Platonis Opera omnia

131쪽

so ἔκειτο ἐν ἱερ Ποσειδῶνος, iris δι' ἐνιαυτον πέμ-Η--.c . . in πτου, οἱ δὲ ἐναλλα ἔκτου, συνελέγοντο, τω τε ἀρτίφ καὶ τω περιττω μερο ισον απονέμοντες, ξολλεγόμποι δὲ περί τε των κοινῶν -- ουτ καὶ ἐξήταζον ε τίς τι παραβαίνοι, καὶ ἐδίκαζον Ἀτε δὲ δικάζειν μέλλοιεν, πίστεις ἀλλήλοις τοιάσδε ἐδίδοσαν πρότερον. Ψέτων ἔντων η . e. βαεμοταύρων ἐν τω ο Ποσειδῶνος ἱερω μόνοι γιγνόμενοι δέκαοντες, ἐπευξάμενοι τω θεω ὁ κεχαρισμένον αυτ θωμαὲλεῖν, ἄνευ σιδήρου θέλοις καὶ βρόχοις ἐθηρευον, πιν δὲ ελοιεν των ταύρων 'ρδ την στήλην προσαγαγόντες κατὰ κορυφῆ αυτῆς ἔσφαττον κατὰ των γραμμάτων. ἐνδε τῆ στήλη πρὸς τοῖς νόμοις ορκος ην μεγάλα αρὰς ἐπευχόμενος τοι ἀπειθυοαν. - - κατὰ τοὐς -τῶν νόμους θέσαντες καθαγίζοιεν πάντα του ταώρου τὰ μέλη,

αῖματος, τὰ Ἀλλ' εἰς το που ἔφερον, περικα ραντες την στήλην ' μετὰ δὲ τολο χρυσαῖς φιάλαις ἐκ του κρα- πηρος ἀρυτόμενοι, κατὰ του πυρος σπένδοντες ἐπώμνυσαν δικάσειν τε κατὰ του A τῆ στήλη νόμους καὶ κολάσεινε τίς τι πρότερον παραβεβηκὼς εἴη τό τε - μετὰ τοὐτομηδεν των γραμμάτων ἐκιντες παραβήσεσθαι, μηδὲ ἄρξειν μηδὲ ἄρχοντι πείσεσθαι πλην κατὰ τους - πατρις ἐπιτάττοντι νόμους ταντα ἐπευξάμενος ἔκαστος αυτῶν -τῶκά - αν αυτο γένει, πιῶν και ἀναθεὶς την φιάληνεὰ δ ερον του θεμ, περὶ τι δεῖπνον κα τἀναγκαῖα διατρίψας, ἐπειδὴ γίγνοιτο σκότος καὶ τ πυρ ἐφυγμένον - περὶ τὰ θέματα εχ πάντες ὁτως ἐνδύντες τι καλλίστην κυανῆν στολήν, ἐπὶ τὰ τῶν ὁρκωμόσει καύματα χαμαὶ καθέζοντες, νύκτωρ, πῶν τὸ περι ὁ ἱερον ἀποσβεννύντες πυρ, ἐδικάζοντό τε καὶ ἐδίκαζον, tτές τι παραβαίνειν αὐτῶν αἰτιῶτό τινα δικάσαντες δὲ τὰ δικα-

132쪽

σθέντα, ἐπειδὴ φως γένοιτο, ιν ροσφ πίνακι γράψαντες μετὰ των στολῶν μνημεια ἀνετίθεο- νόμοι δε πολλοὶ - αλλοι περὶ τα γέρα των βασαέων ἐκάστων σαν ἴδιοι, τὰ δε μέγιστα μητε ποτὲ oπλα ἐπ αληλους χειν βοη-

σειν τε πάντας, αν πού τις αντῶν ἔν τινι πόλει το

βασιλικὸν καταλυειν ἐπιχειρῆ γένος, κοινῆ δέ, καθάπερ οἱ πρόσθεν βουλευόμενοι τα δόξαι τα περὶ πολέμου καὶ των Ἀλων πράξεων, γεμονίαν ποδιδόντες - τλαυτια γένει θανάτου δὲ τὸν βασιaέα των συγγενῶν μηδενὸς εἶναι κύριον, δν μὴ των δέκα τοις περ μισυ δοκῆ έτην δη τοσαέτην καὶ τοα-την δμαμιν ἐν ἐκεινοις τότε Ουσα τοῖς τόποις o θεὸς ἐπὶ τούσδε α τους

τόπους ξυντάξας ἐκόμισεν ἔκ τινος τοιῶσδε, ως λόγος, προφάσεως ἐπὶ πολλα μὲν γενεάς, μέχριπερ ἡ του θεos φύσις αὐτοῖς ἐξήρκει, κατηκοοι τι σαν των νόμων καὶ προς το ξυγγενὲς θεῖον φιλοφρόνως εἶχον τὰ γαρ φρονήματα ἀληθινὰ καὶ πάντη μεγάλα ἐκέκτηντο, πραότητι μετὰ φρονήσεως προς τε τὰς ἀεὶ ξυμβαινούσας τύχας καὶ προς αλλήλους χρώμενοι, δῶ πλην αρετῆς πάντα ἡπερορῶντες σμικρὰ γουντο τὰ παρόντα καὶ ἐεδιως ἔφε

μάτων Πων, αλλ' - μεθέοντες π τροφῆς διὰ πλου-- ἀκράτορες αὐτω οντες ἐσφάλλοντο, νηφοντες δὲ de καθεώρων τι καὶ ταλα πάντα ἐκ φιλίας της κοινῆς μετὰ ρετῆς αυξάνεται, τῆ δὲ τοὐτων - δη καὶ τιμῆ φθίνει ταωτά τε -- κἀκείνη ξυναπόλλυται τούτοις. ἐκ δ ληι - τε τοιοώτ Mia φύσεως θείας παραμεν -

σης πάντ' αυτοῖς ηὐξήθη, α πρὶν διήλθομεν. ἐπεὶ δ' - θ εο - μοῖρα ἐξίτηλος ἐγίγνετο ἐν αὐτοῖς πολέτλθνηή καὶ πολλάκις ἀνακεραννυμένη, eo δὲ ἀνθρώ-

133쪽

κατεφαίνοντο, τα κάλλιστα ἀπν των τιμιωτάτων Ἀπολ- λιντες, τοῖς δὲ ἀδυνατοὐσιν ἀληθινὶ ν δ ευδαιμονίαν βίον ὀραν τότε δη μάλιστα πάροαλοί τε μακάριοί τε ἐδοξάζοντο εἶνota πλεονεξίας δίκου καὶ δυνάμεως ἐμπιπλά- μετοι. θεις δὲ ὁ θεῶν αεος ἐν νόμοις βασιλάων ατεδυνάμενος καθοραν τα τοιαυτα, ἐννοήσας γένος ἐπιεικὲς ἀθλίως διατιθεμενον, δίκην αυτοῖς ἐπιθεῖναι βουληθείς, ἶνα γένοιντο ἐμμελέστεροι σωφρονισθεντες, ξυνήγειρε θε-

ους πάντας εἰς την τιμιωτάτην -τῶν οἴκησιν η δ' κατὰ μεσον παντος του κοσμου ΨIκνια καθορος παντα οφ A.,. x e. .e γενεσεως μετειληφε, καὶ ξυναγείρας εἶπεν. . . . o. μή

137쪽

Platonis Parmenidem edituri precibus adiimus Sau Pium nostram, ut, Iae in scriniis habere ad hune dunculiniuin dialomni emerulamium, henigne nobiscunt

communiearet. Is animo promptissimo, quemaduiodum priora ui tuo volumina suis copiis domaverat, eliam de Parmenidis nonnullis locis sententiam suam nol is exposuit, quam si ipsius verbis hic exprimendam cur remus, perae pretium nobis lacturi videbamur. Sunt autem haec: up. 126 E. οἴκαδε οἴχεταψ ol καδε om Blia eum R. sed necessarium est addi, tun nisi Antiphontem lavrurn abiisse Adimantus scivisset, non dicere potuisset, eum sine dubio domi suiuriam esse.

138쪽

Inebatur, unum esse omnia ἔστι δὲ τὰ - πάντα τοῖν - nam tum simul esset et in uno et in m-

necessario sequitur, totumi Iod est in uno, parte ali-PI Omnium, non posse esse in omnibus in iis enim, quae praeter illud uniun ad omnia pertinent, non inest.

p. 149 A. τοῖν δυοῖν ογιέ. Nec ροιν defendi potest noemeindorni inventum ἐὰν δε δυοῖν οντοιν, .Ianmaam laudant Sialli, et Schmiditus p. 3D Sensus est: Unum non emia laetionem, sed duo necessaria sunt, ut illa existat quae aidem ita ollocata esse debebunt, ut nihil inter illa duo medium interiectum

sit ad Iae si teritum accedit, duae tactione errant. Quare lege μῶροι h. e. os ἐν μέσφ -δέν ἐστιν αλλο.p. 158 D. l. ἡ δ' ἐαυτῶν φυσις. p. 159 D. I. ον αρα δέ ovδὲ τρια υτ αυτά ἐστι τἀλλα - . an illud: οδ αρα δύο - sequitur ex eo, quod is non inest, illud vero τρία non ine8se ex eo lenium, quod δέ non insunt. Itaque hoc obiter additur, nam ad demonstrationem ipsam non necessarium est adfici οδὲ τρία. Quare non υτ αρα δέ -τε τρια- seribendum est, sed Io posui υσυρα δέο

139쪽

- - Νο recte Ηds ad veri a -- καὶ πρὸς αλλον ὀγκον πέρας ἔχων adnotavit scit δοξασθήσεται Iναι. Nam acervum quemvis sines hahere cum eieris comparatum iis quae sequuntur non demonstratur, sed illud, acervum Iemvis nec initium nec finem nec ni diurn habere. Rectius Fr Schleierinacher, sed veri a: indem e egrens is gesten ine an steliseibat, non mete habent, nam quid sit πέρας ἔνι αντις προ αυτὸν nec antea dictum est, nec iis Maae sequum tu explicatur, sed acervus quatenus ah aliis acervis diversus est, πέρας ἔχει, quatenus vero ipse nec mitium nec finem nee medium habet, πειρος est. Πρις αλλον lotur πέρας ἔχει, -τὸς προ αυτὸν Ver απειρος est. s. p. 158 D. τε lectionem vulgatam corriapiam

esse, intellexit scriba cod. iv, qui misit, et corTeclarcod. , qui δὲ scripsit. Haec Sauppius quae nos diligenter in usum n strum convertisse, ex ipso libro facile perspicies. Reliquum est, ui mendum in editione maior a missum hac occasione Nata tollana Scilices p. 135 C. ο καλόν τε τί talli aumius reeepit σιαλὶ ν τι ἐστὶ ex Flor et, quae leetionis varietas mea culpa haud indicata est. - Ceteriam ingenue fateor, me quidem a Parmenidis quantumvis subtilibus visputationibus an

140쪽

quam ex arida noribusque defututa regione Iubentissime progre si ad amoenissima Sympossi vireta, maοd proximo volumine continebitur. Interim vale nobisque lave.