장음표시 사용
21쪽
haec ab eadem persona, quae mox cecinerat, recitata suisse debent. Introductorii versus, quibus poeta ipse loquitur, raro unius distichi fines ediuntur. Hinc apparet, quo possit iure carmen nostrum dici ramaticum; ad dramaticum genus pertinet sabula in scena per diversas personas
exhibita, per alternationem sermonum decurrens actio, cantica, quae sua parte, non Poetae, proserunt personae fabulae; a scena autem aliena est absentia dialogi nec non persona poetae, suis verbis actionis vices enarrantis. Quae poeseos ex lyrico et dramatico genere mixtae Arma, ut obiter hoc moneam, ea esse videtur, ex qua originem trax rit scena Indorum. Id certum est, cum cultu Viinnuis maxime coniumcta esse Indici dramatis initia. Ac genus quidem poeseos, cum choreis et musica coniunctum, ad ristinam eiusque amores diserte refertur. - , concentum, dicunt Indi poeseos, saltationis et musices coniunctionem rima in inepWihi versus est initio Liromanis, libri de re musica, positus ristinam cum puellis suis cantica primum instituisse, asserit anota ara nae conditor: hisin m -- taerit is, Quo fit, ut persuasum mihi sit, Gitagovinda opere baud ita vetusto, exhiberi nobis exemplum generis, apud Indos vetustissimi nec prorsus absonum esset, cum lyricis hisce Indorum choreis comparare, quibus usi sunt Graeci, horos dithyrambicos. Nam etiam festis diebus haec docebantur et docentur apud Indos cantica Rasa nomen est solennitati in honorem rishnae celebratae, cui Gitagovindae carmina dedicata suere. Vid dist. I. 8. De Basa quaedam disces ex eis, quae protulit Vir clar Wira in dicti . . et Ass Ress. XVI, a. accuratiora in praesto ibi non sunt. Canticorum ea est norma, ut octonis constent distichis, quorum ultimum in ipsius poetae laudem conditum sit unicum est, quod numerum quintarium non superat V, -6. s. schol ad loe. , aliud, quod propter argumentum explere debuit undenarium L - i5.ὶ.
' Uterque liber in bibl. mercat. In te asserentur.
22쪽
Cantica haec metrorum genere utuntur peculiari, de qua re posse hac dicam, et musicis erant modulis accommodata. Indicantur ad quodvis armen modus et numerus, quibus utebatur musice. De qua re quum meum non sit verba facere, nec repetere velim ea, quae Iovesius et atterso in M. Rem disseruerunt, sat habui ad eos viros ablegare lectorem repetitis lanium in margine desinitionibus, quas ex musicis libris protulerunt scholiastae In dicendi genere propriam sibi habent haec carmina distributionem versuum modo singuli versus explenturre vera sesquipedalibus compositis vocabulis, cuius rei exempla Pro- stantes. 7. seqq. VII, 1 seqq. VIII, a seqq. modo, atque in hoc multum artis suae posuisse videtur noster, dimidiati sunt versus inter duas diversas personas lege sis carmen II. ii seqq. Utrumque genus quO
23쪽
dammodo coniungitur M. ipsem ubi duobus compositis expletur dimidium distichi, ad diversas tamen personas reserendis. Ad propria hisce canticis dictionis, versuum, musices ornamenta accessit saltatio, cuius diversa genera minutulis definitionibus enarrant variorum, qui de Sanguia circumseruntur, commentariorum conditores. Immo vestitum, quo uti debeat in scena quaevis persona pro affectuum qui exhibeantur diversitate, accurate describunt. Res est h. l. a me non ultra enarranda. Redeo itaque ad Gitagovicidae cantilenas, quarum a gumenta singulatim proponam. Prologi instar praemissa sunt disticha -a5. duos hymnos continentia, quorum prior Vishnum celebrat, mundi rectorem et sustentatorem, alter ad rishnam, principale huius Carmini argumentum, totus pertinet. Praemissa sunt hymnis quatuor
disticha, de quibus conser sis quae monui in annotatione Concluditur autem prologus disticho suo finali I. 5. Cantilena prima amicae est, quae adham, ristinam per silvas quaeritantem, facit certiorem, eum saltando cum puellis totum esse deditum quod argumentum uberius persequitur Cantilena proxima I, 5845, quae quarta est ab initio Cantica V. et VI. II, -9. et Ii is Radhae sunt, desiderium suum rishnae cum amica querentis, eamque rogantis, ut Kristinam reducat. Cantilena VII. ristinae est, qui Radhaerecordatus queritur, eam neglectu offensam abiisse IlI, 5-io. . Canti. VIII et X IV et 1 - 18 ad amicam pertinent, coram ristina d siderium quo conficitur Radha depingentem itidem canit. X et XI a-6. et 8- i5 , quibus ab amica exhibetur rishnas amatae absentiam et iram dolens, atque rogatur Radha, ut eum visitet Radha autem languore consecta procedere quum nequiret, amica ad ishuam reversa, Badhaecondicionem canit cant XII. VLἈ-9., Dilato Κrishnae adventu, lamentatur Radha, se ab amica suisse deceptam, canti XIII VII, 5-io. tuita
deinde amicam sine Κristina reversam et suspicata, eum alius amore retineri, coram amica queritur cauit. XIV et XV VII, 5-a et aa-as.); selicemque praedicat illam, quae rishoae amplexu fruitur cant XVI VII, 5 -59. Advenientem mane rishnam irata increpat Radha canti
24쪽
XVII VIII, -90 Admonet eam secreto amica, ut iram dimittat canti XVIII IX, -94. Die denique vesperascente rishnas revertitur, Ra-dhamque blande alloquutus cant. XIX. X, -9. umbraculum suum petit Radbam exhortatur amica cant XX XΙ, -s ut rishnam quatur iterumque, quum cunctaretur Radha, cant XXI XI, 4- si). Sequitur canticum XXII XI, 4-Si. quo describitur Radha, umbraculum intrans rishnamque amore radiantem, contemplans, a quo autem canendum sit, non dicitur; videtur amicae esse attribuendum.
Idem valet de ultimo Radham, ab amica relictam ad se invitat risi,nas cant XXIII XII, -9. . Voluptate exsultantem rishnam rogasse dicitur Radha, ut ornamenta suis locis reponat canti XXIV XII, 8a5.). Nimirum ut modestia eius servetur, alius personae ore refertur quod dixerit Radha. Divisum invenimus totum poema in XII capita, quorum sines ubique indicantur distichis, quae πι- i. e. preces et bona verba pro Salute auditorum continent. Quae disticha si omnia genuina essent, potius XIII sisti deberent sectiones; nam prologus itidem sitiali disticho suo Las insignitus es Accedit distichon XII. 4. quod novam indicaret metionem, si tutarentur id omnes libri manuscripti et scholiastarum commentarii. Etiam de pluribus aliorum horum distichorum, ut ex Var. Scr. eruere facile poteris, valet, ea tum librorum dissensu et scholiastarum silentio, tum ipso argumento a locis, ubi inveniantur, alieno summopere movere suspicionem, ita ut vix possis non coniectare, scii liastarum, duodenarii numeri repperiendi cupidorum, nonnulla esse iuventa. Accedit huc alia consideratio. Scimus Jayadevam technicum esse, ipsumque in hoc argumento elaborasse supr. p. IV V ); unde suspicari licet, eum in carmine, quod dramatis speciem quodammodo prae se erat, duodenarium divisionum numerum vix constituisse denarium in sab iis actuum numerum excedere verunt artis poeticae doctorea Nova itaque divisionis ratio invenienda esse videtur, at vera tamen, quae a
poeta ipso uerit sacta, repertu est dissicilis, quandoquidem variant libri in omittendis distiehis finalibus et varie constitui possunt carminis scenae
25쪽
vel actus. Prologum praetermitto, qui satis clare a sequentibus disterminatur. Quod ad cetera pertinet, ea hunc in modum dispertienda esse mihi videntur Cantico III-VI, Cantico VII-IX, Cant X XII, Canit. XIII-XVI, Canit. XVII-XVIII, Canti. XIX-XXI, Canti. XXILXXIV. Septenarius actuum numerus in scena est usitatissimus omittenda iuxta hanc rationem essent disticha finalia capiti. I, III, , VIII, X et inserendum XI S post XI, a. Si ex summo qui est distichorum numero a83 d ducuntur disticha finalia cum tribus XII, i et 29-3o , quae ex aliis caussis obelo notavi, remanent 275 sed neque in hoc numero indicium inest, Veram rationem a nobis esse inventam, neque in libris aliud quoddam vestigium divisionis a me propositae exploravi. Rem itaque, ut dubiam in medio relinquam, peritioribus diiudicandam. IV. Dicendum nunc est de myratica huius poematis interpretatione, quam admittit Colebrookius M, at haesitanter, strenue defendit onesius m. Suboliastas indigenas si consules, invenies, esse inter eos, quidisticha quaedam singula mystice interpretentur; neminem tamen, quod sciam, qui omnia hunc in modum enarraverit. Apud alios ne verbo quidem attactam repperi eiusmodi explicationem. Repetenda autem haud dubie tota debet res ab ipso poemate, attamen quum scholiastarum saepius in hac disputatione iniicienda sit mentio, prius de Gitagovitidae narratoribus dicam, antequam sermonem
sim instituturus de mystica eius enarratione Scholiorum conditores enumeratis non possum quin eodem tempore codicum, quibus usus sum,
notitiam exhibeam. Codices itaque manuscripti ad manum suere hi: A. liber Gonesius o. io bibl. Soc Reg. Scienti Londin. soll. 66
26쪽
Bengalice, nitide tamen atque accurate exaratus, sed satis recens, uti ex libri condicione apparet. Continet praeter textum Glingovindae commentarium Balabodhanim nescio cuius scriptoris; nam nomen in inscriptionibus inalibus non indicatur; initium libri hoc est diarim i---- π u-m' προ--η - uim miliai u isti' militi R i Nelifiri πι - - -- emini in id tum vir ἡ: Vistra i mersi Murm v mi Rrrisiis: Interpreintio est, ut his distichis docemur, succincta satis tamen est accurata et plerisque locis satisfaciti ultus est liber in laudandis rhetoricis et lexicographis. Reconditus sensus non tangitur, ut in pra satione professus est quicunque fuerit libri conditor verum apparet, in alio commentario, Bh arthadΦista inscripto, uberius expositum esse sensum carminis anagogicum. Cuius libri vestigia in Anglia nulla deprehendi. Laudat nisi fallor A. hunc commentarium ades. 6. sub no
B. Codex evanagaricus Chartac bibi merc. Indic ex Gathavaricis No. I9. soli. 45. amo. Tenet praeter Gitagovindam etiam ahuntatam, alia. Sine anno, neque correcte, neque distincte exaratus atque haud
magni pretii. Q ibid. ex eisdem libris No io5. Devanag. Chari soli 45 8vo. Sine
anno Textum Gitagovindae satis mendose scriptum exhibet, a commentario adiecto saepius discrepantem, cuius rei exempla sat multa in Var. Script protuli. Commentatoris nomen est,alanha, cuius exstantalia scripta similia, ut scholia icimalatimadhavam. Vide praefisci Led Bonnens. Defluxit liber, quo usus sum, ex archetypo Bengalico; vide quae dixi in V. S. ad VII, 9 et inspice distichon auspicatorium: mihR Vm πή- - RAEMS re ἐς fulmi - m. προγη Manania enim permutatio quae legitur, eius origo in scriptura Bengalica est quaerenda. Titulus commentarii dubius est, pro mi antha praeserrem Damianista vel aliud nomen. Iusto diffusior est liber, et doctrina magis quam iudicio resertus. Exaratus est negligenter. D. Ex librr. Colebr. o. 164. ibi merc. Indic. Devanas soli. 6.
27쪽
Sammat A. S. 6i . commentarium tenet sine textu. Ut tamen potui loco apographi, siquidem pleraque vocabula in scholiis repetuntur. Optimae notae est liber. Inscriptio commentarii finalis haec est: NisiaRi sichi Ailinum in Benhiis en desunt initio syllabae
tres fimi in m L mire i a misit --- Mis i ostitiiniti iuῆς in il mmusnari. irem diffixirimi Nini ui inrammi Um -:η ri R Commentarius itaque hic inscriptus est Padad otianista, quo nomine significatur, grammatici sensus esse interpretationem, non reconditi. Scriptor, Nara una Panditas, patrono usus est hishidam, filio a midasae Scholia sunt optimae notae, brevia, at sussicientia et textui satis Purgato superstructa, quibus ideo prae ceteris fretus sum. E. Bengalicus est codex Regius arisiacus, quem per duas tresve horas inspicere mihi licuit mancus est et in verbis I, II. subsistit mendis praeterea scatet. Instructus est textus commentario, cui
nomen nullibi inveni desunt quae ad Cap. V, 8 et seqq. usque ad finem pertinent scholia brevia sunt, sed satis praestabilia. Reconditum se sum nisi fallor tetigit hic noster nonymus.
Hisce expositis ad eam, unde egressus sum, revertar orationem. V. Fateor, me summopere esse miratum, quum primum Gitago
indam perlegissem, tam pauca reconditioris sensus vestigia in carmine repperiri, quod mystica amphibolia resertum credideram, iudicio Ionesti, a Colebrookio quodammodo confirmato, laetus unde, ut fieri solet, nata est suspicio, praeter scholiastariim argutias nulla omnino esse istius sententiae sundamenta. dii itaque scholiastarum commentarios, quo facto, multo etiam magis mirabar, ab uno tantum enarratore indigena atque in paucis tacitum id locis quidem, proferri anagogica interprotamenta Simul tamen exploravi, suisse enarratores, qui mystico sensui enucleando operam navassent; ex. r. nomino scriptorem havadipihae. Hinc iactum est, ut mihi persuaderetur, non in superficie poematis et singulis verbis posita esse reconditioris significationis vestigia, sed altius ea esse indaganda. Pertractato denuo poemate, intellexi, satis clare indicasse
28쪽
Jayadevam, coniuncta esse cum verbis, amatorios lusus et blandimenta sensuum totis modulantibus, mysticae doctrinae elementa. Pertinet
huc potissimum quod quarto cantico I. d. 5. amores rishnae , sterium mirificum dicuntur; tum, ut alia taceam, per poema disΡeraa, quae in sine XII. d. 8 leguntur verba rami 'a' δ' tuismΗ '' 'ηR ' ii quae sit contemplatio istinuitica, quae vera sit aminxi discriminatio, eam enucleant intelligentes ex hoc poemate. Quae quum ita sint, investigare debemus, quod sit istud amoris mysterium, qui sit iste amor iusta discriminatione colendus. In hoc autem mgotio verba tantum ipsius nostri poetae respiciam, omnino non adhibi-ii , quae aut aliunde prolata sunt de doctrina ea, quae summum divini numinis cultum in religione ristinae et Radhae ponit, aut quae nota sunt de consociatione popularis religionis cum placitis philosophorum. Cuius generis duae sunt praecipue theologumenω species pro duabus, ita quas divisa est apud Indos seriorum temporum religio, sectis una est doctrina Pasupatorum, qui gam Patanialis ivaiticae religionis doctrinae upponunt altera, Pancharatrorum, qui Vistinuiticae religioni Mhaerent, et Badara nae placita et Patanialis mysteria ascetica cum cultu Vistinuis componere student. Utraque satis est antiqua, utpote quae Pi cis poetis iam innotuerit vid. quae observavit Vir summus o BROOΚi Transs. Soc As Lond. I. 5 5. In tu una secta discessere et asupati et Pancharatri sive potius Livaitici et Vishnuitici; posteriorum est haud dubie ea doctrina, quam .equuntur ii, qui rishnae nomen numini praeoptant, et consortem eius aciunt adham, cuique vindicatur poeta noster. Exstant ampli sima de hisce secti WiLsonis, viri harum rerum peritissimi, dissertationes in Voll. XV et XVII M. Ress. Quibus tamen non utor Pr pter olam hanc rationem, ne confundam Jayadevae dogmata cum qu Vis starum sectarum. Exigua enim sunt quae cernere licet, interdum cuiuslibet discrimina, neque constat, quamnam potissimum sequatur Uitagorandas in periculum igitur incurrerem confundendi, quae debeantu Mungi; multoque magis ideo placet, e verbis poetae singulatim per
29쪽
tractatis eruere, quae ponenda sit eius doctrina. Facile ceteroquin distinguuntur, quibus reconditior sensus lateat, versus hos solos perpendere debemus, praetermissis eis, qui divinam ristinae et Radhae naturam oblivioni quasi tradunt et prorsus humani amoris vices eis et attribuunt et attribuere sane debebant, si poeseos rationes non omnino perturbatas et obscuratas volebat poeta.
In prima itaque poematis parte, qua describitur ristinas promuscui amoris illecebris deditus, fine descriptionis I. 5. indicasse videtur
poeta mysterii vocabulo Ι. 5. humanum amorem non esse intelligendum. Quae suspicio in certitudinem convertitur, si disticho mox sequens comparatur. In eo primum sese fleri vox mi, qua, uti in annotatione observavi, indicatur, sensum a puellis earumque amore tran serendum quasi esse ad universitatem rerum Amore nimirum universali
existentia omnia complecti dicitur ristinas m indiscriminans, autem quum aeque dicatur, quaeritur quo sensu hoc vocabulum intelligendum sit. Si universalem rishnae amorem ita dictum ponimus, ut sit numinis benevolentia erga omnia animantia, indiscriminans esse debet, id est, qui non praeoptet et discrime faciat iuxta morem hominum, sed qui irae et studii expers, ne malos quidem amare cesset At minime tamen cum poematis tenore hoc consonaret, quandoquidem discriminatio in amore ipsa est, ad quam demum, tanquam Verum amorem, revertatur Mishnas. ysterium praeterea non dicit poeta disti antem divinitatis, quae rerum est creatrix et gubernatrix, summa iustitiae et benevolentiae idea, sed mysterium amoris et alter dicitur . L amoris deus rishnas. Ad hanc amoris, non divinae aequanimitatis significa tionem pertinent etiam cetera, quae hoc disticho ponuntur. Omnes lavom suo exhilarat, inaugurat ' festum moris rishnas pulcritudine sua; nam hoc sensu accipienda sunt, quae leguntur vocabula m et i-;
30쪽
Postremum per se patet, prius, nigrum, in aperto est, nota sine tralatione dictum esse; nam ab origine nec pulcritudinem, neque amorem imdicasse certum est aeque salsum esse reor, si quis dixerit, antiquitus nigrum colorem attributum suisse rishnae ad alterutram qualitatem indicandam atque hanc ob caussam veritatem non assequutos fuisse scholiastas dixi. Quae quaestio a nostro loco aliena est et id tantum qua rendum, cur h. l. nigri rishnae coloris potissimum mentionem iniiciat poeta. Ad hanc quaestionem recte respondit scholiastes, qui amorem nigrum esse contendit. Re Vera enim octonis, quos ponunt Indi, saporibus singulis colores attribuunt suos, mora nigrum Vistinum amoris praesidem etiam faciunt.
Viae Wils Ind. h. introd. p. LX. Forma ristinae igitur istis epithetis et amorisera et bella dicitur. Denique additur hem. c., omnes Vrajae puellas ristinam membratim et sponte sua ampleXas esse. Hisce expositis, apparet, quo sensu accipiendum esse indiscriminati cognomen Universalis est amor Κristitiae, qui idem amatur ab omnibus, rurigenis Uraiae puellis aeque atque a Badha; nunc autem totum se tradit illis, huius oblitus, ideoque veram in amore discriminationem nondum intellexit, aut potius eius est oblitus. Im igitur est rishnas, utpote qui sit mur ' in, II. I. inclinatione in omnes propensus, et qui negligens sit praestantiae Radhae, 0- ibi. .
' Vraga nomen est regionis circa Agram ad amunam, quam incoluit ristinas pastor iuvenilis. Vocis potentia est caterva, tribus, potissimum bubulcorum. Quum idem Vocabulunt ab origine νι- sit, etiam id primum ad vitam astoriciam pertinuit Syllaba enim , si transpositio est pro an id est, augmentata Vocalire, post labiales in Latinum ut transire solet u debetur lubiali, ut apud Indos in P a', quae vis etiam cernitur in Zendici ρο- , o mo Pro sta, Ua, mari ex gr. Oumta, Oum, O . L pro' autem praecedenti vocali debetur. Exempla Latina sunt aga, vulg-us; rana, vuln- yMo, yrω, *- eo etiam in s cadit eadem mutatio: vrsha -ψ-es,-l M'; Vtri mul eo , mulier ab origine est mulore et vox pastoricia, ut Indoriun initri, a mulgendo, non a sugendo Adde mmiau, mria lyas, momis pro mul uis Scatent pastoriciae vitae vestigiis linguae Artacae Praeterea etiam ur invenitur Latinum per Sansoriticoar; sed hoc huc non pertinet, neque, cur non sit haec mutatio verbi Mater, aliorum.