장음표시 사용
61쪽
52 L. Iaiison: de Graeci sermonis nominum deminutione Amoris Tliespiensibiis celebratum, unde a Plutarcho cpu Tixti vocatur. cf. Alli. XIII 561' et Herodoteum υποκpητη pibi ou I 25 quod minimo est deminutivum. nam adiectivum cetri κpuTrlpibi Oc citavit Pollux x 103. eandem adiectivi speciem habet 0vncεibi OV recentioribus Graecis usurpatum, neque est necesse vocula xuΠυpibiu a Καπυ stia repetatur, sed adiectivum est: cs. Eust. 1087, 63 a quo ad verbum κci eiu et π09 refertur. interdum vero dubium est num adiectivum sit nomen an deminutivum, ut
liastes, quem alii secuntur contra Brunckium, cui deminutivum videbatur. Ut igitur redeamus eo, uiide digressi sumus, tertia nominis pidiov syllaba uvaλOTuac corripienda fuit, nec nobis iam manifesta est quam Metuehis I. c. cur tiroducatur caussa. pariter eadem vocalis brevis
retur cf. B. An. 51, 9, nisi sorte ambo adiectiva sunt. minus vero opertum quomodo metiamur tertiam vocabuli Irostralpidiov, quod in versu semel indiscretum invenitur ap. Athen. XI 484 quo loco deii nosophista de vasis poculisque agens versum ex Menandri 'Aλiευciv profert a nent-leio in tetrametri trochaici formam ita redactum: cubov ccet', sivbpεc. roria stibici τε καὶ TOpευματα. lertio versu, inquit Me inekius ad Meti. p. 13, dubito utrum Benile ii praeseram rationem, an Iacobsit addit. Alti. 261: nor api' ivbiκti τε Topευματα. itaque in iis vocibus quarum ratio manifestior est deminutionis, vocalis i cur producatur, in duarum
vocalium contractione caussa versatur. atque primae declinationis in - lu
TευTibia. tertia enim dem. τευTibia brevis est. certa nobis videtur emendatio, si pro pi, quod saepius ex Rui corruperunt librarii, ea particula restituta ita scribitur: bci ac ευεκα τευTibia καὶ chrribia. sic Aristoph cvΔuvesciu versus a Polluce li 46 assertur, ubi est ocμυλiαροὶ καὶ Mui vibia καὶ cηrribia. notandum saltem est apud Aristotelem, ut i I. A. V 16, 3, codicem Med. constanter chnubi OV habere prociarribiou cf. Ilipp. t 652 Κulin.
62쪽
et ain plificatione flexo rima lariua atque usu.
0iac repetendum. Age vero proponamus reliqua linius generis deminutiva: eorumque prototypa quaedam ipsa sunt deminutiva certa tamen significatione prae-
Eandem analogiam num excipiat xpυcibiOv dubium est. poetarum enim quos legimus nemo mihi exemplum praebuit. a deminutivo iμdriovnascitur IμαTibiov, tertia uvaλ6Υhuc producta, es. Ar. Plut. 985. Lys. 401. 474, eodemque usum fuisse Lysiam testatur Poll. VlI 22. voculam μαTibsipiov ex Ar. Βαβυλωvioic assert Aristoteles de rhet. II 2.
rendum tertiam ab extrema producit syllabam. poetae qui eo usi sunt soli inveniuntur Antiphanes, cuius pipλibio υ κόλλημα in medium proseri Pollux X 201, et Strato in A. P. XII 208. sol ulae orationis scriptores Dem. in Dionys. 1283. Polyb. XX 2. 6 pipλibtov ου Plui. Brut. 13. Caes. 49. Cic. 65 qui ibidem pro eo piβλiOV usurpavit. atque aucta deminutione Aristophanem usum esse ρi λibtipi OV commemorat Poll. Vil 210. Porro λυχVibio , quod tertiam corripere minus recie dicit Passo-vius in lex. , eam produci videas licet ex locis Aristophanis, qui servati
50ὶ sic enim emendandum puto pro eo quod vulgatum oSt λύxvia.
63쪽
54 L. Ianson: de Graeci sermonis numinum deminutione
biou. vulgatum καθευb' correxit Dindorsius ex Atti . xv 1561. verum hλυxvia eadem significatione qua λυχνο0xoc citerioris aetatis Graecis usurpatum fuisse ostendit Lobech. ad Phryn. p. 313. parvulae ergo Ia ternae sive laternulae est significatio, quam confirmat Stepli. in illes. Gr. L. s. v. afferens Lucian. Tim. 14 sin. Tryoc θμαυ9OV Ti κui Miκpo-
κωβibiuiu, neque Scit eighaeuser in te trametros digerens hos versus aegram versus partem sanavit. varietas lectionum praebet pro μετὰ κω-pibiuiu, μ. κωβibusti V. namque xu stibi V, cuius tertiam ah extrema sylIabam produci oportet, versum ait apaesticum claudere nequit. at poeta forsitan ipse hac in vocula vitium admiserit. cxopπibi ou denique, cuius tertiam longam esse oportet, legitur ap. Polyh. VIII I, 6 ubi Latinorum Scorpio, h. e. machina quaedam oppugnatoria, deminutive scilicet
Ad formam, qua de nune disputandum est, -εibiou ducit TyαμματεibioV, quod a TpαμμαTibioV signifieatione disserte haud scio an Drus doceat in L. M. 341. is enim negat Υpαμματε iov, quod deminutivi Tpαμματεidiov primitivum sit, significare Minpou pipλiou sed MiκpuvbελTOv, quae significationis disserentia firmari videtur ab hodiernis editoribus Plat. Protag. 326 et Antiph. 5, 54, ubi tamen magna codicum pars I9 μει OV expressum lial et . at κOivov rpαμματεῖου fuisse Iibellum, in quo Atheniensium qui sui iuris. suissent facti inscribebantur, in vulgus notum est. cf. An. Bekk. 226, 26 et 272, 27. ceterum Tyαμματibi ou quod non semel cum Ipαμματεibi ou de loco certat, ut Dem
e. Con. 1268'. Dionys. 1283. cf. appar. crit. ad h. l. Luc. de mere.
cond. 27 cet. originem petiit a Tpuμμα, non a ΥpαμμώTiou 3ὶ . ad significationem denique quod attinet, dominatur sere in libris sive est libellus sive tabula ') Υpαμματibiou tibi φ06TTuic scriptum. ita ap. Plui. LIS. 16 ubi sylippus pecuniam publicam avertisse traditur: Toc βαφhc T V51 es. p. 218. 52 sio vidatur lahulamni fabricator per iocum nominatus fuisse Υpαμματibiorroioc qui erat fabulas titulus Apollodorinp. Ath. VII 280 4.
64쪽
et amplificatione flexoruin forma atque usu.
est, mox dicitur TyαμμαTibi OV μiκpov. cf. Plui. Artax. 22. Neque vero est praetermittenda IIarpocrationis observatio 45, 13 docentis: duo fuisse apud Athenienses Tpαμμmibit uu genera, qui aliis usi fuerint ad scribendum, aliis ad argentum recondendum, quae sti ipsa κipviria vocarentur i. e. arculae seu cistae sisci, unde, ut Maussacus ait, fiscus nomen habet. haec vero stip Tia si dicetiantur Tpαμματεibia, significationis discrimen clarius est. haec deminutivi tertiae syllabae mensura quomodo se habuerit, nihil constat, quod eo neminem poetam
usum fuisse reperim iis . ceterum supra cum oΠηTεlOV corruptum esse ex
OrrhTiou latius demonstraverimus, apud Poll. VII 21, 83 pro oririTεibia emendandum est 6ΠηTibi v. Tertiae autem nexionis nomina in -oc et -ηc ubi terminationem -ibiou recipiunt, vocalem ε in quam radix desinit, abiicere notum est. ila Ei pidiov tertia brevi est ap. Ar. Lys. 53 A. μητε sigilbi OV. B. κτη coMai Πεpipapi hac. nihilominus dittographia est a p. biod. Sic. XII1s ulli Coisi. Car. osserunt si φεibi ou, quam lectionem etiam praestat cod. IV Luciani de gymn. 53. alibi tibi*0OHinc legitur ap. Thuc. Ill22. Xen. et frequenter ap. recentiores: Diod. S. XI 19. PIut. Aem. Paul. 33. Lue. Somn. 29. Strab. t. II p. 123 Tetsch.) Dion. Hal. t. it 802 R. cet. Pariter φυxibiOV ap. Asclep. A. P. V 185 et ciuκpuridiov Ar. Niib. 221. 743 vocalem i corripiunt. Sed nomina in -ευc eum hac forma deminuuntur, vocalem ε radicis relinent, ut ομφopεidiov ap. Αr. Eecl. 1164. cf. Poll. X 72, qui illud ex Acharnensibus sabula per errorem citavit. tum paciλεibi OV, quod sumtiim videtur ex Tlieophrasto a Plut. Ages. 2 - uic ΘεοφpacToc licTO-
Dispar vero est ratio deminutivi θυεihi ou quod per syncopen sor- malum est ap. Ar. Plui. 710 es. Item sterii. ad Poll. X 103, cuius altera forma, qua de infra dicetur, θυibi ou a 0sc est. reliqua in -εibioVterminata dem. ab Atticorum sermone aliena sunt. ea maximam partem habent primitiva in -ic tertiae stexionis; pauca sunt per syncopen sormata
ab iis quae in -ε iov exeunt cs. Lob. proleg. p. 394 . prioris generis est ΠOλcibi OV, cuius formae ratio exposita est in L. M. s. v. opΥυpibiOVet ab Eust. ad Il. II 505 Strabonis locum asserente, ubi Taschuckio t. IIIp. 406ὶ πολibi ou exprimi placuit, et t. III p. 74 item Πολibia contra complures codd. πολεibici offerentes es. t. iv p. 17. ergo duaλ6Υuic licetur 6φεibiou, quod dubium an reddatur Aristoteli H. A. 28, 2 stac. . certe legitur ap. Strab. t. VI p. 59 τὰ λεπτὰ o*εibia. ex Latinorum, qui eam diphthongum in simplicem vocaIem l mulabant, sermone nil potest essici, ut ap. Plin. II. N. 22 cap. ult. ubi Vidium piscis est nomen, pariterque elegidium ab ἐλεγεiOV ortum. inde bεppεibiou, quod Suidas exponit: cxi tibi Ov bεyμ6TiVov, non minus relinuit diphiliongum quam opxεidiov ap. eundem s. v. 69xic. id herbae numen fuit, quam comme-Diuitiaco by Cooste
65쪽
L. Ianson: de Graeci sernioliis nominum item iii uti une morat Dioscorides III 142, ubi tamen 69xidioic expressum legitur. at videndum est ne fraudem faciamus lonico scriptori, cum Choeroboscus in
Alberti, medicorum fortasse ionice scribentium morem secutus. ceterum
Eam autem deminutionem ab Atticorum usu alienam fuisse intellegitur ex Lust. observatione ad Il. 271, 31 - lcτεOv bε vic Oibaci μευ
id genus denique est κτηcεihiOv, ad verbum possessiuncula, primitivi instar recentioribus Graecis usi latum. syncopen experta sunt tiΥΥεidiov, in E. M. s. v. perperam ab siΥΥoc repetitum, alibi ib. 147, 21 rectius ad Ooelou refertur, ubi eum Tpαφε ibi Ov apte comparatur. es. ibid. 241, 10. tum TuμiεibiOv repositorium ap. Suidam . at cxαφε ibiou in Stephani gr. l. thes. citatum in vulgaribus lex icis nequiquam quaeritur, quod cum naviculam signis caret, ex cκQq ibiou corruptum est.
denique βοεibiou, quod plerum quo a stooc repetitur, omni destituitur analogia. scimus quidem nomen posc ut vosc ἐτε poκλivei flai cs. Lob. ad Phryn. p. 434), sed inde nihil nisi pol bisu sive poibi ou evadere potest, quod est dem. vocis fida vel potu de quo mox. terminalio namque -oibiOV, ad quam iam progredimur, essecla est primitivorum radice in O desinente. ea vero ne disiungatur in -oibioV, Atticae dictionis velant magistri cs. Lob. ad Phryn. 87 . apud Ar. invenitur polbi ou Aeli. 1049ὶ et pollic piov Αv. 585). haec iam diu occupata sunt a summo viro ad Phryn. l. c. aeque uoidio, ap. Ar. Eq. 100, ubi alter schol. mire observat: TrapnΥaΥεv uno Tos πληθυουτὶκοὐ voi To voidiov cirroxo picTiκov. eum quo demin . in Behk. an. 59, 10 apte comparatur ΠpOxoibio, cf. Lusi. ad 0d. 1400, 62. formae vero species quae legitur in L. M. 163, 40 Πpoxoυbiov grammaticis pariter improbata est atque poυbiou, quo usum esse Hermippum Kεpκ rri s. κεμ- κωψi refert Antiati. Behh. 85, 29. at Ilermippi versus in medio propositus est a schol. Ar. Αv. 1414 ubi legitima sorma est poibia, veluti ap. Alli. XIl 551' eundem asserentem versum. utrum vero Strahoni t. VI p. 582 TZsch. arpoxOidiov sit reddendum an IrpOxoibiOV parum liquet. ponitur enim πpOxoibiov a Polluce VI 14 iii vasis minoribus, unde Strattis ap. Ath. 273 ἐκ Πpoxoibio hi Mercurii poculum, quod alii hau
66쪽
et amplificatio ite flexorii in lariata at ille li Su.
riuiit e gutturnio, alii e cadisen, par pari illi Ituni. li oculum vero χOiblou non alium nacta videtur auctorem quam Suidani, qui id cTαμ iov interpretatur.
Tum sto ibi ou, ubi a polo derivatur, syncopen expertum est. id τpicυλλtipvic pronuntiandum esse docet Eus i. ad Il. 1400, 63. pariter Athenaeus xlv 651' Menandri uinou Timupo υμεVOV commemorando pol biou firmat cf. Mei v. Men. rel. p. 55. apud Diod. S. IV 35 Seli gli. conitdures codd. praebent hesbi OV biclipεTiκvic signatum. cf. Loh. ad Phr. p. 87. Horum agmen claudit cTesbi OV, quod invenitur ap. Strab. t. llt 360.
Bestant igitur duae vocalium complexiones -υlbi OV et -u bl OV. Ac primum quidem vocalium -υi Sequente consonante pronuntiationem Graecorum auribus parum iucundam fuisse, veterum est grammaticorum consensus: cs. Buti m. ampl. gr. 3 28 nol. 3 ei 3 11 9. 112 et Mein. ad Men. p. 160 eam rem cum optativis φθiμην, φυηV, huiV0To, λελ0TO comparans, sed ille Vibiu, porcelli, Xenophontis Mem. 1, 2, 23 ab Attieorum dictione abhorrere ratus . neque est quod θυibiOV in contrarium uili dicatur, quippe quod sit natum ex θυic. syncopatum illud θυε ibi OV supra propositum est. deminutivum igitur ΠTubiou ad Atticurum pronuntiationem scriptum legitur in scholiis A r. Λ v. 1180. aliter
κdcri bυcκoλOv. quo loco uibi OV, per syncopen pronuntiandum, quamvis metro nil offitiat, ut scribatur non suadeam, praesertim cum illa forma Utidiov a schol. l. c. cui firmetur. sic quaeritur, utrum sit cUbIOVan ciabiou dicendum. verum cinbioic bicii periκ ic signatum invenitur
syllabam producere, litiam brevem male denotavit Passovius in lex. eo usum fuisse Aristophanem ait Pollux VII 148. deinde καγχpsibi Ov, pallea hordacea, Aristot. probi. 20, 8, cs. IIes., et clKUbi OV, parvulus cucumis, vel a ciκυoc vel a ciκυti ortum, quod Phrynichi comici suisse observat
67쪽
58 L. Iaiison: de Graeci sermonis nominum deminutionebo'Ubiou ' faciens contra analogiam, qua aut hostari bi ou aut hostibi Ova l, reviore genitivo bopoc prosectum formari debebat, vilissimae est auctoritatis. usii vero factum est, ut quemadmodum in xpetibi ou, sic in lχθυ-biOV et quae ei sunt similia, vocati l abiecta, tertia ab extrema syllaba produceretur, idque eo magis est memorabile, quod vocalis in quam primitivorum radix desinit, natura corripitur. Postremo in medium hic proserenda sunt quae terminantur in -lybiou deminutiva. his vocalem i adscribi num iubeat παpsibocic, ubi quaerimus, omnem dubitationem tollit grammaticus quidam in E. M. 486 15 cum docet: καλῶ biou, TO cxoivioV, cυv Titi l 196φετα καὶ
cTOtiv. alio vero loco p. 550, 8 mire observatur: deminutiva κῶbiovet cribi Ov ευλ6Tinc habere To i, sed λ tbbiou trapαλOΥhuc, aptius p. 413, 4: nomini coebi ou ideo voealem i adscribendam esse, quod apud
TO0 πpusTOTurrou 6vToc. nihilominus tamen in nostris quidem libris omissa sere invenitur haec muta vocalis, quamquam, veluti alibi ia in animadversum est, libri editi huius rei momentum sacere vix possunt. ad usum autem quod altinet, I bio v vel Thisbia cum significat signiferum ignem, etiam Iina dictum fuisse adnotavit Pollux IV 158, cum diceret:
sunt ii, qui non Attice loquebantur, ea significatio recentioris est aetatis.
Πεsti To xεtλOc. Reliquorum quae huius generis sunt deminutivorum usus apud Atticos frequens est. primum καλvibi OV ap. Ap. Vesp. 379. Thue. IV 26, quibus locis adscripta vocali signatum est; atque pariter ap. Poll. VII 160 et in I ex. rhet. Behh. p. 447, 7. recentiores scriptores eodem erebro usi sunt, ut Polybius, Plutarchus, alii. Eandem analogiam excipit λαΥu biov, pro quo ap. M. Anton. X 10λaribi ou legitur. at ap. Poll. V 15 pro λαTibia haud dubie emendandum est λ ibεic, quam ad formam ducit lectio marginis cod. Α λ ibec. nec quisquam erit qui ad formas λ vidiov et λαTibiov id signiseationis accommodet discriminis, quod Hesychius facit inter λ hoc et λαΥoc, quo ille sit terrester, hic marinus lepus. Aristophanes Ach. 523 praestat
53ὶ forsitan pro eo sit corrigendum hopuλλiov, es. infra. 54ὶ hoc est a καλiu cf. supra. 55ὶ cf. Diod. S. II 10. Strab. t. I p. 359 et Tisch. Ath. 197 h. 205φ. Polyb. IX 75, 8. stella vero quaelibet huius orbis Zibbiou singulariter profertur a schol. Pind. N. 2, 16.
68쪽
et aniplificatione flexorum forma atque usu.
Atticam formam. cf. Ε. M. 550, 20. at forma mimis Attica λαTibia sunt cuniculi, cf. Strabo t. I p. 385 TZscli. . Superest κ ubi ou forma magis quam significatione deminutivum. id enim vocabuli κωac in poetici loco in Atticorum usum venit. incertior tamen est eius originatio. in L. M. 570, 17 κLubi OV per syncopen ut ex K aridi Ou factum explanatur, quam ad notationem prope accessit schol. Pind. P. IV 107. deminutivi autem significatio ab Eust. 82, 32 inde repetitur, quod Cares dixerint κOOv s. κιυv To πpoβατον, unde Poll. V 16 καὶ Tos Πpopλου κωbiov. nominativum ergo icilic, si ex Eustathii Ohservatione Graecorum suerat, imparibus, ut aiunt, syllabis flexum suissedum sumimus, quomodo formatum sit vix blOV, apertissima est ratio. atque id scribi consuevit sine i cs. Ar. Plui. 166. Pac. 1121 Eq. 401. Plat. Prol. 315' . aucta deminutione κωbtipiου legitur ap. Arist. Ran. 1202. Videmus ergo, uti deminutiva in -υbiou, sic quae cadunt in - ubi OVet -tubiOV, illius, quae est formationis, vocalis i iacturam secisse eamque
esse caussam, quare illorum nominum, in quam radix exit, vocalis, ubi cum terminatione coaluerit, producatur. Cum igitur omnes ex ordine vocalium quae terminatione -ibiov sormantur, complexiones tractaverimus, pergimus iam ad alteram huius rei partem, qua deminutiva nominum, quorum radices in consonantes desinunt, continentur.
DEMINUTIVA IN -lΔION, QUORUM RADICES TERMINANTUR IN CONSONANTES.
Praecepto a Bunnaanno in granam. tradito, quo terminatio -ibio, a terminatione -ic originem traxerit, nonnulla quidem parent deminutiva, quae a primae siexionis nominibus ori utatur, sed cum mascula nomina, quae hac terminatione afficiantur, ob generis diversitatem hypocorismum -ic attingere non soleant, hac argumentatione analogia infirmari videtur. huc accedit, quod inveniuntur dem. in - ibiOv, quae quidem illi legi subiecta esse possunt, sed quominus illinc initia ducere putentur, usus obstat. quis enim hyxidiOV, Tu μibi Ov, bi Ribi Ov ad opxic, Tvωμic, binic, quae ne graeca quidem sunt, repetat 7 alque luaxcupidioV ne a μαχαipic deducatur, utriusque nominis signiscationis diserimine impeditur: cs. infra. deminutiva ergo in -ibiOV ea dentia aeque principalia sunt atque reliquarum terminationum dem. commune vero, quo haee deminutiva tenentur, vinculum est declinatio, qua haec disponenda putavimus vocabula:
69쪽
L. Iali soli: ile εἰ laeti seriti otiis itumin una ilentinutione graivinaticus Bekkeri p. si , 5. tum signi licat Sententiolam ap. Ar. Eq. IOD. Luc. paras. 42.
hixibiOV controversiola Αr. Nub. 1139. yiKpov b. id. Vesp. 571.cTaipibi OV, meretricula, utrum repetatur ab craipα an ab cetaistic, parum reseri, nullius nisi Pollucis IV 151 cT. patOV praebentis firmari
0εparraivibi Ov ancillula, pro quo ilesychius per syncopen sorma tum θεpari vibiou profert. illam formam non modo Pollux IV 151 lue tur, sed Lucianus quoque Pisc. 17 et Plut. Αnt. 29. 0puITibi OV parvulus mullus, usurpavit Anax. ap. Ath. III 106 . Vil329' ubi olim BpiTribi ou vitiose legebatur, quem versum ordinavit Mei nexius ad Men. p. 181. 0υpibiov, dubiae auctoritatis. apud Ar. Nub. 93 Iia v.) editum est: Ostac To 0υpiov TO0TO Kat Til KibiOV: Bavai . praestat Bupibi OV contra
κε puλibi OV non mitius incertum num unquam fuerit dictum. etenim ap. Poll. IV 42, ubi a κεφαλη derivata reseruntur, iuxta sese collocata leguntur: Πpocκεφαλαbi Ou, κεφαλibiOv, pro quo κεφαλsibi OV, quod in glossariis iuxta TryOcκεφαλώbi ou locum habere solet, emendan dum videtur. κλivibiov, sellula es. Poll. VIII 159, Alticis id dem. certa praeditum fuisse videtur si guificatione, ut Ar. Lys. 916 φερε usu. ἐvέΥκωκλividiOV viiiv - eui loco apta est quae conseratur observatio Pollucis
al κλivic et ipsum Aristophanis est Thesm. 262: A. cpcp' εικυκλον B. TOuri λαβ v urro τ'c κλiviboc. eidem Aristophani eandem sellulam etiam κλivrripiov dictam fuisse in Iab. Δὰ vaυαToc affirmat Poll. X 33 quae tamen fabula habetur suspeeta. ' Latinorum lectica ita solebat Graece reddi cs. Dion. H. l. III 1476 B. Diod. S. XVIll 46 sin. Plui.
Cur. 24. Cal. min. 70 etc. κoi Tibio V cistula, schol. ad Luc. Somn. 21.
κpαμ stibi ou λέηεi cu 'Arpoiκφ. at huiusmodi fabulam scripsit Menander,
non Λristophanes. cf. Mein. ad Men. p. 165.κopibioV ancillula, Atticis pro κOpticioV probatum fuisse didicimus ex Phrynicho p. 73 Lob. . κpisibioV vile hordeum, Luc. Asin. 3, 17. 46. 47. Ath. V 214'. λεκαvibiou Poll. X 84. Mulvi biov haleeula fuit Arist. cv Δαvssiciv sec. Poll. I 26. idem usurpavit Pherecr. ap. Ath. VII 309. μαχαipibi ou gladiolus, pugio. apud Ar. Eq. 413 ubi olim xtaxai-pibi v τε ΠληTtic de cultro culinatio ses. Poll. X 104ὶ legebatur, nunc vera lectio restituta est a Dindorso: Maxuipibviv τε πληΥsic. illud enim
70쪽
et amplifieatione flexorum forma atque usu. 61 est gladiolus cl. Aristo t. II. A. 15, 18 Behh.). Luc. Pisc. 45. adv. ind. 29.
υppivibi Ov meretriculae nomen ap. Ar. Lys. 872.6cμυλ ibi ou parvula ueaena, non certam habet auctoritatem. Pollux quidem it 76 assert Aristophanis versus: TparroμεvOV εic TOUψOV λα
cκqui biOV tentoriolum Thuc. VI 37 fin. cmλibiov columella Strab. l. t p. 132 ubi lamen complures codd.cTυλ ibi V habent. illa vero scriptura firmatur ab Hesychio, ubi vitiose scriptum est cτηληblα. Tirridiov θυαλOThuc formatum dubiae est auctoritatis. duo versus ex Ar. Thesin. bεUT. asseruntur corrupto metro: TRV ΠT 'UTu IIupu-
secundu enim huius dem . syllaba brevis est: unde is runckii Tu Tir0ia seribentis emendatio proba videtur cf. Diud. Ar. si gni. p. 145. φλυ aivibiou pustula Hipp. l 163 Foes. χυTpibi ou ollula Hesychio est μέTpou Ti cs. Ar. Pac. 203. Eccl. 776. Aeli. 470. 1190 ubi olim χυτpiov, quod alibi non invenitur dem. a Da Nesio misc. crit. p. 204 χυτpibi ou emendatum legebatur. cs. Alexisa p. Ath. XI 502. Meleag. Cyn. ibid. Luc. Prom. xl 502. xtupidi OV agellus, praediolum Isae. urr. TO0 'AplcT. χ9. 154. Thue. IV 13, 3. Plui. M. Cat. 2.ipuxidi OV animula Luc. itav. 26. - Unum est virilis in -uc primitivi deminutivum Irarrmbi ou Ar. Εq. 1216. Vesp. 655 comice formatum. bὶ sseundae noxionis deminutivartirpibi ou, agellus Diod. Sic. XIlI 84. Hesych. ΛΥstibioW κωμ69iOV, xlupi v rrastu AlTωλOic videtur suisse vicus Aetolis sic vocatus.