Opera

381쪽

DESTRIBUS UIX aulam latinam in exemplo utar, unum numerum in Graiocia florentem, Latio tamen es tot syllaba breves tam raro concessum, paeonicum dic multo melius mihi videntur omissuri fuisse. Nunc illi toties commemorant alsius adeo laudant hunc ipsiun numeriun, ut credi sisso videantur Aristotelem quasi vatem paeones Romanis quoque cominendatos Voluisse. Deinde id

quod apud Aristoteloni in Rhetor. III 8 luce clarius

est, antiqui rhetores in ratione solos sere curabant numeros, contra Tullius et Fabius metricos tantum pedes metiebantur. Ita Theophrastus sive alius cujus

v a Cicero in Orator c. 57 socii latina, Ephorum

aure asinat, quod syllabis metiendos pede quasi In tricos parum constanter existimarit, non utpote numeros temporibus et intorvallis distinguendos esse. Em qiuod Cicero ibidem censet omne in oratione esse quasi

mixtos et confusos pedes hoc dicit quod per so

Verum sq, vix ullam rationem esse, in qua non omne genus pedum metricorum reperiatur. At illo hanc ipsam reni iis, quibus profecto idem Visum erat, Aristotoli, Theophrasto Theodectique nimium male p- ponit. Hi singulos fero in ratione numeros probaVerant, Aristoteles amnicum, quidam iambicum et alii alium, Ephorus auteni binos, cum paeane dactylicum. Quos Cicero si tamen refutare voluit, non potuit quin hoc diceret, numeros nanes una in Oratione e miscendos esse et confundondos quo nihil est absurdius. Quis enim non omnibus sibilis oratorem

sxplodat, qui sublimos numeros indari uni levibus dramatis satyrici et hilares Aristophanis cum severis Aeschyli copulare cooperit Quae quum ita sint,

Quintiliani inscitia IX, 4, 8 non ferenda est, tui

Thrasymachum, Aristotclem, Thooptu astum, Theodectem et Ephorum miratur in hac opinione fuisse, ut uoratione alios pedes metricos eligerent aliosque damnarent. Quos nini pedes isti laniem damnarunt, hi,irrumpent, inquit, etiam ad invitos, nec semper illis

382쪽

ε-- in 1 - ΠLis demonstrariti naturali inter Tulli a L e 61, ea immuriam monae utitian ut is quis in selmi Iehina muria oratio, quoad in singulis ne a muta ab ut in vitat. Post Perimen viso Iahent paullatim et 'uentia latina primo numeri via depravin eoopta est, dein is in periodi magis magisque ore is, postremo periodo una cum nummo sublati ambo hinclutis interieranti Tum vero omnes ad nascentis orationismius innium revoluti eranti Quoruni assi eique amoressamin is in Histor. III, 9 soletasse memores ad Her dotmini dicendi genus resuraebant, quo Graeci quintus primum omnes usi fuerant alii ut apud Graecos Asiani

383쪽

PEDESTRIBUS CXIatucae lingua corruptores, sic isti miliam Inembratinxque loquebantur. Quo facto hi minore se loco quam illos sperabant futuros esse, quorum sermo saepe tam incertus Vagabatur, ut ne finem quidem invenim posset. Hinc neque interspiratione in modiis sententiis abstine bant, nequo in ipso fine debiles Voculas, ut si eam, eum, eas, eos ponere dubitabant, id quod in linio annom, in Justino et interdum Suetonio animadvertem

Ciceroni in Orator c. 68 visum erat, quibus plane adsention umeram enim in periodi compositione adhibere necesso est, non solum quod multo madorem habent apta vini quam soluta, veriana etiam ne infinitolaratur ut flumen oratio, qua non aut spiritu aut interpunctione so sententia et numero coacta insistero labes.

384쪽

,disputationein de Thrasyniacho soldilatae Gottingae, a. 1848), quam unam carus ille amicii ad Ino in mobilius est, quum caeteriis vel arbuxo vel infingas ab se duas semper misisset. Ita quum lectoram mmmodo tum imus viri memoriae hoc debin arbitror, ut lorae anni mei condecturis velut corollaru loco alia quid a diana Ostondit lotur p. 3 et inuontors nostr neminem iniquius judicasse latone in primo maxime libro de republica, in quo Thrasymachus cum doctrina solis sophistis signa auris contemtionem, nominasperitatem, petulantiam, contumaciam, denique impudentiam conjunxim dicitur hisce in locis p. 336, B

bis3, p. 337, A, p. 337, D p 338, A, p. 343, A, p. 344, D, p. 360, D p 350 E p 352, B, p. 354 Α; -- p. 450 B. Tum p. 13 sqq. quaerit, quo Alo fieri

potuerit, ut unus fere lato Virum sempiterna laudo norantem tam indigno modo describeret sique infamiae notam quasi improbo sophistae inustam vellet. R spondet autem de moribus Thrasymachi nihil soropraeterea constare ideoque fieri saltem potuisse, ut ob intimean quandam morum laeditatona infantia flanaret.

' Quod ino sorto dixi incidisse, A. Tei inor snsor ni hin miratur, sed ut o prassations nisa ipso intestiσι miratur inepto.

385쪽

PEDESTRIBUS CXIUBliti vero non malo addit: omnes sophistas in latonis

odium ob pravam moram docti nam et Vera pta sophiae inscitiam incurrisse, neque alium inmmaxime

sophistam Athenis praesto fuisse, cui talis morum e versitas nisi inopis tribui potuerit. Deinceps Thrasymachum in illis apud latonem placitis communi a culi inorbo dicit laborasse, quod Graeci tum auris mari non suum cuique tribuere sed suo quis iue lucro prospicere soli sint tam tu asymachum latonicum

condicii adhuc uvenem necdiun rhetorem sed memini fuisse sophistam exunque vim facium potisisse res,

piscere. Deinde et hic p. 14 Hemannus et antea in l. Gesch. d. laion. Ulas T. I p. 37 sqq. subtili audicio conssi primum de republica is iram longo ante reliquos tempore separatam conscriptiun et seorsim primo editum osse lavente . sessio S. A. MV, 3, ipsi duo sors libro de republica primos in vulgus exiisse liquido testatus est. Ex quo id corte seqvitur, spissum Platonis de republica opus pinno non totum simul mulgatum esse. Quae iameia bene disputata sunt

m tu melius, quod latonem Thrasymachi adVersarium a prae novis opinimae partium ius studio liberiuniuisse negavit: primariam tamen rem ab innanno plane Videmus egi tam esse, personia dic Socratis. mo enim patet, non m anno nos potius tuam sellis adsentiri, quod cum primo etiam secundus liber vel ob Glauconis orationem una edendus erat Socrati ero

nihil plus Assionis nocuit, quam quod pariter atque sophistae mamam dialecticis opem impendit eoque ab vulgo veritatis imam ipso quoquo in numero habiriis est sophistariun Vorum Uatonicus Socrates cum Aristophaneo in Nubibus componi dobebat, qui illi contriciussi similis statu asymacho, suppar denique rotagorae. Nam apud Mistophanon id agit Socrates rhetor, ut infimior causa fiat potior v. 114 sq. et V 882), inausuum usque eo laudat, ut in scundis Nubibus Ἀδικος Λογος in sceniun progressus populo se Vendat

386쪽

UXIV DE NUMERIS V 890 sqq.), juvenes comimpat V. 185 ideo ius gravi

poena adficitur domo incensa v. 1498 sqq. tanquam impius sophista, similiter atque antea Protagorae libri Auionis in foro publice combusti erant Diog. Laert. IX, 2). Neque alia de caiisa secundas ubes poeta paene dam persectas non docuit, nisi quod haec criminane cadere iridem in Socratem tandena vidisset. Omnino in Nubibus Socrates pessime connisus est cum rotagora, de quo vide praeter alios Aristotelem Rhetor Π, 24 fin. Eudoxum p. Stephan. Byg. p. 6 d. Hein. , Gellium V, 3. Comicus enim quum Nubes scriberet

retractaretque, vulgi Atheniensium errore captus en batur, qui animis adeo infixus haerebat, ut unius mota-mme professio et τον fetet λογον κρεAetω ποιεi VΘlan capitis causa Socrati malo objiceretur. Quare e

mosdia illa historias fidem ita demum haberet, si tuis pro Socrato plerumque nomen sufficeret rotagorae. Enimvsro laioni, ut hunc vulgi reorem deleret, ad veri Socratis personam in dialogis tuendam via munienda erat et aliquis sophista in scenam obtorto collo protrahendus ut Socrati infestus. Hinc in primis dorepublica libris Socratem docet non sophistam fuisse sed eorum adversarium neque impie vortisse rustitiam so acriter Mondisse Didoni vero Socrati Thrasymachum sophistam opponit, quem partes me jubet contrarias. Quam nisi lato atrocius in Thrasymachum inveheretur, lacile credo utimini fuisse, ut pro Dirasymachi nomine ibi ius sum, qui tum laris Athenis aberat, rotagoram ponere ubique posset. Etenim Plato

ut Glauconon initio libri secundi mittam primo in

libro cum Socrate rotagoram altercantem eodem aure lacere polarat, quo nunc Thrasymachus altercatur. Quae omnia si tuis Vere ab nobis dicta esse concedet, is et foeda quasdam maculas o vita eluerit Thrasymachi, et Platonem Socratis alumniun turpi unpietatis crinune absolverit. Nam ut tota anti ivitas de hoc ma in nomine Biceat, amon etiam Thrasymachum magistriam

387쪽

PEDESTRIBUS. XV Platoni fuisse, eximii illi latonis rhythmi loquuntur et clamant. Nunc ad Hermannum reverior. Est apud Galenum in praelati lorici Hippocr. p. 404 sq. d. r. locus Bastalensium Aristophanis, ubi senex pater alterrum

τερίεrαι Basileensis o p. 40 Frangiana, quo auctore,Vulgo erat σερνεrαι. obreo, Mitreio de Aristarch. p. 43i, obelo ido arto interpr. p. 153 et Hermanno p. 5 τ/ρατενειαι in mentem Venit, quo docto ego de Baeta. p. 54ὶ si τεροεται idonea auctoritate stabilitum sit, nihil verius judicavi Bruncri emendatione γζρνεται vam ain Elnasido, eidlero indoinoque probata erat. Ita scribendum est: im Θρασψιαχε, τις τοsτο τῶ ξυνζγόρων σηρύειαι Hic igitur quum unus Suevernius liber M. Volen p. 28 Calchedonium Sophisiam tecto misignificari voluisset Hermannus . coniiciun is me uince interpretatus solum hic ο-phistam dici contendit sumque compellari quamvis absentem. At infelicem de sophista opinionem ego l. l. p. 53 Sau refutaram certa enim interlocutoribus nomina data esse, nec si filius Θρασίμαχος vocetur, propter ophistant sed ob ipsius inmitium adolescentis hoc fieri, cui soli pocta id notanis inposuerit. Et mirum dictu idom ibidem Suevernius haec Verba recto explicarat itiis filium malo moratum, quod ferocius patri quasi in piam insultasset, tanquam hominem ad vim paratun isto notane adpellari. Conseres alius filii nomen licet quod in Vespis est: δελυκλέων. Hic tamen omnes aliquo modo erra-Vimus, Suevernius unum locum non uno sed duplici modo accipere ausus, em l. l. p. 54 alteriis senis

filium, qui erat probus ita dici opinatus, Berghius Aristoph. fragm. p. 1036ὶ καλοκἀγαθεὶν conjectans, quod

VIII.

388쪽

GII DE UMERIS inde dissentit, sed etiam de ipsis numeris inulta adduab ulli cinissa Hinc elucet alios Quintiliano fuisse auctores iit si tamen Theoplirastum Cicero inprimis Oxpressu ipse pinus vel Theodectem Vel Ephorum Vel

Naucratem sit secutus. Tantum tamen abest, iit illi vectum de eis reddiderint, ut suo uterque audicio utatur milliaque ipse addiciat et maxime Tullius, es c. 7: plura, inquit, de numerosa oratione diximus quam quisqItan ante nos . Nunc prinium de vitiis Ciceronis ejusque pessisequi exponero placet, deinde de utriusquo Virtutibus. Unum imodo ITorem, Sed iam maximum O. Jahnius in Proleg. p. 23 Ciceroni imputat, quod natura ctythnai, unde proficiscendum fuerit, partim sit inlustrata. Nec sano quae c. 53 sqq. ea de releguntur, possunt satisfacere culpa otiam librarioriim. Etenim . 56 quum caeteros tum alini uni gravis merula in his effugit: quodsi et angusta quaedam atque concisa et dii est is inlata et fusa ratio, necesse est id non iterat ilia accidere natura, sed intervalloriim longorum et brevium arietate quibus implicata atque permixta oratio quoniam tum stabilis est tum volubilis, necesse est ejusmodi naturam numeri concineri . Tu ac suppleas conigas tuo in hunc modum: nece S se est erus modi varietatoni natur numeri contanor 1. Adhuc enim illo loco Tullius Versatur in explicanda numeri naturit. At Sic loquo ego me haud diffiteor, quidnam sit natum numeri non ex hoc potius Ciceronis loco quam ab G Hermanno metricorum principe primum recto didicisse. Equidem alia vitia Milaram, in quae scriptores ab Graecia nimium suspensi lacilo poterant incidere. inuin enim si Cicero et Quintilianus ubique sic agunt, quasi ea praΘ-cepta, quae solis Graecis Graeci dederant, omnia fere lata fuerint etiam Romanis. At malam in numeri et in metris brovitas syllabarum et longitudo momentiunsaciant, ab altera lingua alteram plurimum Videmus

389쪽

DESTRIBUS. IX autem latinam in xemplo utar, unum numerum in Graecia florentem, iatio tamen ob tot syllaba breves tam raro concessum, paeonicum dico multo melius mihi videntur omissuri fuisse. Nunc illi toties commemorant atque de laudant hunc ipsiun numerum, ut credidisso videantur Aristotelem quaa vatem paeones Romanis quoque commendatos Voluisse. Deinde id

tuo apud Aristotelem in Histor. III 8 luce clarius

est, antiqui rhetores in oratione solos sere curabant numeros, contra ullius et Fabius ineuicos tantum pedes metiebantur. Ita Theophrastus sive alius cladus vore Cicoro in Orator c. 57 socii latina, Ephorum aure asinat, quod syllabis moliendos pede quasi metricos parum constanter existimarit, non utpote numeros temporibus et intervallis distinguendos esse. Ergo quod Cicor ibidem censet omnes in oratione esse quasi permixtos et confusos pedes hoc dicit quod per so Verum est in Vix ullam rationem esse, in qua non omne genus pedum metricorum reperiatur. At ille hanc ipsam reni iis, quibus profecto idem Visum erat, Aristoteli, Theophrasto Theodectique nimium male opponit. Hi singulos sero in oratione numeros probaverant, Aristoteles paeonicum, quidam iambicum si alii alium, Ephorus autem binos, cum paeane dach licum. Quos irem 1 tamen refutare voluit, non potuit quin

hoc diceret, numeros omnes una in ratione permiscendos esse et confundendos quo nihil est absumtius. Quis enim non omnibus sibilis oratorem

explodat, qui sublimes numeros Pindari uni levibus dramatis satyrici et liliares Aristophanis cum seVeris schyli copulare coeperit Quas quum ita sint,

Quintiliani inscitia IX, 4, 8 non ferenda est, tui

Tium machum, Aristotelem, Tho tu astum, Theodectem et Ephorum miratur in lia opinion fuisse, ut in oration alios pedes motricos eligerent alios iu damnarent. Quos eniim podes isti tomer damnarrant, hi,irrumpent, inquit, etiam ad invitos, nec semper illis

390쪽

α DE NUMERIS lismo aut asino suo uti licebit . Cetorum hi latin

riim scriptoruin errores e communi sonis auctorummauiae uni meo uni, qui ita potius leo volumini, ut dii licium cognitioni ne praecureteret Sed ut ad libri aurae, cui nomen est Orator magnas viriuis transeam, usque ullus illorum Immam ad linguam refertur lamnam, neque ut recti Quintilianus X, 4, 1 ullum opus Ciceroni magis elaboratum est hoc ipso Oratori loco do compositione. Scripsit autem haec tam sui uiuer tamquo adcurate quum lectorum gratia in ipsius ara Rudine adductus, tum etiam sui dolandendi causa ab Calvo, Bruto ipso et aliis lacossiius. Hi enim Tullium solutum et onemem, lam actum atque lum- ,sin me loviebantur, semet ipsos vero atticos et uni Lyria similes dici haberique cupiebant Iidem vero adversarii, ut est apud Tullium l. l. c. 54, numeris in oratione utendum esse omnino negabanti Nompo frino Tullio bellum indixerant, sed periodum Tullianam, insime decus elo luentiae latinae everiere conabantur. D va re o quis dubitet, numerias oristinu cuna riodo iam arcte cohaeret, ut ab Hiero aliorum sivelli nisi cum utriusque perium non possit. Nam anum et uno tempore ab raecis prinium inventa, et sicut Aristoteles in Rhesor. III, 9 demonstravit, naturali interso vinculo uncta planeque concreta, et ab eodem Isocrato una ambo persecta sunt. Hic autem, ut bene Tullius l. l. c 61, ea circumscriptione utitur, ut tanquam in Orbe inclusa cuneat oratio, quoad in singulis sontentiis absolutis insistat. Post Ciceronem vero labento paullatini eloquentia latina primo numeri vis depravari coepta est, deinde ars periodi mam majsque coimpta, postremo periodo una cum numero sublata ambo funditus intinerant. Tum vero omnes ad nascenus orationis rudo initium revoluti rem1 Quorum alii ei tuo saniores

Aristotelis in Rhesor. HI, 9 ortasse memores adinae doteum dicendi genus refugiebant, tu Graeci quoque Immuni omnes usi uorant alii ut apud Graecos Asiani