장음표시 사용
21쪽
L. iiiiisOti: ile Graeci sermonis nominiim dein intitionexov. reconlio mim scriptorii in Sirahia vul. Vt p. 48. et ii dem paragogae
auctoritas ut Iegatur: cs. Nollius ad Lept. p. 376. eiusdem notae videtur esse οξυβὰφioV, acetabulum, non diversum ab OEupalpo V: cs. Antiphn-
vorum instar aliae natae sunt voces. hipi ubi OV, cuius sim silicior sorinad iiiv0oc legitur in N. S., 6cript OV cuius prototypon 6crrpou reservavit Hesychius. denique boκiμiou Hippocrates 490 ίΚοes.), pro quo Be keriis apud Platonem Tim. R5v ex codicibus reseripsit boκὶμ OV. celerum nuti raro in lilii is apparet terminalionum -iOV et -εIOV0ὶ confusio, ut μαT9υλ-λioV pro MaTpυλλεiou, RacuUpi OV sive κuctiλpiOV pro RucuU9εiOV, Ga*iov hoc accent iij pro cκαφεiOV, de quo infra sustus disputabitur. Huius loci etiam sunt illa iudicialia a Lobeckio ad Phryn. p. 51T dicta pro rei natura genetivi sere casu in usum publicum recepta: tiΥa
tata reperiantur. Hic porro n0n sunt praetermittenda quae iam diu occupata sunt a summo viro ad Phrynichum l. c. synonyma illa iv -io V et -iu significa
22쪽
que ita fletiliiiiiiivortim numero haberi solent. Hinc facile facta est xia iis quae por liuiusinodi inelaschematisnauiu concretant, ut aiunt, nacta sunt l,otestatem: ευαTTελiOV, Ob Oletropio V
Iam aggredimur ad ea nomina in -lOV quorum principia ab adiectivorum natura derivanda sunt. horum species clara est in iis vocibus. quarum integra notio ut percipiatur nomine aliquo quod mente addentium est esset tur, ut UΠε poeiOV sc. Oiκrημα, κυbiuiu. cT9Oύ0iu sive
TyOύθεὶα sc. μηλα, ζεφυ9lu se. viti 0UVVtu sive B UvVeia Tpuxηλlta,cKυλώκici llippoer. 1 337 Foes.) sc. Kpεa, preidia Sive pubiu Sc. υπο-dημura Plato comicus et Pherecrates apud Poll. Vil 94 . at adiectivorum neutrum genus iam per se eam potissimum vim exhibere potest, ut substantivi nolio animo obversetur, ut Homericum χεpμtidiOV, quod vulgo pro deminutivo vendi latur, uti χεiν tibiOv, cελfixia, animalia cartilaginea cf. Plato comicus apud Ath. VII 315 , Luc. Lexiph. 6) pro quo cελὰχεici 'in apertiorem adiectivi prae se fert sormam: cs. Opp. hal l 672. huc pertinent quae corporis partium tegumenta significant: π9OμεTu -τtibiOV, 7rpocTε9VibiOV, 7rpocturribi OV ses. infra , eaque plerumque pro deminutivis habentur: tum πε picTεpiblOV, κOpuVibiOV, μη piblOV μOl-χlbi OV, μηTpiblOV. nemo igitur de natura nominum ξεlVlOV, 9Uctu, μεiλiciss), quamvis Thryphon schol. II. IX 176ὶ de accentu quaesierit, disceptabit. neque quicquam osserunt dubitationis uiTiOV, cpio V, uUλiou, Opκιον, optov, κOcμiOV, cru0μia, de quorum usu in lexicis parum explanato hic copiosius exponatur. Ac primum quidem aiTio v cur Selineideriis ad Aristo t. Η. Α. Xl 1 Paroxytone scripserit, non satis liquet, ab Hippocrate t. I p. 29 gulis)plus semel usurpatum, Atticis substantivi loco sThuc. VIII 9ὶ rarius celebratum, recentiorum scriptorum creberrimum invenit usum, ut KO μlo ,
Cor. 642, numero plurali ionica modo pronuntiatione pervulgatum. id non singulari tantum ut liprod. l 23. Plat. de re p. III 29 8 cet. , sed frequentius plurali numero in communem receptum est nSum: es. A P. E cI. 215.l6) uprυpia argentisodinae) corruptum est ex sty Π39εtu: es. Xen.
23쪽
14 L. Ianson: de Graeci sermonis numinum deminutione Aeli. 1177, neque recte dicitur deminutivum nominis apoc, quod in Odyssea non semel legitur, sed potius ab adiectivi prosectum est initiis, ut inde primitivi instar orta sint cpiOrru λiKdic, cpio*69Oc.
Porro Opxl OV minus accurate a Bulimanno in lexilogo Il 5 tractatum apertissime est adiectivum. singularis, quem Buti mannus Homero abiudicat, semel Il. lv 158 reperitur, bis apud Pindarum Di. 11, 6 et Isthm. 4, 15, quo eodem numero Atticorum solus Thuevdides VII 72 usus est. in tragoediis quae adhuc superstites sunt ter invenitur plur. Aesch. Ag. 1430. Εur. Suppl. 1258. Med. 730, idemque numerus his apud Thuc. IV 19 et 52. Oratorum Atticorum nemo nisi Lysias πολ. b J I. tiar. 1608 Rsk., ut praeterquam Ionici lIer. I 74ὶ poetici sero fuerit usus. nam apud Lucianum in vitarum auctione Pythagoreus quidam 6pK α dicens ionice locutus est. Tum aύλiou, quod Ellendi ius in lex. Soph. συλiov ad deminutivorum normam scripsit, melius Passovius in lex. αύλi OV ad adiectivi sormam. neque Harpocrationis scholium duri Tos Tac Miκptic αυλtic, αύλici hoc accentu in id sacere potest momenti, ut vocis perspicuitas evanuerit. nam apud Sophoclem, qui de Philoctetae caula uυλi OV posuit, nulla est deminutionis nota: es. Aeschines c. Ctes. 70, 31. Xen. IleIl. III 2, 4. Suidas s. v. αυλεiu θυρο. Tum 6piov, cui cur deminutiva vis tribuatur, quae inde derivalis nominibus με0optu, Tryocoptu abiudicatur, ratio non perspicitur. haec res eo c0nfirmatur, quod Atticorum scriptorum numerus non fuit nisi pluralis. sic apud Platonem de legibus VIII 842' Υ c d pia. Eur. Here. sur. 82 Talac 6pia. Soph. Phrixi D. 1 6pia κελευθου. cf. Thuc. V 115. Plat. Menex. 240'. Lycurgus c. Leocr. 150. Andocides II. T. μυcT. 79. Xen. singularem autem numerum apud citerioris aetatis scriptores saepius reperimus, ut apud Strabonem vol. I p. 253 Tetsch. Diod. Sie. XV1 32 cet. hoe vero nobis videmur observasse, 6pia ab Atticis 1ion fuisse dictum fgurate, ut Lycurgum c. Leocr. 163, 24 non ita loculum fuisse
Wess. liuius denique adiectivi species apertior est in bpiobei ai Εt. M.
Deinde cτ60μia vulgo deminutivis adscriptum ad deminutivorum accentum signari solet cra0μia. id pro rei ratione pluraliter tantum obvium, uti semel apud Lucianum vn. auet. 27 Ti bui coi τὰ cταθμia
24쪽
et amplifiealioue flexorum forma atque usu.
peripla rasin pro ψυχhv-lyrice positum communis suit sermonis, ita ut deminutivi quae huic voci plerumque- tribuitur, ubi ad aliorum scriptorum usum respicitur, notio haud vera sit. legitur quidem apud
piu ap. Dion. Hal. de comp. verb. t. V p. 7 Rsk. et pudenda tam virilia quam muliebria Et. M. 590, 36. Diud. Sic. t. I p. 28 etc. eius primitivum si quaeritur nomen, μOpoc propter significationis discrimen esse nequit. id ergo vocabulum ab adiectivi notione prosectum esse dicentes ne
a vero aberraverimus non Veremur.
Tum Koarpiov stercus) ΙIippocr. I 176 Foes . , alibi plurali modo numero, ut apud Strabonem vol. Vt p. 461. Anth. Pal. XII 234 Dequeu
Porro λεiptou ad deminutivorum legem λεipia signatum legitur in Anth. Plan. IV 1, 6. adiectivi proprietatem servavit in λεipiov Evθεμovapud Pindarum Nem. 7, 116, alibi sere pluraliter usurpatum, cf. Luc. Bacch. 4. hymn. in Cer. 427. Apoll. Illi. II 879. inde uomericum λεipioεic inserta vocali i sorinativa, cs. infra. Tum λύTiou iam a lexieographis adiectivum iudicatum ad formam non dissert a po0iou, quod significatione, ne dicam forma haud dispar estv i κλυb viOv, de quo supra, idque suam naturam aperit in K0μα 960i OV apud Homerum. cf. El. M. 705. absolute veluti substantivum posi
declaratum natura sua non dissert a c*ἁTiou, quod ab Hesychio, Phavorinorrpopa v, 00μα explicatum numero singulari semel legitur in Anth. Pal. Vill 51, plurali apud uer. IX 61 et alios creberrime. pariter Toμla: es. Vigerus p. 615 Herm. Tiμiou singulari numero recentiorum scriptorum usu frequenter tritum, ut Diod. Sic. v I 8. Luc. eneom. Dem. 32. Anth. Pal. Xl 663, plurali iam a Pindaro Nem. 1, 6, aeque ac φtupla apud Luc. Herm. 38. Tox. 28, cuius adiectivi species cognoscitur ex Antii. Pal. φωpiov - βλέμμα et φωpiα - λέκτpa. nec dubitamus eandem tribuere naturam vocabulis baiμovi OV, μελαV0iov Hippocr. I p. 667 Foes., quae herba et ipsa μελώv0ioc ποα vocata est; et TVVaiOVperperam pro deminutivo venditato, cum Lobeckio ad Butim. II 443. eiusdem census sunt duo ἐθvixti: ctistbi ou apud Platonem et caυvi OV multo regentius. Samnites inquit Festi epitomator ab hastis appellati sunt, quas Graeci cauuia appellant. rem videlicet a gente illa li ans- serentes eodem nomine nominaverunt: cs. TZsehuchius ad Strabonem vol. VI p. 142. Reiskius in indice Dion. Hal. s. v. Illius praeterea sunt generis μετ69xlou Ar. Paeis v. 560 a scho
25쪽
ruit ou sive Titiov, ipiod si cum latino nomine animans comparatur, adiectivum est; at adiectivit in Zinoc ah eu nimis longe distat. eadem notationis obscuritate involutum est u36v: cs. Iaeolnius ad Anth. Pal. 723. Iam perlustranda sunt verbalia. horum species clara est in recentiore vocabulo IrpOp6λiOV, velamen: cs. Philostr. p. 306 UeIch. : idem tamen e re nata deminutivum, venabulum saxen. Cyn. 10, 3. 12j. verbalia
atque icTOc ab Icmvai deducendum. tum Icxi OV a Sitida ab icχε ivropetitur: Irupti To i cxεiv Tobc καθημέvOυc: cs. Eust. 550, 10. 716, 35. El. M. 178, 56. at erit fortasse qui id vocabulum eandem inisse dicat rationem cum icχυc, quae sit inter tua et lutov. neque mirum
quod e re nata uterque huius vocis numerus usurpabatur, singularis Hom.
n. II 305 cet. , pluralis sere apud Atticos, cs. Plat. Tim. 75'. Phaedr.
Denique κλiciou, cuius vocis explanatio Dorotheum Ascalonitam totam per vitam occupavisse dicitur ses. Spolin l. e. . est igitur' inquit Spolinius κλlci ou vox cognata voci Kλicin aut huius aut vocis κλicic, unde κλic in quoque derivatur, deminutivum. at quoniam a nominibus appellativis pure flectendis deminutiva in -l OV cadentia non solent formari, verbale potius est dieendum Kλici V, cuius loco qui κλiclo v paroxytone scripsere, permiscuerunt cum κλε ictov' 'θ v. Draco p. 57ὶ ad κλεiεiu revocandum: cs. interpr. Dem. de cor. 271. Lys. e. Eratost h. 121. contra apud
Homhrum 0d. XXl V 260ὶ prima huius vocis syllaba correpta eSt. Postremo cκηΠtiviov, apbhviov s3llaba civ formativa aucta a cxij-πTεiu, 69bεiv originem traxere aeque ac crra06λioV, quod mire deminutivum nominatur, a Cyr6θη, et cbωλiov ab ἔζεc0ui, cf. El. M. 3IT, G. πηbtiλiov autem denuminatum fuisse videtur a πηb6V. Post Homerum in usum venerunt 6λxia ex Sophoclis Nauarλivi a Polluee X 34 citatum et πηbἁλia explicatum, quod et ipsum ad Homericum c*6λκui OV assimulatum esse apparet. ab illo multum distat
26쪽
ot a millisse attolle flexorum forula atque usu.
Oλκi OV corruptum ex OλκεiOv, ut Kη9υκi OV ex κη9υκεiOV, cs. Din. I 17. iiani ολKGOV est secumlum Pollucom X 176 cirrctou υΥpgiv τε καὶ Ξηφῖv, Mena miri et Philemonis memorem. cf. Polybius XXXI 4. Plui. Al. M. 20. Deinde optiov in Orpliteis et apud Lucianum de dea Syriae singulariter dictum, alibi plurali tantum numero reperitur, ali copΥεVul repet Diadum. neque enim nobis ab I. II. Vossio ad hymnum in Cererem 273 id vocabulum ab opria repetente persuaderi potest. Denique kpeirriou plerumque pluraliter usurpatum comparari p0test
Postremo IITυκTiou sive Irumiov liber complicatus , cs. Schae serus ad Greg. Cor. 28. Iacohsius ad Anth. Pal. p. 18. non pauca porro exstant numina in eandem terminationem cadentia, quae non videntur habere aut numina aut verba ad quae possint persilicue revocari. unus enim quisque κocκυλμ α apud Aristophanem legens de deminutivo a Kocκυλμα repetendo cogitabit, attamen frustra id nomen quaeritur; etsi concedendum est multa prototypa aut temporis iniuria aut quod casu aliquo an ullo scriptore usurpata suerant, interiisse, id quod ex iis imprimis intellegitur vocibus, quae velut exauctoratae nullum habent testem nisi grammati eos vel antiquos texieographos, ut 6 caryOv, uvθεμη, ψυbpuE, alia ab llesychio servata. talia ignotae originis iam apud uomerum repe
Sic origine omnino ignota sunt ic0μlOV, cs. Piersonus ad Moer. 179
sorus ad Diun. de com p. p. 253. nominum igitur in -iov desinentium, quoad eius fieri potuit, natura explorata, de vocabulorum in -εiOV et - 49IOV lerini natorum, quibus partim deminutiva vis tribui solet, proprietate separatim iam dicendum est.21) haec udspirata vox ob nomen αIμa, ut originatio in oculos in-enrreret, ficta videtur. 22) lκpla ibi paros. scriptum est.
27쪽
L. Ianson: de Graeci sermouis nominum deminutione IV.
NOMIΝΑ ΙΝ -εlON ET - ΗΡlON TERMINATA PLERAQUE NON SUNT DEMINUTIVA.
oll. Sclia es. cf. Gais sordii emend. Ant. ap. Stob. Flor. 124, 27 Karariu-Tεiov corrigentis pro xuT turl OV, maxime intellegitur ex terminatio no-εi Ov quam certae sere nominum classi adscriptam fuisse constat. atque
Tvic scri liens non magis excusandus videtur quam Nicander Tlier. 738od. Selin.ὶ c*ηκεiOV aruncam venenatam significans, ei item Aristoteles
II. A. 9, 41 quem secutus est Aelianus lil. A. 4, 39 cum c*ηκiOv procella vesparum usurpabant, uti idem Arist. Il. A. 9, 4R κηφηvi ou de
fucorum cellis. rei vero natura fert, ut Πε9IεKTiκov 0u puκεiou significatione paulum disserat a BurptiKiOV, ut cuυματε i OV a cuJμώTiou et u πε iov a se Triou, χαλκε i OV a χαλκiOV, es. infra. In iis autem ne quis corruptionem suspicetur, impedimento sunt non tantum Aristophanis Vesp. 1080 uv0privia 6ΠTaViou es. Lob. ad Pliryn. 276, verum etiam Sophoclis cTpuIηTiox; tum quae dicuntur τεμεvixuin -lou exeuntia, de quibus Lob. ad Phrvn. 577. Iure igitur quaeritur, num Graeci usi fuerint in -εlOV cadente la πο- corismo. lianc ut deminutivam terminationem tuitus Spolinius l. l. p. 120 39αμματεioV, IrO90μεiOV, cxuφεiOv exemidorum caussa in medio proposuit, quae tamen singula non tam forma quam signiscatione a deminutivis longe distanti nam Tyαμματεiou non semel cum TpαμμὰTi OV confusum scs. interpr. Antiph. 5, 54ὶ haudquaquam ad deminutivi vi in
potest referri, cs. infra. deinde ΠOpθμεiOv, sive est locus quo navis transmittitur sive vectura, ne speciem quidem prodit deminutivi, et cxa- pcio V, si deminutivum est, ex cxtispiOV corruptum esse, infra demonstrabitur. .
Idem statuendum est de iis nominibus quae in -εiOV exeuntia inlexlcis ut deminutiva prostant, ut 6ΠηTεiou, corruptum ex o T aTiOV, cs. Iung. ad Poll. X 181, ocκεiOV cs. Ilippo r. l. II p. 166 ed. Κulin. Crates ap. IIes. II p. 808. verum cελ6xelou quo usus est opp. IIal. I1643 etiamsi idem valeat ac cελtixi ou ut 0υVViu i. q. 0UVVεla, deminutiva caret significatione, es. infra. atque recte scripsit De herus apud Plat. de legg. Tportibεla pro TpOΠibia. sunt enim tabulae carinae ξυλα Tporribocin non carinulae, ut interpres latinus. neque si quis recentiorum scriptorum κυμβεiOV pro κυ api OV dicere ausus est, es. Lob. para-23ὶ cf. grammat. Belikeri p. 401, s uv0puκi Ov ppaxu Tyirrohicκiov
28쪽
hi alii plificalione flexorum forma atque usu.
lipp. t. I p. 32, 2, ideo rei, quae certae obse litellatur legi, perspicuitas Rublata videtur. at voces etTIεio v cTOixεiov lium Ditynia nominibus clΥ- Toc croixoc iniuria nominantur deminutiva. nec latet corruptio vocabu
ilicium in urbe Athenis sec. lueeIk. An. 269, 33. 270, I, rectius fortasse κἁλλεiou apud Ι'ho t. p. 126 scriptum, atque cTUIri OV au cTUΠεio Vscribas, cum utrumque non discrepet a cTυIri OV es. Lob. ad Pliryn. p. 261), incertum est. huius loci etiam sunt θυvviai, cTpOU0ia, cελtixtude quibus supra p. 195, es. Lob. path. I p. 49 T. duantopere vero Graeci consuluerint formarum, quibus nomina distincta erant, perspicuitati, inprimis cognoscitur ex terminatione -η piov' , qua deminula suisse nomina asseverat Spulinius l. l. p. 135. immo prudenter eam in formandis deminutivis flexionem aspernati sunt Graeci, cf. Lob. ad Phryn. p. 78. nam vocum iu -ηpi OV cadentium licet maxima pars videatur possidere primitiva in -η9 exeuntia, ab adiectivortim sigiti vicatione prosecta esse significatu comprobari potest. sic πο-Thpio v quod iam a nostris lexi cographis adiectivum agnitum, a scholias laad Eur. Alc. 768 deni inutivum perperam dicitur, numquam significabat
Ab hoc non discrepat ψυκTηpiOV es. Eust. p. 16 32J, cuius adiectivi natura cognoscitur ex ψυκPiplu, quae et apud Aeschylum et apud Euripidem loca suerunt ad refrigerandum apta es. Ath. XI 500'. Eandem formae speciem hahet φυcUTilpia ab Ilesychio φυcαλλibεc- ita ex correctione Stephani in Thes. L. Gr. t. 4 col. 272 liro eo quod illic editum erat φυταλλibεc - explicatum, ut καλυπTripiOV inlexicis nondum testatum et ariεcTηplOV sc. 69TαVOV et κυηcT 49ὶOV, radula, pro quo syncopatum xvijcTpou ut θέλopou pro θελκτripio vin vulgarem usum venire coepit, eι ΚλlVTripio V minus recte in L. M. 520, 26. 69O, 29. Bekh. an. 272, 19 pro deminutivo venditatum, quod ex Aristophanis quae suspecta habetur sabula Δic NaυαToc a Poll. X 23 assertur cI. ligni. Ar. p. 154 ed. Dind.ὶ . at dubiam rei taxationem sacere videntur puKTηpi OV, κponstiOV, κλυcTηplOV, quibus praeter puKTη-pi OV primitiva κpuvast et κλυcvast assignanda sunt. verum pum ylo vulgo deminutivum appellatum apud Ar. Ach. 458 baculum significans ab adiectivi prosectum est notione, et κpuτη plov, κλυcτη piov j artis voca hula medicorum usui relinquenda Atticorum quidem dicendi modum, 24) unum quod huius hypocoriami speciem prae se seri ξυληpiovi. q. EUλθpiov recentissimi est usus. at vido an corrigendum sit ξυλη- PtOV, cf. infra. 25ὶ pariter κλυcMuetiov apud modicos significatione congruit cum primitivo suo. cf. infra.
29쪽
20 L. Imson: do Grapei somnonis nominum item inutione fillio vocum ieran in alio ne illia letiim exprimo nilarit m persilicuitas alisae evidentia claretiat, minime tollunt. eonsilio autem omisimus λουτhplou, labrum, spiod ex Aesetiylo citatum non es so dominutivum ex alli iliut
canonem illum de trisylla liis deminutivis in -iOV a veterilius technicis constitutum supra in medio proposuimus. ea vero regula cur ala aliqua vocula migrata fuerit, non idonea causa invenitur. videtur enim ea, ut deminutivi corpus pronuntiatione sulciretur, non temere a te linicis excogitata esse. nihilo setius asseri et Eustathius ad Il. II 268 κύιμioviat in legem ronitens, neque latent VV. DD. Lobeckii ad Phryn. p. 314λυxvi ou attestantis et Schaeseri ad Greg. Cor. 11 τευτλiOV, 0υpiov, κηmOV allegantis iudicia hanc anomaliam reprobantia. attamen λubi ovut ex λη ibi ou natum ex regula in tertia ab extrema syllaba tenere oportet accentum. haec tamen plerumque in libris editis vitioso scripta inveniuntur: putλiou Ar. vesp. 203 ed. Inv. Arist. de ausc. mirab. 47
autem 549, 2. Eustathlus denique cum his deminutivis peculiarem describebat accentum, κυμpi Ov e lege scripsit idque non seniel confusum est cum κυμpGov, cs. p. 200. tum κωviOV in A. P. TrapaλOTinc scriptum corrigitur a Buthmanno in Gram m. l. c.
λ iov in Arist. vol. Ill 3 ed. Butile plus semel salso signatum, recte scriptum reperitur in A. P. II 295. μ tirlou dubiae lectionis a p. Ath. XIV 646'. Schweighaeugstrus quidem ibi sic edidit: ε ribuirpo v. πλακουvetii bec μώZiou cari Tui bεlmus. sed edd. Bas. Ven. ollarunt πλακούvT V bεcμ6Tiou, indeque coniecit Vasati honiis checytiriou, quod deminutivum ovaλ6Tuic formatum hami scio an nusquam legatur. fortasse scripsit Athenaeus πλακουντ tu V hb Ucuti Tiou, quod deni. ab ipso allegatur ex Teleelidis 'Aμφl uociv VI 268'. illud iamen quod editum est voc. legitur ibid. II 99ς ex Phrynicho excitatum. vaaTTia Ath. II 65q π6c0iou Ar. Thesin. 254 ed. In v. es. Pol I. IX131. Eiis l. ad Od. 1857, 16. Suid. s. v. si Zi OV Ar. Ach. 654. Diod. Sic. IV 54 ed. Woss. piriou Ath. XI 685. cruμviou Ath. IV 140 a Mei nekio Men. rel. 54) cTaμvi ou emendatur, quemadmodum scriptum osta p. Ar.I,ys. 196. Plat. ep. Xllt 361 ' alibi. cxoiviov K. M. 740, 37. Ar. Vesp. 134, 3 cet. Tcxvi ou A. P. X l 212, at non ita multo post
30쪽
et aui illiscatiuite ilexurum larina atque usu.
Tεκvia. eoi tra vox eiusdem nutae Tεxvi Ov ab Astio ad I lat. de re p. VI 695 qet a Schwgli. ap. Αlli. Il 55 q. Vt 240 et alibi ex canone denotata est. atque Buttii annus i. c. praeceptum illud de accentu deminutivorum fr-matum mutae cum liquida copulatione tolli negando scripsit τε iOV,
Sunt deinde huius generis deminutiva, quorum primae syllabae scriptio dubium reddidit accentuni, ut conioV et κsibiOV quae et ipsa duplicibus signata reperi utitur consonantibus. at lue caKioV IrupuλOItuc. scriptum ap. Poll. X 152 ubi Ar. Thesin. II citatur. cuKKiOV in Elym. M. 610, 32. Menand. 44 ed. Mein. Xen. Anah. IV 5, 56 ed. Schn. l lod. S. XIII 106 Wess. Atticorum autem etsi non fuisse sertur K consonantem duplicari cs. Stura. de dial. Mac. p. 129), tamen repugnare videtur Aristophanes sAch. 745ὶ cuκκου dul,lici ic locutus. cf. Lob. Aglaopli. p. 845. lum de voculae ictibi ou scriptura cf. Schaeser ad Greg.
Cor. n. 28 Atticorum gratia simplicem consonantem vindicans. Restat ut de nominibus propriis, quibus est dactylorum numerus, disseramus. etenim quamquam scribentium voluntas, primitiva videlicet deminuendi, eadem esse debet atque in appellativis, regulam tamen illavide trisyllabarum vocum a centu probatam etiam ad nomina propria pertinere, technicis eam rem in medio relinquentibus non est quod credamus.
itaque VυppiOV Ar. Lys. 906 at tuo haud scio an recte Graelius in epigrammate Meleagri A. P. XlI 82ὶ Qtiviov contra Iacobsium, s ii maviovad appellativum cpauiou ex norma scriptum respiciens illic signandum curavit, expresserit. pariter Mupeti OV Ath. XIII 576J, Bi iov s. Bi-τio, A. P. VI 276, Θεpμiov ih. Vill 161. cf. Iac. t. III p. 438. Θ vi ou ib. Vt 627, Ntio iov Ath. XIII 558 Hyper. ap. Harpocr. 203, 7. A. P. V 207, atque forsitan veteres grammatici discreverint Nixi OV Alli.
ces, ab appellativis vixi Ov, bopKiou, λεμ piov. Eundem analogiam excipere videntur quae locorum sunt appellationes, ut Tεixi ou Thuc. ill 96 es. Τχsch. ad Strab. t. ill p. 558ὶ H piovΕ. M. lcxiou Diod. Sie. 5. XIII 65. AκTiou Tlluc. Mci ou Str. 'λ-πiou Patis. Kptiviou Xen. ubi sere in libris ollandimur deminutivis peculiari accentu. similiter signari convenit, quae deminutivorum formae
Xen. neque iii iuria vituperatur Tyrannio a schol. IIum. Il. II 618: Ουκ
Quam ad normam signanda sunt OpoviOV Ne piOV ap. Strab. t. I p. 366 et p. 410 ed. TZsch. ubi tenoris non firmus est locus. Postremo de iis disputandum est deminutivis quae ternas syllabas continentia irrationali, ut aiunt, accentu . insignita reperiuntur. vocem cromou hic illic parox. scriptam neque forma, quae tivuλOTinc cTOμ6-26 cf. Arcad. 119, 8.