장음표시 사용
12쪽
Viginti quinque iam annos in Graecorum deminutivorum usu perscrutando operam studiumque me posuisse minime paenitet, siquidem Dorotheus Asealonita uni voci κλici ou explanandae totam vitam impendit, neque quicquam iam exiguum parvumque iudicari oportet, quin etiam summis temporis operaeque impendiis explicari excutique debeat. nam post laudabilem illam Spolinii curam, quam in colligendis veterum tecti-nicorum de formis deminutivis adhibuit auctoritatibus, recentiorum grammaticorum nemo eam rem ita tractavit, ut haec artis particula absoluta sit ac persecta. Matthiaeus enim cum Fischeri ad Velleri grammaticam vestigia temere premeret, in huius errores non semel se induci passus est. ac Buti mannus, qui ut omnia, quae de singulari parte grammaticae praecipi possunt, ad artis praecepta revocaret longissime afuit, de aliquot tantummodo nominum in -iou trisyllaborum cum deminutivis similitudinem ac commercium gerentium proprietate diligentius quaerens, quae ad universae rei naturam pertinent, plurima praetermisit. operae igitur
pretium nos facturos arbitramur, si Graecorum usum atque rationem perquirentes id agamus, ut ea maxime distinguantur nomina, quae deminutivorum speciem prae se serentia eorum carent significatione. atque
equidem etsi haud ignoro haec studia inultis, qui sibi soli sapere videntur, improbatum iri, satis tamen me praemii tulisse existimabo, si illorum virorum, qui intellegentiore subtilioreque iudicio excellunt, aliquam approbationem invenero. verum ne quid dissimulasse videar, nonnulla me praecepta per Lobeckii, summi viri, eheu iam cum haec scribo vita defuncti, opera passim dispersa, ita in usum meum convertisse fateor, ut ea huic apparatui velut lumina atque insignia interposuerim.
DE VARIA DEMINUTIONIS RATIONE AC NATURA.
Duplex cogitatione singi potest deminutio. una posita est in sententia, altera in forma. illa varii maxime generis aut calumniantis est convitiantisve, ut ioculare illud Buzaλoc maledictum in Demosthenem ab Aeschine coniectum, aut blandientis, ut pater ille apud Horatium sat. I3, 44, aut imminuentis infirmantisve alicuius hominis hona aut vitia, ut
I es. Spohn do extrema Odysseao parto p. 145. 2ὶ cf. Hesychius, Harpocratio, Suidas, Elym. M., Plut. Dem. 4.
13쪽
L. Ian soli: de Graeci sermonis nominum deminutione Iouci με κακtav. alter modus, stili formae est, versatur in terminatione, ut vox quae deminutione infringatur terni in aliune aliqua designetur. lianc rem convenientissime explanat Aristote Ios i liet. ill 2 υΠOκOpicyOc
Nonnulli sanst technici utramque rationem demi initionem, με ita clV appellantes, ut TέKVOV, siITa, 776ΠIra, Muiu, ad illi ius lue generis discrimen parum videntur attendisse. apte ergo Priscianus lil 5, 26 deminulinum est, quod deminutionem primitivi sui abSolute demonstrat: neque minus Lascaris: υπ0Kopi Moc inquit 6VOμὰ ccri To με tu civ TO0 ΠpusTOTU-που bhλO0V' cs. Spolin l. c. p. 115. nihilo setius tamen Schaeserus ad Greg. Cor. p. 28 complura protulit in medium vocabula pro deminutivis, quae primitivis carere inveniuntur, ut oμφiOv, 'piov, Λμvi OV, alia, nihil illa nisi deminutivorum accentum habentia. haec enim ternarum syllabarum vocabula cum deminutivorum tenorem prae se ferreni, magnum illum virum sesellisse videntur. illa enim lex, qua trisyllaba in -io v desinentia deminutiva, si sint tribracho paria, Ir9OTI'OE UT O Luc, sin dactyli numerum prima s y li a la a seu positione seu natura producta habeant, gruse OE UT O uvic scribantur, cum in non in nullis oblineat nominibus, quae propter significationem in deminutivis
cuiquam dubium esse p0test, quin ea, quibus vis deminutiva merito abiudicatur, ad tenorem saltem horum analogiam fuerint secuta. veteres autem tecti nugra plii hunc accentum utrum antiquitus ita acceptum tradiderint, an deminutivorum similitudine salsi hac in re erraverint, eo magis incertum est, quo inconstantior eius locus invenitur in libris nunc editis es. infra). liaec vero nomina cur fuerint ad deminutivorum normam scripta, caussa in eo posita videtur, qu0d his plerisque sunt voces, unde deminutivorum iustar ortum habere gignique videantur. liae autem in re quantum valeat veterum technicorum ricipabocic, inde perspici potest
quod, dum cyκioV, Bripio , μηpia alia ira9OEUTOVuic signantur, i xui OV , TroivvlOv alia, etiamsi habeant ad quae referri possint pro lotypa, Tryo IrupOEυTOv c scribuntur, atque ηpiOv, etsi eius primitivum prorsus latet, eandem accentus excipiebat analogiam, contra dTκiou, origine quidem manifestius, illam deminutivi speciem aperte deposuisse invenitur.
EPICI ET TRAGICI POETAE DEMINL PIVA PLERUMQUE VITAVERUNT.
Deminutiva cum cotidiani sere suerint sermonis, cur eorum usus abiudicatus sit positis, qui grandi hus in rebus sublime dicendi genus adhibet,ant, per se liquet. etenim sublimis spiritus attollit orationem et
3 mutae cum liquida copulatio in horum nominum genere nihil momenti habet. cf. iMra.
14쪽
et an ipli sentione nexorum forma at Ille u Su.
ni agitia ac sublimia sermone nimis trito alque vulgari attenuantur. hinc Quintilianus X 2, 22 sua cuique proseosila leae, suuS cuique decor eSt. nam comoediti 'non cothurnis assumit, nec contra tractoedia socculo
ingreditur. recte igitur in runckius vocem desii. bεληTiOV, quae in Etrui. l. 2. 1, 15 Sopli 0cli vel Sophroni tribuitur, Soplioelis esse nogat; tum ciTiu, tilio vocabulo idem Sophocles secundum Athenaeum XI 475' usus esse sertur, propter metrum in cira rescribendum ess0 iam vidit Miis- gravius, nequid ait stipulamur Nauckio, qui in Tragicorum fragmentis p. 705iu verbis κλi0rlTi καὶ Tri με ou κai ciria Troyε criV contra Bergkiuuiet Meine Liuii, Com. raec. fragm. t V p. 676j tragici cuiusdam orationem agnovisse filii videtur. atque in epicae dici iuuis tenorem peccasse dicendus foret Theocritus, si id. 23, 5 scripsisset: - Πt Uc rixpu βελ' Irorinuidia βὰλλε i, nisi lieni . Si e plianus et I . lle iustus Iro Tiκtistbia corrigendo loco affecto succurrissent. neque contra dul,llo ibidem id. 11, 60, ubi expressum est V0V μθV, di κOpiOV, V0V QUT60i usu μαθε0Mai, cum scitoliasta ut rescribatur vel Q κ pri vel vi κουφη suadere. Euripidis vero verba, quae citaxit Ilionysius italicarnaseu sis vol. V p. 301 et 355 Reis h.
ferinonis vocabula in tragoediani invexerit, a veteribus technicis saepius
cuius vocabuli, cum vestem stragula in Significaret s. schol. Lur. l. c. et
Aristoph. Lys. 1188ὶ, certe significatio nutu fuerit Euripidi deminutiva, dubitare licet. aperte vero paragoga sunt non deminutiva Πτολiε09ου, κυπελλον, quod fluit inanivis texit. I p. 161 deminutivum esse dicit. Ceterarum deinceps, quibus deminutio perpeiam ad sigi silicatur, ter minationum proponenda eSt ea quae cadit in -lc. atque liaec disputatio ordienda est ab Homero . de vocum ΛΥKΠλibεc, Πλημυpic sive Πλημμυ- pici λmc, hyhuic paronymia nemo temere disceptabit, ncque quisquam γλυφic, de quo nominum genere infra copiosius exponetur, demi uutivum appellabit. plus autem dubitationis habent cxa pla et i νηψic. illud enim in Elym. M. dein inutivum vocatum in vasis cultuariis habetur a Polluce MoKTpuu explicante, quam eandem significationem et ipsi eius priiuitii uassignat. Galenus denique in lexico Ilippocr. ait Atticis 'in cκα piba fuisse rotμεvix lv cicu*rtu, illum uomeri Dd. lx 223ὶ versum subitiligens. es. Atli. Xl 499'. hujus igitur xuculae iis deminutiva non clare perspicitur. at magis dubia est res in voce q1rlφic, cuius ultima syllaba contra demimitivorum mi dum producitur. qiiodsi quaeritur, illim de lapide, ut aiunt,
pugillari usurpatum fuerit, lusit quidem Hipponax apud Atli. XV 698
4ὶ es. Matthiae Eur. tom. IX p. '215. 5ὶ de iii dii melito mollium hominum apud Her. I 195, cf. Eubulus Ap. Ath. XII 553'. 6) es. Pollux X 10, qui id ex Aristophanis Holcadibus citat, et schol. Theocr. b, 59.
15쪽
6 L. Ianson: de Graeci sermonis nominum deminutione
vorum Herodotus VI 109 cum composito ψη pibo φ6pou illum polem arctium, qui suo suffragio rei momentum attulerat, Signinicaret, ea vocula quamvis derivata quin id temporis primitivi similem significatum habuerit, non est dubium. sed ex uomero, qui eo semel Il. XXI 263 usus est de lapillis maritimis, lexi cograptioruni interpretatio confirmatur, ut ZOnarael ex. p. 1872 oi μiκpol λi0o t. cf. Diod. Sic. V 26. Εtym. M. s. v. hine ergo, quamquam concedatur oportet, derivati cum primitivo significationem plane congruisse, de vera huius nominis deminutione aliquantum dubitari potest. et sane mirari licet, quod eiusdem sere significationis vocabulum λliTE, si ad eius potestatem spectatur, deminutivum esse videtur. at praeterquam quod nulla Graeci sermonis vocula huic similem
subiit hypocorismum cs. infra), praeserti ip cum Apollonius Rhodiust 402 aliique posterioris aetatis poetae eo non ut deminutivo usi fuerint, videtur ea potius terminatio poseticus suisse inelaschematismus, ut in
λi0tic pro λi0Oc cs. infra). neque cκυλαξ a scholiasta ad Theocr. 2, 12υrrogo picTixOV appellatum neque λi0aE apud Homerum pro deminutivis haberi possunt cs. infra . lyricurum deinde tragicorumque eius modi nomina sunt orabovic Lur. Rhes. 506. Theocr. 8, 38ὶ, v OTic, 7rapnic Aesch. Eur.), K9RVic, cuius ultima syllaba contra deminutivorum legem
apud Athenaeum Xlli 001 ). de quorum natura infra latius disseretur,
eaque singula hunc terminationis meta schematismum paronymiae quae dicitur debuerunt. apertius vero deminutivorum similem apud eosdem
poetas habitum prae se serunt Πεpouic, cTOλic, cTpo pic, quae vulgo pro deminutivis vendi tantur. ac primum quidem Πε povic sibula' Soph. Trach. 921ὶ non dissert a primitivo suo. deinde cTOλic ' Eur. Bacch. 929
Tesvoυciv c εθε cs. idem Phoen. 1515 cTOλiba κpoxoeccav. Ηel. 1372croλibεc vεppviv TruμΠOiκὲλOi, neque recentiorum positarum, qui in vulgaribus lexidis lauduntur, usus tiro deminutiva ceriat significatione. dprivata denique quae inde evasere nomina cTOλibusculaεvri Eur. , croλibu Toc Xen.) perspicue monstrant certam fuisse, qua cum primitivo sere adaequaretur, Significationem. postremo cTpOφic apud Eur. Andr. 719 πλεκτὰc ἐμαvT V cTpOφihuc est de habenarum loramentis: cs. Lobeckii proteg. p. 460. consilio autem umisimus θμic, quae vox apud Aeschylum Suppl. 842 ί0.) admodum controversa est s. ad h. l. Hermannus , et pa0laic ibid. 876 adeo incertum, ut ne recipere quidem in lexi con voluerit Vellauerus. praeter haec commemoranda saltem sunt duo illa Aeolicae dialecti: OpTώλixoc, quod Blo infeldius ad Aesch. Ag. 53 deminutivuid dicit provocatis ad Eustathium Il. I 753, cs. schol. Theocr. 13, 12 et eundem 4, 20, ubi is Aeolensium fuisse dicitur hypocorismus, et Foenius ad Greg. Cor. p. 233. tum u9υcrixoc, quod quidem ab Hesychio e Sophocle allegatur, huius vero suisse poetae incompertum esse ait Ellendi ius in lexico. deni
16쪽
et amplificatione nexorum sorma atque usu
que oppi αλα, catuli, apud Aeschylum Ag. 140 et secundum Aelianum Η. Α. VII 47 apud Euripidem non magis deminutivum est quam milibu-λOV iam uomero notum. cf. Hesych. κvvibuλα Tap cceti τα cv 4λ ixivoυμε va' 'Oμη poc bh εm χε secutu V φη civ. nemo vero orationis tragicae tenorem a Sophocle: φυca Tas οὐ cμlκpoiciv αυλicκoic crihaud ilubie iocante violatum esse eontenderit, quippe quae sabula, ubi ille versus legebatur, satyrica suerit, in qua deminutiva esse potuisse per se intellegitur. cf. ex Euripidis Cyclope Λυθpturricκε, dec roricκε, Κυκλω mou, alia. hae igitur qualescuntque sunt voces legem, qua epici et tragici poetae deminutiva plerumque vitaverint, vix Iahelae labunt.
NOMINA IN -lON CADENTIA GENERATIM DESCRIBUNTUR.
In constituenda lege nominum trisyllaborum, quae supra p. 186 in medio proposuimus, quo clarius perspiciatur norma, veterum technicorum praecepta referre perutile est . huc pertinent quae praecepit Eustathius
rrupvivυμiuv. eam vero ipsam p. 1198, 8 idem dicit παpuru Triv. ceterum ea vox etiam lonum fuit, es. II erod. VI 67 et Luc. de dea Syria 20. haec paronymia sive parag0ge in illis aperta est nominibus, quae putissimum cum epicorum usui fuerint peculiaria, hic accuratius expedientur. Ac primum quidem cpκiou, quod praeterquam quod nusquam ii gurate usurpatum invenitur, cum gyκoc significatu plane congruit, a Scho
idem non ita multo post cyκloV ΠapoξυTOVinc scriptum inanedio proposuit. Suidas denique, qui cpκεiov distinxit ab ἐpκiou, haud dubie de
17쪽
L. Ianson: de Graeci sermonis numinum deminulion adiectivo cogitavit, quod Hermannus ad Soliti. Ai. l. c. in ἐ'κε iou cTεΥil crestituit. Deinde θηpiov in Elyni. M. 195, 41 cum Latinorum bestia collatum: Tut 0ripi arastu Vυμεic0ui ait Eustat litus 1673, 17. hoc et uomeri est et rarissime tragicoriim ), ut Aesch. Cho. 203, a filiorum poetarum usu abhorrere dieit Hermannus ait Soph. Ant. 344. primitivum eius raro invenitur apud Atticos, ut bis apud Plat. Soph. 235', de re publica 559'. verum non bestias solum se ii quaevis animalia a citerioribus scriptoribus θη pia vocata suisse videre licet ex Stratione ui ἐπεc . . 0ripia dicente, h. e. animalia nihil noxia. cf. Εust. 1653, 77, qui et ipse 1055, 35 eundem usum etiam Atticis concessit: cs. Xen. Cum m. l3, 13 et Eu
quisquam ignorat oratores Atticos hoc vocabulo usus non semel ita malc- dixisse ait versariis suis. ergo iiiiiii deminutionis qua stratur ex Xen. Cyr.
oc0ευεcThT v. Theocr. 19, 16 TUT0Ov 0η9iOV, iitque numen in certam definitamque abiisse significationem luculenter probant derivatae quae
Tum ivlou singulari numero usitatum a Polluce Il 39 explicatur: το bε κατοπiu lviov, biori urr 'auros at ivεc εκπεφυκuc IV. cf. Eust.216, 38. 877, 11. 1680,18. El. M. 120, 37. Hes. s. v. , cuius tamen loco Plato Tlin. 78 q), ut idem significaret, ad primitivum sivit v) regressus est, Homerum ut videtur seculus, qui non pluralem modo ita posuerat sed etiam singularem iva ll. XVil 52M eodem atque alibi ivio v significatu .
Item xpavio v se uasti Homero usurpatum certam accepit significationem, ita ut inde in primitivi modum propagar latur eiusdem stirpis propagines. Eustathius per syncopen ex K69uVOV xpctv OV factum existimat pro quo acutius Pollux li 42. El. M. 534, 32 KaptiviOV unde κpaviOV. accentus vero locus cum in El. M. l. c. tum in nostris lilii is vacillat, ut in Anth. Pal. modo κptivio v XI 288ὶ modo xpavio V exaratum est. cet rum universe regnat pro paro xylon esis: cs Eust. l. c. Pollux lI 38. Vt 5 l. aliter se habet syncope, quam suscepisse observat grammaticus quidam in El. M. 493, 13 M'pa et circi ex Miapia et clTia. liorum porro nominum est ΠηvioV, quam vocem Daminius in lexico Homerico ab adiectivo nescib quo repetit. μεT VUμtuc autem ita dixisse Aristophanem culicum quoddam genus resori Athenaeus XV 667 .uarum vocum agmen claudit Τεixiov. 'AGiκoi, inquit Hesychius,
λε uoc Tεixia bε Tu Tiic Olaiac. cf. Thomas Mag. s. v., Aminonius de dissiverh., Moeris Atticis tu. ubi v. interpretes. neque vero indigemus cautione Eustathii, quo minus apud Homerum deminutivum iudicetur, obstare illic attributum μεΥα statuentis. namque potius per amplificationem, quam ins) quod fragmentum ex tragico aliquo affert Eusebius prae P. QV. XIII 13, aporto spurium eSt.
18쪽
et amplificatione flexorum forma atque usu.
plerisque huius generis vocilius inesse vi lebimus, ite parietibus et qualicumque muri alicuius ambitu et universe de propugnaculis valebat,
cabulum apud Aristophanem Vesp. 1109 Athenienses litium avidissimus ridentem derisosque cum vespis comparantem per examina collectis, in diversa alvearia migrantibus: cυλλεγεντε c Tast καθ' ἐcμoυc cicarεpεi
tem cum dissimili nomine κλε ibi ou componens nominavit UrioκopicriROVsecundum schol. ll. IX 146. Eiusdem quamvis inaequali accentu census sunt i xVi OV ex scholiui I. XII 739 μετ imo v . . vicΠε9 ixVOc ixviOV καὶ 69KOc OpKIOV πα-9αTu Tusc. ile accentu quadrit idem ad Il. XIll 71 TO Ixvio v irpo Trapo ξυToV c by oiOrovuic Ttii optixuiOV scr. ΠaiTulOV secundum alterum schol. l. c.)' Ob Ttio εcri V υποκopi criκov 6λλ'. arro φηματο cεcχημὰTicrat, puta iξω, quod in Εt. M. probatur, non ut Etu, quod in eodem El. Fl. 482, 50 editum est. at praestat paronymia. quod ad usum attinet, apud Homerum non invenitur nisi plurali numero, unde Plato Phaedr. 84, 4 ίBk.ὶ si ex Homero τοὐτου bi κ V κaromcθε μετ' i xvi ou uic τε θεοio memoriter dixit, vocis forma lapsus esset, nisi duo eodices haberent μετ' lxvia: cs. Dd. ll 406. ut 30. epigrammatis laecontra ut lV 4. 84. V 58, singularem crebro usurparunt. ab Atticorum usu id excludendum videtur. nam uno Xenophontis loco Anab. I 6, 1J ubi in vulgaribus editioni hus legitur cvτε00εv rrpolovrutv c patvεToi xvia μ' irrrit uv καὶ κorrpoc -, emendandum cum aliis p Hlo ixVη, ut Lucianus Philop. 12 εc τὰ Tiiiv μακtist V ixura scri hens, nisi epici sermonis nitorem assectavit, communi dicendi genere exciderit. Porro hέθλio v significatione non differt ab siεθλου. illud daetylici rhythmi caussa formatum eandem secutum est analogiam atque cλ pia it. I 4 , μη pia, θεμεixia, quamvis simplicior forma θέμεiλα multo sit recentior. pariter explicandum vi lotur εbε0λia apud Apollonium Bh. IV 530 et post eum apud Nonnuni. tum ti xvio v in El. M. 135, 7 a
19쪽
10 L Ianson: de Graeci sermonis nominum deminutione verbo tipticceiv repetitum non modo Homeri, sed etiam posteriorum scriptorum proprium significat lex tum araneum, uti apud Aristotelem
ευθ Υεvoμεvol. eodem tamen vocabulo deminutivi instar usus est idem Aristoteles u. A. v 27, qua in re comparandum videtur cum φα-λtioiOv, cuius primitivum ) etiam de animalculo dicebatur, cuiusque sormationis ratio a paronymia, quae dicitur, petenda esse videtur. his vocibus adnumerandum esse Πεbi OV suo accentu conspicuum, analogia probatur. id enim ampliorem primitivo suo nactum significationem, uta πεbiov deminutivo distingueretur, irrationali accentu notatum esse
sertur: cs. Εt. M. 658, 13. ad usum quod attinet, eto 4ληθεiac πεbiovligurate dictum a Platone Phaedro p. 212 ' idemque exscriptum ab auctore Axiochi p. 624, 13, quam late eius vocis patuerit potestas, declarat. Proxima huius generis et ipsa paronyma post Homerum usurpata sunt: κη pio W Tviv μελiccuiv xui πλακουvToc εἰboc secundum flesychium. ad priorem explicationem pertinet Ari Thesin. 506 To b' εicεφεpε rpusc
Tlieog. 59. Ar. Eccl. 32. hymn. Merc. 55, ubi nulla. plur. est. derivata quoque κη pioocrr c, κη9iOIIoloc, Κη9t Oeldric certam. voculae vim salis comprohant: quamvis apud Platonem Tim. 35 olpoeib c expressum sit contra Herodotum ill 92), qui cum rei speciem deseripserit, sorma
Diod. Sic. I 11. Luc. var. hist. 1, 31. 34. Asin. 29. hanc vero exemplorum copiam consilio excussimus, ut nonnullorum refelleretur error docentium derivati nominis pluralem singulari esse crebriorem. immo scriptorum qui nunc supersunt usum respicientibus probari potest φoprocsingulari modo numero usitatum pluraliter dicendum alteri loco cessisse, ut apud Strabonem vol. III p. 260 TZsch.ὶ pro φopriuV emendan dum arbitremur φOpri iuv: es. Ar. Ach. 907. Herod. l 1. Demosth. c. Phorm. 908. Tum φελλio v. quod in Timaei lexico est φελλia' xvipia λεΠT6Υεia pluraliter tantum usurpatum ses. Xen. lex.ὶ haud scio ancorruptum sit ex φελλεia, quam ad correctionem ducit quod exstat primitivum φελλευc: cs. infra. 11) ei. Eust. ad Il. XIII 126 p. 324. Plin. Ν. Η. XXIX 4. Di tiroci by Gorale
20쪽
Ohirtu καλουμέvη - quae eadem verba paulum mutata leguntur iii fit. I. 70, 21, ubi φυκiOV pro paro xylone scriptum est contra canonem, qui ib. 451, 18 explanatur, vocibus inter se natura dissimilibus φopriOV, κλεibiov, φυκiou compositis: cs. Hesychius et Suidas. Homerus qui φU-κioεic uti Leipioεic ad dactyli rhythinum modulans usurpaverat, derivato non concessit locum, quo primus usus est Theocritus 7, 58, tum positae Anthologiae, inaequabili vero accentu: φυκia lX 663, φυκia VI 637 ed. Iac. eadem accentus inconstantia est apud Lucianum bis aec. 31 ed. lleinst. φUKiu parox. signatum, UUKlta proparox. in libro de conser. liist. 8. porro oκpO0ivia, cuius paronymum uκpO0iva Pindarus Ol. 11, 19 praestat. tum 7roiμviou ab adiectivi prosectum notione esse dicendum foret, si approbaremus quae leguntur in El. M. 678, 51, id natum esse vocabulum per syncopen ex ΠOiμεViOV, cuius adiectivi species servata est in Anili. Pal. VI 73. IX 324. frequentissimus est et primitivi et derivati usus apud tragicos solutaeque orationis scriptores. deinde *pouptou, quod ad deminutivorum normam scriptum legitur in Aeschinis epistula XII p. 698, scilicet propterea quod cum μlκ9OV coniunctuin est. hoc in El. M. ad verbum .pOυνε tu revocatur. at probabilius dicitur paronymum vocis φ9Oυpti. hoc tragicorum usu nobilitatum in pedestri qui dieitur sermone crebro recurrit. eandem speciem praese seri λούTpi Ov, quod Aristophanis est Eq. 1401. ueroum D. 3. I. uciani Lex. 4. cf. Pollux I 67. X 78. Porro oKOMTiOV, quo primus usus est auctor hymni in Mercurium, postea in primitivi locum cessit, ut is uriou, 'φυbpuKiu, alia, de quibus infra. hv0ει vio v ab ilesychio et Suida ἐκλεκτοv xpuciou explicatum apud Xenophontem de notis quae floribus similes sunt coloratis iisque in cutem incisis.