De particuvla an, Libri IV

191쪽

-ἰων φασιλέα και τους δελοος κατα τὴν Ἀσίαν δυνάστας, καθ οσον λαστοι δυνανται, προθυμως ἀνήμιν ἐπικοτρῆσοντας in his μιουν ἄν pro vulgato πάντα habet eod. Vrbinas. Idem, post Moerit μως omniti, ut quidem in hilaris vilis datis miseriis scripuli iam in

editione sua nihil de ea omissione adnotavi Et οτιουν ἄν quidem recte se habet, quod hic ἄν non ad participium

Pertinet. Duo αν autem quae sequuntur, nisi deleri placet, requirere aοristi participium videntur, quod quidemetian isti τιοι ἀν addi potuit. Recte scriptum est apud Demosthenem p. 128, 29. παλαι τις ήδεω ἀν σως ερωτησων κάνηται. Quae ibi Bremius ex eodem scriptore commemoravit exempla eorum duo codicum ope liberata sunt illa constructione de terito statim dicam. Schaeserus non liquere sibi ait, sed ἄν Ἀ- iuncta ex parallelo Putat. Id quomodo fieri possit, non video. Sed planaes res, quod simulatque inserpungas appares: πάλαι τις,

i δέως ἄν λως, ἐρωτήσων κάθηται Supplendum est

enim ἐρωτων sive τουτο ποιων. ille autem quem modo dicebam alie locus ita vulgo legitur p. 28LIT A ουδ' ἀν- τι γένοιτο ἔτι σοι πνευσοντων ἄν φ - - των 1 βαιων Alterum ἄν ame em est codd. quorumdam a

192쪽

LIB. IV. CAP. s.

καταπεσουριενοι , ἀλγεινοτερον ἄν καταπεσοντες ἀφ' Uyγηλοτερου Quamquam nescio an comparativum illud ὀ άν quadam negligentia in vitae communis uS etiam de re eri i ictum sit, in qua omittendum erat ἄν ut apud euinclem Contempl. I. P. 488 ξεναγήσεις γαρ υ ἱδ οτιμε ξυιι περινοστων, ως ἄν είδως ἄπαντα Pausanias I. 2I, d. ιππους πολλας καστος τρέφει, ώς ἀνουτε ες ἐδιωτῶν κληροις τη ς γῆς πιμεριοριενος, υτ τι φερουσηὶς πλὴν λης ἀγρίαρ, ἄτε οντων νομάδων Demosthenes P. bis, 30. καὶ θόρυβον καὶ κροτον τοιουτον, ἄν εnαι--υντές τε καὶ ουνηοθεντες ἐποιήσατε. P. I 352, T. καὶ συνέπινε καὶ συνεδείπνει ἐναντίον πολλων μαιρααμ δεος αν ἐταῖρα σῖ-. Rectius misit ἄν in iisdem verbis P. 1353,9. 354, 8. 1361, 16 27.

Caeterum non inutile fuerit monuisse emum qui pa ticipium cum α, iunctum saepe nihil aliud esse putant quam εἰ cum verbo lauis compositum. am non estia sculae vis, sed ipsius participii euam carentis particula. Vt quod est in ed. R. 46.

--ς τ αν, οὐκ ἄν ἀλγιναις πλέον,

dici quidem potuit, ει συβ ειης, sed non Propter ἄν ' Posset enim etiam si abesset ἄν quod est propter alterum ἄν positum. Itaque sere ubi participio iunctuin est ἄν additum est etiam verbo quod cum illa Participi cohaeret.

Quod si dicas, o si ἄν, - λγυνεις πλέον, erit id inconcinne dictum, quia non satis commode solvi potestin συθείης ἄν, καὶ ου ἀλγυνεις πλεον. Sic apud A sphontem p. 12. Reisk. 5 .1 16 Balc. quum leg retur, λυν δ' ἄν ἀξιωσεις με ἀποκτειναι, mallem Be verus ἀξιώσω dedisset, quo duci codicis unius scriptura ἀξιώσης, quam contra omnes libros mulasse ἄν in αλQuo clarius res Patini via in Isocratisi. 5. D. quod lina aliam ob caussam asserendum erit: si τοῖς ἄλλοι ἄν

πράττουσιν ἔπιτιμ ης. Id si Sic mutaveris, α τοι αλ-λοις πραττουσιν ἐπιτιιμάς, est id, ά τοι ἄλλοις, εἰ

πράττουσιν , ἐπιτιμῆς. Pone autem α τοῖς ἄλλοις ἀν

193쪽

DE PARTICULA αν πράττουσιν ἐπιτριι αρ. II vero non illud quod modo diceban , significabit, facturis, Vel Iacere volentibus, i. e. α πράττοιεν M'. Nimirum sallax quaedam ratio istam opinionem peperit, ἄν pateticipio iunctum signuficare idem quod, cum verbo finito. Nam ubi verbiunparticipis adiunctum cum ἄν consociatum est, sane articipium cum αν ita verti potest, sed non tamen quia ἄν

ei est additum, sed quia, si principale verbum per ἀν---duionalem sententiam praebes, etiam paries esus sententiae tales sunt in Lysistrata v. a10. καὶ πολλάκις ἔνδον ἀλουσαιήκουσα ιεν ἄν τι κακως μῶς ἔ-λενο ιδεο - θα

πραγμα. Et istud ipsum Isocratis, si sic dicas, τοῖς ἄλλοις ἄν πράττουσιν ἐπιτιμωνὶς ἄν. Contra recte cum κἄν, Prin cipali verbo sine conditione posito Soph. Tracti II07. ἄλλ' um τοι τοδ ιστε καν - μ μιν ων,

κἄν μοι Αρπων, την γε δράσασαν τάδε

χειρώσομαι κἀκ τωνδε. Nam sensus est, χειρωσομαι, καὶ ἄνω μηδέν in καὶ μηλ -ποιμι, χειρωσαέριην. Non ut autem ἄν participio adduxim ves miles, ad quod intelligendum est, sic explicari posse ui misiunctivus substituatur, qui modus, si pra dicium, non solus per se construitur eum ea particula. Itaque e. c. - 4 ἄν non poterii dici pro ἐὰν σορος - ὀ sumis ἄν, pro ος ἄν ουθῆ, qui non Θι- es dies εἰ συθῆς ἄν, ὁ συθῆ ἄν. Aliud est ουν ἄν, quod quum Schaeseras apud Demosui. p. I92, 22. in ius

verbis υπέρ γε τῶν δικαίων καὶ πολεμειν, ἄν του- του δενὶ και πάσχεινάτιουν ἄν οιεσθε χρη ναι, nisi deleatur, sic explicandum putat οτιουν ἄν ἡ Ροtest id qui- deni fieri, si verbum illud vere omissili iudicandum est, at veri tamen similius Esse arbitror optativum Potius in

illa formula intelligi, τιουν ἀν χρείη Sic P. 23I in πρωτο μἐν,μεις οντο διεκειοθε, δετε Φωκέας μἐν βου- λεσθαι σωθῆναι, καίπερ υ δικαια ποιουντας ὀριοῦντες,

194쪽

LIB. IV. CAP. 4. -

Quicumque verin modus mimo emisia vi mi es eum, iis quidem conditionibus, quae Propriae Mint, Arimi οὐ- is nivei ex praecedentibus seque tibiisve cogitatisne repetatvi , vel, quia alio modo Palatqvid supplendum sit, non indicetur iis opus esse. Dem smenes p. 552, 23. χρῆμνος Iςπερ ῶν ἄλλος τις αυτωτα προ τουτου, ellicet εχ νησατο. 578, 28. υδεὶς ορτις Ουκυν. Repete ex praecedentibus παρεσχεν siris Io. Mi τοινον τουτοις βοηθειν μοίως ωςπερ α αυτω τις ἀδικουμένον , scilicet βοηρήσειεν. 659, 24. καὶ μῆν καὶ χρυσοις τε ἡνοις ἐστεφανουτε , ου ἄν, εἰ ἐχθρονηγεισθε. Repete ἐστεφανουτε. - 2. φέρε γαρ προς

uini libri qui . Euripidis Alc. 181.

195쪽

D e , repetito. Pera vigarum est, o, lndicativo et piatis Micium uerari, ui bis terve in eadem sententia postium inveniatur. Eadem raso cadit etiam in infiniivum ei pariiripium, quia hae verisi partes nihil visi conversam ex indicativo vel vi livo orationem continent. Sed id non temere neri posse, sponte Meti Sunt autem duo modi, vibus repeti ἄν

Potest, unus, quum Pluribus verbia interpositis 1b eo verbo quieum coniungi debeat longius avulsum est, quam ut non videatur concinnitas orationis repetitionem requirere, alter qui est longe frequentissimus , quum in parte siqua sententiae iteratur. Plane enim eadem huius partieulae ratio est, quae est negationum. Etenim quemadmodum quum

ad istam sententiam pertinet negatis, iterari in partibus quibusdam solet, ut oti ἔστιν Ουδείς, sic etiam, quum tota sententia conditis talis est, refertur ea conditio etiam ad

paries us primarias. De ea re dixi ad Viger. p. 814. seqq. Sunt autem paries illae inles, ui addant aliquid, quod illa mi palis sententiae ratione ametatur. Id modo es participium, ut in ed. R. 828. - ου απ' μου ταυτα δαίμονος τις ἀν

modo conditio aliter expressa, ut in Electra v. 333. ωςτ' ἄν εί θένος

et in Antig. 466. δε αν ει τον ἐξ εμης μητρος θανόντ' ἄθαπτον ἐσχο/μην νέα , κείνοις ἄν ἡ λγου ei in ed. n. I M.

196쪽

Harum rationum ubi nulli locus est, non potest iterari αν. Itaque ahSurde legebatur in Phaedro Platonis p. 2 6. B. ἐφ οι δὲ ἐσπουδακε, τῆ γεωργικῆ αν χρώμενος χνη, Πειρας-i το προς ῆκον, γαπφη ἄν ενὰγδOo ιιηνὸοσα ἔσπειρε τέλος λωοντα. Recte multorum fide librorum delevit prius ii Bekkerus. Neque enim duae hic

sunt notiones, sed lina χρῆσθαι γεωργικῆ. Vide mini ad Soph. Philari. IIR

197쪽

Caeteritin haec iteratio particulae in primis usitata est Atticis. alius iiivenitur apud Herodorum, raro apud epicos, ut Odrss. 33. Sed epici aliud sibi proprium habent, ut coniungant αν κεν Iliad. 3 . m. ουτ κ' Αθηναίη λαοσσοος. Quae patet ob negationis accessionem esse eo incis. Sic

etiam Oppianus Isai. IV. 6M ουδέ κεν ἄν τις

Scriptor Lithicorum,. 2 T.

Et πως κεν ἄν aximus v. 2 T. et καὶ δ αν κε v. 303 Quin etiam cum coniunctivo ita coniungunt ἄν κεν, ut hae Particulae pro una sint, III nil eo factum puto, quia x ex

καὶ natum es Ηοmeriis quidem in formuli οφρ' ἀν μέν κεν Iliad. x in ὀφρ' ἄν με κεν ορα 'Aγαμεμνονα, ποιμένα λαων. Vide Od.4.36 . ,2 259. Sic se κε ἐπῆν κε construx mini Apollonius Rhodius, Theocritus, anetho. V. Selia

ser ad 1-Ur. XXV. M. Blud ἐπήν - resutilenduin Solom apud Plui relium in viis eius c. a. Isidium ab his dissest geminatum ἄν quod Elnasi ius ad Aeschyli Prom. M. iure negavi Moniunctivo consoriis. Cur vero Quia, ut libro II ostendimus, hic

modus verbi non per se adsciscit ἄν sed a pertinet ad vocem ex qua pendet coniunctivus. Huius votis ea Particula significarum quum mutet, dissi est in tali sentensa

198쪽

quod repeti possii. Neque enim ad praedicata periineium sed ad ipsam conditionem ex qua pendet sententia, ut λήν, ἐάν - αν Quare etiam quum haec per viativum in obliquam irationem vertuntur, non potes iterari αν. Sed est iamin, - --, quaedam singularis ratio, qua videri potes etiam cum coniunctivo opinium vim αν, ei a re vera non es repetitum. Apud Aristophanen in Eq. II07. scriptum est,

Omittit Suidas duobus in locis prius αν, quod miti non PoteSt. Corrigere studueriint versum Elmsteius in us.

i. m. p. 362. Reis us Conieci. I. p. I 88. eutrius coniectura miluis iis probabilis videtur. Sed scribe dum ruis, οποτερος ἄν σφῶν εο με ιἄλλον ἀν ποιῆ. i. e. ποτερος αν, ἄν ποιῆ μἄλλον εὐποι E dem prorsus modo Thu dides VII et πρέσβεις τε λιοι των γορ-οσίων Γ κορινθίων ἐς Αι-εδαί-- κοὐ Κορινθον ἀπεσταλχῖσαν, πως στρατιὰ ἔτι περαιωροτροπωφῶν ἐνάλκασι πλοίοις φάλλω οπως ἄν προχωρῆ. Nam hic quoque nihil nisi verbum repetendum est. Audacius hunc locum tentatum arbitror a Schaesero ad Demosth. I. p. 815. Sed vitium repetitae cum coniunctivo

Particulae eximendum est Iraximo v. 598 ubi legitur: - ει κώ-ιαρινοῖσιν ἐν ἰχθυσιν αἰθροπολουσης ετηεμο ριήνης μους οἷ-αιίττι καὶ γορος εἰς παλάμας κεν ἔχοι.Aberravit ab recta via Dorvillius ad Char. p. 49. 658.

199쪽

Quemai modii in uir Iitur L in una sentetitia ita in oratione niembris quihu Silam distincta non raro iii uno tan

tum membro Ponitur, in altero autem omitti Quod si

quaeris qua seminat, o, ipsa monstrat, ne demum P se, se uiruinque me mini ad commini quiddam referri licet, inui, si praemilia ἄν, ad utrumque verbum Peret tineat. Sit nobis pro fundamento huius disputationis illud Xenophontis in Hieronea, Id πως γαρ ἄν τίς ποτε εραμαέσειε τοραννος Ἀρημαπα ἐκτίνων σοι ἀφειλετοχληιους ἀνωτάσχοι οσον δ' ἐδεσμευσεν φοσους κατώκτανε πως δε ανἀς ψυχας ἀντιπαράσχοιτο ἀποθανου- μώας Prius πῶς ἄν ad duo refertur verba, ideoque recte

et ordine factum, ut sequente deinde divisione, neutri de duobus quae proxima Sunt vel his, εὐαρκεσειεν Et άροι--πάσχοι additum sit, etsi potuit addi utrique Sed quod deitule equitur πώ e, inversa rationis forma novam inci- Pit sententiam, neque est Pars praegreSSae itaque etiam suum sibi ἀν adiici postulat. Nunc videamus alia. In e

dem libro II, II. scriptum est: λπε- μονον φιλοιο ἄν, ἀλλὰ καὶ ἐρρο οπ' ἀνθρωπιον καὶ τους καλους ου πειραν, ἀλλὰ πειρωμενον π αυτῶν ἀνέχεσθαι ἄν σε Moι Scilicet id est, χτ' ἄν ου μονον νιλοι ἀλλὰ καὶ - Altera nova sententia est, novum sibi ἄν vindicans, καὶ δέοι ἄν σε Sequuntur Prorsus similia φοβον

δι-- ἄν ἔχοις, ἀλλ' ἄλλοις παρέχοις ριή τι πάθος

ἐκοντας δὲ τοι πειθομένους ἔχοις ἄν, καὶ ἐθελουοίσου προνοουντας ε fio ἄν I. e. φοβον δ' ἄν - ἔχοις ἀλλἀ παρέχοις Sequiis uermi nova sententia cum suo

, quae in duas paries divisa, etiam in altera parte ii bet ἄν quo poterat carere. Paullo dissicilius iudiciun est de proximis ver his ει δε τις κινδυνος ε', ου συμμάχους μονον ἀλλά καὶ προμάχους καὶ προθυιιους ορωνὶς ἄν, πολλων si δωρεων ἀξιουμενoc ovat noρων δε τροτο-ων τρονεῖ μεταδώσεις, πάντας μεν surruιροντας

200쪽

LIB. IV. CAP. α δ um ἔχω ἐπὶ τοῖς σοῖς ἀγα is, πάντας ει προ των σων ως περ των ἰδίων μαχομένους 'σαυρους γε μὴν χοις πάντας τους παρὰ τοι φίλοις πλουτους Addenduin post εχοις censuerim ἄν Schaeserus, remius, Reifigius, alii,

Iiec ille robabilitate. Non videtur tamen necessarium esse quia hoc in mente habebat scriptor, κινδυνου δ' ἀνάντος μάλιστα ιι ἐν αυτους προθυμιους ρωὶς θησαυ- ρους γε μὴν χοις τους αυτων πλουτους. Minus explicate de hoc genere disseruit atthiae ad Eurip. ippol. 468 p. 44. qui quum negasset, illam rationem quadrare

in haec Sophoclis Et aso.

vide quae ad eum locum ad in L Adde Oed Cotis . τίνοι ἄν, τει τουνδικον περιβλέποις. Sed haec quamvis ingeni possim exemplorum multitudine confirmare, satis sit quomodo iudicanda sint indicasse.

De οι locatione particulae αν. Reliquum est ut dicatur de collocatione particulae ἄν quae nonnullis in reneribus loquendi vel insolentior esse vel aliquid videtur perversitatis habere. Quum articula illa sit in iis, quae non possunt in ipso poni Oratiotiis Prim ripis, quumque natura sua ad aliud verbum reseratur cum eoque sit coniuncta, consequens est proprium es locum esse sinum post eam vocem, ad cuius notionem constituendam aliquid consert. Itaque primo, quod ad consociatio nem eius cum coniunctis aulaei, quoium ad huius pese statem mutandam nihil conseri, non postsi post comunciivum poni, sed ei est oes adiisenda, a qua regitur eo iunctivus. Itaque εα, ο ἄν, et quaecumque sunt huius

generis alia coniunctim ponuntur, nisi quod quum non in unam illa vocem coalescunt, coniunctio interPoni Potest,

라틴어 텍스트