De adiectivis compositis Homericis [microform]

21쪽

assimilati0ne literarum e et ι lama περ facta est, quam Ι0nes

r. se adleeitvls ompositis nae primo se verbum exhibent. q. 6. Haec V0cabulair varia c0mpositi0nis ratione in com-p0sita germana et adulterina disp0nenda sunt, quorum altera formam radicalem 110nnumquam 0eali auctam altera flexionisse am praebent. Radix genuina in his adiectivis offertur ala o ip αῖ , Dκ-ῶπις ἔλισσο α λι- ω, λικτος ense ΙΙ, 2993. μιαι ν)φόνος ἀγαπήνωρ ἀγαπάω). τλη-πόλεμος τλῆναι). φιλ- ρετμος φιλέω). Deinde n0nnulla verba, quorum radices in con-80nante exeunt, equentibus consonantibu 0 0calem aSSumunt. Lex enim c0mmunis est, ut in insestarum c0nsonantium c0ncursu aut 0calis interiiciatur coniungendi causa, aut pri0re c0n80nantes deleantur cf. πύδεσσιν et reo δ)σιν. Neve in his c0mpositis extrema radicis consonant abiecta radix funditus deleretur, v0calis o interp0neretur op0rtebat. Infra eadem res iterum n0bis curret, . t T. Ex carminibus Η0mericis perpauca eius lamati0nis c0m sita collegi sunt autem haec: --ο-Fεπής ὰπροομαι ἀν-aμαρτ-ο-επρος διιαρτάνω αιολ-6-πωλος αἰόλλcu φιλ-o-κτεανος φιλέω φυγ-o-πτύλειως φευγω, φυγον). Quibus cum adiectivis Η0mericis si magnum numerum comp08ilarum eiu8dem lamati0nis quae apud p0steri0res script0res leguntur componimus, ea adiectiva in n0vissimis Immeri 0rmationibus habendae88 merito c0ntendemus. l. 7. Mai0 est numerus e0rum adiectiV0rum, quae Dr-mam lexi0nis p0steriori pari praefigunt. Est enim lex, quae etiam in nostra lingua valet, ut 0mina pr0pria c0mp0nend0Drmata in prim loc saepissime imperativum praebeant rem n0tissimam ut exemplis affirmemus, pauca n0mina attulisse sufficiet Furchteg0ti, lebeti aut Traug0it. Quibus n0minibus germanis Inni ex parte graeca nomina Μενέλαος, urnase resp0ndere si immius in grammat. lieod. I, p. 982 eqq. ad liquidum c0nfessumque perduxit. Idemque n0mina per εσα, σι vel per 80lam literam' conglutinata huic sermati0nis generi adnumeranda esse recte suspieatus est; ipse vero veram interpretati0nem invenire non p0tuit. Quid praestantius e0gitari p0te8t. quam ut iam ipsa n0minis larina, quid parentes de futur vir0

22쪽

0ptent, expre88um it, ut puer uno qu0que m0ment nomine ipso c0mm0neatur, cui officio destinatus sit Hic est sensus nominum pr0pri0rum χροα-λαος, Ἀρκεσί - λαος, Λεισ-ήνωρ. Atque adeo plus duo verba in unum nomen coniungi solebant.

Cuius lamationis splendidissimum exemplum exstat in nomine. Πρωτεσίλαος pr πρωτος σι λαον, primus es p0pulii, dici Grimmius igitur formas verbales in σι vel σι exeunte pro imperativis futuri temp0ris ac opit. Sane quidem litera sola imperativi singularis signum esse p0test; etenim sumxum Secundae personae tua vel tha vel hi ram in lingua anserita nonnumquam etiam in irasbilitatur; hi vero si in linguam graecam transit, spiritum amittere s0let. Quam rem Curtius in libro qui est de larmationibus temporum et modorum in capite Lclare exp0suit. Tamen Orimis interpretationem probari n0np088e, in ii quae ubsequuntur demonstrare conati sumus. Iam superest, ut aliorum sententias de illorum adiectivorum lamatione breviter illustremus. rae ceteris viris doctis oblius et Curtius hic n0bis respiciendi sunt, qui alter alteram interpretati0nem non malis causis innixam protulerunt. ottius enim, quia intellexit, adiectiva illa cum imperativo composita

apud Graecos non modo nomina pr0pria esse, Verum etiam adiectivorum 10co rebus inanimis coniungi, e ductus est, ut Verborum stirpes suffixo σι ornatas pro substantivis verbalibus acciperet, et adiectiva illa factitiv0rum in numerum reserret. ἔλκεσίπεπλος Ἀλκεσιν πεπλο efficiens. Concedendum est, hanc

interpretationem in n0nnulla idgenus adiectiva bene quadrare. At primum quidem, longum compositi φυσίζοος huic sententiae repugnat, qu0 8 φυσίζοος α φυσις substantivo descendisset, breve esse debebat. Deinde in ceteris c0mpositis s0la litera formati τερπικεραυνος, catλίφρων, λαθικηδὴς ad eandem compositionis vocalem nobis refugiendum est, quamiottius evitare studui Denique nomen quod m0d diximus Πρωτεσίλαος, quamvis ceterorum lamationi simillimum sit, hanc interpretationem omnino deludit. Facillime vero fieri potuit, ut vocabula quae primum quidem tantum hominibus addi debebant, tempore pracedente, cum lamati0nis sensus iam non perspiceretur, ad res inanimas transserrentur; atque in universum notandum est in carminibus Η0mericis pauca tantum composita sic usurpata legi. f. infra p. 66. Curtius in gr. gr. p. 175 longe secus horum

23쪽

adiectivorum larmationem exposuit, cum d0ceret duplicem esse c0mponendi rati0nem c0mpositorum a verbo incipientium aut enim stirpes puras sequente v0cali nilii mutatas, sequente c0nsonante per com positi0nis v ales , , o alteri v0cabulo praefigi; δακ-ε-

1 liter auctas easque aurist primo simillimas e0dem modo adc0mposita formanda adhiberi v ί- νος, πληξ-ιππος, στρεφ-ιδικος Sed variis de causis haec Curtii sententia probari nequit. Ρrimum quae ratio in vari v0calium , , O USU. Valent, nec Curtius dixit, nec quisquam dem0nstrare p0terit; sed haec c0mpositi si Curtium sequimurimnis certae legis expers est. Deinde qu0 stirpes s liter auctas e0dem modo atque puras stirpes sequenti vocabulo praefigi dixit id omnino salsum est, cum c-- positi0nis V0calis o nu8quam, ε vero quantum ego Scio in compositis κερσεκομει et Περσεφονντα Φερσεφον iri 0lis inveniatur. In compositis κερσεκομης et Περσεφόνη umxum G propter radicate in σε mutatum esse mihi videtur. Talis v0galium assimuliti non raro in verbis graecis et latinis deprehenditur. Curti igitur scribendum erat, miles stirpesis liter auctas

neque ex Curtii interpretati0n Drmati nomini Πρωτεψαος explicari potest. Novissimum vocabulum qu0d iam saepius commemoravimus luculento n0bis argumento est, formas in σι vel εσι exeuntes exi0ne formatas esse. Sed qu0mod hae se ae explicandae sint, n0ndum extra omnem dubitationem positum est.

Iure cum Grimmio ι liter pro imperativi suffixo habenda est. Etenim cum in lingua anserita suffixum imperativi hi, θι saepius in hi debilitare soleat, hi vero in graeeam linguam

translatum spirans amittere debuerit demonstrativum respondet sanserit chi vel hi, non abesse a veritat 3 Videtur, composit0rum τερπικεραυνος δεθικηδής, εἰλίπους etc. partes pri0res

imperativos esse. Sed num etiam in sermis per σι vel σι sormatis de imperativ suturi cogitandum sit id qu0 Grimmius voluit, equidem valde dubitaverim, cum neque in graeca neque in latina lingua ullum v0stigium eius s0rmae c0gn08ci 08sit. Quare Arma TAME I, ORE L, Ea L pro per80na secunda in- distativi accipere malim, quae antiquo temp0remus fixo σι formari solebat, deind0 literarum metathesi in xύμεις, ελκεις et σ exstincto in I transiit uni sene intelligitur, cur ante, saepi8Sime ε

24쪽

positum sit in formis Q ΤΙ, ΠΑ- , ΦΥΣΙ ΦΘΙΣΙ,

'EPOL, suffixum G purae stirpi subiunctum est antiquo enim temp0re non modo stirpes vocali terminatae sed etiam nonnullae in consonantem exeuntes sic formari 80lebant. Iam ad ipsa composita Homerica nos convertamus. Formam imperativi in

λεχω, radix λεχ). Imperativum in Giteram haec compositaprdebent: τερπι- κεραυνος εἰλί-πους λαθι - κλὶδῆς, χαλι φρων, ἀλεξί-κακος. Secundam personam indicativi suffix cu vel σι formatam in his compositi deprehendimus ερν - ρ'tuτες, ἐρυσί- πτολις, λυσι - μελης, πλησ-ίστιος πιιι - πλη-μι ταλασί

est). Ex hac quoque lamatione cognosci licet in componendis vocabulis rhythmi dactylici summam rati0nem habitam esse etenim pr0ut versus heroicus postulat, aut inter stirpem et suffixum interp0situm, aut σι stirpi purae subiunctum est. Minime nos suo si verborum flexi0nem respicimus, qualis hodie d0ceri seset, quam m0d pr0tulimus explicationem n0n inmmnia huius formati0nis comp0sita quadrare, quod indicativus personae secundae saepius l0nge aliter Armari debebat quam hic actum est. Etenim ad grammaticam quae hodie traditur omnes stiripes,

sive in c0n80nantem, sive in V0calem exeunt, terminatione Gomari debebant, n0nnullae etiam vocalis gradati0ne aut certo flexionis sim augendae erant. φυεσι, τειινεσι, φθινεσι, Πηρουσι,

δειρεσι. Sed nemo sertasse contenderit, flexionem semper ad easdem leges actam esse, quas nunc videmus; quin etiam pro certo habendum est, permultis radicibus suffixa sine vocalis vinclo subiuncta fuisse. 0steriore vero temp0re cum lingua graecae inclinaret, ut Iunia verba sterioni non astring0ret, stirpes

25쪽

primitiva aliae aliis flexionum signis ornari debebant. f. quae Bense praelat. VIII de decem verborum flexi0nibus docuit, multosque locos Curtii libri qui est de formati0ne temporum et modorum. Simili m0d atque in verbis peris vel εσι praefixis etiam in iis quae imperativi suffixa praebent, radix genuina adc0mposita sol manda adhibita est. Ρ0strem loco Grimmii interpretationem denuo attingere nobis liceat. Imperativi sermas indicativo olim non impares

fuisso sed potius illum modum obtusis suffixis ex ioc progenitum n0tissimum est. Qu0dsi magnitudinem adiectivorum imperativo in e sormatorum respicis, p0rr si addis in n0stra lingua, et in lingua recentium Gallorum imperativum ad vocabula componenda plurimum valere, haud . scio an has quoque formas in σι cadentes priscos imperativ0s habere malis. Quo probato Grimmius sensum bene pers xit eumque s0la sorma aliquid fefellit. Composita larεσι-λαος et Myε-λαος iam neque sensu nec Arma sed uno temp0rum discrimine inter se distant, eum serm0 graecus imperativi in σι eadentis iam oblitus ius in l0co recentiorem 1 rmam ad 0cabula comp0nenda adhibuerit. Quam pulchra composita hac c0mp0siti0nis rati0ne pr0genita sint luculento est document n0men Axaβησι-τεως qu0cum tantum modo nostra n0mina pringinsseid. Schlagin8Weite c0mparari possunt. Deinde si cum c0mp0sitis νεσίλαος et ἀγελαος, ἔλκεσιπεπλος et

ρλκεχίτων comp08ita ταθαπαρος et τανυγλωχιν, τανυήκες te. ταλασίφρων et ταλαεργος ταλαπενθ'r, etc. conserimus, unus quisque rapinor etiam τατυ et ταλ Drmas in imperativorum numerum reserenda esse n0bi assentietur; neque iam cur pro

radice quam in ceteris ubique c0mpositis deprehendimus haeclarma ampli0 offeratur, mirabimur. Etsi explicati comp0sit0rum τερπικεραυνος, λαθικηδής, χαλίφρων, εἰλίπους quam supra dedimus per se haud inepta est, tamen aliquae causae ei repugnare videntur. Ac primum quidem larma verbalis e0mpositorum n0 tam activo quam mediali sensu instructa est; huc accedit alterum, qu0 τερπιdictum sit, ubi τερφι exspectaveris denique Hesyclitus singularis dialecti adiectivum αλις servavit, qu0 nostr comp0Sila χαλίφρων circumscripsit. Haec Hesychii forma d0dument nobis ρsse debet, in dialect aliqua graeca adiectiva ex radicibus Verbalibus suffix is subn0x Drinata esse. ac revera Homerus

26쪽

ipse eius m0di adiectivum τρονις n0bis offert; idcire etiam

mus, quorum n0minativi TEPIIIa laetus) AAS L simi mor)substantivi uoia in m0dum flexi sint. Qua sententia probata partis prioris noti passiva vel stflexiva iam omni offensione caret. In iis quae restant v0cabulis alia similis lamationis

vestigia reperiemus. antum vero abest ut hanc inter pretati0nem omnino iustam esse arbitremur, ut stam subtili0re dialectorum studio tantum confirmari aut refelli nobis persuasum sit. 3. se adleeilvis eumpositis quae a nomine luelpiunt. D8. Quum n0mina quae alteri v0cabul praefiguntur, aut substantiva aut adiectiva sint, huius generis c0mp0sita in duas classes disiungenda sunt. Iam n0mina ad tres declinati0nes percensebimus. 0mp0nendi leges quae ad nomina primae declinationis spectant, paucissimis sic c0mprehendi p0ssunt: 0mina in i exeuntia nilii mutata sequenti v0cabulo praefiguntur; quae in breve cadunt, hanc v0calem in o mutant, metri causa uin i, et in ci

emp0sit γιδωρος α breve n0minis ζειά omnin exstinctum est. Substantiva secundae declinati0nis flexi0nis stirpem in o cadentem exhibent, quae v0calis o altera v0cali sequente cui digamma deest, eliditur. ἀργυρο- ξος ιιιλτο-πάρηος, ἰο-δνεφῆς, Iραυλος, χρυσ-ύορος, αργυρο-FηλOc, O-Fειδης metri causa n0nnumquam o declinati0nis signum in i mutatur. πνρη- φορος ἐλαφη-βύλος, θαλαιιη--λος. Ibi igitur a breve quod antiquiore tempore pr0 o exstabat, illa V0calium gradatione, quam saepius n0tavimus, in a longum productum e8t, postea vero ex

consuetudine dialecti ionicae in i transiit is Adiectiva in ος, η, o cadentia in comp0sitis lamandis

27쪽

sasdem leges sequuntur atque eiusdem declinati0nis substantiva. Sequente c0n80nante declinationis stirpem in o exeuntem praebent: 'Hεο- κρητες, Κακο-Fλον, ἀλλο -Fειδής, λευκο- Maersequente V0cal o V0calem abiiciunt δολίχ-αυλος. Ubi syllaba longa poscitur, declinati0nis signum o in a pr0ducitur νεη-γενης ολιγη-πελεων. In du0bus adiectivi ο 0cali eiecta praegressae

pro ταναFourri et ταναFormn dicta sunt, qu0rum alterum o F litteris eiectis cinet produxit, alterum Frin diphth0ngum a mutavit. Denique c0mp08ita κελαινεφῆς et χωννξ notanda sunt, quae proprie quidem κελαινονεφὴς et μουνωνυξ cmp0ni debebant. Sed lingua graeca eandem c0ns0nantem bis308itam ad00 0n fert, ut pri0rem syllabam statim deleat eadem

της dicta sunt; sed de his comp0siti suis locis disseretur. Stirpes substantiv0rum quae tertiam declinati0nem sequuntur, quantum pr0 natura sequentis litora fieri p0tust, n0n mutata parii posteri0ri praefiguntur. Itaque de compositi0ne e0rum adiectivorum, ubi in duarum partium commissura c0n80nan et V0calis inter se contingunt, iam nihil n0tandum. βου- γάιος

βον et ταν transire debebant sequente v0cali ver F servatum est βοαπις α β Foemo. In iis c0mpositis, ubi c0n80nans in c0n-s0nantem incurit, si ambae faciles sunt ad pr0nuntiandum, servantur, si ver sibi bstant, aut pri0r 0n80nans eliditur, aut o vocalis interp0nitur servatae sunt duae vocales in his

πολεοντες Antiquissim enim tempore neutra in o cadentia larmam radicalem, quae hodie tantum in n0minativo et accusativ invenitur, per mnes casus integram servabant deinde quum o liter inter duas v0cales serri n0n 0sset, in spiritum lenem transiit haec est causa, cur in dialecto i0nica hi casus per tres syllaba pronuntiari olerent. γενεος, γενει 'Eνεσος, γενεσι; 0demque m0d Latini priscas Arma genesis, gene8i in generis, generi mutaverunt est enim lex latinae, linguae, ut inter duas vocales aut omnino in syllabis apertis positum in transeat. 0n0rae40n08, 0n0ris 40n08is. ωσφορος. tiam ως stirpibus inis litteram exeuntibus adnumerandum 88 n0Π

28쪽

solum ex hoc emposito c0gnoscitur, sed etiam grammatica c0mparativa dem0nstrari potest; cf. quae Curtius in libro, quem Eristulerungen et meine Grammati V0cat p. 49 de hac voce scripsit. Stirps primitiva Fo est pr0prie igitur nostrum c0mpositum omposio larmari debebat et Drtasse etiam n0bis pero scribendum est. tenim cum in antiqua litterarum scripturasiisdsm signis E et invocales breve et l0ngae , O et η, ω exprimerentur, facile fieri potuit, ut 0steri errore ducti o vocalis in loco , substituerent. Iam ero ex flexi0ne n0minum in t ς cadentium apparet prisc F eam vim inmisse, ut aut praecedens in x aut o sequens in Ir0duceretur. βασιλευς, βασιλεFος, βασιληος, βασιλεως. eidem litterae F adscribendum est quod Iones pro citc a cs 10quebantur. Quibus rebus inter se comparatis etiam miro in v0cabulo o pr0pter F exstinctum in o productum veri simillimum videtur esse. Si duae cons0nantes ibi infestae c0ncurrunt, stirpes duarum syllabarum extremam con80nantem exstinguere olent, cum

ρροος, αἱμω φορυκτος cuius a extrema littera obiecta sequenti vocat o assimilatum est. In stirpibus mon0syllabis vero id fieri non potuit, quod saepius in e0mplures c0nsonante8 exeunt, ita ut 0mnes c0ns0nantes delendae fuissent, qu0dque in nulla id genus stirpe extrema g0n80nans exstingui potest, quin SenSUS earum mnino deleatur quare o 0calis addi debuit

ραισcης qu0d 0d diximus etiam in c0mp08ita a ερο - φοιτις, ηερο-Fειδής, λακτο - φάγος, κυνά- ιμι cadit in γλακτοφάγος γαλακ in λωτ 0ntractum est, κυνήμυι vero priscum a r0 praebet. Eadem vocalis etiam in oemp0sitis ποδή-νιπτρον σ, 504 et in adiectivo καλαρρειτνης ex καλος et D composito reperitur cf. quae supra de c0mpositis ἐλαφηβόλος, νεηγενῆ etc. 10cuti sumus. His comp08itis etiam αρματοπηγύς adnumerandum est, ubi metri cau8 o additum est. Iam n0B- nulla comp0sita restant, quorum formati c0mponendi legibus omnin repugnat. Etenim dum in praegressis o 0mp0sitionis Vocalis perraro tantum eaque in comp08itis, quae c0niungendi Vinclo carere n0n 0terant, n0bis occurrit, illud. in adiectivis dλιο - τρεένης, ἐλεε θρεπτος, κεραο- ξύo Supervacaneum atque

29쪽

inutile videtur esse etenim quae proprie quidem formandae erant Drmae λιτρεφης vel λοπεφης, ἐλογὶ επτος, κερα σ)ξoo metro dactylic optime conveniunt, dummodo semper trochaeus antecedat quare ausa huius lamationis aliunde nobis petenda videtur iam duae inurpretandi viae se offerimi. etenim aut sormae λιο, ἐλεο, κεραο a substantivi αλς ἔλος, κερας descenderunt, et comp0sita illa p0steri0re tempore, cum genuinae compositionis regula iam nihil valeret, ad ceterorum

similitudinem figurata sunt; quare genitivi κεραος ἔλεος, litera abiecta ad componenda vocabula adhibiti sunt, in λωτρεφὴς ver ae λι, quae in perinultis aliis compositis offertur, idem

compositionis signum o additum est unius ana10giae gratia. qu0 0sito in λιοτρεφης Drma secundaria αλις coniectanda aut duas comp0siti0nis v0cale et o hic exstare putandum est. Aut quod mihi magis pr0bandum videtur, composita λιοτρεφής, ἐλεοθρεπτος, κεραοὶ o0ς 0tius ad adiectiva αλιος, λειος vel

ελεος, κεραος reVocanda sunt. Iure qu0d in mari et palude est αλιον set λειον Vocari poterat, nee minus apto tota materia quam ornara c0marius tractare solet neuti κερων compre-honditur. Tertia declinationis adiectiva vocali terminatae stirpem flexionis quae in neutro xstat ad 0cabula componenda adhibret.

ita explicanda est, ut F adiectivi ἐFυς, quod etiam nunc ex vocalium et a diaeresi 0γ0scitur, in et transierit, δὲ et ex aneutrius pluralis vocalibus e0ntractum sit igitur va pro σεαvel rex dictum est. In adiectivorum stirpibus vocali terminatis

etiam Drmae ργι- καλλι- κυδι enumerandae sunt, quae adn0mina αργηεις, ἁλλος, καλλίων, κύλλιστος, κυδος, κυμυν, κυδιστος spectant et in c0mp08iti αργι - κεραυνος, αργι-οδους, καλλί-ρροος κυδι- μειρα sseruntur. Huc etiam quae supra

κηδής pectant, si no8tra sententia se recte habet. Quae in consonantem exeunt, sequente c0nsonante pr0ut metrum postulat aut extremam literam exstingunt, aut 0ealem interponunt. ιιεγα πικλὶτης, ιεγαλόφρων aut ubi fieri potest extrema cons0nans sequenti literae assimilatur ιιελαπροιῆς, μελά-ονς ριελάνδετος. trimam syllabam metri causa n0nnumquam pr0duci iam

30쪽

8ati n0rum est ην-γένειος ευ-πωλος. Numeralia ubi praefiguntur formam primitivam in a longum vel breve cadentem stendunt.

l. 9. Iam ad ea adiectiva c0mposita transeamus, quae priore loco flexionis lamam stendunt. Etiam du vocabula quae constructione contineb ntur saepius in unum V0cabulum coniuncta esse n0 mirum videtur, quippe quae compositi in multis aliis linguis obtineat. seque id mirandum, quod secunda structurae pars ad similitudinem ceterorum e0mpositorum mutari. quod si verbum est, lamam adiectivam a Verbo ductam, sin vero nomen, casum nominativi induere soleat, ita ut in priore tantummod parte flexionis Arina servetur. Quare hominis anxii est et religiosissimi vocabula Κλλήσποντoc, νδετοςωρo S 178Λιίφιλος alia, qu0rum partes etiam nune structura c0ntinentur, sola in adulterinis c0mp0sitis habere. Iam ex comparati0ne omnium id genus v0cabul0rum clare elucebit, nisi Oxionis lamas acceperis, e0rum lamationem a te bene explicari non p0sse, et n0tionem duarum partium rationemque qua inter se nexae sint intuitus, illorum adiectiv0rum significati0nem cum n0stra larmationis explicati0ne optime c0ngruere non negabis. Genitivus singularis exstat in compositis αλης-ντος, νει- νοςωρος Sed priu8quam ad celam casus pr0gredimur, pauca praemittenda sunt. Iam ex iis quae antegedunt satis cogn0vimus, plurima adiectiva c0mp0sita propter singularem lamati0nem in tempus antiquissimum referenda esse, Veluti ἔλκεσίπεπλος ἐγχες-λος. Hanc ob causam generis neutrius Dymam in σι cadentem non semper pro dativo plurali numeri, sed saepius etiam pro dativo vel locativo singularis accipere malim, qui casus prisc temp0re in σι exibant, postea vero, eiecto in i velis mutati sunt. Haec singularismumeri notio clare c0γ0scitur in nomine pr0prio Μηδεσι - κάσταὶ, cui n0mini melius c0nvenit verbis, prudentia excellens quam singulis consiliis excellens circumscribi. Sane negari non p0test, numerum pluralem in iis vocabulis

p0stulari, in quibus multitudo alicuius rei vel singulae species respiciuntur. Atque in aliis n0minibus hi numerus clare expressus est, Veluti in δικας - πολος ο δίκας πολίων et in μυσίκα navium multitudine pra0stans Sed ubi opti nobis