장음표시 사용
251쪽
Ibul. τεραλκης. Allis opitulatiis. Homer Iliad. H. 26.
uid. ειρω. Tondeo. Interprete vel tunt ερσύμενος, depopitiatus. Sed είρομαι in media voce uspiat offendi nisi ubi significaret tondeo capillos in signtin doloris. Porro rarissina est haecce acristi forina usitatior St xeφάμην. De hoc loco πέωειν δocei Per crάν intellii ge Psyitaleae litus. 948. Ιαραστατης. in proaeime adstat. VOX nailitatis Llex.
252쪽
969. Πιτυλος. Sonus qui a crebra piιlsatione oritur Vid. Glossar in Theb. 855. 970. σπαίρω. Reluctor Palpito Schol. Venet ad Iliad.
ἰχθύσι α τω δεδεμένω ο λαμβάνουσι quae exscripsit Elymologus p. 722 54. Sed legendiim cico σμον pro ἄμουσον. Homer Iliad. .
Apoll. l28. Paullo durius idem in VIII. 5. Ἀδείμαντος γαρ των
λοιπῶν σπatρ μοὐνos, reluctabatur ubi vid. alchen aer Callina. H. Dian. 50. ταυρον ὁ ε δίφροιο μάλα μεγαν, , γε χλούνην Καπρον ὀπισθίδίοιο φεροι ποδὸς σπαίροντα. Altera Orina σπαίρω occurrit Apollon Rhod. 874. εἰσενόησε Παῖδα φίλον σπαίροντα διὰ
φλογόs Antipat Sidon. Epigr. XLIII. 5. de Niobae filiabus, Ἀ μεν
I 220. περισπαίρειν Lycophi on, et Nicand Ther. 773. 97l. ερσος Tellus. id supi ast 3. Glossar in Theb. 64. 973. φθαλμος. Oculus. Ita dictum, quod ejus ope πάντα,
ut loquitur Suidas v. ὀφθαλμος βασἐλεως ὁ βασιλευ επεσςόetret, oinnia formit Apuleius de mundo cytus ubique gererentur discebat. Etenim Persarum reges ministros quos lani habuere, qui ὀφθαλμοὶ βασιλέως, turperatoris oculi reddente Apuleio dicebantui a munere vel ossicio quicquid enim in tot regno ageretur, eorum erat ad regem deferre Hesyclitus es Βασιλέωs ὀφθαλμός' Ἀπέμπετό τις πο
253쪽
βασελεω ἐπίσ etros, Os ἐφεωρῶτο τὰ πράγματα, ον του βασιλέως ὀφθαλμον cάλουν Aristides Orat panegyr Cyzicena ὁ μεν γὰρ
βασιλέως ὀφθαλμόν. Di Chirysost oriit. III de Regno μεν
LIἐρση ενα τινα σχεν, ὀφθαλμον βασιλέως λεγόμενον, τουτον υ σπουδάῖον ἄνθρωπον, ἁλλ' ex των πιτυχόντων ἁγνοῶν τε του γα- θου βασιλέως, φίλοι πάντες εἰσὶν ὀφθαλμοί. Quibus tamen vectis bis peccatum est neque enim uni tantum, nec alicui e vulgaribus deferebatur hoc officium. Duos fuisse ait Scholiastes noster, isto munere unctos a Xenoption plures, ina Inultos ; postquam enim eos refellerat, qui unicum existimarunt Cyrop. lib. VIII. 2. 10. εἰ δέ τις ἱετα ενα ιρετον εἶναι ὀφθαλμον βασιλεῖ, ου ὀρθῶς 'ἱεται' ὀλίγα γαρ εἶς αν etco ccii I dxούσειε Ino sublicit, ἴτω δε πολλὰ μεν βασιλέως τα, πολλοὶ δε ὀφθαλμοι νομίζονται' αι φοβουνται πανταχοὐ λέγειν τὰ μη σύμφορα βασιλεῖ, σπερ αυτολὰ ύοντος, ac ποιεῖν tu σύμφορα, σπερ αυτob παρόντos. Ita et L.ucianus de mercede conduci. τα γὰρ xαὶ ὀφθαλμοὶ Βασιλεως πολλοί, ου μόνον ταληθη ρώνres, ἁλλ' cie τε προεπιμετρούντes, os μη νυστάζεεν o-
ιει/. Aristoteles Politic. lib. III. Scitoliastae Aristophanis in Acharia. laudatus επει ca νυν ὀφθαλμοῖς πολλοὐ οι Μόναρ χοι rotosσιν αυτῶν. Quod etiam ait viros hoc ostici functos graves non fuisse Sed vulgares, rursum salsus est Dio Alpistiam Xerxis ὀφθαλμον πιστόν vocat ESchylus noster, non otios epitheto hoc enim titulo insigniti ei ant proceres Persici, Taod vel ex fia sabula plus semel liscendunt est. Adhaec videntur πιστο apud Persas Eunuchi quidam, regi pi opter idem summo in pretio. Etenim παρὰ τοῖσι βαρβάροισι inquit Hem totus liti. VIII. τ μιώτεροί εἰσιν Εὐνοὐχοι πίσraos εἴνες της πάσης τῶν νορχεων. Quod Ver tales fuerint ὀφθαλμoi βασιλέως ab Heliodoro liserte piodituna est Ethiopic lib. VIII. Περσῶν γὰρ βασιλείαις αυλαι ὀφθαλμοι Γαι xοαί, τ ευνούχων γένος.
ου aiδων ου συγγενείας το πιστὸν τη εὐνοίας μετασπώσης, ἁλλα
μόνου που πιστεύσαντο Ἀναρτώσης. Enim vero regis oculi inter Venim ibi Xenophon magis quid melius fit, laam quid fieri soleat, exponit, Omninoque magi monendi principis causa, quam ad historiae veritatem disputare videtur Schutz.
254쪽
satrapas regni Persici nutrierantur. Scholiastes ad illud Aristophanis in Achai n. καὶ νυν ἄγοντες ixoμεν ψευδαρτάβαν ον Πασιλεωs ὀφθαλμόν'-oυτω xkλουν, in luit, τοῖς Σατράπας, δι ών πάντα βασιλεῖς ἔπεσxόπει, quem XScriptum more suo tradit Suidas in οφθαλμο βασιλέως. Sic et Philostratus in vita Apollonii lib. I. σατράπη ὁ τε φρουρ ταυτ 3 τεταxτο, βασιλέως τις ἐμαι ὀφθαλμός. ''STANLEIUS. Di Chrysost. I. p. 54. d. ReiSic ὁπόσου ἄν τι Lxε
πεμπάσσεται. Κατὰ πέντε ριθμησει, το γὰρ πέντε Αἰολεῖ πέμπελέγουσι cara χρηστις si δε αε φιλῶ αριθμησei. Neque auten Satis mirari eininen interpretum perspexiSSe quo alludat Oeta. μύρια μύρια πεμπαστίν Verte, qui Terestuu per 'myriada recenSuerat praeerat nempe copiarum recensioni est Hem tot memOi'atae VII. 60 quae
255쪽
invito Aristarcho vertetulum est sub Boreae sibilo an hoc potius in ἰυγῆ sit mutandunt oraculum apud Herodot. IX. 43. Ἐλλη νων συνοδον xia ciρβαρόφωνον ἰυγην. tymol. Gladian. p. 285, 0. Iυγγι, φωνῆ, βοῆ, α ιίζει, την βοην καὶ παυγην ποιεῖ λέγεται δε
maticum vitiosa codicis alicujus lectione deceptum fuisse putes. Vid. Supra 285. 983. λαστος Perniciosus. Minus recte explicant grammatici vulgares νεπίληστα, quasi esset pro ἄληστα , Vel etiam ni Surdiu ἄλαστα, ν Ου αν τι λάβοι, a λάζομαι. Ab λη, mentis error, delirium, venit αλάζω, deripiet, unde λαζών, ὁ πατεῶν αι κομπαστης, ' Εtyinoi M. p. 55, 2. ἁλάστωρ, μι in erroreIn Perniciosum trahit, supra 360. αλαστος, peti in errorem pernicisSum inducitur Callimach. Lav. Pall. 7. τέxνον λαστε. unde et roripse, et deinceps omnis calamitas ἄλαστος dicebatur. tymol M. p. 57, 4 l. ὁ δὲ Φιλόξενος λέγει, εστ ρημα ἁλω, το πλανῶ γίνεται παράγωγον αλάζω-ε τουτου ἄλαστοs-xαι ἐξ υτο ρημα λαστω, σημαῖνον το χαλεπαίνω. Vel poteSt λάστωρ venisse ex λαίνω, sicut μιάστωρ Εurip. Med. 368.ha πιαίνω. esych. Ἀλασταίνει. δυσπαθεῖ Callimach. H. Del. 239. η δ' ἁλεγεινον ἁλαστησασα προσηύδα. Voces ἄλαστα ac saepe comunguntur vid. Orson ad
992. Ιππιάναξ inplestris dux rππιος ἄναξ, non autenarππων ἄναξ, aod esset ἱπποάναξ, ἱππώναξ.993. δεκορεστος. Insatiabilis id supra 55 l. Vid. oes incon Hippocr. in v. Ἀλάζων. VCytte adsi ad Platon Phaed. p. 244.
256쪽
994. δεκηνη. Tabernacillum Innuit autem sandapilas. Nempe hic sensus est, Sepulti sunt bi, nec corpora eorum nos domum Secuta sunt in sandapilis curribu 3 vectiS.
997. εβῶσι. Vetus sorina praeteriti, inquiunt grammatici. Homer OdySS. . t 4. περὶ uυλάxεσσι βεβῶσα Thom Mag. Βεβὼς Ἀττιxo λέγουσι, ου βεβηxcs, α βεβῶσιν, Ου βεβηxασιν Exempla apud tragicos scatent. Similiter dicebant τεθνῶσι pro τεθνηκασι, supi a 450. si fides grammaticis haberi a sit. Sed quum τεθνάσι dubio piichil ad τέθνημε pertineat, crediderint βεβύσι simili modo ad βέβημι referendum Sse ; quodque hoc certum lacit, infinitivus est βεβάναt, Eurip. Heracl. 6l0. οὐδὲ τον αυτον αεὶ βεβάναι δόμον Eυτυχίρ. et imperfectum βέβασαν Iliad. P. 286. o περὶ Ιατρόκλωβεβασαν, et contracta infinitivi somna ibid. 359. μφ αυτ βεβάμεν. Huc igitur reseras ἔβην et βέβηxo. 998. 'Αρχετης. Duae id notas.
999. ωνυμος Inglorius. Sine nomine Sophocl. lectr. 1082. υδει των γαθῶν, ζῶν αxῶς, υxλειαν ἰσχύναι θέλει Νώνυμος. Pitular. l. I. 32. τί κε τις ανωνυμον γηρα εν σκότωΚαθί μενος ψοι μάταν, πάντων Καλῶν ἄμμορos Hesiod. p. I 52. Βησαν es υρώεντα δόμον πυερου ἔδao Νώνυμνοι Formatur sibli νώνυμος ut νήνεμο ab νηνεμos, et similia, de quibus vid ad Pro-Inest 248.1003. Διαπρεπω. Proe aliis conspicuus uni. urip. Alc. 645. πάντων διαπρέπεις ψυχόρ. Locus, s recte se habet, ita explicari PoteSt, talun onmnia superans, quotquot conspeetu Fatuum lenior decuri eret constructio Si legeremus axῶν. 1006. Δι αἰῶνος. Post longum eampus Eumen. 560. δι' αιῶνος δε τον πρὶν ολβον Ερματι προσβαλὼν Aixas D λετ xλαυστος, αἶστος. Plerumque dicitur διὰ χρόνου, ut supra 747. De altera significatione branulae δι' αἰῶνος dicam ad Agam. 556. διά interdum valet post Thucyd. IV. 8. δι' ὀλίγm ciρασκευm, OS brevera Proe-
257쪽
esse tanto Xeres tu; i. e. quod attinet ad rerestus Iacturain. Minus recte Scholiasta πέπληγμαι de planctu cepit: vid. Supra l007. Nota autem formula πως ὁ Ου-quis neget et in universum hoc cape, Graecam linguam interrogationibus gaudere. . . uripides, quum exprinaere vellet dii infectuni, ni fit indicti in rellinquens, dixit, τι - δρῶν, π,ῖα ὁ Ου λεγων πη Placen 892. Sic etiam imperativi vice, suturiam cum inter gatione usurpabant i heb. 23 S. υ εἰς φθόρον σιγῶ ἁνασχησε τάδε ubi vide Glossarium, et linsteium in Censura Trinaestria. VII. p. 454. Sic risis ci ου; πῶ οὐν πώS δοκεis; πω οἱει; τί γάρ ;- ουν πόθεν Multa exempla in brevi spati conclusa suppeditat Alcesti lis Euripides exordium. Vid. v. 39. l. 3. 45. 7. 52. 58 60 77. 78. 85 88 95. 97 l07. 3l l 37. I 46. et sequentes. Et in hac quidem parte Graeca consuetudo ab indole linguarum hodiernarum plurimum sistat.
ὀiστοδόxην μεν ἐστι foν θης φαρέτρην HeSyehIUS. Oiστουχου φαρέ- vas, iστου ἐχούσης. xa εὐστόχρου. DIStIngue, iστοίχου φaρέτρας. ὀ iστους ἐχούσης. Ultimae voces reserendae ad OtaciSmum scribae. Simile adjectivum est νε οδέγμων Prom. i59. 1022. Θησαυρος Receptaculun n. Proprie sic dicebantur sacella circa Delphicas pedes, in quibus reposita erant divei Sarum vibium αναθῆματα Epitaphivina Naevii Cataleci. p. 94. postquatuest traditus Oroin thesau)'o. i. e. receptaculo.
258쪽
saepius Euripides. Idem sere ac βαβαί. Xerxes calamitatem suaniplorat, quaSi των ουχὶ μετρίων, ἁλλα των βαβαί, βαβαι ut ait Alexis in Sicyoni ap. Graminat. Sangerin in Bel heri necd. I. p. 4. Quod autem dicit πλέον γ παπαῖ, illustratur ex Aristoph. Vesp. 235.