장음표시 사용
31쪽
PROLEGOMENA V. XVI Propensio autem talis vitiosa est habenda quod ipse indicat poetaeo, quod οm dicatur ristinas II. i. quum primum, puellarum de spicatus amorem Rad hae sit recordatus. Vitium hoc quod in ristina esse apparet, repetendum est a summa quae sit in eo benevolentia et misericordia nulla enim alia rishnae virtus saepius celebratur conspicua quidem ea est praecipue in sedandis malis, quae ex aevi huius, alidicunt Indi, depravitate oriuntur. Vid. I. 19.2o. a. II 8. V. I 5. VII. Io etc. Procedit itaque quod in ristina vitiosum videtur, non a vitio quodam ei inhaerenti, sed a benevolentia atque amore, quo mundum amplectatur universum et voluptatis gaudiis laetificet Pars autem mysterii in hac apsa re posita est, quod iuvenis divinus mundo huic datus, verae amandi rationis oblivisci possit, ita ut non discriminet, quid verus, quid salsus sit amor, et revocandus sit ab errore. Remedium vitiosae propensionis Radha est et ad mysticam totius carminis interpretationem potissimum sacit quod initio cap. III. legitur distichon. Fraenum heic dicitur Radba, quo coerceantur imaginationes e mundo
sensili oriundae, vel ut Indico utar vocabulo, e Sausara, i. e. e rerum externarum orbe perpetuo revolvente, atque in gyrum suum metatem
abripiente. anifestum igitur est, puellis istis innumeris nil aliud significari, quam res sensiles, quarum oblectamentis et deliciis quum obstrictus sit animus, irrepit in mentem eaque potitur occupatio cogitationis in rebus sensilibus imaginandis. mm enim informatio est rerum iumente, habitatio quasi ε' imagicium, quibus res sensiles comprehenduntur, in mente. CL schol ad III. i. Reciprocato autem iterum iterumque rerum externarum gyro, recurrit semper earum imaginationum recordatio, quae nisi cohibeatur et refraenetur, perpetuo imaginum
decursu obruat mentem et perdat, necesse est.
Imaginationes istae, e mundo sensili oriundae, quum in mente totae insint, neque extra mentem possint exsistere, consequitur, ut sub Krish-nae nomine intelligenda sit mens. entem dico simpliciter, non mentem summam, ut secit scholiasta ad L 46. Nam mens eadem est et in homine et in deo et manat mens humana, IIIDj0jtigod by
32쪽
tanquam e capite suo, e mente divina. Verum enim Vero mens summa,
vere divina, implicari non potest ipsa rebus, quemadmodum implicatur Kristitias, nisi quasi e gremio do ii sui exierit in mundum et vices mundanae existentiae subierit. Subit autem humanam condicionem sive potius subire videtur meus divina, quum corpus humanum vel quod humano more agitetur, induat Ideo salsum esse reor interpretem, qui Κriinnam, anagogico carminis sensu, summam numinis mentem appellat mens est originis divinae, sed humanis mentis condicionibus obnoxia. Est ut uno verbo dicam quod sentiam, rishnas mens divina in homine manifestata et mentis humanae imaginem potius rishnam dixisses, si ullus in Indorum placitis esset talis discriminis usus. Scintilla est divinae animae universae quae corpore humano inclusa, individuae animae speciem prae se serti CL Colebri de edant in Transs. Soc. As Lond. II. S. ristinas itaque deus, humana specie indutus, hominibus associatus, atque eorum ut videtur unus, Vera est imago mentis, quae eadem in hoc mundo humana videtur et sensuum atque elementorum actione agitatur, licet originis sit divinae et in sontem suum, quasi in oceanum gutta, possit recolligi. Animamne dicam mentemve o), an denique spiritui rerum animatorem uri , nescio, doctrinae quam sequutus sit Jayadevas philosophicae adhuc ignarus. Id certum est, doctrinam eius prorsus discrepare a Sankhyicis, quorum anima plane orbata sit actione originis huius divinae alte insidet in mente memoria, quae dum dormitare videtur, mundi pulcritudine, rerum deliciis, sensuum deliratione quasi sopita, interdum expergiscitur; qua e pergesacta, vigilat mens, desideri plena, ut dulcem pristinae condicionis serenitatem recuperet. Discriminare tum incipit mens et perspicere, amorem, qui cordi sit insitus, in res vanas et sutiles fuisse prodactum; Pertaesum est eam rerum sensilium, allentium, labentium defigere cupit amorem in re, quae stabilis sit et veram atque aeternam SuΡP ditet voluptatem. Defigit, ut carminis utar imagine, rishnas in corde suo Radham, tanquam rem unam, quae vere possit desideriis suis satisfacere Difficilior est quaestio, cuius rei imago sit Radlia. Consideremus pri-
33쪽
PROLEGOMENA V. lxinum locos singulos. Dicit rishnas III. 6. quid in silva Radham qua
ro insita illa remanet in corde. In ipsa igitur mente, non in exte narum rerum orbe est quaeritanda. Defixus est animus in contempla da summa eius pulcritudine III. 5. NHRiv -:, Contemplatione defixus quum dicatur animus, res significatur, quae meditatione sit obtinenda et amplexanda. Contemplationem adhae ipsi amica tribuit IV ai: Contemplatur Radha, solitudinem colens, te amatum, tanquam Solum Solatium. Dulcium imaginationum oceano immersa, meditationi sese tradit Radha VI. o. rishna olim non separatam, nunc seiunctam a
me esse dolet Radha IV. a. VIII. 6. Occupat Radba animum variis meditationis generibus V ii. Id enim significatur verbis umidet, in im, imm cs quae docte disputavit indischmannus meus Sancara P. Lquartum genus quod posuit poeta, miram technice nisi fallor tum appellatur, ita ut quatuor praecipuis meditationis generibus occupata dicatur Radha obiter moneo, doctrinae liuius originem cum Witidischmanno non apud recentiores edanticos mae iuvestigandam, sed in Yogaritanialis. Summa porro est Radha pulcritudo, quae omnia pulcritudinis et menta, in nulla nympharum divinarum congregata, sola in se accum lat X. 5. divina est pulcritudo, sed in terram delapsa. Tam pulcra est, ut vel parum arridendo animum ad se rapiat XL aa. atque ex eius pulcritudine arma sua mutuari possit amoris deus I. I . . Genus autem est pulcritudinis, quod ad contemplationem evehat mentem III. 5. , quod fascinet, ipsam tamen fascinationem dispellat essentia sua divina. I. a. . Hospitalis denique est Radha et benigna vel erga hospitem sero divcr- tentem et multae errationi deditum VI. a. amoris est plena et ipsa obviam ire molitur amato VII. o.). Dolet magis quam irascitur, cognitis amasi delictis reconciliata ultra modum amatum fovet. XII. a. Pulcritudinis, benignitatis, amoris constantis, exemplar quum sit Radha, divinam benevolentiam eius persona siguificari asseruit Onesius. Quae iusto arctior esse videtur notio licet id certum sit, benevolentiam contineri eis, quae de Radha praedicantur iasinHiς, gratia numinis erga homines cs. Colebr. de edanta Transs. Soc As Lond. II. 38. --
34쪽
me ex opinione Ionesti potius esset ponenda a sunt quum alia quae impediant, quo minus in hanc discedam sententiam, tum potissimum hoc, quod remedium sit Radba, quo coerceantur imaginationes rerum
sensilium III. . . Remedii autem id ab omnibus Iudicis philosophis ponis
tur in cognitione veri, et tenendum est, meditationis genera attribui Badhae VI. i. cs supra Radha igitur ex opinione mea est contem attranuminis, aut, si mavis, pulcritudinis et benignitatis divinae Contem Platio enim est, quae mentem abstrabit a rebus externis, ab imaginationibus allacibus, eamque reducit ad considerationem rerum, quae sola digna suci consideratu. Fugit et repudiat contemplatio mentem sensibus possessam, obviam it et sponte invisit mentem, sibi devotam, quemadmodum Radha ristinam Pulcerrima est utpote quae rem pulcerrimam intuendam praebeat, divinam numinis naturam benigna est, quae vel sero ab errationibus reducem animam hospitio suo dignet. Dolet autem separationem a mente, in qua inerat ipsa, antequam inmundanae vitae vices illa esset delapsa atque hoc est mysterium amoris, qui inter mentem et contemplatiouem intercedit, quod mens, licet bla dientibus sensuum oblectamentis distrahatur et vanis imaginationis ficti nibus Occupetur, non omnino perdat memoriam beatitudinis, quae ex cognitione veritatis percipiatur, et revertatur tandem ad discriminationem, quae fallacia sint ita amore, quae vera et isto nomine digna. In contemplatione autem amoris est genus patiens patiendi docilis dicitur Radba IV. i. , quo exspectet, dum ad semetipsam revertatur mens nec pulcritudinem suam praebeat contemplandam menti, nisi apsa mens sponte sua alias occupationes respuat et solo veri amoris desiderio teneatur. Reversae autem ad se menti impertit summam laetiti/m, qua qui potitus sit, eius satisfactum sit desideriis, nullaque remaneant vota, quae sint explenda rein XII. i. . Mentem autem solam amat contemplatio, quia sola sit mens, cui facultas data sit contemplandi.
Haec igitur est ex opinione quidem mea carminis huius significatio recondita, quae sub amoris imaginibus satis lascivis lateat. Videtur omnino poeta plus operis posuisse in depingendis amoris condicionibus
35쪽
PROLEGOMENA V. XXIaensilis, quam intellectualis istius desiderii, quo ad divinarum rerum
cognoscendarum contemplationem rapitur mens. Nam dispersa per lotum poema sunt satis exigua anagogici sensus vestigia. Quam ob caussam nimis urgere nolui singula poetae vel ba, et incertus haereo in nonnullis, utrum mystice accipienda sint, necne. Exempli gratia nomino nunciam, quae si praeter poeticum sive dramaticum usum alius
rei caussa sit exhibita, perceptionem vel memoriam significare debet. Indi utramque rem eidem mentis facultatior attribuunt. Sed haec et alia doctioribus aut talium disquisitionum amantioribus enucleanda r linquo. Restat quaestio, ad quamnam religionis Indicae sectam et ad quamnam philosophorum scholam pertinuerit Jayadevas Prima iacillima est diiudicatu nam praeter hymnum qui initio positus est in honorem Vistinuis ad Harem et Laxmida fine carminis recurrit poeta XII. a . ; unde satis apparet, eum non esse eorum, qui rishnam et Radham ad Vishnuis et Laxmidos dignitatem evehant eosque summi numinis loco ponant. Divina tribuuntur Govindae opera per Gitagovindam, sed totum numen non est neque ei tota numinis maiestas tribuitur. Errant itaque qui ad adoratores solius ristinae et Radhae poetam nostrum reserant, licet non infitias eam, eum praecipuo cultu hasce Vishnuis formas suisse prosequutum C . I. Ia cum annot et quae mox de isto loco addam. Altera magis est intricata, at id statim manis tum est, Jaya- devam non legitimae cuiusdam scholae, ne edanticae quidem, i cita per hoc poema professum esse. Sunt autem mixti generis philosophi, Pancharatri dicti, qui, ut supra observavi, doctriciam tenent e r ligionis Vistinuiticae dogmatis et philosophorum placitis commixtam. Horum placita si Myadevae nota fuere, prorsus similia certe eius animo obversabantur. Res est mihi satis veri similis, quamvis haud nimis accurate de da devae philosophia statuendum esse reor. Ipsa ancharatrorum doctrina brevius exposita est a Colebrookio. Summum numens sudevam, sive mammaritam dicunt; rishnam etiam appellant. Colebri
L c. p. 576 thologicis nominibus partim sibi propriis, partim com-
36쪽
munibus exhibent evolutionem principiorum atque hunc quidem in
magam v. Viud a. Sankarshanuet, Balaram frater ristinae Ilva i. e. anima vitalis, apud Panchar apud mytholog. apud philosophos. Pradrumna Rama Manas, animus Anirud a litis Rumae Ahankar sui conscientia. Conseati cum hoc 'stemate Balaramas in Glingovinda inter formas Vishnuis relatus loco Κristinae L ia. at enim vero secum Pugnat noster, qui ceteroquin Κrishnam suo loco relinquit Balaramam itaque isto tacitum loco secundum nonnullorum ancharatrorum placita positum credo, ex opinione Jayadevae autem vera, rishnam eo loco Me pone dum, quo Balaramam collocant Pancharatri alii; nam Prahumnam filium Krishnae appellari video. Vid. Wilsonem s. v. Atque id certo est tius, rishnam in Glisgovinda non agere partes, quas Vasudevae tribuunt ancharatri apud Galebrookium, sed eas, quae ad animam pertinent. Est enim rishnas noster non supra mundum, sed in mu do. Nequit praeterea riinnas, qui IX. a. deseribitur, tinnus esse, Potest Me Sankarshana Cetera satis congrua sunt. amas, filius est Kriinnae apud ancharatros, comparatur a Jayadeva I. 6. d. risb-nas amae corporato. uiruddhas silentio in Gitagovicida est pra termissus. Qualitates quae Vasudevae tribuuntur a Pancharatris: ΠΤ, ῶν, - - - , IRI , i. e. cognitio, natura naturans, summa o tentia, Voluntas suprema, virtus, αὐταρκεια, non totae in riinna ο Poratae esse debent, sed portiones earum iacile in ristina cernuntur. Quae autem remedia summae beatitudinis obtinendae a Pancharatris P nuntur, cultus dei, cognitio numinis, contemplatio summopere intenta, eorum imago esse debet, si recte instituitur haec comparatio Radba, quam intelligit ristinas remedium esse errationis conprimendae, quam colit mente devota, quam amplexus summam pulcritudinem contempla Dj0jtigod by
37쪽
tur, cuius ea est benignitas, ut sincerum adoratorem sponte excellentiae suae visione laetificet.
systemate itaque hoc philosophico Radham potius imaginem numinis, menti insitam, meditatione contemplandam esse dixeris, quam ipsam contemplationem.
Ulut haec sint, id dubio caret sabulam mythologicam, qua doceatur ista Vishnuitarum doctrina, ab initio aliud quid significasse, id est, ab origine istam sabulam de amore, ristinam inter et Badham intercedente, excogitatam non fuisse, ut mentis humanae separatio a numine
atque ad id reversio inculcaretur, sed contra ad sabulam popularem a maioribus traditam et iam universe receptam applicata fuisse placita philosophorum, ut praeter vulgaris amoris lusus gravior quidam sensus illi attribueretur. Res est a meo proposito aliena, et alio loco vincenda. Id observare liceat, ristinam ab origine suisse pastorum, terram Surasenicam incolentium, deum vel heroem popularem, qui postquam a Brahmanis nota potuisset non recipi, inter incorporationes istinuis relatus siti ertia denique riinnae est aetas, quum Vistinum loco suo quasi depellei e inceperit et apud permultos unius dei partes sibi arrogare studuerit. Quae omnia recte explicari nequeunt, nisi et tota de Visbnuis incorporationibus doctrina, et significatio traditionum quae ita Bbarate superstites sint, elucidata fuerit. Consideranda etiam forent, quae a Graecis de Hercule Indico scripta leguntur. VI. Revertendum nunc ad carminis nostri sermam ac dicendum quidem est de metris, quorum varietatem sat magnam praebet Gitago-vindas. Excellit magnopere a devas in re metrica et, si versuum elegantiam solam respicis, praecipuis Indiae poetis debet annu
Sacrorum metrorum genus edis proprium apud nostrum quaerere non par est ex vico vel nomico ooham habes vulgarem III. I. IV. 1. I. I. Tertii generis, quod artis poetis longe est usitatissimum, quodque monsSchematicum appellare soleo, haec leguntur speci
38쪽
a. mkriti, ex specie Magdhar. XII. 5. s. ubi contra librum manuscriptum emendandum est 'hem c. pro qui, et sinis hem ponendus est post Miny Nomen ipsum legitur XII. 5. a. Atidhriti, ex speci Cardulas istridita. I. i. 4. 6. 56 46. 7. 8. H.
39. i. III. s. i. i5. 6. IV. Io 9 s . S. V. 7. 7. 8. O. VI. 33. 32. VII. 1.3o. a. VIII. I. IX. o. 3 . X. 4. 6. XI IO. 3. 22. XII. Io I . s. 3, 4. 5. 6. 7. 8. Nome metri versu inseruit poeta IV. O.
5. At shui, a. ex pec Aharin L 26. II. o ubi nomen docuit poeta VIII. io XI. 5s. 35. 34.
b. Harinc II. I. io III. I. V. 6. 9. VII. o. X. O. 5. XII. I. 6.
c. Prith . X. 15. ubi nomen indicatur voce di M. twakkari. Una species Malles. I. 35. I. io. XI. i. 5. akkαri Una pec Vasaniatilia . I. s. 6. III. 5. VII. I. I. X. 3.
I. XILIO. Nomen est IV. O. 8 mixtum ex ΑιVagat et agais metrum P vitagra dicitur, uti posuit ipse poeta IV. a. Praeterea legitur . I. VIII. . . a. Horum metrorum schemata ad calcem itopadesae Bonnensis et alibi exstant itaque nomina posuisse sufficiat. Restat genus, moris syllabicis metiendum, quod ad cantum ab origine pertinuisse et modulis musicis adaptatum fuisse verisimile est. In usum communem transiit ex hoc genere Arya, cuius forma usitatissima legitur VI a VII s. XII. 7. Quae autem legitur Α ae species IX. i. par habet hemistichium secum do quartum, si numerum morarum et pedum respicis tertius quarti hemistichii pes idem est atque secundi et sormam habet regularem υ- λ. Ceteri pedes usitata sinuntur licentia. Maim dicunt metrici. His breviter ita expeditis, pervetiimus ad metra cauticorum, quae Disitigod by
39쪽
ita brevi oratione expediri nequeunti Praebent enim rarius usitatas et pedum et distichorum lamas accedit concinentia versuum finalis, satis constantibus regulis adstricta Constitui tamen, ne in nimiam molem augeretur baec praefatio, potius elementa exhibere disputationis, quam ipsam absolvere, si absolvere possim. Dicam igitur primum de varia pedum mensura, tum de versibus, deinde de stropharum formis, ultimo loco de concinentia finali.
a. me pedum mensura. α. Usitatissimi sunt pedes quaternarum morarum, hisce variationi-
I. I. I. . 5. 6 8 9. I. I. 4. 35. 36. 7. 8. O. a. IS. I . Aut prorsus libera est variatio, aut restringitur ad certas sedes. De qua re mox dicemus.
Quod autem observari h. l. debet, est, mensuram legitimam quibusdam locis non posse constitui, nisi dipodiam admittas, duum pedum communium mensura explendam. Exempla sunt haec Cap. I. d. 14. b. ubi in versu, cuius mensura est l haec forma legitur: -- l--l Duo priores pedes octonarium praebent numerum morarum, quae tamen solito more tu duos diversos pedes distribui nequeunt. Idem recurrit Cap. L . So. a. ubi pro tertio et quarto pedo hic numerus exstat: -- - et cap. II. d. 4. b. ubi iterum pro initio Versus prostat: - - co rigendo itaque manum abstinui, uti in annotatione dixi. Consensu enim exemplorum probatur, legitimam eme licentiam. De duobus ultimis horum canticorum versibus suo loco dicendum erit. β. Canticis 15. 9. si nulla alia potest adaptari mensura, quam pedes quinarum morarum; quorum pedum hae inveniuntur variationes:
7. Cant. 7. Onoschematici distichi speciem prae se fert, siquidem omnes pedes omnibus sedibus ad unam eandemque normam restricti sunt Canticum autem quum sit, dubium non est, quin syllabicis mo-IVDj0jtigod by
40쪽
ris etiam hi constent pedes, sed propter absentiam variationum disti-cile est, mensuram indagare videtur autem pes esse septenum momen
obstat tamen quod quinum et senum momentorum pedes admittat hoc versuum genus vid Colebrook de metticia c. M. Res X. p. 397, Verum ultra non procedat δ Cantic. o. Constantes iterum praebet ubique pedes iuxta hoc distichi schema:
Versuum a. tra finis iudicatus est ipsa terminatione concinenti et ad commvuem mecisuram iacile reducuntur versus:
Unde apparet, potius quatuor esse versus, quorum tertius concinit cum media concinentia priorum in syllaba - , quartus cum initio priorum in ali di me versibus. Versuum vines non numero tantum, sed etiam concinentia sua Dj0jtigod by