장음표시 사용
51쪽
Apud ricte rum quamquam, ut notum eSt, PromiScue adhibentur spondei praeter pedem Sextum, tamen ne nimis obscuretur numerus trochaicus vel iambicus, numquam SCCtin i Ssertius quurrus ses vocabulo Uon ictCO Sive m retariCO continetur. Cf. ed. maior. Pg. XII. hythmicae autem Plutili et Terentii iamborum et frochaeorum leges, ut obiter hoc addam, non sunt diversae rutione a Phαρ ri, excepto quod illi, ut erant eorum tempora parum culta, haud raro sibi indulsere licentiam, quam Phaedrus aspernaretur. In losuo icis metris Horulius rarissime finii versum mono- Syllabo praecedente plus quam monosyllabo ut in carmine Saeculari: alme Sol, curru nitido ciem qui, nec Saepius Seneca. In shαἰαρcio versu Catullus interdum ponit in fine mono Syllabum praecedente plus quam monosyllabo, at Statius Semei: non leves alicae nec ct 'lim fur, numquam Martialis. In f shim minore Glullas cttit Horcttius numquam secundum pedem constare passi verbo Spondiaco, ut apud
εμμεν ωνηρ, j οστιβ ἐναντίοσ τοι. Et multo minus poSieriOTES.In αSol laceo minore Iloratius interdum possit secundo loco verbum dactylicum ut I, 6, 1i: noS conciυ , NOS proelia Virginum. Numquam Seneca. Plura de metrorum logaoedicorum rhythmis dicta d. r.
De tmesi et enolisi Od. r. m. 366 - 3 2 . Ut recie statuatur de legibus numerorum, hic pauca addenda ola tmesi et enclisi verborum. I OiS Vocatur, quando partes compositi vocabuli dissol-
52쪽
CAPUT III. vuntur in duo vocabula, mel is quando duo vocabula sub
Tmosi satis inepte Ennius usus ita:SRXo Cere comminuit brum pro maeo Cresti tim comminuit. Et hoc quidem ille, ut alia, ex perversa IIomerici carminis traxit imitatione. Minus ineleganter dixit Lucretius IV, 28 ordiu primu pro si imor ira et VI, 233; P62 ruresti e fiacit, scicit ure, Cicero Phaenom. frgni. si s lem Solisi i ocilare triones, quo aliquanto audacius est oryllii illud georg. III, 38i s lem subiecis trioni pro Stib-iectu S temtrioni, quod tamen imitatus est OBMitis metam. I, 6a: Scythiam S tem e triori . Denique pronomina et adverbia, quibus adhaeres illud Ctim e saepe diducuntur in partes, ut apud Horretium qi Cm SorS dierum qumqtie dabit; quod ne in prosa quidem inauditum. Praeter haec exempla tmesis haud dubie admittitur in praepositionibus disyllabis, quae et per Se poSSunt conStare adverbiorum modo ut apud IIoratium t epist. II, 2, PI, J:
Circtim spectemus vacuam Romanis vatibus aedem.
Verum usque ad OBMitim poeiae Latini etiam tales admisere imeses in praepositionibus, quae per Se Stare non possunt (etiam in eis quae omnino per Se non conStant , ut apud Ennium est de me hormitiae, ceque totondit, apud Lucilium iisque cicum, mite felicto. Ita Saepius Lucretius:
ut fer Verbilius Oecl. 8, li; aen. IX, 288; X, 288J et hunc secutus semel Oi icitis metam. XII, acti . Praeterea notanda apud Lucretium haec III, 858; IV, 82b : inter enim iectus
int(r quaecumque PrCmnlitr. litic pentis sit tmesis ita, ut pars prior compoSiti apoSferiore propter rationes metricas hoc est propter caesurae leges aut propter rhythmorum aut propter elisionis modulos diducatur, veluti in Horctili artis poeticae v. 263: non quivis videt in modulata poemata iudex;
53쪽
CAPUT III. in quo quidem ipsa metricae licentiae proprietate irrisii malorum poetarum inelegantiam. Ita Lucilius: hic in stercore humi stabulisque simo atque Sucerilis. Etenim reique compositum est ex ct et que. Usi sunt hac imosi, sed rarissime omnes, usque ad Iuvenalem in heaeometris Lucilius, Lucretius, Verctilius in steneice,
orctfius, Propertius, Manilius, Persius, Statius in thebaide, Silius, Iuvenalis. Sic etiam in hendecasyllabo phalaecio Catullus: non belle uteris in ioco utque vino; in ion His Horctfius ut adsidens in plumibus pullis avis.
nam si meis in aestuet praecordiis parentibusque ct omina ius Uannibal; nec minus in ritimero ctSCl ictiso dum flagrantia cetorquet ad oscula. arcanique fides prodiga seri lucidior vitro.
Ita etiam praepositiones inter iubet in duas discerpuntur partes, ut apud Silium propter causam rhythmicam II, 32i:
stant prima inter signa senes letumque laceSsunt. Nam spondiacum vocabulum in pede secundo apud eum non invenitUr. Contretrict autem tmesi est erici is, quae oritur si voces scriptura seiunctae uno continentur accentu. Erici is ustis
haud ita frequoius fuit in lingua Latina . Primum ita coli pronomen indefinitum qi is praeter formas
disyllabas cum si ne rium Ctim, Di melius adeo uno Scribatur Verbo Smilis nequis ritimqti S cum se, ac similiter pronuntiandum nracioquiS correpta Semper O. Praeterea pronomina mHM Se NOS BOS cum praepOSitionibus, quarum Secunda ParS COII- stat suffixo ter vel bet sub unum coeunt accentum ut inter se, infrume. Praeterea verbi substantivi formae est et aliquando Stimes Stint sim sis sit sint a multis Romanis sunt inclinatae, si praecederet aut monoSyllabum qualecumque aut trochaeus Vel tribrachias vel pyrrichius in consonam desinens ut:
54쪽
bo 'CAPUT III. Parum expatravit an parum heliaurus Olyvobisque CIO Sim, sed non si antiret dactylus vel Spondeus excepto quando ultima syllaba est enctifica vel secunda pars compositi uisaesa 6 SNnt, qUR S GLPraeterea Sctres Ore vel Scti Ose, quod est Sufficere, ut BO MC, POSSC meliuS uno Verbo Scribitur quam duobus; et similiter coaluerunt qMomo O, qti recto, mancum, Saepe etiam PriusqΗαm, Ole rem, iαmirem d. r. m. 23s . De et centu accuratius dictum in libello ce orthopy hiet et seroso tu lettinet. Itaque hic Satis est memorare monosyllaba et pronomina et praepoSitiones et coniunctiones praeter interrogativa quis qui et Gellius VI, 2, si , velut hic, is, uim
in , et, Ot, CCt, propter frequentium USus gravem habere accensum, non acutum. Praeterea sit d. r. m. 3 2 - id.
De interpunotione versuum d. r. m. 22s - 2di . Orcinis metrici finis cum contineatur lege eurhythmiae et euphoniae, at entini ti, quod Bussice vocatur si eclo Mense, Germanice Sulla, logicae temperetur norma, fries illius et huius consentire Pre SH minime Ortet. Itaque nihil obstat, ne memrct aut frita Crems cadat in Frct Silionem stili coniunctiori quam artissime iunciam cum Verbis subSequentibus, ut nuptarum laus 6 laudibus eximiis quam veniens una Omile altera rursus hiemps. omnia magna loquens, modo sit mihi mensa tripes et concha Salis piari. Neque magis cavetur, ne ordinis metrici finis incidat statim post finitam sententiam sive ante ut in his Horcilii
scribendi recte; nam ut multum nil moror. CCCC Crispinus minime me PrOVOCas. pulverulenius eqMO raris. omneS arma requiriant.
55쪽
Neque aut sensus interstitium aut apud scaenicos sinis
divorbii officii elisioni, velut apud Verbilium eme, me, adSum qui lac is in me convertite ferrum. Multo minus autem opus est, in sine Versus vel strophae poni interpunctionem, ut adeo uor tritis interdum ut I, II, 5 - 2d; III, 2s - 8 per continuas strophas satis multas ub-stinuerit ab interpungendo. Sed famen eoncinere inter Se fries ordiritim metri ortim ctCSCrimum Otit Crete non nimis disci d iam simplici pulchri lege praecipitur, non ut posuerint esse expertes observantiae
Qua quidem in re Gyα i, quorum ars metrica iam antiquissimis temporibus stabilita est, multo fuere diligentiores quam Domαni. Itaque uti limos Octorre Lutinos plerumque fines ordinis metrici aut congruunt cum sensuum finibus aut certe non nimis discrepant. Minim tamen inelecturis cis r unlictialis in octemrct, quoniam ordinis metrici, qui efficitur caeSura, finis levior est quam finis totius versus. Igitur praepoSitionem vel coniunctionem monosyllabam in penthemimeri vel
hephthemimeri saepe admittit Verbilius et qui eum in arte
metrica sunt imitati, raro admodum OCicitis et huius assectae. Cf. d. r. m. 236. Multo magis displicet punctum sive adeo comma poSitum poSi thesin Secundam aut fertiam, si adsit penthemimeris, ut
hie currus imit. hoc j regnum dea gentibus esSe. cui non dictus Hylas i stier, et Latonia Delos aut interpunctio adhibita post quartam thesin in hephthemimeri ut: et patrio pater esse me, 'robor. aspice vultuS. Cf. d. r. m. 23 T. Ceterum discrepantia talis paullo levior est in versibus parvulis vel coniunctiS per Stropham , quum in maioribus, ut in hexametro dactylico vel irimetro iambico, aut eis qui ultimam partem efficiunt strophae. Post arsin igitur sextam hexametri ponere coniunctionem aut PraepoSitionem monosyllabam post IIoratii tempus usque ad finem
56쪽
CAPUT III. Saee. p. Chr. primi nemo est ausus Pyctelar Itii met m. Cf. d. r. m. 232, 3. Nam Properiti III, 25, si corruptus est. In partibus versus, quae sunt bα sinem Orcinis metrici positae, interpunctio facillime accommodabitur pedum divi sionibus eis, quibus in singulis metris maxime usi sunt veteres, ut in hostinebo serimmetroυe post Secundam poni solet arsin aut post thesin quartam. Minus placet interpungi post secundam dactylici pedis syllabam quam post primam aut tertiam. Parum autem probatur, perSpicuam propter CRUSam, in primo pede posita interpunctio, ne post fertiam quidem syllabam; unde Verctilius ea interdum usus est commode in oratione subito abrupta et concisa, ut aen. IV, 56s, io: eia age, rumpe moras. Varium et mutabile semper feminα. sic fatus nocti se immiscuit atrae. Praeterea non licet in versus initio poni verba falia quae non possunt stare in initio enuntiati, ut enim stillam: de illo inquit cf. d. r. m. 236, 31. In pentametri caesura post Catullum non adhibitae coniunctiones aut praepositiones monosyllabae. Cf. d. r. m. 235. At apud Norcilium id invenitur in mediis et exiremis
lyricorum systemaium Versibus ui:
vocibus regnum Hl l diadema fusum nil interest stri s pauper et infima peStemque a populo et i principe Caesare in
Idem et interpunxit post syllabam paenultimam: audivere, Lyce, di mea vota, di audivere, Lyce. Sed haec, rara quidem apud illum, numquam inveniuntur apud Statium in silvis aut apud Senecam in canticis. Praeterea post Catullum et IIoratium soliti sunt interpungere poetae post finem distichi elegiaci aut systomatis lyrici excepto si fieret aui enumeratio rerum uni si multiplicarentur epitheta aut si iniceretur parenthesis, ut Ov.
In sine huius parsis apte potest addi, non Omcti H NOUlOS
57쪽
Durtim utit starium Syllub tim τombulα, συα6 Sint Slnificα-lionis nimis Gilis, ut ille utque Bertim qi ctre, sonred in initio Ceratis stlit fin6 Caec lo quαn o eli linius, ncc magis eos pati monosyllubct, quae sint gravi Significatione, celitiscere in sino metri ut apud Verbilium: labitur exanimisque tremen8 procumbit humi bos.
De synigosi et diliaeresi. De elisione et hiatu d. r. m. 2 2 312 . De productis propter duplicem consonam in Sequentem aut arsis vi syllabis Dd. r. m. 313 - 333 .
quonium finito BHrbo s(r SH re F α,r orctfis 6t in raetimst,r. I 'o elium in m(cio CHrbo conis Sito molestior hiulus Gimum in sinistici. De Synigesi d. r. m. 2 2 - 2 6 . Η rerum, in medio Corbo qui fieret, Orctrei pro varietate dialeciorum diverso modo tulere, omnium facillime Iones. Ceterum ad tollendum eum Nonirent saepe isdem usi sunt remediis quibus GrαCci. Notandum autem Romanos Post Iuctusti lenisus hiatum in medio verbo accidentem multo facilius tulisse quam ante. Atque adeo quo quis antiquior tempore fuit poeta Latinus, eo et plura es quae nobis videantur duriora confractionis vel syniχesis apud eum inveniuntur exempla. Id vel maxime pertinos ad Picti stim et i Hresntium.
58쪽
CAPUT IV. Excerpuntur genetivi et vocativi singularis numeri in etiet i ui ct cti, revicti, mimi, siclui ap. Verbilium, diei, Grai, Pomsei, praeferquam ubi in quinta declinatione praecedit consona ut rei, vel, si ei, quae tamen formae usque ad Lucretium etiam produxere 6, ut apud Ennium: ille vir haud magna cum re, sed plenu' fidei; nec minus Verborum in stius eius finiensium nominativi Oh
dativi vel ablativi pluralis, ut Grini, Gruis, prima in Go itis, Gnuctis, ilius pro illatis et diu ablativus, ut Sub illa, verbum so cum eis quae inde descendunt, excepto quando Sequitur Hr, unde Ovidius ita lusii: omnia iam sent, fieri quae posse Negabam quamquam Ennius dixit fiere.
Praeterea genetivi in ius exeuntes praeter relius modo producunt paenultimam, modo corripiunt. Quorum quantitas qualis fuerit antiquiore tempore, non satis constat. Sed saeculo p. Chr. primo eos longa fuisse i pronuntiari solitos cum
sex Quintiliani festimonio I, 5, 18 apparet, tum inde quod
ricte rtis, qui communem imitatur Sermonem, SemPer Producit i. In Diqnu et Ohe prima apud optimos auctores est communis. Praeterea Statius primam in s mei re producere
In Orcte se tamen servatur quantitas peregrina. Itaque longa non corripitur, nisi quando ei in Graeco sermone id licet, ui cteni H , NHrdis, dotis, rum est, Ionist, Priαmi HS. Genetivi Oh accusativi verborum in ευσ exeuntium, HOS et CG, Plerum' quo habent e breve. Praeterea saepe, Sed minime Semper, ειοσ, εια in C breve mutantur ut sicilest, Chorest, APSChyleus, Pel elis, Ictumidus, Creticusetis, ut etiam Graeci in adiectivissimilibus pro ειοσ saepe admittunt ιοσ vel εοσ. Ita αΠα 'mirem
dixit Claudianus et Statius, si est verum silv. I, 3, 2b , Plistiles. Apud Oi icium quod legitur in Tristibus Mcteolis,
videtur esse corruptum. Confra christiani poetae saepe in nominibus Graecis corripuere longas vocalis Sequente Vocali. - Cef. cf. d. r. m. 2 6-2 s. Praeterea hae sunt leges vocalium ante vocaleS POSitarum.
59쪽
Non solent copulari α α, Cc, os nisi aliquando per composita ut coorior; etiam ii ante Augusti tempus rarius iungebatur et pro uti Cis dicebatur lio Co. Neque et vel o cum vocali alia coeunt nisi in compositis nonnullis, ut Proin ' si oret, aut in nominibus propriis, qualia sunt Graius Orcti, aut ubi molius interponitur hi ut Ocrictis. Magis placent iuncturae iri, Η, Η Bi, licet histo sit confractum ex biiuctuo et antiquiores dixerinti remi Cm pro 6 bii H et, quod manet hodieque, Verbilium. Omnium minimum offensionis habent coneXa CG, ci, CO, Cti, is, se, io, Mu, Me, MO, Sive i Vel M, quando Praecedunt, vo
Iam ad hiatus illius asperitatem removendam primum usi sunt veteres conbractiorim ut dixerunt nil, mi, cocto, C Crio, COHOCO, cesse, ceramrre, Prendo, τem S, Ui, cis, i, is, idem, is em. Ita etiam explicandum euphoniae lege, quod in genetivis substantivorum in ius tam exeuntium usque ad Horralium semper et deinde persaepe simplici i sunt usi, ut Tulli, fili, consili Def. d. r. m. 3Ti , quodque maior parS poetarum in dativo singularis numeri quartae poSUii M pro Mi d. r. m. 38 IJ, et quidam in genetivo et dativo quintae H pro ei ibid. , quodque praeferita quae habens ut L HBi, iuei fotiens sunt passa contractionem, ei aliquando hetin iebur quartae. Omnino multet et in coclinetraone et in conii ration6 Crebortim Orm Stini siderio i illandi in mediis i orbis hiultis. Quantum pertinet ad formas nil frendo, perinde apud dactylicos inveniuntur illae nihil prehendo. Pro mi multo saepius dixere mihi. DOSH
crrctre semper adhibuere , non SSH 'rercti etiam C m(nsforma multo melior quam C(hem,S. Et rarissime inveniuntur illa cet cois, quamquam non sunt aliena a boniS auctoribus. I et is non videntur usurpari praeter scaenicorum VetustiSsimorum carmina, nec tamen a dactylicis adhibentur ei
et eis; sed iam is cm ex more dicitur, ut mirum sit quod Iuvenalis dixit id, do eisdem. Ceh. cf. d. r. m. 253 - 256.
60쪽
Verbi lucis composita fer tini in Solent Scribi i, ut obicio reicio, Sed quod paene Sonaret A. Post mortem tamen Augusti saepe in eis praepo Sitio corripitur. Similiter bili us gust Pirum lactus semper habent antepaenultimam brevem, pronuntiandumque bii tis, gure C M S. D. 2 .
Allertim est ycntis Coriti rectioriis, quo SonuS fantiam, non scriptura verbi mutatur ad vitandum hiatum. Ea dici solet ni esse vel Synctis hC. Ac primum quidem memorandum rarissimum et a bonis auctoribus alienum genuS SyniZeSis, quando i brevis sequente consona delitescit in metro, veluti Lucretius oriunctim dixit tribus syllabis et correpta O. De hoc dictum d. r. m. 2d'. Longe usitatior est ea synigesis, qνα 'i' Bel 'li' mutun
IIaec SyniZeSis ritimqtirem, ne apud SeuenieOS quidem, invenitur in versibus lambicis C(ἰ trochustis, et rarissime in
'obctoe icis, ac potissimam in Octylicis. Neque ct mittitur in
me ita con oSit , ut scribendum pronuntiandumque sit 36m-αnimi S, S HSMS, SCmhomo, non ut Vulgo fit SHm nimiis, S -jems, Sem homo. Ita et Asinultam vel Sos,liris dicitur. Exclusa eAt eadem a coniugationibus praeter pauca exempla antiquissimorum ei recentissimorum poetarum. Nec magis admittitur quando geminata praecedit conSona, Sed pros Ostitim dixere Lucilius et MartialiS φαSStim, pro ruri utim Cimilitis myrtim, pro queriti or EnniuS et Seneca gurettor cf. d. r. m. 256. Simul ti et i mutare in consonas solus sustinuit Statius in comparativi forma lani jor. Alia exempla satis durae synigesis sunt i seius disyllabum apud Norretium, omninapud Verbilium. Invenitur haec synigeSis maxime in Vocabulis aliter numero dactylico ineptis, ei quidem in heae metri sede si imo, qMirim, S M. Itaque Lucretius saepius adiectivum tenuis adhibuit umutata in consonam, nisi forte id traxit ex vulgari pronuntiatione, Catullus in phalaecio metro dixit tame=UMm, non alibi. At Verpilius vicies bis ea usus synigesi in vocabulis