De particuvla an, Libri IV

41쪽

tatem rei augere potius quam minuere visum est, nihil Prorsus ego invenire queo quo futurum defendam, in feramque quamvis paucorum librorum scripturae καλοῖ, Plerisque doctorum probatae. Caeterum recte in hoc veritii nuper G. Dindoinum τὰν πολιν dedisse puto, velimque euam ταχυ τῶν scribi. Adiungit Reis ius Euripidis lacum Heracl. 769. quem ita scribit: υποτε πιατῶν ii σονές ποτ' ἄν ἐμου φανοονται. Libri ειτ' ἐριου vel συτ' ἐφιοι. Quae sic iniueius duo siessissima latere, menda putat, repentin ποτὲ et ἄν iuncium sutum, non utenda sunt, sed recte composita orat . Illa potius duo vitiosa sunt, ειτ' ἐμου, et quod nomen substantivum deesti Virumque removeris, si seripseras: πιν μοι συμμαχος, ο φοβού- μαι πιυς ριοι χαριν ἐνδικως

42쪽

LIB. I. CAP. R M Iullo minus assene labebat Reifigius Soph. Tracti s 2. τοιουτον ἐκβέβνιεν, οιον ἄν φρασω, γυναικες, μιν θαψι ἀνατιστον μαθειν. Quo mini quis umquam loquutus est In Andromacha Euripidis autem Mουδέποτ' ἄν δίδυμα λέκτρ' ἐπαιν- βροτῶν, mei iris deberi arguunt codices, non habentes eam ρομ

Sed dicenduin de τις ἄν cuin furum. In Euris Iph. T. 894 haec leguntur :τίς ἄν ου ταδ' ἄν ii νεος η βροτος i

δυOiντοιν ιιονοι 'Aτρειμι φανεῖ κακων ἐκλυσιν; Remius pro ea, quam bi se in notione parsiculae, p. 100. τίς ἄν φανει absurdam interrogationem esse dicii, Seid letoque accedit, ad articipium ανυσας reserens. Nimirum factum est id eodem modo, quo supra vidimus uSum Thucydidem quia in mente habebat poeta, τίς ἄνουν τάδ' αν ξανυσειεν Issa in opinione defixus Reis ius apud Uieocritum XXVII. M oro, τἰνακεν, τίνα μυθον ἐνἰim,

Scribi iiitiei τῖνα και At non magis absurda est talis interrogatio, quam quum lios De tvoh Vel eritw dic

mus. In Eurip. Bacch. 63s Brunckius e cod. E. et no ' ἄν ἐκ τουτων ερειῶQuem non dixerim, uti fletus, non magis potuisse in tantula re errare. Nam potest id sic explicari, τί ποτ'

43쪽

Dio Ex indecini Maceri οὐ uinis ianimit, isque eeorrectisne, ἀνερει quod non receptum velim. Dinar chiis in Demosth. g. m. p. s. Reia τί δ' ἄν, τιθωμεν ἀι ταυτα, ἀν κατὰ το ηνηφισμα το 'μοσθένο*ς ἀπαιτῆ πέμψας in Q Αλεξανδρος το χρυσίον, κομι- σθεν είς τὴν χώραν υπὸ Αρπάλου, καὶ προς τω γεγενῆ σθαι τῆν τῆς βουλῆς ἀποφασι τους παiδας καταπεμ η

ποθιεν, τοιαυτα διαπεπραγμενον et τίνα τοσουτωνιιεταβολῶν εν τοις πραγιι ασιν αιτιον γεγεν μενον; Codd. Vrb. et Vat. omittunt ἄν ex seriteritia grammaticorum. Iam sper', IOlet Struvius, quod suaserat in pro-

grainnuit XV in fragmentis Dionysii Italic ab Angelo Maio editis lib. XIV. c. 15. τί γάρ ἄν δυνήοονται δεινον ἐργάζεσθαι τους οριοσε χωρουντας αἱ βαθειαι κοιμαι, ii mutari, ut aut deleatur ἄν aut δυναιντο reponat in

phoclis vero lacus in Philoci. 108s ubi uriinckius extino codice dedit, et ποτ' ἄν μοι το κατ' ημαρ ἔσται inon est huc trahendus, quum ibi aptissime αυ in caeteris libris scriptum sit. Quod si τί ἄν licui cum Ditiiro coniungere, Conticias

soriasse amiti in Eli In negationis rationem esse ut quae PE IIIli, rogationem in τι PDnvertatur. Vereor tamen ut

id idoneis exemplis comprobari possit. Nam in Aristoph. Vesp. 942 ubi vulgo,

44쪽

LIB. I. CAP. S.

semiendum iudicarii, quod in ub. II5 . libri quidam, in iisque Ravennas habent,oτειν γαρ ἄν με φλαυρον ἐργάσεσθ' hcubi alii libri ἐργασαισθ exhibent non erat cur in PariCaussa eamdem Constructionem damnaret. Sed neque his

quidquam tribuendum, neque Eurip. Androm. 239. on ἄν σιωπῆ Κυπριδος ἀλγήσεις περις tibi pariter codd. quidam ο χυ, vim docti autem Ouκουν. In Hesmopli. 814. non recte legitur, ἀλλ' 1 ιιε ἀν πολλους τουτων

Vbi quum alii ἀπολιι ομεν corrigaiit, mihi potius servato υποδείρομεν videtur αὐρο αν et αυτῶ pro ταυτα sermbendum esse, ut hi duo versus in unum leuametrum in iungantur. Quod scriptum est apud Xenoph. Ephes. m. 8 p. 66, 9. υ γἀ ἐντευθέν μέ τις ἐξέλοιτο, ovo αν

Πιθοι ι To i Moν, ου δ' ἄν εις φως ἐλευσοριαι, in eo facilius seras ἀν futuro additum, quam non additum ut livo. Sed hoc genus scriptorum non est in exe lis Puraedictionis habendum. Vt etiam o tul suturo commemoremus. Venitur id apud Polubium XXXVIII S, T. καὶ προςεφιέτρηοενετερον ψήφισ/ια Γαραι ouo socτε κυριους εἶναι τους ἀνθρcurior es. υς ἄν irri στρατογια αιρήσονται. bi Videndum, utrum ἄν deleri, an, quod Schweighaeuserus fecit, αἱρησωνται scribi debeat, de qua avristi forma disputavit obeckius ad Phrvn. p. z16 seqq. Ρud Platonem de Lem. XII p. 947. . recte Assus ex Stephani emendatione, υς ἄν οἱ προς κοντες του τελευτηοαντος ἐποφωνται, consimulta ab uno duobusve codd. vile

45쪽

DE PAR ΤIC LA νγικῆς. Omittunt prius ti niembr. Bodi et tres e uellerim codd. Bekkeri. Apud Herodotum I. 93 vulgo ἐρ- αν συνοικήσουσι. Sed quidam codd. ut ecterius scribendum monuit, συνοικsi Go9Ul. Quod si summam horum, illlae dispuimimus, auris volumus comprehendere, sic erit statuendum primo videri ci consimi posse cum futuro in narratione rei sortuitae deinde coniungi cum eo, sed non ut sui constrisecum, posse, ubi pertineat ad aliam notionem, quam quae in verbi suturo inest, dummodo ea talis sit, ut ipsa perae rei sortuitae ac dubiae notationem apte recipiat.

De ἄν eum indicaι ivo praesentis. Magis quam futuri, praesensis indicativi constructio eum particula, controversa est. Eam tueba m-chius, quem vide ad Aristoph. Huc 885. Eq. Iia1 Aesi 8 3. Negant grammatici de quibus supra dicium. Si

qua est ratio, qua αν eum praesentis indicativo coniungi Possit, non Potidis alia esse, quam duplex illa de qua modo iii futuri explicatione dictum est. Sed in hoc quoque genere magna Pars exemPlorum corrupta est, et saepe quidem metricorum industria, aliquali in etiam criticorum imperitia grammaticae. Qui errores hodie vel sublati sunt, vel removeri a quovis possunt. Vide Aristoph. Plui. R3. ub. 395. Ran. I EI. Ach. 15T. v. 1069. Vesp. 343. hesin. 99. Stobae Serm. Ul. 5. Ρ. 44 I4.

V. GTi. 9 S. XCI. 24. p. 503, 20. CVIlΙ. 59 4 5TI, is CXX. 30. Eclog. I S. p. 126. Euripidis versum in EI. IIII egregia emendatione sanavit M. Vir Faesi, T

i e. ἀναμπτρεῖς Quae Musiae in o. r. g. 5M. e. attulit, aliena sunt, praeter Platonis locum in Alcib. II. P. 142. E. ulli nunc γουν pro, αν resiliuium Apud eumdem de Legg. I. I. p. so, A. recte Astius, αρ' oti,iὶ

46쪽

LIB. I. CAP. D. M νομοθετης In Crat lo p. 39I. B. optimi sibi a pro αν Praebuerunt, qua mutatione etiam Attilocides de pace cum Lacedaem. 24. . t 65. Ius. Reigh. indiget vides. s. Demostheni epiSt. p. I GI, 9 codicis ope menda exempta est item An loci lii. I 26. 86. p. 4I. Reisk. . Sunt etiam apud Homerum nomina huiusmodi, maxime

in Odrssea ut 255. τοι εὐτοθε κ' αυτος ορεαι, ως κεν ἐτυχ sq, Ἀτρείο)ς, ροίηθεν ἰών, ξανθος Μενελαος. Nam quis non credat τοδε γ' αττος a Dei prosecimn esse Quamquam hoc quidem videri potest per attractionem quamdam vel mutationem structurae dictum esse, quasi voluerit licere, τοδε, ' αὐτος Onαι κακον γενέσθαι Αἰγίσθω. Et α. 31s.

Scribe νωγη. B. 86. ἐθέλεις δε κε μυγμον ἀνάφαι. d. Hari. ἐθέλοις δὲ και unde minus in postrema edi ἐθέλοις δέ, recie, i signum interrogandi apposuisseti

ήρω ον με κέν ποτ' ἀποφθιμένου βασιλῆος ζώννυνται τι νέοι και ἐπεντινονται δεθλα. Vt monui in diss. I. de legibus quibusdam subtilioribus

sermonis Homerici p. z. quemadmodum Latine dici non P est, multos vidi, quum certamina instituerint iuvenes, sed dicendum est quum instituunt, ita etiam Graecus sermo non admittit coniunctivum in tali sententia.

Quod si hic non mendosa est particula ἄν, suspicor ita. esse coniunctivos restituendos, ut simul et hic ei Od. . 15 ἀντιβολ, ως scribatur mam veteres quidam . l.

47쪽

αντε λησας , sed mala in eo versu qui hos sequitur Mescribebant: Virmnque in postrema Misione recepit missus Vulgo ἐτεθήπεα, ex od ζ 166 ut opinor. Alii θ πεο, alii θηγίσαο, quam veram scripturam esse vix sinu dubitare simillimus locus, Od x 415 seqq. Aliud corruptum e emplum invenitur Od. e. 162. τορι ἐν φθίνοντος μηνος, του δ' ἱσταμνοιο,ολ- νοστήσει, καὶ τίσεται, ὁ κεν εκείνου ἐνθάδ' ατιμ αγι ἄλοχον καὶ ταχιμον οἰον. Hic aui ἀτιμάζη scribendum, avi servato indieaum, δετις, quod alii libri habent. Sed satis de his, quae ferri nequeunt. Dicam nunc

de illis duobus modis, quos supra monui rationi non se Pugnare, si Possint exemplis confirmari. Eorem prior erat is ut in narratione res fortuitae quemadmodum in

praeteritis, sic etiam cum praesentis in licativo coniungeretur αν. Fateor vero, nullula mihi exemplum occurrisse, quod hunc usum in firmet, ut noli ut lairlustulu, aut saltem suspectum videatur. Se i liu Elna IlIIoilum temerarius esset qui dubiis exemplis confideret, ita ui ii minus inconsilietate agi rei, qui tuae non aut certis aut multis exemplis en Π Illi iliat i viileret ne posso utilem dici con

Non facile haec quisquam reprehenderet, Si verbum esset temporis praeteriti Uerum etsi haec estiterorumque I hrorum scriptura, an en nihil ei tribuendum est. Omissum est, in codici apud Clarkium, omittitque in explicatione loci Eustathius . 998. I. 995 15. Coit Vra d. autem lintret id, quod ut et consuetuditu Poetau

48쪽

LIB. I. CAP. s. Me sententiae ipsi melius conveniens verum iudicandum est:

και τέ τις ευχεται ἀνήρ. Sic Iliad. 159. Apud Aristophanem in Ach. 8 3. Boeotus, interrogatus quid asserat, respondet: oo' ἐ- αν ἀνα- Βοιωτοχ πλως.

Id nos diceremus, was es etwalutes in Boeotim globi. Haec etsi et codd. nonnullorum et eu edd. scriptura est, tamen optimi quidam libri ἄν omittunt, ἔστιν inpium exhibentes fatendumque potvisse ἄν vel e Prima sequentis vocabuli syllaba nasci, vel a metricis, quin εστ' ἀγαθά scriptum invenissent inseri. Non tamen rationi repugnat particina. Sed in hic non serenda videatua , quia cum ipso est verbo consimcia, non offendiciamen, si ad aliam vocem refertur. Illustre exemplum exsini in Xenophoniis

αυτἀ Mi ἐγὼ ἄν αυτο ευρωκω. Delevi αν Sehaeseras, quem nuper sequutus est L. Dindoinus. Non recte, mea sententia. Numquid enim aliud est illud Sophoclis, εἶτα πορών ου παρ=ῆν, et quae plurima similia supra comiti moravimus p Ninurum sic est illud explicandum, ς ιιολις αυτά κα εἰ ἐγω αυτος ζζτοιην ευρἱoris. Haec igitur qui

damnet, quoniam rariora sunt, Vereor te Parum Per ectam habeat Graeci sermonis elegantiam. Ah luis exemplo ut ain ad illud genus transeamus, in quo particuli non est proprie cum Verbo constructa non pauca huiusmodi inVeniuntur, quae RV temere corrigRS.

Non est ad hoc genus referendus locus Thu didis IV. 63. memorabilis ille propter liberiorem sed tamen iustam verborum structuram τὰ ξυμπαν τε δὴ γνωμεν , πειθο-

μενοι μἐν ἐμοί, πολιν ξοντες καστος ἐλευθέραν, ἀφ' αντοκράτρρε οντες δε εο καὶ amis o εὐκτα ἐξ σου ἀρετῆ ἀμυνο ιεθα ' ν δ ἀπι- σαντες ἄλλοις υπακου-οωμεν ου περ του τιμωρῆσασθαί τινα, ἀλλἀ καὶ ἄγαν, εἰ τυχοιμεν, φίλοι si ἄν τοῖς ἐχθίστοις, διάφοροι M

49쪽

ominii libri vulgo γιγνω it hue. Quis hic noli primo adspectu vel γιγνομενοι, quod, ut Oντες ex γνῶ/ιεν Pen deat, vel saltem γιγνοίμεθα exspectet Et tanteii omnia recte habent. Ac primum, in quo tule Serlint interpretes, ου περ του τιμωρήσασθαί τινα Sic fit dictum, ut res ratur ad φίλος volebat enim dicere, υκ ἄν περι Ου τιμωρήσασθω τινα φιλοι γιγνοίμεθα, scilicet si sed ne hi dicendum esset φιλοι, in altera parte posuit, addito statim opposito atque ut φίλοι et διάφοροι, τοις ἐχθίστοις et ις ο ρ in tem opposuit, sic Opposuit etiam γιγνοίμεθα ἄν et κατ' ἀναγκην γιγνομεθα, ita qui dem ut optativus ad αν ex illo indicativo supplendus i. Itaque Hene sic dicas: ουπερ του τιμορ σασθαι ἀλλήλοις φίλοι γενησο uεθα, αλλα καὶ ἄγαν, τυχοιμεν,

serum, cui displicet εμ, unice Probatur Cto ι. eulii a dii fides deesti Virumvis alterum ex se repeti cogita tiones aulai.

Aptius assere poterit hoc Aristophanis in Eq. IIJI. χολω μέν ἄν, ε πομις, ε σοι πυκνοτ=' ἔνεστ' ob τροπφ, ως λέγεις, τουτ' πάνυ πολλ17. Haec est libri Ravennas alioriimque scriptura, quae Sisic intelligitur, υτω μέν ἄν πομυμ, ευποιεις, non Stquod eam vitupores. Sed quuiu ποιοι in cod. Ven ac Suid edd. Veli et Od Oxon legatur, non opus est indicativum tueri. Quod Stobaeus Sem. XLm ex Menandri lirasyleonte attulit,

κατα πολλ' u ἐστὶν - κοιλως ειρ μένοντο 'νωθι σαυτον χρησιμ τερον γάρ ἐν τὰ γνωθι τους ἄλλους ubi apud Anion Atellas scriptum est κιχτα πολλων Η.

50쪽

LIB. Ι CAP. s. Stephanus in Sent. Om. p. S. et Dobraeus ad Aristoph. p. II0 κατα πολλα γ' inendarunt, arum Probabis liter. Multo verisimilius est, quod Porsinius coniecit, κατα πόλλ' αρ' ἐστίν. ita tamen genuinum videtur κατα πολλων, a Stobaeo autem prosectum ἐστίν. In Pla-ionis Apol Socr. . I. B. ut editi habent, καὶ δὴ κώ το μιθι-- τους ἐκεῖ ἐντάζοντα κι, ἐρευνωντα ς τερτους ἐνταιθα διάγειν, τίς απιτων σοφος ἐστι, και τὰ OArαι μέν, ἔστι - membr. Bodi et quinque de se decim codd. Be mi, octoque optimi apud Sinlibauinimii praebent τίς, αυτων σοφος ἐστι. Qui locus es eiusmodi, ut, si aliunde satis firmari possit ista constructis, ad sensum venustissime addita videatur particula, subindieans singulari casu seri, ut quis vere sapiens invocatur.

Est enim τις αν qui forte, nobis wer et Da eiusque exempli filain cum suturo iuncti vidimus. Et concedere debebunt, τι ἀν cum induativis omnium temporum construi posse, si qui Schaesero assentiuntur, qui τάχ' ιν it. dici Ρuiat, ut ἄν ad τάχα pertineat neque ad ii rhum reseratur. Par enim Caussa est. an latet in isto αν talis sente lilia, τις ἄν i 7 ς. Videtur auten valde placere sibi ea iii re Schaeserus, qui de illo τά ia, non solum ad areg. Cor. p. 44. sed saepius ad Soplioclem monuerit, ut ad

Oed It 523 ad M. Ol. 965 et Iozu et in addendis ad ed R. 39. Vellem vero demonutrasset vir doctus mus. Nam ex istis exemplis, quibus utitur, ne illa quia dein duo, quae ex Platonis Phaedro attulit, rem compro

οτὴν α ρεσιν εἰλο ν τε καὶ διεπράξαντο, καὶ διαπρα- ραμενε τοιοιπον Di χρωνται sit αιτν, σπαν- δέ, μεου πάοι mo μόνα ν διανοία πράττοντες. Alierum hoc est, . 265. B. τῆς δέ θεια τεττάρων θων τέτταρα