De Graeci sermonis nominum deminutione et amplificatione flexorum forma atque usu scripsit Ludovicus Ianson

41쪽

L. latison: ile Graeci sermonis nominiim deminutione

declaratur.

42쪽

et amplificatione nexorum forma at Iue usit.

apponebantur, unde cavilii OV universe TriVuRlOV valebat. cf. Aescit in . c.

bivia nares, es. Loh. ad Pliryn. p. 221.

Tiou in primitivi significationem apud seriores scriptores abiit e s. Lob. Phryn. p. 21 O uti usTostiOV.

Κυκλωπiov et lusci illius deminutivum a p. Eurip. in Iab. eiusdem nominis satyriea et apud medicos morbi cuiusdam Vnx. es. Supra. K V moV meretricis nomen A. P. VI 22.

'EpiuTiou Cupido parvulus Luc. Philops. 14. Lucili. A. P. X 88. Ibpumov llipp. l. II 12, 2 Foes.

43쪽

L. Iauson: de Graeci sermonis ii ominuin deminutione

ptigi OV vestis vilis ap. Aristopli. alios lue frequenter usurpatum cs. Dionys. u. t. VI p. 1099 R. Pliit. I eni. 3O, cuius loco Aeolenses pya-κiou dixisse seruntur cf. scliol. Ar. Vesp. 1125. inde comice formatum est ab Ap. Pac. 841 paxiocυμμαπTubnc cs. infra. bi rixiOV rostellum suum Ar. Acti. 744. Tlae phil. ap. Atli. III 95 .cTη0i Ov Alex. ap. Atli. XIll 468' ex eniendatione Diu dorsit. Tapixi OV caruncula pisciculi sale indurali Ar. Pac. 503 quem locum assert Atti . Ill 119 ubi et Cephisodori Pherecratisque auctoritates laudantur.

τpυxia panniculi ab Hes. puxta explicatum a p. Ilipp. t. I p. 595F s. saepius Iegitur τεμώxiou frustulum Plat. Conv. 191'. cf. Crobyl. com. ap. Atli. I 5 Archedic. ibid. VII 294 b.

44쪽

et amplificatione flexorum forma atque usu.

Tεpovriou senicio Ar. Nub. 780. Eq. 42. Acti. 993. Eubul. ap. Αlla. 993. Xon. Anab. VI 3, 22. Tlieocr. IV 58. Δpandvriou fabulae quae Timocli ailscribitur nomen, quo parasitum quendam vocatum esse ait Schweighaeus r. cf. Ath. VI 237 K ile pisce et herba quae sic nominabatur et ipsa Romanis ita voeata es. supra.

ΚλωVl OV ile cuiuR accentu v. supra. Demetr. ap. Ath. xv 680'. Meleag. A. P. X li 256. KOiutuVIOV recentiorum scriptorum vocula, qua Atticum btuμurio explanari solet, ut a schol. Ar. Lys. 1 GO. ΠωTu Vi OV barbula. Tr. μακpOV ἔχusu ubi erit qui MixyOV emendet a P. Luc. Paras. 50. cf. Ammian. A. D. XI 157.

Aristophanis aliorum lite auctoritatibus prohari potest, ut Ar. Plul. 985

45쪽

L. lanson: de Graeci sermonis nominum deminutione

L. M. Hau pina. ad Antipli. de Ilerod. caed. 125, 39 et cf. supra et infra.dωμ6Tiou nulliet,re cubiculum dormitorium. cf. supra. CL Ar. Lys.

καταχυcμtiriOV iusculum et condimentum quo persunditur caro assa. cf. Pherecr. ap. Ath. VI 268 . κεpμtiriou nummulus. Plui. cim. 36. interdum sine deminutioliis

xl 346.

KOμμ6TIOV, parvum segmentum. de choricis carminibus cf. schol. Ap. Nub. 506. sebo l. meir. Ar. Plui. 404. Plii larchus apophthegm. de

46쪽

et amplificatione flexortini forina at Ille usu.Πεplκola auriou minutal ' Ar. eq. 780. Athenio ap. Atli. XIV 561. πλετμώTiou implicamentum. Arist. pari. anim. 4, 4. Iroiημtinou Plui. Cic. 2. Luc. Philop. 13. Athen. VII 283. XV 685. Tvευμ6Tiou animula Polyb. XV 31, 5. Damoxen. com. ap. Atli. III102 et crebro sine deminutione ap. M. Anton. comm. II 2. VIII 25 cet. Π0λictahTiou oppidulum crebro ap. posteros histor. ut ap. Polyb.

piλημ6Tiou meretricis nomen ap. Luc. dial. mer. 11. xVαυμtirici cupediae Teleel. ap. Ath. VI 268De tot igitur in eandem terminationem exeuntium nominum dive sitate universe quid sit statuendum, accuratius iam ut summatim perscribatur, primum commemoranda sunt quae dactylici rhythmi caussas armata cum primitivis suis vi ac potestate plane congruunt, ut θεθλlOV,cλ ptum alia et supra. deinde quorum primitiva aut PBriisse, ut KOCKUλμώIla, lyubptixta cf. supra, aut ita spreta videntur, ut pro iis in deminutivorum modum nexa vocabula certis quibusdam scriptoribus probata suerint, ut i μώTiOV, lxovetiov es. supra. porro quarum vocum nominativi eum communi excidissent usu, eorum loco sormae coeptae sunt usurpari deminutivis apprime similes, ut luiOV, tipviou es. supra.'Late vero patet eorum nominum paronymia, qua nuigna epicis maxime peculiarium vocum copia nihil sere significatione dissert ab iis quae 34ὶ es. Martiat. XI 32. 111. Iuvenal. XIV 29. 35ὶ Plaut. Pers. V 2,. 43.

47쪽

38 L. l. son: ile Graeci sermonis nominum deminutione eorum primitiva esse videntur, ut Olatu, ἐpKIOV, 0ripi OV, Tεixi OV cs. supra. alia prorsus est ratio eorum quae desectiva genetivo serme casu iudicialia sunt nomina ut tibi gloυ, λε irrocrpaTiou cet. cf. supra, et quae vocantur τεμεVixti cs. Supra. Tum quorum propagines liuiusmodi terminatione expressae primilivorum denotant potiones, ut PuplutiKlOV, 67IlOV, cUKtOV cs. Supra, quibus potestate paria videntur, quae derivata concretam acceperunt signifieationem, ut εὐαΠελiou, pacKavi OV, bibacκὰλiου cs. supra. ab his ortu suo discrepant, quae partim adiectiva sunt, ut 69κiOV, 96-piou, 69lOV cs. supra, partim verbalia, ut licTiOV, ἐψεimu cs. supra. postremo inveniuntur quae liabeant neque nomina ad quae dilucide revocari possint neque verba, non modo Homeri usu nota, ut λαichia, Riccspiov alia cf. supra, verum etiam citerioris aetatis vocabula, ut 6πiOv,

Deminutivorum denique ipsorum significatio si a deminutionis notione remotior esse videatur, causa quaerenda est ex metonymia, utcκύφlOV, κηΠiOV cet. cI. supra. postremo usu venit, ut multae voculae,

forma quidem deminutiva, hanc deminutivam exuerint significationem, ut certae quaedam nominum appellationes, ut x piov, 60OVlOV, alia medicorum potissimum, opificum vocabula, deinde quibus vasorum, vesti

DE DEMINUTIVIS IN -lc CADENTIBUS.

Graeci sermonis nomina in -ic deminutiva, quorum sexu significationis quaedam declarari videtur proprietas, num a Sua natura adeo discesserim, ut virile quoque secus voces aliqua deminutionis vi infringendae in muliebres mutatae fuerint, cum quaeritur, vix ullam asserre possunt dubitationem animalium appellationes: καv0apic ) sive est scarabeus

κυμic. quod scitolium aut corruptum est aut decurialum. tum κOpubaλic, alauda, de cuius scriptura cf. Κiessting. ad Theocr. VlI 23. lum λupici. q. λhpoc apud Leonidam Tarentinum A. P. VII 652: neque certum est, allina cκOpetribεc atque cKoprrioi diversi fuerint pisces, quos Aristoteles in libro de anim. V 9, 5 p. 194 et saepius commemorat. cf. Atli. VII 230 . Animantium' quoque sexus hac ratione discriminari posse exemplo est θλεκTuast θλεκTOpic. sed cetera, quorum memoria Su currit, Paru- schematista sunt, aut diversas species significant, pisoc et puric, φυ-Kilc et φυκic.' Eiusdem rationis videtur esse Θυvvic. ex grammatico quodam E.

36ὶ cf. supra. 37) καυθapic vas significans videtur deminutivum. cf. supra. 38 Bunt verba Lobeckii path. p. 46.

48쪽

et amplisiicatione sexorum forma atque usu. 39 veterit,us non saliis constitisse, quomodo illi inter sese i,isces discrepave

dixisse θυvvthac, quos alios θυvVoυc. cf. An et Iphier. ap. Ath. IIl 118'. iv 131'. rPariter Aristoteles π. T. r. i T. 6, 13 ed. Behh. τευθibec τε καiτεγoi καὶ crarruat non in deininutivorinia modum distinxisse videtur. ceterum huiusmodi species etiam a primitivis aequalis sexus denominatas fuisse, ut βελovic, bpaκuiuic, Muiuic, cuυpic, Uaivic infra ostendemus. eadem cautio, ne voces quae primitiva videntur habere, temere deminutiva putentur, adhibenda est in planiarum quodam genere, ut in τευτλic s. cευτλic, quamvis Ath. XI 371' Diphilum citet comicum aliquem vituperantem qui Τευτλic usurpaverit pro Tε0TλOV. neque omittemus citare infra eiusdem generis paronyma: To suλlc, κολοκυVTic, KεΥxpic. Smlliter Attici quidem accurate distinxere pu pavic a pomavoc es. Lob. ad Pliryn. 141. Eiusdem forsitan speciei sit opobaμvic ap. Tlieocr. VIII 38 Tot btrrori cκtεpula opobaμvictu ut 0αλiluvεc. a quo epyllio deminutivum longe abhorret, quam ad rem convenit scholiastes h. l. dicens opobαμvi-

In huiusmodi igitur nominibus, nisi in animantibus per sexum semininae voces significabantur, generis mutatio aperto nititur paronymia, de cuius ratione infra copiosius exponetur. plus vero mirationis faciunt rerum nomina, quae ab impari genere pro laeta deminutiva plerumque existimantur, ut βαθμic, cuius ultima syllaba contra Pindari usum a Meleagro epigrammatista VII 428) producta est, quod neque cum significat statuae basin, ut ap. Pind. Nem. 5, 1 unde per figuram apud eundem P. 5, 7 aluivoc tiκpctu pu0μibi UV urro, es. llesych. , neque cum a Polluce ad peculiarem medicorum usum respiciente explicatur:

s. Foes. Decon. Ilippocr. s. v. pa0μic, ad deminutivi se rationem referri patitur. ceterum videtur hoc ab Atticorum usu abhorruisse. nam unus

Aeschyli Suppl. 816 locus, ubi pu0μi legitur, corruptus est. Triclinius autem Sophoclis 0ed. R. 142 pti0pta per pa0Mibec exponens: 6 Torroc

επ' ολλαic, haud dubie ad aetatis suae usum restinxit. huic et originuet significatione amne est ui p μibεc, proprie arulae sive earum formam

49쪽

L. Ic inson: de Graeci sermonis nomimini deminutione huius loci etiam est citerioris aetatis vocula cTυλic, quae non semel de loco certat cum c lλic es. Str. t. II p. 226 ed. TZsch. PIut. Pomp. 24. vere autem deminutiva esse videntur ψωμic a lexi eo graptiis omissum,

quod secundum Alli. IX 188 Aristoteles usurpavit. deinde 0pOvic M. Themist. 31, ppoxic tendicula Dpp. 3, 595 et poculorum quaedam genera, ut καV0apic saepius apud Hippocratem et κυαθic, κοτυλωbεcarrεiov ap. Ath. XI 480 , ubi Sophron citatus est, quae tamen sine

deminutionis vi et ipsa esse possunt certae primitivorum species, quemadmodum quae ea terminatione praedita aut varia primitivorum sunt

genera, ut ΠλOKuμic quod Eusta illius 1528, 17 a πλοκu; oc significatu non differre ait, es. Spolin. de ex tr. 0d. parte p. 175, aut ita comparatra, ut quae in eam formam flexa suerint, significent quae ex primitivorum materia manibus facta esse apparet, veluti *Opμic, sportuta, proprie eorbis et iuncis teoeta cf. selaol. ad Ar. Vesp. 58, eandem illud secutum analogiam quam capravic, de quo infra, et cxoivic, ultima syllaba longa, fimis eae iuncis confectus veluti citerioris aetatis vocula pipλic a piβλoc. tertiae denique flexionis impari genere insignia sunt: myuκic, tabula, quo usi sunt Maelion ap. Ath. XIII 592'. Phylillius apud Poll. X 58 cf. Spolin. l. c. deinde καvovic regula c. l. ἐρTαλε i OV καλλiΥpa*iκOVsec. Suid. idque ultima syllaba producta vere deminutivam videtur habere significationem. postremo a neutrius genoris primitivis nulla in -tc flexa deminutiva reperiuntur, praeter φucΥuvic, culler tonsorius, quo usus est Phanias in A. P. VI 30. nam reliqua quae huius deminutionis assinia videntur esse, μεpic, λεTric s. λorric, de quibus infra, Irpocumic buno locum iniuria obtinent. hoc quidem nomen vulgo deminutivum appellatum citavit Pollux X 227 ex Aristophanis Danaidibus inter Ta ἐν TVMai-

T V ΥυVin V ίscr. 1υVaiK VJ Irpoc Iric et IIesychius ad suae, ut videtur, aetatis usum respiciens: Trpoc ΠεiOV η vsv καλουμένη Πpocuarric. neque deminutivum videtur esse κλημαTic, pluraliter tantum usurpatum. recte ΙIesychius κληματibεc ai Titiv κλημ6Tu v bεcμui cs. Iungerm. ad Poll. VII 109. hanc collectivam potestatem confirmant cum Thucydides

Ut tamen, nequid omisisse videamur, ad illa priora revertar, adiectivorum speciem prae se ferre videntur icorrπic speculum cs. lac. ad

uulus generis etiam sunt iluae significant animalium unde derivata

F0es. his pro rei ratione apprime similia sunt, quorum primitiva a deri. valorum significatione ita discrepant, ut haec arborum unde ipsa prosecta

50쪽

. et alia lilificatione nexorum forma atque usu. 41 Sunt, nucleos sive grana significent, ut ba*vic lauri bacca Hipp. I 587Foes. , κεbpic Ar. Hipp. I 572, κεΥxpαν id εc grana sicuum et olivarumlIipp. I 587. Arist. II. A. 5. cf. lyκευ0ic bacca iuniperi Hipp. l 572. haec vero adiectivi species etiam clarius perspicitur, cum vocula in -lcvel a colore, quem res refert, vel ab alia proprietate denominata est, ut ritet pla cλata cf. Ath. II 65ς. es. Lob. Path. I p. 279 n. 49.

Vulgaris autem sermonis nomina in -ic terminata, quae supra in

semel ap. Eur. Suppl. 237) nemo adhuc in deminutivis collocavit. improbatum vero suisse Atticis talem meta schematismum, quo nulla significationis mutatiotin nomina in alias transirent formas, licet videre ex Athenaeo IV 658ς reprehendente Macedones, qui mensam secundam crribεΠrvie dixerint pro vulgari crribεmvou. hac vituperatione num

dignus sit Diotimus, qui in epigrammate A. P. VI 261ὶ hv0ε ala, nos,

usurpavit pro cluθεμου, cum illud etiam esse possit paronymon vuculae ut videtur obsoletae ab IIesychio servatae lu0εμη, vix potest discerni. His igitur nominibus nemo erit qui comprobet, Atticos in iis deminutivis ad primitivorum genus non respexisse. raro haec regula ab iis migrata est in deminutivis -icKOc et -icκη, uti in cKελicκoc ap. Ar., caudaλicκOc ap. eundem poetam, atque in iis quae per metonymiam a primitivis diversam .acceperunt signiscationem, ut ocTribi κoc, μηvi KOc, IUicκη, de quibus infra uberius disputabitur. at κοτυλicKOc apud Ath.

duantum vero in Graecorum sermone valuerit paronymia intellegitur ex magna vocabulorum in -lc exeuntium, quae a primitivis suis non dis ferre inveniuntur, copia. ita iam ex vetustissimi positae usu liquet, fuisse nomina in -lc, quae primigeniorum vim ac liolestatem vel aequipararent, vel per metonymian quandam ad eorum quasi dignitatem adspirarent. haec autem alia gravi, alia acuto signabantur accentu: Veterrimos Atticos, inquit Lobeckius ad Phryn. p. 165, iΥbiv dixisse apparet ex Aristophanis et Solonis versibus , et scholiastes ad Theocr. 1, 75 p. 83 7 ed.

39ὶ es. Giese in libello qui inseriptus ost: lihor den tiolis chen dia- Iolit p. 288. 40ὶ in cantico ap. Eur. Hipp. 122. 41ὶ in cant. av. Eur. I. A. 743.