Hellas

61쪽

'Iουλίου 888 ἔπεμψεν πιστολην καὶ εἰς την Ἐλλάδα καὶ εἰς ταξεν μελη, ν η ποία παρακαλεῖ τρυς πανταχου φίλους νασυντελέσωσι προς πλουτι τμον της αρτι συστάτου βιβλιοθηκης του

Ἐν τῆ Ἀκροπόλει των 'Aθηνῶν τῆς 5 Σεπτεμβρίου 888 ο κ .

A. n. Φαρμακόπουλος , καθηγητης τῆς νεοελληνικης γ τῶ πανεπιστημί τῆς εαπόλεως, γραφε αρθρον περὶ του ημετερου Συλ- λόγου, περιεχον επιτομην μερικων πιστολων προς αὐτον γραφεισῶν ὐπρ του . Mulier, εν αις εὐρίσκονται καὶ τα εξῆς ,, Εἶναι δε μεγίστη δυσκολία ορθογραφία καὶ διὰ τούτο παρακαλῶ παντας τους ελληνας φίλους μου ' νακοινώσωσί μοι την μέθοδον, διὰ τῆς ὁποίας αυτοὶ οἱ Ελληνες ηδη εν τοῖς σχολείοις δύνανται ν αποφύγωσι την σύγχυσιν των φθόγγων καὶ ε γένει την κακογραφίαν .

m διευθύντρια τῆς , Ἐρημερ δος των Κυριῶν' εν Ἀθηναις, κυρέα Καλλιρρόη Παρρέν, γραφεν ραιότατον αρθρον περὶ του Συλλόγουεν τω ὁποἱ παρακαλεῖ πασας τας Ἀλλη νἱδας γυναῖκας καὶ μητέ-

62쪽

T γλωσσικον ζητημα. - Κλειώ, εκδοθεῖσα εν εργεστ 1, τῆ 28l Ἱουυἱου 883 δημοσίευσεν εν πιφυλλίδι σπουδαιοτατην διατριβην περὶ τῆς θ ελληνικῆς γλώσσης, καὶ περὶ των , Γλωσ- σικῶν Παρατηρήσεων' οὐ γνωστο λογίου Κωνσταντίνου Σ. Κοντου si Ἀθήναις ἐκδ. 882). M διατριβι αυτ η εἶναι γεγραμμενη ποτο κυρίου Θ Λιβαδα καὶ εἶναι τόσον εν διαφερουσα στε η διεύθυνσις

M. 0 r. J. N. R. Tilanus, professeu de chirurgi al 'Universite 'Amsterilaui, a tonia ian diseo uir te 2 uillet 1888sur retude de a me lecine et Aur a nationalite en appor ala chirurgie Ce discour est rus- importunt our es tu de dites

68쪽

Προ πολλῶν χρόνων ἔζη εν Ἀλσατί γηραιός τις, γενναῖος καὶ

πλούσιος et τοτης. ο χυρον μεγαρόν του κείμενον επὶ τῆς κορυ*ῆς ρους τινος, ητο μεγαλοπρεπές Δια των του μεγάρου παραθύρων βλεπων τις εἶχε θέαν ε των λαμπροτέρων ν τῆ τόσον καλῆκαὶ πλουσία Ἀλσατί ι με του χειμάρρου , τα δαση καὶ τα ρη της. Πλειστα κις ο γέρων larπότης στατο προ νος των γοτθικῶν της μεγαλης πλοθήκης παραθύρων θαυμαζων τον γενέθλιον αὐτο τοπον, τα κοιλαδας, τρυς λειμῶνας καὶ τα πωρο*θρα των γρῶν δένδρα, προ δε ἡ εὐρεῖαν, μαγευτικην καὶ ργυροειδῆ του ηγου ταινίαν, ως καὶ τα εν τω βαθε της σκηνογραοίας ορη Πλειστα κις ἱστάμενος υτ προσευχηθη, να μείνη η γαπητη πατρίς του τόσον ωραία καὶ τόσον ευτυχὴς πάντοτε. γέρων ἱππότης ητο πατηρ τριῶν τέκνων. Οι ι οἱ του ησαν πολ καλοὶ καὶ τους ηγάπα τοσούτω ἀλλον, καθόσον ητο χηρευμένος καὶ δεν εἶχεν ἄλλους συγγενεῖς. Ἐμέραν τινὰ προσεκάλεσε τους τρεῖς υἱούς του, του ριδερῖκον, Φραγκῖσκον καὶ Κάρολον, καὶ ἀποτεινομενος προ αυτούς εἶπεν ,, Υἱοί μου, πέλθετε εἰς μακρυνὰς χώρας, καὶ μεθ' εν τος ποτης σημερον πανέλθετε κομίζοντες κειμηλιόν τι, το ὁποῖον θῶαποκτησητε. οστις δε πανέλθη ἐρων το πολυτιμὰτατον κειμηλιον, θ ηνα κληρονόμος μου. Eυθύς οι υἱοὶ πεχαιρέτησαν τον πατέρα των, καὶ μίσευτα εν πλουσία ενδυμασίμ. της ἱππασίας καὶ Iorεύοντες καλούς πολεμικούς ππους. Μεθ' υ ἀκριβῶς τος ι τρεῖς υἱοὶ στησαν προ του πατρός των,

,,ΓIατερ μου, ' εἶπεν ὁ Φραγκῖσκος προβαίνων νώπιον του πατρός

69쪽

ξἱψος το ξεβίασα εκ των χειρων μεγαλοδυνάμου μάγου, μετὰ φιλονεικίαν σφοδρὰν 'Ιδε, εἶναι σπάνιον ἱ*ος vi λαβίς του εἶναι χρυσῆ καὶ λιθοκολλητη , τλ δε ελασμά του εἶναι ἄριστον. VJ αὐτ ειπεν ο Φραγκῖσκος, ἄν καὶ δε ητον ο πρωτότοκος , καὶ θριαμβεύων ἀνεμετρησε διὰ των μελανων του *θαλμων του ἀδελ- iob του G πατήρ του εἶπεν R; καθ' ἐαυτον, τι ο ραγκῖσκος θ ητον ὁ κληρονόμος του, ἀλλ' ὁ Φριδερῖκος προσηλθε κρατων εἰς

χεῖρας πτηνόν, το πτερωμα του ποίου ἡτο μεγαλοπρεπες καὶ ποικίλον. - , T πτηνον τρῖτο εἶναι μοναδικον επὶ της γης ' εἶπεν ὁ Φριδερῖκος , εἶναι πολυ εμφρον, μιλεῖ ς ἄνθρωπος, ομοιάζει προς ἀετὰν εχον το ξυ βλέμμα καὶ την πτῆσιν του πτηνοὐ τρύτου 'Οταν τίλλω το πτερωμά του, τὰ πτερά του μεταβάλλονται εἰς καθαρον χρυσον, καὶ νεον πτερωμα ἀναλαμβάνει το μαγικον πτηνὸν μου.

Oύτως εἶπεν ὁ Φριδερῖκος ρίπτων βλέμμα ἀπο κεφαλῆς ἄχρι

ποδῶν επὶ τον Φραγκῖσκον. γερων ἱπποτης θεωρου τε το πτηνόν, καὶ πολ ἐθαύμασε τοχρωμα αὐτο καὶ το κάλλος, λησμονων σχεδξον τον Κάρολον, ὁοποῖος στατο ταπεινοφρων πισθεν των δύο αὐτο αδελοων. Κάρολος ητον εὐμηκης, ξανθοβόστρυχος καὶ γλαυκόμματος. ἶχε πρίσωπον φαίδρόν, καὶ το βλεμμα του ητο τεκμηριον της εὐγενείας τῆς ψυχῆς του. Ἐν τελει ὁ γερων πατηρ του ἀναμιμνησκόμενος τι εἶχε καὶ τρίτον υἱόν, o ποῖος εἶχεν πίσης o δικαίωμα νὰ δείς η το κειμη - λιον, το οποῖον κόμισεν οἴκαδε:,,TIιε μου ' εἶπεν ἀποτεινόμενος προς του Κάρολον, τί χεις μαζti σου; ἐν βλεπω ἱποτε τί χει ν μοὶ δείξης In ρεπε να ηναι πρῆγμα σπανιώτατον, εὰν θέλης ν το θαυμάζω ς το ἱψος καὶ το πτηνον των ἀδελφά σου. ,, Ἀγαπητέ μοι πάτερ, δε εχ ἄλλο τι ν σοὶ δείξω ἡ τ βασιλικον τούτο καρυον, εἶπεν ο καλος νεανἱας νωθρῶς. , Νηρηὶ- τις, της ποίας σωσα τη γην μ' εἶπε Σοι δωρ το βασιλικον οὐ τοκάρυον ' εἶναι τὸ μόνον, το ποῖον ο κακος μάγος, ὁ ὁποῖο ηθελετον θάνατόν μου, μοὶ ψηκε. Πέποιθα, τι το κάρυον τοὐτο θά

70쪽

καταγελωσιν, ἀλλ' ο πατηρ των πέταξε σιωπ1ην, καὶ δωσε τοπροσταγμα εἰς τρυ νεώτατον υἱον ν ανοἱξη ρ μέγα, βασιλικον κάρυον.

Κάρολος πήκουσε, καὶ π)σον μεγάλη ητον ἡ εκπληξίς των, ταν, ἀνοιχθεντος του ξωτερικοὐ λοιου ἔπεσεν επὶ του δάφους μεγας ἀδάμας σπινθηροβολῶν καὶ ἀστράπτων καὶ ἰσομεγεθης σχεδὸον προς το του βασιλικου καρύου λέπος ' π αὐτο μία λεξις ητο γεγλυμμεν η' Αλσατία ΓΙάντες θαύμαζον εν σιωπῆ του λαμπροτατον τουτον αδάμαντα, καὶ οι δύο πρεσβύτεροι δελφοὶ κατεβαλον την κεφαλην, διότι καλως γνώρισαν, τι ὁ νεώτατός τωναδελφος α ητον ὁ λαμβάνων το βραβεῖον καὶ πομενως ὁ του μεγάρου καὶ τῆ πατρικῆς γῆς κληρονόμος. Κάρολος στάθη πέσης εν σιωπῆ, οἱ δὲ ὀφθαλμοί του ἡσαν ἀκτινοβολοθντες ὐπο χαρας.

Tελευτων o γενναῖος γέρων et rότης εἶπεν:,, Υἱοἱ οὐ Πάντες μεν παν-λθατε εροντες πολύτιμον κειμ; λιον οἴκαδε, αλλ' μως ὁ του Καρόλου ἀδάμας, ἀποκτηθεὶς διὰ τῆς ἀνδραγαθίας του, καὶ φέρων το τῆς πατρίδος φίλτατον νομα, λαμβάνει το βραβεῖον. Δεν ειναι ἡ Πατρὶς το πολυτιμοτατον της καρδίας κειμηλιον; εν εἶναι το ἔθνος ὁ του ανθρωπου ἄριστος καλλωπισμος Ἀλλα σεῖς ' εἶπεν εἰς τους δύο πρεσβυτέρους υιούς του, , εἰς το μέλλον ἡ εἴσθε τόσον ταχεῖς γ' ἀποφαίνησθε γν - μην, διότι συχνάκις εν ἀσημάντη καλύμματι ἀδάμας βαρύτιμος εἰναι κεκρυμμένος. V - ουτως ο Κάρολος λαβε το μέγαρον καὶ ἡ πατρικὴν γην. Διηγε βίον ελεύθερον, αν καὶ οὐχὶ ἀμέριμνον πάντοτε ἡ του βίου του σπέρα ητον ολβία καὶ ε ηλικίαι προβεβηκυῖα ἐτελεύτησε διαμακαρίου θανάτου, ως πῆς δίκαιος ἀνηρ, βαρυπενθούμενος ποπάντων των φίλων καὶ ὐπηκόων του.