De Lesbonacte grammatico ...: [Diss.]

91쪽

lodali verbi significatione notio generalis orta esset' existimat omni ratione virtuti colenda operam dat). Atti

cam autem proprietatem ex mente interpretis in eo conspici, quod cousatiri ..πῶσαν ργην' sine κατά praepositione proferantur, puto. Verum neque qua usus rationΘAristarchus singulas singulis gentibus figuras assignaverit,

frustulis cognoscere neque quos auctorum ordines constituerit, perspicere licet. Antiquissimum testimonium i) quo urbis incolis pro

prietas quaedam dioendi impertitur, hiloxenos debemus Steph. Syg. p. 66. 7 .y s. v. Ἀλαβανδα λέγεται καὶ κτητικον Ἀλώβανδιακος καὶ Ἀλαβανδιακὸν συγγραμμα

1 Luoilii addo soloecismon genera atque voeabula centum IX 3Μ. 1181 a L. Pompeius, et V p. 289 quot modis, ait, fiunt so loecismi Donatus redegit se ad summam brevitatam et dixit duobus tantum', Lucilius autem dixit contum et enumeravit omnes: xstat liber ipsius, quo add. . diei illud et illud; nam ait sic:

. addo, et currunt vel eurrit codd. pereurrit indemannus ipsa vocabula versibus scriptis arte et ibi numeravit illa omnia. Serv. comm in Don. Keil IV 446 soloecismorum genam contum diei esse Luellius Isid. r. I 32, 5 fiunt praetorea soloecismi ex plurimis modis. Nam Lucilius centum genera soloecismorum dixit. non ita explicanda esse, ut poetam contum soloecismorum genera Protulisse singulisque nomina propria, quae ab urbium nominibus deducta esse Philoxeni testimonio commotus coniceres, addidisse dicas, e silentio grammaticorum latinorum, qui soloseismos sus tractant, colligo. Voce .. centum ' Lucilius haud scio an nihil aliud voluerit indieare quam

magnum numerum, quanquam in aliam partem acceperunt grammatici. i. Vocabula' censeo omnino non eum genetiV . soloecismon' oniungendum osse, immo potius speetare Videntur ad ipsa verba de quorum usu grammatico poetam exposuisse constat, es. l. IX 30 M. 1133 L.

nam vel ut intro aliud longo esse atque intu videmus si item apud se longo alid est neque idem valet ad sorintro nos vocat ad sese tenet intus apud se. 2 quam sors Augusti et Tiberii temporibus Romae grammaticam professum esse verisimile est, Loloisi de Philoxeni grammatiei Alexandrini studiis etymologieis, GryphisWald. 865.

92쪽

ἐξ Ἀυ καὶ Ἀλαβανδιακος σολοικισμός ). ως Φιλοξενος τὴν 'Oδυσσειαν ἐξηγουμενος, ταν laeti αντὶ τῆς ου' κελαι,ώς τοὶ lari δι' ἐριὴν ἰοτητα IΠοσειδάων ἐνοσίχθων ' M 41). Iam nostri libelli figuras ubi primum commemorentur et quot antiquitati probatae fuerint, exponendum erit. Quod rod. A nobis post Θηβαλον XVI proponit αλλο σχνῆρι απο Βοιωτίας, ο δὴ καὶ IIινδαρικον λέγεται, conserantur, quae Heraclides ilesius ' et o suporioribus grammaticis testatur et ipse de hac figura disputat apud Eustathium p. 1885 58 ad G 106:

ἔνθ' αρα οἱ μυλα ειατο ποιμένι λαων, ubi eorum sententiam improbat, qui contenderunt: ηται' ἐνικον ηγουν κα ται γενέσθαι εαται καὶ ληφθῆναι Βοιωτιακως αντὶ πληθυντικου του ηνται, εαται ἐν τω tes δὴ

νυν εαται σιγη Γ134 . o δὴ πορραπιζει Ηρακλείδης ώπων ουδέποτε τον 'Oμηρον ἐνικοῖς ημασι χρῆσθαι ἀντιπληθυντικῶν, καθαπερ νέοις οι-των ἔδοξεν. ad os, p. 1613, 25 ελα εἰπων Heracl. ἡμαρτῆσθαι καὶ τὰ στιν' ἄφειλε γαρ φησέ, κατα το δίδωμι δέ- δωσι καὶ φημὶ φησὶ λέγεσθαι και εἰμὶ εἰσιδε καὶ ἐπικρινας

τουτο ἐπάγει τι καὶ ηριεῖς τε εἰσὶν ἐκεινοι εἴπωμεν πλη- ντικως, Βοιωτι ακὶως χρωμεθα ἐνικον ρῆμα κατα πλήθους τασσοντες.

Μοro igitur loquendi indarici schematis nomine consignatum Boeotorum proprium esse grammaticis iam ante oraclidem Milesium recepta erat doctrina. Neque vero hoc e Lesbonactis libello cognoverunt, sed Lesbonactem doctrinam pervulgatam adoptavisse AE disputations

1 Haud mulium a vero aberrare videtur Sehmid de Atticismus II p. 60 n. 78 , qui ex auctoritato rhetorum Seholae ab Hierocle et ΜeneeIe institutae rationem Illam dicendi in usum receptam esse putat. 2 quom inter Aristonidi s Apollonii Dyse tempora floruisse demonstravit L. Cohn de Heraclido Milesio grammatico ierlin 1884).

93쪽

antea instituta apparere puto. Neque respexit nostrum scriptorem Apoll. Dyso de construct p. 23; quo loco causam investigat, cur substantiva pluralia neutrius generis cum Verbo singulari coniungantur: ουδε γαρ ἐκεῖνο τὸ ἄπορον ἐπιλυει, ως Βοιώτιον ἐστιν ἔθος μοιον τω παρα Πιν

solum Corinthium schoma: Et M. f. V. εἶριι p. 30l 27 .... τὰ πληθυντικον αν Δομεν καὶ ποιητικως μοριεν - ο μικρον δια τί καὶ λέγομεν τι σχημα Κορίνθιον Et Gud. s. v. sομεν p. 176, 44 eadem. Sed haec ex eodem fonte orta unde provenerint et unde auctor notitiam schematis perceperit, discerni nequit. In hac tanta testimoniorum penuria difficillimum est diiudicare, quas aliis Lesbona debuerit, quae ipse excogitaverit; nam etiam nostrum scriptorem figuris nomina imponere potuisse quis neget 8 Restat, ut commemorem, quae figurae gentibus vel urbium incolis adscripta a Lesbonacte omissae alibi c-

currant. Si mittimus scholia II A Z 479 Nicanoris , schol. Od. schol. l. quorum prioribus schol. Il et Od.)Attioorum usus loquendi, posterioribus Atticorum, Ionum, Aeolum notatur' - nam etiamsi de scholiorum auctoribus excepto Z 479 nihil certi pronuntiare licet, tamen eo conspirant, quod dialectorum divisionem secuntur, quae praetor Atticam Graecorum linguam tripartitam agnoscit: Ionum, Aeolum Dorum; ne cum nostri scriptoris sententiis horum grammaticorum doctrina convenit - si mittimus

94쪽

etiam scholia in Thucyd. Aristoph. Sophoclem Euripidem

consoripta, in quibus de Attioorum tantum elocutione aermo fit ius do su a Lesb. prolata sive de alia oonstruotione singulari agitur 3 , quae ad Lesb. opusculum illustrandum nihil Mors patet, hae se offerunt: Reperitur apud Apollonium Dymolum πιρὶ συνταε. p. 213 σχῆμα Ἀττικον quod nominativo pro vocativo usurpato, σχῆμα Μακεδονιων καὶ Θετταλων p. 214), quod Vooativo pro nominativo adhibito efficitur. Exponit Apollonius' et do verborum formis eum aliis ἡ κατα γένος ἡ πτωσιν ἡ προσωπον etc. concordantibus, quibus usurpatis praVam constructionem non effici; velut θεος et deum et deam significare posse. Itaque si nominativi et Ooativi formae concinunt, nemo unquam has

confudisse dici potest p. 214, 10 Sed ubi quinque no-

95쪽

minis casus exstant, casuum permutati cognoscitur. Atque saepius nominativus Vocativi locum tenet, volut

καθοτι, ιος ἔφαινιεν et κλητικη ἔτερον τέλος απήτει λαντεστραμμένως, τε si κλητικὴ ἀντ ευθειων παραλαμβάνεται κατὰ Μακεδονικον ἔθος et Θεσσαλικον, χός οἱ προ ἡμῶν τὰ τοιουτον ἐπιστώσαντο .. αυτὰ ο αυτε Θυέστ', Ἀγαμέμνονι λεῖπε φορῆναι) I07). συνελέγχοντος καὶ του αρθρου τὴν παραλλαγην πῆς πτώσεως. Quos auctores Apollonius respexerit, nescimus. Utramque asuum enallagen iam Aristarchum probasse docet Aristonicus Friodlaendor l. l. p. 8) Ρorro de Oropiis haec a Suida s. v. χαιρο p. 630,l0 traduntur: χαίρω τ ευφραίνομαι. καὶ t. χαίρω σε ἐληλυθότα ' ' Ωρώπιοι χυτω λέγουσιν. Eυριπίδης Σισυφφii χαιρο γέ- βέλτιστον Ἀλκμηνης τέκος, .... τόν τε μιαρον ἐξολωλότα D. 673 auo N. ). Eadem L . p. 868, 5 a Vocibus χαίρω σε Σισυφφ. Euripidis verba habet cod. Flor. et Millerimel de ire r. p. 306). Eur. v. 1 Suid γέ ' l. σε, Cobet σέ τ' βελτιστον alohenaer, βέλτι στε uid FL V. ἐλθόντα supplet alchonaor, σωθέντα obet.JFiguram eo consistere, quod ii σὲ ἐληλυθότα ' pro σου ἐληλυθοτος dictum sit, discimus o schol. 479:

και ποτέ τις εἴποι ii πατρος 'οδε πολλον αμεένων' ἐκ πολέμου ανιοντα. schol. A: καί ποτέ τις εἰποι τ εξῆς. καί ποτέ τις εἴποι ἐκ πολέμου ἀνιόντα ' καὶ ου λείπει τὸ ἰδών, ἀλλ' ἔστι συνηθης Ἀττικοῖς et φρασις. υριπίδης Pήσω 390 .. χαίρω δέ ' ευτυχουντα καὶ προσήμενον πυργοισιν ἐχθρόν ' καὶ αυτος 'Os ηρος ἀλλαχου .ηχθετο γορέα πρωσιν δαμναμένους ' 352 ήλλακται δε πτωσις,

96쪽

Quo loco Nicanor Atticis usitatam esse elocutionem dicit, quam Oropicam esse auctores modo commemorati confirmant. Utrum Nicanor appellationem σχ. Ωρωπικόν ignoraverit an consulto mutaverit tropus fuisse cum in dicion Atheniensium esset, notum est , non liquet.

Deniquo ad Μ Ἀργεῖοι δ' ἐν νηυσὶ φίλην ἐς πατρίδ' ἔβησαν,

Verba enim e scholiastae opinione inversa ratione. τότε δη collocanda erant, os Phoebarum S. V. αναστροφη

Ut paucis repetam, quae hoc capite exposui, tria schemata a lyricis nominata Iβυκειον, Λλκμανικόν, Πινδαρικον iam ab Aristarcho commemorantur praeter haec tria nulla schemata poetarum nomine appellata Videntur esse uuae de urbium vel gentium linguis traduntur, haece scriptoribus potita sunt. Vetustissimum testimonium doctrinae, qua oonstructiones verborum inusitatas gentibus assignantur, Aristarcho, qua urbis incolis impertiuntur, Philoxeno debemus. Lesbonactis σχῆμα απο Βοιωτίας grammatio ante oraclidem Milesium comprobant. E reliquis figuris testantur solam Corinthiam tymologica Alibi occurrunt a Lesbonacte omissa σχῆμα Ἀττικόν, Μακεδόνων καὶ Θετταλων, AZρωπιών, Μιλησιων. Disj1jgoo YCOOste

97쪽

Vidimus igitur tria schemata a lyricis appellata in Aristarchi scriptis occurrisse, Ibycium autem ab illo aliter

plicatum esse atque a nostro scriptore, quod formas velut παμφαένησι ab Ibyo usurpatas Oniunctivos esse addita syllaba σι recte statuit, Lesbona coniunctivos pro indidativis a poeta lyrico adhibitos esso censet. Hoc a nostro scriptore, si ipsius Aristarchi vel Aristarcheorum commentarios adierit, novatum esse putare licet. Sed ad Lesbonactem harum figurarum notitiam non ex ipsa scholae Aristarcheae doctrina, Verum ex alio fonte quasi intermedio spetiisse circumspicienti tamen, quot testes aetatem tulerint, non occurrunt, unde ille pendere Videatur. Inter hos primarium locum obtinet Herodianus, qui inlibollo περὶ χηρο των consoripto praeter Le8bonactem εο-lus tres figuras a lyricis poetis nominatas coniunctim tractavit Wala rh. Gr. VIII p. 605 Spengelisti. r. III p. 100).

98쪽

Herodian. Πινδαρικον δε τα τοῖς πληθυντικοῖς νομασιν ἐνικα φιατα ἔχοντα ) ἐπιφοραν, οἷον ανδρες

τουτου του ἔθους καὶ τοῖς Ουδετέροις πληθυντικοῖς ἐνικλέηματα ἐπιμέρειν αεὶ παρεδεξάμεθα, περου τηρουσι πανταπασιν οἱ λυρικοί,

ἀλλ' 6sδὲ ὁ ποιητής λέγει γουν. . γυῖα λέλυνται Η 6 καὶ ἐκ

παραλληλου καὶ δη δουρα σέσηπενεων και σπαρτα λέλυνται '' BQ 35).ri δὲ 'Iβυκειον καὶ λέξεως καὶ συντάξεώς ἐστι, γίνεται δε ἐν

τοῖς ποτακτικοῖς τρίτοις προσώποις των ρημάτων κατα προσθεσιν τῆς σι συλλαβῆς i. λαμπρον Losb.

XVI. Recensionis A initium tantum, quoniam reliqua nimis decurtata sunt, appono Θηβαικον . . . Dτιδε καὶ αλλο σχῆμα ἀπ Βοιωτιας ο δηκαὶ Πινδαμικον λέγεται, τι πολλάκις αυτι κέχρηται. reo B G ὁ Θηβαῖκον ναντιον ἐστὶ τουτω τω σχήματι τοῖς γαρ πληθυντικοῖς ἀρσενικοῖς καὶ θηλυκοῖς ονομασιν ἐπιφέρουσι Ῥατα ἐνικά. φασὶ γὰρ Αακεδαιμονιοι πολεμεῖ Ἀθηναίοις ' fioq. καὶ Πίνδαρος i. επεται πλοκαμοι ' Pind. h. 286 Boe. 246Bgh ε αντὶ του πονται, καὶ ὁιήγετο σάρκες' Ρind. r. 286 Boe. f. Bergh ad D. 246 ἀντι του διηγοντο, ως καὶ το .. τῆς δ' ἡ τρεῖς κεφαλαι'' Hos Theog. 321) τουτου ετο σχηματος ἐστι καὶ το τοις Ουδετέροις πληθυντικοῖς ὀνόμασιν ἐνικαρηματα ἐπαγειν, o καὶ λέγεται τεράριθμιov, οἷον τὰ προβατα βόσκεται' καὶ 'Oμη

αλλα τὰ μὲν τοιαυτα συνηθη γεγονασιν, τὰ ὁ προειρημένα καινόφωνα δοκουσιν.

99쪽

Horodian. παμφαίνησι λελουμένος Ωκεανοῖο ' E 6 και i. εἴπερ τις ἐπιχθονέων ἀνθρώπων φῆσιν ἐλευσεσθαι I67). καλελαι δὲ ψυκειον, ου ora πρωτος 'γβυκος αυτωιχρησοτο δέδεικται γαρ καὶ παρ' Oμηρα προτερον , αλλ' ἐπεὶ πολυκαὶ κατακορὲς παρ' υτω. καὶ ro . γλουκώπιδα Κασανδραν, ἐρασιπλοκαμον κορα Πριάμοιο φῆμις ἔχρσι βροτῶν '' tr. 9Bgk ε καὶ δι' τέρων i. τῆμος αυπνος κλυτος ορθρος ἐγείρησιν ἀηδονας ''

Ἀλκμανικον δε το μεσάζον τὴν ἐπαλληλοον νομάτων φήημάτων θέσιν πληθυντικοι, δολοῖς ονομασιν ημασι τέσσαρα δὲ

Ἀλκμῶνι τι λυρικω, θεν καὶ Ἀλκμανικον ἁνομασται. ευθυς

γουν ἐν τῆ δευτέρα ὁ παρείληπται ii Κάστωρ τε πωλων ἁκέων

Κορινθίο υποτακτικω χρωμενον ἀντὶ οριστικου. V. Ἀλκμανι -

οῖν νομάτων με- ταξυ πίπτοντος

πληθυντικου sit, ματος i. ἔνθα μὲν εἰς Ἀχέροντα Πυριφλεγέθοον τε Lουσι Κώκυτός τε

E 6 ἀντὶ του

παμφαένει. Ἀλκμανικον

δὲ τὰ μεταξ δυοῖν ἐνικων ὀνομάτων πληθυντικὸν ἔχον ρῆμα, οἷον Πλάτων με ἐπορευθησαν καὶ Αριστοτέλης fiot). καὶ 'Oμηρος i. - μεν εἰς Ἀχέροντα Πυριφλεγέθοον τε ρέουσι Κώκυτός τε

αρχωσι μάχης καὶ Φοῖβος Απόλλων

100쪽

Horodianum i non Lesbonactis libellum expilavisse statim apparet. Adeo Lesbonacti praestat copia rerum

plerumque exquisitarum , ut ne genuinum quidem Lesbo- nactis opusculum haec omnia praebuisse suspicari possimus. Neque contrarium Venisse duco. Nam consensus non ita

gravis est, ut Lesbonactem erodiani libellum ante oculos habuisse arbitrari cogamur. Et quod in indario schemate

maxime congruere videntur, Vulgarem usum, ex quo Substantivis pluralibus neutrius generis singulare Verbum coniungitur, a more indarico, qui nominibus semininis et masculinis singulare Verbum conectit, deducere cuivis in promptu erat. estem habeo Apoll. Dysta, qui l. l. demonstr. p. 23 n.), cum miram illam consuetudinem perscrutaretur, quae nominibus pluralibus masculini et seminini generis pluralia verba, substantivis pluralibus neutrius generis singularia apponi iubet, disorte eos reiecisse Videtur, qui usum Vulgarem ex indari vel Boeotorum figura repeterent: οὐδε γαρ κειν τὸ ἄπορον ἐπιλυε ώς Βοιώτιον ἐστιν

gr. 45 Boe. 75 v. 20 gh ε). Notissima autem erant exempla Hesiodeum heog. 32 ' o Homerioum B 135 ).

I Haec tria schemata Horodianus ex optimis sontibiis deprompsit. Nam Ibyciam figuram, quanquam etiam συvταξεως dicitur, tamen revera adiecta tantum tertiae doniunctivi personae syllaba σι oriri resertet illustrat exemplo . ere ρησι, ' turi του γε ρη. Quae sententia congruit eum Aristarchea, quam Lesbona neglexit. Etiam in eo Aristarebi vestigia premere videtur, quod exempIum ex Alcmanis altero carmine sumptum addit hoc enim oecurrit in scholio κ 13, ind.Ρyth. IV 318, quae ex Aristareheis libris manasse antea p. 77 diximus. Denique eximia sunt, qua in altera indarici schematis parte exponuntur; hae Lesbona obseuravit. In reliquis figuris erodianum saeuium esse Alexandri Numenii auctoritatem, cuius περὶ σχημάτto opusculum decurtatum tenemus,doeuit Wilamowiis, Antig. Carys p. 62, adn. 12.2 ef Wilportet de schemat. lnd. etc. p. 36 q. 3 cf. supra p. 58 et Apoll. Dyso de constr. p. 224, 28.