Quaestionum criticarum de dialecto Herodotea libri quattour scripsit Ferd. Iul. Caes. Bredovius

371쪽

De dialeeto Herodotea lib. IV.nem. es. Bernh. gynt. gr. p. 8M. Suid. πάλλει, κινεῖ, σειεταε, αλλετω, ubi Κuest. quum immerito valde dubitaret, πάλλειν passivm usurpatum esse, inter κινεῖ et σεΩται verba καὶ πά atina inseri maluit. Sed κάλλειν non uno loco aensu medio oecurrit: E -

dubio haee Photii verba speetant: πεπα ὶκέναι λεγεται To ἐκπιπτειντα πλοῖα, quamquam enim in isto Herodoteo loco non de navibus ipsis, Aed de eopiis navalibus ferino est, tamen, leni ab uno ad alterum facta transitione, fieri potuit, ut παλαjσαι et πεπαληκεναε etiam de eopiis navalibus perditis dicerentur. Hippocratei autem verbi ἐκπαλέω cujus exempla videas in F es. Dec. Hipp. s. v. Et a. v. αποπάλλησιν similis quidem sed non eadem est ratio, quum

ab interposito notnine ἐκπαλής deduci posse viamistur. Sed alia in Herodoteis libris obvia verba simplieiter propagata sine haesitatione plane corrupta esse censeo, quum etiam in his quidam perversam dedisse operam videantur, ut a littera inserta iungis Ionicas formas procuderent; quamquam etiam fieri potuit, ut ea ex aliorum, maxime poetarum, etiam Atticorum, et posterioriam scriptorum usu male nostro obtruderentur es. Bulim.

vel denique, ut verba quaedam commenticia circtimnexa, quae ad tempora quaedam modosque, stliam quam praesens tempus secuta conjugationem, explicanda proponebantur, Perperam n quibusdam in nostri, ut Ioniei, orationem inferrentur. Quod quidem cum ipso illo perverso studio congruum esse, nemo non videti Hujusmodi

est forma ἐνδυνέουσι lII. 98 vulgata, ac salso, ut puto, a Mei- nectio ad Theocrit. II, 3 eum noρφυρέα , μελανέω comPurata, Pro qua haud dubie id, quod eod. S. praebuit, ἐνδυνουσι νγ recipiendum erat. Ubique enim alias et apud alios omnes scriptores et apud Herodotum, omnibus libris consentientibus, exstat δυνω barytonon, et in simpliei et in compositis, vide I. 9. 151. ID. I95. II. 68. 123. III. 69. II4. IV. 7b. VI. 2. 138.:VII. I0, 8. 218. IX. 37. 14. - cs. Elymol. Mag. P. 10, 10 ἀγινῶ, ἐκ του arcu, πλεονασμω xου ν. - εἰ μεν ευρεθῆ τωνῆεν ἀλλεπάλληλον, φυλατυ- ται ἡ βαρεῖα τάσις, οἷον θυα θυνω, δυνω ουνω, ἐπαν δὲ μηευρεθῆ ἀλλεπάλληλον φωνῆεν, αλλο συμψγωνον προ του νω περι σαῶται, οἷον ικω ἱκνῶ, οιχω οἰχνῶ. - Ac quum verba δυνω, ρυνω, θυνῶ, alia ejusdemmodi, non cum βαρυνω aliisque, quae in futuro, ν littera servata, circumllectuntur, conferri possint, patet non nisi poetica licentia βυνέω, θυνέω Hesiod. Sent. 210. 257ἐθυνεον exsistere potuisse, ab aliis quidem etiam, maxime posterioribus, sibi sumta, sed Herodoto Prorsus negata. Quare et vulgatum διαβυνέονται IV. 71 jam dudum in verum διαβυνοντcra mutandum erat, praesertim quum II. 96 διαβυνεrore recte cuia codd. N. P. K. F. Ρaris. vulgatum sit διαδυνεται S. V. διαβαινεraxi

372쪽

De dialecto Herodotea lib. IV.

ῶν, βυουσα. - sed hae vel poeticae vel Atticae sunt sormae, ut ἰαχέω , quod praesens, a Passovio in lex. Grnec. s. v. epicis Pror-isus abjudicatum, est in Callimach. Hymn. in Del. 146 ἰαχευσι. X

. Praeterea σινεσθω, σινεται etc. barbiona et apud Herodotum et apud Hippocratem pro solis veris sorinis habeo. Et σίνεσθαι quidem sine seripturae discrepantia in Herodoteis libris habes l. IT item Suid. s. v. Γυγης . V. 27. VI. 97. σίνεται II. 68. - ἐσίνοντο V. 74. σινοίατο IX. 51. ἐσίναντο VIII. 31. ἐσινεατο VII. 147. Etiam IV. 123 Bekk. recte eum vulgata scripsit σίνεσθora, Pro quuGss. et cod. S. male σινέεσθαι. IX. 13 tisistro Bekk. et viligo. ἐσινέετο Gss. S. - 49 ἐσίνοντο Bekk. et vulg. ἐσινέοντο Gst. S. -- 73 σινομένων Bekk. et vulg. σινεομενων GSs. S. - 87 Οινο- μενοι Bekk. et vulg. σινεομενοι Gss. S. - 120 τον αδικέοντα σίνεσθM Bekk. al. cum V. d. τίνεσθcra Plerique alii. σινέεσθαι S. - Cujus solius codicis S. auctoritati illis in locis quosdam nimisssos esse patet; unde et vulgatum ἐσινεοντο V. 81 cod. M. ἐσικνέοντο) procul dubio in Herodoteum ἐσίνοντο est vertendum. Etiam in Hippocratis libris invenitur interdum σι νέεσθm cs. Foes.

Dec. s. v. σίνεα , sed, quum Plurimis in locis barytona σίνεσθαι, οἱ νοιτο, σινο laeto, σι νομενον etc. recte Scripta exstent, manifestum mihi esse videtur, Deque Hippocratem usquam σινέεσθαι, sed ubique σίνεσθαι scripsisse; unde, quoniam et Homerum et alios omnes antiquiores scriptores constat barytonum σίνομαι usurpasse, sorma σινέεσθια aut nullis aut recentioribus tantum quibusdam concedrposse videtur. Maneth. quidem V, 608 indicante Lob. ad M. p.

181 dixit a σινοω, σινουσι, et Suid. σίνεσθαι και σινου tua, Sed non σινεῖται aut σινδεσθαι. - Nec magis tolerari potest lπεμορτυρεοντο V. 93 pro solo Vero ἐπεμαρτυροντο, quum non solum μαρ

τυρομενος I. sed etiam ἐπιμαρτυρομε V, 92, 7 omnibus in libris habeatur. cf. Fruginent. lex. Graec. Herm. P. 347) μορτυρῶ ἐγώ, καὶ μαρτυρομαι σε. διαμαρτυρεσθαι Xenoph. Cyrop. VII, 1, 17. Et illud vitiosum ἐμεμαρτυρέοντο ex confusione cum verbis μιρτυρεειν, ab interposito nomine deducendo, ac saepius a nostro usurpato es. II. 18. IV. 29. V. B. Vt II. 9n prosectum esse mihi videtur. Ut enim sanco quidem et μεταμέλω, μεταμελομαι, ἐπιμέ λoucii dicuntur, sed αμελέα ἀγταμελέω) ab αμελής, sic etiam μαρτυρομαι, sed μαρτυρεω a μαρτυς, μαρτυρος. Cujus generis plura etiam asserri possunt exempla; hic autem ea tantum attinet com memorari, quae ad vitiatas quasdam expellendasque formas aliquid utilitatis habent. σπέρχω igitur et σπερχεσθαι Herod. I. 32. III. 72. V. 33 dicuntur, ut περισπέρχω, περισπέρχομοι, ἐπισπερχω Diuitiam by Corale

373쪽

De dialeeto Herodotea lib. LV.

Hom. Aesch. Sept. 686. Suid. s. v. , sed περισπερχεοντων Vll. 207, α περι σπερχης est dictum, immerito quibusdam in suspicione po- aitum; neque etiam opus est cum Sehaesero περισπερχέων εοντων

conjiei. Sic ab αελπτης αελατος Herod. I. III αελπτέοντες VII. 168 item Suid. a. v.). Quod Lobeckius Parerg. p. 569 sq. de αελκεῖν Pro αελπτεῖν usurpato dixit, id ad grammaticum tantum

non ad eriticam spectat artem. - Praeterea μαχoucis solum est

prosae orationi conveniens; sed ab interpositis nominibus prosecta sunt συμμαχέω , πεζομαχω, μουνουαχεω. γνωσιμαχέω alia. Alia verba et simplicia et composita in propagata, ut ipsa nomina interposita, ad persecti simplicis verbi sermam propius accedunt, ut

In. cf. Lob. Parerg. P. 578. Sed, ut ad μέλω, ἐπιμέλομαι redeam, nunc sere constBh ἐm. μέλεσθαι tantum Herodoteum fuisse, non ἐπιμελεεσθαι, quod quamquam ab Atticistis barytono postponitur es. Thom. Mag. et Moer. a. v v. tamen Atticis est usitatius. Herod. l. 98 ἐπιμέλεσθαι et II. 174 ἐπεμέ ετο bis. Etiam II. 2 ἐπιμελομένω recte praebuerunt edd. et codd. K. F. s. a. c., contra quos frustra nititur cod. S. Atticum ἐπιμελουμένω substituens. Illud barytonon etiam Xenoph. , ut assolet Ionica interdum adhibere, usurpavit, Anabus. IV, 2, 26 ἐπεμέλοντο. V, 7, 10 ἐπιμελομενον. Cyrop. VIII, 8, 8 ἐπιμέλονται. Erravit igitur Lobeckius ad Buttin. II, p. 2 2 ἐπιμέλεσθαι semel tantum apud Xenophontem inveniri contendens. Ceterum vide Plat. Gorg. 516 B. ἐπιμέλετο - μετέμελε Herod. VI. 63. IX. I. et eodem sensu μεταμέλομαι Ill. 36 uεταμέληται, quod quidem vulgo Perverse μεταμελῆται, quasi re νεταμελέομαι. scribitur nostris in exemplaribus; sed re μεταμελεομαι, quod nescio an ab nullo unquam Graeco homine sit usurpatum. noster e suo more με ζαμελεη- ται dixisset. Verum μεταμεληται propnrox tonon solum est verum

reponendumque' es. Schaes. Meleti. criti. P. I . ad Dionys. de comp. verb. p. 113 . Sed ἀπημελημένον IlI. 129 vulgat. legitima

est forma.

Rursus συμβαλλεομενος, ἐμειρεομενος, ad epicum consuetudinem formata, e nostri oratione plane sunt exstirpanda; quae in Herodoteis libris salso retenta esse ei haud mirum videatur, qui Schweighaeuserum, cujus auctoritatem multi secuti sunt, in Iex. Herod. s. v. συμβάλλειν et συμβαλλεαν sic ea in opinione suisse viderit, ut infinit. aor. seeund. συμβαλέειν II. 10. III. 160. IV. 42.50 quam scripturam jam supra correximus pro praesenti tempore haberet. Sed radicitiis evellondum et συμβαλλεομενος et si quid aliud hujuscemodi in libris Herodotois invenitur: l. 68 τῆ δὲ συμβαλλομενος Bekk. al. recte cum M. F. b. e. συμβαλομενος R. d. συμβαλλε oμενος Ald. Gss. ni. male cum S. Ibid. συμβαλλομενος δὲ τciυτα.Bekk. al. eum b. d. o. συμβakoμενος M. F. S. c συμβαλλεομενος Gss. al.) lil. 23 υπερβαλλειν vulgat. cum P. Κ. S. Diuitiaco by Go l

374쪽

De dialeeto Herodotea lib. IV.

Hom. Od. P. I 41. υnερβάλλεσθαι Bekk. e. et eod. a , qui qui dem eod. n. υπερβαλλέσθαι paro xylo non praebuit. υπερβαλε εσθαι

28 praebuit cod. S. inepte ἐσβαλέοντας; eui simile vitium est υπερθορέοντα VI. 13 es. Buti m. lI, p. 20M ab eodem cod. S. praebitum Pro Vero υπερθοροντα, quod habent codd. M. P. Κ. V. u. c. cf. et vitiosum χανέοντα apud Hipp. de Artice. VI, p. 796 pro vero χανοντο, et πιέουσα apud eundem III, p. 6 8 pro vero mot7- σα) sed codd. F. b. exhibent υπερθορῶντα, ut codd. d. r. I. 80 ἀποθορωντες pro vero αποθοροντες cs. et Var. Lecti. ad VL 134. IX. II8ὶ quae vitia, cum vitioso ἐπισπωμενος I. 93 pro ἐπισπομεμνος aliisque similibus comparata, possunt quidem videri ad Doricaa formas μογιωμες pro μογεομεν Arist. Lysistr. 198 λυχνοφοριῶντες pro λυχνοφορέονtες Arist. Lysistr. 1001 aliasque id genus propius aecedere '), sed equidem nihil nisi l. brariorum errorem sub-suisse puto, ex quo simpliciter longam vocalem pro brevi salso posuerint. es. supra p. 77. - Illis perversis igitur formia per εο scriptis, quae ne eum βαρυνέω quidem aut μεὲ νέω similibusve, ante Penultimam correptam habentibus, comparari possunt es. Meineeh. ad Theocrit. II, 3. ad Mosch. II, IM) haud opus esse puto paene innumera omnibus in libris recte acri pin exempla verbi βαλλειν et compositorum αποβαλλειν. διοβαλλειν etc. ete. συμβαλλομενος IV.

Ib omnes item Orig. etr. Ceis. III, 126ὶ συμβαλλομένους VII. m

es Schweigh. lex. Herod. a. vv. opponi ad sententiam meam de abjicienda forma συμβαλλε ομενος stabiliendam, quum verae sormae

συμβολὸoμενος, υπερβαλέσθαι, ἐσβάλλοντας ete. illis ipsis in locis

375쪽

Da dialecto Herodotea lib. IV.

et grammatica ratione Herodotea et optimorum librorum auctoritate jam satia munitae esse videantur. - Ιdem judicium est de vitiosa forma ἐπειρεομενος lII. 64 a GAL aliisque immerito retenta ἐπη- ρεομενος F. , Pro qua Bekk. Bl. cum codd. S. V. A B. recte ἐμειρομενος servBrunt, ut alias constanter scriptum logitur se L exempla supra p. 147 sq - Simile vitium suscepit ἀγεομενον IlI. 14 μαθὼν τον παῖδα ἀγεόμενον ἐπὶ θανατον) quod habent Ald.

l. eum codd. R. c. ἡγεομενον M. V. S. Ρ. Κ. a. b. d. f. Nesu sel. ηγεομενον Bekx. al. Sed cirεομενον, quod pro barytono αγομενον positum quibusdam Doriensibus haud inusitatum suisse videtur es. locos a Matth. gr. gr. I, p. 522 laudatos) et quod Messei. enm vitioso συμβαλλεόμενος composuit, cum hoe ipso concidit, nec minus damnandum est, quam Doricum βῶν pro βουν nostro u quibusdam inculcatum cf. sui3ra p. 44. 27η. Neque ηγεο

μενον neque ἡγεομενον tolerari potest, sed solum vertim αγομενον esse puto; quod verbum ἄγεσθera non solum eodem eapite de eadem re usurpatum est: siro ντο δὲ noίνην τίσοντες, sed etiam Aristot. Rhetor. IlI, 8 Herodotea reserens usurpavit verbum αγεσθαι:

ἐδακρυσεν, ως φασιν. Elium quod Schaec conjecit αγινεομενον vereor ut omnibus probetur, quum ipsum verbum αγεσθαι de hac

re proprium suisse videatur. cs. Xenoph. Anab. V, 7, 34 ἐαν δέ τις, αγεσθm civ τους ἐπὶ θανάτω. I, 6, 10 καιπερ εἰδοτες, οτι θανατω ανοιτο. Memor. IV, 4, 3 αγαροῖν τινα ἐπὶ θανάτω. Aelian. Var. Hist. l, 30 ἰδων πορρωθεν ἀγομένους τινας ἐπὶ θα-νaτα , et paulo post simpliciter αγομένων, ad mortem ductorum. - At fortasse quis Suidae glossa ηγμένους, αγομενους commo tus , ηγμένον nostro loco ipso ab Herodoto scriptum esse conjecerit ; sed haec ut ad alium numerum sic et ad alium locum per tinere mihi videtur, neque ulla ratione cum nostro loco comparari

posse.

Etiam Homericum epiciamque μαχέομαι cujus Purticip. et μαχειόμενος et μαχεουμενος illum dixisse, notum est, unde eodicis S. απαιρε si μενοι Herod. Ι. 89 pro vulgato απαιρεομενοι explican inmrejiciendumque estin aliquoties in genuinηm Herodoteam orationem male irrepsit, quod ubicunque exstitit statim cum altero μή Iosias

commutandum esse eenseo; sie VII. 104 codicis S. μαχομενοι recipiendum est pro vulgato nunc μαχεομενοι. - 22b μαχόμενοι F. μαχεόμενοι male vulgat. - 239 συμμάχεται Plerique recte retinuerunt , ut etiam BPud Suid. a. v. εικος haec Herodotea afferentem, nunc Vere συμμαχεται correctum est. Alii συυμαχέεται, ut olim apud Suid. l. ' l. vulgatum. IX. 67 μαχόμενοι Bekk. al. recte eum S. V. μαχεόμενοι Gss. al. - Quae ipsa varietas et magna recte Scriptorum exemplorum copia, mox enumeranda, satis evincere mihi

Videntur, Ptiam vulgatum μαχεομενον IX. 75, licet nihil, nisi quod

cod. S. hoc verbum omiserit, ad hunc locum adnotatum repere

rim, in Herodoteum μαχομενον mutandum esse. Sed μάχεσθαι Diuitiam by Corale

376쪽

De dialeeto Herodotea lib. IV.

barytonon et in simpliei Θt in compositis omnes recte praebuerunt I. 82 bis. 103. 135. 169. 176 bis. 214. II. 76. IV. 3. II. III. I 26. IN. Im bis. 203. U. 49. 79. 112. 113. VI. 29. 112. l13 bis. I 17. VII. 9, 2 bis. IM tor. 104 bis. 135 167. 181. 211 ter. 212. 223.229 233. Ulli. 24. 74. IX. 7 , 2. 38. 45. 48 bis. 63. 65. 72. 100. 102 ter. I 03. 106. - α αεμάχετο I. 9 item ex hoc loco Elymol. Μng. p. 633, 433. VIII. 109. διαμαχεσθαι IV. II. Et patet ad epicam consuetudinem pertinere quod grammatici Vulgo

inter Ionica retulerurit μαχουμενος μεχεομενος, es. Grammat. Meer mann. post Greg. Cor.) p. 652 των ε τoχων τας παθητικῶς, -ς εἰς ος ληγουσας, διαιοει, λυπουμενος λυπεομενος, μαχουμενος μαχεομενος. Et in Excerpt. e cod. Vatic. p. 698 τῶν μετοχων τας παθητικας εἰς ος ληγουσας διαιρει, οἷον λυπουμενος λυπεομενος, μαχομενος si e vulg., sed apparet μαχουμενος rescribendum esse μαχεοαενος. Herodian. Lob. p. 461 μπουμαι και o ιosμαι ἐν εστωτες, λαμβάνονται δὲ ἐπι του μελλοντος. πιεζέω, pro qua quidem sorma Herodianus n. μον. λέξ. P. 44 Dind. auctor est et Homerum et Iones barytonon πιέζω usur

passe, id quod jam olim Od. Φ, 419 ante Apionem grammaticumpositum erat cf. Lob. ad Biatim. II, p. 55 tamen et apud Homerum duobus in locis Od. 12, 174. 196 πιέ OH ut apud Herodotum atque Hippocratem aliquoties , altero tamen interposito, invenitur I quBmquam apud Homerum, quippe qui alibi mέγιν et ἐπιεζε dixerit Od. Φ, 419. II, 164. Il. 16, bis mutatione in nisων nihil

sacilius videri posset, nisi ipsa horum carminum ratio nos tali steorrectione arceret. cs. Ρhavor. p. 366 sq. Dind. πιέυιν καὶ πιε- ζεῖν διαφορελοι Ουν παoα reo noritis, το πιέζω ου μονον βαρυ πονουμενον, αλλα καὶ περισπώμνον. Και ἔστιν ἡ του περισπω-

ελου χρησις και παρὰ IIλουτάρχκαι λέροις cf. Ρluti Thes. 5. Lob. ad M. P. Im et Auctar. p. 556. Sed Hesiod. Opp. 497 mLχς. . Sed quae quattuor numero participii πιεζεύμενος exempla in Herodoteis libris exstant, neque ea quidem omnibus in libris sie

habita, neque cum aliis ubique roete seriptis consentanea, nullus dubito, quin in πιεωμενος. -υοι sint inutanda. IIl. 146νοι Ald. ni. cum F. n. πιε υμενοι nunc male vulgat. eum M. RK. S. VI. 108 πιεζouενοι Ald. al. cum F. Alii πιεγυμνοι male cum M. Ρ. S. Κ. Paris. VIII. 1 2 πιεζομένοισι Ald. al. cum F. Alii cum S. V. πιεγυμ . IX. 2I πιεζόμενοι vulgo eum F. Alii cum S. V. πιεγυμενοι. Sed eodem in capite paulo supra omnes recte πιεωμενοι ἔπεμπον, ut alibi constanter apud nostrum scribitur: I. 142. IV. 13. Ita. I18. VI. 139. VII. 121. IX. 60. 61. πιέζεται II. 25. ἐπιεζε V. 35. Quid de Hippoeratris loeis, ubi est obvium, statuendum sit, nondum mihi liquet; nec prorsus ex ejus libris damnandum esse videtur, quum circumflexa forma et Homerica et Attica, non tamen Ionica fuisse videatur, et in Hippocratea oratione talem Atticismum quamquam posteriorum serri posse jam supra viderimus. Non prorsus igitur Herodiani terstimonium est Disiligod by Gorale

377쪽

De dialeeto Herodotea lib. IV.

damnandum. -.Sed ἄντικατιζευμενοι quod Ald. Schaec M. nostro IV. 3 obtruserunt ἀντικατιευμενοι M. Ρ. Κ. F. ἀντικατιζόμενοι V. αντικαθεζόμενοι S. cs. v. I) a nullo unquam Graeco homine scriptum suisse suspicor, a plerisque recte neglectum. Nec minus vitiosa nonnullorum exemplarium Gas. F. a. b. scriptura est δι ζῶ in Oracul. I. 64 pro δίζω, cujus imperfectum διζε in Hirin. Il. 16, 7I3 vide Interppr. ad h. l. 3 exstat, et passiva sorma δίγμω, δι- σθαι, nunquam διζέομαι formata es. Lob. ad M. p. 180. ad Butt- mann. II, p. 153 sq. Etiam in Diodori excerptis, ubi διζω circumflexe acriptum esse dicitur, puto διζω genuinum esse, quamquam Eust. ad Od. 1 32 77 oνῶ ον υ ι, διζῶ δίζημαι, φιλω, αἰνῶ cit'ννὶμ com Rosuit. - Quantum uutem hoc in genere posteriores Ionici sermonia imitatores sibi indulserint, declarant tum alia tum Lucianeum de dea Syr. 23 χαρι ομενοι, quamqvum id, quoniam χαριεῖσθαι in futuro dicitur, non omni destitutum unalogia; quanto autem magis librarii grammaticique quidam recentiores, ea res docet, quod illi tales formas, quales sunt coφλεε Herod. 8, 26. ἐνειχεε 1, 118. δε νεῖ 4, 6 non evitarunt, hi non illas solum pro genuinis habere, sed etiam plusquamperseeta Ionica ἀπωπεε, ἐωθεε hue referre non dubitarunt. Quod ad perversum librariorum studium, quoque modo ε litteram et inserendi et adserendi, pertinet etiam ῶνδρεωθέωσι VII. 1 9 olim vulgatum pro ανδρωθμι,

nulla varietate enotata, pertinet eodicis S. καταμενέω pro Vero καταμενω IV. 97. Husdemque codicis S. εσσω θεοντες pro εσσωθεντες VI. 9. υπερθορεοντα, modo supra commemoratum; et plane ub-

aurite Gse male vulgatum ἐξελουντες III. 59 putavit Ionice pro ἐξελόντες positum esse, quum I. 159 ἐξαίρεε et II. 3o ἐξελ tες ad illud confirmundum citaverit. Sed Uesset. Bekk. al. jam recte ἐξελωντες correxerunt. Hippocrateiam ἐς εγειρέωνται de morbo sacro, initio) vel ut Aldina et Vaticana exemplaria exhibent ἐξεγρειονται, haud dubie in ἐξεν Πρωνται mutandum est, ut Pro Vulgato ανικέωνται de Superseel. p. 26n recte Lobeckio ad Butim. II, p. 338 ἄφικνέωνται scribendum esse visum est. Etiam λαβεομενος, quod Oribasius de Lux. IV, 138 ex Hippocratis scriptis attulit, apud me constat non ipso ab Hippocrate prosectum esse, qui procul dubio λαβομενος dixit, ut alias constanter in ejus libris id scriptum ce nimus cf. Foes. Oec. Hipp. s. vv. λαβή ' ἀπολαμβανειν ' ἀναλαμ

quidem Herodianus Etymol. Mag. 22 , 50 γεμέωσι δὲ παστάδες

- ποιητικω πλεονασμῶ του i yεμέωσιν. ουτως πρωδιανος. poe-seum quendam nominavit pleonasmum; et apud Aret. Cur. Acut II, 2, 25I προσμενέωσι genuinum esse potest, quamquam vulgatum κτεινέωνται sign. diut. I, 5, 75ὶ Lobeckius L l. recte in κινέωνται mutari mavult. - Sed illud vitiosum ανπλεε VIII. 26 nostro a quibusdam librariis inculcatum et olim vulgatum, quum nullo modo defendi possit, reete, eodicibus K. F. s. a. e. Praeeuntibus, nunc a Schaes. Bekk. aliisque editoribus in ωφλε mutatum est. Et ἐνείχεε Diqitigod by Cooste

378쪽

De dialecto Herodotea lib. IV.

χολον Ι. 118, cujus de veritate Bntimanno tam erat persuasum, ut etiam I. 153, nullo libro nee manu scripto neque impresso sum Mnte , Pro ἐμεῖχέ τε, deleta particula τε, aliena ei ab hoe loeo visa ), ἐπείχεε scribere mallet, non solum e nuperis editoribus quidam in cnjus ipsius et aliorum et simplicis et compositorum exempla satis multa omnibus in libris recte scripta jam supra ni tulimus p. 30 vel contra librorum auctoritatem sibi mutandum esse recte putavit, sed jam Hen. Steph. ed. II. illi verum ἐνεῖχε substituerat, quod posteri retinere debebant omnes. - σε νέω autem, cujus teri. singui. δεψεῖ IV. 64 e cod. F. solus Schweigh. immerito recepit in ordinem, lexicographi quidam, ut solum Verum, proponunt, ex uoristi forma δεηγῆσαι Od. 12, 48 ut puto, conjecturam suam capientes. Sed δμνει, quod cod. S. praebuit, solum Herodoteum est, nec debebant eodd. b. d. ad εφεῖ, aeque damnandiam, aberrare. Nam vulgatum ἔψεε I. 48 pro vero Da prorsusnlienum ab Herodotea oratione censendum est. Tradidit quidem Suid. Dpων, τουτο βαρυνεται καὶ περισπαται, et oπτωντες καὶ ἔφωντες καὶ o πτώμενα - εφῶντες δὲ και εφοντες ταυτον. Atque Lob. ad M. p. 181 circumflexue formae complura nitulit exempla, maxime ex posteriorum scriptorum libris depromta; sed jam apud

Hippocrat. et illa et haec forma promiscue, praecipue in libris de

natur. mulieb. et de morb. mulier. , usurpata suisse videtiar; quamquam εφειν et μνῆ ex Platonis libris allata Euthyd. MI C. vulgo ἔφεῖν, sed reb C. ἐφέτω. es. Heind. ad Plat. Craiyl. p. 409 Α. Hipp. Maj. 290 D. recte Stalib. εφη praetulit.) Vel propter reliquam dieendi rationem in Platonis libris obviam, nihil nisi perversa accentus positione niti eontendo. Huc accedit quod Herodian. Herm. p. 313: εἰ γὰρ ην περισπώμενον τὸ- ἔφιο) ῆν ἀν ό παρα-τα-oς ῆφουν. ουδεὶς δὲ των αρχαίων εἶπεν ῆ νουν, ἀλλ' ηφον. sormam dii νουν ab antiquioribus prorsus abjudicavit, unde ἔψεῖν evulgari sermone in posteriorum et Attieorum et Ioniam consuetudinem transiisse mihi videtur, eademque sere esse ratio, quam circumnexaesormae πιεζῶ esse modo supra. vidimus. Sed apud Herodotum prae ter illud vitiosum εφε a nullum aliud circumflexae formae exemplum reperitur; verum omnes IV. 61 εφουσι retinent, IX. 118 ourae.

parationem Doricarum sormarum οπωπη, πεποίθη, eum Persectiso πωπεε etc. a librariis corruptis, non Veram esse Rpparet.

Restat autem, ut de aliis quibusdam verbis barytonis et ei eumflexis agamus. Quaedam enim verba hujus diversae formae Sed particulas τε et δε saepius inter se oppositas inveniri et alii et Herm. ad Uig. p. 836 docuerunt, et Matth. gr. gr. 3 626 satia multis

confirmavit exemplIR.

379쪽

De dialeeto Herodotea lib. IV.

grammatici tradiderunt Graeeos ita usurpasse, ut circumflexae formae aliam quam eidem verbo barytono significationem tribuerent. Quae quidem a grammaticia tradita diserimina nec primaria mutatae sormae causa fuisse videntur, neque ipsa ubique recte adhiberi possunt. Huc pertinet verbum κυω et κυέω, cujus haud rara interutramque, saepissime eodem significatu positam, formam vacillatio minime grammaticorum Praeceptis compesci potest cs. Lob. M. p. 182 sqq. p. 556. Rueeheri. ad Rat. Symp. p. 209 A. , quamquam Butim. gr. gr. II, P. 230. eoll. e. Matth. gr. gr. I, p. 607 sq.) antiquioribus scriptoribus ubique κυέω restituendum esse censuit, non diserte addito, num quaque in signifiρatione ille id voluerit apud antiquiores scribendum esse, an sola in notione gravidam esse. Nam κυῖσκω et κυῖσκομαι, quum verba in plerumque e circumclexis in εω exsistere soleant, propius ad κυέω accedere videntur, ut κυέω ipsum ad κυῖσκω. Et Herodotus quidem VI. 68 κυέουσαν dixit gravidam, aorist. εκυσε P. 4I gravida fiebat; sed V. 92, 2 in oraeui. bis x m, gravida est, recte vulgatum, Penultima utrobique correpta, quare rejiciendum cod. Ρ. κυει. cf. Thom. Mag. s. V. κυει gravida est, et Bernh. Dionys. Per. p. 667 qui negat κυεῖ in epicum cadere. - Ρraeterea κυῖσκεσθcra noster usurpavit II. D. IV. ω et δετικυῖσκεσθαι super elare III. 108. - Similis ratio est verborum syιnico et ριπτεω, quorum diversae significationes a grammaticis traditae modo respondent nostris exemplis, modo iis non accommodari possunt. cf. Lob. Aj. p. 177 sqq. Apud Herodotum quidem ea eo modo discerni posse videntur, quomodo veteres quidam gr&mmatici cf. Thom. Hag. p. 327. Lob. l. l. disserunt: ριπτιο το απλιος ριπτιο, ριδατιο δε τὰ μετα σφοδροτη roc. Nam primum ρίπmo isto intellectu positum habes III. 41. IV. 61.168. V. 92, 6. ριπτέω autem IV. 94 aνακινησοντες αυτον μετέωρον ριπτεῖσι ἐς τας λογχας. quam Veram scripturum ριπτευσι edd. et eodd. S. V. B. e. servarunt, nec codicis F. ριπτουσι probandum est. IV. 188 xo ους του κτήνεος . -τέουσε υπὲρ του δομον. VII. 53 οἱ μD ερρίπτεον έωυτους κατα του τε δεος. VII. 50, 2 κινδυνους ἀναρριπτεοντες. - Quod discrimen grammatici tradiderunt inter τυρω et φυρα eo fuisse, φυρω το συγχέα , φυροδ δε αρτους es. Lob. Phryn. p. 205. Aj. p. 182 id antiquiores prosa oratione usi seriptores sere constanter obserVarunt, quamquam antiquissimi verbum barytonum φυρω, et recentiores φυρω et φυρα caquaqne significatione usurpasse videntur. Sed Herodotus illam ad normam dixit II. 36 τυρωσε το μεν σταῖς τοῖσι ποσι. I. 103 προτου δε ἀναμὶξ ην πάντα ὁμοίως αναπεφυρμένα. III. Ib7 Ορέοντες ανδρα - μαστιξί τε καὶ πια- αναπεφυρμένον, ubi αναπεφυρμένον positum est, quoniam ei subest proprius et translatus sensus. - ανε φυρον Rutem, quod III. 22 non solum olim vuIgatum erat, sed a nuperis etiam quibusdam editoribus retentum est, jure merito, sensu quoque postulante, in ανέφερον ουδὲ γαρ αν το σαυτα δυνασθονι ζωειν σφεας, εἰ μη τω ποματι ανέφερον mutatur.

380쪽

De dialecto Herodotea lib. IV.

Alia nihil significatione disserunt, ut jam supra p. 140 vidimus

Herod. V. 16 κατακυλισθῆ, sed III. 52 ἐκαλινδέ το usurpasse. Forma κυλίνδω, κωλένδεσθαι antiquior est, constanter apud Home rum obvia, ut et postea poetae Potissimum crebri erant in ea ad inhibenda es. Pind. Ρhyth. II, 23. IV, 209. Olymp. 12, 6. Hesiod. Seut. 378. 438. Soph. Eleetr. 50. Antig. 586. Aristoph. Nubb. 374. Vesp. 330. 492. Equiti. 980. Apoll. Rhod. IV, 152 ' . es. Suid. s. v. κυλινδει, κυλί.ι, ἐπιφέρει. P.avor. Ρ. 280 κυλίνδω, Ἀρίσταρχος

βαρυτονιος κυλίνδετο ἐνη , ουχὶ ἐκυλινδειτο. απο του κυλέω, κυ- λινθω. ἔστι καὶ περισπωμενον, ἐξ - καὶ κυλινδηθρα ἡ κυλιστρα, iano του κυλίνδω καὶ κυλινδουν. - Circumflexae sormae κυλινδει- σθαι, καλινδεισθαι, ἀλινδεισθαι apud Atticos aliosque aeriptores Prosae orationis inveniuntur, quamquam etiam Aristoph. Avv. 501προκυλινδεισθαι posuit et 502 ἐκυλινδουμην. Ceterum vide κυλινδεῖσθαι Plat. Phaedon. 30 cum Noti. Interppr. Tim. 44 D. Τhenet. 172 c. Xenoph. Anab. IV, 2, 3. 7, 4. 8, 28. V, 2, 32. Hip-Poer. cs. Foes. O . s. v. Plui. Pompei. c. 46. - καλινδεῖσθαι praeter locum Herodoteum vide Thucyd. II, 52 Ρopp. Thucyd. Vol. I, p. 2IIὶ. Xenoph. Cyrop. I, 4, 5. Aelian. Vur. Hist. 14, Ib

eum Not. Perizonii). Isocrat. Ib, M. Lucian. Anachars. 1. De mosth. 19, 199. - Barytonon καλένδω nusquam, quantum equidem sciam, invenitur, quamquam αλένδω pro αHνδεω ex Nicandri

alternant, Herod. III. 77 ἐνέκυρσαν. IV. I 25 ἐνέκυρσε. ut ἔκυρσα, συνέκυρσα, ἐνέκυρσα ap. Hom. ἐπικυρσας Pind. Olymp. 6, 7. ἀντικυρσαντες I2, 12. Theocrit. Idyll. 3, 51. Soph. Oed. Col. 247. Euripid. Androm. 1I74. 1175. Ion. 1 48. Aesch. Pers. 784. ἔκυρσα. cf. et vf. 859. 907. 100. sed Vs. 802. κυρησει alii κυρσει . Herod. κυρήσειν I. 37. IX. 88. κυρησαι Ι. 31. 35. 59. 112. II. 136. VII. 358. ἐγκυρήσει II. 82 cum Noti. Interppr. . ἐνεκυρησαν VII. 218. κυρήσας VII. 158. IX. II 6. ἐκυρησε VII. 208 item Suid. s. V. αλογέα). συγκυρήσαντα I. 119. IX. 90. IV. 15 item Orig.ctr. Ceis. III, 126 . συνεκυρησα VIII. 87. συνεκυρεον VII l. 92 cf. Lob. ad Aj. vs. 314, - κυρήσας Aesch. Sept. etri Theb. 352.696. συγκεκυρημένον Herod. IX. 37. - Sed nec ξυρω nee ξυραω aut ξυρίζον cf. Ρassov. lex. Gr. s. v. Herodotea esse, sed solum