De particuvla an, Libri IV

161쪽

De illa particularum Malium mini optinuo et parincula αν Onsmici ne quae reseriti ad eum nem, ut quid possit fieri, infrix explicabitur.

De Optativo rectae rationis sine ἄν.

Venio nunc ad eum optaim usum, quem supra dixi rectae orationis speciem habere, quos eo nostra ipsorum cogitata sic enulleiamus, ut lo distinguamus cogitantem ab loquente. Habet is auten ipse per se sine particula αν quattuor formas nam Vel optantis est, vel iubentis, vel volentis, vel vinantis.

Aique viatio natura sua nilii est nisi cogitas res, quam, quum non sit, esse cupimus. Ea necessario caret particula ἄν, quia quod optamus ianium abest ut condisone aliqua restringi velimus, ut ipsum habeamus pro eo ditione, qua impleta bene nobis sere speremus. Unde

multae optationes etiam cum articula conditionali proseruntur: ει μοι ξυνε' ς ε γοντι μοις τἀνευσεπτον αγνειαν λόγων ρrto τε παντων : i. e. si tu fori, bene mihi sit. Idem est ειθε, oriun ex ει θεε. Plerumque autem sine particula conditionali ἀδοντα ειν με τοις ἁγαθοις μι- χειν Qualia sic puta dici liceat mihi i. e. sum licere bonorum consuetudinemur tum bene sit. Sed hoc t

tum genus, quod optatione continetur, tam Planum est, ut non 'vus si exemplis. Vnum tamen asseram, quod in eo tectius recondita latet optatio Achilles Iliad.; M. Spercheum alloquens, cui comam aluerat, quam minoriimela est consecraturus, ita loquum :νυν δ' ἐπεὶ ου νεομαι φίλην ἐς πατριμ γαιαν, ΠατροκλφἈρ- ηομην πάσιυμ φέρεσMMOpiat enim, ut per Spercheum sita liceat, quam huic nutriverat comam, dicare Patroclo. Quamquam id etiam Delim dare dicas. Illud tamen tenendum est, vicos veteres, qui liberius Particulariti utuntur, ne in optando

162쪽

μίμνως, quo spectatis in uno codicum Vindob. Hoc dicit etiamivirulius iba maneas. Proxima optationi est iubendi significatis, quae nunc Precatione eontinetur, ut in Philocteta, 'Tπν' δυναις άμης, πνε δ' ειγέων,

ἀλλ' ει δοκε σοι ταυθ' υπα τις ἀρβυλας λιοι τάχος, πρόδουλον ἐμβασιν ποδος Aristophanes Vesp. I 31.

Herodotus VII. 5. ἀλλὰ τλιι, νιν ταυτα πρησσοις τάπερ ἐν χερσι ἔχεις. Quo tamen loco quidam libri ἀλλ' Αι. omiunctissima est voluntatis significatio, quae in

163쪽

prima potissimum persona elucescit. d. n. 383 Muno Telemacho insidias struendas censens, ita loquitur:

δασσάμενοι κατα μοιραν ἐφ' et μέας οἰκία δ' αυτεκείνου μητέρι δοθιεν χειν, iδ' ςτις πυίοι. Coniunctivi adlimissionem contineni occidi enim et machum, pesque eius dividi, id est quod iubes. De P -οpe vero iam non praecipi quidquam, sed proponit, quid fieri cupiat domum matri erus dari Desim Iliad. o. 45. Iuno laxi de Neptuno dicit: αυταρ τοι καὶ κείνω θω παραμυθησαίμην τῆ μεν ῆκεν δῆσι, κελαινεφἐς ηγε ιονευηὶς. Velim sim sucidere. Quod non esidia dubitanter dictum, ui si αν. esset additum, qua pauscula conditis aliqua sun sicaretur, ut in eadem oratione as. γ θ' ἱερῆ κεφαλή, καὶ νωιτερον λέχος -των κουρίδιον, το uis ais αν ἐγώ ποτε μαμ ομοσαιμι, Non temere iurarern, nisi Dera dicerem. In rimis aptum est huic discrinita illustrando illud Theocriti XXIX. 37.

Quum nonnumquam vel propter librorum discrepan tiam, Vel propter geritetitiae rationen dubium videri possit, utrum nudus optativus, an idem modus cum Particula Disiliae by omla

164쪽

cita conitinctus, an coniunctivus praesen debeat, paucis declarabinius, quid hae iscendi lamiae disserant. Atque ut a coniunctivo incipiamus, is deliberiuitis est,

ut in Eumenidibus 91 82I. quid uom quid me μοι Deliberatio autem quum ad

agendum speciei, refertur coniunctivus necessario ad sutura subestque ei haec sententia noeso. Alia est opi sui ratio, ut apud Theocritum XXVIL M. καὶ τί, φίλος, ρεξα μι; quod illic quiden vertendunt est quail facerem Id vero

non est deliberantis, sed iudicium exiluit e Itis, subiectam que habet hanc sententiam non puto. Iudicari autem depraesentibus et praeteritis non minus quam de futuris potes Quare optativi usus nulli est tempora adstricius. Hinc

sit, ut, quum de praeteritis loquimur, necessario sit opi iis utendum, quia de his iudicari quidem, sed non de liberari Dis in Aeschyli Supplicum inutis: Pale autem, si reciam orationem restituas, non ubique posse esus verbi, cuivi viativum positum videmus, in t casuum adhiberi. V hoc ipsum τι ρεξαιμι recis tione dictum non est τί ρεξα, sed τι ρεκτέον ἐν Sed

si quaeras ποιήσειε oveto; fecerit istud tum vero licebit recla oratiorIe ilici, ἐποιησε τουτος imirunt hic de facto quaeritur; in illo autem exemplo de recte faciendo: ut ibi quoque eiusdem verbi indicativo uti Possis, modo sic dicas, v ορθω ερεξας an illud τί ρεξαιμι re Vera nihil est nisi coniunctivi in oratione obliqua cum optativo commutatio. Tertia ratio est optativi cum particula ἄν coniuncti, ut Iliad. τ sinon τι κεν ρέξαιμι iquae quod vi sivum habe ipsa quoque est iussirium e

165쪽

qim enus, sed, quomam additum est αν, de re ex aliqua conditione suspensa, ut sensus ut, rem puto, nisi quodam conditione, id quod licet etiam sic exprimi, non pus posse. Nam quod Dies vel non potest fieri, ex conditione aliqua pelideat necesse est. Id igitur recta ora ne sinas, ἔρεια αν, ου; - non ferissem. Ex lus sunt coniici potest, novirumquam his sorinis omnHbus locum esse. Vt in Aristophanis Pluto v. 3τε ὁ μακλεις, φέρε ποῖ τις ομ αποιτο ταληως γαρ - ἐθέλεις φρασαι.

Qito loco si cum cod. BOrg. legitur ποῖ τις ἄν τραποιτο, sensus est, quo quis se vertere Imssit', honnte mansic hinwendens Coniunctivus significaret, quo quis severtat wo sol man si h hinwenden Vulgata vero h minis est secum cogitantis, quid vel ipse vel quivis statuat

de dictis illius, quem tergiversari credit quo quem severtere quis censerat 'ris,mochte mari mo hinwendens Eadem ratio est,. 438. ubi qui purii scribuni, deliberantem sinunt Blepsidemum. Idque etsi non esi in libris, amen aptius illo loco videtur. Sic etiam apud Demosthenem in Lepci 4M 21 quo Ioco optativi caussa utitur Reuigius, praestat quod ex alia quot codd. dedit De erus: i ε ιιν δ' ἄν ς ἐν ἄπαντι

τω χρόνον τουτ' ἔχοι δειξαι γεγονος, ιυς ινεκ' ἐφημων πρωτον καταδειχθη τοιουτον εργον Recte ero

apud Sophoclem Ant. 60 . scriptum est, τεαν, κει, δυνασιν τὰ ἀνδρωνυπερβασία κατάσχοις

bi graviter errarunt, qui κατάοχsi reposuerunt. Non enim hic deliberasom, sed opinioru locus est. Recte etiam apud Demosthenem in or ad horm P. II, I legitur:

166쪽

LIB. III. CAP. 1.

δ ει τοσαυτακις ἀγωνιζόμενος δικαίως καὶ νικήσας πάλιν δοξαιμι δι ἐκεῖνα ἐκπεσειν Non mutassent Inri docti

δέ in ουδέ, ne quid de Stulteri conatu dicam, si vidissent, postrema Verba per interrogationem proserri. Sed in Er sic Demostheni tribui p. 404 17 quod legitur, φνα εικάσειέ τις θνητῶν, λάθανατον-- δοισιν ἐργάζεται ποθον eis recte dictum est hoc sensu, -'-- paraturum quis putet tamen non contenderim non aut scriptum esse cum particula αν, aut potuisse scribi Μulio illincilius iudiesum est de iis locis, in ilibus hine interrogatione nudus positus est optativus, quod seretam tenue ac subtile discrin en est, ut non multum intersit, utrum addatur ἄν an omittatur. Reifigi uin quidem in huius rationis explicatione ita a vero aberrasse puto, ut quod de addita particula dici debebat ad omissam transtulerit. Quam ei in conditionem intelligenda in existimat, quum omissa est Particula, ea non nisi quum additum est is,

intelligi potest: si quidem omnino hanc vidimus illius Particulae naturam esse, ut ad conditionem aliquam reseratur. tia quum illud osesii l. s. ἔστι δ' ο παις περισαμος ἐν.κοσι πάσι ειάθοις νιν,

sic interpretatur inter quosvis viginti noscas, si modo noscas: non animadvertit, id licendum fuisse μάθοις ἄν. Nam si in nudo optativo ea quam vult sententia IleSSEt, plane aliut dixisset Moschus quam volebat ΝΟ enim certissime, sed si fors fert noscitiar qui noscitur, si modo noscitur. Atqui oschus non Iortasse noscas Amorem,

sed noscas Opinor dicere voluit. Sed quos in laque sese implicuerit eisitus illa quam proposuit ratione, vertissime eognosci potes ex iis, quae p. IV. dicti H cum illud Iliad. 303.

μεγα ῶπον, χυ δυο γ' ἄνδρε φέροιεν,

167쪽

160 DE PARTICVLA αν sic esse intelligendum, i τινες φεροιεν, δυο, vis Gροιεν, illud autem Iliad. α 2 I. κμοισι δ' αν ουτις των, οῖ νον βροτοι μῖν ἐπιχώνιοι, μαχέοιτο,

non Potui98e missa articula dici, quia sic aut hoc cogi taretur, ει τις μαχοιτο, υτι μάχοιτο ἐκείνοις, aut hic sensus Prodiret, ει τις μάχοιτο ἐκείνοις, υτι μάχοιτο δειείνοις, nemo non videt ita disputa n esse, ut, prouuquis velit, aut ex priore loco demonstriae possit, in altero delendam esse particulam, aut ex secundo loco ostendere

addendam fuissein ore. Nam si eodem modo, quo de hoc posteriore loco statuit, priorem interpretari volemus, duas habebimus Per assententias, avi εἰτινες φέροιεν ουτινες φέροιεν, - ει δύο, φεροιεν ου διογε φεροιεν sinpost riorem locum eo modo, quo de priore sentit, explicabimus, recie illesehabebit, evanescetque quam omissione particulae

nasci putat perversitatem: - μάχοιτο ἐκείνοις, τις των νυν μάχοιτο Cur itim tuum ii altero loco urgeat additum praedicatum δυ γε, lic, ubi additum est etiam significantius, των οἱ νυν βροτοὶ ισὶν ἐπιχθονιοι, Prisnon addito habeto Denique quid talibus siet, quale hoc est, Iliad. φ. 2 4. ἔπειτα 1 αἰ- παθοιμι; Quod ex ipsius praecepi quum sic interpretandum sit, εἰ τι πάθοιριι, πάθοιμ τι quid id aliud est, quam quod in omnibus verborum modis locum habet Νam etiam π De quid aliud si quam uitii εἰ πάσχω Itaque sic

potius existimandum est, nudo viatio opinionem sine condisione, viativo cum particula αν autem suspensam ex

condit ne aliqua opinionem sumsicari. Idque vidit etiam missuae ad Eurip. Hippol 468. Atque illa quidem sormaepies Diis imum sunt usi. Homerus Od. 231. ρε- θεος γ ἐθέλω Mia τηλοθεν ανδρα σαωσου. Vide ibidem 3Is. e. 22. 386. Iliad. . 246. 556. O. 45 is D, 32I. . . 274. s. 2I3. Duo huius generis

168쪽

LIB. III. CAP. 161 exempla, quod iis Miter sentire video Reis um, psis verbis adscribam Iliad. g. 340. ἐν πορι δὴ βουλαί τε γενοίατο μηδεα, ανδρῶν. quod ille p. 134. per litterrogatioliis figuram explicandum

censet ea IIon Pus esse satis docent caetera quine memo

ravimus exempla. Et Iliad. n. 426. ουδ αρ' ἔτι δῆν ἀλλ λοις πτωσσοιμεν ἀνῖπτολυιοιο γεφυρας. quod P. 130. nescio quo lapsu solaece dictum ratus, secuui eo homine reprehendendum si πτωσσω/ιεν scribendo. Sed od. - 314 scribendum: ολον δέ, θω καὶ κτῆριατα δοίην, αἰ ἐθελοον γε μιένοις,

Vulgo ει ἐγώ - codd. nonnulli δέ, θω. Sic etiam Od. a.

103. recie Isari et unus indobonensium: ubi vulgo μεν γε καὶ ως Particulae, καὶ iunctae reperiuntur etiam alibi, ut ΙL . 235. 13 I. 37s. 546. Od. 332. . 303. 334. et κεν καὶ 1. 339. Vel ex his apparere uio, quod contendit Helsigius P. I 23. naitti ἄν, ubi quid notheticum ita ponatur, ut ab ipso qui

loquitur non certa ratione, sed ii Odana cogitandi arbitrio sit sumptum, ut est obscurius dictum, ita ne satis quidem verum esse. Exemplarum autem, quibus utitur, alia

recte se habent, in quibus opinionem indieat optativus, alia vel optativum viantis habent, vel alias ob caussas ab hac disputatione remoxenda sunt. Et illa quidem, quae vianionem significant, haec sun sinpli. q. 10ST. ἀλλ υκ ἄν μαχεσαιτο χέσαιτο γάρ, ει μαχέσαιτο.Pind. l. III 8I. κεινος ει ην. Nam κεινος εἰην, quod probabat Ressiius, id ut optantis esset, hodie ipsum iam improbare credo in XL M.

169쪽

IM DE PARTICULA ανουτ' ἐριβρομοι λέον

eis l. -τω καὶ νυμφα γαμε - ἀκαχοιτο. et hoc postreinum quidem mirum est a I eis igio non magis quam a Poppone in diss de particula ἄν intellectum esse. Quod si ad γαπιθεῖσα, quod non est idem atque γαμηθεισα, attendissent, vidissent sensum esse ui es tum pium expetiti Dat. Idem IV. II. πεισαι τοι ἱλων καὶ Q. λυκος αυτ-α λυσσῆν. Ad idem genus etiam illi sunt loci reserendi, in quibus quae indicatur opinio cum Voluntatis quadam significatione coniuncta est Theocr. VIII. IS. συριγγ' αν ἐμοίησα καλαν - ἐννεά-νον - ταυταν κατθείην. ne inpii er m. Isoer Paneg. P. 253. C. Wγα ἀπο- κρο- μι τἀληθές. Be erus Optimi codicis auctoritate ἀποκραψομαι, quod tamen non Vacat svisjcisne manus

eorrectricis. Eurip. M. Aut Ial δουλὶς προς τάδ' ἀντείποι βροτῶν. terno contradices L . veli contradicere Pind. 'reh. Iv. 118. - νος - παῖς ἐπινούριος οὐρεί- ναν ἐκοίμαν γαιαν uaiων

nolim,emsse, quem locum audacissima corvectura ten-

170쪽

LIB. III. CAP. δ

φὴς μοι παντα δομεν ' τάχα δ' υστερον Ουδ αλα μινῖς. Qui autem loci non debebani assem, hi sinu primo ubi viativus optantis est Soph. M s04 meae est Aesch. Ag. 225. Deinde in quibus, idonea codicum auctori tale firmatur, ui in Plac Theaei p. 166. A. ubi cod. Bodl ei qualiuor ex tredecim Beluceri libris ei Cra Lasi A.

tibi idem Bodi et ex duodeviginti Beiseri libris sex tuentur αν. I um Sopli. Ded COI 42 ubi vidi qua notavimus. Porro Aristoph. Av. 180. ubi scribendum videtur ως-

περ ι πη τις Apud Aeschrium Suppl. 735. facilior est surdui coniectura, λως γἀ ἀν κηρυξ τις ἡ πρέσβυς μολοι ' quamquam non contenderim non potuisse omitti M. In Eurip. Herach 527 particulae δὲ καὶ μαλλον faciunt, ut non valde laudandum pulem caligerum, qui πρέποι pro πρέπει scribendum iudicaverit. De Soph. Antig. 12. vide quae adnotavi ad eum locum v. 903 meae M. Deni que illud valde miror, quod p. 134. a Sesia ero in error rem abduci se passus est R. ius. Nam quod ille ad Po-Milippi versum in Poesi nom. p. ID. dicit, in verbis ποιην τις βιοτοιο ταμ ν τρῖβον, ut ex cod. edidit Brunckius, optativum defendi etrodori Parodia, παντοίην βιοτοιο τάμοις, βον,

nequaquam Verum est. Posidippum enim, ut qui deliberaret, eoniunctivo uti necesse erat; eirodorus autem,