Opera

41쪽

EIUSQUE ARM BUS XXXIII enim offensionis habet, si ex Menelai ae tibiis v. 625 domum Ulixis Sed aliud manifestum indicium poesis ex diversis eaminibus eontaminatae duariam fabularem, ex quibus Odyssea coaluerit, duo exordia, alteram primae, alteram quintae rhapsodiae exstare multi censent. Neque ego negaVerim, quum alias partes utriusque carminis, tum hae duarum fabularum quasi initia ita corn- pariata esse, ut facilius sin ae rhapsodiae separatim pronuntiari possent Longe autem a Vero aberi mant, sIuem peculiare aliquod carinen primitu exstitisse putant, quod de rebus Isiaconsibus et Telemachi itinere fuerit. Ea quidem rhapsodias, quarum nunc talo argumentum videatur, tota re ninan Ulixis spectare supra Inon Iunus. Ne circulus quidem ullus audientium satis habuerit, qua re familiare Inixis perhibentur, quani paene desperatae sint, Percepisse, Ius etiam ulteriora, quem exuunt et Telemachi Re et Ulixis fomina habuerit, percipiant Neque sacile quen- suam sinat, quam apte hoc quintae rhapso Lae exordium eum superioribus connexum sit, almae etiam alterius exordii rationem habeat. Non modo aemonia continuati speciem prae se fert, qua immutata novi prorsus caminis initium restituere dimone esset, sed etiam eorum, mane ante enarrata erant, manifesta ratio h betaeu. o num Minerva iniurias acinisat, non deorum. An, quod dimos homines non esse in quibus rex aequus Iustus luctet clemens unperet, alia caussa est, nisi insidiae nuperi inie IV,

Paratae Tantum quum perieultun Ulixis rebus domesticis inuninent, mun quid, anx, si Ulixis quoque mentionem Minerva inie- eu eiusque multas calamitates conquesta est V. 5, Nun ipsum Telemacho interfecto summo moerore affectum iri, in autem adesset 14, Optime suos defensuram consentaneum esset' a 'Θ Iuum in Ulixe reduce omne praesidi un domus positum esset, nihil maina erat exoptandum, in nulla re maior opera Ponenda, quam ut me tandem aliquando et patriam et suos recuperaret. Quamobrem et Iovis decreto penes quem sumna onusium remun Potestas

esset, et Mercurii praeconio opus errat. Neque enim Minerva ipsa Per se rem perficere potuit, cui ne obtemperasset quidem calypso, si sua deereta pronuntiasset, ne sue eam Iovis deoriunque decreta perferre decebat, quippe quae, nisi quomini alii luod pauocinium suscepit, hominibus adesse non solea Satis totur aptam cau sani poeta finxit deorum conventus iterum habiti, neque modo ab inteo novam fabulam de Inlae redues enarrare non coepit, sed etiam supinus decretum deorum versibus 23. 24 respicit. - quum nihil ad Ulixem attineret in patriam reverit, nisi imperium, d unum, suos a procorum superbia vindicatos recuperaret, qui

42쪽

XXXIV COMENTATIO DE HOMERoredualm Ulixi concedemtum decreveriant, iidem poenas deproeis statuemini sumendas, quae etiam Palladis menti obversabantur; quin I, 47 periumem omnibus imprecaretur, quicuri suo inisse Aefsthi saeinus committerent. Nihil restat, in quo offendannis, nisi Iovis quaedam socor si in rebus quas decrerit peragendis. Sed Iuppiter, quo ille secundum Homeriun ingenio est, neque ea, quae decrerit, statim exse luitur, neque rem1in humanarum ita studiosus est, ut eius incuriani mirari debeamus. Simpliciore utique arte poeta usus est, quod Iovem feci tum demum aggredientem ad eas res peragendas, quas ante plures sies decreverat, quum ipse in eo erat, ut illas ultra perse lueretur rutilientium certe commodis inserviebat, quibus dissicilius eras remam iam enarrandariam aliam partem tanquam eodem quo superiora, aliam posteriore tempore gestam animis insorinare. Nihil litur in hac quidem parte deprehendere possumus, quod diversoriam omninum indicivin sit. - Sed licet plura in Homericia caminibus discrepare videamus, imo ipsitan argumentiva Iliadis aut Odysseae, eamque fabulam, qua partes omnes coni,nentur, conflatam putemus e multis iis Iu diversis caminthiis, caussam idoneam non habemus. Quaecunque discrepant, Rui, si leviora sunt, ab ipso poeta, neglecta, aut dissoluto uisoque munum corpore, quum rhapsodi alii alia cantarent, plura pro tempore ac loco adderent, paullatim subori a posteroque tempore Homero obtaeus Videntiar. q. 18. Nam interpolationis quidem et veteres critici muΙ- ω stlina invenerunt, et eomun flui nunc criticam artem profitentur, solertia plura etiam odorata est. Quae omnia enanare tuum et

dissicile sit et ad rem nihil attineat, aviores aliquas interpolationes, 1ae aut Vulgo seruntur aut plurimorim auctoritate reprobantur, exempli caussa proserae satis habebo. In Iliade plurimi suspectum habent Graecarum Troianarumque copiamin in liceni II, 484-779 816-877, quippe in quo nonnulla sint Boeotomun Thessalae nationis in Boeotia sedes, Grae- coram uniVersa gens uno Πανελλήνων nomine 536 comprehensa aliaque , quae in aliena sint a Troiani belli aetate aut cetero Diadis argumento minus conveniant. Veteribus quaedam notata sunt, Maae in Atheniensim laudem inserta Videantur. Versum 558, in antiquissimis editionibus omissum, a Solone plurimi, quo Atheniensiann imperium augeret Plut Sol. c. 10.3, quidam a Pubsuato subiectum tradiderunt v. o. 8. 9. . Praelarea v. 553-555 a Zenodoto reprobati sunt. Septimae rhapsodiae v. 443-4M ab Alexandrinis daninati sunt, ori περὶ της ἀναιρεσεως του τει νελεγε προ τρο τειχομαχίας, ναν μη προειρηκὼς ἐνθάδε. Schol. m. A. -Doloneam rhaps. veteres quidam a Pisistrato nia si inaedi

43쪽

EIUSQUE AGINIBUS XXXV tam diadunt. V. . 8. In ampliorum interpolationum numero Nestoris quoque nimis vectosa ratio habenda II XI, 664-762. Quam quum intentatam Alexandrini relictuissent, verisus insequentes 766-784 Homero indimos iudicamini. Inepta est Iovis amoriun recensI AIV, 317-327 ab Aristophane et Aristarcho improbata. Itidem Nereidum recensio XoI, 39-49 ab Alexam rinis infitio notata, oniissa in Argolica edition ab Homero abiu licanda est. Rhapsodiae XX versus 487-499 Alexandrinis suspecti erant. In extrema Iliadi rhapsodia plures identidem Versus veteres eritici damnaVerunt, cetera pleraque reliquor in Homero. recentioribus quibusdam nescio an sinus recte tota rhapsodia ab Homero abiudicata est. Etiam Odysseae nonnullae partes in stispicionem Venerant. Deomam numine indam visa, sluae de artis ot Veneris amore elandestino et manifesto Demodocus canit Vm, 266-369. Variae unplificationi ansam dederant manes ab Ulixo citati M. Inprimis manifesta est 6. 565-627 interpolatio. Nam quum celari manes foveam frequentes adeant, in quam sanmis profusus erat, iam in ipsis inferorum sedibus Ulixes Versatur, Virosque fama Plurimiun celebratos sua quem me negotia astantes videt. - Suspecta sunt, quae de Vulnere in Parnasso monte

Ulixi inflicto MX 395-466 produntur. - Sed interpolationum, quas Veteres critici notarent, omnium maxima est extrema

Odysseae pars, inde a rhaps XXIII, 297 ab Aristophane et Aristarcho improbata. Cetem si pauca excipias, quae aut Solonis aut Pisistrali amditamenta seruntur, reliqua, quae ab Homero putantur aliena esse, suum Attici scriptores fere cognita habeant, ad superiorem ali tam aetatem sunt reserenda. Quicunt 'emomeri carminibus recitandis operam navabant, quo propius Vel aetate Vel arte a sumno Poeta aberant, eo propensiores videntur fuisse ad uberiorem rerum expositionem.

Ut iam paucis complectamur, quae supra disputarimus quid sui in carminibus Homericis discrepare videmus, aut ex antisiuioribus iis iue diversis carminibus repetitiam neglectumlue amet censemus, aut poslaro tempore ab Homeridis insertum; eamque caussam Minoem putamus, unde vel remini et orationis discrepantia deducatur.3 19. Diadem si cum Odyssea comparamus, eandem de Virtute, quae homines nobiles deceat, sententiam utri lue camini subesse supra demonstravimus, neque in Graecorum litteris, nisi quae beodem auctore profecta sunt, mais tuidquam quam Iliadi Odys- eam Vel ingenio vel orationis colore comatum reperimus. Illa ipη omnina, quae proximo ad Diadem et dysseam accedunt,

44쪽

XXXVI COMMENTATIO DE HOMERO Hesiodi et cyclicorum ilico, ni ruin quantum ab illarum arte ei ratione distant. Ne pio tamen differae in rebus divinis humaniaque nonnulla, qui ad utriusque caminis naturiun specienaque inanium advertant, infitias ibunt. Quod tuum ne Veteres quidem Mammaticos fugisset, fuerant qui eidem, cui Diadem poetae Odysseam adscribendam negarent. Indo illis των χωριώντων nomen imposilium, certique eius sententiae auctores Xeno et Hellanicus c. 150 ante Chr. n. fuisse iri.

Humanioris omnino vitae cultus in Odyssea in sicia reperimus. Dimus divino naunine conunercium videtur, quo in Odyssea dii cum diis ornantur. Non amplius proelia conserunt assi ah aliomam populoriam partibus stantes Ulixis fortunam Iunx irato Neptuno a ooteris diis perinissa sit, clam absente illo decretum fit, ut in patriam revertatur. Nefas habetur L 32 sqq. deos accusare, si quid mortales deliquerant sua a diis admoniti Tamen in suis apti libidinibus scelesta moliuntur, occoecati a diis pensiundantur cf. d. XX, 284.345 sq. cum B. IV, 70--101. . Ceteriumne malae quidem artes, quales cultioris humanitatis ossis solent, iam ab hominum moribus alienae. Ut perfidia periurioque XIX, 396), nisi lociun interpolatum ease censemus, ita veneno II, 329. utuntur, quo incepta perficiant. Olympus, quan tuam montanam naturam non prorsus amisit, tamen coelestem mahis nis ossiue speciem induit; iam Olympii Ουρανον ευρον ἄχειν dicuntur, quod Vix semel atque iteriun in Iliade invonias. Menelao, ut qui Helenae maritus sit, Jovis filiae, mortis experti im Elysios campo niloare fata est, ubi etiam Rhadamanthus versatur Od. 0, 561-569. - Asia sunt, 'luae ex scholiis comovimus a Veteribus notata, quo diser sum Odysseae auetorem fuisse comprobarent. Vulcani in made

XVm, M' Gratia quaedam coniux est in Odyssea TM, 26'Venus. Quod Demodoci carmen si aliunde insertum putanilis, nihil inde conficitur Levius etiam videtur, quod Cretae in Iliadecentiun urbes tribuuntur, in Odyssea XIX, 174 nonamin. De nobilimn victu monent, non solitos esse in Biade piscibus vesci, quibus in Odyssea Vescuntur vino coacti Od. TV, 368. XII, 330s 1.3. Orationis deni iue aliquam disserentiam intercedere et

Veteres et recentiores animadverterrent: ut ἐπαναλήφεις saepius

in Iliade, semes in Odyssea I, 23Dreperiri, δαῖφρονα bellicosum in Iliado dici in Odyssea prudentem, et si

Sed istam dissimilitudinem quamvis manifestam arbidiemur, tamen ad quaestionem propositam diiudicandam sussicere nemus. Nam mine dissimilia sunt, quum ad mores fere cultiuntius vitae pertineant, conua similitudo in ipsa aete et dictione poetica posita sit, quum praesertim pauca sint quae si erant Prae

45쪽

QUAQUE CARMINIBV XXXVII eorum 1ae congruant copia et Inamtii sine, - etiamsi tantiu causam uno Verbo dirimere nolumus, tamen firmior eam sententiam argumento niti credimus, quae quum eundem uiriusque caminis auctorem fuisse censeat, sissinsilia ab liversa, qua diu carmina condiderit, aetate repetat. Duos si poetas epicos eodem sere tempore vixisse statuamus, udiuntque et summo 1- genio praeduum et eadem arte et dictione poetica usum, alteriunal alterius norinam sua componentem, Vesuina superioris poetae prementem in exhibendis eortandem Viromun iisdem ingeniis morbbusque temperantirun, suam felici Ventu gaudeat, laudantean, tuum in Diade intemperantiam damnatan videat tristissimario

luna, muremur sane Virim modestum propriae lue laudis contemptorem.

g. m. Quod Homericomam caminum exemplum Pisistrati fa- Inlitares exhibuerant, eo sere posteri utebantur passim a doctioribus viris emendato, antequam Mamnaucomun schola, quae Alexandriae florebat, poetae tu notans unus omnium Homerus celebrabatur studium operam sue navare coeptae aram autem editionum, quae illo tempore in manibus erant, aliae a viris doctis

αἱ in ἄνδρα ἐκδόσεις aliae ab urbibus αι κατὰ πόλεις, α ἀπατων πολεων est. appellatae sunt. Exsinu litur Antimachi, qui Socratia aequalis fuerat, essitio, inclaritu etiam, quae Alexandri M. erat, ἐκ του νάρ κος λεγομένη διόρθωσις, iam ad Aristo totis avistoritatem reserebant Plut Mex. o. 8 Striari XIII, 1.). Alia quum certis auctoribus carerent, a civitatibus appellatae sunt: ε εργολικῆ δοσις, η κρητικm ἡ κοπρία - Μασσαλιωτική, Σινωπική, ηαία. Quartu si praestantia diligentius perpenderetur, altae χαριέστεραι elegantiores vel doctiores εἰκαaoτερω nominabantur, κωναί, κοινότεραι aliae. Neque Vero, quin ab Atticae sition illa Homericorum carinium recensiones διορθωσεις repetitas fuerint, est quod dubitemus. His linis copiis infimicti, quum plurimum post exstinctam libertatem Graecoriun ingeisia in doctis disputationibus solvendis-mae praecipue subtilioribus quaestionibus, quariun largam Homer Is materiam subminis1aeabat, occupati essent, ad Homeri camunnaeeesserant accuratius edenda, maculasque temporum incuria ad- sp sas eluendas. Qui primus rem adyessus est Zenodotus

Ephesius, Ptolemaei Philadelphi aequalis, audacius pro su ingenio quam doctius, 'suippe cui via ineunda esset doctrina parum munita, in diiudicanda dictione Maius arte Homerica versatus est. Excepit eum in edendo omen lamioque Homero discipulus Ari' η tophanes Byzantius, qui subtiliorem doctrinam ad emendan

dum poetam a sitiuuit. Sed quicunque superiore aetate critica arte innotuerant, omni-

46쪽

XXXIIII OMENTATIO DE HOMERObiis Aristarchus Samothracius praestitit; qui suscepta ab Aristophane maistro schola Alexandrina, ut ingenii subtilitate, ita doctrina flor. bat. Itavae Homeri dictione accuratius explorata, tuid ubi sue usus Homericus desideraret, Mammaticis iue levibus

conveniret, circumspiciebat, ad eamque norinam mane digna summo poeta videremur constiuuebat. Idem et Iliadem et Odysseam in XXIV rhapso lia visposuit, in quas nonuna transserebantur pridem usurpata v. 3. 7.). tuan tuam recensio integra, ad nosiaeam aetatem non pervenit, tamen in textu, iuem dicunt, vulgato latet. Neque enim in illius auctoritate, Iuamvis ceteris criticis omnibus antecelleret, acquiescendum sibi posteri uim bant. Quid quod aemissum etiam adversariumque Ariadiaeelius Cratetem habuit,minorem, Pergamenas scholae Ina muniqui quum stoicomam rationen sequeretur, philosophic. doctrina Homero subiecta et allegorica interpretatione utebatur et dictionis analogia poetam adstringerulum esse negabat. Sedaristaretii schola, ut par erat, ita praevaluit, ut paucis immutatis receptisque, quaecunque mihi viderentur, posteri eritici in illius doetis. sinu viri ratione subsistendum censerent. Item recentiore Mities pleri tuo auctore F. A. Wolfio plurimum Aristarcho tribuendum censentes id egemini, ut illius recensionem, latentem in scholiis, nisi quid vel posteriores Mammatici vel Zeno lotus et Aristophanes rectius Vidissent, multis in locis resinuerent. Superiori, aetatis doctiora exempla repeti posse recte negarunt. Ceterim quae Aristarcheae recensionis siunma fuerit, quid desiumlis versibus illo iudicaverit, etiamnunc ex sim persPiratur,

quae in codice Marcianae bibliotinecae optimo Ven. M apposita

sunt Aristarchus enim, si quos versus interpolatos unusque limos Homero iudicaret, obelo eo notarit, quasi Veri tons- figendos qui versus recte se certo aliquo loco haberent alio Ioed damnandi eos asterisco insignirit, adio loco obelum cum asteriaco apposuit. Supersunt etiam Alexandrinomun aliorum suo eriticomam doctrinae fragmenta, ex Aristarcheorum, Aristonis, Didymi, Nicanoris, Herodiani commentariis aliisque libris a scholiasse collecta inprimis in cod. Ven M, unde ab Aristarchi lactione obgatam saepius discedere intelligimus. q. 21. Homeri vel Homeridamn nomine Bias, Odyssea, Batra' chomyomachia, hymni, isnora denique camina aut Dagmenta imscribi solent. Qua de Iliado et Odyssea iudicia serantur Eupra dictum cetera omnia recte ab Homero abiudicata sunt Hynino mim plurimi prooenita videntur fuisse, quibus rhapsodi s quam Homericoriun caminum partem in deomuncinunortalium diebus sessa canerent V. q. R deorim, ut par erat, ante onini memores, recitationi praesuderent.

47쪽

' EMAQUE CARMINIBUS XXXIXReli istium est ut, quas potissimum in edendis caminibus Ηο-

inericis rationes secutus sim, paucis exponam.

Μilii quidem, quamvis et Zenodotum et ipsum Aristarchum mina pro suo ingenio instituisse constaret, tamen tuum iam nostaeum non ducerem, quid ubique genuinum esset et ab ipso poeta prosectum, lihi sicare, Alexandrinis vero almae inpriniis Aristarcho praeter eximiam Homericae lictionis comitionem iudiciique aut Sualem Liberiores quoque copiae libri tuo scripti praeesto missent, Iid nunc interierunt mulus nos locis totos ex istarchi doctrina atque anctorissae pendere Ra persuasum fuit, ut initia plerumque iudicium praeserendum putarem, nisi vel mani-seati erroris ipse Homeriis exin convinceret, vel rectius ali 1 Iidnexum atque Remunae considerata ceteros vidisse arbidiarer. Ad ware rationes quum proxime intellexissem Imm Berieri recognitionem accedere, sin=lari doeirina subtiliquo iudicio eduam, proposituriique esset bibliopolae honestissimo, exium, iuem dicunt, reperere optima auctoritates nainan, sed siligenter retraetatiun nulla nisi rationibus main accomnodata Visa est quam I. Berieri essitio, quam eandem accuratissimam esse como

Neque ero ita navi acquiescendum erat in Aristarchi Wolfit, Boiseri auctoritate, ut meum iudicitu ablicerem. Accurate, quaecunque dubia videbantur, perpendendansilii erant, ut quam possem maxime digna Homero verba restituerem, eaqueae inte Punctione urerer, qua quid diceret poeta, facillune intelli reiur. Se quae mutanda videbantiar in Belaceri recomtione, haec fere

sunt

Reieci eum G. Dindoino inclinationem vocum μῖν, vis. Neque enim ea usta est, a quod vocabulum tenorem servat, ne-stia sua priore syllaba tenor auriantur, imminutum hin tuam idemus Vocabuli alicuius tenorem, sed potius auctum, ne ille levia Satis Vocabula lint, ut omisso omni tenore inclinari possint. Eadem de caussa αυτόν u. - 201. accentu carere non potuit. R in si , ubi simpliciter interrogatur, neque conuarii ali 1uid menti obversatur aeuenda erat particula, etiam in posterioribus membris disiunctionis, ubi tuae sententiae sibi conuariae essent. - μιον *Nun intenogativum sit, quaeque inde ordiunia1r sententino alias pleriimque interrogatione subiectas habeant, interrogationis simum illis apposui. - Pauca ἐγκλιπικα sunt, quae quum Vere coaluerint cum pronomine aliquo aut particula aut interiectione eoniungendas videntur. Coniunxi tintur oστε ubi addito a relativa vis planius declaratur, secrevi, ubi illa particulania cum alia incisione sententiae oonneetitur. - Etiam τις, τι cum os, o Q lumini, quippe quae nihil iam valeant, nisi ut relativum

48쪽

terem. - - ἐπεί particulae imminuta vi coaluerant. - o quoniam saepius adiectum habet ἐγώ, argumento est nullaia iam in vocabulo μοι dativi potestatem inesse. - Reli tua ἐγ μκὰ mutare nolui, quod quibus locis peculiarem plenamque via retinerent, quibus imminuta earum vis esset, plane discemere diffossilis erat. Cetera, a interpunctionem excipias, plera ive intaci reliqui neque imInutari quidquam, nisi re accuratius perpensa. Murrhaeo sere Marissima sunt. ΠΙ 81. Di amnatis, quod ἄναξ habuisse fertur, quum oeteis

locis III, 455. V, 105 268 546. H, 163 - 162. VIII, 278 eis

vestistinumnon remanserit, non est quod hac tas soribamus. IV, 483. Caussam, cur Hemanno aucti,re maniBestitem et Diis doIs πεφυκε in πεφυκη mutarem, idoneam non inveni. Resai comparationem adhibitae tan suam factae perhibentur. V.6. παμφαίνησι Et vaditio antiq. et ipsae rationes, uran dicativi forinam amoscamus, persuadent. Rhegini ar ακλείδην - τρίτα των ὁριστικῶν περισπωμένων τη πρώτηςσυγ γία καὶ των βαρυτόνων δῖψημάτων κατὰ τλένικον εις την o stu, βην περατουσι - τοιουτον ει καὶ το λαμπρὸν παμφαίνησι παρ' Ἀπρ*, παξ, φησί, χρησαμένου si Miatam ἐπὶ τουτου inustam. ἀο d. 6, 19D. Idem testantiar, si ad σχημα γ κειον rem re saerunt Schol. Ven. A. η διπλη, τι ἀντὶ του παμφαίνη πλεονάζειa βυκος et τοιού . Lesbona p. 179. d. Via . σχημα et κεων, το λαμπρὸν παμφαίνησι - ἀντίστροφόν ἐστι si ριναευποτακτικο χρώμενον ἀντὶ ὁριστικοῖ. E m. M. p. 650. V. 11'. etimn Eustain ad LAE. Qui testes si coniunctivi somna pro inscREVO Homeriun usim esse arbi aniau, Miloativo hic locum consentiunt. Jayci Maomae fragmenta ubi ea forina utuntiar D. lect poeti eleg ed. Schneide rin se. 6. et 8 ἐγείρησι et θησι, indiea Gmn postulant. Vereor 1Hirar, ne an aliqua specie decem quod nusquam eas forinas nisi in relativa constructione inve Buumannus Gr-Π1.4. 106. adnot. 6 p. 516yconiunctivo Iomae esse statuerit. Duno recte aegeIsbachius innino i mas 182 p. 246 sq. monuit, in relativa conflauctione a quid nec Bans constanterque subiecto tribuatur, ut semper illi quasi inhaerea indicativo opus esse quod quin in hunc Ioetu cadat nEmo debitabit. Reliquum est, ut aut indicativi laminationem -- amoseamus, aut cum Aristarcho de coniunctivo coitemus, mindicativi vice fungatur. At quamvis vero coniunctimam rari locis Homericis proxime ad saturi iud naturam accedere Morinae nemo, opinor, ubicunque simpliciter alitii esse dicitur, is

enallagen Inodorem excusabit.

49쪽

EIUSQUE CARMINIBV X LIV, 397. Mui cum Bothi lectione ἐν Πυλιν probata Eleorminfama inaus VI, 2b, 3. M. Apollod Π, 7, 3 obtemporare, quam Aesistarcho, exii , στύλ. idem Videtur quod ιν πυλαις i. e. - δου. mao enim nequeae de -δου πύλως intelligi potest, nisi quid ad Γ-

tum sit, neque loco πυλων Homero in usu est. V, 403. a displicet αισυλοεργός, os συκωθε αἴσυλαψεων, ut aristare quidem auctoritas nos commovere possit ad id recipiendum. VI, 90. o οἱ Si constaret, pronomen o ceteris omnibus locis servasse vim vigammatis, libenter Bentleio Hemio, e ero. Dindoino assentirentur is acribentes. At non ita fimum es. 101ycliminina huto vocabulo inhaeret, ut a lectione Veteribus recepta recedere audeamus.

VI, 479. Revocavi lectionem olim vulgatam πατρος δ' o γε, .aae unice Hectoris sententiam exprimeret: pauem Vero -- ipsum patrem Inuum hic virtute superat Aristarchi πατρός γ δε - pauem quidem superat Hectoris virtutem despiceret

VII, 64. Aristarchi Iectionem μελά- δέ τε πόντον - αὐτῆSpugneriis Exo. XIV. Veram esse demonsimis X, 307. Correxi eum Dindoin os τι κε quia, ab iusto Rrticulae usu abhorret.

X, 346. παραφθαίησι Delendum erat παραφθαί Au, quae neque coniunctivi neque optativi sorina esset. Opta ivus φθαίησι cl. Herse in Mamin. 3. 216.49. fingi rem significat. XI, 105. Non est cur a cossicum lectione recedamus. Similis appositio obvia est IV, 216 δαριστο πάρφασις. XI, 392. Quid οξο et ἀκήριον sigessee si quis repetitaVerii , non desideret αδφα, in de caussa Aristaressi lectionem ἄνδρα recepi,

qua propter sequentia earere is possumus.

AI, 838. codicum leoli πῶς non relinquenda est. Eadem enim vi, qua ost muniari αν, etiam solus opta us aplus Homerum subinde oecuri Vide terauoluingen uber die meest. Mossi etc. p. 298. XII, 26. Insolita diueiura ope κε θείη excusatur simili O l. XXIV, 334. et Vm, 21 ως κεν γενοιτο. XII, 49. Quanquam neque clausula Versus, neque εταίρους in principio sententiae positum satis niles probatur, tamen ut comparatio sibi constaret, non potui non ειλίσσεθ' restituere, cui etiam . 467 pauocinatur. XLV, 32. Naves Diomedis, Ulixis, Agamemnonis fluum Proximae a litore 31 of 75x procul autem a puma consiliissent, loninus tuis naismis relictis prodeundum erat, si quae res agerentur spectare vellent Asiae naves ita subdueiae protraciaeque in terram erant, ut et super ceteras eminerent 35 πρόκροσσαι et hosti-

50쪽

XLII COMENTATIO DE HOMERO laus propiores essent. Pro quibus suum Graeeoriam milianellii essent, puma commissa est. Ita sue quanquam πρυμνόν virema pars eiusdem rei esse solet, hoc iuidem loco non possa

Inus non πρυμνὰς νηας Oppositas putare ταῖς πρώταις V. 313. XIV, 165. Vulg. Ioctionem mae cum ma mutari cod. fla doli quin lectionem oratia Thierschsique auctoritatem setaui Coniunctivo enim post optativum locus non eat, praesertim quali Iuppiter tum demum sopiri potuerit, quum priua Iunonis lenostniis captus siti XIV, 622. Neque eos, neque ρσεν defendi potest. Ossit res, ubi quid iteratum dicit in rebus praeteritis sententiisqat secundarus, teintima structura utitur. Cf. Mersuesuingens,

d. M. Μodi p. 223 sqq. 286 sq. XV, 56-60. Non tacenda erant mandata, quomini caussa Met Apollo appellandi essent, neque ulla in v. 56-60 suspio

elusit λελάθη δ' ἀδυνάων optuna orationis clausula est αδ ρον τείρουσι et quae sequuntur adsuta videntur. XVI, 690. Coniunctimis ἐποτρυνησι quum ne futuro inserlocus in non tolerandus est Coaeteri litur versvin ad exemi

XVI, 857. Relinquendiu censui ἀνδρότητα solioliorum eqs, cumque testimonsis hoc loco, XXII, 363, XXIV,6 optune fimum NeVri ni miremur, quod vel iritu consonantium coniundust Ionga syllaba non existat. NM quae interponi editteras plus Iocutioni impedimenti paravit quam duarum me eras. XVII, 144. οππως κε σαώηνη Homero φράζεσθαι οπως aut

futuro IV, 14. IX, 251. XIV, 3. 61. XV, 634.71L XX, 115 sq. i XIII, 376. XVII, 274, aut eum coni. et κεν L. IX, 6804φ ι;

269 295 ως κεν c. coni. n. Ι, 112. Od. I. 205. Π, 16' in usu ρει XXI, 463. Pro σοί, quoniam neminem habet eui oppon cum Hemio recepi συν-α simul cf. XXIII, 879. Od. X, M).

XXIII, 727. Etiamsi in mutato subiecto nulla offensi i iure tamen in iterato κατέπεσε offendimus. Ea igitur eis cuius nobis solioliasta Ven. optionem sedit, praeserepi

videtur.