장음표시 사용
81쪽
yt EPISTOLI Caede signis phreniticorum ab illis HippocrateIgmutuales esse i f τ Κροκυλων φ κα ψολογειν
m ντων λυδ τή BMν ἐνπυμ ελαβεν. Uimius quoque loco iupratcripto Hippocratem primum signa illa letalia in aegritudine sapientiae de phre nutide prodidisse autumat. Iam hinc certo ceE-tius sapientiae morbum vel aegritudinem ab eo vocari, quae Graeco auctori, unde accepit, nominatur. Ita ergo & sapientiam usurpaverit capite praecedenti, etsi verba paullo obscuriora sunt, & intricatam contineant sententiam : atquς etiam morbus est aliquis per sapientiam mori. Quod Graecis verbis hic fortassean expressum fuerit : ῆ
munere videtur, multos nulla 'ia valetudine,nisi sella των φρενῶν ἐκμισοι mori. aliquando φρεν ι - πς ac sapientiae morbus acutis morbis superveni
aliquando per se morbus est, & moriunmr multi. per sapientiam, hoc est, φρενιῖκοὶ πλευ- G. Multa dixi, & nihil sonasse dixi. Tui facio iudicij, an scopum attigerim. Mea certe haec non est opinio, sed ab alijs jam expositam confirmare, quantum in me esset, optimum duxi, quia nihil reperiebam, quod esset probabilius. Vellem in alia re, quae melius mihi siccederet, experiri tibi liberet, quantopere me tuum feceris tam prolixa humaniatate ac benevolentia, quae in litteris, quas ad me dedisti, elucescit, omnibus relictis rebus apud
82쪽
QUaes TONES. ta ra omnes testarer, nihil me non tua caussa velli Perge itaque me amare, Vir clarissime, &, quo viam incepisti, cave his in medio cursu, cui auspicium dederis ipse, in amicitiae tuae sinum tendentem deseras. Vale. Leydae, Nonis Decemb.
ΜErito nominis tui splendore deterreret. Eruditorum praestantissime, iterum ad te scribere, nisi tanta humanitate ipsiis me invitare,& velut currentem incitare voluisses. Non literas modo mittis mero Gratiarum nectare imbutas, sed simul thesauruini reconditae eruditionis.Neque ego aliud expectare poteram ab illo, quem magnus Scaligor cui ad aeternam Acad malae gloriam quod merito' successisse judicarismon est quod vix pati pollis tanti fecit adhuc ades scentem, parcus alias aliorum admirator, ut d istiorem se perpetuo reddi a Iiterarum tuarum lectione ingenue fateretur. Si quis . illi poli o- . bitum sensius esset, quibus non modis, gratula retur, quo non gaudio, qua non exultatione, tibi hanc successionem ς Traheretur forte de isto Plinii loco in opinionem Mercuri dis, quem No ν tis
83쪽
M . EPISTOLI Caetis ad Eusebij chronicon eo nomine laceravit con- viiijs. Morbum autem per sapientiam eundemvifieri, qui seq. cap. Sapientiae aegritudo vocatur, & hanc certo Phrenitiden esse ex lignis, quae 'Plinius ab Hippocrate de Phrenitide mutuatus est, scripserram viro illi clarissimo, qui tamen ab illo δὶς λοὶ παισων discrepat.Ista nunc tanti viri judicio Probari, t. rationib& confirmari, vehementer gaudeo. an eo fortasse quis haerere posset, cur Plinius aliquem morbum dicat mori, sive mortem, &non potius dixerit, En morbus esiquis, per sapientiam aegritudo. Quae nonnullis hic de moro commenta placent mihi non fiunt verisimilia. Morus, inquit Plinius e Theophrasto, novissima urbanarum a Boium germinat, nec nisi exacto frigore : ob id dicta .pientisiima arborum. Ergo, inquiunt no mulli, ut morus non nisi exacto frigore germinat: ha & morbus aliquis, ut quartana febris, hyberno Mon invadit tempore ed autumno & vere. Posset quis, cui haec non displicerent,
mutana sapientiam in absentiam de podagra e plicare, eo quod apud Athenaeum scribatur moros aliquando annis viginti fructum non edidisse, &podagram populariter ita grassatam filisse, ut noniolum viros sed etiam pueros, virgines, eunuchos, mulieres is morbus corripuerit. Sed non minus
ridiculus esset,quam Medici,qui Epidemicam illam Podagram defectui mororum tribuunt, quasi ijs
inesset peculiaris vis prohibendi podagram. Magis
84쪽
gis miror, quod apud eundem Athenaeum legi, veteres Sternutamentum adorasse tanquam sacrum 'ει quod alij addunt, tanquam Deum. O Sanctas gentes, inquit ille, quibus haec nascuntur in hortis Numina, sed nonne hanc tines, quib', cum Iupiter εχων ἀω κεφαλην, unicam modo filiam C cerebro genuerit, quotidie, quot volunt Dij εputido plerumque cerebro ehciuntur φ Πολυμα- θεται Casaubonus hunc citat ex l b. III. de
ροατιωτ ,πανης μια ορμν-τον λον. Ex quo tolla se Θεοτης haec minus certo cotiligeretur, cum intelligi potia milites videantur Deum rogantes, ut saevum aliquod omen averte ret, vel stemutanti bene precatos, ut solebant hac sermula, Zεύοιων. Nisi testis omni este ptione major hujus ellet, Aristoteles, quF etiam caussam inquirit, Sedi. xxXIV. Probi. VII. Δια π
αuοι υ πο νοσουντων γνεται τουτο δίεου . Neutrum credo te admittere, cum sternutamentum symptoma sit, & non minus quam tusiis, aut gravedo caussam habeat, ut Medici vocant, praeter naturam, & revera stemutantes iurule quid
85쪽
EPISTOLI Sae. is l& non minus quam tussis, aut gravedo caussam habeat, ut Medici vocant, praeter naturam, & Te-
vera sternutantes simile quid patiantur Epilepticis. E capite quoque principium ducit Epilepsia ,
νοῦσος Hippocrati, non tamen Deus: & cerre alia huius appellationis ratio reddi potest. Febris Romanis culta non oritur a capite. Altero ab hoc problitenim quaerit Arist. cur Flatus ex aliis locis serumpentes non habeantur sacri, cum habeatur Sternutamentum ἶ responsionem concludit, quasi bonae indicium valetudinis panis optimae atque iacerrimae Sternutamentum adorare, beneque homines augurari.Sanitatem Deam habitam, & quidem IVP αεσβυτην μακαρων pati possum,hujus verbsigna in cerebro Deos quoque statuere, cum naquidem ipsa illa pars optima atque sacerrima,non . humo, licet animal adorandum & admirandum a sapientissimis Egyptiorum sacerdotibus appellatus,
etiam quando incorrupta est sanitate, Deorum c talogo adscribatur, inter maxime absurda ponet dum videretur, nisi tu, Clarissime eruditorum,non omnino antiquitatem insanivisse putares autoraeter rationem auxisse. . Coelitum populum, qui maior, inquit Plinius, quam hominum, cum singuli quoque ex semetipsis totidem Deos faciant. Quanquam a nostris minus quam ε με - οις & qui quasi herbae trestitiales,ut est apud Plautum,pauli isper modo sinat,& repente orti,repente occidunt, nullus Iovi metus , ne arctiorem Olympum
86쪽
in liberius tecum ago. Quod ut aequo seras animo, meque amare pergas etiam atque etiam rogo. V le. dordrechtiv. Eid. Ianuar. CIPIO cxxxHὶ.
QVi fictum sit, Clarisiime Bevemvici, ut meae
ad te.non pervenerint,quae tuis posterioribus - respondebant, ego vero dividari non possim: hoc tantummodo mihi constat, & doleo, tibi redditas non fuisse, sive culpa tabellarii id acciderit, sive famuli, cui eas tradidi, ad tabellarium perferendas,interim nollem certe id accidisse, quo merito posita parum diligens hujusce. ossiciliberarii cultor argui, cujus ego me semper superstitiosum observatorem Hosellus sim, modica ac legitima in his religione minime contentus. Si me talem veteribus amicis utque probavi, quid me facere oportuit,in istis nascentis commodum internos amicitiae initiis, quae cum alias caeteriis in re bus soleant teneriora esle,sic in amicitia delicatisi ma sent, & minimae etiam offense obnoxia. Re spondi igirurgespondiazim tibi, Vnoru amicisiime,
. de Punii luco em uagentio fassus
87쪽
8 EPISTOLI sae. non me mirari, si tibi non satisfece , cum nec ipse mihi, Profecto cum locum eum repetitis subinde vicibus sepius vexarim, nunquam meminime ab eo recedere fiduciae plenum, quasi qui quam prosecissem, τα σκληρα rheocriti, Veteres notarunt Critici, ut & Virgii ij, ex quibus expedire se non poterant, ita locus ille merito inter Ρlinij σκληρε recensendus. Non dubium quidem, quin sapientiae aegritudo apud eum cap. XXI. de eo morbo accipienda sit,quam Graeci φρεν nν dixere, qui & φνεκῆ, νοαις dici queat, ut lateris morbu η- μωρας. Sed in superioris capitis loco tota in eo disticinias vertitur, quod dicit aliquem etiam mombum esse per sapientiam mori. Quid enim moriatam per mortem definit φ Mulci moriuntur sine 'morbo, ut omnes qui morte violenta ac subita via vis eximuntur, quibus aegris esse non vacat. Co
rectiones o es illius loci Iibri veteres refutant, sed & magis ipsarum abs uditas, quae per se reselliatur. Si quid e flet concedendum, probabilius put rem, illud mori repetitum, ex sequentisdictionis stimilitudine , morbis adeoque expungendum', ut scripserit tantum: atque etiam alis uis morbus eri per Sapientiam,vi φρενίτιδ'. Ita iane Videtur ve risse verba Graeci inicidam auctoris, aliud agens, ut alia multa, cum enim Graeci φρενήρην Vocant etiam virum sapientem, putavit ille τῆν Φρενιτιν re- 'cto verti posse sapientiam. Inde & Sapientiae aegri tudinenν
88쪽
. QuaesT IONES. 7ἄeudinem capite sequenti reddidit m i Rεν,ν. Vt ut sit, vix putem, de alia aegritudine, aut morbo ii reuex11le. Haec aut similia de illis Plinianis verbis memini tum respondisse. De Sternutamento,
quae pars altera fuit Epistolae tuae, quid seripserim haud jam meminuitii, hae nihil posse addi ad ea,
quae doctissime observasti.De re constat,ueteres numirum Sternutamentum sacrum ac divinum habuisse.το λήm verb non adeo in promptu,nisi ratione eam admittamus,quam adsedi Aristoteles,quam tamen perite admodum eleVah& conlatas. Vtin om-.
ne omnibus captandis Simessiriosissimos tasse a liquos certum est,ad cujusque rei fortuito incidenti S ex transverso venientis occasionem aut hominuanimaliumque, prout faustus aut intati, varis ex causiis, quas sibi imaginabantur, occursem: ita in Sternutamento bonum omen videntur constutuisse, non alia, ut puto, ex caussa, quam quod ta tare ipsi videretur, cui hoc puenire ideo ac prese tibus adstantibusque faustum quoque esse s stim rent, quia res auctori seo fausta esset. In ominibus bonis, aut malis statuendis multa talia, ut dimisaginabanrur. Quod autem Sternutamentum Liuia1Mutarint ei, qui sternuisset, ex ipse Aristotele colligi protest.Qua in opinione, sive seperstitione vulgus quoque Galliae nostrae esse deprehenditur. Cum enim aliquem aegrotum sternutare audiunt, medicum suum ab eo dimitti aiunt Fortasse ex eo
colligebant, impulsionem illam & concussionem
89쪽
o . EPISTOLI sae. cerebri a spiritu fieri , qui vires te testaret
decubantis . vel adhuc existentes , vel ' denOVO Iecuperatas. Huic senex Theophrastus scripsit difficilius sternuere , ob defectumni nun vitium illarum naturalium ac spirituum. Bonum igitur illis omen visum est sternutamen tum, quia salubre sternuenti id putarunt. Idci . co& sternuentes salutabant, His salvere iubebant,quasi rem per se salutarem, faustam illis foetiti' . Lemque procedere precati. Plinius: Cur sternuen- res lutamus,quod etiam Tiberium Casarem, tristiqimum ut con sat heminum in pehiculo exegisse tradunt. Et alioquin nomine quoque consalutata religiosnιs pneum. Nempe ita salutabant, ut apud Petronium habetur, Salpe Gython. Dum haec ego jam credenti persuadeo, Gn thon collectiorisspiri, plenus ter con- sinuo itoternutavit, ut grabatum concuteret: ad quemniorum Eui jus conversussabere Gythona jubet. Niem apud Apulejum de itemutante: quod cum putaret ab ea profectum, flito Milone salutem fuerat alimprecatis. Eodem pertinet Graecorum mos, etsi non nomine consalutabant stemutantes, sed aliis vaebii salutem iis precabantur, Zeυ σωσον iace res vel ξω ειε ut alibi observo. Omnibus autem aeminibus & auguriis deos intervenire exist abant, ac quasi praesentes adesse cum illa offeren-' tur & acciperentur, putabant. Ipse ille Plinius nosor lib. Xxv ID. cap. II. Nam ei nutamento revs-
euri ferculam melisamye,si non postea gusetur aliquid,
90쪽
Quae S ΤΙ Ο ΗΕ S. 8r inter dira habetur, aut omnino non esse. Haec insiluere
illi, qui omnibus negotiis horisque in eresse credebant deos, o ideo placatos etiam pitiis notris reddiderunt. Omina igitur illa, & aaguria non selum a Deo praesente mitti ac offerri, sed etiam ipsum omen & M augurium pro Deo habebant. Hinc boni auguri serpentem, cujus occursus seelix habebatur, AEgyptij a. δαέμονα vocarunt. Alias in augu-xijs etiam serpentes lpectati veteribus, ut ex his Hesycliij constat, μωνοι ἐφις γεσκους γαρ λέγεταὲν πιις μαντειπις εχειν, s οιωνους ελεγον. Ad. Omnem porro boni ominis, aut augurii sibi objecti interventum solebant adorare, vel Deo ipsi, a quo immitti & offerri hoc omen cre debant, id honores exhibentes,vel etiam ipsi omi ni, si per se aliquid divinitatis habere videretur. Sic ille Xenophontis, quem citas, locus accipiendus : τῆτο 3 λεγοντ' -τῆ αανυτιά τις αι--
quod sacrum habuerunt, & quasi Deum, Nam in his loquutionibus idem ferme valet pro Deo habereru sacrum vel divinum habere. γονήθειον r. Nam & Graeci a Nιον pro Deo ipso pierunquinusurpant. Nero sub ianem vitae,cum undique omnes, & Galli praecipue, adverses eum conjurarent, levi ac frivolo auspicio in itinere recreatus dicitur