장음표시 사용
21쪽
particularum eam videam rationem tenemiam esse ut, quaecumque earum constructio sit, verbi Partes, quod adiunctum habent, deinceps persequar, tamen interdum eam, quae ere constructio est, ab illa, quae videtur esse, sed
non est, disiingruere oportebit.
Graminasconui quae ruerit de coiis cilane pari culae αν sententia, optime cognosci potest e scriptore de Unim in Baheri Anec iis, qui illam doctrinam omnium, enissime exposui Eius verba infra suis laris afferentur. Hic satis estpaucis, quid illi se ani complecti. Ac de quinque qui excepto participio numerantur verborum modissolum imperativum negant uiam particulam admittere; eum aeteris autem eam omnibus construi aiunt. Item temporibus adiungi affirmant omnibus, exceptis Praesente et persecto et futuro. Infinitivis addi dicunt omnibus;
item participiis. Haec Verane an non satis accurate dicta sint, quaeri potest duobus modis uno, qui experientiae exemplorumque finibus continetur qui per e caecus est, Praerertim in tanta dissensione codicu in altero, qui in Particulae Ver-hique modorum ac temporum natura per estiganda est Positus, qui est Hl intestigentiam rei quidem aptissimu , sed tamen, niSi usu exemplisque comprobetur, non facit satis.
Convenit vero ab hoc facere initium, ut ubi apparuerit quid possit diei, deinde quaeratur, quid dici consueveriuM ratiocinetur quis ita fortasse quoniam infinitivus nudam verbi notionem contineat, consequens esse, ut Sicum infinitivo construatur particula illa, construi possit e iam cum caeteris verbi formis omnibus item, si in itivus omnium temporum adiiciatur, uti si etiam cum te rem omnium indictam coniungi Achaec non recte miles in foret ratio. am illa infiniim constructio ubique est mationis obliquae, neque lacum habet, nisi ubi inmeia --
22쪽
LIB. I. AP. o. Ilitione is verbi modus, citius Vicem sustinet infinitivus adiungi sibi particulam alitur. Hinc patet, prius de his verbi modis, quam de insinuivo videndum esse. VI. De ἄν et xi cum indicat in summatim. Par est autem, ex verbi modis primum commemo miri indicasmii. De eo ipsaque Particula non satis accurate praee Pimi a grammaticis quorum sententia his com
νου ἐφ' λὶς συντάξεως εἰ εροιτο τις, ἐν γραφω αν παρα τι το κατάλληλον ἐγένετο, υκ ἔστι φάναι λμο- νον- τῆς ἀντιλήψεως. ἀκατάλληλον ἐστιν L Haec verba aut ut interpretis additamentum delenda sunt, aut mox post ἀνθυπαλλαγῆ inserenda. χοτε - ἀριθμου ἀν- παλλαγή, ουτε ἄλλου του, ο δυναται διελέγξαι τὰ si μαμ σιμπληθιοπινον φ-γχρονοτμενον ὴ συνδιατιθέμενον ἐν δὲ τ αλιον τουτα τα πονοτήτων πραγμά των δ συνδεσμος ἀναιρειν έλει, περιιπτάνιον αντλεῖς το δυνασθαι, ἔνθεν καὶ δυνητικο ειρχνται το sat γἀρεγραψα ἡ τ ἔγραφον το ἐγεγράφειν ἡ ἀπομέρους γεγονότα ἐστίν, i και επιταλαι γεγονοτα ἔνθεν
23쪽
άπρος&ῆς του ἄν συνδέσμου γεγονει ἐν τῆ συνδι-ομικῆ συντάξει ἐντελέστερον τὰ τοιαυτα δέδεικται. gre quidem caremus illa uberiore expositione, sed tamen vel ex his, quae hic obiter auuli Apollonius, colligi pose est, alii quam debebat fundamento disputationem eius su-Perstructam esse. uirum prosecto est, etiam doctissimos erit litissimos iue ominaturus saepenuinem non modo, quod accidere cuivis potest, in ratione reddenda errare, sed etiam quae usu sonata et comprobata sunt vel ignorare videri, vel diserte ut prava reiicere. Virumque s cium videmus in hac disputatione. Nam neque caussa, cur praesens ei filium iungi nequea αν, recte e 'imiam ab Apollonio, neque ipsum illud verum est, non con
sociari particulam istam cum his temporibus, quandoquidem futurum saltem, inirimis apud Homerum, quem Praecaeteris scriptoribus omnibus grammatici illi tractabant, saepissime adsciscit ἄν. Nititur Apollonii sententia eo, quod ἄν tollat veritatem facti, iaciatque ut quid non fieri
factumve esse sed posse fieri cogitetur unc ait imperfectum. Uristum, luSiluanulerfectum, Vel quae ex parte facta sint, vel pridem facta iliti, ignare: idcirco iis convenire ἄν. Quibus hoc videtur dicere, temporibus istis vel penitus vel ex parte tolli factum quae enim facia sint, iam non fieri in praesente autem ei futuro nihil esse, quod tolli possit nam quod nai, non etiam non seri quam esse etiam persecti rationem, quippe quod praesentem a Pe fecta re sinium indicet quod autem futurum sit, ne eo quidem dum per aenisse, ut nerei. maec quamvis subtilia
ier sint disputata, tamen, quoniam undamentum, quo nituntur, angustis, ita est quam oportuerat tumulaico
24쪽
LIB. L CAP. s. . Cumscriptum, vera quidem mi intra hos liinites, quod
autem extra es, est, intactum relinquunt. Nan particulacia riuum hi tu conditionem aliquam reseratur, quae
conditi aut impleta aut non impleta intelligitur eum a tummodo eius usum, quo ad non impletam conditionem Tefert iri qui longe est altero crebrior, speciavit Apollonius. Vnde ieri non potuit, quin ita ut fecit, rationem conci .deret. Nam quidquid ad conditionem non impletam resertur ex eaque Pendet, praeterii tempore dicendum est, quia illud, non esse impletam conditionem, res est iam Praeterita. Itaque non Graeca solum, sed aliae quoquo et nescio an omnes linguae in hoc genere verbis praeteriit
temporis utuntur, sive de praeteritare, ve depraesente,
rive de futura loquendum sit. Hfacturus essem qui die iam non sacrum esse scia necesse est illud, quod si esset factum, ipse id quod agebat erat facturire. Negie sit vero Apollonius alteram rationem, qua particula, ad impi
iam conditionem refertur. Quae ratio quoniam non levius momenium quam prior illa ad plenam accuraiamque rei expositionem habes, nos utramque ita coniungemus, ut ambas ex communi quem habeni sonis repetamus. Quaecumque seri vel non fieri dirimus, aut simpliaciter antrinamus negetlixiusve facta esse, Vel fieri, vel fore: Cui usui nudus onuitum temporum indicativus inservit aut ita commemoramus, ut essectio eorum restringatur conditi Glle ali liua, quae eam vel ex parte vel totam tollat quod lit a lituestione particulae G. Haec enim particula quoniana rei fortuitae notationem continet, facit indicativo iddita, ut esset,li fortitit aliqua raussa suspensa esse intelligatur. Statillicat ergo illa constructio, fieri quid, i sors ferat. Itaque quum ἔλεγον sine restrictione dicatur, ελεγον αν reserivr ad con sitionem aliquam, e cuius eventu
Pendeat esseeuo. Nunc conditio illa aut impleri intelli J-tur, aut non impleta Si impleta, ut ἔλεγον αν, ποτε τις ἐρωτω', veritas facti ex parte tollitur, ex paris autem affirmatur. Nam neque quod semel certo tempore seclum sit, neque quod semper, nunciatur, sed indicatur
quod ut plurimum, prouit sors senes, seri consueverit Ii
25쪽
iusmodi quoque loco res requirit. Non impleta autem si
intellimiti conditio, ut ελεγον ἄν , εἰ ἐι' otianti ην Veritas laeti tota tollitur, animaturque tantun , impendisse eius essectionem. Vnde oI3ΡΟSitum cogitat tir, ά .a 4 υκ λεγον.
Ex his primo colligitur, ἐλεγον ἀν in utroque genere, et in eo quod in re facta, et in eo quod in re non facta Versatur, eamdem vim habere. Nam quod aliae linguae haec genera discerniuit, ut Latina, quae in alteroclicebarn fere, in alti ro ieerem usurpat, nihil id ad Graecos, qui quod commune horum generum est relicientes in utroque eadem semia dicendi utuntur.
Deinde illud quoque apparet, cur, ubi non impletam iii intelligitur, necessario praeieritis temporibus utendum sit, Praesens autem rique compar perfectum, ac futumii exesudantur. am neque quid fuisset, neque quid nunc esses, neque quid suturum esset, cogitari potest, nisi iam confisi, non esse sicium id, unde itia pendebanti Quare quum illud, non esse impleiam conditionem, iam sit res praeteriis, etiam quae ex illa conditione pendebant, in praeteris numerantur. Sed ne quis serie coniurbetur, quod non impleiam conditionem vocamus, quae videatur eodem iure impleia dici posse, quemadmodum. Ucerem, nisi vetitum esse idem est quod facerem si esset ιιm--
tum monendum putamus, conditionem posse vel animativam vel negativavi esse, qualiscumque autem sit, no- sonem spectandam esse eam, quae ex illa conditione sus- Pensa est ut facerem, vel non iacerem mi conditio est caussa, qua quid fiat. Itaque facere a gii intelligitur, si caussa esset iaciendi at non est caussa faciendi quaren' facio non facerem autem, si caussa non faciendi esset: at non est caussa non faciendi non ergo non facio, L e facio.
Denique vero etiam de impletae conditionis tempoΗ-bus iudicari poterit. Ac dicat quis forsitan, quae impleia aliqua conditione fiant, non minus debere praeterii temporis esse, quia hoc quoque esse illam conditionem isse Pleiam pro praeterito habetidum sit aliter enim nondum
26쪽
impleiani sore. Esset id omnino iis, si in hoc genere, ut in altero, certum factum respiceretur . iniqui id nec sit,
nec seri potest alioquin in omni certo iacto addendum esset ἄν, quia Iihil usquam sit, nisi caussa sit cur lat. Quamobrem in iis tantum factis illa loquendi ratio usurpatur,
quae non unum certum factum, sed plura incerta, ut quidque forte factum sorte etiam non factum est, Continent. In his igitur conditio nec tempori certo nec rei adstricia est: nam in solo casu Versatur, cuius natura in eo est P sita ut caussa facti lateat, factum autem ipsum impletae ignotae conditionis documentum sit, actumque esse, si sit
facium, intelligat in . Itaque quod supra posuimus, ἔλεγον ἄν, ποτε τις ἐρωτφ' nihil est aliud, quam, ποτε τις ἐρωτώ' ἔλεγον, εἰ λεγον, vel ἔλεγον, σακις ἔλεγον. Quod si condisio ita est cum ipso lacto contaicia, ut ii Pleiam esse non nisi ex facto ipso cognoscatur, consequens est, quocumque in tempore lacium illud colloces, etiam eonditionem cum eo coniunctam fore. Quare in hoc qui
dem genere tui est, quod prolubeat, quin et λεγιο αν, ei utis, recie dici existimentur. Vi quod apud Misi Phanis est, καὶ ταις ἀδελφαις ἀγορασα χιτώνιον
ἐκέλευσεν ἄν, qῶd tandem caussae esse dicam , cur, si eadem res uiquae nunc sat vel olim futura sit, narretur, non possit dic κελευε ἄν, vel κελιυσε ἄν Immo vel ex eo id colligas, quod in hoc geliere praeteritum tempus non potest, ut in altero, quod est conditionis non impletae, atque in re non facta versatiir ad praesentia et sutura adhiberi, sed unice continetur in praeterilis. I is nihil aliud nunc quidem
emcere volo, quam ut non rationi repugnare ostendam particulae αν in impleta ronditione consociationem una praesentis suturique indicativo ex quo consequitur, ne Persectum quidem excludendii esse. Alia res est, si usum Pectamus. IIulia enim, quamvis recte dicantur, non sunt tamen usitata contra sunt etiam qline Sus Pram
receperit. Et Poterit, si quis negat usu comprobari illas
27쪽
mira es, eo uti argumenis, quod Herodotus La M. ubi saepius eum praeteriiοαν in re lacia coniunxit, in in illam narrationem non ut aetera, quae de Babyloniorum institutis resert praesenti tempore complexus sit, sed
quasi de industria traiistulerit in praeteritum, sic exorsus: σνομοι δἐ αυτοισι tu δε κατεστέαται ὀ φιεν σοφωτατος
De αν et u ἐν eum indicativo praeteritorum in re facta. Igitur quum duplex sit usus particularum ἄν et κέν cum indicativo consimiciarum, alio in re facia propter impleiam conditionem, alter in re non facta propter conditionem non impleiam iam de viroque explicabimus, inius sicis a priore. Quod a quibusdam traditum ea particulas αν eitatis cum Praeteritas in re facia constructas ita usurpam, ut quid non semel, sed iterum iterumque lactum indicent, in eo est sane illiquid veri, sed muli tamen latius patet harvin usus Particularum Quum enim er eas particulas, ut supra ostendimus conditio aliqua significetur, quam ipsum
factum impletam esse monstret consequens est, huiusmodi locutionem, λεγεν i. ubique ita exprin i PDSSe clicebat, si dicebat. Λ an vertio ελεγεν amrmamus dixisse aliquem, Particulae autem adiectione indicamus, illud dicere ex alia qua re sertuita pependisse, totumque factum fuisse fortui tum Illa fortuita autem varia sunt, ut clicebat fi uicE-bat hic si hoc ει huic si hoc tempore; i hoc loco; si hoc modo. Ac frequentissimus est huius Iocutionis usus, quum de pluribus factis aliquod ita commemoratur, ut quodlibet possit intellio In quo quod fortuitum est, fere vel in tempore, vel in Persona, vel in re quapiam accessoris Vese
28쪽
Male in his locis postrema missi edisio καὶ pr bes. Vide haeseram in praelati adlidiani Mati in Constanti p. XVIII. de hoc usu particulae ἄν dissereniem. De re saepius sacri sermonem esse, verbum frequentativum indicat. Sed a duum ui non quotidie telam texuisse Penelopam signismini, sed plerumque, ut serie ei libebat Dubiae aucto missis hoc est Iliad. ma32. ἄλ- δ' ἐν στήθεσσι τιθει νοον ευρι- πιυς ἐοθλον του δέ τε πολλοὶ ἐπαυρίσκοντ' ἄνθραπτοι καί τε πολέας ἐσάωσε, ιμμα δέ κ' αὐτος ἀνέγνω. Vetus haec et agnita a grammaticis seriptura est, quorum fuerunt, qui αὐτος - κα αὐτος dictum utarent, alii autem, abundare dixerimi uirique male. Sed mori Poetae convenietitius est δέ τε Mn diversum est, quod legitur Od. s. 260. και γὰρ ρῶας φασὶ μαχητὰς ιιιιεναι ἄνδρας, ῆ με ἀκοντιστάς. η δὲ ρυτῆρας ιστων,
ἐκριναν μέγα νεικος υιοιιον Πολέμοιο.Verba sunt lyssis ad Troiam profecturi, qui eis laries perhiberi Troianos ait, lamen non videtur bella novisse, quae ab iis feliciter gesta esse diceret, sed hoc tantum velle viros fortes facile posse quamvis magnum bellum Prolligare. Itaque hoc quoque in loco poetam si τε dedissenOI ilul,llim esse uis. Memora haec sunt Sophoclis in
προς δὲ τοιθ' ὁ μοι βάλοινε σπαδὴς ἄτρακτος, αυτος ἄν τάλας
προς ἡ τ' ἄ- ει τ' ἔδει τι καὶ ποτον λαβῶν,
29쪽
θένων. Solum hic ultimum ἄν potest alicui dubitationi obnoxium esse, quum primo adspectu nihil in illa sententia sortiiiii insit. Ac vellem liber aliquis αἱ praeberet. Defendi tamen potest ἄν. am quum illud certissimum si aurum ex Preti pro venustioribus accepi datum essu, aperium est, i non ad Verbum ἐγένετο, sed ad nomen χρυσίον esse reserendum, idque etiam collocasioni pari culae conventi quia norimi urie auri erut e venusti
30쪽
LIB. IV CAP. quid auri certum erat; quantum autem acciperet, Ortuitum. Eadem raso in multa alia exempI quadrat, ut in illud, quod ex Sophocle apposui, εἶτα πυλαν ου παρῆν, et in Ar stophani, quem adscripsi locum. Nam ea saepissime est nominis et verbi coniunctio, ut quod soriuiium in sententia inest, ab nomine demum ad verbum transeat. Demosth nes in Conon p. IGI, Id ed. Reia.-ουν δειπν-ομι--
νοον ουτοι Luesan Encum Demosth. 24. . In P. 500 de Proteo το γενομενον ὁ φασιν αμον γενέσθαι,
Omnino autem nihil illo particulas αν usu frequentius. Herodotus III. IIs. ἐγινῆ του ντατερνεος ἔοιτεουσα ἐπι se θυρας του βασιλέως, κλαδεσκε, καὶ θυρετο.
Sic II. 109. III 51. I S. IV. 200. VII. 2II et cum Ver- his frequentativis II IT . IV. ROM. Plato Ap Socr. T. p. 22. B. ἀναλαμβάνω ουν αυτων τὰ ποιήματα, α μοι ἐεικε φιάλιστα πεπραγμιατευσθαι αυτοις διηρω- των ἄν αυτους τι λεγοιεν. Vide Xenoph. Ilist. Gr. VI.
28 4 IT Aliquid dubitationis ad uit Aristophamis locus in sis. δωτα λεπτα κλιμάκια ποιουμενος προς ταυτ' ἀνηριχει ἄν είς τοκουρονον,-ςων τρῖβ' τῆς κεφαλῆς καταρρυῶς. Nam ei, a vim solum in Aristophanti libris, sed etiam apud Eim. . p. 99, 2s et Sindam, ἀναρύιχύσθαι ii
Venitur, tamen tymologicum Gud. p. 52, 54 et Orion p. 621, 38 τον omittunt, Suidas autem in V. ἀνερριχῶντο et Philemon in Lexico P. I s. atque ex eo a Drinus habent ἀνερριχά ά προς το ουρανον. Quare Vel νηρι- χἄτ' ἄνω προς υρανον, Vel quod malim, νηριχῶτῶν 'ς τον ουρανον scribendum videtur.