De particuvla an, Libri IV

51쪽

ἐριον τε καὶ sis δεσποτην Ερωτα, ε Φαιδρε, καλων παίδων ἔφορον. Nam in priore horum lacorum etiamsi ταχα abesses, reete otuerat ἄν participio addi, quo significaretur, si1brte unimos non mistoclitos cleprehendunt. Omittunt autem ἄν aliqui codd. In alium vero

quis non videt, si participio substituatur inplex oratio, dicendum esse ταχα δ' ἄν ἄλλοo παραφεροίιμεθα. Vnduhic quoque ἄν eum verbo constructum esse patet. Talis es etiam Aristophatus locus in Vespis, 280. Φαχα ν άν διά τον χθιζινον ανθρωπον, ὁ γ μῶς διεδυετ' ἐξαπατων, λέγων ως καὶ φιλαθήναιος καὶ τἀν Σάμω πρωτος κατεδετοι,

διὰ τουτ' δυνqθείς, ειτ' λως κειται πυρδετων. Nam quid aliud istud participium, quam brevior quaedam

dicendi ratio est, contracia ex eo, quod plene diceret lir τα 'c ii δυνηθείθ, καὶ ιτα κειται πυρεττων festa lue eius modi potius locis utendum erat Schaesero qualis hic est

Andocidis in or de myster. III. p. Ili sive 136. Bekk.5S. Reisli. φερε δῆ τοίνυν, ὁ ἄνδρες, τάχα γάρ ἄν αυτοβουλεσθε πυθέσθαι ὀ δε Καλλίας τί βουλόμενος ἐτίθητὴν κετηρίαν. Omitiiιαν milex unus, nescio an e in rectione cuiuspiam grammatici. At quis non corripi,

τυχα γαρ ἄν βουλοισθε ποθεσθαι Similiter peccatum in quibusdam libris IIerodoti Vul. 136. de quo loco in vi tiri explicatione dicetur. Non est hic silentio praetereundus lacus Aasiophanis

in Pace v. 1028 in quo me iure notavitiobraeus p. II 'quod in Elem. D. M. nos ει χρεων ἐστι reliquerim.

52쪽

LIB. . CAP. s.

Ipse nos ἐστὶ χρεών egere videtur. Vulgo ibi, et δ' -- φρονεις nos ἐστι χρ- τον γε σοφῆ δοκι/ιον φρενί Suidae cod. Leid. ποσα χρεών ἐστι τον σοφῆ. Codd. nav et en onos ἄν rem ἐστι τον σοφν. t. Dindoinus iis edidit: πως δ' υχί τι γαρ σε πεφεν , ὁσα χρῆσοφόν αι δνας τι ά - ου φρονεiς, Iros ἀν χρειὼ τόν γε σοφῆ δοκιμον I d milii quidem non videtur serri posse, quia si vel sive εni intelligas, non recte procedit inuentia. Quin ne illa quidem, σα χρὴ σοφὰν ανδρα, quo sensu verbis, γάρ σε πέφευγε aptari possint, eo Immo vix pui dubiatari posse, quin nihil sint nisi explicatio verborum noσαχρε to ντον Ocyῆ Ωκειιον φρενι Hinc eaeci arbitror, e cidisse nonnulla, quae autem habemus, sic esse scribendae δ' υχι γαρ σε πέφευγε τί δ' O G pGOνεις οποσα χρεών ἐστι σοφὴ δοκι/ιον φρενὶ πορίus T TO/iu . Pertinet ad hanc disputationen etiam ἐάν cun ilulicativo praesentis iunctum, quod recentiores, in iisque ipsi grammatici non raro usurparunt. De qua re a Bassio Schaeseroque disputatum est iii Epimetro II ad Arist. Plui.

p. XXXVIII seq. Atqui triginem tamen aliquam habere consuetudo ista debet. Non est enim credibile, si illud solaecum est, subito soloecismum placuisse Graece i quentibus. Immo istae a genuina linguae rivione aberra sones sere ex eo natae sunt, quod imitari, quae apud antiquos et bonos scriptores exquisitiora viderentur, in laude numerabatur; quae ianuasiones, quum caussae cur illi alia quando a regula declinassent non essent satis perspectae, saepissime in vitium degenerarunt. Non debebat quidem

Schneideres in Epicuri epistola P. 27 84. ἐάν τις βαστά-- ζει defendere, neque Resaius in Demosui ori in eaer. p. 13 4, 24 e cod. nam dare, ἐαν δ' ει ισι, neque ab aliis seni apud Lycurgum 109. p. 162. sive p. 266.

53쪽

- 1 E PARTICULA audefendere; in Belikerus alitem aliique Jσι scribendum Putant, quotl, nisi forte et o ταν et is ut ab interpretuadiecta deleri volemus, omnino probandum estimiter vero sellii de Herodoti verbis III su in quibus idem est, atque apud Lycurgum, lituorum consensus:

κε θω, ουτοι ιιι σοί τε συγκοιμήμενον καὶ το Ιερ--οέων κράτος εχοντα δει χαἱροκτα ψαλλ σειν Nuper editum εἰ ex conlhctura, quam nequaquam probo. Nam

eis hic ei ιι, ii ei εἰ μὴ ἔστι dici potuit, tamen ne

se μῆ εστ quidem idonea ratione carere puto. Sic enimioqui videtur inanes, ut non neget quidem, posse illum situm esse, quo sine particula rem sertuitam sigius canis utitur, sed indice tamen se certo credere, non esse eum si silium, quod exprimu indicativo adiuncto.

Σμέρδις, Ea ἔστι τον καταδοκέω ἐγω ut paullo post in eodem capite scriptum est ali γἀ δ' μῆ-τγχάνη ταω τα εχροον ἐπίλαμπτος δεώφάσσουσα ἔσται, εὐειδεναι εος άὶστωσει μιν Quo loco quod tres codd. IIahelat, εἰ τυγχάνει, minime Praetulerim. Nam est luidi, in in illo liberiore modoriimuSu negligentia quaedain i,du;ui liuida illa potiusquam ituPiiranda, quia non inscitiam larite IIIIahet sed in telligentiam veri aptique Comparari potest Theagis locus apud Stobaeum L. GT. lui ii vulgatis edd. his scriptus invenitur p. S. et Ii . notabilis etiam Propter formam oκκαν, quam ex eod. A. Pro Oκα recepit Galalardius, 31 οκκαν

οὐ si τοί - τρια ταυτα ριδερ, μίαν ἐπιδεξάμενα συν-αρριογαν, τοκα δἐγίνεται ἀρετὰ καὶ ομολογία ἐν τῆ quo

οκκαν δὲ στασιάζοντα καὶ ἀπ' ἀλλάλων ἀπέσπα Ιται, τοκκαει γίνεται πιακία καὶ ἀναρμοστία ἐν τα ψυχή. Nam etsi quis, quoniam eod. A. ἀποσπασται habet, maiore M sit ἀποσπῶται scribendum esse, tamen . quid mulam dum aptius seret ἀποσπαστα, misso verbo, ut saepius in eodem fragmini in . Sed defendi potest σται, non amen ut ex οκκα, sed ut ex τε quod lareι in οκκα pendeat. Istud υαια, haec enim genuina scriptura est, quum saeptissime in tua Theagis disseriatione, usi

54쪽

LIB. I. CAP. s.

debebat cum coniunctivo constructui sit, semel additum habebat iii dicativun επι ρατει, quem recte Gais- sordius cum clum i iii , ni uitii livum mutavit. In li--niae fragmento, quod iumero si . est iii illo capite Sio-haei, pro ικ' ρθοπλοε cod. . praebuit καὶ ὀρθοπλοει. In Archytae fragmento, quod est ibidem 0. p. 2, 48 recte Gaissordius φαμὶ ταν αρετἀν μνποττο μὴ κακοδαιμονεῖν ανάν, τἀν δε κακίαν ποτ-το μῆ ετ δαιμονειν, αικα τας ἔξιας αυτὰς κρινωνες Legebatur ibi κρίνομες, et an Od. A. κρινοιμες. Sic etiam in ephantae loco apud Stobaeum XLVIII. 4. p. 333, 3 . scribendum καὶ τοις μἐν Ποις αν - ποις αικα Ut ανωντμ οσιωτάτα κάθαρσις ἐξομοιωθῆ- μεν τοις ἀρχόντεσσιν eduinii δειαροάνοντι. Nec di

bitandum, quin in his rimagoreorum apud Galiunii Tia. ἐπεὶ δέ κα γαμειται, ei P. 51 αλα χρή, missiunctivi γάμ ται et χρῆ reponendi sint. Sed p. am ubi est,

αικα ταυτον ἐστι τἀγαθον και κακον, scribendum αι-

περ quod saepius ibidem in iisdem verbis, et p. z08.

16. Sumatum. Denique ne desiderentur indicativi persecti cum αν

coniuncti exempla, haec adiiciam Hesiodi apud Stob. Serm. H. I . ἔμμορέ τοι τυιῆς, οὐκ ἔμμορε γειτονος ἐσθλου. Sed in Hesiodi libris D et D. 345. recte o τ' ιιιι ορε scriptum. Et Dionysii Hal. in epistola ad Pompeium de praecipuis Historicis P. 786, 4. εἰ δ' περεiδεν ἐν τούτοις, ἐφ οις φιάλιστ' ἀν ἐπιουδακε, τῆς τε συμπλοκῆς των φων έντων γραμμάτων κα τῆς κυκλικῆς - ' ἰας τῶν περιοδων,. καὶ τῆς μοειδεἱα των ριατιοριών, πολυ ἀφιείνων ἄν iis αυτος μοτου κατὰ τὴν φράσιν Quis ver dubitet, quin expungenda sit Particula, qua nihil opus esse, iam a Stephano erat montium p

55쪽

De ἄν eum indicativo in re non 1actor.

Explicuimus indicativi cum particula ἄν consocia tionem eam quae quod impletae cotiditionis lotionem continet, ad rem factam resertur. Nunc dicendum est de altero genere, tuod quoniam ad conditionem non impletam spectat, ad rem quae non est triacta, reseratur necesse est. Significat enim id, quod ieret, si impleta esset conditio, non sit autem, quia non est impleta. Hoc genus cur imΡerfecti tantun et iusquamperfecti et oristi proprium sit fili pra illi tum, Cap. I. monitumque, si aliam vim habere videatur, quam in re facta, id videri tantummodo, non esse, quia disserentia omnis non in indicativo et Particula, sed in eo sit posita, utrum de impleia an de non impleta conditione si cogitandum. Quare ubi neque adiecta est conditio non impleia, neque apparet intelligendane sit an non, ibi prorsus ambi um manet, quomodo verba interpretari debeas. Vt apud Aristophanem in acer IIM. δέδρακας, ιρ νην ποιησας - προτουοιδα ἐπρίατ αν δρέπανον sti κολλύβου Perinde est sive Vertas, antea nemo acile emebat falcem collybo, sive dicas, nemo emisset si scilicet venalis suisset. Videantus iam iisum ipsum. Et primo quidem apud vicos Homerus Od. IS

56쪽

minit hie sani u κεν dies. Sic enim loquuntini v terrimi. Iliad. p. 526. εἰ δέ κ' τι προτερω γένετο δρομος ἀμφοτεροισιν, κέν μιν παρέλασσ ιδ' - φηριστον ἔψεν. Et in versu illo apud Herodorum Lor Et tu prononiine Odrss. 205. Q ομην, ο κέν μ' ἐφίλει καὶ ἔπεμπε νέεσθαι.

ΝΟ necessarium erat alterum κεω. am oratio, quae suspensa est ex alia geritentia verbi modo servat Iton

indiget repetitione particulae. Quin recentiores etiam adspernantur repetiuionem huiusmodi Nec repetiit Hom

vii nos diremisset, antequam mors coluisset. Nam si primaria sententia conditionalis est, non possunt non omnia conditionalia esse, quae Pendent ex ea. S cus est, ubi sententia principalis sine condisione est, ut 'od. . 25.

Non sis isti exire ancillas, quae, si exiisserit, uom fuissem praebiturae. Hic si omisisset parilaulam, Praesebuisse illas lucem dixisset Recentior usus eo tantum ab epis disseri, quod particulam αν in secundaria sententia non aliter, quam si necessaria esi, addi Temporum ratio eadem est Ac primo imperfectum plerumque refertur ad praesens Amsioph. E L I5I. ἐβουλOμη μἐν ἔτερον ἄν των θάδων λέγειν et βέλτισθ' ιν ἐκαθημην συχος νον δ' ι ἐάσω.

57쪽

Saepe vero etiam ad praesertiunt, Husmodi quidem, quod diuturnitatem aliquam vel repetitionem sicli contineti H

cap. 1 0. ΙΙΙ. 25. V. 48. Vire 30 Aristopli. Nub. 1056. Antiphon p. 625. 644 6 5. 68S. II 6. I 18 21. 33. 34. Dinarchus p. s. Lyeurgus . I s. Andocides P. 12 50 Isaeusi. 53. Lysias P. I I.

Plusquainperfecti noli obscura ratio est. Aeschines in Ctesiph. p. 643. s. και σαι αἱ φῆφοι αυτεμ γενοντο 'ε δε μία μονον μετεπεσεν, υπιρωριστ αν ν άπέθανεν. Antiphonis. 689. εἰ φιε, γαρ π των πληγῶν ἀνὴρ παραχρῆμια ἀπεθανεν, υπ' ἐμου ριέν, δικαίως δ' ἄν ἐτεθνήκει Andocides p. 45. ει γὰρ ῆλθεν, ἐδέδετ' ἄν ἐν τε iuλω Demosili pro cor P. 242, s. ἐπεὶ διεγενμας αυτους πάλαι νάπολωλειτε. Ita codd. et grani malicus in Berieri Anecd. T. I. p. 26, 33. a prava quorumdam librorum scriptura ἀπολωλατε, quam Mihiae in o. r. g. 509, 5. h. pro genuina habebat, addito αν serri nullo modo potest. Ac vel apud sesioli iam Aristiadis T. I. p. 143. quem laeum obeckius, ad marem p. 235 adhibuit, εἰλήφει ἄν haud cunctanter pro Ha --φεν ἄν re ni debebat. Asa plusquamperfecti cum αν conivneu exempla apud Demos lienem exstanti. 52, 21.

Aoristus plerumque de praeterii te ore usurPatur, in P. Aristoph. Ran. 732.

ο ν et πολις προτουοοδι φαρμάκοισιν εἰκῆ Φαδως χρησοιτ' ἄν.Quum vero ad praesens tempus resertur, est illud de eo quod cito perficitur intelligendum. Iia apud Sophoclem Oed. R. 1438 quum Oedipus dixisset, ρῖφον- πτ'o οσον ταχιστα creon respondet:

πρώτιστ' ἔπνοον ἐκμαθειν τι προατέον.

58쪽

Lib. I. CAP. 10. MFacerem. Apud Herodotum I. a. Adrastus, non trubenter g regis ius Ali facere ostendit his Verbis: ὁ βασι λεο, ἄλλως μέν ἔγωγε αν υ ῆι ἐς ἀεθλον τοιονδε

Ουτε γα συφιφορῆτο ιν δε κεχρημένον εικος εστ ou λι--κας εὐπρήσσοντυς εναι, υτ το βουλεσθαι παρα πολλαχῆ τε ἄν σχον μαυτον. ale et Contra sententiain loci novissimus editor ἀνίσχον dedit. Imperfecto utitur

propis illud πολλαχῆ ante, ubi semel capiendum cominium in mente habet, imposuit nondum iam, mea sententia, vicit Buitmaninis sis imperfecit serinam esse: Aristophanes M. TU.

κατ' ἄν surλησθεις ἐφ' bιῶς αυδις ἄν κατέπτετο. Sed quod statim sequiim ,

ει τε Πατροκλείδης τις υμων τυγχάνει χεζοτιων,

οὐκ ἄν ἐξίδισεν ει θοιμάτιον, M' ἀνέπτετο, neseso an dictum, vere de re praesertia, mimicium qiud huiusmodi esset Pastoclide significet. De futuris satis constat ἔμωον echina πα- upari eo quod ipsa huius verbi tempora indicam discrimi e Sed

est etiam ubi sine huius verbi accessione suturum tempus Tespiciatur, ita ainen, ut recte Xplicata sententia res ad Praesens vel ad praeteritum redeat. Vt apud Antiphontem P. zz8. υδέποτε η θελ σαλελθεῖν ἐπὶ τουτο o Λαιον, ei εἰδοτες οτι ovὐάν τουτοις κατ' ἐμου λεγχος ἐγίγνετο Ουτoe. ἀλλ' ἐριοὶ κατά τουτων, ὁτι Ουειν δίκαιον ουδ' u i ii λις ἐτρωντο. Potuerat dicere, εὐείδοτες Ου ἄν τουτοις, Graio is δαι Πεγχον. Nunc quemadmodum loquutus est, hoc dicit noluerunt ea tua uti, via, ita aerissem, non mihi ea, sed ipsas noctiasset.

Sed in his omnibus quum nihil difficultati sit alias potius loquendi formulas consideremus. Ac primo quidem sententias, qua re prononiis relativo iunctum habent. Aperium est autem, si qua sementia, quae ipsa Per se

59쪽

M DE PAR 'ICVLA αν conditionem itor impletam contineat, reliquae orationi adnectatur, oportere αν aillici Vt apud Herodotum I. s. Croesus, interrogatus, qui sit, queIn ΡPellet, reSPDndet τον ἄν ἐγω πασι τυράννοισι προετιμησα ζιεγάλων χρ μάτων εὐλόγους ἐλθεῖν Demosin in id. p. 36, 25. νυν δέ τουτ ιιεν υκ Ποίησεν, ἐν ε' τον δῆμον ἐτι-

ριησεν αν. Idem ad Phorm P IR Is ἔστιν ον, ὁ ανδρες δικασταί, ουτος λανθρωπος γενῆσ-αί ποτε, ος αντι διπιώων ἐξακοσίων δραχμῶν τριάκοντα μνας καὶ τριακοσίας καὶ ἐξήκοντα ἀποτίνειν προείλετ αν Idem in I de salso test in Steph. p. IIII, 21. ἐστιν ουν, o τις ἄν του ξυλοι καὶ του χωριου καὶ του γραμματείου το- σαυτον πεμεινε uis σιν ἔστι δ' ο ις ἄν δ ον οἰφειλῆκε τοσαντα χρι ιατα Ἀράπεζα, τουτον τα λοιπα ἐπέτρεψεν; Et viii πω Idem ibidem p. 440. I. ἔστιν ουνοπως ταυτ' ἄν, ἐκεινα προειρ κως, λαοτος ἀνὴρ μῆ διαφθαρεις ἐτολμησεν ειπειν Eurip. Iph. Taur. 385.ου ἔσθ' πως ἔτεκεν ἄν ii ιο δάμαρἈττὼ τοσαυτην ἀμαθίαν. Illae hanc sominiam mutarii Herodotus VIII. IIs. εἰ γαρ

ποιῆσαι refertur Oπως.

Commemoranda hic est etiam formula ιδ οτι ἄν ei οἶδ' ὁ τι ἄν Aristoph. Aeli. 555.

60쪽

σαφως διωρισε , τί πρῶτον δε πομιν του ἀντιδεδωκο- τας και τί δευτερον, και τἄλλα δ' ἐφεξῆς, Ουκὰιd nunι προῆλθε, ἄν- τουτου Φαι pinus TDAμα. Interduin αν etiam raecedit in hac formilla, ut apud eumdem in Steph. l. p. II 03, 20 ἐγω γάρ αυτος ο - οι δ' ὁ τι ἄλλο ειχον φρὶφίσασθαι, των πεπραγμένων ριενοι δενείδως, τα δε μαρτυρουμενα ἀκουων. Sed ubi sententiae istae ex alia genientia, in qua iam inest cotiditio non illi pletit Pendent, non additur αν, et recte quidem. Nam quae Primariae sententiae natura est, eadem est etiam, Plerumque saltem, earum, quae ex ea aPtae sunt. Via ad rem demonstrandam exemplo prorsus simili,

ut ea, quae modo attuli Lyeui ' p. 165. 242 Beo. καίτοι κατ' ἐκώνον του χρόνους, ω ἄνδρες, τίς νηῶν τὴν πυλι ηλένσεν, ου μονον πολίτης, ἀλλὰ καὶ ξενος ἐν τοla ἐριπροσθεν χρονοις ἐπιδεδημνι - τίς δ' ῆν ot τω p/μισοδημος τοτ ῆ μιπαθήναιος οπις ἐδυνήθη u ατακτον ἐαυτον πομειναι δειν Recte illud δετις Dονῆθε ἄν dictum est, quia sine conditione dictum erat id ex quo hoc pendes quis trent in AEGMon odio fiat, vomitii in detrecturisses Sed ubi ita mutavem, ut conditio in prinespidem sentensam recipiatur: τίςῶν se ου-

τω μισοδη uoς, iam sine ἄν diuendum erit, ocτις ἐδυνήθη. En exempla Demosthenes in Timocr. p. 05, 26 εν ἄν

μένον, ου ἄν εἶχε τἀ ἄπειρα σωματα που ἐνεστη. Non debebat recipi Scaligeri coniectura ἄν εστ η, quam et grammatica repudiat, et usus Epicuri, ut qui hoc ἔνστημα vocet inclis ad Dinocl. s. P. 31.