De particuvla an, Libri IV

181쪽

m D PARTICULA ανπαι, ει πις αν seu GDυ Πό9ος προπένοντο. Sic sani VULI, 26. et alibi saepissime. Ad hoc genus constructionis pertinent etiam Particulae ιός et πως quomodo significantes, quae saePissime cum optativo et si coniunguli tur. Nam etiam sine illis particulis oratio optativum et si habitura esses. Xen

phon. His VILI, 27. ἐκει δε ἐλθοντες - μἐν θεροιδὲ ἐκοινώσαντο. πως ἄν et εἰρήνη γένοιτο, αυτοὶ δὲ ἐβουλευοντο. Vide m 2 I. IV. I, 40. M. 4, 28. Demosth. p. I95, 27 345, II. 32,22. Platon Phaedrip. 23I. L. Conserendus ad eum dialogum Heindormis P. I98. Addam his aliud genus optauri in sententia conditionali cum particula ἄν consociati, cuius rasi quum lateret viros doctos, tollendum iudicarunt ἄν, ut Hierachius apud Pindarimi em. VII. I 3I. εἰ δ' αυτο καὶ θεος αν

ἔχοι missi ita accipi etiam illud Xenophoniis in initio A 'silai, ubi clineseius removendum censeba - ουναιναν παῖ- ἔχοι, ει - τελέως ἀν' ἀγαθος θένετο,

δια τουτο ουδὲ μειονων α τυγχανοι ἐπαίνων. um quam nihil impedii quin hic lacus etiam sic intelligatur: malvim esset, si, quod perfectissamae virtutis vir fuit, ne tenuiorem quiclem POSSet taudatronem nancisci. Tenendum est autem, quod ad collocationem pari eulae ἄν in hisce senientiis conditionalibus aulaei, nihil in teresse, uirum statim post paniculam conditionalem, an interpositis aliquot vocibus, an demum Post Verbum Po

ξαιτο, ποιησομεν. 73, 26. ἐπειδὴ ἐπράξαμεν πάνθ' os ἄν ευξαίμεθα. 1 I, 2. εώ ras ἄν ἔχοιμι είπειν. 8I5 T. ως ἄν--ομώτατ' εἰποι τις IMI, IS. ἔν τις ἄν καταθοιτο. Sed idem p. 3, 5. απερ ευξαιοθ' α

182쪽

LIB. III. CAP. II. IE. I limato Phileb. p. 15. C. ως οὐ θω φαέην ἄν. The critus XXV. G.

De optativo cum ἄν in sententia finαι LParii lavi in sentensia Mali cum optativo, qui non sit pro rectae orationis coniunctivo positus, hi tantum usurpatur, ubi finis is St, ut Possit aliquid fieri. Et sic iam Homerus Od s. 52.

183쪽

non l. loquvios putabat Simonidi vel alius Iamici se

Demosthenes p. 66, 2. ἐπειθ μεις οἱ καθημενοι,

suis ἄν ελοι τε δικαίους λογους καὶ λέγοντος ἄλλου συνείπε, tetraινον διώ-- παρεσκευ&σθε ιυς ει κωλυσαιτ' ἄν ἐκεῖνον πράττειν ταυτα ἐφ' si ἐστι νον παντελῶς αργῶς ἔντε. Variat ibi scriptura, aliis libris ειππε et συνέντε vei ινχιτ exlubensibus. Nimis breviter chaeseriis: , --δεπε ui oportebai, viceriis. Ego quidem cur in priore membro orationis via iusti vini, sistor me non perspicere. In altero autem membro et res ipsa Meollocatis particulae viativum uetur. Male vero in So

suerunt, quibus id non esset offensioni, in iisque ipse R. Bentleius, cui Itodeste contradixit Lennepius ad Phalar. p. 10. Nisi egregie fallor, accidit criticis hic quoque, quod saepe, ut Inderent Veruin, sed eo uti nescirent. Nam rePugnat sane, cum imperativo, qui modus verbi ita definitus est, ut non videatur conditionem Posse adsignaificare, Particulam condulamdem ἄν construi Verum temere t

184쪽

LIB. IV. CAP. I

men ageret, qui, sicubi addita repexuitu, statim taceret, nec reputarei, Posse eam fortasse alio referri Ac multu id mota seri potesti In ipso illo Phalaridis loco ep. 10τquum libri habeant δε νεπαχθέστατον - προςδεχου, ego quidem non tollendum αν putem, sed addendum ei

τος ι'. agis dubius videri potest Aristophanis Iocus Acti. I200 ubi φιλήσατο ia το περιπεταστὰν κἀπιμανδα- τον αν in edd. vulgaribus scriptum est, sed codd. pa sculam omittunt. Sunt illa amistrophica, in quibus mi omi modum grassati sunt veteres merici, quum irim trus volueram restituere. Quae erae scripturae sini, --higuum ea, quum propter librorum dissensum ium quod inaniasirepta risus excidii. Quod si rem codd. habens λήσατο με μαλυακως, ω χρυσίω, το περιπεταστόν κἀπιμανδαλωτον

quod sane ita videtur, posterim huic versui respondet is, qui addito in libris quibusdam οὐ quartus suo ae ess

tia quinius versus antisimphae, qui irimeter iambicus fuit, interiti. Ei sic exemplum est hoc exemplum iis, quae αν cum imperatis iunctum habent. Non utilior si Rhea v. 685 in quo quod scriptum est, παλ, παμπας τις ἄν,

quum propter alia eius versus vitia, ium e suspectum est, quod verba τις ἄν in quibusdam codd. desunt. Omnino illa scena pessime habita est, vitiata etiam choro in hemi- choria distincto, quum singuli potius cantores distinguendi fuerint. Ios quidem versus, qui scenam Plane Perturbant, sic scribendos coniicio:

185쪽

M δ αι τι καὶ πλουτα προςέχεις και κατα τουτ οιει τι

εἶναι, ιαμ τοιτο ἀνήμιν αρρηττον εστω, ἐαν - αισθη- εἶ. Qii immun eam seripturam ex editionem mariana propagatam esse, a mi anno monitum est in praefatione ad re dialogorii ed quariam p. IV quum neque codices nec priores edd. ἄν habeant. Sed silendum est tamen, potuisse addi ui quod non ad imperativum, sed ad μηδὲ τούτο pertineati Plane ita sequutus eispus apud Si Meum I. 64. p. z. 8. τἀ δε ειδε αυτας καὶ τά μέρεα

beckius ad Phun. p. s. lam iudicari poterit etiam de X nophoniis verbis Anab L S. ἀλλ' οντων ἄν είωτες οτι κακωτ εισὶ περὶ bi Q λῆμεῖς περὶ ἐκείνους In qu bus Porsonus quantocius tollendum censuit ἄν quem sequuti sunt alii Ei esset tollendum, si pertineret ad in motivum sed es ad itam reserendum, quod divisim si haec enu asses, dixisse Αντων καὶ δεῖεν ἄν. . Posset defendi etiam infinitivus eum, pro imperativo p ius in II. Stephani editione Herodoti ni 155. ἐχοντων δεμητε οἱ προτεροι μηδεν τέδν μυνουντων μητε υτοι, πλὴν ἐγχειριδιων τουτ ει ἄν εχειν Sed hodie editur, nulla scripturae diversitate adnotata, τουτο δε εῶν ἔχειν.

186쪽

LlB. IV. CAP. 2.

De ἄν uti finitivo. Insium is amices orationis mimine, vi qui per peniusta ex Hiquo alio vecto, sive illud ad dirutis es

m e menis suppleuir. Ex quo commmim , vincii recinoratione αν cum orbi modis, qui recine malionis,uni, Le cum indieativo et optativo constrantur, ea oratione per infinitivum in obliquam verga, etiam infinitivo adiici ν; ubi autet indicativu: et optatimis non adinittunt αν ibi ne infinitivo quidem addi posse. Haec res ita plana et aperta est, ut ne opus quiden sit omnia exemplis scriptorum firmare, praesertim quum attulerit iam Oammaticus in Bekkeri Anecd. p. 123. Sed rei declarandae caussa

hoc Ponemus. Quod ἐποίησα αν simpliciteri inmans diaceres , per infinitivum est φημὶ ἄν ποιῆσαι. Si quod

ἐποίουν ἄν. μ δε πομιν quod πεποιήκειν ἄν φημι

ἄν πεποι νώναι. Item pio optativo dicere ποι σαιμ' αν, estnοιῆσαι ἀν ἱμαι quod ποιοιμ' ἄν, πομιν ἄν οἰμω; quod πεστοιμοιμ' ἄν, πεποιηκώαι ἄν οhe M. Ex his appares, ubi verbum finitum cariturum esse par sicula, debere eam etiam in infinitivi suffectione abesse. Xenophontem. S. L 3, 3. οτε γάρ τοι mola ἔφη καλῶς εxειν,- ταις μεγάλαις θυσίαις μἄλλονήταις μικραις

ἔχαιρον πολλάκις γὰρ αν αυτοις τῶ παρα των πονηρωνμἄλλον et τἀ παρα τῶν χρηστῶν εἶν κεχ t PitIμενα 'ουτ' ἄν τοις ἀνθρωποι ἄξιον ιναι ζῆν, εἰ τά παρατων πονζρων μάλλον η κεχαρισ/ιενα τοι θεοις τἀπαρα των Πῖνὶ tu ιν Bis hic recte iunctum ερῆ ἀν infinitivo recte vero etiam omissum in principio huius loci, in quo errarunt qui addi voluerunt. Neque enim ἀλλ' εχειααλως opponitur, sed ἀλλ Ου χαἱρουσι μαλλον ταις μεγάλαις θυσίαις De Elmuri dubitatione, an verbis vi tare significantibus iungi nequeat infinitivus,orisii tines ad suum pertinens, dixi ad Al. 106I ostendique non minus recte id fieri, quam quovis aliis cum verbo, quia e c. πεσεῖν es cadere πι- αν credere posse ui apud II

187쪽

j oc vis 203. φείλειν ν καὶ τον ἐπελαυνοντα, ἐοντα θνητον ἀπο τῆς δοξης πεσέειν αν. Dissicilior est quaestio de infinitivo suturi cum ἄν. De eo sic grammaticus D. Behk. p. 27. μελλοι τι ὀ ais

χαίοις δεχυκωλίγα παραδειγματα ευρίσκεται. ημοσθένης πέμπτο Φιλιππικῶν locum frustra quaeras se υειναν τουτων ῆμιν οιομαι πολεμήσειν καὶ ἐν β προς --πτίνην p. 67, 28.ν ουκουν προς πολλοῖς οις βλάψεινάν τμῆς, νομος φαίνεται καλιν πρι--τῶν ιλιππικῶν λ μ μ οτιοι ἄν δεινον πεισεσθαι 'Iσοκράτη ἐν τῶ περὶ τῆς ἀντιδοσεοπς p. 342. D. 36. Best 3 , γουμενο ἐκ του παραινεῖν τήν τε διάνοιαν τὰν Διειν νμάλιστα ἀν ωφελήσειν καὶ τον τροπον τον ἐφιαυτου M7-λωσειν. Quen hic ex Leptine Demosthenis locuti affert, in eo hodie legitii οις ἄνω νομος βλάφειν μει φαῖνεται. Vnus autem liber apud miserum omini ἄν. In Is cratis lac μάλι- ωφελησειν sine adnotatione dedit Be

heres. Omiis ανω d. in exsilieris eius scio. Ac liberisse Vrbinas etiam aliis in locis ea particula caret uti. I 62. C. 1 νδε ια τέλους κουσητε μου τ9Oςέχοντες τον νουν, διαε παντας ἄν μιῆς καταγνωσεσθαι πο/,λῆν ἄνοιαν καὶ μανίαν των την δικίαν πλεονεξίαν ιναι νομιζόντων et in iis

Hic Elmsteius luem intendi particulae Comparari cum his potest, nullius amen auctoritatis scriptor, schesiastes

Pindari ad . IV. 81 ου φανα ἄν δώσειν, μιῆ προςο μιλησαι Euripidis Hel 455. πιαρῶς δε ιμαί γ' ἀπελειν τοις σοις λογους. o non facile corrigat is Plato Crato t. P. 39Ι Α.

188쪽

λον ἄν ἡγη-- αιτῆν καταπλήξειν τοις πολίτας. Atlans in omisit M. Demosthenes p. a 6, 3. τί γὰρ ἄν

τουτον οδεσθε ποιησειν λυθέντων των νομιον, ς οντων κυρίων τοιουτος ἐστιν Be erus e cod. are. ποιειν, caeteris libris ποιησειν tuentibus P. I 225, 21 ῆν γ ou πολλὰς ἐλπίδας εἶχον ζωσαν ἀν καταλῆ γεσθαι. misit si cuin aliis libris Be eras. In primis autem commemorari debet hoc p. 860, 8. ταυτ' ἐμου προκαλεσαμενου Πολλυον παροντιον Ου ἀνεφη ποιήσειν, ut scriptum est in cod. Legsting. Caeterilibri ποιῆσαι, quod apparet a quibusdam in ποι σειν mu--iatum esse, quia aperte futuri significationem habet. Et lamen quin ποιῆσαι genuina sum'iura si eo minus dubitari potest, quod etiam Participium a isti mini ἄν coniunctuin defuturo dicitur, in quo debere aliquanto maior esse osset MO. Ex his colligi postsi non magis cum infinitivo futuri consimi ἄν quam cum eius temporis indicetivo aut vi iiso. Quod si qῶd veri est in illa grammatici apud Be verum adnotatione, neque is mendis est libris usus, sic erit existimandum, sicubi ἄν in illa constructione positum

inveniatur, similiter, ut supra in aliis locutionibus vidimu- cum alio Potius aliquo verbo esse brevitate quadam dicendi coniunctum. Sic illa ταχ' ἄν δωσειν, Ουειν ἄν πεισθη-οεσθαι, αδίως ἄν προςχωρησειν, Si Sunt ab auctOfilius illis scripta studio illo muli paticis com Illi,ctendi defetidi Possunt, quod in mente Iaberent διόσειν, καὶ τά ἄν ου πεισθησεσθαι, ovo ενυμ προςχωρησειν, καὶ ραδίως ἄν in quibus Omnibus verborum eorumdem optativides', πεισθείην, προςχωροίη intelliguntur. Caeterum tantum abest ut, quod eriem secti in L mnac. Vol. I. Ρ. 252. hac constructisne uti liceat ad G cum indicativo nituri defendendum, ut potius insilii vus huius ten ris non Dis cum a Particula construi, si idem tempus non patiatur indicativum suum vel viainuum ei consociari. De utraque re alibi dictum.

189쪽

Νon dubito quin etiam coniunctivus eum, coniunctus in obliqua oratione in infinitivum converti possit, ut οτα δε γενεσθαι uti Tu , TOT ποι σεεν, etSi non habeo exemplum in promptu. Sed illud Patet eam constructionem non posse ferri, si verbum quod infinitioni regi ipsunt ex illa voce condisonali pendet, qualis est hic inplerisque codd. Demosthenis locus p. 5 24. ρ id τοσαυτm ιιουσίαν τοῖς αλιῶσθαι καὶ διαβάλλειν βου- λοιμένοις δίδοτε ώς τε καὶ περὶ G ἄν φασι, ζειν --

De ἄν cum partio ipso. Eadem omnia, quae de infinitivo dicis inuit, quadrimi

estim in paruespium, cui iisdem prorsus conditionibus tu gitur αν. - ποιῶν ἄν est vel ἐς ἐποίει ἄν, vel e ποιοι ἄν, nisi quod, ut multiplex ES Participii uisus, non ubique ς, sed o τε, i, τι aliasque particulas adhibere, vel etiam partii 'prum i in Illiciter in verbum finitum cum

ἄν solvere potes. Vt apud Aeschylum, Clineam 3-. πω ἄν κλειαν ἐν δόμοισιν, ἐπίστρεπτον αἰωνα κτωας πολυχωστον ἄν εἶχες ταφον διαποντίου γει. I. e. μιπες ἄν. Dem ut Phil. I. prino Minprooem. p. I IS. εἰ μὲν γὰρ περὶ καινου πιυς πράγματος προυτίθετο, ἄνδρες 'A ναῖοι, λέγειν, ἐπισχνὸν ἀνωιοι πλεχτο των εἰωθότων γνώμν πεφηνοιντο, εἰ μἐν ῆρεσκέ τί μοι τῶν πό τουτων ροθέντων, σπιχίαν ἀνήγον M. io' es Med. R. 523. αλ ῆλθε μ ἐν δὴ τουτο τοὶ νειδος τα ἀν

190쪽

θεοις γαλην ουτω φίλον τάχ' ἄν τι μηνίουσι - θενος πάλαι.

Ad utrumque locum vide quae adnotavi. Ita est autein par participii et instititi i coitStructio cum αν, ut etiam futuri Participiuin et dubitationes iaciat easdem quas eius temporis infinitivus, et si est usurpatum, non potuerit aliis quam infinitivus conditionibus usurpari.

νων μου κατα ρευσομένων. At huius quoque generis exempla fere codicum auxilio remota sunt, ut apud Is

eratem P. I I. B. apud Demosthenem P. 204, 23. Nec dubium est, quin etiam de futuro tempore usurpetur a risii participium cum ἄν. dides III 3λ pH γαρτων τε νομων σοφώτεροι βουλοντο γινεσθαι, τῶν τε ἀεὶ λεγομένων ἐς το κοινον περιγίγνεσθαι , eo ἐν Glaοις μείζοσιν οι ἄν δηλώσαντες τῆ γνω μην. VII. 42. καὶ

τους διαβεβηκοτα et καὶ τους πλίτας διαβιβάζειν, ὀς ἀλοντος ἄν του χωρίου. Vide, ne plura asseram, Schae serum in inlecer. . I 25 seq. auhiae gr. r. g. 598. b. Sed apud Xenoph. Cyrop. I. 6 I. quod legitur τουτωνει φανέντων, ουειν ἄλλο ετιοιωνιζόφιενοι ἐπορευοντο --δένα ἄν λήσαντα τα του - ἱστου θεοι σημεῖα ' quod nones ex Atticorim usu dictum, ad Viger P SI Ma σοντα

ligendum, - ου λησοντα, καὶ -δένα α λάθοι Sed animsii participium ii in mimis de re praeterii disiur, ut apud Is cratem p. 265. E. εἰς τουτ' ἐλθον ουκ ἀνοίας, ἀλλὰ μανίας

εος τε προς μἐν τον ἐπιστρατευσαντα καὶ βουληθέντα τω ι ἐν πολε τουτω πανταΠασιν νεκεiν, τους δ ἄλλους