장음표시 사용
21쪽
inter se ooIloquentes producuntur, ubique 'Iocutiones reperiuntur, in quibus heroes, ut amaritis λυφημαν, alter altierum pleniore semper ore adloqui solent, ita ut Repi sim nullus aut rei aut occasionis, qua colloquuntur, respectus habeatur, et Omnes hae nominum praescriptiones certos quosdam Ἀπους - γρο ' clare videantiu In uno tamen exemplo, quotiescunque degebam, dubius semper haesitabam, quid sibi velit πολυτλαὰδ Ac 'o δυσσευσε μόρ-vUδυσσευ in Iliados carmine IX, 676. LX, 3 r. 248. 498. XXIII, 778. Rem non ita interpretari volo, ut certum inter Liadem et Odysseam nexum significet, cum plurima a viris doctis sollecta et promulgata sint, quae Odysseam Liade paulo posteriorem exortam esse prudenti cuique demonstrent ). Attamen hoc tantum modo res expediri posse videtur, ut putemus, cum aliis heroibus tum lyssi epitheta quaedam ceria inter omnes constitisse et cum utrum que carmen non minus Ilias quam drsis post aliquod certe tempus, cum reis Prope Ilium gesta essent, compositaetant, in Iliadem facile epitheton irrepere in tuisse, quod drsseae proprium sit. Πολυτλοις enim haud dubium est, quin de tro ribus intelligendum sit, licet τλήμω interpreteris ex Iliad. V 67O. Sed quoniam de firmoni, Homeriti indois dicere incepi, non nimium a proposito
esse videtur, alium modum paucis significare . . ,
tam Iinguam, pulcherrimum sane opus, in usum pueroxum accommodare. pueriliter agere est. Moderatore, non Castigatore opus est. Alia Latina Iinguae Tatio esse videatur, 11 Grammaticorum regulas spectes. ut esuidem obvenit, quod nulli deberet. Quamquam enim ipsa ab initio non tantam et formarum et constructionum varietatem et copiam ahuisse videtur, quantam Graeca, tamen saeclorum et hominum, Scholasticorum potissimum vi , injuria mimia con ictione et axetioribus vincuIis Iahoxat. axima regularum Para, quae in Grammaticor- scholia propositae sunt, non quae in ipsius linguae fundamento honora ilitas esse videntur, tam arbitrariae sunt, ut sani therioris linguae et specie quaedam populi, Mialia Romanus erat Iibertatis et humanitatis appetens et invidus, vix unquam emergatuT. Ut erg Graeca moderatore sapiente, ita lingua Lintumaloisitatore Iiberaliore indiget, ut quia-- studiis humanitatis vitam impedens magis magisque intelligat, non formesas Ira, sed animiun sprum humantini, qui omnia hique ex ruis legisua regat. Ut illas, v sertim granonattealea rationes omittam, cf. Od. III, 397. νις IV, ω. XII, M sqq. , qui Ioena signisi tre videtur , auetoritat quadam remin. narentionem indigere. 1, 55 sqq. VIII, 6oo sqq. qui locus et xehus et forma insignis es, Vix unum in Iliada inveniat Templum, quo pol ta ipso tam Jonge Iterius orationem narrol. Insuper notatu dignus est, quod Iliadis taxmen jam in quotidianum τῶν λιδων urum venisse videtur
22쪽
Insgnis Est perii li Homericaaranstitutio his potissimum rebus I subjectorum arietate M versu cujusque vi ipsam poriodum cohibente; usu articuli. Nihil nim die de divino illo sermonis Homerici spiritu, nihi de aequabili dicendi genera, quo omnes delectamur, nec de tranquillo quodam incessu, quo semper adfinem Properare videtur poeta, ita tamen, ut usque libenter devertat, nec de bu manitatis sensu, qui ubique praecipue in comparationibus expressus est, sed cum de quadam grammatices Homericae parte scribere institui, missis rationibus internis, externas tantum svo grymmaticales spectari oportet. Hac via primum occurrit e
genti ira ste otissmas Hectorum tmrietas, ut II. III, 33 as. IX, 63 sqq. I, 43 sa. III, 38 - 88. quo Ioco, ut Iliad. XXIII, 69I. 9 ἐφελκυriviis duabus vocalibus contractis additum est is innumeris locis, praecipue in comparationibus, uti II, 394 sqq. ubi κιν - rarissimo exemplo pro Aoristo κιωπη Iliad. II, 4s sqq. IV, 27 sqq. V, 8 sqq. XXI, 5 sqq. Retinuerunt in comparationibus hunc morem
recto qu0dam sensu ducti et smuentium temporum positae et Latini, ut, cum ima ginem quandam copiosius adumbrarent et diversis coloribus distinguerent, neglectis prioribus subjectis, tertiis, ut dicunt, comparationis, ultro in constructione Iaberentur. Exempla quam Plurima praebet Virgilius. Sed apud Homerum subjectorum varietas et commixti in eo potius postae sunt quod ejus peGodologia tam simplexe incumplicit 'st, singulae Periodi magis altera ivxta a teram sequantor, quam essera alteri injungantur. Eo sit, ut, cum Atticorum periodi a doctiore quodam participsorum et conjunctionum usu concinnitatem suam et firmitatem accipianti apud Homerum et harum urationis artium si lax et incomposita ratio reperiatur. Amat quidem Homeras participia frequens est conjunctionum usus, sed ratum exemplum est particUir alio 'do usurPati, quam ut sit pro et aut cum sin alia gni-seatione opus est, conjunctionibus plerumque utitur, easque tam secure et negligen te ponere videtur, ut vi ullum periodi bene adornatae et comptae respectum habeat. Aliis et quidem multis locis articipia vix ullam cogitationi vim addunt et eo tantum eon Suo pysiis esse videntur, ut orationi copum quandam et perspicuitatem afferant uxu Paentissime hirpatum τυχών, ελθων, ἐπιειξας et a Sunt qui pra*posit num fere partibus ea fungi dicant, inprimis sy - λαμ, ε γον, ex aliarum vnMa rum magis praesertim nostrae indole, quam ex re judicantes. Cum enim κ- in nonnullis loeis non solum apud Poetas, sed etiam alios scriptores omni modo aequet
23쪽
et ἀπε-reb χών δωδεκα ναυ . Saltem qui εχ - est , is et mi is abiit, illud aismi de nemine nisi cle dura usurpari potest. Simili modo ex Graecae non exi alius cim clam linguae ingenio iudicandum est de illis loeis, in quibus Participia Principatum quasi cogitaisonis tenen , ut Il. IV, 43o. Οὐ V IKas . cf. Virg. Georg. III, 4 πι- Sicuti vero subjecta salepius ossimulare solet in erus ita es ea fibos obliquis eo dem, quo exorsus est, pergere amat. l. XI, FI sqq. VII, 2 3. quae Midem ex empla appositIonis loco esse id e retor, ut Iiud alio distinctius rem e rimat, ut D. VIII, 47 sqq. , iv, Is sqq. ' i' i, i ise Mag a AIIa periodoIogia momericae ratio est, ut nain isque in versus isto constituere so eat. Et hac quidem re fieri mihi videtur, ut suhRH a senape commistentur. Itaque recte fecerunt, qui ad finem versuum, si quidem vocabuli terminatio
postulabat, ν ἐφελκυ remis scripserunt. Rarissime tantum inveniuntur loca, quorum sensus neque In fine versus requiescere patitur et ultra finem, tanquam metaim sibi constitutam, properare ubet, ut II. I, Is 3. διὰ ad διυλν pertinet. Quamquam
utivo ; lamen δευρ et δε nusquam ali ni fimoneatione του ne reperi, ut Il. III. Iso. XUIII, 39a. Od. I, 8a. III ag. -- Niud ejusmodi exempIum vix IIuir oecurrit hae enim, quae subjecturus sum, infitie ersus pauHIum requiescere pyiatiuntur, etsi primo versus sequentis 'erbo sensum suscipiendi: 'i193 L stiε'. xx. 3 Postremo de usu artistisi pauca addam. Cuthianter frondoetos erinlii , apini
Homerum non eo, quo apud sequentes scriptores, eum esse usurpatum sensu, sed
elus optatomem meam qualemounqui, pse eram eorum tantum 2Eniplorem tinti nulla proponam, quibus veri articuli fignificatio aut inest aut inesse videtur II. II sss. 68 r. I
24쪽
σι πλειους Pro Superlativo, cf. B. X, asa. Od. II, 277. contra Od. XI, 483. Superla
lara .ritata ridentur . qua nysupta deae, Me ι-αι easdem A a tuo Partes agen Muri id do articuli usa apud Homerum propositurus eram sententiam meam qualem' eunque has si esti cum maximam partem e 'Πendimur, quod atticulum Plurimis locis substantivo aut adjectivo suo longius secretum reperinum Id non em P. I oujusdam causa minus xiique fere in Egregia Vrassi Tertione apparet, sed ri plicitam orationis Homericae et cantiust usu laetym esse videtin . Repetituri imi Rjsetis allisi mimus partibus substantio rix ante edesti articulo conjungend n, n emphaleos, sed per cultatis qausa, cum Praesertim cantantis usus poscat, ne a ipsim nequo alios impiaeet Et obscuru fials f. B M 488 ol. 49o. Nunquam α' obii lustia hantius, i carmin' lamerica, ut quae haud .d Me cantabantur primi te - ν-- , --- oculos aegentiarint, i sedi ad aurea audientium esse composita. I . quidamainonditione omnes grammataeea: aegidae, saltem quae ad synisaan pect hitidieanda esta videnxuri ..... ἡῖ in .. ., s
Ss et a Madan eonfilio totam rem abscillere statin, ut noniae philosophicis opinion, ita , sed ex usu linguae haurirem, suppresso philosophiae rivulo, uberius scalmiente, impla adimim proponam, quibus siversae cujusque casus significationes eluceant.
25쪽
Ita domum stetistas quasdam sque arbitrarias tegaeas pervenire Finum D quas sibi Osque addissilium philosophicis evibribus dimittiat et acuati j q'' s . V;
Frequentissimum Genitivi usum, quo a lubstantiso quodam aut alectivo pene des, hon est quod 'hac occasione. accur liut pnsulereerius, cum ι ea Polla Mercerum colligere oporteat, quibus tota , tamenitivi vis infit si aliis Iliade Rasimis ne in quadam re insignia Proferam n XIV, a 39. I. 1 41.L Od. II ins6Imrio uiti- accipiendum est aut pro Genitivo absoluto, cujus in lingua Graeca inda ah Homo, liberiorem esse quam in Latina, usam constat, aut tua , ut saepissim. Dativ, bini sentis Pronoram substanti l . Pm Gennium a. g. H. Iriis vocet. 437. N. 46. AVN, sala XIX, x66. Od. XVuno cura desiderium patris i. e. de 3 tra Lia. . u. 244. alio modo quam d. XX;66., --Οd .XV, 27s i. e. os an sv ' ρ suru'τω ete. Cum autem constructionis inanifestum exemplum nondum apud Homerum xeperi; pr ima laniat. IX, sa4. X, 37 I. contra B. IV, 3Io MXPII, M. παλαι.
.u Saepiu-Genltivuvarum vimis. quibus fas md aut distandi modum smisi, Atua: Isaeonjx nuri ut locum indiceti, quo quis hominem quendam aut rem tanga me ducat Ahia με - , λεπαεως; λαμβάv--φο- nictis πόδες munia uncis rer risur, ut B L I97 323. Additur quoque res, cujus auxillo tangendi aut ducendi vatio fit, pata Dativo ista V . 3 7 I. Od. V 4a Notandi loca n V, 3os R. et XXIV, sl st,. Meodem modo interse'etandi: senem arrepta manu Extollensi mritimi ἰ ad ipsin Adhilum Potinet et oti valde; otiosum esset Quianquam aetrahas. his diis seris si stetitionis certe ad eundουή. sensum adhibita eonstructione sunt, se RB. VI, 33. VIII, 7 a. l. III, 78. XVIII, 33. I.; XIV, 37.; tam. ι36a-ιαι ἀμxat. III, 37. VIII, IP6. quam constriactiopem Latini usurpare solent: manum alicujus arripere, arreΡta manu aliquem ducere Nos, ut Graeci, melius distinauimus, si ras poscit jemandas Rama uesson, astu δε--en ei de Hana fassen; remandesnjis anfusan, n Immum an das Meldibet ne fassen. -- Duobus timis praepositionem inr eum illis ectis conjunctum reperi B. I so I. XI, 84 a. unte assens an der must nusquam praepissitionem ἐκ in e structura apud Atitu asto.
26쪽
quentissimus usus est. Sunt quidem Ioea, quibus praepositio ἐκ significationem nostri an, hal et inprimis conjuncta cum v bo δε- Il. XXIII, 8 sq. XI, 38. Od. VIII, 67. contra Il. V 4. est pro AO, Aerabison, in tyon, L 7., ut VIII, 7s. Od. XIII 399. l. Il. III et 73. , sed horum alia ratio esse videtur; neque ejus auxilio opus est ad inius constructionis interpretationem sensus ipse eo ducit, ut es suppleamus, e g. d. V, 428. oll. Il. V 268. IX, I 4.s X, 38o. Od. XV, 98., cum ubique non tota res, sed quaedam ejus pars indicetur. Eodem modo post verba πιπω, ἐ-- Od. IX, 23 a. XXII, 1 I. sed et Accusativum XX, I 36. b Alia Genitivi significatio frequentissima apud Homerum est: von a ex , qualis potissimum verbis additur, quibus origo quaedam aut secretio indicatur: Dd. XUI, 3oO. cf. XIX, I 63. arro, unico loco B. XIV, 47a ἐκ saepius usurpatum); Il. I, s 96.; XIV, et o 3. Od. XI, 3a 7 cl IL XU Ia6. Od. IX, -8. l. B. IX, 437. Hi XX, 439. rotam τραπε κυδαλμοιο cf. L. Ra 870, ubi παλιν est, ut saepius, pro ἀπο auruchison retro, cf. Il. II, 79. δόμεναι παλι pro ἀποδουνα, ποτινειν, l. V 6s I.; MI, 459., IX, 634. reddere cc f. Virg. Eclog IU, I. de quacunque re debita, etsi ante non ac. cepta. - d. I, I95. U, 397. cf. XIII, 77. απο XVIII, 8. τάκετο is δομοιο, cf. D. XVII, IIo. XVIII, I 6 I. απο, ejusdem rationis et L. XXIV 57 a. quo loco Mρα fgnificationem magis expedit). Od. XMII, 8. . L. II, a7s., cf. III, 84. XI, 38a.; VI, 33o. IX, 6 I. V, 348 Addi possunt verba παυε ιν et παυεσθαι, χιρχειν
et ἄρχεσθαι et alia ejusdem significationis, et πυνθάνεσθα, κουειν etc., de quorum usu haec observata habeo. Παυλ αποπαυω, d. XVIII, II 4. , παυσω, πα-τα, Plerumque transitive dictum est, uno, quantum scio, Ioc excepto d. ΙU, 6s9.. παύσαριαι, παυ τομαι, ἐπαυσαριπν, πεπαυμαι, et λέγω απο γω. Od. XII, a 40 intransiliis
exceptos locos, Iliad. XIV, 24 Plena verbi παυειν structura est ut Accusativum personae et Genitivum ei secum habeat. si quidem substantivum est, L. H. sys. eodem modo , s 67. . in verbum, plerumque in Infinitivo, d. XHIL II 4.; B. XL et Participium, quod apud Atticos saepissime usurpatur, nusquam inveni etsi aliis verbis, Avicorum more, additur, Od. XIV, 334. 377. XVI, 383. I. IUM 437. IU, II. . - Si deest persona, res aut in Accusativo addi potest, L. I, I9a,ao7. 8a. aut Genitivo II XII, 389., ut semper παυεσθω et ληγειν, B. I, 2I . a 4.; II, Ioo. III, Iso. Ιl. IX, 97.4 σηληξω aliam rationem habet, ut nostrum: Iei dirinia ita ausuran, ut sequens σε αρχη- dici posset ἀπο σου par ou 'Αρχω et
27쪽
ἔα και Od. XXi, 4 a. semper intransitive usu rantur et coniunctum secum habent Gemti in rei, si substantivum est, II. V, 4ao. IV, 33S. VII, 232. IV, 9 s.; et Im'itivum, si verbum, II. IV, 67. VII, 324. XVI, 329. XVI, 6s. Od. II, S., nusquam partisipium, quod Atticis in usu es . - De usu verborum ἄκουε iv etc. id mnendum est objectum, quidem 'es est addi aut casu Genitivo, D. VI, 46s.lXVI, so8. XXII, 447. aut Accusativo, Il. XVIIl 53o. II, et . III, 87. utrum qui e junetum habes d. XII, 26s'. si persona, Genitivo additur et uriem aut inaobjecti significatione, II. XVI, a II. I, 37. d. VII, II. . aut pro de. Od. XV, 7M item B. IV, 337. aut pro ex Il. XVII, 4o8. Od. III, 49 I. coniunc um est loco id XVA IIs Notandi loci II XVI, sis et XxIV, 333. in cum Dativo, cui alio fortasse interpretationi genere opus est .
o Usurpatur porro Genitivus, ut res indicetur, qua aliqvid officitur mit, duria, D. II, Is. VI, 334. VII, 4IO. IX, 2aa. contra, quod apud posteros usitatius erat
Il. ,ε. I. I, so8. XXI, 56o. Eodem modo interpretandi loci Il. VI, 36. et XL Io6. nec praepositio aere supplenda. ac minde Homerus Genitivum adhibet ad exprimendum Deum, per queris viast. l. II, 8o I. IV, 244. V, 97. cf. VI, 38. Ο7. V, a a. qlio loco ενθα καὶ 93 a Genitivum magis expedit XIII, 64. XIV, 47. XV, 64. XVIII, 7. XXII, 6., XXII Iaa. 372. o tequentissimus Genitivi usus est, ut tempus aut tonditionem indicet, qua allintimi fit. Notam rem amplectar, paucis illustrans, quomodo Homerus varias te- postis retiationes significet. Sunt enim duae potissimum temporis relationes, quibus actio quaedam fieri potest, vel punctum temporis, quo fit qua tempus in quiete; quando Τ , vel perpetuitas qua effam temporis quasi tempus in ras u quam diu 3 . Temporis punctum indicaturus Homerus usurpat, ut nihil de adverbiis moneam: a Genitivum ceu rarissime ἐπὶ quae Atticis frequentissima est praepostici, additam inveni, utril. IX,4 3. , . g. B. ,sa 3. VIII, 47 . XI, 69 I. XXII, 7. Od. VILH8. XIV, 16 I. MDatisum, ut Il. I, 4. 4as. II, 37. 468. Saepissime additur praeppsitio ἐν Iliad. II, 47 r. cf. 468.) XI, 73. Quamquam vero jam apud Homerum idem , qui in Atticorum scriptis ustis Invaluisse videtur, ut Genitivus cineertum quoddam temporii spatium. Mativus et uum et sine ἐν certum
28쪽
Punctum indice , ol. supralbi tamen loca reperiuntur, uiuus promiscue alterum pro aliter habet. Inad XI, 69 I. M. V 637.), Odyss. XV, 34. νυκτι Pro κτος.ω Φ.ctim temporalia, ILI,4 a 4. IX, 7 a. XI, 7a6. XXI, 56O. Od. IV, 94. XIV, as 7. - Perpetuitatem vero quandam temporis significaturus utitur Praeter ad-yerbia Id. I, 3. 8 I. : M Accusativo, II. I,49 a. II, 9 et 328. 343. XIX, 157. R Adjectivi temporalibus, Il. II, 38s.s VII, 476 cf. 478. XVII, 384. Od. XI, 4.3.3. ω εἰς et ἐπὶ cum Accusativo, quo quidem dicendi genere non solum er-Metuitas quaedam temporis, sed etiam punctum, quo desinit, declaratur: d. VII,
Va. - Cum tamen utrumque dicendi genus, ut fert mens humana, non tam distincte secerni possit , qui saepius alterum in alterius quasi provinciam tranSea structurae interdum miscentur: D. X, 497. τὸν νυκτα Iongius temporis spativiri indicans, est Pro τῆ νυκτι; d. XIV, 384., ut nos avs deae Sommer etc. Quam temporis
ambiguitatem praecipue ἐπι cum Dativo augere videtur, ut sit modo temporis punctum modo perpetuitatem aut utrumque simul indicans Il. X, 48. VIII say XIII, 334. XIX, IO. a 9. Od. II, 284. XIV, Ios. XII, Ioso D Declaratur porro sola Genitivi nota interdum Deus, quo aliquid fieri poeta dicit, Praesertim nominum propriorum Il. I, o. XVII, s 84. XIII, 664.s d. III, as I. XXI, IO8. Il. IX, I9. ψε . . . . τοίχ' του ἐτεροιο Od. II, 3I., ut Latini:
D Adjiciam denique aliquam eorum verborum partem, quae um Genitivo conjungere solet Homerus, ita tamen, ut liberior quodammodo Genitivi vis remaneat. M tantum enumerabo, quae negotium quoddam facessere possint. M Uerba, quae qualemcunque animi agacrum et studium quoddam significant, rem, quam quis Captat
aut qua afficitur, Genitivo unctam habeat, Od. XX, 37. XXIV s 36. I, 3o'. 3Is. B. XIV, 37 - XXIII, 767. VI, 68 466. XIII, 9 o. XUI, 3aa. IV, 33S. cf. I, s9s. Iv Ioo. XxlII, 8s s. f. VIII, II 8. XI, 3so. III, 159. 83. 37O. Soa. 6so. XV, 693. κηδεσθαι - ερασθαι cum Genitivo II XI, 665.5 - φιλεis cum Accusativo, B IX, 61 s. l. 614. -- De verbis χολοῖμαι cujus activum occurriti Iliad. XVIII, 1 I. , τερπομα, ολοφυρομαι, σωροι ulciscor, punio monendum est, frequentissimum esse usum Genitivi causa Grae, gaudii, doloris, poenae indicanti Iliad. , 78. . H, 689. I. 694 L MII, o 3. . IV, 494. IX, 449. . XIII, 6q.;
29쪽
c. Dat. II. XXIII, 88. non tam causam quam occasionem, ut ἐπι significans. IXPLI'r. κοτε σαριενη o γε Θ ara minus pendet τοτε ab καrεσσαμεμη, sed est ut , 827. Urram, ρηα το γε δεῖδιλ, tali modo, . e. an vehementer, ut saepius τοίος interpre tandum est per μεγα γαρ, cf. n. , 8a 8. tatis, tantus per nam magnus, Virg. Aen. V, 4 4. Digniis tamen est, qui notetur locus I . HI, 45. - Persona, cui aliquis irasti dicitur, additur Dativo Il. I, 9. XVII, 7 Io. V I77. VII, 3 o. III, 3.; Od. XVI, 97. - Eadem est verbi τερπεσθαι ratio Il. IX, 7 6. Od. XlX, 13. . . conjungitur tamen eodem sensu Dativus I l. IX, I 86. VIII, 48 I. Od. VI, Io4. utramque structuram habes d. XXIII, 3 oo R. Simili modo γονεω cum Genitivo d. I, 68. XVm I 8. μετοι μεσθαι Il. IX, 63O. ait αλοψει Il. I, I 6 o. 'is Sequitur porro Genitivus plerum qua ea verba, quibus regnandi notio inest, ut ἀνασσει Il. I, 38. VI, 478. X, 33. Θεμι πευει Od. IX, II 4. κρατεῖ Il. I, 288.; σημανεπJl. XIV, 84. αρχει Il. II, 494. 576. , γελθαι Il. II, eto. λεμονευει Il. II,
64s. Liberior est tamen, ut sensus ipse fert, horum verborum structura, ut saepissime νασσε positum si cum Dativo Iliad. I, 8o. 23 I. 28 I., quibus locis praepositionem tuam suppleri licet, quae saepius adiuncta invenitur, L. I, 2SI. XIV, 94., ipsum assivum graeco et posteriorum scriptorum more conjuncturi cum Dativo personae reperitur Od. IV I77. ἡγεῖ σθαιΠ. I, II. I, 864 αρχεύειν Il. II, 34 S. V, a oo.;
ao6. αρχει ἐν Il. XIII, 69o. σημαινει Il. I, 289. ἐπι d. XXII, 27. κοιρανοῦ κατα c. Aecus. D. XII, 338. Eodem sensu κελευει Il. IV, 428. cujus tamen, cum alioquin Aeeusativum cum Infinitivo sequi jubeat, complura loca occurrunt, quibus Dativum eum Infinitivo conjunctum habet, ut Il. II, SO. III. 442. VII, 284. quo scilicet Ioco 'Eκτορα Heynianae editionis ambiguitatem, si qua intercedere posset, plane toIIoret. Κεκλεσθαι cum Dativo est acclamare alicui, ut audiat, D. VI, 287. XV, 333. 368.; cum Aceusativo, vocare aliquem, ut veniat, Il. XVIII, 39 I. cum Infinitivo est pro
set . VI, 22 a. Od. XXlU, Iaa. de quo infra liCam); λαι Θανεσθαι, στερεῖν, πίμπλ εώ e cujus ratione interpretani lus est locus Od. XV, 334. et alii taceam, moneo tantum de verbis λω τε σθαι cum Geultivo, Od. II, 68. alia haec verba cum Da-
30쪽
constante ulu εἰδέναι τινος si εἰδως τινος, eum de peritia quadam loquitur, estu XII, 29. XV, 4 a. an , autem et εἰδως τι ut aliquem sngula quaedam tam
areris habere indieet Il. XIII, 66s Nec repugnat B. I, 7 o. re bene judieata.
Notus est a frequentissimus Dativi usus, ut rem aut personam indicet, in cujus vel commodum vel incommodum aliquid fit II. XVI, sar Taedet itaque plura Sem Pla accurnulare, paucis tantum, quibus quoddam memoratu dignum iis sit, opus ita Il. I, 63. σοί ποτε se etc. par tibi, i. e. tecum, tuo muneri, cf. III, 38. XIX, I93.); I as O. ut nos quoque poεtice ethni, i. e. mahrens stines Lebens I, 83. u. XIV, so. Od. I, s 54. Il. I, 369. i. e. in honorem Agamemnonis. Contra Od. XVI, 34. α κε δυ τρονε εσσι φονου περὶ βουλεύ- an in perniciem inimicorum, II. II, 56. θεῖος μοι - πιο η Θευ' ωειρος, in meum auxilium; alias enim verba eundi sequentem Acculativum habent aut solum aut addita praepositione εις, ἐm. Ol. X, 3 a. Dattvos, quos dicunt absolusos suos tantum reperi IJ II, 78 sq. Od. IX, 349. in utroque tamen loco ut ubique hujus constructionis rationem et causam facili negotio colliges e praepositionibus , οστ et, Θειλ. - Subjiciam nonnullas, quaSin diligenti carminum Homericorum lectione feci observationes de Dativo personae; praec, pue οι ouju apud Homerum non tanta poetici coloris vis esse videtur, quanta apud subsequentis aevi scriptores, praesertim Latinos. Ut enim vel in quotidiano et nostrae et aliarum recentiorum linguarum usu frequentissime Dativus personae usu patur, ita Veteres, inprimi Latini, cum Dativum ad sublimius dicendi genus usque fere adhibent ut unum dem Kem plurn, cf. Virg. Georg. III ss9. ecl. Voss. , plerumque Genitivum in tenui et medio sermonis gener usurpant. Sexcenta docent exempla, quorum unum ponam e statvcisim die inger enti, ei, digitos eius discerpsit: τους-υτο δακτυλους τυ νεν. Ostrae linguae usui propius accedit sermo Homericus, Dativum personae saepissime addes. Nonnullo enumeratio locos, inmitibus, quod
notatu dignum sit, tabere mihi videor. l. IV, 33 I. quas cohors eorumb Vl 38. equi ejus f. IX, a. tuus quidem animus . XII, 174. Ἐκτορι - οι μος te.