De Ravennate et Veneto Aristophanis Codicibus

발행: 1865년

분량: 51페이지

출처: archive.org

분류: 미분류

31쪽

spondeat, eum statim in iudicium vocatum iri. Nec quie-ilitam huic coniecturae obicere potes nisi quod iusto violentior sit. Quid vero, si quod Richtero delendum visum est rco pronomon ex hoc quidem versu expellendum esse concessero, eodem vero eum, qui proximo antecedit, explendum et sic scribendum esse dixero: τουτοις hi νευν τα κoti orico δεξει καυος. SIA. D 9ες; 0 ni δείς γε Λιακρι cs.

Emendatum esse confido hunc locum, quem quibus

coniecturis homines docti vexaverunt, eas enarrare me

supersedere posse putavi, simul tu a metrica illa difficultate liberatum. Brevius disputare licet de Ran. 57 omnis enim huius versus deformitas non Aristophani sed ei nekio vitio danda est, qui ante KDισθενει qui traditur,o articulum sine iusta causa eiecit. Imo articulus paeno nocessarius est, quia Clisthenes, cuius Hercules hic mentio nominicit, idem est atque is, cum quo Dionysum, cum rε- βατευον χεισθενει dixisset, idem Hercules v. 49 auspi-eatus erat rem libuisse, hoc ipsum vero, se ad id respicore, quod ante Dionysus prodiderat, non poterat Hercules graece simplicius quam articulo Κλεισθενει nomini praeposito significaro. Quod autem nunc παπα pro cinnarea scribendum est atque hae interiectioncscsΡ. ,09 maesti senes utuntur, cum lio loco Dionysus non, quod Kockius voluit, nego scd niat, nec res tibi seri pulum iniciat, harum interiectionum significationis admodum fluctuantis exemplum obiter adseram. Scholiasta Vonotus ad Pac. 80 haec adnotat: διγν ιν καὶ ισθεσις εἰς α/ιβους κL 0ν το τελετταιον κα γλ σι υτας δευρ' , ι παντες ευμ δει εγίοις δε apri reor τοις ιιετα riχον - εστ πιυλαριον τοδε τι φλησε; - ιιετ'

ciλλους ui τοδε ἰ j in ' arum recte Duebnerus eodem quo indorfius constrictus error verbis μετ' αλλor L

32쪽

incis inclusum addidit v. 268. Io scholium enim dv. 173, unde trimetri iambici exordiuntur, pertinere ut inde concludi poterat, quod scholiasta Venetus ad . 154nnapaesticum tantum systema Aldinae vor scholiasta etiam septem qui secuntur iambicos trimetros descripserat, ita luculentissime inde apparet, quod si numero ii addis numerum κ numerum 298 ossicis i. o. ius versus numerum, qui ultimus est ex his iambicis, και ν stoliciς δε Do ι, ε πόνεε λε b. Ex his quae exposui scholiastam Venetum si interpretatus oris, intellego eum testari, antiquon liquo tempore in codicibus quibusdam post v 223 exstitisse κωλαριον τοδε τί φησι ' post V 261 τοδε ιιν x . Iam quod priore loco sese invenisse tradit, dummodo φησι in φης mutemus, optimo quadrat in Aristophanis verba. Similiter enim extra versum τί φλης interrogationi prae

εἰς τὰ κο ρω ια; et q. 346 ri νης; εαυτι ι' de υν ἐγεῖει ni τ' DP ίσθοι λην Cum toto vero coniunctum legitur τί λεγεις συ vel x σι Ἀγεις Vesp. I 378 τί λεγεις στήποιος ως et v. 233 τί οὐ λεγεις ποίοις θεοις; P. ποίοισιν ν sit τοις εν ουρανο θεοις. Cum igitur τί φης; εἰς ποιον minime ab Aristophanis dicendi usu abhorroat, idem vero tam xquisite dictum sit, ut vix videri possit ab aliena manu additum esse, non dubito quin ex ignotis

illis codicibus τί φης recipiendum sit. Eo minus dubitari potest, qui ctiam quod de ν ἰὴ scholiasta tradidit

ad bonum sontem redeat Ac postquam Polemus Cydoemum iussit pistillum ab Atheniensibus petere, terrore commotus Trygaeus rectissimo xclamaro videtur a lx . Quae vero hoc loco metuentis simul et dolentis, eadem interiectio v. 195 cavillantis, v. 4b adco exultantis est. Ut igitur ad propositum redeamus, Ran is sine ulla dubitatione mecum scribes: ἀλλ' ἀνδρος - ἀπαπαι. - ξυνεγένου et O Κλεισθενει. Hi duobus orat quo tempore aliud exemplum adici

33쪽

posse opinabar, Ran. 3, qui vorsus apud Meinekium sic

in odicibus vero sic; Φάλυν δε rnu 'στιν - , οὐ GHcύ, se οιχεταρ. Nam spes erat ore ut ante οἴχεται una syllaba addita optima versus species restitueretur Sed quod ex Suida s. v. 'Aγίγων Dindorfius Ochius Berghius receperunt notin υν ι' ἀποίχεται, parum Aristophaneum esse

nemo negabit, qui quidem sciat, esp. 26l, quo solo

loco legebatur, recte Berghium scripsisse bis ἀφείς aere περχεται Contra non πων .. οἰχεται rectissime dictum est nec facile monosyllabum, quod quamvis superfluum sine detriment interponi possit, invenies. ac de

causa nunc mihi persuasum est, hanc Versus partem intactam relinquendam esse. Priori vor parti A ct 0 δε non 'στιν augendae et Meinckius et obetus in ita consuliterunt, ut dubius haereas, utrum quod einekius voluit, praeseras an quod Cobet placuit: 'Aγόθιον δέ in ποτ' ἐστ' - uoti tos se οιχεται. Quamquam utraque emendatio corrueret, si vere Reifigius ' dixisset, in fine enuntiatorum interrogativorum Aristophanem noluisse στὶν copulae ultimam elidi. Fatendum enim est, cum plus quinquaginta versibus haec lex observata sit quinque tantum ei repugnare, hos dico: Ach. 178 ι δ'Ἀσι' - γ 0 1 ε δευρ σοι σπονδὰς φέDων Νub. 214 λλ' η σακεδαίiti ιν tot ' σθ' - πον

34쪽

Si enim Meinokius hos locos scripsit. At clamas, Cum codicibus in hac quaestione diiudicanda nihil tribuendum sit, eodem iuro ubiquo ἐστι vo 'στιν quo ἐστ' i'σάν scribi posse. Sed videas, quaeso, ne si hoc volueris etiam maioribus angustiis premaris. Effecturus enim S, ut singulae theses in duas partes ita dissecentur, ut una ad unius, altera ad alterius personae verba pertineat quod non video quibus aliis xemplis tueri possis quam his: Ach. 800 ct Dioc y ecor . - χοιρε χ Πρε - -et, otPac. 195 ιθι Γν κα λεσον ιοι ro V. - ἰὴ ἰὴ 1. Ach. 12 paίνεω rouiti tacia. - δαὶ κακον

Ex his vero exemplis tertium et quartum emendata sunt in odition Moinckiana, ubi rectissime priore loco

τι δἐ altero re ρος έθηχ' legitur es. Vesp. 793 ὁ δ τί

gi scribas λεε xi;); reliqua duo autem nihil valent quia

interiectionum singularis ratio est. Multo vero etiam minus in auxilium vocare potoris, quod Nub. 664 in Hei manniana ochiana cinckiana legitur: πυυς di φά Orco ς; λεκτρυοὶν καλεκTρνων. Nam non solum haec scriptura soli Hormanni ingenio debetur, Verum etiam non magis Aristophanc esse videtur quam codicum rῶς η φέρε - εως; λεκτρtcυ κα- λεκτρυο ν. Ego certe nusquam in his undecim tabulis φέρε vocabulum interrogationi postpositum inveni qua de causa ego Aristophanem scripsisse suspicor:

I Consulto omisi Pac. 41 ro γα ἔστ' - Οὐκ σέ ' πως, quia hunc versum sanum esse nondunt mihi persuasum est, atque Ran. 1077 et hesm. 498, non quod eisigius eos emendaverit, sed quia hi fortasse rhetoricam interrogationis speciem exausare possunt. Disilia πιν Ooste

35쪽

Cum igitur qui quinque illis locis πιν vel ' νον

scripserunt, omni exemplorum ope destituti sint nos vero, qui εστ et in scribendum ducimus, eos locio in partes vocare possimus, ubi aliorum vocabulorum ultimae syllabae in fine interrogativorum enuntiatorum elisae sunt, ut Plut i 32 τις Di ὁ ιρορεχέων στιν cito P του θ' - ὁ concedendum cst Rei sigium non detexisse, quam legem Aristophanes sibi ipse scripserit, sed invito imposuisse. Ne vero mireris, non plures csse locos, ubi ἐστιν copulae ultima elisa sit, id ipsum reputa etiam in alii vocabulis per omnes ristophanis fabulas ad summum vici ea sa

elegantiae legis violatio arguit quam ποίαν pronominis interrogativi prioris syllabae correptio, quae ex quo Aesch. Suppl. II pro ἔκ ποίου ροονήματος legitur ἐκ τίνος ινρ omni exemplorum similitudin destituta est Quomodo emendandus sit hi versus, dubitari potest; sed quin et quod Florens Christianus πως αυλητρίδα: et quod Meinekius scrihendum proposuit rix, αὐλητρίδα:) ab Aristophani consuetudin abhorreat, non poterit dubitari. mihi videtur inde proficiscendum csse, quod in hoc versu nihil est, quod sprehendi possit, abici vero salva sententia unum potest αυλητρίδα ver-hum, quod idem facile ex proximis repetitum vel ad interpretandum

adscriptum es8e posse quivis concedet. Iam enim sine temeritatis vitio hoc vocabulo expulso hanc versus partem ut prorsus firmam ac tutam statuere: τῶν ξυμποτω κλέ piem α - ποίαν - -

et relicuam partem quolibet oretico vel dactylico vocabulo explore possumus. Atque ego quidem suspicor adlocutionem interiisse qua

36쪽

29 Nullus igitur dubito, qui Aristophanes vel quod

ib. 140 istica τροφίδα χορον ιενο μενων ρνε csνΕecl. 543 υκor λαβεὶν γ' ceta εδυν asιην ου- δα μου Plut 664 ησαν δε τινες καλλοι δεό/ιενοι iv θεοὶ )ib. 720 καὶ σχινον εἶτ' oti διε ιιενος σφηττί P. Haec duodecim exompla docent, ab Aristophanis certe motrica arte non iam posse improbari, quo emendandos esse supra nobis orsuasum erat, quitum illum, unde exorsi sumus et Avium vorsum. Atque hoc quidem loco cum sola aurium offensione commoti σε expellendum esse censuerimus, has vero pro Aristophane nimis subtiles fuisse intellectum sit ), restituendum erit quod vulgo legebatur:

1 Huno vorsum Carioni continuaudum esse existimo. 2 Omnino experientia iterum atquo iterum me docuit, Pistophanem in versibus pangendis non eam diligentiam posuisse quam suspiceris, nobisque cavendum esse, ne quod auribus nostris displi- Dissilia πιν Corale

37쪽

formula fuisse neque unquam pro rectio εχ εις dictum esse videtur naνι' ἐχεις s. och. d. v. 352 1460. In Equitibus vero si etiam nunc, ad quam soro redimus, Fritgschi coniecturam tueri volu oris, dentonstrandum erit, i nodec ι υν ferri non possc vo certe πεκδρ uoi vel quod Reisitus maluit δεερδραμ υν longe praestare. Nam ei rei soli, quod Ravennas quamvis optimus codex Irεκδραμέων

Oxhibet, non ita multum tribu cndum esse indo intollegitur, quod . 742 Parisin codices A et C et ipsi porte corrupti pro Arodere Hur praebent πεκδρα uui'. Sed neque in Reifigit no quo in Fritκschi lectione nihil est, in quo offendamus.

In περδρηι υν enim aegre desideratur obiectum tanto 9παντας, Περδρcrtuo vero evitandi notionem continet quae huc minime quadrat. Contra optimo dictum esto κορίανν' nee ινὶν ποδρ ι υν. Yποτρεχειν enim in vulgus

notum est do eo diei, qui alius benevolentiam officiis captet. iniqui inficiarius in eo orat, ut praeclaro dono senatores sibi conciliaret Quid igitur obstat, quominus

ceat et apud ipsum poetam bis terve tantum recurrat, ab eo alienum utque o locos emendandos esse censeamus. Quod cum latius pateat uno exemplo probare libet. G. Hermannus ad Nub. 816 817 Mein. ον ευ ροονεῖς ματον Λία τὸν ' λυμπιον obsorvavit σία non inveniri si positum ut ultima in et sit nisi Lys. 24 cet ' uti παχυ, quem tamen Versum

do vitio suspectum habet. eque iniuria hunc versum ut spurium seclusisse videtur cinerius. Sodiermaniau recto fecit, quod in Νubibus nihil mutavit, cum einelitus si qui eum secutus est oc-kius scripserint μὰ τον Ac o τον υλυμπιον, quam scripturam' uomodo eis quae ad v. 1066 adtulit, exemplis defendat ochius ipse viderit. Ου ιὰ ro Ac οὐκ votoονεῖς graece dici potest, o ματόν AP ου ον υλυμπιον quamvis probatum einehi tamen solo

cum est.

38쪽

κτλ. yy Res vero simplicissima haec est. Inficiarius postquam cum senatoribus qui enim cupidissimorum gressus Ara Perar potuerit 3 in forum venit, sed dum hi in pisciculos irruunt condimenta omnia coemit atque hace deindes natoribus liberalissime donat. Aliis locis o notus hominibus doctissimis fraudi fuit. Ves p. 24 cum omnes praeter Venetiam codices λαθον τις exhibeant, is vero Octo τις IIormannus Berg-hios Richterus eine hius scripserunt: sis νεον λίθος τις ἐ/ιγιοδευν ἡ /ιας -κον τι δρ&Gli. Ac sateor me ipsum primum hac sola de causa in hac scriptura offendisse, quod me mirum habebat, Veram lectionem λίθος in coteris codicibus in .actio depravatam esse. Mox vero ipsa scriptura displicere coepit, quia ἐριποδ υν participium flagitare videbatur, quo cum subiecto coniungeretur. Iam cum ιζ rro D et 3Grod ovi a κακοντι δραση verba prorsus firma et ab omni parto tuta essent, nihil relicuum erat nisi ut λίθος τις mutaretur. Tunc demum intellexi, ceterorum codicum scripturam λαθων τις recipiendam, Veneti λιθος, glossam esse. Quid enim num si sono dicebat ι in λαθων τις ιι- ποδων ημα κακον τι δρασI, hac verba aliter intellegi poterant quam de lapido in ipsa via latenti scilico latro non λανθανε ἐμποδέον sed in insidiis latet. Senem vero ludere etiam in vulgata lectione intellegitur; nam rerum

natura conversa lapidem dicit se offensurum csso, cum,

si quis, ipso in lapido offensurus sit. Quidni igitur ambiguitatem expleat et tamquam de homine do lapido dicat Θων τις Itaquo Veneti λίθος verum quidem interpre-1 Noli offendere iii κι re u μην quod sequitur. v. 679 enim Ioannes Iacobus eri Helvetius, ex amicis meis ut ipse vult παγκο- πωτατος nihilominus vero de Aristophane optime meriturus spurium esse hoc anno dissertatione quam de responsionis apud Aristophanem ratione et generibus conscripturus est, docebit. Dj9jtia i Cooste

39쪽

tamentum sed tamen interprota montum esse et ioci bonam partem destruero iudicandum est. Ib. v. 259 G. Hormannus cum legisso Venetum pro

probavit scribendum esse: ιλλ' Diosi ενι μαρ iactino εφαίνετει rata OUντε,

Richtero non item, quem tamen non satis sibi parem habuit advorsarium. Videamus quid do hac re iudicandum sit. Ac primum quidem Hermannus y hac dicit: Legebatur βορβορος. At quomodo hic senex nitor ut lutum vitaret monito iaci dicero potest quomodo, quod gravius est, si et ipse se in luto incedere sentit, non pluisse potius quam intra quartum diem suturam osse pluviam dico res Immo durum sibi atquc arefactum solum videri dicat necesso est. Quod homo doctissimus primum do ἀλλα dieit, cum ea ration cohaeret, qua hos Versus omnes inter chori senes distribuit, quam rationem omnes oditores iure improbaverunt. ac sacile intollegitur, quid haec particula in codicum friptura volit ut enim saepe nihil significat nisi transitum fieri ex alia ro in aliam, ita hoc loco chorum sese a puero ad se ipsum conVerterect quasi nova in sententiarum seriem incipere indicat. Similitor Plut 6 Chromylus postquam servum reprehendit, ad Plutum conversus pergit αλλ' εἰ τι χαιρεις ἀνδρος ενορκου τρογνοις δε ιοὶ φρασον κτλ. Quod vero Hermannus altero loco dixit, mirum esse sonem inde, quod se in luto incedere sentiret, concludere intra quartum diem suturam esse pluviam nec potius pluisse, hoc sine dubio vere letum est neque a Ricliter impugnari debebat, sui haec satis mira adnotavit: Senes ubi caenum videnta se calcatum, ominisse quoque dierum consentaneum est, quibus proxime luebat Quo in dierum numerum

cum ut par os hodieque et naturae conveniens humanae, I D choro Vesp. p. 7. Dissilia πιν Corale

40쪽

no mori non tenerent, dicunt ιερέων τε τι aeco τὰ πλειντο i. e. iam quartum hunc diem. Maxime necesse est Doum socisse pluviam iam quartum hunc diem, scilicet: :antum ego video luti et calco cs. 490 πενιλ μ οντ δεων, Lys. 28 r ετ b c λουτος. Si senes hoc dicerent, absurdissimo quod scire debent conligerent ex luti altitudine pluisse per paucos dies proximos. meo magis mihi probantur, quae deinde homo doctissimus dicit: Iam sequitur altera senum observatio Neque cessabit pluere, quum fungos in lucernis increvisse videam. Itaque ex hac mea explicatione senes duas res exponunt, τον βορβορον Iutum et Tot 3ιυκητας fungos utramque coniectando et senilem in modum disserendo pluribus. Ego quidem mihi e

suadero non possum, observationem, quae omnino non facta ost, tamquam facta sit argumentis posse confirmari. Sed qui alieliter non refutatus est Hermannus tamen erravit. Ut enim primum telis eum adgrediar eis similibus quibus ipse vulgatam impugnavit, quomodo tandem senes inde, quod solum durum atque arefactum vident, tam facile concludere possunt, intra quattuor dies soro ut pluat 3 Deinde vero homo doctissimus id quidem recte intelloxit,onuntiatum quod est κου εσθ' aco ου h3 ερ υν τετταρωντο πλειστον δco ἀνaΠαμυς ,ει ν θεον ποιησat ad futurum tempus referendum esse, quae autem ratio intercederet inter hoc enuntiatum et id quod antecedit eum propterea fugit, quod non satis attendebat ad nil v. 260 et γουν v. 262 voculas. Ut enim haec particula significat, V. 262 causam continere, cur senes putent ore ut pluat, ita v. 26 καὶ docet, id quod his duobus versibus contineatur, aliquid novi et ab eo quod antecedit diversi adsorre. Totius igitur loci ratio haec est Puer seso iterum tam graviter punitum chorum lucernis exstinctis in tenebris et luto relicturum esse minatur; cui senex, quam fiducia iudicos etiam potentissimos homines condemnare consueti esse solent: Mihi inquit te etiam poten-

SEARCH

MENU NAVIGATION