De Lesbonacte grammatico ...: [Diss.]

71쪽

6-11 orta sunt, qui 18-2 adsuit. Nam quin haec ab auotoro libelli abiudicanda sint, non dubito propterea, quod ab antecedentibus, qua de substantivis accusativo prolatis agunt, genetiri .. κασιγνητοιο φόνοιο ' plano distant. p. 41, 2 A. Lacunam indicavi, quod apparet cladis

auctorem fuisse solum Alcibiadem ex urbe egressum, sed non Thebanos contra Athenienses proficiscentes. Praeterea Lacedaemonios, quo tempore Thebani in Atticam expeditionem facerent, ab Alcibiade superatos esse non traditur. Itaque . στρατευομενοι Θηβαιοι ἐπι Ἀττικην' alterius exempli frusta esse credo. p. 41, 3 4 A. τὀ γὰρ κατ' ἐπιπορα δε ειπειν non intel-uguntur. Sananda sunt e proximis, quae quamVis non integra tamen perspicua sunt. Exponitur enim planam sententiam oriri compositis duobus enuntiatis, altero antecedente, altero adiecto. Quodsi pergitur καὶ σπερ ἐλλείπων παλιν αυτοτελῆς ἐτέρας συνδεουσης nihil aliud illustrari elucet nisi orationem truncatam esse, si alterum enuntiatum secluseris, contra perfectam esse, si alterum enuntiatum cum altero coniunxeris uuare συνδεουσης in συνδεθείσης mutandum et hae fero supplenda esse existimo: καὶ σπερ

ἐλλείπων τῆς τέρας κεχωρισριένης παλιν αυτοτελὴς τῆς

ετέρας συνδεθείσης so γινεται λογος). Ex hac igitur sententia scriptorem exemplum initio prolatum ita interpretatum esse puto, ut diceret enuntiatum antecedens Ἀλκιβιαδης ἐξελθών ' cum subsequentibus i. Λακεδαιμονιοι ἡττήθησαν ' opulandum esse, ut oratio perfecta fieret. Unde pro εἰπεῖν scripsi συνδεῖν - Coniecturis probatis illa verba red. A interiecta eas consequitur. Nam ita pronuntiantur, ut auctorem alterum exemplum, quod antecessisse nobis constat, plenum logisse negandum sit.

Nestoris filiis agatur, forma dualis nullam offensionis ansam dat et fuit fortasse Varia lectio, quam utrum Lesbona ipse an B demum o suo Homeri codice receperit, discerni nequit. Disjtig o by IOO Ie

72쪽

p. 41 7 A. ἐκφράσει. Hanc vocem significare descriptionem luculentissim docet Dion. H. ari reth. 10, 17 κακεινο αμάρτημα, αἱ καλουριεναι ἐκφράσεις, πολλαχου τὰν χειμῶνα γραφειν καὶ λοιμους καὶ λιμους και παρατάξεις καὶ ρι- στειας et Theon. προγυμν. 1 Sp. h. Gr. I 118 . s. praeterea Callistrati ἐκφρασεις. Hic autem sensus a tota argumentatione dissentit. p. 42, 7-22 A, p. 43, - 12 B. Quae de Ionum fig. exposita sunt, magnas difficultates parant. Quod nimab A traditur illos dicoro ξερχομενος ἔδωκε μοι pro ξερχομένω ἔδωκε μοι ' ita, ut nominativus antecedens in locum dativi cedat), etiam Atticam figuram oriri ii ἐπιφορικῆς ράσει προσυνταττομενης ορθῆς πτώσεως ἀντὶ γενικῆς mi δοτικῆς p. 4l, - A audivimus neque quidquam Ionum figura ab Attica modo notata differret Rodensionis B testes inter se dissentiunt Nam otium est secundum L το πλαγιάζειν ἐπι τὰς ευθεέας is si ἐπι ταῖς ευθείαις, is τὰς ευθείας. . πλαγιάζειν transitiv proferri solet sensu in obliquum,

transvorsum flectendi. Itaque in robus grammaticis significat casus rectos in obliquos convertere . Vel Verbum casu obliquo proferre', cf. schol. reo Soph. l. 367 το ἐξον'

.... καὶ σα ἄλλα ουδετερα μετοχικά, ουδέποτε οἱ Ἀττικοὶ πλαγιάζουσιν, τε πλαγιοσριον συνταξις απαιτεῖ. Nostro loco. πλαγιάζειν ab L et O absolute positum esse pro onSuobliquo uti sumendum esset, ut haec efficeretur sententia: Ionos casus obliquos adferunt ad rectos vel casus obliquos proferunt iuxta rectos. Quae verba non quadrant in exemplum a B servatum ξερχομενου Dωκε μοι', sed quadrare Videri possunt in exemplum ab A allatum . ἐξερχομενος ἔδωκε μοι ' At ne decipiamur Verba enim ab Lot O tradita non aliter intollegi possunt quam hoc modo: ca8us obliquos more insolito post nominativos adhiberi,

73쪽

pugnat ex qua nominativus ratione inusitata praefigitur, casus obliqui iuste secuntur. Relinquitur , qui solus proba exhibet. Nam quod dies casus rectos in obliquos converti, huius rei aptum exemplum affori ξερχομένου ἔδωκέ μοι ' αντὶ του ἐξερχόρεενος ). Unde rodactor hoo loco fidem abondam esse colligo. eo igitur cita corrigenda erit: ς γαρ ἡμεῖς λέγομεν . ἐξερχομενος pro ἐξερχομένω μοι ἔδωκεν δευτο φασιν ἐξερχομένου pro ἐξερχομενος ἔδωκε μοι ' Et recensionem B ox auctoritate restituemus. Sententia hac probata L et is communi fonte, qui perversum ἐπέ oontinebat, fluxisse, dativum O ταις

ευθείαις errore ortum esse censendum est.

Restat in eadem figura recensionum differentia, quam tollere nescio. Quod enim ab A IOnes καὶ πολλων φρα- σιν ου σώζοντες uti a Vulgari sermone defleotero traduntur, non sine causa hoc additum osso domonstrant fig. X XVI XVΙΙΙ. Quod autom B oontendit Iώνων πολλοῖς ἐστι το πλαγιαζειν , auctor libelli nonnunquam partem tantum eorum, qui ceteroquin eadem dialecto utuntur, morem dicendi singularem usurpars observavit f. XVII XX. Quanquam Valde ambiguum, num πολλοις, cuius loco genetiVum potius exspectamus, omnino recte et Graece dictum sit certe aut πολλοῖς aut πολλῶν legit . p. 42 22 A. Amat in exemplis formandis verbum. διδοναι Apoll. Dyso de constr. 128, 4. 134 9. de pron. 27 B. 44 A. 66 C. 79 A. 80 A. 90 B. 147 C etc. p. 42 2Il22 B. εἶθ' ουτως Si ουτως ad sequensis; Λιονυσιος spectaret, dativi inusitato modo positi more Dionysii viderentur, id quod sententiae scriptoris repugnat. Immo coniungendum est εἶθ' υτως velut in Xenoph. Anab. VII1, 4 δε Ἀναξίβιος ἐκέλευσεν αυτον συνδιαβάντα ἔπειτα ουτως απαλλαττεσθαι. Similis est loous apud non. m.

74쪽

ει συμβαλλετον ηδε Σκάμανδρος '' E 74), ubi συμβαλλετον

pro συμβάλλεται soripsi. p. 42, 23 B sq. Nomon Amagonis fuisse Μυρινα testatur Lycophr. 243 καὶ δὴ στένει, Μυρινα καὶ παράκτιοι, collat B 14 ἀθάνατοι δέ τε σῆμα πολυσκάρθμοιο Μυρι- νης V. etiam Diod. Sio II 54, 65 st Ohol B 814. Eadem est scriptura urbis in Aeolia sitae, quae nomen ab illa accepisse fertur Diod Sic. l. l. Strabo XII 573). ano enim exhibet basis monumenti Puteolia reperti, quod ad exemplar monumenti Romani ab urbibus Asiaticis a. 20 p. chr. dedicati exactum est et Iahn Ber de sachs seselisch. de Wissensoh. 851, p. 11s. ottior et Reinach, a nωrο- pol de Myrina p. 1), exhibent nummi apud tonnet, in script des mέdailles antique ΙΙ 22 n. 47 Μυρινα Hadrian. n. 46 Μυρεινα Μυρειναέων ut . 148 Ant.

P. , 4s M. Aurel. , 50 Caracall.). Horod. I 149. Xen. Heli. III 1, 6. Strabo U 50 573. Steph. Byz. s. V. Genetivum Μυρίνης habet poli Rhod Argon. I 604. Ab hoc diversum nomen Μυρρίνη C. I. A. HI 2. 1726. I738 a. c. I. r. IV 449 b), ouius formae etiam testis est Horod. L. I 123 8. 333, 12, qui sole addi Μυρρίνη ex Μυρσένη ortum esse. Sive errore iis Vetusto moro simplex

consona pro geminata scribitur . I. A. I 475 Μυρρίνης:Κiro OM: οι ι θανουσης εἰ sa σῆμα Μυρίνης. p. 43, 17 . . a πυλη ἐκλείσθησαν fiot: M. Apoll.

Dyso de constr. p. 252, 28.

p. 43, 17 b. ο ἀγρος ἐσκάφαμαν' exemplum fictum esse monet Apoli Dysc., qui exempla ex ἀγρος et σκάπτειν' Verbis composita saepius formavit de constr. 63, 12. 160, 8 sq. 172, 16. p. 45, 3. Verbis τὰ μεν τοιαυτα συνή γεγονασιν vera oppositio est τὰ δὲ προειρημένα ου ἡλθον εἰς χρησιν

75쪽

vel τα δὲ προειρημένα καινο ονα δοκουσιν L ac nobis. cum posteriorem non intellexisset, sed plane reicere nollet, iterum commixta et perversa edidit τα ὁ προειρημένα καινόφωνα δοκουντα ου ηλθον εἰς χρῆσιν p. 46, fiet, es quae notavi ad p. 36, 1 2 A. p. 46, 20 fiot, is quae notavi ad p. 42 22 A. p. 48 6. ot cf. quae notavi ad p. 36, it A. p. 49, 3 . . ποτακτικα μορια tales esse particulas, quibuscum coniunctivi conecti solent, et A Ossat apparotet aliunde discimus Apoll. Dyso enim testatur de coni. 7να de coni. p. 10 9 B. 243 11 Gn. συνδεσμικὸν

μὲν ουν καθεστηκὸς τὰ συντασσόμενα si ιατα μετατίθησιν εἰς τα καλουμενα ποτακτικα, καθοτι καὶ ἐαν ἐπιζευκτικος itemque coniunctiones οπως καὶ ο φρα eadem Viatque .uα praeditas onstrui sequentibus exponit. Sed neque de numero diserte loquitur neque nomen . ποτακτικαμόρια iis indidit, immo appellavit ἐπιζευκτικους συνδέσμους' de constr. p. 272, 3 275, 26 306, 9. 29. 12 de coni. 10, 12 λ). Post Apollonium audiendus est auctor tractatus . nomine Herodiani commendati '' Bohhor Ansod ΙΙΙ 1086),

qui περὶ ποτακτικων μορίων expositurus quaerenti πόσα μόρια ποτασσουσιν haec enumerat: ινα, φρα, πως ἐπν,αν, iam πολλάκις δὲ καὶ ἡνίκα καὶ Rος ηνικα ἔχουσιν ἐτέρους συνδέσμους velutat. A 81 , porro Verba cum. αν composita καν, ου αν, ἐπάν ἐπειδάν, ταν, πόταν ot explieat: καὶ το μή ' ποτάσσει, or λέγει τις προστάσσων μὴ ἐλεαρορς πευθυνον sive cum οὐ proposito coniunctum: o μὴ ἐκτοπισης Doctrina do μη partioulacum coniunctivo oonexa quatenus cum Veterum grammaticorum sententiis congruat, non liquet, cum ne is quidem, qui planius de coniunctivo agit, Apoll. Dyso nos satis edoceat ).

1 Prisc. III 5, 15 adiunetiva sunt, quae verbis subiunctiVis adiunguntur, ut si, dum quatenus, quando ti Graece signifieat. 2 et Buumann ApoII. Dyse. p. 266 II B.) RG M.

76쪽

Praeterea ποτακτικου συνδέσμου mentionem facit

Thomas Magister s. V. εἰ ed. Ritsch p. 132): γωωσκε καὶ

τουτο τ ουδέποτε ποτακτικος συνδεσμος μέλλοντι συντασσεται, οἷον - ἔσται ῆν γενησεται καὶ σα τοιαυτα, etiamsi ristides καν', lato οταν', hiicydides taci cum fui coniungant. Elucet Thomae . menti easdem coniunctiones quas Apollonio et nonymo apud Behk obversatas esse, sed de Onstructione earum aliis iudicat. Nam Graeci sermonis leges nobis probatas etiam ille agnoscit,

το οταν semper coniunctivis apud optimos, tamen l. th)το 4,α καὶ το οπως καὶ μετα ποτακτικου καὶ μεταευκτικου conecti contendat. Retinuit igitur nomen, rem mutatam habet. Neque hoc miramur, qui obstupuimus doctrinam antea notatam. Quam prorsus perversam existimare non dubitaremus, nisi excusaretur aliquatenus disputatis ab Apoll. Dyso de constr. 268, 6-269, 0. Nam ex huius grammatio doctrina sicut coniunctiones adiuncti-Vae coniunctivum tantum secum habent, ita coniunctivus cum . ἐαν sirum. ἐπὶ μέλλοντα φέρεται ἡ ἐνεστωτα ἐαν φιλολογιο παραγενήσεται Λίων Vel ita φιλολοra σω παρα- γενήσεται ρυμον aut παραγίνεται' praeteritum accedere posse negat, quod tum demum coniunctivis cum 7να particula conexis apponi posse docet, si Da sensu coniunctionis causalis proferatur: να φιλολογήσω παρεγενηθη υφων - διότι ἐφιλολόγησα . . Cui doctrinae quanquam permulti scriptorum loci refragantur, Apoll. Dyso. tales iuncturas, quas pro illicitis habere debuit, explicare

et cum universa sua sententia conciliare prorsus neglexit ). Noster scriptor temporum in enuntiato primario varietatem omnino non curasse, Verum in eo acquieVisse Videtur, quod post particulas adiunctiVas subiunctivum semper ponendum

77쪽

esse didicerat. Cuius opinionis haud scio an socios habuerit, qui 2 . φαείνη V optativo i φαείνοι' quem Ven. 456 solus exhibet, praeserebant, neque minus Ixionem ristarcheum, quem ε 490 . αυχὶ scripsisse schol. . . testantur uuanquam scholae principem illi doctrinae non favisse inde concludo, quod nullo Iliadis loco, quo να oποος .οφρα cum pl. coniunguntur, in scholiis quicquam adnotatum inVeni neque consentiunt, quae de particula αν' et κέ in mombro pendente usurpata constituiti . p. 49,17 Α, i 3'. Exemplum fortasse e perlegesi haustum ab A ita profertur, ut non habeat, quod rationi grammaticae obstet ii παρεπλέομεν δυο πολεις α' καλουνται Σηστος κανυβυδος' corruptum codicibus B traditur, quorum archetypum pronomine misso duo integra enuntiata Vitiose exhibuisse e consensu olligo. Reosnsioni A patrocinari videntur rhetoros, quos libris de figuris conscriptis etiam grammaticorum placita, quae ad i. inconsequentem orationem V pertinerent, intexuisse notum est. Nam, ut Latinos mittam, quae s. g. αλλοιωσις iborius Caecilii

auctoritate Sp. h. or. III 80), Alexander II 33 , Ζο- naeus III 168), s. titulo περὶ των τῆς ἐναλ λαγης σχημάτων Phoebammon II 49), s. titulo περὶ καινοπρεπῶν σχηματων τῆς A nonymus III 149 de mutatis numeris,

personis, casibus, temporibus etc. exponunt, pleraque grammaticis accepta referunt. tque illi casus commutatos esse exemplis nostro plane similibus probant. Audias enim

Aloxandrum II 34, I) πτώσεως ὁ αλλαγὴ καὶ μεταβολήουτω σχηματίζεται παρα τοῖς παλαιοῖς . 'ους μεν ουν αλ-λους, σοι προς τα κοινὰ δικαίως προσέρχονται, κῶν δεδω- κοτε ωσιν ευθυνας, τὴν ἀειλογίαν ὁρῶ προτεινομένους ''

Dem. περὶ παραπρεσβ initio). ἀπο γὰρ τῆς αἰτιατικης ἐπὶ την ευθεῖαν ἐτράπη καὶ τὰ Oμηρικα ὶ μῆνιν ἄειδε θεὰ οδλομένην et μυρία ' Mi και πάλιν i. ἄνδρα μοι ἔννεπε, Μουσα,

78쪽

πολυτροπον ος μαλα πολλά l). Quae quoinodo intellegi dabeant, nos docet Anonymus III 54 , qui Z Io interpretatus es. σχῆμ. 'Αργολικον XXX B ita porgit:

contra leges grammatica repugnant uuae um ita sint, Loisonaotis exemplum in e doctrina apud rhetores servata potius explicare quam mutare haud absonum iudico, cum praesertim plurima alia ab Anonymo . eodem titulo

allata etiam apud Lesbonaotem ocurrant, s. Praeter Ommemorata:

Sed neganti propono coniecturam: .. παρεπλέομεν δυο πο- λεις, καλουμεναι Σηστος καὶ Ἀβυδος V. Simili nimoarptim enarrandi ratione haud raro utitur Arriani περιπλους υξεινου ποντου. t. 11, 1 ἔ et δε παρημει ναμενταδε Tραπεζουντίοις μέν, καθαπερ καὶ Ξενοφων λέγει, Κολχοι Ῥμοροι τουτων δε ἔχονται Μακρωνες και Ηνιοχοι βασιλευς δ αυτων Ἀγχίαλος Μακρώνων δε καὶ Ηνιοχων ἐχομενοι Ζυδρεῖται Φαρασμανο ουτοι miκοοι. et imprimis op. 14. - Num καλουνται imperfecto ἐκα-

79쪽

λουντο praeserendum sit, discerni nequit. Nam etiam hoc tolerari potest: ruge 3 3, 2, 4. p. 60 4. Nomen Τυρσηνικον n. hoc tantum modo defendere licet, ut grammaticos figuram apud soriptorem Graecum invenisse, qui gente Tyrrhenus esse ferebatur,dioamus. Nam figuris nomina a popul sive patria scriptorum, apud quos dicendi rationes memorabiles occurrebant, indita osse infra demonstrare studebo. Atque Pythagoram Tyrrhenum fuisse testes sunt Diog. Laert. VIII 1 Πυθαγορας Μνησαρχου δακτυλιογλυφου, ς φησιν ' Ἐρμιππος, ηιός Ἀριστοξενος Τυρρηνος απο μια των νησων, κατέσχον 'AM1ναῖοι Τυρρηνους ἐκβαλοντες κτλ. Clem Alex Suom. Ιε 2 Sytb. Πυθαγορας μεν ουν Μνησαρχου Σάμιος ως φησιν Ἱπποβοτος, ως δὲ Ἀριστοξενος ἐν τω Πυθαγορου βι 'καὶ Ἀρίσταρχος καὶ θεοπομπος Τυρρηνος ην, ς δὲ εαν- θης Συριος Ἀριος, ἄστεωνα κατα τους πλειστους βαρβαρον το γένος Diodor X r. 3 D.). Et soripta philosopho post Aristotelem multi tribuorunt, inter quos primum Ooum emolides Lemb. obtinet Diog. L. VIII 6. cf. ollor Philos. d. orieohen a 258. Alios Tyrrhenos'

equidem non nori.

p. 50 5l6. δεουσας προτάττειν. Infinitivus activi eo do-sendi potest, quod adiectivis velut αξιος χαλεστος infinitivi activi apponuntur, ubi passivos exspectamus, i. rugor 65, 3 7. ithne 3 473, 6, o Anm. 14. p. 60, 7 8. . περιπατησας ανέστη ot esse perversa construotio demonstrat et frequens usus Verbi . περιπατεῖν os Apoll. Dyso de constr. 12, 5. 22, 18 30 23 sq. 74, 2.108, 20. 118, 22. 124, 6 198, 16 207, 22 etc.

80쪽

p. l, 2li 3. τάς συναμφοτέρας φωνας Articulum ante αμφότερος, saepius ante συναμφότερος inVeniri testan

p. l, I ἀνακυπτει metaphora non a nostro scriptore excogitata, of Apoll. Dyso de constr. 68, 12. 177, 6 287 l4. p. I, 29 A. Figura eo consistit, quod Verbum ab aliis cum aliis casibus, atque sermo Vulgaris postulat, construitur. Eadem enim verba ab Atticis cum dativo, a Doribus cum genetiVo contra usum coniungi audimus. incsequitur non sufficere ταν το ρῆμα συντασσηται αλλαις πτώσεσιν, sed addendum esse υ τ' αλλων.

p. 2, 5l A. Parum ocurate dictum est illa verba ab Atticis frequentari. Nam quod diximus, non de Verbis agitur, qua Attici cum aliis casibus conectunt atque quibus- cum Vulgo coniunguntur, sed de Verbis, quae ab Atticis et Doribus diverse atque contra morem dicendi popularem

usurpata affatim occurrunt. Quare genuina esse censeo ἔστι δε πλεονάζοντα παρ' Ἀττικοῖς και Λωριευσιν. Ἀττικοὶ γὰρ δοτικαῖς συντάσσουσιν πτώσεσιν.

p. 62, Ioll2. απερ so. ρηματα τοις Ἀττικοῖς ἐπὶ δοτικῆς συνηθη, ταυτα ἐπὶ γενικὴν μετάγουσι Doros non aliter interpretari licet nisi ita, ut verba notata ab Attiois dativo casu proferri dicas, id quod perversum est. Supra ad p. 39, ibit A commomoravimus verba Vi construendi praedita velut ἐπιφέρειν ἐπάγειν praepositionem ἐπί c. aco.

coniunctam secum habere. Itaque δοτικῆς in δοτικήν mutandum esse puto, cum e sequentibus verbum ἐπάγειν facile tibi suppleas et vox συνηθον illis adiectivis adnumeranda sit, quorum mentionem ad p. 50 5l fecimus.

p. 2 4 B. αἰτιατικαῖς in γενικαῖς mutari necessarium est, quoniam accusativos ad illa orba afferre sermonis Vulgaris St.