De Ravennate et Veneto Aristophanis Codicibus

41쪽

tiores poenas dant. Eodem temporis momento accidit, ut ille omnipotens in lutum ingrediatur et exclamet:. At hic mihi vadenti lutus esse videtur. Sed animo correpto pergit de tempestate sustus agens , o fieri

potest, quin etiam his proximis diebus pluat; ungi certe

incrementa sumunt est.

Iain ipsi optimorum codicum ope emendandi periculum subibimus. Primum Eq. 388 in iudicium vocemus ubi in omnibus aliis codicibus legitur μηδἐν ὀλίγον ποίει,

unus Ravennas exhibet si δἐ ελαττον ποίει. Illam scripturam omnes receperunt; nam indorfius, qui μηδἐν ἐλαφρον ποίει scribendum esse coniecerat, in xoniensi editione ceterorum exemplum secutus est. At parum recte

hi omnes egisse videntur. Bergierus quidem adtulerat Thucydidis locos qui videbantur similes hos: 8,l rari ὀλίγον πρασσετο ουδέν, , ὀλίγον τε ἐμενοουν υειν αμφοτεροι, s. 7,b9 ib. 8 ὀλίγον ordi καχοπαθησαντες sed differunt hi loci ab Aristophanis, quod his locis itotes agnoscenda est, qua orationis is quam maxime augetur, hoc loco, de quo agitur, agnosci non potest. Sed multo etiam maiorem dubitationem ipsa illa optimi, ut vidimus, in hac tabula codicis Ravennatis varia lecti movet, quae interpreti quomodo deberi indorti videri potuerit, ego

non adsequor. Nam quamquam quae nunc leguntur ιιηδἐν Πυαττον ποia per se ferri nequeunt, tamen ea omnino salsa esse tum demum mihi persuaseris, si demonstraveris inter μαγειν et λαττον nihil intercidere potuisse, quo rostituto et metri et sententiae integritati satisfieret. At non solum hoc non poteris demonstrare, Verum etiam in hac antistropha nonnulla verba intercidisse iamdudum intellectum est. Erraverunt Voro qui post φαυλον coae duos creticos intercidisse putaverunt his enim verbis ne potest

quidem quicquam addi. Quid igitur probabilius esse

potest quam illam lacunam inter ιηδἐν et λαττον qua

42쪽

rondam esse Qualia vero verba interciderint velut ex hoc exemplo discere potes:/ιηδἐν υ αρτί co νυν λαττον ποίει. Scilico chorus videtur inficiarium admonuisse, ne a proposito desisteret neve inimicum animum remitteret. Ran. 263 ουδἐ ιην ηι α συ παντως simulac legi, in x sta συ verborum conlocatione offendi, quorum altorum quamvis maiore vi praeditum priori non anteeodore non poteram satis mirari. Sed mox etiam γε desideraVi, quo συ pronomen ημα pronomini oppositum efferretur. Quaesivi igitur, num quid auxilii loco haud dubio corrupto ex codicibus poti posset. Atque inveni in Vennato γε legi supra scripto D pronomine. Itaque non dubitavi primum συ γε restituere, deinde ut etiam

conlocati horum verborum corrigeretur, inverso ordines γ' ηι α scribere. Quo facto nihil clicuum erat, nisi

ut ranco vocabulo transposito scriberetur:

Dυδ ιι ην παντευς συ η1ιας, quae vcrba quin ipsius Aristophanis fuerint non dubito. Nec vereor, ne Berghius huic scripturae eam, quam ipse non tam recipiendam proposuit quam ut aliquando in

codico aliquo iuveniretur, optavit αλλα μην γιεις σε παν- τως praepositurus sit.

Ρlut 258 vulgo legebatur: υς εἰκος ἐστιν σθενεῖς γέ οντα ανδρας ηδη. Moino hius haud dubio nulla alia de causa quam quod ηδη participium requirit, quo cum substantivo coniungatur, scripsit: υς εἰκός ἐστιν ἀσθενεῖς γέ ροντας οντας ηδη. Haec emendatio eo sese commendat, quod quae in γέρονω οντας verbis auditur παρηχησις Aristophani in deliciis fuisso vidotur vid. Ach. 222 γεροντας οντας,

43쪽

sion data non possum quin notona orghi errorem, qui Vesp. 192 quia Vonotus exhibet ν δη γερ υν Os 'OL:ὀc u pro γε γερ υμ υν at robo , fortasso scribendum csso suspicatus cst ἰ δὲ γερ υν καὶ Λολιος A, quod Aristo phanem scripsisse nego. Sed talia ut tonobimus, ubi in codicibus tradita sunt, ita avondum est, ne ipsi liro inseramus. Nam hoc quam poriculosum sit ox oboli et Meine hi in eodem onoro communi error intellegitur,

scripserunt: ώσπερεὶ γερονια οντας καὶ κοβαλιμενετaι,

a codicibus co adiuti, quod in Ravennato Oct omissum est. Cuius emendationis qui auctor fuit obolus Mnem. IV. p. 133 postquam Ach. 22l, ubi Ravennas exhibet φιωεπερ ερονιας εκφυγων 'Amρνεα cum hoc loco contulit, sic pergit , Idem utrobiquo vitium est, odem modo natum et tollendum quoquo nempe ut hic apud omnes recte scribitur ιι δεπερ γερονca οντας ), sic illic scribendum υσπερε γεροντας οντας. Qui codicem Venetum scripsit, do suo uia interpolavit, ut passim Aristophanem levibus coniecturi suo arbitrio refinxit. μEx is quae supra exposuimus elucet hanc notam in deteriorum potius codicum, qui et ipsi h/ιας praebent, archetypum quam in Veneti librarium adero, illum autem interpolatum esse non negamus. At obctus neque 1 ιιci serri non posse neque irrct requiri ullo modo demon8travit; nam corum do quibus in proximis egit locorum Nicostr. p. th. III, Il ME, ubi octo scripsisse videtur κατεσθio νι ες νεες δωδεκα, Hermipp. ap. Ath.

VIII. 344 D V pra, Arist. Vesp. 93 δυ' ντε longe

I Fritκschius ad Thus m. 68 3 mutuit oti ire γωολπας ανδρας, quod ipse viderit, quomodo defendat mihi videtur μηδέπερ partiacula οντας participium requirere. Dj9jlige by Corale

44쪽

divexsam csso rationem nemo non intellegit. Sed haec emendatio non solum non necessaria esso videtur, Verum etiam aperto salsa est. Eadem enim omnium quicunque huc Pea tinent locorum congeries, in qua nituntur, quae supra de ειυσσε ε particula usu disputavimus, etiam hoc me docuit, Aristophanem substantivo cum θοπι coniuncto I participium adiungere noluisse, scd 0σ;περ cum nudo ma-Ιuias coniungore substantivo. Sed ut huic coniectura lex

quam ipso poeta sibi scripsit, ita Meinckii, a qua exorsi sumias, alia lex obstat, quam tu, si in Aristophano criticum agere volucris, bono age si ubique observabis. Cum enim in Aristophanis dicendi usu dici nequeat

quanta sit constantia, non solum cavendum est, ne, quod ab usu poetae abhorreat, vel a codicibus traditum teneamus vel ultro recipiamus, vorum etiam, ne, quod ei egregie conveniat, levi animo removeamus. Atqui ἀνὴρ vocabuli cum Πρων coniunctio apud Aristophanem usitatissima est, id ἀννὴρ γερ υν Ban. 139. Plut 6b8, γεροντας ανδρας Ach. 679 γεροντες ανδρες Plut 628, γερ υν ἀνηρ ib. 1066. Ergo γεροντας ἄνδρας tuebimur. Circumspicienti

Vero quo alio vocabulo extruso οντας in hunc orsum reduci possit, sua sponte ἐστιν occurrit, quod apud εικός sero omittitur, et hoc loco in Ravennate frustra quaeritur.

Itaquo vix dubitari potest, qui Aristophanes scripserit: ως εἰκὀς οντας ἀσθενεις γεροντας ἄνδρας ἐθη. Eadem emendandi via ingredienda est Plut 1122, ubi vulgo legitur:

ἰσχαδας ob εἰκός ἐστιν Ἐριιην ἐσθίειν. Apparct enim enuntiatum quod ostra δεικός ἐστιν Ἐρμῆν ἐσθίειν a poeta ideo adiectum esse, ut omnia quaecunque reliqua essent breviter comprehenderentur. In talibus vero comprehensionibus quid usus Aristophanis postulet, ex his exemplis disci potest: lut 626 καὶ τα υ στὶν ενδον ηυτρεπισ/ιενα Eccl. 598 τὴν γῆν re υτιστα ποιησέ κοινὴν πάντων καὶ ἀγρο&ιον καὶ ταλλ' reόσ'

45쪽

dubito igitur quin illo luti loco ἐστιν eiecto cribendum sit: ἰσχαδια τολλα θ' ob εἰκος 'Eρμῆν ἐσθίειν. Cuius scripturae ostigia insunt in Ravennatis lectionc ordui εἰκί,ς.

P. 6

Soph. Phil. 585

. P. 23. 4192 P. 36.

O. R. 403 .

. . 3.

4223. 4. . . i. 22.

46쪽

Natus sum Rudolphopoli Prid. Non. Mai. a. h. s. XXXXIIII patre Gunt horo, qui parua civitatis res

ecclosiasticas et scholasticas adem religione administrat qua magna sani illae saluti consulit, matro Thecla degentora Loia est ea in ima, quam aut hos octo annos tam praecipito quam praematura morte nobis ereptam esse etiam nunc dolemus, postquam contigit, ut gemina eius soror vidua patri in coniugis, nobis liberis in matris locum succedere samiliaquc modo orba subito laetissimum incrementum sumeret Christianis adscriptus sum quos dicunt evangelicis In Frita orici anu ni patriae urbis gymnasium inlustres Carolo Gulielmo uel loro rectore acerrimo receptus institution fructus sum clarissimorum hominum , udolphi H calli Hi, quem Berotinensium, Samuelis Obbarii, quom mortis invidia nobis eripuit, Ernosti lus smanni praeceptori Optime do me meriti. In hoe gymnasio ut litterarum amor natus est, ita in regno nilolphopolitano rei publicae gerendae dium. Itaque desciscor a maiorum moro et quam adamaVeram philologiae studere constitui. Sapientissimorum Vero patris amicorum consilio saluberrimo tactum est, ut primum Gottingam me conforrem Nam Curtii Leut schii Sauppi benovolentia me statim ab initio primum proseminarii, deinde seminarii extraordinarium, postremo sodalem ordinarium osse voluit, ita ut per omne quod

47쪽

Gottingae degebam tempus studia mea severa disciplina regerentur. Pro docentes Vero audivi praeter hos . tres homines doctissimos Bortho avium Congium Lotaium Ritterum Vis chorum ait Eium ies elerum. Deinde Bonnam migravi, ubi me advenam otio Iah-nius et Fridericus Rit scholius statim in se ninarium regium philologi eum receperunt pariquc benevolentia per annum et dimidium viribus meis exercondis operam dederunt. Eorundem hominum doctissimorum Gildo- me istori Schae fori Scho peni ros chelii scholis, epigraphicis insuper quas Ritschelius moderari solet exercitationibus intorsui. Horum hominum, quibus debebo quicquid praestitero, sempiterna apud me ori memoria.

48쪽

Sententiae contrOVerSae.

I. Cic. r. Sull. XI, 33 scribendum cst quinque hominibus comprehensis atque consectis. II. x Dicaearchi ita Graecia libro altero Sesonchosidem expellero Carolus uellerus Du

stra conatus est.

III. Med. 267 Euripides scripsit δρασω ταδ. IIII. Hor Carm. I, 7, 1-l quae leguntur ab Horatio

aliena sunt.

V. Apud Luciani oditores codex Parisinus 2954 M), qui quamquam saeculo XIII exaratus tamen etiam Vindobonensis Philos Philol. 123 B X. saeculi codicis virtutem saepe superat, nondum ea qua dignus est auctoritato ruitur. VI. Ovidii ristium primi libri elogia qua sertur quinta ex duabus integris legiis forte ortuna coniunctis consistit. VII. lat. Rep. VIII. q. 559 B legendum est hoιέν γέ που του σίτου κατ' ἀφιφοτερα ἀναγκαία ἡ τε εἰς

VIII. A comitiis tributis patricii lego nunquam exclusi suorunt; sed cum quotiescumque tribuni tribus convocabant, patricii sequi dedignarentur, qua omnis populi esse debebant comitia, concilia tacta sunt plebis propria. VIIII. Errant qui Germani malunt quam Borassi Vocari.