholion sit, quum non solum rariores aut obseuriores voces notioribus saepiusque usurpatis illustrari solitas esse, sed etiam notis vocabulis alia aeque vel etiam minus nota substitui notum sit. Multa hujus generis exempla in schedis meis collecta habeo, quae quidem neque omnia huc transseribere in animo est, neque transcripta hoc consilio protuli, ut ubique emendationem aliquam a me prosectam lectoribus cloetissimis approbarem, sed ut nobis omnino accuratius codd. Ivis. Herodoteorum natura atque indole considerata, tutiorem muniremus viam ad corrigendos errores. Quod monitum etiam de iis, quae de tertio et quarto eo ruptionis genere dicentur, Valere velim. Varietates igitur lectionum e glossematis ac scholiis natae, hae sunt: Ι. 24 συν τῆ σκευri παση vulgat. στολῆ e. II απολλυναι vulgati αποκτειναι e. Ald. 7 o υνο uti ζουσι vulg. καλέουσι Ald. S.

II MIσυχίην εἶχε vulg. ῆγε R. A. c. 23 διδάξαντα vulg. δείξαντα

Cod. e. 21 παντα συγκομίσας M. R. F. R. e. απαντα συναγαγών

S. P. Ald. 46 πρὶν μεγάλους γενέσθαι vulg. μεγαλως αυξηθην εR. Steph. marg. υξηθῆναι c. 62 πορευεσθαι ἐπὶ το ἄστυ M. R. F. a. b. e. d. στρατευεσθαι Ald. e. Vide et Variett. Leci. III. 25. V. 14. VII. 19. I. 87. IX. 17. 25. 30. 70 ἀπελοίατο M. R. F.

πένων R. c. 87 ἐδωρήθη vulg. κεχορνγηται R. 89 ἐπιμελές vulg. ἐπιμελῶς Κ. 77 Ουκ jπειρῆτο ἐπιαν vulg. o. e. ἔτι μένειν d. II 8 ἐν ἐλαφρω vulg. ἐλαφρως S. 136 μηδεμίαν ἄσην προσβάλuΚ. F. a. e. μηδεμίαν βλάβην d. μηδεμίαν βλάβην αηδη S. V. b. μηδεuίαν ἄσην ἀηδῆ Ald. et Steph. 180 τας ἐπὶ τον ποταμον

30쪽

De dialecto Herodotea lib. I.

ἐχουσας vulg. et 31ss. ἀγουσας vett. 185 παρατείνουσα απο τοὐποταμου Vulg. παρακλίνασα S. V. b. d. 193 αρδομενον M. R. Κ.F. a. b. e. d. ἀρδευομενον S. et edd. veit. 2 2 απιθι vulg. ἄπελθε

R. 2Ib αρδις Vulg. φαρέτρας S. V. b. d. II. 2 βεκος τι καλέουσι unig. λέγουσι f. 37 πατέονται M. P. K. F. R. e. δατέονται S. b. Ald. 66 πατέονται vulgat. eum S. V. R. riris. δατέονται M. Ρ. Κ. F. a. - 28 ἐς βυσσον vulg. βυθον P. Κ. S. vide et Var. Leci. ad III. 23 et Schol. Aristoph. Ran. 183. - 42 τον νο- μον σφι τεθῆναι vulg. δοθῆναι d. 86 δι-θησαντες Vulg. θεραπευ- σαντες b. d. 104 τεκμήριον M. P. K. F. R. μαρτυριον S. b. e. d. et ul. Ita ἀναισιμωθη vulg. ἐδαπανηθη b. 126 ιν ηιι ii, M. P. E. V. S. μνημοσυνον Ald. c. I 3 απέδεξαν κολοσσους vulg. ἀπηρίθμησαν aυτους S. V. Vall. 167 ουκ ἔχω ἀτρεκέως κρῖναι vulg. εἰπεῖν d. 170 ἐργασμένη ευ κυκλω vulg. αρμοσμένη S. I73 πλη-

E. F. S. V. a. b. c. d. 74 υποδεκομένου S. V. Vall. Eion. υ- ποσχομένου F. a. edd. vetti 127 τους δοκιμωτα roυς F. et alii. λογιμωτατους S. V. B. c. cf. et III. 34. I 02. I27. 129. 78. - IX. 17

δοκιμωτατος Vulg. δυνατώτατος M. P. K. F. IV. 10 hοντα φιαλην unig. φέροντα P. 30 ἐδίζητο S. V. a. e. ἐζήτησε Κ. P. F. b. es et IV. 12. 22. 62. 95. 132. IM . V. Ib συχνας γυναῖκας P. F. b. πολλας S. vulg. cs et V. 16. - - ωρμητο λέγειν vulg. ἔμελλε S. VI. 50 ἀναγνωσθέντα vulg. αναπεισθέντα s. 52 τον γεραίτερον Vulg. πρεσβυτερον M. P. E. F. b. 89 δωτίνην S. V. δωρεήν F. b. Ald. viii. Vt I. II ἔκανῶς vulg. δυνατως S. V. cs. Hesych. ἴκανως, δυνατῶς. - Ι2 αλέυιν στρaτον vulg. στρατιήν F. b. 84 μετεξέτεροι αυτων Vulg. μετεξέτεροι ἔνιοι S. Alii solum ἔνιοι. 89 καὶ τυκους μεγαλους M. et S. τυχους . In Ald. et duob. Paris. καὶ τυχους ορυξ λιθοξοῖκον ἐργαλειον μεγαλους, quam glossam delendam esse bene monuit Camerarius ad Aristot. Eth. VI. 12 p. 30 . 217 δεδήλωται vulg. εἴρηται P. K. F. b. VIII. 8 ψευδέσι ἴκελα Vulg. Oμοια C. Steph. marg. 65 τri Μητρὶ vulg. τη ini μητρι S. V. ID ἐλευθερίης γλιχομενοι Ρ. Κ. F. b. ἐλευθερίην σκεπτομενοι S. reliqui. - IV. 62 pro απεδον aliquot libri ἐπίπεδον, es Hesych. I, p. 43I απεδον, ομαλον, ἰσοπεδον, ἐπίπεδον. - IX. II σφοδρα recte vulg. cum M. P. K. F. S. V. Paris. μεγαλως edd. vett. immerito, ut quidem puto, a Valch. et Wesset. probatum. Has igitur et permultas alias lectionum varietates, quartam in collatione eas, quae quoque in loco a me pro genuinis sunt habitae, semper prior in loco posui, si quis diligentius consideraverit, lacile grammaticorum, ludimagistrorum eorumque discipulorum operam scriptori nostro strenue navatam intelliget, quorum adnotationes verborumque permutationes primum inter versus ves ad marginem scriptae tandem,

genuinis vocibus expulsis, in ipsam Herodoteam orationem immigra-Diuiliam by Co le