Medieval Greek texts. Being a collection of the earliest compositions in vulgar Greek, prior to the year 1500. Ed. with prolegomena and critical notes

101쪽

ειχεν δε ο Ἀρχίστρατος κοράσιον Δραῖον ην δε ἡ κόρη ευγενῆς, μορφη παρα πάντας, 185 νεάνιδα καὶ καυχοδιὰν ' τὰ μέρη της Συρίας,

οὐδέν τον σαν αὐτη μὰ λο ει τ ὰσμάτια εις την κιθάραν συγκροτεῖ γλυκερα παρα πάντας. ευθυς δε ο Ἀρχίστρατος διὰ να παρηγορησβτον δυστυχον πολλώνιον, την πικρὰν την εἶχεν, 19 ευθὼς πεμπε καὶ φέρνει την αυτὴν την θυγατέραν 'ην δε το νομα αὐτῆς κυρὰ Ἀρχιστρατοὐσα παρακαλεῖ καὶ λέγει κόρη, να με κερδέσyς καὶ νά χν τ' εὐχοὐλάν μου, να την γλυκοκερδέσβς,ε, τραγούδι εμορφον καὶ παῖζε την κιθάραν, 19 διὰ νὰ παρηγορήσωμεν τοὐτον τον νεον τον ξένον, Oποῖ ναυάγησεν πολλα μεσου δια πελαγίου. εκείνη εὐθύς εκελευσεν, φέρνουσι την κιθάραν, ῶστε οἱ πάντες εχαναν, ξέστησαν, νὰ βλεπy- νὰ ποικ την μελωδιὰν της κορης της ωραίας.

200 ὁ δ' Ἀπολλώνιος οὐκ εις ἀνάβλεφιν ἄνω

εὐθύς δε θυμώθηκεν ὁ βασιλεύς ὁ μέγας

καὶ λεγει πολλωνιον ρηματα τα τοιαῖτα

όωρῶ σαι λιγοκάρδιος, μοιάζει ἡ καρδιά σου. 205 γὼ διὰ την ἀγάπην σου καὶ διὰ την δούλευσίν σου

εκάθισά, ἀπάνωθεν λων τῶν μεγιστάνων, καὶ ἄλλον μεγαλντερον τον in φῶς και μάτιαεξέλαλα ον εμπροσθεν νὰ τραγουδῆ, νὰ παίω, 210 ν' ἀνοιξ την καρδίτων σου, της πολλῆς τῆς λύπης

102쪽

κα σερογένου λυπηρὸς καὶ ἄμετρος της λύπης. V τότε ὁ Ἀπολλώνιος γοργον ἀπολογεῖται

χυχαριστῶ, , αφεντη μου, ε το καλὸν τὸ ποῖκες 'ς - τον ξένον τον πτωχὸν καὶ δυστυχὸν του κόσμου'

V ευγενης αρχόντισσα, της βασιλειας σου κόρη, οἴτε τὸ πληκτρον τὸ καλῶς πίσταται καὶ κρούει οὐδε τραγούδια τεχνικα ἀπέσω ες ην τέχνην. ει με καὶ βούλν βασιλεύς, καὶ ενα ορισμός σου, ορισε να μου δώσουσι μενα την κιθάραν, τότε ν κούσ9 εμνοστιὰν με μελωδιας καὶ τεχνης,να 'δyς την τέχνην μορφην την μήλωδιὰ σαν πρεπει. καὶ λεγει, ευθύς και δίδωσι κεῖνον την κιθάραν, καὶ ρξατο να τραγωδβ, α παίω την κιθάραν, και σοι τον κούσασι, την μνωδιὰ την εἶχεν, 226την τέχνην καὶ τα ρηματα καὶ την γλυκύτητά του, ελεγαν νύ ναι ἄγγελος α ουρανοὐς ἀπάνω, καὶ παίζει τον παράδεισον τον εν Ἐδεμ πλασθεῖσα.

τότε παρίστατ, εἶδε μεν Ἀρχιστρατηγοῖσα την τέχνην καὶ την μελωδιὰν καὶ την γλυκύτητα του 230 καὶ βλέπει καὶ τὸ κάλλος του βλέπει την μορφιά του, κι ξέστηκε να τον θωρβ νὰ τον καταστοχάω.ως os η νύξ κατέλαβεν, τελέσθηκεν ο δεῖπνος, ὁλοι ἀναχωρησασι μικροί τε καὶ μεγάλοι, ὁπα καὶ Ἀπολλώνιος ξω μετὰ τους ἄλλους 23b

τότε δρομαίως τρέξασα φ ρχιστρατηγοῖσα

λέγει προς ον πατέρα τη ρηματα τα τοιαUT

V παρακαλῶ, αφέντη μου, θέλω νὰ με ποικησύς- αὐτὸν τον νεὸν τον ξενικὸν ποῖ ναι πολλὰ θλιμμενος,

ῶς ξένος καὶ αγνώριστος μη χει ποῖ νὰ μένn 240ορισε νὰ τον δώσουσιν κραββάτιν διὰ νὰ μένp. τότε εὐθύς επένευσεν τὸ ζητημα της κόρης

103쪽

και λέγει, καὶ κρατησαν τον καὶ ποῖκά του κραββατιν. λερωτας σέβηκεν εις καρδίαν της κορης,215 κιχλην την νύκτα εμεινεν ἄυπνη διὰ το νεον,

καὶ συ αὐγὰς προς την αυγην γέρθθκεν ἡ κορη,ύπα κεῖ πολεμεινεν αφέντης ὁ πατ0 της, εἶδέ την καὶ ζητησεν το πῶς ταχύ ηγερθην. σκύπτει, φιλα τους πόδας του καὶ τα γλυκει του χερια, 250 ναστενάζει απὸ καρδιας, απὸ φυχ'ὶ δακρυε ,

καὶ λέγει τον πατερα τη ρηματα τα τοιαυτα

άγὼ πάντα επίστευ καὶ πάντα εἶχα θαρρος εις μνωδίαν τραγουδιολκαι τέχνην της κιθάρας νά μαι τεχνίτρια σωστη παρὰ πάντας ανθρωπους 25, καὶ χθες εἶδα καὶ γνώρισα μαθητρια ου σωζω. κι α εναι θ λημα sis κι α εναι ορισμος σου, ας μένν Ἀπολλώνιος μέρας προς το σπητι,ες τὸ νὰ μάθω ασματα, νὰ κρούω την κιθαραν,νὰ παιδευθῶ την μουσικην καλῶς ῶσαν κεῖνος.

260 πέκλινε 'ς το θέλημα της κόρης ὁ πατηρ της

και 'Aπ,λλώνιον ευθος κράζει, κ' ηλθεν ομπρος ου. καὶ λόγους παρακλητικούς ελεγεν προς κεῖνον

την μουσικ0 επιθυμεῖ νὰ μάθy ἄχρι τελους, 265 το πλῆκτρον, το δεκαχορδιὸν, λον ὰ την το μάθβς. καὶ μεῖνε 'ς τυ παλάτιν μου νὰ χαίρεσαι εμενα,

ευθὼς ὁ Α πολλώνιος κλίνει την κεφαλην του 'ς τούς ορισμούς σου ' ελεγεν αφέντη, ως κελευεις. 270 ς οὐν εποίησεν καιρὸν καὶ εκαμεν μέρας, καὶ την κιθάρα εδειχνε την κόρην καθ' Ἱμερας, εμπεν εις την ἀγάπην του, σέβη, τον πόθον ἀπ' την πολλήν της φρόνησιν ανεὶς Ου εξευρέ το.

104쪽

τρια ἄρχοντόπουλ ευγενη καὶ βασιλέων παίδιαεκάθουντα ι εκδέχοντα το ποιος την θέλει πάρη, 275εινα ς ι τρεις ρωτικοὶ εἶναι καὶ αννειωμένοι, και κατα σάρκας ευγενεῖς να πῆς ς ε ετ εἰναι. καθίζουν, συμβουλεύονται, γράφουν ενα πιττάκιν, στε λουν το τον πατερα της οἱ τρεις μολαντώμα.

TUχε O ρχίστρατος, δετο, τὸ κυνήγιον, 280ην δε και Ἀπολλωνιος ὁ πρίγκιφ μετ' κεῖνον. ως Os ες χεῖρας λαβεν ο βασιλεύς το γράμμα,εῖχεν η φράσις ἴτω δε των τριῶν παίδων κείνων ' αὐθεντη μεγας, βασιλεύς Ἀρχίστρατε, συγχμίρου,

μεT παντος ου οἴκου σου με την βασίλειάν σου 286ῆμεῖς, γινώσκεις, βασιλεῖ, διαψέναν κρατοῖμεν sis θελησεις εκ οὐ τρεις γαμβρον δια να πύρύς.

εκεῖνοι λέγου προ αυτὸν κ οἱ τρεις ε ενα στόμα ' ον εν ἄλλος ἄξιος ποτε της βασιλειας σου. 290εκλεξε εν απὸ τούς τρεις γαμβρον της βασιλειας σου,5τε καιρου ηδη πολλούς πλέον ου καρτεροῖμεν.

τοτε φησὶν ὁ βασιλεύς καὶ λέγει προς κείνους καλῶς ηλθαν οἱ ἄρχοντες, χίλια καὶ μύρια ῆλθαν, ἀληθειαν ρίζετε, γαμβρον θέλω να πύρω. 296 και γράφε γράμμα ὁ καθεῖς, νομα και την τύχην,κ ὴ κορη εναι φρόνιμος, να στέλλω τα πιττάκια. οἷον θελήσει εκ τοὐς τρεις, κεῖνος α την πάρV

και ευθυς γράφει ὁ καθεῖς ὀκαθὼς ἐδιδάχθην,

TOGνομα, ην εὐγενειὰν τον πλοῖτο και την δόξαν. 300 λαμβανε τοίνυν την γραφὴν ὁ βασιλεύς ει χεῖρας, βουλλονει, στέλλει θν γραφὴν της εαυτοῖ θυγάτηρ.ῆ δὲ λαβοῖσα τὴν γραφὴν καὶ γνούς το τ εἶχε μέσαγέλασεν και τον δάσκαλόν της λέγει τὰ τοιαῖτα Ρ εσέναν θέλω, κύρις μου, σέναν θέλω ἄνδρα, 30βεσεν θελ καρδία μου καὶ συ σαι ὁ ποθητός μου.

105쪽

τότε ὁ Ἀπολλώνιος γοργὸν τὴν ἀποκριθη

χυχαριστῶ σε καὶ 3I το θελεις, θέλω καὶ εγὼ ' τους ορισμούς σου εἷμα ,στε λει λοιπον ἀντίγραμμα τον βασίλεα μυρη ῆ φράσις τον σύντομος, ελλόγιμα γραμμενηρο συγγνώμην ἔχω, δέσποτα, συμπάθιον ἀπο σεναν,

3I ει μη ποῖ ναυάγ σε ἐς μεσον του πελάγου. κράζε τους τρεις, αναρωτα τίς εἶναι ὁ τρακισμενος. οὐδ' εις τω ἀπεκρίνα - ναυάγησεν εἰς πλοῖον. οι ἄλλοι λέγου δε ἀπ τ' ἀληθειὰν ου λεγει, διὰ θάλασσαν Ουδ' εις ποτε ἀπο μῶν σεβη. 32 τότε προς Areo λώνιον την ζητησιν εποίει. ξεύρεις ποιο εναι τον ζητεῖ ποιο εναι ὁ τρακισμενος ο δε γελάσας ελεγεν πολλὰ καλὰ τον ξενω. καὶ γνούς τοίνυν ὁ βασιλεύς ἄλλος τινὰς οὐΓ εναι ει μ' ὁ 'Aπολλώνιος ὁπου 'τον τρακισμενος, 32 στρεφεται, λέγει προς τους τρεῖς με ἰλαρον τον λόγον' ἀμέτε ἄρχοντες, καλῶς κ γὼ θέλω ζητησειν, να μάθω ποιος, τον ζητα καὶ θέα σας μηνυσει. στρεφεται δὲ ὁ βασιλεύς, τ παλάτιν εσω τον πο λώνιον κοντὰ εἰς το πλευρόν του ἔχωi 330 εμπαίνου εἰς τον θάλαμον, εὐρίσκουσιν την κόρην. κυρ γερνεται γοργῶς μετὰ σπουδqν μεγάλην, πιπτε εἰς το πατερα της, παρακαλει καὶ λέγειρο συπινώμην θέλω ἀφέντη μου, συμπάθιον ἀπο σενα. γω ἄλλον ἄνδρ υδὲ θελω ει μη τον δάσκάλον μου,

33 αὐτον ζητῶ, αυτον θέλω νὰ πάρω ως σύζυγόν μου .' P 'εεπένευσεν ὁ βασιλεύς μετὰ χαρὰς μεγάλης

106쪽

σύρνει την κόρην ἀπ την γῆν πιάνει καταφιλεῖ την, μετα χαρὰς την λεγεν ' το θέλεις, θέλ- κάμε

πέμπει γοργὸν καὶ φέρνουσιν πίσκοπον της χώρας, 40 καλοῖσιν και τους ἄρχοντας μικρούς τε καὶ μεγάλους, καὶ στεφανευλογησάν του μετὰ χαρὰς μεγάλης. καὶ κάμνει τον καὶ κύριον της βασιλειὰς του λης.

καὶ μετὰ μέρας καὶ καιρον η κόρη ἐγγαστρώθη.

καὶ παίρνει την κι εξέβησαν ξενα περπατήσουν, δάβεις περιβόλια εμορφα δια να παραδιαβάσουν. ὀ δ' Απολλώνιος κρατεῖ τὰς χθας της θαλάσσης,

στρέφεται, βλέπει κατεγγύς ξύλον ἁρματωμένοWπλησιάζει και αναρωτα πόθεν οἱ ναῖται εἶναι οἱ δε φωνην βάλασιν, εξ Ἀντιοχείας εἶναι, 60

λέγουσιν ὁ Αντίοχος ὁ βασιλεύς κεινος, ὁ τύραννος ὁ ἄθλιος, λεσβορβορωμένος, την νύκτα ῶς εὐφραίνετο μετὰ της θυγατρός του, ὁβεξαίφνης εκ ου ουρανοῖ πυρ πίπτει GP χρύμ , καὶ ηφατο ὁ οἶκός του κἀκεῖνος καὶ - κόρη, καὶ δίκην λαβεν αὐτος' πυρος τολαιωνίου. οἱ ἄρχοντες καὶ ὀ λαος, μικροί τε καὶ μεγάλοι,

εστειλάν μας εἰς ρευναν κυριοῖ Ἀπολλωνίου δ60δια νὰ τον στέφου βασιλε καὶ να τον προσκυνήσουν.

ὁ δ' Ἀπολλώνιος ευθύς γοργὸν απολογεῖται Ἀγρμαι τον γυρεύετε ' μετὰ χαρὰς ὐελθω. Vορίζει, δίδουν του ψωμίν τε καὶ κρασὶν καὶ κρέας. ἀφῆκά του καὶ πήγασιν νὰ δώσουσιν μαντάτον. 366 καὶ κεῖνος κυνήγησεν λθεν εις τὸ παλάτιν. ὁ βασιλεύς, τ ηκουσεν, χαρὰν μεγάλην εῖχεν καὶ το θεον δόξαζεν μετὰ περιχαρείας ε τον γαμβρὸν τον λαβεν ἄξιον της βασιλείας.

107쪽

370 αλλ' ἄκουε τί συνω κεν δυστύχημα της τύχης εκεῖνος εὐτρεπίζει τον ν ὐπαδε την Ἀντιοχείαν η κόρη ουδὲ τον ἄφινεν, την πολλὴν ἀγάπην,

τον ἄνδρα της δέετο τον κύριν της προσκυνα,

μετὰ κλαυθμοῖ ἀνέκραζεν, μετὰ πικρας καρδίας 37,' ἄφες μ', αφέντη ἄφες με να πάγω με 'κεῖνον, να bπάλω με τ ομμάτια μου καὶ με το φως μου ὐπάγω . επένευσεν ὁ βασιλεύς, δίδει το θέλημά της.

εμπασιν τὸ πλοιάριον καὶ αποχαιρετ0σαν. επτὰ μέρας κύμασιν, θν θαλασσαν περνοῖσιν

380 καὶ μετὰ ταὐτ εγείρεται ὁ νότος ο βιαῖος καὶ κάμνει κλύδωνα βαρύν καὶ ταραχὴν καὶ σκοτο

καὶ πῆρέ του ευρέθησαν ' τον κολφον της Ιταλιας. εκεῖ 'κ το φόβον τον πολλο επιάσαν την ob πονοι, γεννῆ κοράσιον παρευθύς κ κείνη ἀποθάνει

καὶ τίς ἁ γράφ τον κλαυθμὸν τον δύροντο τοσον, καὶ θ πικρὰν της συμφορὰς την τότε γεναμένην ἰφέρνου κιβούριν, πιάνου την, πισσονουν εσω b EN, ἀλλάσσου την βασίλισσαν sλα τὰ νυμφικα της,

390 βάλλου χρυσάφι περισσὸν βάλλου μαργαριτάρ ,

λιθάρια πολυτιμα καὶ κόσμια της κόρης καὶ γράμμα εις τὸ στῆθός της , πιττάκι γεγρIμμενον, την γένναν, την ἀναθροφην, την δυστυχιὰν του πλοίου, εἴτις την θάφρ, Hήμισα νὰ ηναι δικά του

395 καὶ τ' ἄλλα πάλιν γραφε νὰ ηναι διὰ εξόδους, ναήναι καὶ 4ις ψυχικὰ καὶ Ἱν εις μνημοσύνην.

Ἀκούσατε, θαυμάσατε θεὸν μεγάλης δόξας. μιαν ρανήτον της αυγῆ εω ν ξημερώσy. ευρέθηκαν 'ς τὴν Εφεσον εις χάραγμα ηλίου. 400 καὶ εἶ σοφὸς διδάσκαλος μετὰ των μαθητων OUεὐρέθηκεν εις τον γιαλὸν θωροὐσιν τὸ κιβώτιον,

108쪽

ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΣ

σηκόνουν το οἱ μαθηταὶ, ει το σκολειὸν το παιρνουν ανοίγουν το καὶ βρίσκουσιν την κόρην τεθνεῶσαν, τα κόσμια καὶ τα χρήματα καὶ την γραφὴν αντ-α. στίνου Ῥεμὸν κι εκδύνου την διὰ να την ἀποπλυνουν A06ευθος το αἷμα εφθασεν, κάμνει μεγάλην χυσιν, τον νουν της συνεφερεν ὁλον ον λογισμον της,

καὶ την γραφὴν την δίδωσιν πιάνει, θεωρεῖ την, καὶ κράζει τον διδάσκαλον καὶ μισα τ0 δίδει

κἀκείνη ταλλα μισα, καὶ α ς το μοναστήριον κι κ την πολλήν της ἀρετὴν γουμένισσαν Πν καμουν, καὶ Γαιαν την κρύωσιν και κοσμικα, φορει. ἀλλ' A τροχον ας στρέφωμεν την ἱστοριαν πισω. βυζάστριαν εἶχεν παρευθυς μεσαγις καραβοκαὶ το παιδὶ Λίζανεν καὶ κόρην την ποῖκεν και παραμάννα γίνεται αὐτy Λεωκαρδία

αυτῆς ἀπο τ ονομα της γυναικος κείνης. τον ναύκληρον κέλευσεν, εἰς τον Ταρσον πῆγεν,

'κεῖ φίλον εἶχεν νομα κύριν τραγκαλιῶνα εἶχεν γυναῖκα καὶ αυτὸς κυρὰν Λιονυσια εἴχασιν κόρην καὶ αυτοὶ βρέφος ει το αβ ιον, Ζαμπέλαν την επάωσιν την κόρην πολειχαν. 'κεῖ φέρνει Ἀπολλώνιος την κόρην του του δίδει, καὶ την βυζάστριαν μετ' αυτῆς καὶ ἄπειρα λογνια, βαπτίζει την 'ς τοίνομα της πολεως Ταρσιαν. ευθὐ παραλαμβάνουσιν την κόρην μετὰ ὁρκους, καλῶς νὰ την φυλάξουσιν καὶ νὰ την ἀναγιωσουν. ἀλλ' οὐκ φυλαξαν, δού, τούς ορκους ἄχρι ελOUς-

ὀ με ὁ Ἀπολλώνιος πάγει κατὰ κόσμου καὶ βασιλείαν καὶ τιμὴν ὁλαήρνηθηκεν τα,

425430

109쪽

γ ΤΥΡΙΟΣ.

κόραι ἀνεθρέφοντο εἰς μίαν λικιαν 'ἀλλ' o. περὶ λάμπ' ὁ λιος πλέον παρα τα αστρη, καὶ ἴσον εχε χωρισμὸν το φως ἀπ το σκοτος, 435 υτ ελάμπ ῆ άρσια απὸ την ἄλλην κορην. εκεῖνοι ἐφθονΟὐσύν την δια το κῶλλο τ εῖχεν καὶ ραστα φθόνος επεσεν εις τὰς φυχὰς των δυο.ιδού, χθόνοι περάσασιν των τεσσαρες καὶ δέκα, ἡ παραμάννα των παιδιῶν ' τα εσχατα ἐνεπνει. 440 κράζει την κόρην, λεγε την το τίνος κορ ἔναι.

fξευρε, κόρη, θύγατηρ πάρχεις πολλωνιου

την βασιλεύς, γεγόνει θ Γρίπολης αὐθεντης ὁ δε πατηρ σου πρίγκιπας που αφεντης το .

44 δια να τον ποίσου βασιλεα ς τον τόπον του τυράννου, καὶ την κυράν σου ελαβεν μεσα ες το καραβι τ ονομάν της ελεγον κυρὰ Ἀρχιστρατοῖσα πόνοι την πιάνου δυνατοὶ 'ς θ σέλλαν Η εκατσαν, καὶ σένα γεννησεν, ευθὼς κἀκείνη ἀποθαινει

450 'ς κιβούριν την βάλασιν μετὰ πολλῶν χρημάτων,

και σενα ὁ πατηρ σου γ εσε ἀπ το πλοῖον, φέρνει και παραδίδει σε τον κύριον Στραγκαλιῶνα καὶ 'ν γυναῖκά του μοὐ μετα πολλῶν χρηματων, 455 καὶ κεῖνος ὁρκον ελαβεν, ἄχρι α σε παντρέψ V, εις γῆν ποτε μηδὲν, γῆ τα γένεια του να σάσει ἀλλ' ουδὲ τ μα λία του μηδὲν τα παρπαμεύσV. ἀκόμ ενθυμίζω σε καὶ εχεις τα , τον οὐ σου, ἀνὸν ποτὲ θελήσουσιν τουτοι α' ἀδικVσουν,

4 60 μ' , τον δῆμον φώναζε το τίνος κόρη εἶσαι, o o να δράμουσι γοργὸν ἐσέναν να βουθ0σουν,

110쪽

ὁτι ὁ πατήρ σου εις καιρον μακρὰν διαβασμένον πολλὰ καλὰ ποῖκεν, ῶς ισχυρὸς λιμὸς πῆρχεν καὶ ὁ πατήρ σου φέρνει τους σῖτον καὶ του τὸν δίδει καὶ ζῶσιν τον ἄνευ αργυρίου 465ὴ Λεωκάρδια λέγουσα αυτὰ, ἀλλαγωγία,ευθύς φυχορήγησε τὰ γόνατα της κόρης. κλα τηλὴ κόρη θλιβερὰ καὶ πωρ αναστενάζει την μοναξιὰν που μεινεν καὶ τί ἐλ Ἀπογένη. Ἀλλ' ἄκουε τί συνέβηκεν πικρὸν μέγαν της κόρης 470

ε μια οὐ των μερῶν κυριακὴν μέραν, Λιονυσία ξέβηκεν μετὰ καὶ τὴν αμπέλαν καὶ παρσία με αὐταῖς κ ἄλλαις πολλαῖς γυναίκαις, εὐτὴν μέσην διάβησαν την ἀγορὰν οὐ φ0ρου, στεκουνται ἄνδρες, βλέπουντες τούτη τον λόγον ειπον 475 εὐλογημένη μάννα σου κια κύρις σου, αρσία, ὁπου πο εὐηλων κλαμπρον σὰν μερα καὶ φεγγος ε ανατολῶν λόγυμνον, σελήνη αυτὴν ὀπου τὴν σπειρεν, κατάρας ρα το, χαλκοῖ, σιδήρου μούζωμα, κακόπλαστον ἀγκάλην. 480 καὶ ταὐτα γαρῶς κουσεν - μάννα τη Z πέλας, βουλὴν βουλεύεται πικρὰν θάνατον της Γαρσίας.

κράζουσιν δοῖλον, αὐτῶν-ξω ὰπ τὸ χωρίον 90ονόματι Θεόφιλον, καὶ δίδωσίν ου ορκοννὰ κρύψ τὸ μυστήριον καὶ νά χη λευθερίαν