De animi partibus secundum Platonem [microform]

11쪽

I latonis philosophia decreta ita litteris sunt mandata, ut nullus sero dialogus, exsepto Drtasse Timaeo, omnia uno systemato certo ordine comprehendat, quo aliud aliud exeipiat ex alio quo pendeat; sed omnes Platonis sententiae ita sunt in singulos dia- Iogos dispersae, ut quo modo ejus systema paullatim oriatur videamus, ita ut unusquisquo dialogus gradum totius systematis officiat. In tali doctrinae formandae memoriaeque tradendae ratione fieri non potuit, quin, quae in posterior aliquo dialogo philosophus decerneret, ea iis, quae antea doeuerat, non Proreus responderent, interdum etiam omnino repugnarent. Atque ro vera rem ita se habere infra probabimus. Quare toto coelo a vero aberrasse H Ritterus si di andus est, quum scriberet

Itaque in illustranda latonis philosophia maximi est momenti ordo, quo singula scripta composita sint, quippe X quo uno recte intellegi possit, qui lato paullatim ad summum philosophiae sua fastigium pervenerit, qui inisque argumenti niSus nonnunquam iam formatam defensamqui sententiam Sive nonnihil temperaverit sivo omnino sustulerit. In universum quidem

quum haec de scriptorum Platonicorum ordine quaesti nondum sit adducta ad finem, qui latonis philosophiam exponΘndam sibi sumit, ei ex rebus in dialogis tractatis eorum ordo est Olligendus. In nostra autem quaestione de immortalis animi secundum Ρlatonem tripartitione, qui maxime sunt consulendi dialogi dico haedrus, libri de republica Timaeus, ii unanimoser consensu doctorum hominum quo Ordine eo ni miihRUi, compositi sunt Etiam haedo diab,gus certum locum inter h-

12쪽

drum et Politiam oecupat am Succovium et Munkium astor statuentes, Phaedonem post Timaeum ponentes nune nihil mo- ramur cf. esse l. laudando II p. 332 et Stailbaumium Plar a senis per omn. Vol. I. Seet. o. p. XLI.), quamquam hic ordo, si ad animi partitionem spectas, habet nonnihil commendationis.

i. Cur vero a plerisqu dissentientes Phaedonem ante Theaetetum, Sophistam, Parmenidem, Symposio litteris esse mandatum putemus, infra paucis exponemus. Persuasum enim nobis habΟ-mus, Platonis philosophiam recto illustrari alitΘ non posse, nisi ut via et ratio monstretur, qua paullatim nata, mutata, deniquoad summum finem perductu sit, ideoque in exponendis sententiis scriptorum ordinem accuratissime esse observandum. Quod quidem, praecipue in hoc loco de animi divisione, quem tractandum nobis proposuimus, plerique adhuc neglexerunt, ideoque in magnos errores inciderunt. Quorum primus Tennomannus Si prin

de Isalon. hilosophie III p. 48 sqq. et , 19 sqq. y in ex-

.ponendis de animi partibus decretis unum sero Timaeum respicit, non intellegens, omnino aliter a laton in libr. IV. et IX. de rop. hac de re statui. Similiter secerunt itterus I. 1.,

. p. ba), qui omnes aut solum Timaeum sequuntur, et quae in 'etoris dialogis nobis traduntur omnino neglegunt, aut serte minoris ponderis faciunt. Inprimis vero errasse censendus est C. F. Hermannus de partibus animae immortalibus secundum Platonem Gottingae 1850), qui latonem a decantata inconstantia defendero cupiens frustra operam et tempus On SumpSit, ut, unusibi aperte repugnant, miro artificio componeret et congelaret.

II. p. 140 an. 907. p. 159 sqq. p. 26 sqq. p. 49 sqq. p. 605 sqq. Verum pervidisse confidenter lateor. Platonem enim in diversis dialogis diversas sententias de ratione inter animum et corpus intercedente protulisso omnino negat. Quod quamquam novissimus philosophiue Platonicae illustratormicholis

λὶ Jam olim Astius, Sochorns, Wyttenbaehius Phaedonem paullo post Phaedrum a latone iuvene in Iucem editum esse putarunt vid Stall-baum. I. I. Vol. I. Seci. II p. 25ὶ reeentioribus Striimpellius unus l. laudando p. 14 sq. et ibi annotationes Phaedonem ante Parmenidem

n iptum ess tacite statuero videtur; neque enim operae pretium habuit, suam de hae re sententiam ne verbo quidem aperire

13쪽

eoneedi et animi unitatem vili hominis universi immortalitatem magis promit, tamen ipso sibi non satis constans solam mentem secundum Istionem immortalem .esso Vest. Praesere in oerravit, quod generationem animi pro exo Blatonis de rato acet-piendam censuit. Ceterum prxeiudicata opinion , qua omnia Platonis dogmata ad Christianam doctrinam reserenda e set, non semel interrorem inductus est, quod quidem sustus demonstrare

Philosophia Platonis, hac in re omnino Socratem magistrum sequentis, maxime versatur in hominum Vita ne moribus, atque quae subtiliter sane et accuratissimo do animo, de arte dialectica, de dearum doctrina disseruit, ea omnia aperte eo tendunt, ut jus de summo bono sive de idea boni doctrinae eonfirmanda et demonstrandae inserviant. Nondum habemus Platonis iustam de animo disciplinam sive psychologiam sui ipsius ausa excultam, qualem nobis iam Aristoteles in praeclaris περ φυχῆ libris tradidit. Itaque etiam tam definitam animi notionem apud Platonem desideramus, qualem apud Aristotelem in II de anima libro legimus. In universum tantum Iat iam in Phasdro animum dicit esse principium movens se ipsum, omniaque alia, quae moveantur, ab illo moveri animatum enim corpus esse, cui insit proprium principium movendi, quod autem extrinxecus motus vim accipiat, id esso inanimatum. Jam ex hac definitione necessario sequitur, ut animus sit sempiternus et sine ortu et sine interitu. Animum tripartitum esse, notissimum est latonis decretum,

quod quidem in Phaedro non simplieiter, sed per imaginem enuntiatur. Comparat enim Plato in celebratissimo illo mytho Phaedr. p. 246 sqq. animum et deorum et hominum, Onereta cuidam ex auriga bigisque pennatis naturae coικετα δὴ ξυμφυτε δυναμει ποπιερου ζευγους τε καὶ ἡνιοχον , quia non humani sed divini muneris sit, aecurate et subtiliter de animi forma περὶ τῆς δεα αυτῆς disserere. Hae tres animi partes utrum cogitatione tantum sint distinctae, an reapse lato in modio relinquit vel potius hae do ro in haedro ne cogitasse quidem videtur Nihil innim o diserimen attinet ad philoso-

14쪽

phia moralem. qua rans causa etiam Aristotelem HEth Nio. I. e. 13 haeci quaestio nihil moratur, ii quamquam ubtiliter disserit da ha eo in lita ista mima Secundum Arthtotelem Oυν ποιη-τμον χθωρμαον i. e. reapse sepstrabilem, ceteras autem animi partes λόγε tantum distinotas esse, notum ost. Tamen lato verbo ξυμφυτε tacue significasse videtur so animum sibi revera unum se individuum finxisso, qui dirimi distrahivo non posset nisi mento et ratione P. 24MG ubi disputatio de animo in Phaodro indipit, Plato diεorte dicit, se disputaturum ess de humana Et divina animi natura, statimque pergit: ρυχη πασα α θάνατος, sequente argumento modo allato. Ergo ψηχὴ πασα

cum sit opposita humanae et diVina naturae, utramque Omprehendit partem sive totum animum. Cum porro φυχὴ simpliciter immortalis dicatur neque una ejus Pars iam sponte RP- paret, secundum Phaedri mythum totum animum esse immortalem. Atque idem ex ipso argumento pro animi immortalitate allato colligi potest, quoniam principium movendi non penes aurigam tantum est, sed etiam pones reliquas partes, id quod luco clarius est x toto mytho, praesertim tibi animi more captistatus illustratur, ut sana mirandum esse videatur, exstitis8e, tui aurigam tantum sive prim iam animi partem, etiam cum Phaedrum componeret, Platoni immortalem esse placuisse, B-sendere conarentur. Has tres immortales animi partes, qua in Phaedro aurigae. Et duobu alatis equis comparantur, quorum alter bone, alter prave moratus describitur, respondere omnino iis partibus, quae in IV. reip. libro λογιωτικον, θυμος sive δι/μοειδες et πιθωμητικον audiunt, hodie intEr omnes iam eonstare videtur, quamquam fuit vir egregius, qui hoc nuper te

Tamen concedendum est, in hoc haodri mytho singularum partium munera nondum tam certis finibus circumscripta esse, quam in libris de rep. atque totam a partitione animi doctrinam nondum omni ex parte persectam magna Obscuritate Iaborare. Sic discrimen, quod inter deorum et hominum animos intercQdit, totum paen est obscurum ζευγος etiam deorum animis attribuitur in hominum animis verbum ξυνωρίς premendum

ost p. 246 B. καὶ πρῶτον μεν μων ὁ ἄρχω ξυνωρίδος

νιοχεο, quae notio hoc loco species esse videtur, quae a γυ- γον notione tanquam genero qmprohetiditur. Unde id tantum sequi videtur, animorum humanorum semper e necessario duos equos esse, quam maxim sibi oppositos B inimicissimos. Jam apparet, has duas animi partes ita esso sibi contrarias, ut alismaheram tunino tollat, neque primitus unam eandemque puriEmeisicere potuisse, licet lato ambas partes communi nomin ιγμ

15쪽

alter tanquat maxime pravus deseribitur Alter nobilis, nobili loco ortus amare dicitur uin temperantia et Verecundia, amicus esse Brae opinionis et sua sponto aurigae iusso et adhortationi obediens, quin etiam rationis quatenus particeps se VidQtur es. p. 256- ο δε ομογξ α πρὸς ταντα μετα του η κοχ- μετ' αἰδους καὶ λογον ἀντιτείνει0. En iam sponto vides, hune generosiorem equum socium aurigae plerumque esse rins-que mores multo similiores ess Rurigae, quam alteri equo, quippo qui intemperans et superbiens neque dicto aurigae audions vitantum et flagello coerceri possit. Tamen fuerunt, qui Platonem bipartito animo primitus prosectum ambos equos uno nomine et una parte comprehendentem λογον χωος vocasse dicerent, quod postea in duas species di ideret, ut media quaedam pars inter rationalem et irrationalem partem intereederet, velut ran

disius l. l. II, 1, p. 406), qui hane sententiam suam fulcire posse sibi visus est loco ex prior Socratis oratione in haedro allato, ubi haec leguntur p. 23 D: δει- νοῆσaι, τε ικωνε ἐκάστε δυο ιν ἐστον ιδεα ἄρχοντε καὶ ἄγοντε ε μεν ,- φντος ουσα πιθυμια ηδονων, si Lx δε επίκτητος, δύω ἐφιεμενη του ρίστου. At haec bipartitio ut tota illa prior Sectatis

oratio artificium rhetoricum apertissime redolet, quo demonstretur, amorem malum esse pueroque amato inutilem. Resertur enim omnis amor ad επιθυμίαν illam λογον κρci τησασαν, ita ut necessari morbus animi esse videatur, quo ratio omnino opprimatur; neque qnidquam disserunt ερων et ἀνοητος sive μη ρων et νουν πων. Praeterea δοξα prorsus contra Platonis morem ac consuetudinem pro rationali animi pari ponitur atque in eam νους καὶ σωφροσυνη reseruntur. Neque secundum Platonem δόξα hac significatione επίκτητος recto dici potest. Λοξα enim hoc loco intellegenda est facultas ratiocinandi nequa quae X ratiocinatione orta memoriae quasi servanda tradita sunt, quemadmodum Ritterus 1. l. II. p. 18 δόξαν επίκτητο intellegi Vult. Nequo talibaumius ad hune locum audiendus est, qui hanc δεξαν vel θειg, μοιρg, hominibus ontingi vel etiam discendo atque consuefaciendo comparari ideoque proseet esse επίκτητον contendit. Exercere sane possumus cogitandi saeuitatem nequ Vero nobis parare, eerte seeundum Platonem. An pulmeris, animos, priusquam corpus humanum intra8sent, irenideas in περουρανίον τόπω ersantes, nondum 'tione praeditosi: in hae ἱππομορφα ειδη in Phaedro Immortalia anni, ut sunt

n. εο ζωογενες quidam etῆς φνχης μερος in Politie p. 309 mortale

ait neeesse est, ut Susemihlius I. p. 329 contendit.

16쪽

et usos fuisse Reethis Susemihi, I, p. 221 I. l. hune loes

Moepissis videtur, certo recto intellexit, totam hane bipartitionem magis vuIgarem hominum, quam ipsius Platonis sententiam re ferre, quamquam postea l. l. p. 32b nimium ei tribuere vidistur. Jam vero Plato laetio hane partitionem refutat in notissima illa

palinodia indo a p. 244 A incipiente, ubi inter alia haec leguntur p. 253 α τριχη διειλομνε et ν φυχην Nequo Aristotelis Io- cum mag. mor. p. 1182. 23): μετα δε ταυτα Πλάτων διείλετο την φυχηρον εις τε et λογον πον και et αλoro δρθῶς --daro debebat Brandisius, quippe qui possit referro ad Timaeum vel ad ea, qua Aristoteles ex latonis ore acceperit. At Socrates etiam in altera oratione ita de animo disputare incipit, ut dicat p. 245': δεῖ ουν πρωτον φυχῆς φυσεως

περι Θείας τε καὶ ἀνθρωπινης δοντα πάθη τε καὶ γα

τἀληθες νοῆσαι Nonne clarissimo hic duas habemus artes animi ita bipartiti, ut altera alteri plano contraria sit Etenim

humana natura animi Eodem plano modo opponi videtur divinae, quo mortalis immortali, ita ut humana natura animi etiam mor' talis sit. Tum lato re ora ita parum in uno eodemquo dialogo sibi constaret, ut primum totum tripartitum animum doceret immortalem esse, deinde Vero duas immortalis animi partes humanas i. e. mortales diceret. Quam inconstantiam latoni Vix tribuere possumus. Neqne vero haec duo contraria: Θειον

ἀνθρωπινον atqno ἀθάνατον - θνητόν apud latonem sibi plane respondent ' usquam in Phaedro animi equi mortales dicuntur. Non igitur Zeller. I. I. II, p. 27 aliique θυμον atque ἐπιθυμίαν simpliciter mortales animi partes vocare debebant. Particeps rerum divinarum etiam alae sunt, sed minime immortales Plato nondum satis accurato distinxit το Θειον aτ p ἀνθρωπίνον. Quantum enim ala corporeae divini participes Sunt, tantum etiam inferiores animi parte i. e. τό ανθρωπινον η Sussmihi quidem I. I. I, p. 231 prorsus sibi respondere dicit haee

eontraria divinus et humanita animus atque immortale Et mortale ζωον. fert enim humanam naturam tantum ad hominum, divinam tantum ad

deorum animum. Qua in re falsus esse videtur. Nam τὶ ον περον. δυναμις p. 246 C. maxime inter ros orporeas particeps. ω diqitur divinae naturaei ergo deorum quoquo πτερωμα, ut humanum aliquid, particeps est divini. Etiam deorum equi humani sunt Ratio humanis divina, θειον τι saepius dieitur. ε Hoe loco Zeli insertoros partes secundum Platonem Praeexister tantum neque immortales eas putat, quamquam infra I. I p. 633 recto intel- Iogit, quam arcis apud Platonem praeexistentiae doctrina eum immortali

17쪽

divini particeps sit noeesso est , Divinum non toto genero ab humano divorsum esse videtur so potius altior quidam gradus; et rep. 59 D. τα με κaλα τήνα κω ἀνθρωπου, μὰλλον λ Πνιος α πο τω Θέιο εα θηριώδη ποιουντα, ubi postea τὸ o uo ιιερο ν χὐ ratio, auriga vocatur ο εντος ανγρα -

πος. Deinde rep. 89 E. et saepius egitur: το λειοτατον et ἀθειοτατον, ex quo opparet, ea sere idem Valere, atquo το βελτιστον καὶ το μοχθηροτατον. Qui enim altera res altera divinior esse potest, si humanum et divinum toto genero diversa sunt In universum divinum ' secundum latonem est pulchrum, Sapiens, bonum καὶ πὰν τι τοιουτον atquis maxim in contemplandis id is cernitur. Quae quidem eontemplatio non seippiterna utique est. μυς hominum divinus est, quia ideaseontemplari potest. qui animi na ante hane vitam quidemideas spectant, ideoque humani sunt. Atque deus ipse divinus esse dicitur, quatenus res Sempiternufi, ideas perpetuo contemplatur. At ratione tantum de ideas emunt. Haec igitur sola divina esse potest nequct equi divinorum animorum cf. p. 249 C. προς οἷσπερ Θεος ων θεῖος ἐστιν). Jam Vides, opinor, has notiones, praecipue in hoo Phaedri mytho, non tam anxio ess Premendas. Immortalis enim animus et deorum et hominum comprehendit in se utramquo naturam Deorum equi sunthum uni hominum ratio sive ηνίοχος est divinus. Ut θνητον ῆ- constat sex animo et corporo, si etiam ἀθὰνα- ζονον habet tripartitum animum et corpus, quod necessario humanum est Nihil enim corporeum divinum. )Quamquam igitur in universum hae tres partes, quales in

Phaedro describuntur, aedem fere sunt, quae In res nobis z- currunt, tamen nnera illorum non omnino cum his congruunt.

Aurigae quidem, sicut του λογιωτικον μερους in EP munusesso dicitur in eo, ut duos equos sapienter rΡgat et, Si res POScut coerceat eorumque auxilio et opera in idoarum locum perveniat. Cuius muneris participem et adiutorem habet equum nobilem, eue moratum, qui τε θυμε in universum respondet. Alter Vero equus, τῶ Ἀπιθυμητικόν respondens, dum auriga' ' Perperam Stailb ad Phdr. p. 246 B. πῆ δἐ υν θ' τόν τε καὶ ἀθάνατον ζωον κληθη eot subjeeti loco βρυχήν supplendam esse latuit.' meque enim soIns animus, sed φυχη και σωμα παγῆ, omeit

ζωον sive mortale alvo immortale.

σθαι. Symp. 208 B. explicatur, quomodo mortale aliquatenus immortHi

tatis particeps AsB Possit. -

18쪽

sursum vehi studet, deorsum contendit terram petens, magis res sub sensus cadentes atque terrestres curans, quam sempi- temo ideas. Atquiisara, quam equus generosus r ver agiti in mytho, et dum animus sursum Vectus ideas spectare studet,

Et dum amore aptus cupiditati indulget, perexigui est momentia Culpa enim alarum amissarum maxime assignatur ignobiliori equo et aurigae ipsi, quippe qui non recto illum gerit et O. ercuerit. Pravitate aurigae, ut est in mytho, multi animi. claudieant pennasque amittunt. Si nihil culpae in generoso equo inesse videtur, undo liquet, inferiores animi partes a Platon

non eo consilio fietas esse, sent, unde causam alarum amissarum

repeteret, aboret, quae Zelleri l. l. II, p. 27 opinio esse

videtur.

Μaiore difficultato premi videntur, quae itide a p. 253 E.

d animo amore capto explicantur. Primum enim mirandum videtur, quod auriga primus amore et cupidine capi universum- quo animum calefacere dicitur, male autem morutus equus --

eitatus d mum ab auriga libidini indulget et tum aurigam secum trahere studet ' Deindo auriga iussu ignobilioris equi παράνομα agere dicitur, quin etiam consentire eum illo cogitur lQui autem rationalis animi pars, ut ea, quae δεινα και πuρα-νομα esse intellexerit, fiant, concedere potest. Cur tandem ea animi pars, quae natura libidinoea et intemperans est, a rationali parto, ut libidini indulgeat, exeitari dieitur Quodsidoinde auriga recordatione deae pulchri perculsus abstiner se dicitur ab vehementi impetu equosque magna Vi coercere Meohibere, auriga ipse bipartitus esso videtur. Etiam cum frenos adhibet, id ipsum non sedata ratiocinatione ductus, ut rationalem partem decet, facit, sed victo et profligato reminiscentia ulebri ideae, qua subito eum invadit. Quo facto auriga et generosior equus iuro infidelitatis et ignaviae argui possunt, quamvis nobilis equus respondeat ei parti, quae in op. fortitudinem repraesentet. uno equum in Phaedri mytho nullam paene partem agerct, iam antea monuimus. Semper auriga obediens, ab ejus- quo arte stans nihil per se facit; sequitur aurigam et recte et male agentem, simul cum auriga cupiditati cedit impetuque praeceps fertur et simul cum illo verecundia motus se abstinet ab impetu, ideo tantum laudandus, quod nunquam sponte et Sciens aurigae repugnat. Itaque quum auriga et equo ignobiliori l. e. cupiditati resistat et altera ex parte, in illo coactus

9 διαθερμήνας auriga πασαν τὴν φυχήν optime totiust Ioel

displicuit, totus locus ei displicere debebat I.

19쪽

m eius, illius Iussu suoque Eons-su παράνομα faciat, eae ta contraria naturae, Raaiduobus equis attribuuntur, in ipsα auriga inesse vidantur. ita ut it equi tantum duas aurigae ino. rationalis artis asseetioties sive status repraesentare videantur. Hae tantum ration illud Expliear potest, quod rationalis pars sibi ipso et cupiditati, ut contra morem legesquis VRtur, on o Bdar dicitur, praesertim cum nullum poni et seientem iniust agere, Platonia notissimum sit decretum. Simili modo explicanda esso videntur, quae deinceps narrantur aurigam cum ignobilior equo agere Eumque precari, ut impotum in aliud tempus differab quo facto aurigam promissi sui scordari nolle,

tamen denique equo conceder cogi i Alterum equum eum Emper in Phaedri mytho cum auriga faciat, si id argumentum anticipare velis, quo IV. d. rep. libr. contrarium esse τον Θω- μον τω λογιστικι docetur, noeessario diVersum eme ab auriga, effici non potest. Hi potius equus generosus aurigae melior pars esse videtur, atques quae illi tribuenda erant, hae aurimo ipsi sive rationi κατ' ἐξοχν assignantur. Sic fit, ut generosus Θquus aurigae nunquam obsistat. Ignobilis autem equus ubi tandem victus est ab auriga et domitus, tum parΘre omnino cogitur et a natura sua prorsus desciscit, ut Vel pulerum resormidet. Virtus hujus partis ne cogitari quidem potest, praesertim temperantia prorsus ab rius natura aliena est. AtquΘ in Phaedro re Vera Goaφροσυντ ad nobilem equum resertur, quum postea Plato, sibi non satis constans, hane Virtutem cert aliqua ex Parte τολ επιθυμητικο μερει, assignet, quod quidem recte fieri non posse, nisa explieabimus. Quum Plato varias animi ab amor affecti perturbationes illustram Bllet, rationem vero et montem divisam et sibi ipsi contrarium cogitar non posset, has duas naturas, quas inessΘi hominibus aperto vidit, in duos equos transtulit. Attamen vidimus, eum coactum fuisse vel invitum omnia, quae ab homin agantur, ad solam sero rationem reserre. Sed Platonemro vera id intollexisso atque duos equos, quos depinxit in Phaedro, pro duabus mentis partibus sivo naturis haberi voluisse, quum per se Parum probabile est, tum ne verbo quidem significavit immo diserto dieit: τριχη διειλομην τὴν ψυχήν. Multo

vero minus lato indieavit, hos duos equos intellegQndos es8B duo illa dialectica principia, quae in Timae et alias ταυTOν καί θωερον vocat, quae scilicet unus Hermias ad Phaedr. d. Ast. p. 126hiin hoc loco repperisso sibi visus est, solumque Sequentem se aibuit C. F. Hermannum, qui . l. hae Hormiae VPlicatione usus, demon 3trare volait, etiam in haedro dialogo rationalem tantum animi partem immortalem esse, nimirum ut

20쪽

inconstanti Platonem delanderet a qua vix quisquam eum liberare potuerit ei. Zelle l. l. II, p. 27 an. ., dam Galenus do oet form. IV, p. 69saod. vhn es C. F. ΗΘrmantia, I. I. p. 8. an. 29 rectissim iudicavit, Platonis de animo sententias diversis temporibus diversa fuisse. Quodsi non omnia recte nobis procedunt in explicando hoc mytho Phaedri nequo omnia eum iis congruunt, qua in aliis dialogis de animi partitione docentur iam odio omnes sciunt, latonem mythis et fabulis usum esse in iis explicandis Et illustrandis, de quibus

sibi ipse nondum certam rationem redder posset. Tamen iam

vidimus in universum atio animi partitionem ei respondere, quam in rep. et in Timaeo legimus. Aurigam quidem τε λογιστι ιν et male moratum equum go ἐπιθυμητικψ simillimos

esse, unusquisque ponte videt. Atque etiam gener Sus equus,

quamquam in agendo quidem non tam fortis et iracundus depingitur, quam in rep. tamen etiam in Phaedro eum medium quendam locum inter rationem et cupiditatem ton re vidimus, ita ut utroque liberus sit et indisserens, ut pro tempore et recto

et male gere possit, quamvis natura sua affinitat quadam oum ratione coniunctus sit. Porro laue eodem modo, atquci rep.,

iam hic p. 233 C. τιμῆς εραστῆς et ἀληθινῆς δοξης ἔταιρος

dicitur. Praeterea attribuitur ei p. 2b C. βίος φιάοτιι ιος

Quum autem uno generosum quum in agendo talem soro vera praebere, qualis his attributis esse dicitur, non cerna mus, immo Ero nullam sere partem agat, iam quaerendum videtur, cur Plato tres animi partes osse statuerit, quum duabus positis, ratione et cupiditate, ii animorum status et affectus,

quos in Phaedro descripsit. Explicari possint. Nihil aliud causas

video, nisi ut putemus, Platonem in tribus his partibus sta tuendis aut aliorum philosopliorum placitae esse secutum es. Su- semihi. . . I, p. 2303, aut iam animo praeformatam habuisse et adumbratam illam de optima civitate doctrinam, cujus tres ordines explicari non possint, nisi tribus animi partibus positis. Qua posterior sententia mihi quides non sine Veritatis specio esse VIdetur, praesertim quin infra videbimus, ad formandam texeolendam de animi partibus ot affectionibus doctrinam, qualis in IV. d. rep. libr. Exponitur, illa de civitate in tres ordines distribuonda sentontia maximi fuisse momentiis ti' Perperam Micholis l. I. II, p. 21 Inferiora animi partes mortales

esse et praeexistentis animi quasi corpus efficere putat, quibus ηνιοχον tamquam ipsum et verum animum opponit, quamquam aliis locis in v IN ut se maximo propriam uniuseriusquo homini indolem ac naturam, quam

totam immortalem esse vult, nosse octo intollert. Q.