De animi partibus secundum Platonem [microform]

41쪽

dirimio possint Nam dedit opem Eorix mutato proinit 1 Quas

igituri in animo cogit aton separarii poφgunt, minutBm inseΡRruribiles sunt,nea Plato nita dEscripsit, quasi ne vera Et loco et tem pis in primi usi discorpis fuisssnt AtqM quae partes alispeeius nen B-i unam i notionem l constituunt hausi agiti certo Ordine in unam naturam coniunguntur,' quasi antea se Tuinis suissesnti dam ratioctiquae inter has parto inter odit, similῖ modo explicatur, quo supra in IV libr. Justus homo est cujusvinteriori homu finespatum teneat, i sibiquB Eliquas partes ob iis te lacia o m Quum ianismimon um illud arium. libero ultrum umo vagari puteis initimp tantia oritur; hum vero lileonina Burs, eme tali aurhino, ultra terminos ac modum i progreditur insolentia Bur partunitas, quum langue a relaxxtur, mollities eluignavia quum in varii athimatis potestato innotur, adulatiq

niti Jam. quaerΘndum videtur, milii tandem sint haec tria ἴδη μγ , ae Fit animi Ao primum illud animadvertendum est,' - μερο Plato nondum mora antini mouitates intellexisse. Animus est simplicitolli principium vivEndi, instrumBntum in quo vivimus, id quod iso,ipse lotimina alia movini, Nondum thnim dispinetionem

42쪽

quo omnes ejus partos eomprehendit. Nihilo iminus iniuniversum extremae animi partes compamri possunt cum se ut'tibu cogittandi i et appetendi, quallia in recentioroin psycholo albi definiuntur,

vero Plato imaginasionis favultatem ne inseriari aliquidem par tibus omnino abiudicandam essa anget, qui Q AEuhetico nunis omnibus tribus sit. Certa imaginari in cupiendo, expcttendo i inest. λογιστικόν igitur Ra pars animi est qua eogitamus, , distamus; qua certis finibus propositis uimus et reliquis partibus in vinimponimus Appetitus iveros τὰ επιθυιι Σικον sive u est in

pars, qua cupimus et expe3imus, exuus. Propa tum est, insatiabilis, Varia SQ, secum pugnare. Semper, quaestus acri divitiarum studiosissima coerceri non pol t nisi ratione Θ τευ θυμοειδον parto. st Enim cupiditatis, omnia quae sibi: Obstent, B mi, RAEtionem ipsam tollere ac delere studere. δε .cii nisi liri. riti ut i . . Hii, ii Multo dis ilius est, sos e υρεόν, qualis sit, paucis definire. Noque est pecies appetitus nequa rationis, sed tertia animi Φars per seispeetanda. Sed rursus tanquam irrationalis pars let qui

tioni opponitur Incertum a medium Mocum into duos extremas partes tenere videtur Ἀλονος dieitur et rursum, ἐπιπειθης σέλδὲ φ ergo particeps aliquatenus nationis: Lili Quumui uia.'m1τικέ opponitur, αρχόμενος videtur esse tamen urina unucum ratione regit et impera o idithtibus.xl Si o Φm Hs-nΘmedius esse videtur inter exissimas animi amotiones, sed nusquam Plato hoc disert atque aperte signifieavit, multo ero minustiin dicavit, Θ eo consilio hano p t- adhibuisse, ut dissorientiae inter rationem e temeritatem minuendae inserviret. Neque meiqha de re disputasso vidatur Zollor. I. l. II. p. 340. Sod non arithmeticam mediocritatem tenet inter extremas partes,mita ut ad utramque eandom rationem habeat, utraque i equo iIlle

43쪽

vallo stes, sed multo propius accedit ad rationis naturam, simimilite gubernatoribus multo innitiores sunt, quam opifieibus. Temere igitur nuper Susemihi. l. II. p. 166 rationem et iram

eadem ratione et neeessitudine coniunctas esse ae reipublicae rectores et custodes negavit. ' ' / i

anim partem minimo respondere nuda sentiendi facultati, quam reeentiores statuunt animi sive partem sive affectionem. Neque enim audiendus esse videtur Steinbartius oper. ΡIt. V. p. 187 sqq), qui latonem ab illa saeuitate proficiscentem verbum in Graeco sermone AEtricte illam notionem exprimens, non inveni,se, ideoque vicissim signifiefitione verbi θυμου adductum esse putat, ut talem sibi fingore mediam animi partem, qualem finxit 'aelato Potius a comparatione, ' quam inter militum ordinem et hane animi partem secerat, prosectus maxime in media animi parto em notionem pressisse videtur, quae aptissimo cum militibus consere posset, dico iracundiam sive τον θυμον et se οργην. Itaque propria huius partis natura inprimis sita est in actione, in agendi studio, cum id, quod nune dicimus is esuhsεdermbgen spoliua patibile sit, neque ullo nomine cum militum ordine con- lares possites Praeterea sentiendi facultas omnibus tribus partibus eOmmunis est; nam unaquaeque pars peculiarem habe voluptatem Mulierus tu interpretatione Germanica τὸ θυμοειδές interpretatur ba veibens asilide.' Quod verbum licet magis urgeat ahendi notioneis, tamen multo latius patet. Quum iracundia animus afleetus est, perturbatione agitatus recto dici potest. Quid vero 7 Quum audaciae et sortitudinis virtus, quae in seientia posita est. in τε eri μω inest, num' perturbatione ani mus, ommovetur Etiam τε ἐπιει=μητικι perturbationes conveniunt, eaeque multo plures Et vehementiores, quam fi νμψVelut in eo exemplo, quo ὁ Ἀτμος frustra acerrimae cupiditati eadmerum visendorum obsistere narratur. Rectius igitur Zellorus tale parti Eliores tantum ac robustiores peritu bationes tribuendas vidit, velut iram, laudis imperiique studium. Est enim' Ovβος secundum gesserum oluntas animi motu excitata

de ustretvolle, Sille . So no hae quidem definitio omnem

comprohendit σου Θυμου maturam. Nam in voluntate non satis pretiatur agendi, notio, quum facultas tantum animi sit, qua animus se ipso acteundum suam sententiam et arbitrium ad agendum impollere possit Stoinhartius rigitur l. l. V. p. 3b illam partemvoeat animosam et ad agendum aptam paratamque V

quodam modo etiamrpatibilis est et interdum, quum cupiditates, rumum ad agendum impellero cupiunt, actioni resistit. Alio

44쪽

patet. Nam in IX. libr. diserte et copiose ostenditur, qui ex leoninae partis habitu insolentia importunitas, mollities animi languor adulatio, illiberalitas oriri possint. Quas affectiones

τον inusio malo moratum reddunt, atque inimicin potius, non sopium rationis Libero enim et ad suum arbitrium et recis et prat Θ to, θυμος gere potest. Praeterea in voluntato inest ius. liberar et onsilium intro, quod utrumque rationi est. Isuum que etiam voluntas eertam rem vult sive objeetum habε atqtotum idem paeno est, atqu appDtitio, quae Voluntate carere non potest. Ergo ne voluntas quidem omnino congruit eum τρονεμιῆ v hectequo Martin. l. I. II p. 99): Mauri mille des passion do ramo male et do elles da lyam semelle, aurioni inspalerii.re', o cacho la volonisi, qu'il ' pas hion distingulo in Platon). Similiter, atque Steinhart. Susemihi et θυμοει δε cetae epissis videtur, qui id his verbis l. l. II. p. 16 I desinu:

Qua definitio etiam minus nobis probatur, atque omnia, quae contra Stoinharti allata sunt in hanc quoque adunt. PTREterea Susemili utram qns inseriorem partem simu cum eo ors ortam demussi esse putat Qui aulam simul cum corpora ad ration m

studium boni et pulchri, id explicare praetermisit. Neque uti SeiRt una cum corpore inseriore animi partes nescio undo oriri demum et corpori nolescere, indicavit. Alio loco. II, p. 4503

rie iungen. ' At quum quis iniuria iacta, s puniri patitur ne que ei, tu se poena meiat, irascitur, num tum in eo statu eum

Itaque, θυμος eonsistere videtur in impetu et servore innimiι In cupiditatis notion plus inest, videliee et ἐπί, qua praepo-aitione significatur et 7 επιθυμία semper Et necessari tria EB tum finem et torminum directam esse, Semper aliqum tendere. Itaque o θxμος ad agendum autum impellit, nullo,snesi Pure sito, neque in uiole permanere potest aliam, μία ero agendo quaestum sibi ac voluptatem comparare vult. AErgo etiam cupidim

45쪽

latit voluntas et actio convenit. atque si in vera et M uo ειδες secundum Platonem accipiendum esse videtur In solo impe u et ardore animi situm est, in actione, qua id tantum adtur, ut huinq; vim suam ostendat et exerceat, omisso omni certo agendi ne. Itaque saepius του θυμου natura cernitur in argend civi sibi allata, denique in conscientia suae potentiae, ita ut omnia, quae actioni tuae officiant, rumoVere a me et Helersi alvd gi. Ac de quod integris moribus, innatum habet rudium pulchri et hvi, ad qu0d natura sua inclinat Quare ne cadauora visa τμntiare dicitur Quum Rutem. θυιεός plus sacer et cortos sines iii lagendo spectare Videtur, tum a ratione dirigitur in ipsis sibii meque terminum constituere, meque Viam, qua pro- gressi lim LMt, inventro potest Mussa ration Meep pro ire ρ osequi του θυμου est. Unde per Se sequitur, ut hae pars etiam audax in sortis sit et in militum animis pr-νφleat. lima ratione is θυμός oppositus est τι mor et eis ἡ φοβω. . . ItaquH hujus parte nititur sortitudinis virius . Seditia i sortitoine, tant- pericula audacter et sortiter subigem, sustinere potest quid autem sit periculosum, aut quando stquai perieulum sit subeundum, Ja de re ratio iudicium facit et sipraeeipit illi. Iu tantum o θυμός cernitur, qvod i soe ta rationis explet Quare iam . supra siguificavimus,

Plmonem, Ninpyration eivitatis eum animo humano adductum. BR Q, ut nun BRtis sibi constans, τῶ θυμω sortitudinis virtut Iribueret. Naui qRim rebus ardori et impetui animi. ivrimis, quami Plato iusti signum imprimatur, dico recta Ida, nodo,din negantia: eae a Mione: proficiscunt ' θυμος per a spec- . Mihi honori tantum e victoriae ludiosi simu est i, Assectionibus Et perturbationibus huius partis naturam comuneri, apextum est At non omnes affectus in eam cadunt, sed 'biliores tonium et robustiores, qui a conscientia potentiae suae

originem ducunt. I Qui asseetus et Oni et mali eis possunt,

RHue icto O MIAιον et recte et prave agere posse Vidimus.

. vero τὸ θυμόν si aeeaptum ab immortesitate, euius idem l-

46쪽

dtim Platonem natura sua primitiva ad eschrum et botii in

estiar ostendimus. Nam maxima potentia in ratione recte utanda et sequenda sita est, qua Vim noStram et cognoscere et

adhibero possumus. Itaquo ο θυμος ocius rationis. Sed moribus eorruptis, Vis homini insita ratione caret eiusque iussa ispemit. Itaquo Germanice cum Sehielemachero e Brandisio τον θομόν basi giferariige' aptissimo vocaveris. consulto iam aliquoties argumenta aliquot pressimus, utibus' demonstrasso nobis Videmur. Platonem unum atque indi . vlauum animum statuisse, cuius , singulas actiones partes noti naret. Inter totum animum ejus tu partes secundum Platonem. eadem' nobis ratio Intercedere videtur, atque inter substantiam

ejusquo qualitates, suas ab illa segregari nequeant. Praetorea hine AEtaro Videtur quod Plato semper' ita do singulis animi aetionibus loquitur, ut ad nescio quid obscurum Movens a principium reserantur, quod omnes tres animi partes quasi regat gusemet Neque enim το λογιωτικον μανθάνει, neque' ΙΗ'μός Θυρονται, neque νεπιθυμητικον ἐπιθυμεῖται, sod in me, in nobis, In homino i. e. in eius animo ingend principium situm est. Quum enim homo agere dicitur, animus eius intellegendus, quippe qui sit movendi et agendi sons a principium. Singulao partes instrumenta quasi esse identur, quibus homo l. ἡ: nimus . universus agit, quae agit Sie IX. p. 571 D. homo, dieitur prius quam obdormiat, animi partes huc vel illite dirigore , t atqno p. 588 C. haec leguntur.' o μαναθάνει ανθρωπος, εν Θυuουταιανθ ρωπος Sic p. 588 C. sqq. Nomo dicitur τὸ παντοδαπον θηριον i. o. cupiditatem reddere ἰσχυρον καὶ το λεοντα . i. e. τοπι θυμοπι τον δε στος ἄνθρωπον s. o. rationem Ἀσθενῆ ibi h ohyo . reddere dicitur. Ergo his tribus partibus subjectum aliquid ess '

videtur quod omnem tres rim se comprehendat, lenem quod omne agens principium sit; et partes, cim quas Plato animum dividendum censet, diversae vires, ἈωIultates, Iεις assee- tiones tantum unius re individui animi esse Vidontur . At altera ex parto nos sugere nequit, Platonem dedita opera demonstraia studere, quantum hae tres partes inter se diversa et oppositae

sint Quamquam Zellerus l. l. II. p. 39 non contoniam do-bebat, Platonem effecisse illas tres facultate non tantum aninia diversas agendi som3 vel modos, Sed re ex diversas, separa tas, veras partes esse. Plato demonstravit tantum, eunder a se eundum idem simul contraria, sacer et appetero es non . posse, nequo eundem simul et altera rationa gogitare et alter i. m.

altera animi parte prava appetere mequire Idm enim hol ausodem tempore i quod ad . manus . attinet, 4 movisio quodit ad pedes attinet, stare potest Nusquam igitur Plato, utrum re -

47쪽

aae vis. Si, station illas parvis soparatas putaret, aperto et M. sorte significavit. amen ex iis argumentis, quae iam attulimus omni possia putamus, Platonem sibi animum ro individuum, Husqn Parios sola cogitatione discretas finxisse. maximum igituritne edit discrimen inter ea, quae in Phaedone et ea, quae in rip. do animi partibus a Platone docentur.' Itaquo ut, qua in

m p. ' leguntur, 'recto interpretemur et intellegamus, neque ad phaedonem'recurrendum nobis est, neque quae in Timaeo dis-s ieruntur, ' anticipanda sunt am doctrina, qualis in rep. -- posita est per se ipsa Iara es perspicua esso debet, ut ad eam recto'. intellegendam nullo alio libro egeamus Atqui si sol de refi libros respicis, nullum argumentum invenias, quo an meae pluribus re diversis pstrii a compositum essε, mei defendas. Quodsi animi partes re separari non posήunt, necessario Sequitur, ut univorsiis animus sit immortallis, lieet id omnes sere hodis negent. ' in hanc quaestionem recte absolvamufi, ante omnia sin 'm dialogi geparatim consulendi sunt.' Itaquo, Timaeo

nune nefreto, quaei ndum est, quid Plato in rep. hae da o statuerit.' 'dam antiquit is homines odii in diversa sententias haede re discesserunt antem tempore omnibus probata es e ridetur O. F. Hermanes sententia, qua I. I. τὸ λογιωτικον μέρος τῆ Ἀροχῆς solum feenndum Platonem immortale ossis contendit. ΗΟo posito 'necesse' est, ut animus is ipsa dirimi distrahiqu)ε possit. 'Nequo ac d ro Plato aperto opinionem suam in Tep. onuntiavit, quod haud dubio secisset, si unam tantum animi par. tem immortalem ess voluisset non qnum iam per o proba . bil est, tum qUhnsdam etiam ostigiis indicatum ess putamus, quil llam hae do is senserit.' Sic ejus inquisitiones et sententas do virtutibus, quas paneis supra adumbravimus, ut univctristis anthius immortalis sit Hismagitare videnthr. Iam id ipsum,qnodetinferioribus sartibus virtutes 'non omnino abjudicari vult, probabilem reddit nostram raptitantiam. Praeterea fortitudo noeogitari quidem potest ανευ του Θυμου, neque temporentia νεντομωθυμ iminos Atquo iustitia ipsa otiosa plane a super.

VReancta est, nisi partes sunt, quas inter se consentientes faciat.

Quodsi igitur una eum eorpore inferiores animi partes interirent evariegeerent' et ad nihilum reciderent ros illa virtutes l-tita tum habebis sortitudem s0mpiternam sive ideam sortitudinis,

48쪽

illis temperantia , nullam iustitiae ideam, quo nihil uis .i Platonis doctrinare abhorre At diserto Plato animo post mortem corporis o iustitia et iniustitiam tribuit X. p. in 11 Q, quod timui quo fiori nequit sublata et una animi parte. Iam sero novo pro tunimi immortalitate X. p. 608C GILA Rssato im rgumento idem eolligi potest. Primum Onim PIMo simpliciter κηνφνχse, nequis unam ejus Partom aΘάνατον πραγμα vocat 'im ρῆν

νυχή immortalis disitur. Num igitur ullo nomine rob p

eet, Platonem postquani tam i subtiliter o copiose do unimi pintium natura os assectionibu dissoruit, tam indisigenter, ambiguis, oricum animum simpliciter immortalem dicturum suismi, quum amam tantum ii partem intellegi vellet Cur tandem in Timaeo planius et inoeuratius linc d xo disputavit, quam in res, si quius libri eteroquin muli subtilius scripti sint Neque nos mousint, 'tui contra disputavit C Fιi Hormann l. l. p. 9 hi verbis inam quod iidentidem simpliciter immortalem esse animam doceti, Mintam lanimam referri non magis eo sarium est quam si quis mortalem hominem apellat, ndo sequitur, ut mens quoquis, 'Rein illo est, morti obnoxia siti sive fertilem terram,praedices, ideo negabis, permultas jus partes steriles esse posse. aeo enim ita temere disputata sunt, ut illa viro egrino exeidere potui; f Vehementer miremur. Nam finge scriptorem vel philoso is milpbysiee δε hominis natura si de ratione qua iniser Eius mentem ut eorpus inter dat, subtiliter disserentem, ut quid utriusque sit

accurata reXponat num putabis sum hominem simpliciter aesori lam Vcinaturum esse quum mentem immortalem Ess viait Zi ac

Soriptorem d natura terea alleuius ita disputantem, ut diversas eis, nsgione distinguat et dilig te unam fertilem, duas reliq-Ssteriis deserit,at qais putaverit, eriptorem qui legatui dignum postea terram simplieiter sortilom vocaturum osso 2 quidem Umtonsm non eum ess oens o qui talem ambiguitatEm velim sobscuritatem vitam et nequiisit et noluerit. i. Iam Varo considerat rem argumentationem quae lineo sero ration procedit Pros Damianium et insitam vitiositatem neque alienum malumserum qu M-risAdplere posse. Animum uero minime sua propria nequitiis, nedum corporis interire. Ergo eum ess immortalem, et spmpi thrnum. Vitiositatos autem animi sunt iniustitia, intempernutis,

ignaVia stultitia: ἀδικια, et acu κολασία καὶ δειλία και ἐμμὶ θία). Inprimis iniustitiam Plato premit. Animi, inquit, morte

non iniustitiores fiunt. Quodsi autem rationalis pars re Ver Se-

farres a divers esse a siliquis partibus ἄδμω καὶ δειλία κ Rit ἀκολασία non esssint propria rationis vitia. Ergin gi Pinorationalia tantum animi partis immortalitatem probare. olitisseti illud tantum ei demonstrandum erat, eam sua propri' id sit*so

49쪽

la s. αβαθιg non interire, reliqua vero vitia et quais' in reliquM partes cadunt, cum corporis Vitiis eoniungenda erant, utpote quaen ratione aliena eam perdero non possentina Sin autem: Plato animum esse immortalem, dicit, quia suis propriis Vitiis. MO Perheat o deindo tanquam ejusmodi vitia omnia illa, quae modo

Enumeravi,' affert neeessario inde sequitur, ut eas prate omneS, ex quibus omnes illa pravitates originem ducunt l. e. totvini tri- partitum animum immortalem esse statueri Ceteroqvi nihil eausa suisset, 'cur Plato huic argumento adderet, fieri non posse, quin animus Vera et germina natura sua varius, diversu Suique

ipsius dissimilis sit. Neque enim saetis ad intellegBndum esse,

qui, quo aetemum siι, ex multis partibua oneretum iEt comoegatumnesse possit. At Titandem, quaeso, hanc opinionem qua quis ueternum animum discretum, diversum, varium Putate P

set, disere refutabat Nonne quia ipso intellegetat quodammodo pugnaro in quod tune contendit, animum ma immortalem,

aeternum ideoque, ut Platoni semper constabat, simplicem inu VBInialia multiplicibus affectionibusto contrariis, qua antea in animo linesse docuerat Itaque animus simplex e non simPl , Compositus et non compositus esse videbatur.' Sino igituri Plato sonias e videtur disserentiam et eontrariam inter unum es muri in antrio. Quo modo utrumques consociari posses. lianc qiu μ. MiOnom m est praetermisit quippe quae ad vinam addura via homine non possot. Hue etiam reserendum est, quod deinceps addit, nos in hac vita purum et integrum animum, qualis Per Sesiit, intellegere non possvi qui corpore alioque malo sit conturbatis et contaminatns. Hoc enim eorpus tantum, nee inferiores stulaui partes, Significari, elucet ex comparation Panimi corpore induti cim Glauco . . taque Plato aperte satelut se sibi conscium ESSE, quum non multum eerti haedo re scire possimus. Atque liberato

demum animo u corporei Plato, ait, vera ac sinceram Ruiministurarina, utrum Varius et multiplex, an simplex sit, intellecturqs

vie 6'lapparet, Platonem sano disseultatem animi nitatis eum partium di- ei linte eonfoeianda sensi s quod Zeller l. I. II. p. b41 tamar -- Vit 'Muuo aeutiua disputhvit a de re inlehelius 4 l. II p. 11 sq.), euii is erba iam supra p. 37 a 23ὶ Iaudarimus. Verum ideo ' ne-eess. est, Platonem ro diversas' partes statuisso. Est enim latoni lammmolle hd intellegendum, qui nus animus diversissimis ossis ffectus essa posai vero Stainhartius i. I. p. 263 Platonom animi imitatem βψmon.tra se et eum ea animi tripartitionem minimo pugnarct a dere est' tym esse, recte conlandit. Neque Plato, ut SteinhRrtio videtur animum p rimitus simplicem eorporis vi multiplicem fieri dixit, sed tantiam propriam oti naturam, natis sit dum Sorpore animus obse iraruch e -

50쪽

nos esse. S autem ejus assectiones tantum, quales in haec hv mana vita apparerent, illustravis- , Itaque Susemihil assentiri haudquaquam possumus, di centi I. I. I. p. 163 , finem hominis in eo consistere, ut 'ratio a reliqui animi, partibus omnino aegregetur. Quod fieri omnino nequit. A solo copore homo siva animus hen moratus liberari studet. Qui tandem, quaeso animus post mortem, ira ae eupidinibus ademtis, iniustus osso potast Quam dis ultatem ut tolleret, ad mirum artifieium Hermannus confugit l. l. p. 13. Ubi enim primum so simplicitate et unitate animi, qui ilex nulli partibus constaret ut in Phaedone sane deseribitur), solami ''tionalem partem immortalem esse, demonstravit tum, uv quu modo ratio errare possit et peccare, explicet, eandem rationalem ἀ- nullis partibus conatantem partem bipartitam esse oontendit. Ut emi in Timaeo in deis duo diversa elementa aequalitatem et inaequalitatam inesse doceatur, ita rationalem partem, quam paullo antea implicem vocaverat, eandem iam, ita mixtam ne eompositam haberi vult, ut mentia vis ad unitatem, opiniones et visa ad varium et multiplex rerum genus reserantur. Ergo rationali tantum pars immortalis est, quia sola simple nec commposita sit peccare vero Et errare eadem rationalis pars PotBS , quia ex duabus partibus mixta a composita sit. Nimirum temere confunduntur varii dialogi, qui diversas de hae re Rententias exhibent. In haedone et animus simplex individuus ex sola ratione constat solaque ratio immortalis dicitur nequB ideas bipartita sunt ut in se ταυzὸν καὶ θατερον recipiunt. In Timaeo vero nec animus simplex ex nullis partibus constans dieitur, et ideas iam in Sophista demonstratum est idenditaismet diversitatem in se recipere. Eadem confusione Varioruni dialogorum factum est, ut Horrmannus argumentum pro nimi

immortalitate in X de rep. libro allatum non intellegeret. Legas ipsius verba p. 12. I. I. sic disputantis: isAtque has ejus amgumenti vis est, quo lato in extr. reip. libr. immortalitatem animii ita probat, ut id, quod ne suu quidem peculjari malo in-ι' ire possit, omnino pereundi facultate carere olligat ni, autem animi propria sim stpltitia, ignavia, injustitia, intempe

rRntia, quas omnes, quum contrariis Virtutibus opponantur, in

sapientiae desectu niti consentaneum est; quod si ei homini pars immortalis habenda est, qua virtutes et iunii Recipiat, praeter sapientiae et insipientia sedem, hoc est rationem ullam eo referri eogimur. i Jam igitur simo anno credis, ratio sola sortis et ignava ratio sola temperans et interverans, rasio solii ta et iniusta est At si Pt ignem sequeris, Latii ιῶς R. itione recto institutus et ductus sortis, cupiditates Et ira a ratione