Ratio determinandae potestatis imperatoriae, ex primis principiis deducta; cujus partem 1M, annuente amplissimo ordine philosophico illustris athenaei Upsaliensis, publice examinandam sistunt auctor Petrus Djurberg, ... atque respondens ... Laurentiu

31쪽

mne id , quod hune vel illum hominem constituit, exstitit in ipsa creatione. Atque se distinguerrdum omnino est inter exsentiam rei ipsius & modum exissendi. Existentia rei nemo praeter Deum potest largiri, modus vero existendi a creaturis dependet. Itaque parentes in generatione nihil praeter modum existendi, soboli suae conferunt, inde vero non sequitur, eos esse superiores quoad ipsam existentiam, atque adeo etiam nee quoad statum eorum natura lena minor itaque propositio sic potest probari aut non potes omisem ex

stibio producere , is non abest potestatem Detrendi

aesentiam, at homines. Ergo omnis itaque potestas parentum in liberos concernit tantum statum eorum asventitium, nee se ulterius extendit, quam ad actiones liberorum indifferentes. Non autem inde tamen Nquitur fundamentum ejus derivari ex eonisnsu, ut jam in posterum de potestate Imperatoria erimus demonstr tutari dependet enim nihilominus ex generatione, 'nquidem tanquam beneficium considerata, cum ep cii requisita generationi haud competant, sed quia parentes per illam soboli suae conferunt mo-m exorena. Qui igitur habet potestatem generandi aliquem, is hahet potestatem conferendi ei modum existendi; qui habet potestatem conferendi alicui modum existem di is habet potestatem in illum quoad existentiae ejus determinationes per aliquas modorum vel relationum mutationes at qui hoc habet, is est superior quoad alterius statum adventitium. per g. 7 Qtioniam itaque parentes habene potestatem generandi liberos, ideo etiam illis sunt superiores quoad statura

eorum adventitium.

f. 37. Quorum unus non est alteri

eorum naturalem,

32쪽

Ergo homines sunt natura aequaleS.

Diversimode alias consideratur haec aequalitas homi num naturalis, dicuntur enim homines natura aequales primo respectu essentia, quatenus omnes habeant animam rationalem corpus organicum, atque ea te mi omnes aeque sunt homines secundo respecturium seu Iot/mia, qua quisque idem potest in alium aea Iter in ipsum , licet non semper eam in actum queat deducere tertio respectu Iuris, quatenus omnibus ae Rum jus comperit in omnia bona ulibus humanis aeo creatore destinata quarto respectu potestatu festa bertatis, qua unusquisque immunis est ab alterius in se potestate. Hane postrerram Thomasius cJurispr. Div. Lib. a. cap. 3 g. 22.23 dicit non esse inter omnes hom nes sed eos salum, qui visum in statu naturali. st vero, quatenus laaec liberi is est naturalis, Iocum certe obii nebit inter omnes homines in quocunque demum sint statu: nam etiamsi aliquis ratione quadam adventitrae non siit liber nec altera aequalis,tamen in relatione con sideratus ad Litum suum naturae est liber, eidemqueea

tenus aequalis.

6 38 Quicunque non est alicui seperior quoad ipsum eius statum naturalem, is non est ei superior quoad ipsam ejus ex

sentiam homines hominibus non in superiores quoad statum eorum naturalem

bll. i. 36. Ergo homines homini s

33쪽

non sent superiores quoad piam eorum .

xistentiam.

Major tum ex ipsa definitione superioris quoad alterius statum naturalem e g. 6, tum quoque vi oppinsitionis e s. p constat.

f. 39. Qui non est alicui superior quoad ipsam ejus existentiam, is neque ei est superior quoad illa , quae ab exisentia δε- pendent homines hominibus non sunt superiores, quoad ipsam eorum existentiam. per syli praec. Ergo nec homines hominibus sunt superiores quoad illa, quae ab existentia dependent.

Major iterum vi oppositionis patet e g. to Sicut enimis, qui alteri est superio quoad ejus existentiam, eat nus etiam est manet superior quoad ea, quae ab exi ostentia dependenta ita qui non est superio quoad pri

us tanquam antecedens, eatenus nec est vel manet superio quoad posterius, tanquam necessarium conseinquens. Ne vero Occasio detur cavillandi, observandum

est , posse quidem illum, qui alicui non est superior quoad ejus exi entiam, fieri tamen superiorem quoad illa , quae ab exi entia dependena, sed hoc fit per factum quoddam aut eoneessionem, ut ex inferioribus consta hit. Nostra vero propositio simpliciter negat eum esse superiorem sine respem ad aliquod factum aut concessionem, per quam fieri possit adeoque hele non est vera oppositio. Vel ut adhuc clarius me exprimam; hic est sensus argumenti mei quod homines, natura aequa tis, non sint sibi invieem natura superiores, quoad il-iu, quae

34쪽

la, quae ab eoeum existentia dependenti me iis voeara aquaiam natura suρeνio sunt sibi opposita.

o. Qui non est alicui superior quoad illa, quae ab existentia ejus dependent, is neque est ei superior quoad ejus aselones 'bomines hominibus non sunt superiores ruoad illa, quae ab existentia eorum depenent. per stit praeci Ergo homines h

minibus non sunt superiores quoad eorum actiones.

Praeterquam quod major propositio vi oppositionis iterum sequatur e si t. ex ipsa quoque vocum noti ne satis elisa est. Quoniam enim actiones dependeant ab existentia, necessario sequitur eum , qui non est suo perior quoad ea, quae ab existentia dependent, neque esse superiorem quoad actiones.

f. i. Qui non est alicui verior quo

ad ejus actiones, is neque habet potestatem dis nendi de ejus actioni ci homines οὐ minibus non sunt superiores quoad eorum actiones. Ergo homines non habent pol statem disponendi de eorum actionibus.

Major et axioma e . . Sicut enim is, qui habet potestatem in alium sit superior, ita qui non habet. non est superior.

f. a. Qui non habet potestatem Ff enenia de alicuius actionibus, is nequσh-

35쪽

bet potestatem praestribendi rationem, secundum quam actiones suas debeat instituere, per consequens neque legem homines non habent potestatem disponendi de ho

minum actionibus. per syli praec. Ergo

neque homines habent potestatem praescribendi hominibus rationem, fecundum quam actiones uas debeant instituere, ter consequens neque legem. ivi oppositionis major propositio patet e g. 3. 4. 3 te Quoniam enim potestas praeberibendi rationem,seeundum quam quis suas actiones debeat instituere, comprehendatur sub potestate dissonenae de alicujus actionibus ita sequitur omni, eum, qui non gaudet priori potestate, nempe disponendi, in qua continetur ratio posterioris, nempe praescribendi rationem, neque gaudere hac ipsa posteriore. Et quoniam ratio ab aliquo superiore praescripta, secundum quam quis suas a-αiones instituere debet, Lex dicatur; g. 40 immediata consequentia omnino fluit, eum, qui non habet Dotestatem Haescribendi hane rationem, neque potetatem habere praescribendi legem.

- . . Sui juris is esse dicitur, qui potestatem nabet in proprias actiones.

Quoniam busis potestas fere coincidunt, M. hine suae potestatis seu uris is erit dicendus, qui potestatem habet in suas, hoe est proprias actiones. Pose senes aliae definitiones adhiberi, ita ut sis iuris se,

vel sui non labest aliquam veriarem, vel qui nulli es obiectuW, quae tamen cum definitione allata conveniunt, si genuine explicentur. I.4

36쪽

fή . Qui non isset potestatem improprias aeriones, illi non sunt sui juris: est axioma es. praec. homines non habent potestatem hproprias actiones. per Ili f. 28. Ergo homines non sunt sui juris.

Poterit hic syllogismus intelligi 3 explieari ex illis, quae allata sunt ad g. 8, ulterius tamen eum exinplicabimus in illis, quae proxime sequentur, cum iisdem conciliabimus. Liceat vero ei rationem ordinis nostri adducere. Antequam igitur determinari possit potestas Imperatoria, hoc est, antequam amrmari possit, quousque sese extendere queat primo utique dispiciendum erit, quousque sese extendere queat potinestas hominum singulorum. Itaque ut hoc dispici posset, consideravimus singulos homines: g. r. vel in relatione ad Deum, quatenus is est superior atque illi su jecti, vel in relatione ad alios homines, quatenus sunt natura aequales, atque neuter alteri superior, neuter alteri subjectus, vel etiam in relatione ad se Ur, qu tenus sunt sui juris per concessionem Divinam. Duo priora momenta huc usque enodavimus, sequitur ergo iam tertium.

f. s.Quidquid tendit adgloria inae munifestationem, id conveniens suis sapientiae Divinae: creare hominem ejusmodi facultatibus an maei corporis instructum, ut proprio instituto statum tuum naturalem possit reddς- re commodiorem, tendit ad gloriae Divinae

37쪽

manifestationem. Ergo conveniens sui sapientiae Divinae creare hominem ejusmodi facultatibus animat corporis instruetum, ut proprio instituto statum suum naturalem possit reddere commodiorem.

Majorem propositionem antea expIanavimus. I. 6 Ἀν minorem vero quod attinet, pariter&illa ex notione gloriae Divinae, ejusque mani estatione constabit. Sicut enim gloriae Divinae misinstatio consistit in agnitione , celebmtiones repraesentatione perfectioia isti Dipinarum ita tendit ad agnitionem, celebrationem crepraesentationem bonitatis ac potentia Divinae,

ouod homo eiusmodi dotibus sit instructus, ut proprio instituto possit perficere statum suum naturalem, seu ηuod idem fere est, ut potestatem habeat ipse pM novendi vitae suae commoda. Ne autem scrupulus euidam maneat, quod prius dixerimus. 16 ex hac patefactione perrectionum Divinarum fluere conformitatem hominis eum Deo, atque inde ipsius Iehis naturae necessitatem sequi, quae non dependet ex proprio hominum instituto, sed ex sanctitate Divina, ad quam eon mmandi sumus ego quidem sic existimaverim quod actionibus illis , quibus co ormari debemus sanctitati Divinae, non tam commodio re itur atque perficitur status noster naturalis, quam potius in suo esse conserpatur manet, atque ideo etiam harum actionum deter natio fuit necellaria, tenditque ad gloriam Divinam Actiones autem reliquae, quae statum naturalem commodiorem atque persectiorem reddunt, cum his minime sint oppolitae, ted potius superadditae ita earum determinatio non fuit necessari , eandemque ob causam tendit ad gloriae Divinae manifestationem, ut hae relinquan - tu liber-

38쪽

tur libertati ae potestati humana'. sunt itaque actiones nostrae, non in duplici, sed triplici disserentia; quae

dam enim epravant, quaedam eonfervant, quaedam Iinus eian statum naturalem e quando autem status natura

lis perficitur, tunc oritur status adventilius. Non itaque sic licet argumentari quidquid nos nostrumque statum naturalem reddit deteriorem, illud est lege naturae prohibitum, quidquid vero nos nostrumque statum naturalem reddit perfectiorem, id lege natura est in junctum nam sicut prior propositio suo fundamento nititur, ita posterior maxime vacillat.

l. 6. Quidquid dependet ex proprio

hominum insituto , id non habet necessariam relationem ad sanetitatem Divinam actiones illae, Quibus status hominum naturalis redditur commodior, dependent ex proprio hominum instituto spe stil praec. Ergo non habent necessariam relationem ad sanctitu

Ex ipsa vocum notione constabit majora aliud dini est proprium hominis institutum, aliud sanctitas Divina. Hoc tamen non ita capiendum ae si instituta humana sint vel esse debeant Onosita sanctitati Divinae sunt enim hi termini disparari, sicut nec strictσ& presse loquendo dicendum sit proprium hominis institutum esse debere conforme cum sanctitate Divina. Minor licet non sit conelusio praecedentis syllogismi, totidem verbis expressa, tamen ibidem continetur quo niam enim sapientiae Divinae conveniens fuerit creare

hominem ejusmodi facultatibus instructum, ut proprio instituto possit statum suum naturalem reddere comm diorem,

39쪽

diorem , utique id Deiri fecit ac proinde gaudet o. imnino homo ejusmodi facultatibus. Quoniam itaque possit proprio instituto perficere statum naturalem, mtique actiones illae, quibus status naturalis perficitur, seu commodior redditur, dependent ab illo instituto.

f. 7.Quidquid non habet necessariam relationem ad sanctitatem Divinam illud vel factum vel omissum non repugnat sanctitati Divinae actiones illae, quibus status hominum naturalis redditur commodior, non habent necessariam relationem ad sanctitatem Divinam. per syli praec. Ergo vel factae vel omissae non repugnant sanctitati Divinae.

Ex notione vocum reIationisis repugniantiae arbi tro majorem sacile constare. Actio vero onusta idem nobis dicit ac omissio actionis.

8. Quod vel faetiam vel omissum non repugnat sanctitati Divinae, ei neque praescripta est aliqua ratio, secundum quam conformari de-heat sanctitati Divinae actiones illae, quibus status hominis naturalis redditur commodirior, vel factae vel omissae non repugnant san

ctitati Divinae spe lyli praeco Ergo illis actionibus aliqua ratio non est praetcripta secundum quam consormari debeant anct

Major

40쪽

Major propositio deducitur ex principio contra. dictionis; quod i enim ei quoque, quod vel factum vel omissum non repugnat sanctitati Divinae esse praescripta aliqua .ratio, secundum quar eonformari deberet sanctitati huic tunc id simul esset conforme eum sanctitate Divina simul non esset prius quidem per hypotheun, posterius vero, quia non habet necessaria. am relationem ad sanctitatem Divinam , seu quia a sanctitate Divina disparatum est, ut & fieri non fieri possit salva eadem manente.

49. Cui non est aliqua ratio praescripta, secundum quam conformari debeat sanctitati Divinae ei neque lex natura est prae

scripta: per 3. 3 actionibus illis, quibus

status hominis naturalis redditur commodia O , non est aliqua ratio praescripta, secun .

dum quam consormari debent sanctitatiDivi. nae sper syli praec. Ergo nec illis actionibus est praescripta lex naturae. f. O. Actiones illae, quibus non est prae stripta se natura, in lege naturae neque sunt inhibita neque injunm actionibus illis, qui bus status hominum naturalis redditur comi. modior, non est praescripta lax naturae sper

syll. pnec. Ergo actiones illia in lege naturae neque sunt prohibitae neque injuncta.

Muor propositio vi oppositionis es. χ ..pavet Si ut enim legis constitutio veti, si mavis, torma in eo