De particuvla an, Libri IV

171쪽

non est, ut ipse existimare videtur, dictum omissa, quae addenda suisset parsicula sed quia conditio abest D lisne mihi obedire Nam ubi conditio, αν est adiiciendum, ut in eo versu, qui iniri e loco statim sequitur, Nempe si quis te roget. Apud Platonem Euthyd. p. 292. E. libri consensu καὶ σπερμερον του σου φιιν ἐνδυλι πλεονος προς το εἰ ναι τίς ποτ' ἐστιν πιστήμη ἐκεινη, ἡ ἐμυς ει ἰμονας ποιήσειεν Sentiebat risum Hemdornus, qui ποιήσει scriptum malebat, supplerici

men ad opiniivum αν Posse ratus in quo fallitur. Opi tivus quidem recte se habes, sed ut sit orationis obliquae, quam sic restitue και περ λεγον του σου isti ἐνδεῖν, constructione illa, de qua dieium ad Viger P. 45.

ne optatio rectae rationis cum αν. Iam denique dicendum est de optativi usu eo, qui adiungi postulat particulam ἄν Atque ex iis, quae hactenus dicta sunt, satis planum esse putamus, propriam huius constructionis unisse eam, ut vinis cum conditione co iuncia significetur. Vix ullum huic insoni declarandae

aptius exemplum niveiuri poterit, quam illud Aeschesi in Ag. Ima.

ἐντος δ' ἄν ουσα μορσίμον ἀγρευμάτων, πώθοι - εἰ πείθοι' ἀπειθοίγδ' ισως. Ninnier erum dicium πείθοι' ἄν, quia ex eo pendet, ut placeat Cassandrae bedire sine conditione autem ἀπειθοίης, quod idiuini suturam esse chorus. Albi quaedam

172쪽

Apparet ex his, optativo cum Particulata cori iuncto opinionem gignificari de eo, quod ex aliqua conditione pendeat. Atqui quod sic demum esse putamus, ut non sit iaci conditione aliqua impIetii id apertum est non ut quod vere sit sed ut quod possit S ge cogitari. Eo factum est, ut grammatici Particulam illam συνδεσμον δυ-

πιτνικὸν appellarent. Quod tamen non sic est intellige dum ac si ποιοιμ έν idem sit quod δυναρια ποιεD. Nam illud posterius rei verae enuncias en continet, esse mihi pes inem faciendi. Hoc autem ποιοιμ αν opinionem indicat, facturum me esse, serie impleta sit condisio aliqua, cur laesam. Vi quod est in Prometheo, αλλ' ουτ σιγαν υτ μιχ σιγῶν τυχας

οἷον τέ μοι, δ' ἐστί,

que enim quid fortasse facturus sit, dicere Vult PrometheuR, Sed re Vera nec lacere se nec non tacere iniuriam qua affectus sit posse. Contra quod Osuit Herodotus t . 19b. ειν ἀν Πῶν , κου και ἐν Ζακυνθέν ἐκ λιμνος και δα- τος Πίσσην ἀναφερο ιενην αυτο θω ωρε . nemo non videt, si dixisset δυνατον ἐστι multo eum considentius

dixisse et detracta opinionis modestia, quam quum, ut fecit,

opinari se indicavit, nihil certis quidem conditionibus, incredibile esse. Et hoc quidem genus ii tritum est ut exemplis non indigeat.

De optativo cum ἄν pro uturo. Cum hoc significatu coniunctissimus est alius, isque non minus stequens. Nam quae opinamur impleia aliqua conmone fieri, sive quae possunt fieri, per se ipsa nulli

sunt tempori adstricta sola enii in rogitatione nostra versantur. Itaque nisi diserte ad praesentia vel praeterita referuntur, consentaneum est, ut, quoniam rei Vere sa-

173쪽

166 DE PARTI cvLAa, sine Miniunt carent, ad illud praeripue tempus tradux

tur, quod natura in res non facias complectitur, iis adfuturiam. Ita factum est, ut optativus cum particula αν consociatus luturi significationem habere existimetur. Sed hoc quoque ita est comparatum, ut ipsum futurum tem-Ρus rem ut certam enunciet optativus et αν autem ut i

lem, quae rideatur latura esse, si impleatur illa ex qua Pendet mnditio. Ita disserunt haec: δει γενέσθαι, ταυτα καὶ γενήσεται.

Muci quidem, qui amant omnia dubitantius dicere, Praecaeteris hoc optati usu desectantur. Quiri nonitrumquam etiam quum quid certissime suturum dicere volunt, vi livum praesereni, non est ea negligentia existimanda, sed sigura etiam aliis in dicendi generibus usitatissima, qua verba dubitalionis plena Prominesaia significantius, laritus

asseverant.

Dic vero optauri cum particula ἄν comuncti usus vel Per se ipse Prodit, cur haut facile quis, ut futura indicet, futuri sit optativo usurus Quum itum iam γίγνοιτ' αν et γενοιτ' ἄν ad res sutura rethrantur, quid opus est dicere γε illa o τ' ἄπ' uti si quis ita loqueretur, videretur ille Praesentia ac praeterita ex hidere. Id vero, nisi quaedam plane singularis ratio fieri iubeat, ne recte quidem faciat. Nam quae futuro aliquo tempore neri Ροssunt, etiam nunc possunt fieri, et ante facta esse. Quare vix puto exempla illius constructionis, quae non mendosa

συκοφαντη Πειν τινα

Pro ος αν, ex libri Ram et en qui διτις ἄν habeti Drum vero apud lacurgum g I5 P. I s Reifici nullum

174쪽

LIB. UL CAP. ., neditorum ad haec vertis offendiisse ευ γὰρ ιστε, cybo τά πως τε - θεους εοσεβειν καὶ προς τους roriis οοίως καὶ πως τὴν πατρία φιλοτιμως ἔχειν, τουτουπλειστον ἀμελειν δομιτ' ἄν, ε παρ' μων οὐτος διαφυγοι τιμογριον. Id scribendum puto δοξαιτ αν.

VIII

De Optativo cum a Pr praeteri ια

Asia vero in temporum ratione dubitatio sese offert, si do praesentibus et Praeteritis quaeritur. Nam etsi πεποιηκοι ἀν aperte Praeteriti temporis notationem continet, tamen hoc quoque non mitius ad suturaim trahi test, ut

lactum quid lareis inuetur, quam ποιο ἄν es ποιήσειεν ἄν. Et tamen ista omnia etiam non modo praesentis, sed adeo praeterit significationem haben Huius rei ratio sic est animo insorinanda. anet sua cuique empori vis. Et amisius quidem praeserui quum proprie id quod aliquando factum si significet, iransfertur ad ea omnia, quae ut iam persecta coibiari volumus, sise ea ante persecia ni sive nunc, sive P iem tempore, ita iamin, ut quum de repraesente vel si iura dicitur cogitationem ianium pers ctionis contineat, ideoque vel ipse, ut in imperativo vel in

optativo cum ἄν, cogitationem indicet, Vel ex verbo pendeat quo quid cogitari significetur. Quoniam autem quae iam Persecta esse cogitantur, vacua sunt notione duranus laeti, Consequens est non Posse usurpari oristum, ubi quid ut nondum ad finem perductum, ideoque Vel durans adhuc, vel ex eiusdem actionis nondum absoIuta repetitione constans cogitari Vesumus, sed ad ea pertinere, quae vel

brevi momenio temporis vel semel saecla intelligimus. Ita Palet, manere propriam amisi vim in omni eius usu, iacet Inuna specie diversissimo. Hinc illae observationes grammaticorum verissimae Apollonii de Sanimi m. M.

175쪽

καὶ τἀ λοιπα πληρω ναι, περ οὐλέγειν δε ζήσειας ο γαρ τουτο λέγων εονται ita ἐλθη εἰς τέλος τῆς ζωῆς, καὶ οιπον ευρίσκεται καταρωμενος Mum δειδι λέγειν ω - ω ς,4 φ . Vide eadem iniim m. p. z60, 24.

Contraria praesentis ratio est, quod quum natura sua rem sentem nec Ululam, pusicet, Optativus eius temporis cogitationem nota rei, quam, quocumque ea II tempore fieri sumamus vel durare e tempore, vel in facii nondum absoluta, petitione positam intelligimus. His Prae IliiSSi EXemPl alseramus et uoristi et Praesens optativi de re praeterita dicti Homerus Iliad. δ. 539.

176쪽

μα ὴν Λέωπι τάχα δ' ἄν τι καὶ του ονοματος ἐπαυροιτο.

IX. I. ἀλλἀ ταυτα ρον καὶ hi ον ' ἄν ειποιεν. Haec omnia etiam de re praesente vel futura dici potuissent, si res postulare Caeserum animadveris, pro inlis illis καί

- ,- ἔνθ' -ολοιτο--κε ρεῖα φέροι etiam ἀπ-λετο ἄν, ἔφερεν, dies potuisse, quia Opponi potes ἀλλ' οι ἀπώλετο, ἀλλ' - εθρερε. Sed dictum sine illius ore uisuis cogitatione, optasimum uulabat, ui caetera,

in quibus non potest opponi contrarium. Contra de re praeteri quae vel diutumio sit vel saepius repetita, Praesentis optativum posuit Herodotus I. a. ubi quum Persas narrare dixisset, Europam a Graecis quibusdam, quorum ipsi sedem nesciant, Taytam esse, ad . dii: ιησαν δ' ἄν Ουτοι Koῆτερ fuerint i8ti Cretense8. Sed eadem formula utitur de re praesente II 6. IV. 195.

Idem α18 Miris ἄνδρες δεδεὼν ἐμαυτοῖσι τέρες μοριάμ rei εἰκοσι. Quae scriptura recte est a Schwestiae ero praelata illi, quam Reietius et Schaesem ex Paucis codd. receperunt, Mita Non enim

potest opponi ἀλλ' - ῆν. Quin potes etiam ui de pra senis dicta accipi lineo sententia. Idem L - τάχα δὲ ἄν καὶ οἱ ἀποδόμενοι λέγοιεν ἀπικομενοι Σπαρτηὶν, ως αναιρεθεί σαν το Σουμίων Intestigitur enim id in pius ab illis esse dicitiarum. Ei vim 136. τάχα δ' αν

177쪽

καὶ τα χρηστηρια ταυτ οι προλεγοι, συμβουλευοντα συμμαχον ον Αθηναio ο ποιέεσθαι. Plura enim id dixerant oracula.

ne optativo cum αν in iubendo. Optativus cuna particula ἄν coniunctus quoniam quae possunt fieri significat, usus duos accepit alius, qui cum illa Hus potestate sunt coniunctissimi Emun alio in i bendo cernitur, lenis ille imperativo, sed lamen, qu niam per uendi speciem habet, ut pro vocis consorin

Quae formula quia proprie non iubentis est, sed dicentis quid fieri possit, non habet μ' , ubi negatio aceedit, sed ου Iliad. si rastomi αν βασιλῆας ἀνα στομ' ἔχων ἀγορευοις. Νotatu dignum est, hanc rationem loquendi, quae suntliaris sermonis spectem prae se fert, in foedere Ela rum ut solemnem formulam pro imperassivo usurpari v. merichii Corpus Inso Graec sine. I. p. m. in συμμαχία κ μ έκατον ἔτεοι, et quae alia ibi plura huiusmiodie ianti

De optativo cum ἄν in optando.

Alter usus in optando positus est, iis quidem ut de eo, quod OPiamus, quaeratur quomodo seri Possit. It

178쪽

Vide ibi Alarivandunt, ei alescenarium ad Hippol. 208. qui tamen quum, ut solet, exquisii capiam, Sophoclem seriasse semes tantum πως ἄν ita posuisse dicit, salsiiurivide Brundisivi ad AL 388. Non solum autem πῶς ἄν

ita usurpatur, sed quodvis aliud interrogativum vocabulum, quod quidem rei aptum sit, eam rationem admittit.

tionali. Reliquom est ut de sententiis conditionalibus et sin libus videamus.

Et in conditionali quidem sententia duplex est Parinculae ἄν cum optativo constructio, altera Propria veterum vicorum, Parsiculam sic adiectam habens, ut magis ad voculam conditionalem, quam ad masivum pertineat: quare culilax sermo ut non necessariam onutiae Iliad...is. Ἀτρείδη, νον ἄμμε παλιμπλαγχθέντα Ono ἀφ ἀπονοοτήσειν , ει ηεν θάνατον γε φυγοιμεν.ε. 273. ει τουτω κε λάβοιμεν, ροίμεθά κεν κλέος ἐσθλον.

Quibus in locis ne putes posse significari, Plurimi obstant alii loci, ut Iliad. c. M. τιον κέν τοι χαρίσαιτο πατὴρ περεἰσι ποινα,

179쪽

DE PARTICULA αναι κεν με ζωον πεπυθοιτ' ἐπὶ ζυσιν πιαιεύν. quae verba etiam, et λ. 134. leguntur sed in hoc postrem loco omissa particula Adde si I 23. 198.

ει-οκταποδον πο καὶ σφυραν - τῶιοιο. Iliad. α 54s Wolfius ex coniectura, ut videtur, dedit:

o δέ κ' ἐγὼν ἀπάνευθε ἐθί μι νοῆσαι,

recte fortasse Verum tamen non ut vitiosus putandus sit

qui vulgo legitur optativus D eniim sarit ut sensus sit, ει δέ κ' ἐγων ἐθέλοιιιι, quod apodosiniostularet talem, ου ἄν γνοίης ταυτα, Pro qua sortior infertur admonitio. inus etiam 3roheni, ut id hac opportunitate

addam, Aristarchum, Iliad. o 23. θελωμι scribentem: ἀλλ' om δῆ καὶ ἐγω πρόφρων ἐθέλωμι ρυυσαι, αιτῆ κεν γαιν ἐρυσαιμ αυτῆτε θαλάσση. ii enim lacturum se id Iuppiter indieai, sed dicii, quid, si velit sacere, suturam L Rectius, ut in re vere tura, resiliuius coniunctivus Iliad. . 39τταων ii κ' ἐθέλω/ιι, φίλην ποι'σοει ἄκοιτιν. Sic etiam Od., 489.

δμωἀς ἐν ριεγάροισιν ἐμοις κτείνωμι γυναiκας. Hic quoque vulgo opiativus legitur. Diximus hoc genus consimctrinis epicorum Proprium esse tit Vel propterea suspectum esse debeat, quod apud Euripidem Androm. I. legimus:

180쪽

LIB. II CAP. II. At sacile codicum quomimdam scriptura πάσχη monstrare

potest, scribendum Me υτ γαλαν πυσχy. Altera constructio particula cum optativo in sententia conditionali ea est, quae particulam cum ipso iungi optativo postulat, facitque ut vel posse quid fieri, vel quid quid etiam sine particula conditionali viativus cum αν n in significetur. Νam differt hoc genvi ab illo, de quo supra dictuin, in qu optinuus pro rectae orationis contu eii, o positus est. In hiis enim, de quibus nunc dicimus,nim nia particula conditionalis vel Malis ad malivum rectae orationis cum ἄν coniunctuin accedit. Et posse

quidem significatur his in lacu Aristophanes uiua 184 ἀυτὴ γένοιτ' ανσρους τε καὶ νέα rum.

Xenophontis Cyrop. IIL 5. oi ' ἀπαιδευτους παντάπασιν ἀρετῆς θαυμάζοιμ' αν, φη, ὁ ρυσάντα, ιτι πλεον ἀν ωφελησειε λογος κciaco siηθεὶς εἰς ἀνδραγαθιαν η τους παιδευτους ιουσικῆς σφι μάλα καλῶς ἀσθἐν ις μουσικήν. Vide Aeschin de salsa leg Ρ. 265.

Relah. g. 94. p. 412 Bekk. Demosth. p. 44, 29. 196, 20. ubi Bekkerus indicativum sine ἄν posuit 582, 24. 46, 14 903, 19. II 08.6 1206, 2I. I 300, 8. 133T, RPro filium autem, ut in Xenoph. Cyrop. IV. 2, 37. ἄγωνιν, ἔφη, ἀνδρες, ει τινες vsιων τἀ μἐν κααα μισειτε, ἀγαθου δέ τινος - ῆμων βουλοισθ' ἄν τυγχάνειν. Vide Platon Protag. p. 32s B ubi conserendus Hein sesus p. 535. Non recie vero olim iudicavi de Pindari ver

bis niti. IV. 468. 263.

εἰ γάρ τις ορον οξυτομεν πελέκει ἐξερειψαι κεν μεγάλας δρυος, αἰσχη τοι, οἰ θαχττον εἶδος,

Uidetur ibi via, in μέν mutandum esse: nam monstruOSum

ἐξερείψη κεν habeat sibi qui inveniti Eadem, quam Particula εἰ Vere conditionalis rationem habet, etiam tum obtinet, quum interrogativa est, an